ณ ช่วงหัวค่ำ โรงเรียนเขต7 ที่หอพักโทคิวะได……
ประตูหอถูกเปิดอย่างเงียบเชียบ จากนั้นศีรษะเล็กๆผมสีเกาลัดก็ได้ยื่นเข้ามา แล้วกวาดตามองรอบๆก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่เจอใคร
ด้วยสีหน้าตึงเครียด มิโคโตะพุ่งตัวไปที่ห้องตัวเองราวสายฟ้าฟาด เมื่อเข้าห้องได้แล้วเธอก็รีบปิดประตู จากนั้นเอนตัวเอาหลังพิงประตู ในมือเธอมีถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมา แน่นอนว่าไม่มีไอ้เสื้อผ้าสองชุดนั่น
เงยหน้าขึ้นไม่รู้ว่าเผลอไปนึกถึงเรื่องอะไร จู่ๆแก้มเธอก็ขึ้นสีบวกกับความรู้สึกเย็นๆใต้กระโปรงยามลมพัด มิโคโตะโยนเสื้อผ้าไปที่เตียงด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเธอก็ยกหมอนข้างขึ้นแล้วต่อยมัน!
“ไอ้วายร้าย! อันธพาลตัวพ่อ! รู้จักแต่แกล้งคนอื่น! กล้าดียังไงถึงมารังแกฉัน! เจ้าบ้า!คนเลว! คอยดูนะฉันจะช็อตนายจนเป็นเถ้าถ่าน! คอยดูเถอะ……” มิโคโตะพูดพึมพำด้วยคำสาปแช่ง แก้มแดงระเรื่อ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองดูน่ารักกว่าเวลาปกติ
นี่จะโทษเธอก็ไม่ได้ ถ้าวู่หยานอยู่ที่นี่เขาคงพูดแก้ตัวไปว่า ก็เธอมันมีเสน่ย์มากเกินไปไงล่ะ…..
ต่อยหมอนข้างเสร็จ เธอก็หันไปต่อยผ้าห่มต่อด้วยหน้าแดงก่ำปากก็สบถด่าไป เมื่อคิดไปถึงกางเกงขาสั้นกับกางเกงในตัวเองที่โดนวู่หยานเอาไป เธอก็เพิ่มแรงต่อยเข้าไปอีก
“….แฮ่ก…แฮ่ก…” มิโคโตะนอนลงไปบนเตียง ขณะที่ในหัวนึกสิ่งที่ทำในโรงหนัง เธอก็รีบยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้า
ผ่านไปพักหนึ่ง มิโคโตะก็เรียกคืนสติมาได้ส่วนหนึ่ง จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องน้ำ
เพราะตอนนี้เธอยังรู้สึกว่าส่วนล่างตรงนั้น มันยังเหนียวเหนอะอยู่เลย……
เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ร่างเล็กๆก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาในห้อง ผมสีชมพูทรงทวินเทลของเธอส่ายไปมากลางในอากาศ เมื่อเธอเห็นถุงบนที่นอนและเสียงที่ดังมาจากในห้องน้ำ รอยยิ้มลามกก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอ
“คุณพี่อยู่ข้างในรึเปล่าคะ?”
ในห้องน้ำ มิโคโตะตกใจเมื่อได้ยินเสียงคุโรโกะ ขณะเดียวกันก็ดีใจที่ตัวเองโชคดีกลับมาก่อนคุโรโกะ ไม่งั้นตอนที่คุโรโกะเข้ามาเกาะแกะเธอแล้วเกิดพบว่ากางเกงในเธอหายไปล่ะก็งานเข้าแน่……
“มีอะไรรึเปล่า คุโรโกะ?”
“วันนี้คุณพี่อาบน้ำเร็วกว่าปกติพอสมควรเลยนะคะ…..” คุโรโกะเอียงคอด้วยความงุนงง
“เอ่อ คือวันนี้ฉันรู้สึกเหนียวตัวเป็นพิเศษน่ะ” เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงปกติ โดยการบอกความจริงไปบางส่วนนี่ทำให้มิโคโตะหน้าแดงอีกครั้ง
“อ่อ….” พยักหน้าหงึกๆ จากนั้นเธอก็เปลี่ยนความสนใจไปที่ถุงเสื้อผ้าที่วางอยู่บนเตียง คุโรโกะหัวเราะคิกคักปากมีน้ำลายไหล แล้วหยิบชุดข้างในออกมา
กอดเสื้อผ้าอันแสนล้ำค่าของคุณพี่ คุโรโกะสำรวยชุดใหม่ของมิโคโตะอย่างเงียบๆ จากนั้นสีหน้าบ้าคลั่งของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นสับสน
‘นี่มันดูเหมือนจะแตกต่างจากรสนิยมของคุณพี่อยู่นะคะ’ มองเสื้อผ้าอย่างงุนงง
รสนิยมของมิโคโตะจะเป็นแนวเด็กหมด ไม่เพียงแต่ชอบเกโคตะ แต่ยังชอบของเล่นของพวกเด็กๆด้วยไม่เว้นแม้แต่เสื้อผ้า
แต่ว่าชุดเสื้อผ้านี้ถึงแม้จะไม่ถึงกับเป็นของผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่ของเด็กแน่นอน พวกมันยังคงดูน่ารักเหมาะกับวัยรุ่นใส่ นี่ทำให้คุโรโกะฉงน
ถ้าจะบอกว่ารสนิยมของมิโคโตะเปลี่ยนไป คุโรโกะคนหนึ่งล่ะที่ให้ตายก็ไม่มีทางเชื่อ ต้องรู้ก่อนว่าก่อนหน้านี้ เธอได้พยายามเปลี่ยนรสนิยมความชอบของมิโคโตะถึงหนึ่งปีเต็ม แต่ก็เปล่าประโยชน์
อย่าบอกนะว่า…..มีคนซื้อให้….?
คุโรโกะใจสั่นเมื่อเธอนึกไปถึงคนๆหนึ่ง เธอก้มหน้าลงและผมทวินเทลด้านหลังเธอก็ส่ายไปมาแม้ที่นี่จะไม่มีลม ออร่าสีดำเริ่มก่อตัวขึ้น
ด้วยรอยยิ้มพังๆ เธอถามมิโคโตะที่ยังคงอาบน้ำ “คุณพี่คะ คงไม่ใช่ว่าวันนี้ได้ออกไปข้างนอกกับไอ้ขยะนั่นนะคะ?”
มิโคโตะที่กำลังถือหมวกอาบน้ำ เมื่อได้ยินคำถามคุโรโกะเธอก็แทบจะปาหมวกทิ้งทันที เธอหัวเราะแห้งๆกลบความรู้สึกผิดในใจ
“มะ..ไม่นะ….ฉันจะออกไปไหนกับไอ้ขยะนั้นได้ยังไงล่ะ…..”
เธอกัดฟันเมื่อพูดถึงประโยคหลัง นี่เป็นครั้งแรกที่มิโคโตะรู้สึกว่าคำเรียกตัววู่หยานของคุโรโกะนั่นถูกต้องแล้ว!
“โอ้?” ถึงแม้จะยังสงสัย แต่เสียงกัดฟันของมิโคโตะเธอเองก็ได้ยิน ดังนั้นจึงวางความสงสัยในใจไป แล้วเริ่มฉีกยิ้ม
ฟังเสียงน้ำไหลในห้องอาบน้ำ สีหน้าคุโรโกะกลายเป็นลามกอีกครั้ง วินาทีต่อมาเธอก็ใช้เทเลพอตหายตัวไป
“คุโรโกะ!” เสียงตะโกนดังออกมาจากในห้องน้ำ
“คุณพี่ค่า~~ หน้าอกที่เจียมเนื้อเจียมตัวของคุณพี่นี่ช่างงดงามจริงๆเลยคะ….”
“ปล่อยนะ!”
“แหม่ ทำเป็นซึนอีกแล้วนะคะ หือ?อะไรกันคะเนี่ย มันใหญ่ขึ้นงั้นเหรอ?”
“คุโรโกะ!”
“เปรี๊ยะๆ!”
“อ้ายย~~ แส้แห่งความรักของคุณพี่ล่ะ……”
……….
ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องอีกห้องหนึ่งภายในหอโทคิวะได…..
นักเรียนสาวองโทคิวะไดได้เดินด้วยฝีเท้ารีบเร่ง เธอเคาะประตูด้วยสีหน้าเคารพนับถือ
“เข้ามา!”เมื่อเสียงอันไพเราะดังไปถึงเธอ เธอก็รีบจับลูกบิดด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วรีบเปิดประตูเดินเข้าไป
ชั่วขณะที่ประเปิดขึ้น สาวผมสีบลอนด์ในชุดโทคิวะไดกับหน้าอกอันน่าอิจฉาก็ปรากฏขึ้นมาในสายตานักเรียนสาวคนนี้
เห็นร่างสาวผมบลอนด์ สีหน้าของเธอก็กลายเป็นหม่อลอย มือทั้งสองกุมอยู่ที่หน้าอก ดูเหมือนเธอจะตกหลุมรักสาวผลบลอนด์คนนี้มาก
“มีอะไรรึเปล่า?”
เสียงนี้ได้ปลุกเธอขึ้นจากภวังค์ รีบจัดท่าทางตัวเองใหม่ นึกถึงเป้าหมายที่มาเธอก็รีบพูดว่า
“เกี่ยวกับมิซากะ มิโคโตะ คะ!”
“มิซากะ มิโคโตะ?” น้ำเสียงสาวผมบลอนด์เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะให้ความสนใจเรื่องของมิโคโตะ
“แล้ว?”
เธอลังเลชั่วครู่ กำลังเรียบเรียงคำที่จะพูด “วันนี้ คนในกลุ่มเห็น มิซากะ มิโคโตะ ออกไปกับผู้ชายคะ!”
“ผู้ชาย?” สาวผมบลอนด์ประหลาดใจเล็กน้อย ที่ได้ยินว่า มิโคโตะออกไปกับผู้ชาย หน้าสนใจปรากฏขึ้นมาบนหน้าเธอ
“คะ คนในกลุ่มเราไปเห็นด้วยตาตัวเอง ว่า มิซากะ มิโคโตะ เดินเคียงคู่ไปกับผู้ชาย พวกเขาทั้งสองดูใกล้ชิดกันมากคะ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังจับมือกันขณะเดินกันด้วย ฉันจึงเชื่อว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของ มิซากะ มิโคโตะ คะ!”
“แฟนของ มิซากะ มิโคโตะ!” ครั้งนี้สามผมบลอนด์ดูจะประหลาดใจจริงๆ
“ไม่คิดเลยว่า มิซากะ มิโคโตะ ที่ไร้เสน่ย์ของผู้หญิงอย่างสิ้นเชิงจะมีแฟนไปได้…..”
นักเรียนสาวรูดซิปปากเงียบ ถึงแม้เธอจะเป็นคนในกลุ่มของสาวผมบลอนด์ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิพูดอะไรเกี่ยวกับเอส(ไพ่ลับ)ของโทคิวะได
สาวผมบลอนด์พูมพึมพำ ท่าทางอันสงเสน่ย์นี่มีแรงดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ บวกกับรูปร่างที่อยากจะเชื่อว่าเป็นของเด็กมัธยมทำให้เธอดูเซ็กซี่
“เธอรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”
ได้ยินแบบนี้ นักเรียนสาวก็ลังเลที่จะตอบ “จากที่ลูกน้องไปตรวจสอบมา ดูเหมือนจะเป็นแค่อันธพาลชั้นปลายแถวคะ!”
“อันธพาล?” สาวผมบลอนด์มองนักเรียนสาวด้วยความสงสัย ก่อนจะพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อยว่า “เธอจะพูดว่า เอสของคิวะได มิซากะ มิโคโตะ คนนั้นไปเอาอันธพาลมาเป็นแฟน?”
“..ชะ…ใช่คะ….” สามารถฟังได้จากน้ำเสียง เธอเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
“นี่….” สาวผมบลอนด์ใช้ความคิด “ไปเอาข้อมูลของอันธพาลที่ชื่อวู่หยานมาให้ฉันดู!”
“คะ!” จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้อง ทำให้ภายในห้องอันกว้างใหญ่นี้เหลือแค่สาวผมบลอนด์
ไม่รู้ว่าคิดอะไร ริมฝีปากสาวผมบลอนด์ก็โค้งขึ้นอย่างชั่วร้าย เสียงหัวเราะอันไพเราะดังก้องกังวานในห้องที่มีแต่ตัวเธอ….