148 บทส่งท้าย (อาร์คที่หก)
“……”
“……”
เจ้าหญิงโซเฟียและผมตอนนี้นั่งข้างกันอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล
นี่เป็นโรงพยาบาลสนามของหมู่บ้านคานัน
ในเตียงอื่น มีผู้คนที่กลายเป็นหิน และคนที่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับปีศาจและมอนสเตอร์
พูดถึงแล้ว ทันทีที่ฟูเรีย-ซังเห็นเจ้าหญิงโซเฟีย เธอพูดว่า ‘เธอสองคนตามสบายเลยนะ!’ และออกไปด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ เธอเป็นซุยเหรอ?
แล้วก็ เจ้าหญิงโซเฟียและผมถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่
“ดูเหมือนนายสนิทกันค่อนข้างดีกับออราเคิลแห่งความมืดนะ” (โซเฟีย)
“ใช่…อืม…” (มาโกโตะ)
ผมสงสัยว่าทำไม แม้ว่าสีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียเย็นชาเหมือนปรกติ หลังผมคัน และเหงื่อได้ไหลลงมาที่หน้าผากผม
“พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนลูกสาวคนที่สามของตระกูลวาเลนไทน์อยากจะแต่งงานกับฮีโร่ของโรเซส มาโกโตะ มันแปลก ไม่ใช่เหรอ? แม้ว่าเธอเกลียดนาย” (โซเฟีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดในน้ำเสียงที่มันเหมือนกับไม่ได้กวนใจเธอ
ลูกสาวคนที่สามของตระกูลวาเลนไทน์?
เธอพูดถึงเจเน็ต-ซัง?
“อ้า ตอนนี้ที่เธอพูดถึงมัน ชั้นไม่เห็นเจเน็ต-ซังเลย…” (มาโกโตะ)
อัศวินเพกาซัสไม่อยู่ที่นี่ด้วย
“เธอกลับไปที่ไฮแลนด์เพื่อรายงานเกี่ยวกับลอร์ดปีศาจที่เกือบจะฟื้นคืนชีพในสปริงล็อก” (โซเฟีย)
“หืมม…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ใช่ โบสถ์งูได้ทำงานอยู่ในเงามืด ลูกน้องของราชาสัตว์ได้เกี่ยวข้องด้วย มีหลายอย่างให้รายงาน
แต่เธอใจร้อนจัง
อย่างน้อยบอกคำลากับผมบ้าง
“ฮีโร่มาโกโตะ มีข้อความจากเจเน็ต วาเลนไทน์” (โซเฟีย)
“ข้อความ?” (มาโกโตะ)
โออ้ เธอทิ้งคำลาอย่างถูกต้องถ้างั้น
“‘ชั้นจะขัดเกลาทักษะของชั้นเพื่อให้ชั้นสามารถจะยืนข้างฮีโร่มาโกโตะได้ในการเดินทางทางเหนือ ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน…มากินข้าวด้วยกันแค่เราสองคนเถอะ’ …ผู้หญิงคนนั้น…เธอกล้าดียังไงทิ้งข้อความแบบนี้ไว้ให้ชั้น” (โซเฟีย)
ครึ่งหลังเปลี่ยนเป็นการทำให้เจ้าหญิงโซเฟียหงุดหงิด
ถ้าผมจำไม่ผิด ตระกูลวาเลนไทน์ที่เป็นหนึ่งในขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า อยู่บนระดับที่เท่าเทียมกันกับราชวงศ์ของต่างประเทศ รวมถึงโรเซสด้วย
แม้อย่างนั้น ไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้ข้อความถูกส่งโดยเจ้าหญิง…
ไม่ มันต้องจงใจแน่ หือห์
“ในเวลาสั้นๆที่ชั้นไม่ได้ดู นายได้ไปสนิทกับผู้หญิงที่นี่ที่นั่น” (โซเฟีย)
“อืม…นั่นไม่จริงนะ” (มาโกโตะ)
มือของเจ้าหญิงโซเฟียที่วางอยู่บนแก้มผมเย็นอย่างน่ากลัว
ไม่ใช่ว่าเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริย์เล็ดออกมาเหรอ?
