อันหรันหลับไปถึงสามวัน แต่ร่างกายของเธอยังคงแน่นิ่ง
คุณหมอเข้ามาตรวจหลายรอบ สุดท้ายวินิจฉัยออกมาว่า ร่างกายของอันหรันนั้นกลับมาเป็นปกติแล้ว
แต่ถึงอย่างไรก็เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา
ฮั่วเทียนหลันมาเฝ้าไข้เธอทุกวัน วันละสองสามชั่วโมง ส่วนช่วงเวลาที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของหัวเสี่ยวน่า และหลี่รูยา
ฮัวเส้าซู่ได้ยินพวกหมอพูดกันว่า อาการของอันหรันนี้ ต้องให้คนใกล้ชิดมาคอยดูแล เยี่ยมเยียนเธอบ่อยๆ ถึงจะสามารถดีขึ้น
หากเธอได้ยินเสียงของคนที่คุ้นเคยบ่อยๆ อาจจะมีส่วนช่วยในการปลุกเธอขึ้นมาได้
วันนี้ตอนกลางวัน มีผู้หญิงแปลกหน้ามาเยี่ยมอันหรัน
ทันเหว่ย เธอบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของอันหรัน
เธอมองอันหรันที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเธอมีหน้ากากออกซิเจนครอบอยู่
ทันเหว่ย รู้จักกับอันหรัน พวกเธอทั้งสองเป็นเพื่อนกันตอนสมัยเรียน
ต่อมาก็มีอุบัติเหตุเกินขึ้นกับครอบครัวของอันหรัน ทันเหว่ย ก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ในตอนนั้นการติดต่อของพวกเธอก็ขาดหายไป
เธอมองไปที่ใบหน้าของอันหรันที่นอนอยู่บนเตียง ทันเหว่ย ยิ้มด้วยแววตาที่เศร้าหมอง
อันหรัน ชื่อนี้ช่างเหมาะสมกับเธอจริงๆ
“อันหรัน ฉันมาหาเธอแล้ว”
ทันเหว่ย นั่งลง และค่อยจับไปที่มือของอันหรันแล้วลูบเบาๆ
มือของอันหรันนั้นเย็นมาก การไหลเวียนของเลือดจะก็ช้า ถึงแม้ว่าจะกดลงเบาๆแต่ก่อนจะกลับมาเป็นปกติได้ต้องใช้เวลานาน
“ไม่ได้เจอกันนาน ไม่คิดว่ากลับประเทศมาเจอเธอครั้งแรก เธอกลับต้องมานอนป่วยอยู่บนเตียง” ทันเหว่ย สะอื้น น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
เธอยังจำท่าทางที่อ่อนโยนและน่ารักของอันหรันตอนที่เรียนอยู่ด้วยกันได้อย่างชัดเจน
แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นก็ไม่สามารถย้อนกลับคืนมาได้ เพราะตอนนี้อันหรันเหมือนคนที่กำลังจะตาย
ทันเหว่ย เปลี่ยนไปมากในช่วงที่เธอไปอยู่ต่างประเทศ เธออดทนต่อสิ่งใหม่ ๆ ได้ดี ดังนั้นเธอจึงทำศัลยกรรมมาแล้วแล้วหลายครั้ง
หลังจากที่เธอกลับประเทศมา เพื่อนหลายคนต่างจำเธอไม่ได้
“เธอจะหลับไปอีกนานแค่ไหน？ ตื่นขึ้นมาสิ ช่วงนี้เธออ้วนขึ้นนะ! ทำไมเธอถึงได้ขับรถประมาท แถมยังขับไปชนคนอื่นอีก ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง แต่ก็ขับรถดีๆได้นิ… ”
ทันเหว่ย พูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับอันหรัน
เธอสองคนพูดติดตลก แล้วก็หัวเราะขึ้นมา
ถึงแม้ว่าทันเหว่ย จะยิ้มอย่างไร แต่อันหรันยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเฉยเมย
ฮัวเส้าซู่เคยรู้จักกับทันเหว่ยมาก่อน แต่ก็จำเธอไม่ได้
ตอนที่ทันเหว่ยมาหาเขา บอกว่าต้องการพบพี่สะใภ้ นั่นก็ทำให้เขาตกใจ
ที่เมืองZ แห่งนี้มีผู้หญิงสวยขนาดนี้ลงมาจุติตั้งแต่เมื่อไหร่ รูปร่างของเธอดูดี ใบหน้ารูปไข่ เหมือนกับนางฟ้าบนสรวงสวรรค์
หลังจากที่ทันเหว่ย บอกชื่อของเธอไป เขาก็นึกใบหน้าเก่าของเธอขึ้นมาได้เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ไม่สนใจในตัวเธอแล้ว
แต่ตอนนี้เห็นทันเหว่ย และพี่สะใภ้ พวกเขาดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง จึงทำให้เขารู้สึกดีกับทันเหว่ย ขึ้นมานิดหน่อย
“พี่สะใภ้เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว ต้องใช้ให้อาหารทางสายยางเพื่อความอยู่รอด ทุกวันจะมีคนมาน ”
ฮัวเส้าซู่กล่าวด้วยความเศร้าโศก หลายวันที่ผ่านมานี้แม่ของเขาก็รู้สึกเหงา และโดดเดี่ยว
และตัวเขาเองก็พบว่า เมื่อขาดพี่สะใภ้คนที่สองไป ครอบครัวฮั่วก็เหมือนขาดอะไรไป
“แล้วสามีของเธอหละ？ไม่เคยมาเยี่ยมเลยหรือ？” ทันเหว่ย นึกถึงสามีของฮั่วเทียนหลัน จึงถามไปแบบนั้น
ฮัวเส้าซู่ทำท่าทางตึงเครียดและพูดว่า “พี่รอง เขาจะมาที่นี่ทุกวัน แต่ว่าช่วงนี้งานเขาหนักมาก ดังนั้น…..”
