140 คำร้องขนส่ง และ การซื้อขาย
13 – 16 นาที เล่ม 4
ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการจะออกไปล่าโจรสลัดอีกครั้งหนึ่งเพาะเราขายลูทกับยานที่เก็บมาได้ไปแล้ว แต่มีการโทรมาจากกิลด์ทหารรับจ้างเกี่ยวกับลูกค้าผู้มีศักยภาพสำหรับคำร้องขนส่ง
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาสามารถจะเจอลูกค้าทันทีแม้ว่าเธอเพิ่งจัดเตรียมสำหรับมันเมื่อวานหือ”
“แต่มันเป็นเรื่องดีนะ”
หลังจากออกกำลังกายประจำตอนเช้าแบบเคยๆของเราเสร็จ ผมอาบน้ำแบบเร็วๆ มีการโทรเข้ามาระหว่าผมกำลังล้างเหงื่อออก และตอนนี้ ผมรวมทุกคนไว้ในห้องกินข้าวสำหรับอาหารเช้าและคุยเกี่ยวกับรายละเอียดของคำร้อง พี่น้องช่างก็เข้าร่วมกับการออกกำลังกายตอนเช้าด้วย แล้วตอนนี้เองกำลังกินข้าวกับเราด้วยเช่นกัน
“จริงๆแล้วคุณค่อนข้างยุ่งๆนะ บอส หนูไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นเลยนะ พูดตรงๆ”
“โอ้ หนูเข้าใจว่าพี่คิดแบบนั้นได้ยังไง หนูก็ตกใจกับที่ฮิโระซามะขยันมากแค่ไหนเมื่อมันเกี่ยวกับเรื่องงานตอนแรกเมื่อหนูขึ้นยาน จากใจเลยพี่เขาบ้างานเลยล่ะ”
“จริงๆเหรอ?”
มีมิพูดเห็นพ้องกับทีน่าออกเสียงสูงดังก้องและผมมอบสายตาตั้งใจมองถามสู่พวกเธอสอง ผม? ขยัน? บ้างาน? มันไม่เหมือนว่าผมโฟกัสกับงานและหาเงินทุกวันรู้ไหม ผมทำการพักวันหรือสองวันไม่ว่าเมื่อไรที่เราเสร็จงานแล้ว ผมจึงไมคิดจริงๆว่าผมบ้างานหรืออะไรสักอย่าง
“มันมีภาพลักษณ์อันเห็นได้บ่อยว่าทหารรับจ้างน่ะใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ หือแม้แต่หนึ่งเดือนเพื่อพักแล้วเล่นไปทั่วหลังจากงานเสร็จ รู้มั้ย?”
“ช่าย หนูก็คิดว่าเป็นอย่างนั้นด้วยบอส”
“จริงๆแล้ว หนูก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นด้วยนะตอนแรกน่ะ”
ทีน่ากับวิสเกอร์พยักหน้าหากันและ แล้วมีมิก็ทำเฉกเช่นเดียวกัน
“แต่ถ้าเราพักนานขนาดนั้น เราจะหาสร้างเงินเก็บไม่ได้ แล้วเราจะไม่สามารถอัพเดตอุปกรณ์ได้ด้วยน่ะสิ……”
“แต่จริงๆแล้วมีทหารรับจ้างแบบนั้นเยอะ พวกเขาทำงานใหญ่ ถูกจ่ายเยอะๆ พักเต็มที่จนกว่าทุกอีเนลจะสิ้นเสียไหลลงท่อน้ำทิ้งหมดไป แล้วจากนั้นหายานเพิ่มอีกครั้ง”
“ใช่ นั่นถูกแล้ว นั่นอะไรซึ่งหนูมีคิดไว้ในใจ”
“เทียบกับทรจ.เหล่านั้นแล้ว แน่นอนว่าฮิโระถูกอธิบายได้ว่าขยันหือ เขามีเงินเก็บอย่างถูกต้อง แล้วเขาไม่ทำการใช้จ่ายไร้ความหมายด้วย”
“จริงอ่ะ……? ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายๆอยู่ดี ถูกป่าว?”
