147 เตรียมตัวสำหรับการรบ
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ยังไงซะ ไม่ใช่นั่นท่านลอร์ดศักดินาซามะเหรอ ดูเมืองอยู่เหรอครับ?」
「ใช่ งานเก็บเกี่ยวเดินหน้าไปราบลื่นมั้ย?」
「ผมได้ปลูกข้าวสาลีมาซักพักแล้ว แต่ผมไม่เคยได้เห็นการเก็บเกี่ยวที่มากขนาดนี้มาก่อนเลย! ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน มันเติมเต็มผมไปด้วยความสุข」
พร้อมกับซีเลียที่มาด้วยกันด้วยกันกับผม เรามากันรอบๆหมู่บ้าน ที่ล้อมราเฟนอยู่ อย่างที่คาด มันจะใช้หลายคืน แค่เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของการเก็บเกี่ยว
แม้ว่าจะมองจากราเฟน ผมบอกได้ว่าการเก็ยวเกี่ยวมันจะดี เพราะสีทองได้ยึดครองนานอกกำแพงเมือง แต่ตัดสินจากหน้าของเขา มันดูเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ จากตำแหน่งหัวหน้าหมูบ้าน
「แทบไม่ต้องใช้แรงงาน ระหว่างฤดูปลูก และมูลกับน้ำ ถูกใช้ในจำนวนที่มาก เพิ่มเติมจากนั้น เรามีอุปกรณ์ทำนาเหล็ก และม้าทำนา ดังนั้น มันเป็นไปได้แค่อย่างเดียว ว่ามันเป็นความไร้ความสามารถของเรา ถ้าเราเก็บเกี่ยวได้ไม่ดี」
ผมเดาว่านีเป็นผล จากงานหนักของอดอล์ฟ แต่มีความต่างแปลกๆ เมื่อสีหน้าที่มีความสุขของหมู่บ้าน และชาวนาที่เก็บเกี่ยวอยู่นั้นต่างกัน เพราะพวกเขา ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะออกแรงทำงานเลย
「อาา อย่าถือพวกเค้า พวกเค้าเคยเป็นคนที่ทิ้งงาน หลังจากได้ทำงานหนักให้บ้านเกิด และพวกเค้าคิดว่า จะมีภาษีเพิ่มเติมที่ถูกเก็บ เมื่อลอร์ดศักดินาซาะมาระหว่างฤดูเก็บเกี่ยว」
「เข้าใจแล้ว……ชั้นจะไม่เก็บภาษีเพิ่ม! ดังนั้นทำงานให้หนัก!!」
หลังจากที่ผมตะโกน ชาวนาดูโล่งใจ และเริ่มเร่งงานเก็บเกี่ยว
「ถ้าอย่างนั้น ท่านลอร์ดซักดินาซามะ ข่าวลือนั้นน่ะ จริงมั้ยครับ」
「ข่าวลือไหน?」
「ถ้าเราเสนอสาวๆอายุน้อยๆ ภาษีส่วนหนึ่งจะถูกลดลง……」
สาวๆบางคนจากหมู่บ้าน ฟังระหว่างที่รออย่างหวาดกลัว ข้างหลังหัวหน้าหมู่บ้าน ถ้าอย่างนั้น พวกเขาจะให้ผมโอบกอดพวกเธอ ถ้าผมตอบว่าใช่เหรอ? ผมไม่ได้เป็นสัตว์บ้าเย่อปานนั้นนะ
「อย่าพูดอะไรโง่ๆ แล้วกลับไปทำงาน!」
「ผ-ผมขอโทษอย่างมาก!」
หัวหน้าหมู่บ้านรีบก้าวลงไป และสาวๆหายไป หลังจากที่กรีดร้อง ‘คย้าา’ ผมเดาว่า มันเสียของนิดหน่อย
「เพราะพฤติกรรมของนิสัยของพ่อนั่นแหละ ที่พวกเค้าไปได้ยินข่าวลือแบบนั้นมา ได้โปรดทำตัวในท่าทีที่งามสง่า กว่านี้เถอะพ่อ」
แหม่ อวดดีนะที่พูดนั่น ซีเลีย นี่แน่ะ รับนี่ไป
「อ้า-! อย่ามัดผมหนูนะ……อ้าา! มันอยู่ในเงื่อนสี่เหลี่ยมแล้วอ้าาา!」
ยังไงซะ มาเรียกชวาร์ซมา และไปที่หมู่บ้านต่อไป ขณะที่เรามองรอบๆ เพื่อที่จะหา ว่าม้านั้นไปไหน
「เดี๋ยว! ม้านนั้นมันอะไรกัน เค้ามาผสมกับเฮิร์ทของเรา!」
「ไม่ใช่นี่มันม้าของท่านลอร์ดศักดินาซามะเหรอ……เอ่อ เดี๋ยว! เอ็นเค้าใหญ่โพด! มันจะฉีกเฮิร์ท」
「แต่……เธอติดสัตว์อยู่เลยนะ ชั้นคิดว่าเจ้านี่มันแก่แล้วซะอีก……แต่เธอยังเป็นตัวเมียอยู่เลย」
ไอ้งี่เง่านั่น มันไปขี่ม้าทำนา เหวี่ยงสะโพกของเขา เขาามองมาทางเราและร้อง เขาอยากให้เรารอซักนาที ทำไมผมต้องรอให้เขาผสมพันธุ์เสร็จด้วยเนี่ย?
「ทั้งสองคนเหมือนกันเดี๊ยะเลย」
ให้ตายเถอะ ซีเลีย พ่อจะแกล้งว่าลูบหัวหนูอย่างอ่อนโยน แต่พ่อจะมัดเงื่อนผีเสื้อในผมของเธอ
「เจ้างี่เง่าของเรานี้ ได้สร้างปัญหาให้เธอนะ」
หญิงชาวนาสองคน จ้องอย่างว่างเปล่า ไปที่สัตว์ผสมพันธุ์ คนหนึ่งดูมากกว่า 50 ปี และอีกคนดูเด็กกว่า 40 นิดหน่อย
「นี่เป็นวิธี ที่จะขอโทษ」
「ไม่ ไม่ มันไม่มะ-……เออ๋!? นึนมุ้!」
ผมจับหน้าของผู้หญิง 40 อย่างอ่อนโยน และจูบริมฝีปากเธอ มันไม่ใช้นานเกินไป เมื่อริมฝีปากเราพบกัน จนปากของเธอเปิดเล็กน้อย โดยไม่ล่าช้าไปผมแทงลิ้นเข้าไปในปากของเธอ แทงมัน เข้ากับลิ้นที่สั่นของผู้หญิง
จูบที่หลงใหลกัน ที่เกี่ยวข้องกับการแลเปลี่ยนน้ำลาย นานต่อไปประมาณ 10 นาที ระหว่างนั้น ผมสามารถได้ยินชวาร์ซ ดึงเอ็นของเขาออกมาข้างเรา มันดูเหมือนว่าเขาผสมพันธุ์เสร็จแล้ว ช่างน่าประทับใจ เจ้าม้าลามกนี้ สามารถทำให้ตัวเมียทรุดล้มไปในความเหนื่อยล้า
จังหวะเวลานั้นสมบูรณ์แบบ ดังนั้น ผมจบการจูบ กระโดดขึ้นบนชวาร์ซ และออกจากหมู่บ้านไป เมื่อริมฝีปากของเราจากกัน เข่าของผู้หญิงอายุ 40 ปี อ่อนแอ และล้มไปที่พื้น
「ชั้นจะไปแล้วตอนนี้ ดูแลตัวเองด้วย」
「ค-ค่ะ……」
ผู้หญิง 50 ปี มองเราขี่ออกไป ด้วยหน้าตาที่ตกตะลึงบนใบหน้าของเธอ
「ท่านลอร์ดศักดินาซามะ……อ-เอาอีกได้โปรด……」
ผู้หญิง 40 ปี ยังคงนั่งอยู่ที่พื้น มองผมด้วยตาที่เปียกและเราร้อน แต่ผม จะไม่สามารถเลี่ยงที่จะถูกวิพากษ์วิจารณว่าเป็นลอร์ดศักดินาที่หมกมุ่นเรื่องเพศ ถ้าผมได้ไปโอบกอด ผู้หญิงที่น่าจะแต่งงานแล้วนี้ข้างนอกตอนกลางวัน ผมเป็นชายที่มีสามัญสำนึก ผมแค่จากไปอย่างกล้าหาญ ในสถานการณ์นี้
「เอ้ กาก้า มีอะไร เธอแค่ล้มลงที่นี่ เรายุ่งอยู่กับการเก็บเกี่ยว เราต้อใช้ความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราหาได้ ดังนั้นถ้าเธอว่าง……」
「โอ้ ที่รัก มาพอดีเลย มามีลูกกันเถอะ!」
「ฮ่าาา พูดอะไรกันเนี่ย? เรามีลูกไปแล้วหกคนในครอบครัวนะ แล้วเธอแก่แล้วด้วย ดังนั้นไม่ใช่เธอตัดสินใจ ว่าอยากหยุดเหรอ? แล้วก็ เมื่อมันโคตรจะยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ด้วย」
「อะไรก็ช่างเถอะน่า! มาเร็ว! พี่มันยิงเร็ว ดังนั้น 10 นาทีก็เสร็จแล้ว」
「ทำไมแม่หงี่จังเนี่ย เกิดอะไรขึ้้นบนโลกกับแม่กัน ม้า?」
「แม่ไม่รู้ว่าหนูพูดเรื่องอะไร?」
จำนวนประชากรตัวเลขเพิ่มขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่ดี ผมทำบางอย่างดีๆอีกแล้วสิ