เรามองกันซักพัก
“ยังไงซะ โอเค ชั้นโล่งใจที่ว่านายโอเค แต่ชั้นได้ตกใจเมื่อชั้นได้ยินมาว่านายกลายเป็นหินนะ…” (โซเฟีย)
สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียอ่อนโยนลง
มือที่วางอยู่บนแก้มผมได้อุ่นขึ้น
“มันต้องลำบากแน่ แม้ว่าหน้าที่ของนายมีเพียงการมาเพื่อทักทายฮีโร่และออราเคิลของประเทศแห่งไม้…” (โซเฟีย)
น้ำเสียงของเธอเป็นแบบนี้กังวลเกี่ยวกับผม
“ใช่มันมีมากกว่าที่ชั้นคิดว่ามันจะเป็น” (มาโกโตะ)
“โออ้! ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ! นายฟื้นแล้วเหรอ? ชั้นดีใจที่นายโอเคนะ!”
ฮีโร่ลมไม้ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง พูดในเสียงที่ดังขณะที่เขาได้เข้ามา
“แม็กซิมิเลี่ยน-ซังก็ด้วย ดีใจที่ได้เห็นนายโอเค” (มาโกโตะ)
ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขา เขาได้กลายเป็นหิน แต่มันดูเหมือนเขาได้ถูกพากลับมาอย่างปลอดภัย
“ชั้นอับอาย พอมาคิดว่าชั้นจบที่การเป็นหินในอันตรายของประเทศแห่งไม้” (แม็กซ์)
เขากำหมัดในความเดือดเนื้อร้อนใจ
“ถ้านายมีชีวิตชีวาแล้วตอนนี้ ชั้นอยากจะฝึกกับนาย! มันโอเคที่จะยืมนายมั้ย?!” (แม็กซ์)
“ฮ-ฮ่าฮ่า…” (มาโกโตะ)
ผมมองหน้าอกที่แน่นของเลือดมังกรแม็กซิมิเลี่ยน-ซังขณะที่ผมตอบไปอย่างคลุมเครือ
แต่ด้วยแสตทที่ต่ำของผม ผมรู้สึกว่าผมจะถูกส่งบินไปด้วยการดีหน้าผากนะ
แม็กซิมิเลี่ยนซังได้หัวเราะอย่างเต็มใจ ‘ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ ขณะที่เขาจากไป
“ฮีโร่มาโกโตะ ดูเหมือนนายได้สนิทกับฮีโร่ลมไม้” (โซเฟีย)
“ยังไงซะ ทั้งหมดเพราะเราไปสู้ลอร์ดปีศาจด้วยกัน” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดสิ่งนี้ด้วยสีหน้าซีเรียส
ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมัน วัตถุประสงค์ดั้งเดิมคือมาเจอกับฮีโร่ของประเทศแห่งไม้
ผมลืมเกี่ยวกับมัน แต่วัตถุประสงค์นั้นสำเร็จแล้ว หือห์
“โอ้ ชั้น! มาโกโตะ-ซามะ! นายได้ตื่นขึ้น! นายไม่ได้ตื่นมาเป็นอาทิตย์ ลูซี่เลยกังวล”
เอลฟ์ที่งดงามได้ปรากฏตรงหน้าเรากระทันหัน และจับมือผม