“ใช่นะ แน่นอนมันเป็นเรื่องดี”
วิสเกอร์เห็นพ้องผมเอ่ย
และนอกจากนี้ ผมจะไม่พูดว่าผมไม่มีการซื้อพิเศษใดๆ ผมถูกบังคับให้ซื้อเมย์ ทำให้การตกแต่งภายในบัวดำหรูเกินไป ซื้อผ้าคลุมรักษาอุณภูมิอันไม่ใช่ขอทั่วไป ในหมู่อะไรอื่นๆ
อืม มันไม่เหมือนว่าผมทำตัวเองเข้าชินกับโลกนี้เต็มที่แล้วกระนั้นนั่นอาจคือหนึ่งในเหตผลว่าทำไมผมรั้งคนอื่นๆไว้ ผมไม่มีอะไรอื่นให้สูญเสียไม่มีประโยชน์ไปเปล่าๆนอกเหนือจากยานกับอุปกรณ์หลังจากทั้งหมด
มันแค่เป็นเช่นนั้น
“ตราบใดที่พวกเธอสาวๆยังอยู่กับฉัน ฉันมีความรับผิดชอบที่ต้องทำให้มั่นใจว่าเธอไม่ต้องการอะไรเพิ่ม ฉันแค่อู้แล้วปล่อยทุกอย่างให้โชคชะตาพาไปไม่ได้ตอนนี้ ถูกมะ?”
แล้วผมก็ยังมีเป้าหมายซึ่งผมมุ่งหน้าทำงานไปสู่นั่นด้วย ผมจะซื้อบ้านเดี่ยวพร้อมสวนสวยๆบนดาวเคราะห์อยู่อาศัยและดื่มน้ำอัดลมทั้งหมดที่ผมหาไว้ใส่มือได้จนว่าผมมจะเบื่อหน่ายมันไป
“คุณมีความรับผิดชอบมากบอส…… ยังไงก็แค่ทำไมคุณเลือกมาเป็นทหารรับจ้างล่ะ?
“เอ่อ เพื่อความตื่นเต้นเหรอ?”
“ทำไมคุณตอบคำถามด้วยอีกคำถามนั้นล่ะ?”
โอ้เอาน่า อย่าคิดมากๆกับเรื่องเล็กเลยวิสเกอร์ ไม่ว่าอย่างไร ปัจจุบันนี้ผมมิมีเจตนาบอกพี่น้องช่างเกี่ยวกับสถานการณ์พิเศษของผม ผมจึงแค่ต้องเอาหัวเรื่องนั้นไว้ก่อนสำหรับตอนนี้
“ไม่ว่ายังไง มาคุยธุระประปรังอันถูกต้องก่อนตอนนี้ เมย์ ได้โปรด”
“ค่ะ”
เมื่อผมบอกส่งสัญญานไป เมย์นำรายละเอียดเอียดของคำร้องขนส่งบนจอโฮโลห้องกินข้าว เธอไม่ได้เข้าร่วมการคุยก่อนหน้าเลยสักนิดแล้วเพียงแค่ยืนหลังผมขณะเธอรับฟังเราคุยกันเหมือนตัวละครหนึ่งผู้มีตัวตนบางเบาเหมือนไม่อยู่ตรงนี้ แต่ตรงๆแล้วเธอไม่ใช่ประเภทที่ไม่เด่น ดังนั้นจริงๆแล้วเธอไม่ได้มีตัวตนเหมือนไม่อยู่ที่นี่สักนิด
“พวกนี้คือรายละเอียดอันถูกส่งมาโดยกิลด์พาณิชสู่กิลด์ทหารรับจ้าง มันคือคำร้องขอการส่งซัพพลาย 120 ตันสู่ฐานแนวหน้ากองทัพอิมพีเรียล ณ ระบบดาวอิซรุกส์”
“ส่งซัพพลาย? สู่ฐานแนวหน้า?”
“???”
ผมกับเอลม่ามีสีหน้าสับสนบนใบหน้า มีมิกับพี่น้องช่างตามการนำเราแล้วทำตามด้วยแล้วเอียงหัวของพวกเธออย่างน่ารักเช่นกัน พื้นฐานแล้วเราทั้งหมดมีเครื่องหมายคำถามลอยอยู่บนหัวเรา
“สับสนเกี่ยวกับเรื่องอะไรคะ ฮิโระซามะ?”
ผมกับเอลม่าแลกเปลี่ยนการมองใบหน้าหลังจากได้ยินคำถามของมีมิ
“เอิ่ม เอ่อ มันคือฐานแนวหน้ากองทัพอิมพีเรียลน่ะสิรู้ป่ะ?”