ทันเหว่ย รู้สึกโกรธ ฮั่วเทียนหลันคนนี้ ทำไมถึงปฏิบัติแบบนี้กับภรรยาของเขา
หลังจากที่เธอกลับมา เธอเคยได้ยินเรื่องราวของอันหรันมาบ้างแล้ว ฮั่วเทียนหลันมักจะปฏิบัติไม่ดีกับอันหรันเสมอ
และในตอนนี้อันหรันนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ฮั่วเทียนหลันยังไม่คิดที่จะมาดูแลและหาวิธีที่ทำให้อันหรันฟื้นขึ้นมาอีก นี่มันเกินไปแล้ว
ก้มลงไปมองที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของอันหรัน ทันเหว่ย คิดถึงท่าทางที่สดใสของอันหรันในวันวาน ในใจของเขาก็รู้สึกกังวล
ไม่นานประตูห้องห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก พร้อมกับได้ยินเสียงรองเท้าที่เดินเข้ามา ฮัวเส้าซู่เงยหน้าขึ้น ตกใจและพูดว่า “พี่รอง ในเวลาแบบนี้ พี่มาได้ยังไง？”
ปกติแล้วฮั่วเทียนหลันจะมาที่นี่ในเวลากลางวัน เพราะเป็นเวลาพักกลางวันของบริษัท แต่ตอนนี้มันเลยเวลานั้นมาแล้ว นี่มันเป็นช่วงเวลาทำงานช่วงบ่าย
ฮั่วเทียนหลันเข้ามาเห็นผู้หญิงที่หน้าตาไม่คุ้นเคยจึงรีบถามออกไปว่า “เธอเป็นใคร？”
ทันเหว่ย ลุกขึ้น หันหน้ามามองฮั่วเทียนหลัน พร้อมตอบกลับไปว่า “ฮั่วเทียนหลัน ฉันคือทันเหว่ย เป็นเพื่อนของอันหรัน ”
“ทันเหว่ย ？ ” ฮั่วเทียนหลันพึมพำถึงชื่อของทันเหว่ย เหมือนกับไม่เคยได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้ในจากปากอันหรันเลย
“แล้วเธอมาที่นี่ทำไม？” ฮั่วเทียนหลันพูดออกไปด้วยอารมณ์ที่โกรธเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอเธอจะเป็นเพื่อนของอันหรัน แต่ตอนนี้อันหรันต้องการพักผ่อนอย่างสงบ เขาไม่อยากให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของเธอ
“ภรรยาของคุณกลายเป็นแบบนี้ ทำไมคุณไม่มาดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ตอนนี้ฉัน ซึ่งเป็นเพื่อนของเธอจะมาเยี่ยม จะมาดูแลเธอบ้าง ไม่ได้หรือไง？ ” ทันเหว่ย ขมวดคิ้วและตอบกลับไปด้วยอารมณ์โกรธ
ถึงแม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่พอใจ แต่เขาก็ยังตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ถ้าหากฉันบอกว่าไม่ได้หละ？”
ทันเหว่ย มองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยสีหน้าไม่พอใจ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนแบบนั้นจริงๆ และตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ต่อให้คุณพูดว่าไม่ได้สักกี่ครั้ง ฉันก็ยังจะอยู่ดูแลอันหรันอยู่ที่นี่!”
ฮั่วเทียนหลันเบะปาก และไม่ได้สนใจคำพูดทันเหว่ย
มีคนมาเยี่ยมอันหรัน ช่วยให้เธอนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาได้เร็วขึ้น ทำให้เธอตื่นขึ้น นั้นเป็นเรื่องที่ดี
แต่ถ้าคนที่มาช่วยเรื่องนี้ มีเจตนาร้ายกับเขา นั่นก็เท่ากับว่าจบแล้ว
เมื่อเห็นสถานการณที่เกิดขึ้นค่อนข้างเลวร้าย ฮัวเส้าซู่จึงเข้ามาหยุดทั้งสองคนและพูดออกมาว่า “หยุดได้แล้ว ถ้าหากอันหรันตื่นขึ้นมาเห็นพวกคุณอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอจะรู้สึกอย่างไร”
ทันเหว่ย นั่งลงด้วยความโกรธ ไม่พยายามที่จะไม่มองไปทางฮั่วเทียนหลัน
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรันที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ก็เหมือนความหมายของชื่อเธอ คือ เงียบสงบ ไม่รบกวนผู้อื่น
“เมื่อไหร่เธอจะตื่น เธอจะให้คนอื่นมาดูแลเธอจนถึงเมื่อไหร่？ เธอคิดว่าเธอนอนหลับไปแล้ว จะทำให้คนอื่นรู้สึกผิด และยอมยกโทษให้กับเธองั้นหรอ？” ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เหมือนกับว่าเขาไม่มีเยื่อใยให้กับอันหรันเลย
เมื่อทันเหว่ย ได้ยินก็รู้สึกอยากจะเดินเข้าไปทำร้ายฮั่วเทียนหลัน แต่ก็ถูกฮัวเส้าซู่ดึงเอาไว้
“เธอใจเย็นๆ พี่รองของฉันกำลังปลุกพี่สะใภ้สองอยู่” ฮัวเส้าซู่พูดด้วยเสียงเบาๆ
ทันเหว่ย เป็นห่วงอันหรันด้วยใจจริง ไม่ได้หลอกใคร แต่ว่าผู้ชายคนนี้กลับแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงอารมณ์ที่ตรงข้ามกับใจของเขา
“นายจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่？” ฮั่วเทียนหลันค่อยๆหันมามองที่ทันเหว่ย ที่นั่งพูดอยู่บนเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆอันหรัน
อันหรันกำลังฝัน ซึ่งเป็นความฝันเจ็บปวดจนเธอไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเผชิญโลก
เธอฝันถึงช่วงเวลาเช้าตรู่ของปีนั้น ภายใต้คำสั่งของเธอ ที่ให้อันเฮาออกจากที่นี่ไปกับ999
เมื่อเขาถึงประเทศM หลังจากนั้นก็เริ่มทำการผ่าตัด
แต่ว่าการผ่าตัดล้มเหลว อันเฮาต้องนอนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียง ร้องไห้ไม่หยุด
หมอได้ทำการผ่าตัดให้เขาอีกครั้ง และได้คืนชีวิตให้เขากลับมาอีกครั้ง แต่นี่ก็เป็นเพียงชั่วคราว อีกไม่นานก็ต้องกลับไปทุกข์ทรมานเหมือนเดิมอีก
ไม่นานอันเฮาก็เริ่มเจ็บปวดกลับมาหาตัวเขาอีก ทุกครั้งที่เขารู้สึกเจ็บปวด เขาก็เอาหัวโขกกำแพงด้วยความขาดสติ
อันหรันต้องการหยุดอันเฮา ทุกครั้งที่เขายื่นมือออกไปช่วย แต่มันกลับทะลุผ่านร่างของอันเฮาไป
เขาเฝ้าดูอันเฮาเติบโตมาพร้อมกับกับโรคภัยไข้เจ็บ เขาอยากจะติดต่อมาที่พี่สาวของเขา เขาเปิดหาเบอร์โทรศัพท์ของเธอ เปิดQQ เปิดWeChat เปิดอีเมล์เพื่อร่างข้อความเพื่อจะส่ง แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น
อันหรันโศกเศร้า และน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
ได้ยินเสียงที่อันเฮาตะโกนออกมา “พี่สาว ผมคิดถึงพี่”
หัวใจของเธอแตกสลาย และอยากที่จะขึ้นไปกอดอันเฮา
และในที่สุดเธอก็ได้กอดกับอันเฮา
แต่ในตอนที่อันเฮาเงยหน้าขึ้นมา เธอกลับพบว่าหน้าของอันเฮาเปลี่ยนเป็นแค่โครงกระดูก
“พี่ ทำไมพี่ไม่มาหาฉันบ้าง？ ทำไมพี่ต้องไล่ฉันออกมาด้วย？ ผมทำอะไรผิดหรอ？ พี่ ผมเกลียดพี่!”
อันหรันตื่นตระหนก เธอส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมา จากนั้นเธอก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย และก็พูดออกมาว่า “อันเฮา อันเฮา…..”