บทที่118 มีสิทธิ์อะไรไล่ฉันออกไป
“คุณน้า พรุ่งนี้คุณว่างหรือเปล่า？ พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว อยากจะทานข้าวกับคุณสักหน่อย”
ส้งหวั่นหวั่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ให้กับลี่จีถองที่อยู่อีกฝ่ายของโทรศัพท์
“ดีเลย แน่นอนไม่มีปัญหา”ลี่จีถองตอบตกลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ส้งหวั่นหวั่นกลอกตา แล้วถามอีกครั้งว่า“คุณน้า ช่วงนี้คุณกับอวิ๋นเจิ้งซี……พัฒนากันไปถึงไหนแล้ว？”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของลี่จีถองก็เปลี่ยนมาตื่นเต้นขึ้นมาทันที และมีความเขินอายเล็กน้อย：“ก็……ก็ไม่เลวเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ส้งหวั่นหวั่นก็รู้แล้วว่าอวิ๋นเจิ้งซีรับฟังคำพูดของตัวเองมาก และเกลี้ยกล่อมลี่จีถองให้ยอมจำนนแน่นอน จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่พอใจออกมา
“ถ้าอย่างนั้นก็ชวนเขาด้วย พวกเราไปทานข้าวด้วยกัน？”ส้งหวั่นหวั่นทดลองถามอย่างไม่แน่ใจ
แน่นอนว่าลี่จีถองไม่ได้มีความคิดเห็นใด ๆ และในเมื่อส้งหวั่นหวั่นพูดเช่นนี้แล้ว เธอก็ตอบตกลงโดยสิ้นเชิง
วันรุ่งขึ้น ทุกคนพบเจอกันที่ร้านอาหาร
เมื่อเห็นท่าทีของลี่จีถอง ส้งหวั่นหวั่นก็รู้ว่าอวิ๋นเจิ้งซีนั้นบำรุงชุ่มชื้นลี่จีถองเป็นอย่างดี
สายตาของเธอมองไปมาระหว่างลี่จีถองและอวิ๋นเจิ้งซี และดวงตาของเธอดูคลุมเครือเล็กน้อย
ลี่จีถองอดไม่ได้ที่จะลดศีรษะลงอย่างเขินอาย แต่ในดวงตาของอวิ๋นเจิ้งซีกลับมาร่องรอยของความสูญเสีย
แต่ว่า……ตราบใดที่ส้งหวั่นหวั่นขอให้เขาทำ เขาก็จะยอมไปทำให้อย่างเต็มใจ แม้แต่มันจะขัดกับความตั้งใจของเขาเองก็ตาม
“หวั่นหวั่น ศีรษะของคุณนี่เป็นอะไรเหรอ？”ลี่จีถองมองไปที่ผ้าก๊อซที่อยู่ด้านหลังศีรษะของส้งหวั่นหวั่น แล้วถามขึ้นอย่างหดหู่
อวิ๋นเจิ้งซีก็สังเกตเห็นสิ่งที่มาแต่แรกแล้ว และเขาอยากจะถามในตอนแรก แต่ก็กลัวว่าจะอดกลั้นไม่ไหวความสัมพันธ์ในน้ำเสียงทำให้ลี่จีถองค้นพบความผิดปกติ และคิดไปคิดมาก็เลือกที่จะหุบปาก
“เฮ้อ……”พูดถึงตรงนี้ ส้งหวั่นหวั่นก็มีความโกรธ“ก็ไม่ใช่เพราะว่าเจียงหยุนเอ๋อคนนั้นเหรอ！”
ในดวงตาของส้งหวั่นหวั่นมีน้ำตาไหลอยู่เยอะมาก เธอมองไปที่ลี่จีถองแล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า“คุณน้า คุณพูด……ฉันมีส่วนไหนด้อยกว่าเจียงหยุนเอ๋อเหรอ？ ทำไมในสายตาของลี่จุนถิงถึงไม่มีคนอย่างฉันเลยสักนิด？”
ก่อนหน้านั้นส้งหวั่นหวั่นดีกับตัวเองมาก และยังแนะนำอวิ๋นเจิ้งซีให้ตัวเองรู้จัก ในใจของลี่จีถองไม่สามารถพูดได้เลยว่าพอใจมากขนาดไหน
ตอนนี้ส้งหวั่นหวั่นรู้สึกน้อยอกน้อยใจ เธอก็คิดที่อยากจะออกแรงส่วนหนึ่งเหมือนกัน
เธอยื่นมือออกมาโอบมือของส้งหวั่นหวั่น และพูดเบาๆว่า：“หวั่นหวั่น ตอนนี้จุนถิงเพียงแค่หลงใหลชั่วคราว คุณก็อย่าเศร้าเกินไปเลย”
“ฉันจะไม่เศร้าได้อย่างไร？”ส้งหวั่นหวั่นไม่พอใจมากนักกับคำตอบของลี่จีถอง ทำปากมุ่ยแล้วพูด
เธอยกมือขึ้นมาปิดตาของตัวเองไว้ จากนั้นรีบขยิบส่งสายตาให้อวิ๋นเจิ้งซี ในขณะที่ลี่จีถองไม่ได้สังเกต
อวิ๋นเจิ้งซีเข้าใจมัน และรีบพูดขึ้นมาด้วยความโกรธอยู่ด้านข้างว่า：“คุณชายลี่ควรจะเป็นคู่หมั้นของเธอถึงจะถูก ทำไมถึงกลายเป็นเจียงหยุนเอ๋อคนนั้นล่ะ？ จีถอง คุณเองก็รู้สึกว่าแบบนี้ไม่ถูกแน่นอนใช่หรือไม่？”
เมื่อได้ยินอวิ๋นเจิ้งซีเรียกชื่อของตัวเองด้วยความรักเช่นนี้ หัวใจของลี่จีถองก็สั่นสะท้าน และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า“ใช่ใช่！”
อวิ๋นเจิ้งซีก็พูดเช่นนี้แล้ว อีกทั้งบวกกับลี่จีถองก็ไม่ได้ชอบเจียงหนิงเอ๋อแต่แรกอยู่แล้ว จากนั้นคิดๆแล้วก็พูดขึ้น：“หวั่นหวั่น คุณวางใจได้เลย เรื่องนี้ฉันจะช่วยคุณจัดการเอง！”
“แต่……”ความลังเลและความสงสัยก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของส้งหวั่นหวั่น“จะรบกวนคุณน้าเกินไปหรือเปล่า？”
ท่าทีที่ดูเกรงใจของเธอทำให้ลี่จีถองยิ่งรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น
เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีงดงามแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่สามารถทำให้ลี่จุนถิงโปรดปรานเธอได้นะ？
“มีเรื่องอะไรที่จีถองทำไม่ได้？ หวั่นหวั่น คุณไม่ต้องคิดมากแล้ว เรื่องนี้จีถองจะช่วยคุณจัดการให้เรียบร้อยเอง！” อวิ๋นเจิ้งซีกล่าวเพิ่มอย่างใส่นมใส่ไข่อยู่ข้างๆ
ทีนี้ ต่อให้ลี่จีถองอยากจะคืนคำก็ไม่สามารถคืนได้แล้ว
แต่ว่า หลังจากที่ลี่จีถองฟังอวิ๋นเจิ้งซีพูดคำพูดพวกนี้แล้วก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกมีความสุขมากที่อวิ๋นเจิ้งซีเเชื่อใจตัวเองมากขนาดนี้
เธอยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า:“ใช่แล้ว หวั่นหวั่น เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง”
แสงประกายสำเร็จแวบผ่านดวงตาของส้งหวั่นหวั่น แต่ว่าบนใบหน้าของเธอยังคงแสดงท่าทีน่ารักอยู่“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณคุณน้าก่อนนะ”
หลังจากที่ตอบตกลงเรื่องของส้งหวั่นหวั่น ลี่จีถองก็เริ่มวางแผนจะทำอย่างไรให้เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่ายากและถอยห่าง
เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเจียงหยุนเอ๋อเอาความเชื่อมั่นมาจากไหนว่าจะสมคบกับลี่จุนถิงได้สำเร็จ
ที่น่ารังเกียจกว่านั้นคือ ลี่จุนถิงตกเป็นเหยื่อแล้วจริง ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าก่อนหน้านี้เห็นลี่จุนถิงเลือกที่จะละเลยตัวเองเพื่อเจียงหยุนเอ๋อ เธอไม่กล้าเชื่อเลยจริง ๆว่าลี่จุนถิงจะตกหลุมรักผู้หญิงแบบนี้
เฮ้อ！ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้？
เมื่อนึกถึงความอัปยศอดสูที่ตัวเองได้รับจากเจียงหยุนเอ๋อ ใบหน้าของลี่จีถองก็เปลี่ยนมามืดมนลงทันที
ไม่นาน ลี่จีถองก็ติดต่อลูกคุณที่หยิ่งผยองหลายคน และไปหาเจียงหยุนเอ๋อที่บริษัทที่เธออยู่โดยตรง
“เรียกผู้จัดการทั่วไปของพวกคุณออกมา”ลี่จีถองยืนอยู่หน้าแผนกต้อนรับ และพูดขึ้นอย่างเชิดหน้าและหยิ่งผยอง
“ขออภัยด้วย ผู้จัดการทั่วไปของพวกเรายุ่งมาก……”
พนักงานต้อนรับยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกลี่จีถองขัดจังหวะอย่างเย็นชา
“คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？ ฉันเป็นคนของตระกูลลี่！”
“แต่ว่า……ไม่มีการนัดหมาย……ผู้จัดการทั่วไปของเรา……”
ลี่จีถอง“ปัง”ตบเข้าที่โต๊ะแผนกต้อนรับ และพูดอย่างโกรธว่า：“ไม่ยอมเรียกเธอใช่ไหม？ ถ้าอย่างนั้นฉันไปหาเอง”
พูดอยู่ ลี่จีถองก็โบกมือให้ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็บุกเข้าไปในบริษัทอย่างฉุนเฉียว และค้นหาห้องของผู้จัดการทั่วไปอยู่ตลอด
“ปัง” ประตูของห้องทำงานถูกผลักออก และชนเข้ากับกำแพงด้านหลัง อย่างเสียงดัง
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก็เห็นลี่จีถองกับผู้หญิงหลายคนที่ไม่รู้จักเดินเข้ามาอย่างเหี้ยมหาญและหยิ่งผยอง “พวกคุณนี้คือ……”เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง
น้ำเสียงคำพูดเธอยังไม่ทันจบ ทุกคนก็เริ่มด่าเธอขึ้นมา และเนื้อหาคำพูดไม่สุภาพมากนัก
“ขอโทษด้วยนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ เชิญพวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้”เจียงหยุนเอ๋อพูดขึ้นอย่างเย็นชา
ลี่จีถองหัวเราะอย่างเย็นชา“ฮึ？คุณเป็นตำแหน่องอะไร？ถึงกล้าไล่ฉันออกไป？”
เธอก้าวเท้าใหญ่พุ่งเข้าไปตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ และยกมือขึ้นจะตบหน้าของเธอ แต่ผู้ช่วยของเจียงหยุนเอ๋อก็รีบช่วยหยุดไว้อย่างรวดเร็ว
“ลี่จีถอง ฉันเตือนคุณอย่าทำเกินไป！”ดวงตาของเจียงหยุนเอ๋อฉายความโกรธเล็กน้อย
เธอไม่ได้ขี้ขลาด เพียงแค่ไม่อยากนำเรื่องส่วนตัวเข้ามาในบริษัท กระทบต่องานของเธอ
“เกินไป？คุณคงจะยังไม่เคยเห็นสิ่งที่เกินไปกว่านี้มั้ง！”
พูดจบ ลี่จีถองก็เรียกให้หลายคนสาดสีใส่บนร่างกายของเจียงหนิงเอ๋อ
แม้ว่าจะมีคนบังอยู่ด้านหน้าของเธอ แต่เธอก็ถูกกระทำจนกระอักกระอ่วนไปทั้งตัว
“เจียงหยุนเอ๋อ คุณนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ！ไม่คิดดูว่าตัวเองฐานะอะไร ก็กล้าที่จะไต่ขึ้นคนรวย ล่อลวงลี่จุนถิงของบ้านฉัน！”
ในเวลานี้เอง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็รีบเข้ามา และขับไล่พวกของลี่จีถองออกไป