“มันเรียบๆง่ายๆไม่ได้หรอกถ้าจริงๆแล้วกองทัพอิมพีเรียลผู้ทรงอำนาจเปลี่ยนผันมาให้ยานขนส่งของพลเมืองเพื่อส่งซัพพลายพวกเขาแทนพึ่งพากับพวกเขาเอง และมากกว่านั้นมันแค่ 120 ตันด้วย แน่นอนมันไม่ใช่จำนวนเล็กๆแต่มันก็น้อยมากกว่าอะไรซึ่งกองทัพต้องการปรกติ”
“พูดอีกอย่าง พวกคุณคิดว่าเราถูกมอบคำร้องจากบริษัทเอกชนหรือบุคคล แต่มันออกมาเป็นว่าลูกค้าเราคือกองทัพ คุณเลยตกใจ ใช่มั้ยบอส? แต่มันจริงว่าครูซเซอร์กองทัพอิมพีเรียสประจำการอยู่ที่นี่บนแบรดจัดการกับซัพพลาย 120 ตันได้สบายๆไม่มีปัญหา หนูไม่เก็ตว่าทำไมพวกเขาจะจ้างยานส่วนตัวด้วย”
“ใช่ ถ้าเธอพูดแบบนั้น มันดูเหมือนแปลกนิดนะ”
พี่น้องช่างก็เริ่มสงสัยด้วย มีมิพยักหน้าในความเข้าใจด้วยเหมือน
“หรือ พวกเขาสร้างฐานแนวหน้าไว้ที่นั่นเพื่ออะไรล่ะไม่ว่ายังไง? ระบบดาวอิซรุกส์ใกล้ชายแดนเวเรเวเรมเหรอ?”
สหพันธรัฐเวเรเวเรมคือหนึ่งในอำนาจกาแล็กติกผู้เป็นศัตรูกับอาณาจักรกรากันที่ตอนนี้เรากำลังอยู่กัน แล้วเราก็ได้ทำงานร่วมกับกองทัพกรากันเพื่อสู้พวกเขาครั้งหนึ่งด้วย
“ไม่ ระบบดาวอิซรุกส์ตั้งอยู่ภูมิภาคห่างไกลของอาณาจักร มันน่าจะเป็นฐานแนวหน้าเพื่อป้องกันกับสิ่งมีชีวิตคริสตัล”
“โอ้…… สิ่งมีชีวิตคริสตัล”
“อึก ม-มอนสเตอร์อวกาศหือ……”
“มอนสเตอร์อวกาศ……”
ทีหน้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินที่ใบหน้าหลังจากได้ยินคำ ‘มอนสเตอร์คริสตัล วิสเกอร์ก็ดูใจไหวหวั่นด้วย สิ่งมีชีวิตคริสตัลอันเรียกกันนี้คือสิ่งมีชิวิตเอเลียนพื้นฐานเป็นซิลิคอนผู้ดูแล้วตรงๆเหมือนชื่อกล่าวมา พวกมันคือหนึ่งของเผ่าพันธุ์เอเลียนผู้ถูกคิดว่าเป็นมอนสเตอร์อวกาศที่เหลือของอารยธรรมที่รู้จักไม่เคยสามารถสื่อสารได้ด้วยอย่างมีประสิทธิภาพจนถึงตอนนี้
พวกมันสร้างรังบนดาวเคราะห์และดาวเคราะหนึ่งซึ่งสิ่งมีชีวิตพื้นฐานเป็นคาร์บอนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ และเมื่อพวกมันตรวจจับเผ่าพันธุ์ที่มีความรู้สึกอื่น พวกมันจะโจมตีพลันด้วยการยิงพลังงานกับเลเซอร์ความหนาแน่นสูง แล้วมันก็กระแทกร่างกายเหมือนคริสตัลใหญ่ๆกับยานเพื่อทำลายมันด้วย
เหตุผลสำหรับความดุร้ายของพวกมันไม่บรรลุถูกค้นพบมาจนถึงตอนนี้ แต่สิ่งมีชีวิตพื้นฐานเป็นคาร์บอนใดๆจะถูกบริโภคโดยพวกมันและถูกฆ่าเป็นผลตามมา มีการศึกษาถูกกระทำขึ้นกันเกี่ยวกับพวกมันเยอะ แต่นานมาจนถึงตอนนี้ ไม่เคยมีผลลัพธ์อันควรค่าแค่การพูดถึง พวกมันคือเผ่าพันธุ์เอเลียนไม่เป็นมิตรอันลึกลับสุดขีด
“ซัพพายซึ่งเราจะขนกันคือกระสุนพัฒนาใหม่อันมีประสิทธิภาพกับสิ่งมีชีวิตคริสตัล พวกเขาจะทำการทดสอบบนพื้นที่จริงด้วยพวกเขาไม่นาน ดังนั้นพวกเขาอยากให้พวกมันถูกส่งเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้”
“แต่ไม่ใช่นั่นงานของทหารเหรอ…?”