อืม คนนี้คือ…ออราเคิลแห่งไม้ ชื่อของเธอคือ
“ฟลอน่า-ซัง ขอโทษที่ทำให้กังวล” (มาโกโตะ)
“ชั้นดีใจ…เวทมนตร์แก้คำสาปที่ไร้ทักษะของชั้นไม่ทำงาน…ฟูริ-ซังค่อนข้างเป็นคนที่มีทักษะในเรื่องนั้น” (ฟลอน่า)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในเวทมนตร์คำสาป ออราเคิลแห่งความมืด
แล้วก็ ถ้าเธอจับมือผมแน่น สายตาของเจ้าหญิงโซเฟียข้างผมจะน่ากลัวกว่านี้
“ชั้นจะเรียกลูซี่และอายะ-ซัง โอเคมั้ย? เพราะทั้งหมดพวกเธอทั้งสองคนกังวล ชั้นจะขอตัวตรงนี้นะ เจ้าหญิงโซเฟีย-ซามะ” (ฟลอน่า)
ฟลอน่า-ซังจากไปด้วยก้าวเท้าที่เบาหลังจากที่ได้บอกลา
“…เพลย์บอย” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำบางอย่างที่ผมปล่อยไปไม่ได้
“แค่บอกเธอนะ ฟลอน่าซังหมั้นกับบางคนแล้ว เธอเป็นพี่เขยของลูซี่” (มาโกโตะ)
“หืมม” (โซเฟีย)
ดูเหมือนนั่นไม่ใช่ปัญหา
มันดูเหมือนเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี
งั้นตอนนี้ ในฐานะฮีโร่ที่แต่งตั้งของประเทศ ผมควรจะทำให้อารมณ์เจ้านายผมดีขึ้นได้ยังไง?
“เฮ้นั่น~ แฟน-คุง!”
“อุว้าห์!” (มาโกโตะ)
เอลฟ์ผมบลอนด์ได้ปรากฏกระทันหันในกลางอากาศและกอดผม
“ร-โรซาลี-ซัง?!” (มาโกโตะ)
“ม-แม่มดสีแดง-ซามะ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียส่งเสียงในความตกใจจากที่ผมพูด
โอ้? ดูเธอตกใจสิ เป็นไปได้มั้ยว่า…นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอเจอกัน?
“โออ้ ฮีโร่-คุงที่กำจัดลอร์ดปีศาจ นายได้ตื่นขึ้น! หืม? คนสวยบึ้งตึงอยู่ที่ข้างนาย เธอเป็นใคร? นายนอกใจเหรอ? ชั้นพูดไม่ได้ว่าชั้นเห็นด้วยกับการนอกใจนะ” (โรซาลี)
“สวัสดียามเช้า โรซาลี-ซัง คำสาปให้กลายเป็นหินบนเธอโอเคมั้ย โรซาลี-ซัง?” (มาโกโตะ)
ผมทักแม่ของลูซี่ที่ปรากฏตัวด้วยเทเลพอร์ต
โรซาลี-ซังมีแขนเปลี่ยนเป็นหิน
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! กล้วยๆ กล้วยๆ ชั้นรักษามันด้วยใจ!” (โรซาลี)
“เธอรักษามันด้วยตัวเองเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่คนนี้พลังอลังการเกินไปเหรอ?
“อ-อืม…ชั้นคือ…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียได้ลนและพูดอย่างถูกต้องไม่ได้
“หืมม ผู้หญิงเรียบร้อยแบบนี้เป็นแบบที่นายชอบเหรอ แฟน-คุง? ยังไงซะ เพราะทั้งหมดลูซี่มันดิบๆแบบชั้น แต่ชั้นมั่นใจว่าเธอจะอุทิศตัวเธอเองในนายตอนกลางคืนเหมือนชั้นนะ รู้มั้ย?” (โรซาลี)
“ได้โปรดหยุดกับหัวเรื่องสกปรกทันทีที่ผมตื่นขึ้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเธอพูดเกี่ยวกับลูกสาวของเธอเอง เรื่องอะไรที่เธอพูดนั่น
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า! แล้วก็ ใครเป็นสาวคนนี้ที่ดูแฟน-คุงอย่างหลงใหล? สาวที่ดูขยันแบบนั้นลามกอย่างคาดไม่ถึงนะ รู้มั้ย” (โรซาลี)
“อะไร?! เธอพูดอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)
มันเป็นความเห็นที่ออกจากช่องซ้ายโดยพลการมากเกินไปของโรซาลีซัง ที่ทำให้เจ้าหญิงโซเฟียขึ้นเสียงในความโมโห
นี่มันแย่แล้ว นี่อาจจะเป็นปัญหาทางการทูต
“ชั้นเป็นเจ้าหญิงโซเฟียแห่งโรเซส” (โซเฟีย)
“เก่ะห์?!” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังจู่ๆก็ยกมือทั้งสองของเธอขึ้นแล้วออกไปจากผม
“ว้าว้าว้า! ราชวงศ์?! เธอเป็นราชวงศ?! ชั้นจะถูกประหารมั้ย?!” (โรซาลี)
“โซเฟีย โรซาลี-ซังจะถูกประหารมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่มีทางที่ชั้นจะทำอย่างนั้นได้! เธอเป็นฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งไม้!” (โซเฟีย)
“เธอพูดอย่างนั้นน่ะ โรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)
“อ่ะร้า อย่างนั้นเหรอ? งั้น ผู้บุกรุกคนนี้จะไปเดี๋ยวนี้แล้วนะ โอเคมั้ย? เฮ้ ครั้งต่อไป เอามีดให้ชั้นดู โอเคมั้ย?! มีดสังหารเทพเจ้านั่น!” (โรซาลี)
พูดสิ่งที่เธออยากพูด เธอใช้เทเลพอร์ตและหายไป
“……”
“……”
นั่นอะไรน่ะ?
เธอมาแล้วไปดั่งพายุจริงๆ
ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟีย และเธอได้จ้องผม
“…มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นายได้…สนิทกับคนสำคัญกับผู้คนของประเทศแห่งไม้…แม้ว่ามันไม่ได้เป็นไปด้วยดีซักนิดเมื่อชั้นส่งทูต…” (โซเฟีย)
เธอจบที่สีหน้ามืดมน
“ไม่ พวกเธอทั้งหมดเกี่ยวข้องกับลูซี่ ดังนั้น…” (มาโกโตะ)
รุ่นพี่ที่โรงเรียนของลูซี่ พี่สาวเขยของลูซี่ แม่ของลูซี่
พูดจากใจ ผมรู้สึกว่าผมจะอยู่ฝั่งชนะแค่พาลูซี่มา
เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจแล้วมองผมด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
“ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
“ค-ครับ มีอะไร?” (มาโกโตะ)
“ราชาของไฮแลนด์ได้เรียกนาย” (โซเฟีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ไฮแลนด์อีกแล้วเหรอ?
ผมไปที่นั่นไม่นานมานี้เอง
“ทำไมนายทำหน้าตาสงสัยล่ะ? นายกำจัดลอร์ดปีศาจนะ รู้มั้ย?” (โซเฟีย)
“นั่นมัน…เรียกว่ากำจัดได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
แต่มันรู้สึกเหมือนผมแค่ได้คุยสั้นๆ และเขาตายไปด้วยตัวเขาเองมากกว่านะ
การสู้เดียวที่ผมชนะคือกับปีศาจชูริ ที่อ่อนแอโดยโรซาลี-ซัง
หรือเหมือนกับ มันส่วนใหญ่เป็นพลังของเออร์-ซามะ
หืม? ผมทำอะไร?
“คนที่กำจัดมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งคือโรซาลี-ซังนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…อย่างนั้นเหรอ? แต่จากแม่มดสีแดง คนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดให้ครั้งนี้คือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ แล้วเธอพูดว่าเธอจะมอบความสำเร็จทั้งหมดในการปราบลอร์ดปีศาจ ให้กับฮีโร่มาโกโตะ…ชั้นได้ยินนี่มาจากหัวหน้าของคานัน” (โซเฟีย)
“…”
โรซาลี-ซัง!
เธอแค่ดันเรื่องที่น่าปวดหัวมาใส่ผมอย่างแน่นอน
เวรเอ้ย เธอไปไหนแล้ว?
ผมจะหาเธอแล้วบ่น
“แล้วก็ จากผู้ส่งสาส์นลับจากเจ้าหญิงโนเอล เธอบอกว่ามันจะดีที่สุดถ้านายไม่ไปที่ไฮแลนด์” (โซเฟีย)
“…นั่นหมายความว่าอะไร?” (มาโกโตะ)
ราชาของไฮแลนด์เป็นพ่อของเจ้าหญิงโนเอล
พ่อเธอเรียกผม แต่ลูกสาวหยุดผม -นั่นกลิ่นตุๆ
“มันเรียบง่าย ราชวงศ์ของไฮแลนด์ต้องเตรียมขุนนางที่อยากจะแต่งงานกับฮีโร่ที่กำจัดลอร์ดปีศาจ ถ้านายไปที่ไฮแลนด์ นายจะกลับมาไม่ได้อีก นายจะสามารถเลือกจากลูกสาวขุนนางกี่คนก็ได้ในฐานะภรรยา และมีภรรยาน้อยมากเท่าที่นายต้องการในไฮแลนด์ ไม่ใช่ว่านั้นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างไม่แยแส
“…”
เฮ้ย เฮ้ย เธอจริงจังเหรอ?
ไม่ใช่นี่มันทางเดียวกับซากุไร-คุงเหรอ?
ไอที่ภรรยา 20 คน?
“นายจะทำอะไร?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถามผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา
ในทันทีนั้น ตัวเลือกได้ปรากฏในกลางอากาศ
[คุณจะอวสานแบบฮาเร็มในไฮแลนด์?]
ใช่
ไม่ ←
วิธีที่พูดมัน!
ผู้เล่นอาร์พีจี-ซัง นั่นเป็นอันตราย!
“ชั้นจะไม่ไป” (มาโกโตะ)
ผมตอบไปทันที
ได้ยินสิ่งนี้ เจ้าหญิงโซเฟียได้ตกใจเล็กน้อยและได้เปิดตากว้าง
“ถ้านายแต่งกับราชวงศ์หรือขุนนางของไฮแลนด์ นายจะสามารถได้ทรัพย์สินทั้งหมดของในโลกนี้นะ รู้มั้ย? มันไม่ใช่ประเทศที่อ่อนแอเหมือนประเทศแห่งน้ำ แต่เป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุด” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
(ไม่ แต่…) (มาโกโตะ)
ผมจำบนสนทนากับโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ
{โอกาศที่จะพ่ายแพ้ในสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจนั้นสูง}
(มันไม่ใช่เวลาที่จะไปร่วมวงขุนนางแล้วเล่นไปทั่ว) (มาโกโตะ)
ผมต้องฝึก
“ชั้นจะคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นหลังจากที่ปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนอื่น เราควรจะเพิ่มความแข็งแกร่งของประเทศแห่งน้ำ ฮีโร่มากกว่านี้ 10 คนจะเป็นที่ต้องการ -จากเออร์ซามะ” (มาโกโตะ)
“ฮ-ฮีโร่ไม่เพิ่มจำนวนง่ายๆแบบนั้น! เอ๋? จากเออร์-ซามะ? แค่นายพูดอะไรกันน่ะ…?” (โซเฟีย)
ผมเปลี่ยนหัวเรื่องกระทันหัน และความใจเย็นใจเจ้าหญิงโซเฟียได้พังทลายไป
“มาคิดเดียวกับเหตุการณ์ที่เราถูกกำจัดโดยเจ้าปีศาจที่ยิ่งใหญ่ด้วย มันจะเป็นการดีที่จะมีป้อมปราการสำหรับหลบภัย” (มาโกโตะ)
“เดี๋ยวก่อนนะ ถูกกำจัดโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…ถ้าเทพธิดา-ซามะได้ยินสิ่งนั้น มันจะเป็นเรื่องย่ำแย่!” (โซเฟีย)
แต่ผมได้ยินนั่นมาจากเทพธิดา-ซามะนะ
หืมม ทำไมเทพธิดา-ซามะซ่อนจากออราเคิลของท่านมากจังเลย?
เป็นเพราะมันจะทำให้เธอกังวล?
(แล้วก็ ซากุไร-คุงรู้เรื่องเกี่ยวกับการคุยอนาคตนี้มั้ย?) (มาโกโตะ)
ซากุไร-คุงมีการปกป้องจากพระเจ้าของลูกสาวของเทพเจ้าสูงสุด จูปิเตอร์ เทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ ดังนั้นผมคิดว่าการกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา
ด้วยที่เออร์-ซามะได้พูด ความสงสัยของผมได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก
“โซเฟีย ชั้นอยากจะส่งข้อความไปให้เจ้าหญิงโนเอล” (มาโกโตะ)
“เดี๋ยวได้โปรด ชั้นไม่สามารถจะตามการสนทนาได้มาซักพักแล้วนะ…” (โซเฟีย)
ในเวลาที่เจ้าหญิงโซเฟียและผมได้พูดอยู่…
“มาโกโตะ!”
“ทากัตซูกิ-คุง!”
ลูซี่และซา-ซังรีบเข้ามากอดผม
ผมได้ถูกดันจากแรงส่งและหล่นลงบนเตียง
“ตัวของนายโอเคมั้ย? มีแค่นายที่ไม่ถูกแก้คำสาปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน…” (ลูซี่)
“ฮือออ…ชั้นกังวลอ่า” (อายะ)
“ลูซี่…ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
ตาของสองคนนั้นมีน้ำตามากมายไหลลงมา
พวกเธอได้กอดผมอย่างแน่นและไม่มีสัญญานของการแยกกัน
มือของสองคนสั่นเล็กน้อย
(ใช่…ชั้นได้แข็งเป็นหินอาทิตย์นึง…) (มาโกโตะ)
แน่นอนว่าพวกเธอจะกังวล
“ขอโทษที่ทำให้เธอกังวล” (มาโกโตะ)
ผมลูบหัวของสองคน
“ใช่ ชั้นดีใจที่นายดูเหมือนโอเค ใช่มั้ย ลู-จัง?” (อายะ)
“ใช่ ฮ-เฮ้ มันโอเคสำหรับนายที่จะขยับแล้วเหรอ?” (ลูซี่)
“มันโอเค แต่ตัวชั้นยังหนักนิดหน่อยน่ะ
อย่างน้อยผมก็สามารถเดินได้
แต่คำพูดต่อไปของซา-ซังและลูซี่ต่างจากความคาดหวังของผม
“มา ลู-จัง! ทำเต็มที่นะ!” (อายะ)
“เอ๋?! ชั้นเป็นคนที่พูดมันเหรอ? เอ่ออ… เฮ้ มาโกโตะ ฮีโร่เป็นงานที่อันตราย ที่คนหนึ่งจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะจบที่การตาย ใช่มั้ย…? ในครั้งนี้ ทั้งหมดเพราะสิ่งต่างๆออกมาเป็นแบบนี้ นั่นทำไม…” (ลูซี่)
ลูซี่อยู่ไม่สุขขณะเธอเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก
เธอกระซิบในหูผม
“น-นายอยากจะทำอะไรที่มัน…เหมือนคนรักทำกันมากกว่านี้มั้ย?” (ลูซี่)
บางอย่างวิ่งลงไปที่หลังผม ผมรู้สึกอุณหภูมิของผมเพิ่มขึ้น
“ทากัตซูกิ-คุง หน้านายแดง” (อายะ)
“ซ-ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
ในเวลาที่ผมสังเกต หน้าของซา-ซังได้เข้าใกล้ของผม
(เดี๋ย เดี๋ยว นี่มันแปลก) (มาโกโตะ)
นี่เป็นการพัฒนาที่กระทันหัน มันต้องมีบางคนที่ชักไยอยู่เบื่องหลังเพื่อให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้น
ผมมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย
ลึกเข้าไปข้างในห้อง ผมได้ยินจากเงี่ยหู เสียงของโรซาเลียซังได้คะยั้นคะยอพวกเธอ ‘เอาเลย! กดเค้าลง!’