「เห้อ!」
ซีเลีย ดูค่อนข้างที่จะไม่มีความสุข ดังนั้นผมจะผมจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น โดยการลูบหัวของเธอ เธอดูเหมือนอาย บางทีเพราะชาวบ้านเห็นเธอได้ แตะพวกเขาแค่หัวเราะ กับเงื่อนผีเสื้อใหญ่ ข้างบนหัวหนู
หลังจากนั้น ซีเลียและผมไปรอบๆหลายหมูบ้าน แต่ไม่ว่าที่ไหนที่เราไป ชาวน่าร่าเริง เพราะการเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์ อดอล์ฟเตียมการควบคุมน้ำท่วม และเพาะดินในบริเวณรอบราเฟนอย่างทั่วถึง ตั้งแต่เริ่มก้าวแรกๆที่ปกครอง และตอนนี้ ความพยายาม ได้กลับไปในรูปแบบของการเก็บเกี่ยว
มีความต่างอย่างชัดเจน ระหว่างที่ดินตอนนี้ และที่ดินที่เพิ่งได้มาใหม่ มีก็มีผู้คนไม่นานมานี้ ที่อยากจะอพยพมาที่ดินแดนผม และใช้ชีวิตในราเฟน หรือหนึ่งในหมู่บ้านที่รายล้อม ด้วนนั่นที่พูดมา มันมีจำนวนที่ดินจำกัด และไม่ได้มีงานอยู่จำนวนไม่จำกัด ที่เปิดอยู่ในราเฟน นั่นเป็นเมื่อที่ผมหยุดคิด
「ทำไมชั้นสร้างปัญหาให้ตัวเอง กับเรื่องกิจการภายในล่ะ?」
「ไม่ใช่เพราะพ่อเป็นลอร์ดศักดินาเหรอ?」
ระหว่างที่เราห่างจากสายตาสาธารณะ ซีเลียขี่ม้ากับผมบนชวาร์ซ นั่งอยู่ตรงหน้าของผม
「หมู่บ้านทั้งหมดที่เราไป คิดว่าพวกเค้าลดภาษีได้ โดยการเสนอสาวอายุน้อยๆ ให้พ่อโอบกอด」
พวกเธอส่วนใหญ่ ได้เลยวัยกลางคนไปแล้ว ดังนั้นผมสามารถที่จะยั้งใจไว้ได้ แต่ก็มีสาวสวยๆในหนึ่งของหมู่บ้าน ดังน้นมันอันตรายนิดหน่อย หว่างขาของผมปูดขึ้นมามากๆ แต่ซีเลียช่วยผม ก่อนที่ผมจะลงมือกับเธอ
「วันนึงน่ะ ร่างกายของท่านเอเกอร์ จะถูกทำลายเพราะผู้หญิง」
「นั่นเป็นทีพ่อต้องการเลยนะ」
「เห้อ! นั่นไม่ดี!」
ซีเลียเอะอะในแขนของผม แต่ผมกอดเธอแน่น ถูหน้าอกและคอของเธอ เอ็นของผมเริ่มแข็ง และดันขึ้นมาใส่ตูดทีน่ารักๆของเธอ
「……」
「ไม่อยากได้มันเหรอ?」
「……มันแค่เพราะเรา อยู่ในบริเวณที่ยุ่งๆ ดังนั้น แค่กางเกงนะ……」
ซีเลียดึงแค่กางเกงขาสั้นของเธอลง เปิดเผยตูดของเธอ เอ็นของผม หารูมีค่าน้อยๆ และดันกับทางเข้า
「นี่อาจจะเละ มันอาจจะทำให้น้ำท่วม」
「อออุ- ไม่เห็นต้องพูดมันเลย มันเป็นไปไม่ได้ ที่บางคนจะไม่เปียก ในอ้อมแขนของคนที่พวกเธอรัก」
「ได้เลย ได้เลย」
ผมให้ซีเลียขี่สะโพกของผม ระหว่างที่ยังอยู่บนม้า และชวาร์ซเริ่มที่จะเคลื่อนไหวอย่างแแปลกประหลาด ตัวของเขาโยก เหมือนเขาเดินทางอยู่บนพื้นขรุขระ และการเคลื่อนไหว ทำให้เอ็นของผม แทงลึกเข้าไปในซีเลีย
「เฮ้! ชวาร์ซ! อย่า……ลึกมาก!」
เจ้านี่จงใจทำมัน
ซีเลียไมม่สามารถที่จะทนกับความรู้สึก ที่ถูกแทงเข้าไปลึกด้วยเอ็นของผม ดังนั้น เธอน้ำแตกอย่างรวดเร็ว จากนั้นพ่นน้ำบนแผงคอของชวาร์ซ เจ้าม้าโง่นี่ร้องพอใจกับสิ่งที่เขาทำสำเร็จ แต่เขาไม่ได้เห็นอะไรเลย
「พ่อจะแตกด้วย!」
ผมแทงต่อไปจนถึงวินาทีสุดท้าย และดึงเอ็นของผมออกจากซีเลีย และบีบมันระหว่างต้นขาของเธอ ก่อนที่จะน้ำแตก ทำให้การระเบิดของอสุจิทั้งหมด ลงบนหัวของชวาร์ซ
รู้สึกถึงความรู้สึกที่น่าสงสัยที่คอของเขา ชวาร์ซบิดหัว เพื่อที่จะดมสาร แตทันทีที่เขาทำ เขาร้องออกมาอย่างดังและเร่งความเร็ว ฮ่าฮ่าฮ่า เขาได้รับบทเรียนของเขารึยัง
ชวาร์หาแม่น้ำเล็กๆ และแช่หัวเข้าไปในน้ำ แต่เขาล้างออกไปไม่ได้ง่ายๆ หลังจากนั้น เขาจะไม่ให้ผมขี่หลัง ไม่ว่ายังไง ผมเลยไม่มีทางเลือก นอกจากจะขี่ม้าของซีเลียกับเธอ บนทางกลับบ้าน
—————————————————————
「ผมดีใจที่ท่าน สามาถที่จะทำการตรวจสอบที่ถูกต้องสำเร็จได้ครั้งนี้」
กลับมาที่ราเฟน ซีเลียปิดหน้าของเธอ เมื่อเธอได้ยินอดอล์ฟทักทายเรา เพราะทั้งหมด เธอได้ถึงจุดสุดยอดไปหลายครั้ง
ชวาร์ซ ผู้ที่อยู่ในอารมณ์ไม่ดี อารมณ์ดีขึ้นเมื่อเขาเข้าไปที่โรงม้า ผมได้ยินเสียงของม้าร้อง จากโรงม้าที่สร้างมาอย่างกว้าง
ม้านั้นคือม้าตัวเมียอายุน้อยๆ ที่วิ่งได้ไม่ดี ที่ทำขาของเธอบาดเจ็บในการตอสู้ และปรกติแล้ว จะถูกทื้งและเปลี่ยนเป็นเนื้อม้า แต่ชวาร์ซ ดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับเธออย่างดื้อด้าน ดังนั้นเธอได้ถูกเก็บอยู่นโรงม้าเดียวกันกับเขา มันดูเหมือนความหมายของ “ดูแลเธอ” ของเขา คือการผสมพันธุ์กับเธอทุกวัน เพราะนั่นเป็นอะไรที่ผมเห็นเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมไปดูพวกเขา ระหว่างเวลาว่างของผม ฤดูผสมพันธุ์ของม้า ปรกติแล้วจะอยู่ในฤดูใบไม้ผลิแต่ชวาร์ซ ดูเหมือนจะเงี่ยนตลอดทั้งปี
ม้าตัวเมียเข้าใจว่าเธอถูกช่วย และไม่ได้ปฏิเสธการเข้าหารายวันของเขา แม้แต่รู้สึกสลดใจและเหงา ระหวางเวลาเมื่อชวาร์ซและผมไม่อยู่
แล้วก็ดูเหมือนเธอรู้ว่าเขาน่ะ ผสมพันธุ์กับม้าอื่นข้างนอก และถูตัวของเธอกับชวาร์ซ ดั่งจะเปลี่ยนกลิ่นตัวที่ใหญ่ๆของเขา ด้วยกลิ่นของตัวเธอเอง
เขาเป็นม้าลามก ที่อ้างอะไรไม่ได้จริงๆที่ขี่ม้าตัวเมียอื่น แม้ว่าเมื่อมีตัวเมีย คิดกับเขามากมายแล้ว
「「……นั่นใช่แล้ว」」
หยุดทำไมกัน?
—————————————————————
「ถ้าอย่างนั้น ผมจะพูดเกี่ยวกับรายได้จากภาษี และอะไรแบบนั้น สำหรับฤดูใบไม้ร่วง」
ทุกคนได้มารวมตัวกันในห้องทำงาน สำหรับการประชุม ผมสบายๆ ดื่มชาและวางปีปี้ไว้ระหว่างขาของผม เพื่อที่ผมจะลูบเธอได้ ซีเลียพยายามจะฟังอย่างขยันหมั่นเพียร ดังนั้นมือผม รู้สึกเหงา
ปี่ปี้ดิ้นไปทั่ว ขณะที่ผมลูบข้างล่างคอของเธอและการประชุมจบ เมื่อผมลูบเธอเล่นๆ ผมต้องขอให้ซีเลีย เอากระดาษจดของเธอให้ดูที่หลัง
รายได้
ภาษีเก็บเกี่ยว — การขายข้าวสาลี (จ่ายแบบนั้น)
15,000 ทอง
ภาษีเหมือง
12,000 ทอง
อื่นๆ แลกเปลี่ยนตรง
3000 ทอง
ค่าใช้จ่าย
ค่าดูแลรักษากองทัพ, เงินเดือน อื่นๆ
24,000 ทอง
ค่าบำรุงรักษา และค่าบริหารจัดการ (เงินเดือนคนรับใช้) ของคฤหาสน์ในราเฟน
2000 ทอง
ค่าดูแลรักษายามเมือง 2000 ทอง
ค่าแรงงาน 4000 ทอง
รวม: 32,000 ทอง
รวมทั้งหมด: -2000 ทอง
「น-น่าทึ่ง」
ดูกระดาษจดเอกลักษณ์ตัวตนของซีเลีย หลังจากการประชุม เมลิสซ่า มาเรีย และมิเรล อยู่ในความตกใจ นี่ควรจะเป็นการตอบสนองปรกติ แต่การตอบสนองของสาวๆคนอื่น ดูทื่อไปเมื่อเอามาเทียบกัน นนน่าและแคทเธอรีน ดั้งเดิมแล้วเป็นขุนนางที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นมากขนาดนี้ ไม่มากสำหรับพวกเธอ ระหว่างที่เลอาห์และปีปี้ ยังไม่ค่อยจะเข้าใจค่าของเงิน
「ถ้าอย่างนั้น พี่เป็นขุนนางที่ยิ่งใหญ่่จริงๆด้วย……」
「และหนูเป็นคนรักของขุนนางที่ยิ่งใหญ่นั้น」
มันยังไม่นาน ตั้งแต่ที่มิเรลมาที่ราเฟน ดังนั้นเธออาจจะไม่ได้รู้มาก
「ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นสบายใจแล้ว……สำหรับเด็กพวกนั้นด้วย」
「ฮ่าฮ่า แต่เพื่อตอบแทน หนูจะทำหน้าทีเป็นผู้เสียสละวันนี้」
「หนูรู้ หนูรอคอย ว่าพี่จะกินหนูยังไงนะวันนี้」
หมู่บ้านเล็กๆที่มิเรลไอยู่ ถูกเว้นภาษี ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ในทางกลับกัน ทุกคนในหมูบ้าน ที่ปฏิบัติกับมิเรลอย่างเย็นชา สั่นในความเกรงกลัว แต่มันไม่เหมือนว่าผมจะทำอะไรนะ
「แต่พอมาคิดว่าเรายังตัวแดงอยู่ มันน่าตกใจนะ」
อดอล์ฟพูดว่ารายได้ได้เปลี่ยนผันไปแล้ว ดังนั้นผมคิดอย่างแน่ใจ ว่ามันจะอยู่ในตัวดำ
「มันเป็นเรื่องดี ที่พี่อดอล์ฟซังไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเค้ารู้ว่าพ่อไม่ได้ฟังซักนิด มันจะกองความวิตกกังวลเพิ่มเติมใส่เค้าอีกครั้ง」
มันดูเหมือนมันมีการเก็บเกี่ยวมากกว่าที่เห็น แม้ว่าภาษีของอาณาจักรหักไปแล้ว แต่ถูกเก็บเป็นข้าวสาลี และเป็นคลังสินค้า แทนที่จะขาย มีกบฏในอาณาจักรมอลต์ด้วย ดังนั้น สถานการณ์ไม่ได้อนุญาตให้ข้าวสาลีถูกแลกเปลี่ยน ความคิดที่น่าจะเป็นก็คือ เราพอไปได้ ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง ถ้าเราหมดทอง โดยการยืม หรือไปซัดบางคน แต่พลเมืองจะตายในความหิวโหยอย่างรวดเร็ว ถ้าเราไม่มีเสบียงอาหาร
เพิ่มเติมจากนั้น ถ้ามีสงครามในอนาคต ราขาของข้าวจะกระโดดขึ้นไปแน่ ดังนั้นทุกอย่าง นอกจากจำนวนที่พ่อค้าจำเป็นต้องใช้ ถูกเก็บไว้ก่อน
「ภาษีเหมืองและการแลกเปลี่ยนได้เพิ่มขึ้นอย่างมากจริงๆ หนูไม่ได้ล้อเล่นและพูดว่า ตราบใดที่ท่านเอเกอร์ซามะ ไม่ทำอะไรกินไป พ่อจะไม่มีปัญหากับเรื่องหนี้อีกแล้ว แต่……พ่อจะไม่ฟังหรอก หนูเดาว่า」