“มันดูเหมือนพวกเขาเลือกเราแทนเพราะพวกเขาครุ่นคิดแล้วว่าเราจะไปที่นั่นเร็วกว่ายานสแตนดาร์ดของพวกเขา ถ้าท่านไม่อยากทำมัน ถ้าเช่นนั้นหนูปฏิเสธคำร้องได้ค่ะ นายท่าน”
“ไม่ มันไม่ใช่ว่าฉันไม่เต็มใจ คิดยังไงกันบ้างเธอๆ?”
“เพราะมันคำร้องจากกองทัพ มันค่อนข้างมั่นใจได้ และการจ่ายเงินของพวกเขาไม่มีปัญหาด้วย ดังนั้นทำไมไม่รับไว้ล่ะ?”
“หนูคิดว่ามันไม่เป็นไรในการจะตอบรับมันด้วย แล้วทำไมเราไม่ใช้พื้นที่คาร์โก 60 ตันที่เหลือเพื่อสต็อกเหล้ากับของหรูหราอื่นๆล่ะ? หนูเคยได้ยินมาว่าเหล้าดวอร์ฟค่อนข้างเป็นที่นิยมด้วย
“จริงๆแล้วนนั่นไม่ได้ฟังดูเป็นไอเดียแย่”
ของหรูหราปรกติแล้วอยู่ในความขาดแคลนเสบียงในที่เหมือนฐานแนวหน้า แต่พวกมันอาจถูกจำกัดจำนวนที่เราขายได้เพื่อจะไม่เสื่อมกับพื้นฐานวินัยของทหาร โอ้อืม เราขายสต็อกอันเหลือๆที่ระบบดาวอื่นได้
“คำแนะนำยอดเยี่ยมมีมิ คุณเอาชนะเหล้าดวอร์ฟไม่ได้หรอกนะ”
“ใช่ นั่นถูกนะ โคโลนีเราดังมากกว่าสำหรับการสร้างยานแต่ก็มีผู้เชี่ยวชาญการบ่มเหล้าที่นี่ด้วย”
คนพื้นที่ ทีน่ากับวิสเกอร์ก็อยู่ในความเห็นด้วยกับคำแนะนำของมีมิ แค่เผื่อไว้ก่อน ผมหันสายตาไปตั้งใจมองเมย์เพื่อการยืนยัน เธอพยักหน้าในสีหน้าอนุมัติ
“หนูก็คิดว่ามันเป็นไอเดียอันดีด้วยเหมือนกัน นายท่าน”
“โอเคอย่างนั้น พี่จะปล่อยเรื่อยการสต็อกของสำหรับซื้อขายให้น้องนะ มีมิ แล้วพี่ก็จะพึ่งพาน้องสำหรับอะไรประเภทนี้ในอนาคตด้วยเหมือนนกัน ดังนั้นทำเต็มที่นีะ”
“ค่ะ…… หือ? อ-เอออ๋!?”
มีมิพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มในตอนแรก แต่รอยยิ้มน้องเขาแข็งนิ่งไปและน้องเขาขึ้นเสียงช็อก หือ? ผมพูดบางอย่างแปลกหรือ?
“มีมิแค่ช็อกหลังจากถูกทิ้งกองใหญ่ด้วยความรับผิดชอบหนักกระทันหันน่ะ”
“เอ๋? หนักเหรอ?”
“แน่นอนมันหนัก ฉันหมายถึง นายแค่ยื่นความรับผิดชอบเต็มๆของการซื้อของสำหรับซื้อขายโดยใช้เงินเธอแล้วหากำไร ถูกมั้ย?”
“ใช่ เดาว่า”
นั่นแปลกมากหรือ?
“มีมิไม่ใช่โปรหรืออะไรสักอย่าง เลยมีความเสี่ยงบ้างอันก่อให้นายเกิดการเสียได้ ถูกมั้ย?”
“นั่นเกิดขึ้นได้ ใช่”
“พูดอีกอย่าง เธอกลัวความรับผิดชอบของการใช้เงินเธอไปแล้วก่อให้มีการเดินทางเสี่ยงสูญเสียน่ะ”
“อา เข้าใจละอย่างง้้นนั่นอะไรซึ่งเธอหมายถึงโดยความรับผิดชอบหนักอย่างงั้นเหรอ? มันไม่เป็นไรรู้ป่ะ พี่ไม่ถือการขาดทุนครั้งสองครั้งประปราย”
แน่นอน ขาดทุนจำนวนแสนหรือล้านจะเจ็บเยอะอยู่ แต่อย่างไรนั่นก็ไม่น่าเกิดขึ้นด้วยของซื้อขาย 60 ตันหรือประมาณนั้นอยู่ดี แม้ว่าเราหาช่องทางการปล่อยทุกอย่างออกไปในเป้าหมายแรกของเราไม่ได้ เรายังขายพวกมัน ณ ระบบดาวอื่นได้ ดังนั้นมันจะไม่ใช่ปัญหามาก
“……ยังไงซะ นั่นแค่เหมือนนาย ฉันเดาว่า”
เอลม่าถอนหายใจเคืองๆ
“อย่างคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนิดๆหน่อยๆเลยแล้วสบายๆดีกว่า โอเค ถ้าเราซื้อของพิเศษที่โคโลนีที่ค่อนข้างถูกเพราะความอุดมสมบูรณ์ของซัพพลาย อย่างน้อยเราจะสามารถการันตีกำไรจำนวนน้อยที่สุดได้ และแม้ว่าเราขาดทุน ถ้าเราไม่ได้ราคาดี ณ โคโลนีนึง เราแค่ลองขายมันในที่อื่นก็ได้นี่ พี่ไม่ถือการขาดทุนหนึ่งถ้ามันไม่ยิ่งใหญ่เกินไป แล้วถ้าเราทำกำไรจากการขายของ มันจะเป็นโบนัสดีๆ พี่ไม่ถือถ้าขอบเขตกำไรไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นด้วยเหมือนกัน ตราบใดที่มันช่วยกับค่าใช้จ่ายหนึ่งเหมือนของจำเป็นรายวันหรือค่าจอดยาน ณ ท่ายาน นั่นจะเพียงพอแล้วสำหรับพี่ พูดอีกอย่าง แค่รายได้นิดเดียว เงินติดกระเป๋าก็ได้ พื้นฐานแล้วน่ะ”
“ขนาตของการอธีบายคำว่าเงินติดกระเป๋าของบอสมันแค่ยิ่งใหญ่เยอะๆเลยนะ……”
“นั่นจริงนะ……”
พี่น้องช่างมีสีหน้าซับซ้อนบนใบหน้าพวกเธอหลังจากได้ยินคำอธิบายผม
“ไม่ว่ายังไง มันประมาณนั้นแหละ ดังนั้นแค่ทำเต็มที่ โอเคมั้ย มีมิ?”
“ด-ดั้ยค่ะ……”
มีมิมีสีหน้าสิ้นหวังบนใบหน้าเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่น้องเขาน่าจะชินมันเมื่อเวลาผ่านไป เอาน่าสาว มันไม่เป็นไร โอเคไหม
“น้องไม่ต้องกังวลมากขนาดนั้นหรอก โอเค๊ พี่จะให้เมย์ซัพพอร์ตน้องด้วยเหมือนกัน”
“ค่ะ ได้โปรดสบายใจได้เลยนะคะ มีมิซามะ หนูจะช่วยท่านด้วยสุดความสามารถของหนู”
ผมมั่นแน่ว่าเมย์จะสามารถฝึกมีมิไปสู่ผู้ซื้อขายดีได้
และถ้ามีมิรวบรวมความสำเร็จ เธอจะถูกโปรโมตเร็วขึ้นกว่ามากด้วยเช่นกัน
เธอจะทำการฝึกการป้องกันตัวเอง เรียนรู้พื้นฐานการซื้อขาย และขัดเกลาทักษะโอเปอร์เรเตอร์น้องเขาต่อไป…… ผมเดาว่าผมควรให้ความสนใจเพื่อน้องเขาไม่ไปประสบพบการทำอะไรมากเกินไป ใช่ มีมิคือสาวจริงใจมุ่งมั่น เธอจึงอาจอยากทำมากกว่าเธอทำได้มาก
“พี่จะช่วยน้องด้วย ดังนั้นไม่ต้องกังวล”
“ร-รับทราบ หนูจะอยู่ในความดูแลพี่ๆนะ เมซัง เอลม่าซัง”
“ค่ะ”
“มืม”
“แล้วฉันก็จะแค่นั่งเอนกายแล้วให้รายได้เพิ่มเติมนั้นกลิ้งเข้ามาใส่กระเป๋าเอง”
“เสื่อมนะนั่น……”
“เฮ้ ฉันสามารถซื้อขายของได้ด้วยนะรู้ป่ะ แต่มันคืองานกัปตันที่จะกำหนดหน้าที่ซึ่งเหมาะสมสู่ลูกเรือ ถูกมะ?”
ผมแหย่ๆมือในการซื้อขายในเอสโอแอลด้วยเช่นกัน ผมจึงน่าจะสามารถทำมันที่นี่ด้วยเหมือนกันถ้าผมมีใจจะทำ เบสิกแล้วมันแค่เรื่องของการหาว่าของชิ้นไหนราคาถูกและชิ้นไหนขาดซัพพลายในหลายระบบดาวอื่นๆ
“น้องใช้เงินพี่ได้เท่าที่เห็นสมควรเลย ดังนั้นได้โปรดเลือกของซึ่งเหมาะสมสำหรับการซื้อขาย นี่คำแนะนำนึงนะ ถ้าเราจะขายของสู่กองทัพ จำกัดจำนวนของเหล้าถูกๆลดลง แล้วทำให้เหล้าคุณภาพพื้นฐานเป็นผลิตภัณฑ์หลักแล้วประมาณ 10 ถึง 20% ควรถูกเอาไว้สำหรับแบรนด์หรู”
เพราะเจ้าหน้าที่ทหารมีเงินเดือนค่อนข้างดี พวกเขายังมีพอเหลือเมื่อมันเป็นเกี่ยกับการใช้จ่ายเงิน
นั่นทำไมพวกเขาน่าจะชอบเหล้าซึ่งมีคุณภาพถึงจุดหนึ่งมากกว่าเมื่อเทียบกับเหล้าถูกๆ เราน่าจะขายแบรนด์หรูได้สู่เจ้าหน้าที่แรงค์สูง แต่ถ้าเราจะขายมัน ณ โคโลนีหรือสถานีอวกาศ จำนวนจะเป็นที่นิยมมากกว่าเมื่อเทียบกับคุณภาพ
“ร-รับทราบ”
“เมย์ ได้โปรดดำเนินการแล้วแจ้งให้อีกฝ่ายรู้ว่าเรารับคำร้อง และฉันจะพึ่งเธอบนการซัพพอร์ตมีมิด้วยเหมือนกันนะ”
“แน่นอนค่ะ”
“แล้วเราล่ะ บอส?”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษที่ฉันอยากให้พวกเธอทำสำหรับตอนนี้ แต่เราจะออกจาโคโลนีในไม่นาน ดังนั้นถ้าเธอมีธุระประปรังอันยังไม่เสร็จสิ้นหลงเหลออยู่ที่นี่ จะดีกว่าที่เธอจะสรุปพวกมันให้เสร็จๆก่อน เพราะทั้งหมดเราจะไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ก่อนเราจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง”
“รับทราบนะ”
“หนูจะเริ่มทำการเตรียมออกเดินทางนะถ้าอย่างนั้น”
“ได้โปรดทำ ฉันจะตรวจอุปกรณ์อีกครั้งแล้วยืนยันเส้นทาง โอเคถ้าอย่างนั้น แยกย้ายได้”
สาวๆไปเพื่อทำอะไรของพวกเธอเอง
อืมถ้าอย่านั้น ผมเดาว่านี่ลาก่อนกับระบบดาวแบรดสำหรับตอนนี้ จริงๆแล้วผมมีความกึ่งคาดหวังที่จะได้เจอผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าอีกครั้งในบางรูปแบบ แต่ผมเดาว่าเราอยู่ไกลกันเกินไป เพราะทั้งหมดเราใช้เกตเวย์ด้วย
แต่ผมพูดอย่งแน่ใจไม่ได้ บางที ณ ช่วงเวลาผมลดการป้องกัน เธอจะโผล่มาแค่แบบนั้นเลย…… ถ้าผมไม่ระวังดีๆ ผมแม้แต่สงสัยว่าเธอไล่ตามผม เอ่อ จริงๆแล้ว ผมก็ทิ้งความเป็นไปได้นั้นไปไม่ได้
เราจะไปสู่ฐานแนวหน้าอิมพีเรียลด้วย แต่ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์์เซเรน่าดูแลการล่าโจรสลัด ดังนั้นน่าจะมีโอกาสน้อยว่าเราจะเจอเธอที่นั่น
เราจะไม่เจอ ถูกไหม? ถูกไหม? ใช่ ผมแน่ใจว่าเราจะไม่เจอ ใช่
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl