ตอนที่ 229 เขาเดือดดาลแทบแย่
พ่อค้าต่างถิ่นผู้นั้นไม่ได้นำยาสระชิงซือไปขายไกลเกินไปแต่อย่างใด สี่คนต่างฝ่ายต่างไปกันสี่ตัวอำเภอในบริเวณรอบๆ หลังไปถึงก็หาคนนำยาสระชิงซือนี้ไปโฆษณาชุดใหญ่
มีอำเภอหลี่เป็นตัวอย่าง ด้วยน้ำพักน้ำแรงเพียงสองสามวัน ยาสระชิงซือก็ได้รับความนิยมขึ้นมาแล้ว
ยาสระชิงซือที่นำมาสองกางใหญ่ๆ เพียงพอให้ขายได้ไม่กี่วันเท่านั้น
อีกทั้งเมื่อเห็นการพัฒนานี้ พวกเขาก็สัมผัสได้ชัดเจนว่ายาสระชิงซือนี้ภายภาคหน้าจะต้องมีลูกค้าประจำกลุ่มใหญ่แน่นอน และถึงขั้นอาจกลายเป็นสินค้าจำเป็นในชีวิตประจำวันอีกด้วย!
เจ้าของกิจการฮวาได้กำชับพวกเขาเอาไว้ ดังนั้นยามที่ขายต่ออีกทอดก็จะเอ่ยถึงโรงอี้จวินด้วย
ภายภาคหน้าต่อให้ร้านชุ่ยเหยียนไจคิดค้นตำรับยาสระผมออกมาได้ ก็เกรงว่าจะเทียบกับชื่อเสียงของโรงอี้จวินไม่ได้แล้ว
ทางด้านอำเภอหลี่ เจ้าของกิจการฮวาลงมืออย่างรวดเร็ว
อาศัยจังหวะที่กำลังมีชื่อเสียงเป็นที่นิยม ผลักดันเครื่องประทินโฉมออกมาหนึ่งชุด!
แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะส่งมอบให้ซ่งอิงสี่ห้าชุดด้วย
ซ่งอิงหน้าเสียโฉมแล้วจึงไม่ค่อยชอบใช้ของเหล่านี้เท่าไร แต่ในฐานะผู้ร่วมกิจการ ซ่งอิงย่อมต้องทำความเข้าใจศักยภาพความสามารถของโรงอี้จวินไว้สักหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงลองใช้ดู
สิ่งของเหล่านี้ยอดเยี่ยมจริงๆ
แป้งทาหน้าเนื้อเนียนละเอียดอย่างยิ่ง ตัวสีทาแก้มก็ดูมีเสน่ห์แต่ไม่ฉูดฉาดเกินงาม เยียนจือทาปากเจือกลิ่นหอมอย่างน้ำผึ้งหวานเล็กน้อย ชุ่มชื้นไม่แห้งกร้านแต่ก็ไม่รู้สึกว่ามันเยิ้ม ซ่งอิงคิดว่าหญิงสาวโดยทั่วไปที่ได้ใช้น่าจะรู้สึกถูกใจเจ้าสิ่งนี้กันทั้งนั้น
อย่างไรเสีย…ราคาก็เหมาะสมด้วย
เครื่องประทินโฉมสี่ชุดที่เหลือ ซ่งอิงนำไปให้มารดานางและบรรดาป้าและอาสะใภ้ในครอบครัว
ระยะนี้ตระกูลซ่งได้รับสิ่งของจากซ่งอิงจำนวนไม่น้อย
แม้แต่พ่อเฒ่าก็ยังใช้ยาสระผมของซ่งอิง ตามจริงเขายังค่อนข้างโกรธเคืองในตัวซ่งอิง แต่เขาก็รู้ว่านี่ไร้เหตุผลสิ้นดี อีกทั้งหลายวันมานี้ซ่งอิงล้วนเลือกมาในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้
“ไว้อีกสักสามสี่วัน จัดกินเลี้ยงกันในครอบครัว ให้เอ้อร์ยากลับมาเยี่ยมเยียนด้วยเสียหน่อย ข้าเองก็ไม่ได้เจอะเจอเด็กสาวนั่นมาหลายวันแล้ว” ชายชราเรียกซ่งจินซานมาหา บอกกล่าวกับบุตรชายคนรอง
ซ่งจินซานรีบขานรับทันควัน
เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าในครอบครัวจะจัดกินเลี้ยงอะไร
พ่อเฒ่าตระกูลเขาอายุครบหกสิบปีบริบูรณ์ ถึงตอนนั้นต้องครื้นเครงกันหน่อย
“หากเอ้อร์ยารู้ว่าท่านพ่อคำนึงถึงนาง จะต้องดีใจแน่นอนขอรับ” ซ่งจินซานรีบกล่าวเชิงเอาอกเอาใจ
พ่อเฒ่าสบถฮึ “นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่เข้าใจในตัวบุตรสาวเจ้าต่างหาก”
เด็กสาวผู้นั้นจะดีใจอะไร ดีใจที่เขาผู้เป็นปู่คนนี้ลำเอียงน่ะหรือ
เขามองออกว่าซ่งเอ้อร์ยาเห็นเขาเป็นแค่ผู้อาวุโสเฉกเช่นคนอื่นทั่วไปเท่านั้น มิเช่นนั้นตอนนั้นจะกดดันเขาให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งหรือ
ซ่งจินซานนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ได้ยินชายชรากล่าวขึ้นอีกครา “เจ้าเข้าใจว่าข้าเพียงแค่เรียกนางมากินข้าวมื้อหนึ่งหรือไร ไว้กินเลี้ยงวันนั้น ตระกูลเผยจะมาด้วยเช่นกัน บุตรสาวเจ้าส่งลูกเขยเขาไปขุดเหมืองแล้ว คนตระกูลนั้นยังจะชักสีหน้าเป็นมิตรให้กับบุตรสาวเจ้าได้อีกหรือ ตระกูลเราแต่ละคนนอกจากข้า ใครบ้างมีคุณสมบัติเผชิญหน้ากับตระกูลเผย จะให้หวังพึ่งพาแม่เจ้าหรือพี่ชายพี่สะใภ้เจ้าหรือไร”
หากเด็กสาวผู้นั้นเอาแต่หลบลี้หนีหน้าเขาอีก จะไม่ถูกตระกูลเผยเล่นงานเอาหรือ
ซ่งจินซานได้ยินดังกล่าวพลันตระหนักเข้าใจบางอย่างได้!
นั่นน่ะสิ!
ตระกูลเผยมีแม่ยายอยู่ทั้งคน ความอาวุโสก็มากกว่าพี่ชายพี่สะใภ้เขาอีกด้วย! เมื่อถึงเวลา ผู้ที่สามารถต่อกรกับแม่ยายผู้นั้นได้ก็มีเพียงพ่อเฒ่าและแม่เฒ่าตระกูลเขาเท่านั้น!
แต่มารดาเขา…อย่าไปฝากความหวังไว้เลย!
ฝากความหวังไว้ที่บิดาเขาจะดีกว่า!
“ท่านพ่อ ท่านพูดถูก ถึงเวลาท่านให้อาอิงมาอยู่ใกล้ๆ สายตาไว้ อย่าให้นางได้รับความไม่เป็นธรรมเชียวนะขอรับ” ซ่งจินซานรีบเอ่ยปากกล่าว
ซ่งเหล่าเกินกลอกตามองบนอย่างรำคาญ
เมื่อก่อนเขาคิดว่าลูกหลานในครอบครัวต่างก็ถือว่าได้เรื่องได้ราว ไม่ทำให้เขากังวลใจ แต่ครั้นซ่งเสี่ยนกระทำเรื่องนี้ขึ้นมา เขาพลันค้นพบว่าตัวเองประเมินครอบครัวตนสูงไป
แต่ละคนไม่เอาไหนเลยสักนิด!
หลานชายคนโตจากครอบครัวบุตรคนโตยังถูกคนอื่นเขาหลอกไปได้ เห็นคนนอกดีกว่าคนในครอบครัว!
เขาล่ะเดือดดาลแทบแย่
ตอนที่ 230 ของขวัญ
ซ่งเหล่าเกินประสงค์จะคลี่คลายความสัมพันธ์กับหลานสาวให้ดีขึ้น ซ่งจินซานย่อมต้องเป็นตัวกลางในการประสานให้ลงรอยกันเป็นธรรมดา
หลังเดินไปจากทางด้านพ่อเฒ่า ก็ให้หร่วนซื่อไปหาซ่งอิงและบอกกล่าวกับซ่งอิงเอาไว้
ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย ไม่แสดงสีหน้าอาการใดเป็นพิเศษ หร่วนซื่อเห็นนางในท่าทีเช่นนี้ก็แอบรู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไรนัก “เอ้อร์ยา เจ้ายังโกรธเคืองท่านปู่เจ้าอยู่หรือ”
“เปล่าเจ้าค่ะ” ซ่งอิงนิ่งเฉยอย่างยิ่ง
“หากเจ้าจะโกรธเคืองเขาก็สมควรอยู่ หลายปีมานี้ข้าเคยทำอะไรผิดต่อบ้านใหญ่ที่ไหนกัน ตอนแรกพี่ชายเจ้าก็ได้เรียนหนังสืออยู่ดีๆ แต่กลับถูกหลานเสี่ยนตัดอนาคต ข้ายังไม่ว่ากล่าวอะไรพวกเขาเลย! ท่านปู่เจ้าก็ช่างลำเอียง…” หร่วนซื่อจะไม่เก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยในใจเลยได้อย่างไร หลังผ่อนคลายอารมณ์ลงแล้วก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง “เฮ้อ ตอนที่ปู่เจ้ายังไม่ชราภาพก็เป็นคนที่มีเหตุมีผลอย่างยิ่ง มิเช่นนั้นคงกำราบนิสัยย่าเจ้าไว้ไม่ได้ เพียงแต่ครั้นอายุเท่านั้นก็เริ่มมีความนึกคิดต่อบุตรหลานมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งพ่อเฒ่าก็เอาความนึกคิดหมกมุ่นอยู่แต่กับครอบครัวบุตรคนโต…”
“ท่านแม่ ข้าไม่ได้โกรธเคืองเขาจริงๆ ท่านปู่เป็นผู้อาวุโส ส่วนใดที่ข้าพึงกตัญญูข้าย่อมกตัญญูแน่นอนเจ้าค่ะ” ซ่งอิงกล่าวทันควัน
เพียงแต่นอกเหนือจากนั้นก็เลิกคิดไปได้เลย
ที่ตระกูลซ่งเลี้ยงดูเจ้าของร่างจนเติบใหญ่ นางจะพยายามตอบแทนสุดความสามารถ แต่ก็ต้องทำเพื่อตัวเองก่อนจึงจะถูก
“ครั้งนี้ปู่เจ้าก็หวังดี เจ้าไม่เคยเห็นตระกูลเผยมาก่อน ลูกตาแทบจะขึ้นไปอยู่ตรงหน้าผากอยู่แล้ว เจ้าจับหลานเสี่ยนส่งที่ว่าการอำเภอ ไม่รู้เลยว่าพวกเขาแค้นเคืองโกรธเจ้าอยู่ในใจมากมายขนาดไหน! แต่วันคล้ายวันเกิดอายุครบหกสิบปีของปู่เจ้า ในฐานะหลานสาวจะไม่ไปก็คงดูไม่ดี ตระกูลเผยเป็นตระกูลดอง จะไม่เชิญก็ไม่ได้เช่นกัน…” หร่วนซื่อพร่ำพรรณนา
ซ่งอิงคิดว่าหร่วนซื่อประเมินนางต่ำเกินไปแล้ว
ในใจหร่วนซื่อ นางก็คือแม่นางน้อยซื่อบื้อที่ถูกคนรังแกได้โดยง่าย…
วันคล้ายวันเกิดอายุครบหกสิบปีของซ่งเหล่าเกินคือครึ่งเดือนหลังจากนี้ แม้ว่าพ่อเฒ่ามีใจลำเอียง แต่ซ่งอิงจะใจแคบเกินไปก็ไม่ได้
อย่างไรเสียนางก็ไม่ใช่หลานสาวแท้ๆ ของพ่อเฒ่า ทว่าเรื่องการแต่งงานและซื้อที่ดินก่อนหน้านี้ก็เป็นความช่วยเหลือจากชายชราทั้งสิ้น ถือว่าปฏิบัติต่อนางอย่างพยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว ดังนั้นครานี้นางจะต้องตอบแทนคุณให้เต็มที่
หลายวันมานี้ ยาสระชิงซือของซ่งอิงยังคงยอดเยี่ยมมาก
โรงอี้จวินโด่งดังและประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวง เครื่องประทินโฉมที่ผลักดันออกมาได้ผลตอบรับดียิ่งและยอดขายก็สูงลิ่ว
ซ่งอิงจับจ่ายใช้สอยได้สบายๆ ย่อมต้องเลือกหาของขวัญไว้ให้ชายชราสักชิ้น
เพียงแต่ของขวัญที่ว่านี้เป็นเรื่องยากเหลือเกินสำหรับนาง
เดิมทีชายชราก็มีภูมิหลังเป็นชาวชนบท ไม่ชอบสิ่งของที่หรูหราใหญ่โต เขาไม่รู้หนังสือ ไม่เข้าใจการชื่นชมศิลปะ ในสายตาเขา สิ่งของดีๆ อย่างที่ผู้ชราในตระกูลร่ำรวยชื่นชอบก็เป็นได้แค่สิ่งของไร้ประโยชน์
นอกจากนั้นเขามีบุตรชายอีกสี่คน ของที่บรรดาบุตรชายจะมอบให้ก็คงหนีไม่พ้นผ้า รองเท้า อะไรทำนองนี้
ระยะนี้นางเป็นที่เลื่องชื่อลือนามมาก ผู้คนต่างรู้ว่านางหาเงินได้ไม่น้อย ดังนั้นของขวัญที่จะมอบให้ปู่ครอบครัวตนเองจะไร้ราคาเกินไปไม่ได้ แต่หากเลือกผ้าที่คุณภาพดีๆ เช่นนั้นก็จะเป็นการจงใจหักหน้าบรรดาลุงๆ ของนางเสียอีก
ซ่งอิงถอนหายใจ นอกจากต้องมอบของดีๆ หน่อยให้ ก็จะเกินหน้าเกินตาคนอื่นไม่ได้อีก
ทั้งยังต้องใช้งานได้ และให้ชายชราถูกใจ
เป็นคนนี่ช่างยากเย็นจริงๆ
“ท่านแม่ ข้าคิดได้แล้วว่าจะให้ของขวัญอะไร” ฮั่วหลินเยาะเย้ยนางอยู่ด้านข้าง เอ่ยปากกล่าว “แต่ไม่บอกท่านหรอก”
“…” ซ่งอิงกลอกตามองบนใส่เขา
ของขวัญของเขายังต้องเดาอีกหรือ ย่อมต้องเป็นของจากภูเขาเป็นแน่!
ภูตโสมรูปลักษณ์หน้าตาน่าเอ็นดู ผู้อาวุโสที่มองเห็นเขาแทบทุกคนล้วนชื่นชอบเขา ต่อให้พ่อเฒ่าที่เป็นคนหนึ่งซึ่งไม่ค่อยชอบเอาใจเด็กๆ ก่อนหน้านี้เห็นภูตโสมก็ต้องเผยรอยยิ้มอย่างเมตตาการุณย์ และให้ขนมกินเล่นแก่เขาเล็กน้อยอยู่เสมอ
ดังนั้นในสายตาภูตโสม ซ่งเหล่าเกินเป็นคนชราที่ไม่เลวคนหนึ่ง
ซ่งอิงย่อมไม่พร่ำเป่าหูบุตรชายตนเองด้วยถ้อยคำไม่ดีอยู่แล้ว มันไม่จำเป็น
หลังครุ่นคิดอยู่หลายวัน ซ่งอิงตัดสินใจทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก โดยท้ายที่สุดก็ไปเลือกสุราชั้นดีที่สุดสองไหจากร้านสุราแห่งหนึ่งในตัวอำเภอ