「ขอโทษที พ่อวุ่นอยู่กับการลูบปีปี้น่ะ」
「มมมุ」
ซีเลียได้กลายเป็นอาย
「มันเพราะหนู พ่อเลยถูกช่วย มาเร็ว พ่อจะลูบหนูด้วย ดังนั้นมานี่สิ」
「มมมุ……」
ระหว่างที่ยังบูดบึ้ง เธอนำหัวมาทางผม เมื่อผมลูบเธอ เธออารมณ์ดีขึ้นในทันที — ช่างน่ารักจริงๆ
—————————————————————
ไม่นานหลังจากที่ประชุมกันเสร็จ ผู้ส่งสาส์นได้มาจากอีริช บอกผมให้ประชุมในเมืองหลวง และบอกว่าเขาจะนำทหารของเขา และนำกองทัพของอาณาจักรด้วยเหมือนกัน
ยังมีเวลาเหลือ ในข้อตกลงหยุดโจมตี แต่การหยุดโจมตี เลี่ยงแค่ฝ่ายที่ตกลงกันจากการโจมตีกัน ดังนั้น พวกเขาสามารถที่จะใช้กองกำลังของพวกเขาได้ตามใจ และเมื่อเวลานั้นจบลง มันเป็นไปได้ ที่จะโจมตีด้วยกำลังทั้งหมด — ซึ่งน่าจะเป็นอะไรที่อีกฝ่ายคิดอยู่ด้วย
「มันเริ่มแล้ว เอ๋?」
「เบื่อเหรอ?」
ผมคุยกับลีโอโพลต์ ขณะที่ผมอ่านจดหมาย ที่บอกให้ผมไปประชุม
「……」
เขาไม่ตอบ แต่รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของเขา
ผมก็เหมือนกัน — โอบกอดสาวๆนั้นดีและทั้งหมดนั่น แต่ผมใจเย็นไม่ได้ ถ้าผมไม่ได้สู้ในสงคราม บางครังบางคราวตอนนี้ มานำกองทัพทั้งหมดไป และเรียกชาติภูเขาด้วยเหมือนกัน มันเริ่มที่เวลาที่น่าตื่นเต้น
—————————————————————
เรื่องราวข้างเคียง: โศกนาฏกรรมของแม่บ้าน
<ผู้แปล: มุมมอง ของแม่บ้าน>
มีเสียของตกที่ดัง และแจกันแตก
「อ้าาาาาาาา!!」
「อ๊ะ ทำอะไรเนี่ย!!?」
เมื่อหนูทำความสะอาด หนูที่พยายาม ได้เช็ดที่อย่างระวัง แม้แต่ด้านล้าง แต่หนูไปปัดเอาแจกัน ในทันทีนนั้น วัตถุนั้นจมลงไปที่พื้ สร้างเสียงที่ดัง และแตกไปสู่หลายชิ้น หนูรีบพยายามจะหยิบชิ้นมันขึ้นมา แต่มีมากมาย จนมันเป็นไปไม่ได้ ที่จะนำมันกลับมาเข้าด้วยกัน
「ม่ายยยยยยยย!」
หลังจาที่ได้รู้ว่าแจกันแตกอย่างสมบูรณ์แล้ว เสียงกรีดร้อง ที่หนูคิดว่าไม่ได้เป็นของหนูเลย เล็ดออกไป หนูได้มาที่คฤหาสน์นี้ ประมาณเดือนก่อน และเป็นคนทำความสะอาดประจำ ที่ใช้ชีวิตอยู่ข้างใน แต่ หนูรู้เกี่ยวกับแจกันนั้น มันเป็นของชั้นสูง ที่มีราคาประมาณ 30 ถึง 40 ทอง
มันแพงมากกว่าแม้แต่เงินเดือนของหนูหนึ่งปี ไม่มีทางที่หนูจะชดใช้ความเสียหายได้ ถ้าเรื่องนี้ถูกพบเจอ ไม่มีทางเลย ที่หนูจะถูกปล่อยไป
「น-นั่นใช่แล้ว หนูไปหาพี่ริต้าซังได้!」
หัวหน้าแม่บ้านที่เข้มงวดจะโกรธอย่างหนัก และอาจจะแม้แต่ตีหนู แต่นั่นไม่เป็นไร หนูไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ถ้าคุณหญิงรู้เข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้
「เกิดอะไรขึ้น?」
หนูคิดว่าหัวใจของหนูหยุดเต้น เมื่อหนูได้ยินเสียงของผู้ชาย หรือบางที จริงๆแล้วมันหยุดวินาทีนึง
「น-นายท่าน!」
นี่มันแย่ที่สุดเลย คนที่หนูไม่อยากให้รู้มากที่สุด รู้เข้าแล้วรุ่นพี่ที่ทำความสะอาดด้วยกันกับหนูอยู่ รีบสร้างระยะระหว่างเรา แต่ไม่มีเวลาสำหรับหนู ที่จะแค้นเรื่องนั้นเลย
「โอ้ แจกันแตกเหรอ?」
「อาาาา……」
หนูมีพ่อแม่สองคน และน้องหกคนที่เล็กกว่าหนู ผู้ที่ทั้งหมดมีความสุข เมื่อพวกเขาพบว่าหนูสามารถจะมาทำงานในคฤหาสน์นี้ได้ ที่จ่ายเงินดี เมื่อหนูดิ้นรนอยู่กับภาษีและค่าอาหาร……แม้อย่างนั้น บางอย่าง แบบนี้ เกิดขึ้น หนูกระโดดไปที่เท้าของนายท่าน
「หนูขอโทษจริงๆค่ะ! โอ้ได้โปรดเถอะ……หนูขอร้องล่ะ……ออออออุ-!」
น้ำตาของแท้วิ่งอาบแก้มของหนู อะไร จะเกิดขึ้นกับหนู ไม่ต้องพูดถึงครอบคัวของหนูเลย มันอาจจะหมายถึงน้องหลายคนของหนู จะถูกขายไป แค่เพาะเขาต้องการให้หนูชดใช้ค่าเสียหาย
「เฮ้ เฮ้ มีอะไร? ไม่บาดเจ็บใช่มั้ย?」
「ว้าาาาา!! หนูขอโทษ หนูขอโทษมากๆค่าาาาา!」
「ค่ะ! หนูไม่ได้ทำมันแตก!」
「ใจเย็นลงหน่อยนะ ……เธอ กวาดมันทีนะ」
「ค-ค่ะ! หนูไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นะคะ!」
นายท่านยกหนูขึ้น และบอกให้เซ็นไปของหนูทำความสะอาดเศษ หนูยังอยู่ในสภาพตื่นตกใจ ดังนั้นไม่มีอะไรที่หนูทำได้ นอกจากจะขอโทษ
「อย่าตกใจนักเลย ชั้นจะไม่โกรธหรอก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าเธอทำแจกันแตก」
「หนูขอโทษ……อึ้ก……หนูขอโทษ……」
หนูไม่ได้ยินจริงๆ ว่านายท่านพูดอะไร หนูแค่เกาะเขา และขอโทษ อีกครั้ง และอีกครั้ง
「ให้ตายซี่……แต่ถึงอย่างไร หุ่นเธอดีนะ อายุเท่าไหร่ล่ะ?」
หนูเข้าใจ แค่ส่วนที่เขาถามอายุของหนู
「อึ้ก กระซิก! หนู 18……กระซิก」
「ได้เลย ดี」
นายท่านเดินไปที่ทางเดินและอุ้มหนู ไม่ใช่ไปที่ห้องลงโทษ……แต่ห้องนอนธรรมดา มันห้องนอนสำหรับแขก ถ้าหนูจำไม่ผิด
「เอาล่ะนะ」
เขาโยนหนูขึ้นบนเตียงและปิดหนูด้วยผ้าห่ม นายท่านก็ขึ้นเตียงด้วย
「อืม……หนู……แจกัน……」
หนูยังสับสนอยู่ และหนูพูดอะไรไม่ได้ ขณะที่นายท่าน จูบ ริมฝีปากของหนู และล้วงมือมาที่หว่างขาของหนู นั่นทำให้หนูจำได้ นี่ เป็นจูบแรกของหนู……แค่เมื่อหนูคิดอย่างนั้นอยู่ นายท่าน ไต่ขึ้นมาบนหนู
「โอ้ยย!!」
หนูได้ยินเสียงฉีกขาด หรือเสียงที่คล้ายกัน มาจากข้างในร่างกายของหนู หนูรู้สึกถึงความเจ็บที่คมบาด และแรงกด ที่เหลือเชื่อ แต่อะไรที่สำคัญมากกว่านั้น หนูจำเป็นต้องขอร้องนายท่าน ให้อภัยให้หนู
「อืม…….ถ้าท่านได้โปรดปล่อยครอบครัวหนูไป และให้มันเป็นแค่หนูที่ถูกลงโทษได้มั้ยคะ?」
「หืม? โอ้ ยังพูดเรื่องแจกันอยู่เหรอ? มันไม่เป็นไรหรอก อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นได้ พี่จะไม่โทษหนู」
「ถ้าอย่างนั้น ท่านยกโทษให้หนูเหรอ!?」
「ออุ……ต่อไป……กุ่……ระวังนะ บาดเจ็บได้……อออุ ด้วย」
หนูดีใจ เพราะนี่ เป็นจุดที่น่ากลัวที่สุด ของชีวิตของหนูเลย หนูหายใจออก และจากนั้น หนูรู้ ว่านายท่านได้เปลือย ก่อนหนูจะรู้มัน และจับร่างกายของหนู
「กุ่ หนูปล่อยมันหลวม และมันเข้าไปสุดเลย! ได้เลย พี่จะแตกแล้วนะ!!」
「คะ?」
ทันทีนั้น แขนกล้ามๆถึกๆ กอดหนู และหลังจากเสียงครางนุ่มๆออกมาถึงหูของหนู หนูรู้สึกถึงบางอย่างร้อนๆ ไหลเข้ามาในร่างกายของหนูได้
หนูน่าจะได้ความรู้สึกถึงการสัมผัสกลับคืนมา เพราะหนูโล่งใจแล้วตอนนี้ ความเจ็บที่คม และแรงกด วิ่งผ่านทั้งเนื้อทั้งตัวของหนู และก็มีความรู้สึกที่เหลือเชื่อ ทำให้หนูปล่อยเสียงแหลมสั้นๆออกไป ก่อนที่หนูจะรู้สึก ว่าสติหนูจางหายไป
—————————————————————
วันต่อมา
「หือ?」
เมื่อหนูเปิดตา หนูพบว่าตัวของหนูนั้น อยู่ในห้องที่หนูไม่เคยเห็นมาก่อน
「อะร้าร้า?」
หนูรู้สึกเจ็บที่หว่างขาของหนู และเห็นดอกไม้สีแดง เปื้อนอยู่บนเตียง
「เออ๋-?」
ไหล่หนู หน้าอกของหนู และแม้แต่ต้นขาของหนู ปกคลุมไปด้วยรอย ที่น่าจะเป็นผลจากการดูด
「โอ้โย๋?」
เมื่อหนูงอตัวหนู น้ำจำนวนที่เหลือเชื่อ ไหลอกมาจากหว่างขาของหนู แน่นอน หนูไม่ได้ใช้ยาคุม
「หนู……ถูกกินเหรอ?」
ระหว่างที่หนูยังตกตะลึง พี่ริต้าซัง และท่านเซบาสเตียนซามะ มา และพูดเกี่ยวกับอะไรหลายอย่าง หนูถูกบอกให้อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับเตียง และถูกบอกว่า อย่าไปมีผู้ชายคนอื่น เพื่อตอบแทนเรื่องนั้น หนูจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นสองเท่า และจะถูกมอบเงินพิเศษเพิ่มเติมก้อนนึงที่จุดนั้นเลย
ในวันหยุดวันต่อมา มันรู้สึกเหมือนเรื่องตลกเลย แต่หนูสามารถที่จะได้เนื้อของสัตว์ดำ ซึ่งหนูไม่เคยสามารถที่จะชิมได้ซักครั้ง เพราะว่ามันแพงมาก และให้ครอบครัวของหนูกินมัน ทุกคน ดูเหมือนจะคิดว่า มันอร่อยมาก จนพวกเขาสลบไปได้เลย
พูดถึงแล้ว เมื่อเซ็นไปที่ทิ้งหนูไปนะ พบเกี่ยวกับที่หนูถูกพาไปขึ้นเตียงกับนายท่าน เธอมาร้องไห้ขอโทษหนู ทุกอย่างน่ะมันความผิดหนู ดังนั้น หนูรู้สึกไมถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้
「……ถ้าอย่างนั้น พี่ทำอะไร?」
「หนูคิดว่ามันใหญ่เท่านี่」
หนูทำวงกลมใหญ่ด้วยแขนของหนู
「อะไรกันน่ะนั่น ขนาดของฟืนเลย? ไม่ใช่นั่นใหญ่เกินไปเหรอ? มันเหมือนขนาดของไม้หนาๆเลยอ่่ะ」
「มันจริงๆนะ หนูตกใจที่มันเข้าไปได้」
「ในเตาลอมเหรอ? มันยังเร็วไปสำหรับเรื่องนั้น」
หนูตกใจจริงๆ ที่มันเข้าไปได้ หนูต้องชมตัวเองมากๆเลย ที่ไม่พัง
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 146,000 เมืองศูนย์กลาง ราเฟน: 16,000 ลินท์บลูม: 1500
กองทัพที่บัญชาการ: 4000 , 1600 ในกองกำลังสำรอง
สินทรัพย์: 22,900 ทอง (กำไรจากการขายข้าว +15000) (กำไรจากเหมือง +12000) (กำไรจากการซื้อขาย +3000) (ค่าใช้จ่ายดูแลรักษากองทัพ -24000) (บำรุงรักษาคฤหาสน์ -2000) (ยามเมือง -2000) (แรงงาน -4000) (รับสมัครกองกำลังสำรอง -300)
หนี้ – จ่ายเต็มจำนวน (ใหม่)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ, ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อย), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คู่หมั้น), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คู่หมั้น), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้านที่ท้อง), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), โยกุริ (หมกตัวอยู่แต่บ้านยุคใหม่ที่ท้อง), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง), เซเลสติน่า (ราชินีลี้ภัย), โมนิก้า (นางกำนัล)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตาม), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
คู่นอน: 135, เด็กที่เกิดแล้ว: 31
—————————————————————
แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu
เป้ผาหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 200/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