คนนั้นทำอะไรน่ะ
“เพลย์บอย” (โซเฟีย)
(หือห์?!) (มาโกโตะ)
ผมได้ยินบางคำพูดจากข้างผม
เวร! เจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่
“นายต้องไม่ทำให้สหายนายเป็นกังวลมากเกินไปนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย ผู้ที่ทำสีหน้าบึ้งตึง พูดนี่ในน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนบางคนได้ปลอบโยนเด็กตัวเล็กๆ
เธอไม่ได้โกรธ?
“โซฟิ-จัง เธอพูดนั่น แต่ใน 3 วันนี้ เธอไม่ได้ออกไปจากข้างกายของทากัตซูกิ-คุงเลยนะ” (อายะ)
“ใช่มั้ยล่ะ? เธอพูดว่าเธอจะรอในตอนกลางคืนด้วย เผื่อที่เค้าจะตื่นขึ้นมาตอนนั้น แม้ว่าผู้คุ้มกันของเธอจะหยุดเธอ ไม่ใช่นั่นถูกเหรอ อายะ?” (ลูซี่)
“ด-เดี๋ยว! พวกเธอให้สัญญาแล้วว่าจะไม่บอกเค้า!” (โซเฟีย)
ซา-ซังและลูซีพูดสิ่งนี้ดั่งจะแหย่เจ้าหญิงโซเฟีย และเธอได้ลน
“‘…อาา ชั้นควรจะไปด้วยกันกับเขา ฮีโร่มาโกโตะ…’” (อายะ)
ซา-ซังเริ่มที่จะเล่นละครบางอย่าง
เธอเลียนแบบเจ้าหญิงโซเฟียเหรอ…?
“ห-หยุดนะ! ถ้ามากกว่านี้ชั้นจะโกรธนะ!” (โซเฟีย)
พูดสิ่งนี้ เจ้าหญิงโซเฟียจับไหล่ของซา-ซังและเขย่าเธอ
“อ่ะว้าว้าว้า!” (อายะ)
ซา-ซังจู่ๆก็กระตุก
“หยุดนะ! เจ้าหญิงโซเฟีย เวทมนตร์น้ำแข็งมันเล็ดออกมา!” (ลูซี่)
ลูซี่รีบพยายามที่จะหยุดเธอ
อาา ทั้งหมดเพราะจุดอ่อนของซาซังคือความเย็น
โซเฟีย-ซัง ไม่ใช่ว่ามานาของเธอหลวมเกินไปเหรอ?
ระหว่างที่ผมมองดูสาวสามคนที่มีชีวิตชีวา…
“…ทุกคน พวกเธอทำอะไรอยู่~?”
อ้าา ฟูเรีย-ซังกลับมา
แมวดำอยู่บนไหล่เธอ
ดูเหมือนเธอได้เหงาหลังจากที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย
(มันโล่งใจจริงๆที่ทุกคนโอเค) (มาโกโตะ)
เราสามารถที่จะเอาชนะสิ่งนี้กับทุกคนได้อย่างไรก็ไม่รู้
ผมมอบความไว้วางใจตัวผมที่ยังทื่ออยู่ให้กับเตียง แล้วปิดตาของผม
ผมควรจะหลับอีกครั้ง
ระหว่างที่ผมได้ยินเสียงของสหายของผม…
{และในแบบนี้ การผจญภัยของเราในสปริงล็อกได้จบ}
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord