บทที่ 142 ออกจากอุโมงค์
หมี่เสวี่ยหลีได้กลิ่นเหม็นไหม้อ่อน ๆ จึงรีบหันกลับไป และเห็นว่าไฟจากตะบันไฟเผาปลายผมของฉินปู้เข่ออยู่
เส้นผมย่อมติดไฟได้ง่าย ดังนั้นพวกนางจึงอาจถูกเผาจนตายจากการเผาไหม้ของเส้นผมในพื้นที่เล็ก ๆ เช่นนี้ หรือหายใจไม่ออกจากการสูดควันหนาทึบ
หมี่เสวี่ยหลีรีบคว้าผมที่กำลังลุกไหม้ของฉินปู้เข่อ แล้วปัดลูกไฟออก
“เจ็บหรือไม่ เจ็บหรือไม่?” ฉินปู้เข่อจับมือนางและถามอย่างกังวล ในขณะที่หมี่เสวี่ยหลีสัมผัสสะเก็ดไฟสองสามจุดที่ลวกมือของนาง
หมี่เสวี่ยหลีสะบัดมือของนางด้วยความเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัว “ไม่เป็นอะไรเพคะ แค่แผลพุพองสองจุด เบากว่าพี่สะใภ้เจ็ดในตอนแรกนัก”
ขณะที่นางพูด ข้อศอกของนางก็กระแทกกับกำแพงข้างหลัง
ครืน… ด้วยการกระแทกเบา ๆ กำแพงด้านหลังหมี่เสวี่ยหลีก็เปิดออกจากตรงกลาง และทางเดินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกนางทั้งสองคน
ทางเดินคับแคบ และต้องเดินเรียงเดี่ยวเท่านั้นจึงจะสามารถผ่านไปได้ ลมเย็นพัดมาจากทางที่มืดมิด ฉินปู้เข่อถือตะบันไฟและเดินไปตามทางที่มืดมิดข้างหน้า และจับมือของหมี่เสวี่ยหลีไว้แน่น “ข้าอยู่ข้างหน้า เจ้าอย่าปล่อยมือเป็นอันขาด”
“พี่สะใภ้เจ็ด” หมี่เสวี่ยหลีลากแขนของนางและปฏิเสธที่จะขยับตัว และมองอย่างกังวลไปยังทางเดินที่มืดมิดจนมองไม่เห็นข้างหน้าอย่างกังวล “เหตุใดเราจึงไม่รออยู่ที่นี่ ทางเดินนี้ไม่รู้ว่าจะไปสู่ที่ใด หากองครักษ์มาพบก็คงจะดี คนหูหนวกเป็นใบ้นั่นทำอะไรเราไม่ได้หรอก”
“ตำหนักแห่งนี้เป็นสถานที่ต้องห้าม คนรอบข้างเจ้าไม่ได้บอกเจ้าหรือ” ฉินปู้เข่อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น นางไม่รู้ว่าหมี่เสวี่ยหลีผู้เป็นสตรีที่อ่อนหวานและโง่เขลานั้นรอดชีวิตมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร
“เหตุผลที่ข้าไม่เรียกองครักษ์มาที่นี่ก็เพราะจื่อซู นางหยุดข้าไว้เพราะนางเกรงว่าคนอื่นจะรู้ว่าเจ้าเข้ามาที่นี่”
“ต้องห้าม สถานที่ต้องห้าม ข้าไม่รู้เลย ดูเหมือนจะไม่มีใครบอกข้า” หมี่เสวี่ยหลีกอดฉินปู้เข่อไว้แน่นและค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าด้วยเท้าของนาง
ฉินปู้เข่อจุดตะบันไฟแล้วเดินไปข้างหน้า “ข้าเดาว่าเป็นเพราะเจ้าไม่ค่อยออกไปข้างนอกบ่อยนัก คนในบ้านของเจ้าจึงไม่คิดว่าเจ้าจะมาที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่าจำเป็นต้องบอกเจ้า”
เวลาดูเหมือนจะผ่านไปอย่างช้า ๆ ในความมืดมิด หลังจากที่พวกนางรู้สึกว่าพวกนางเดินมาเป็นเวลานานแล้ว ก็มีเสียงฝีเท้าสม่ำเสมอดังขึ้นเหนือศีรษะของพวกนาง
ฉินปู้เข่อและหมี่เสวี่ยหลีต่างก็หยุดชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองกำแพงหินสีดำที่อยู่เหนือศีรษะของพวกนาง
พวกนางกล้าที่จะคลำในความมืดเป็นเวลานาน แต่พวกนางก็ยังอยู่ที่ลานตำหนักเท่านั้น
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในใจ นางหันไปมองหมี่เสวี่ยหลีและพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ เจ้าตะโกนในตำหนักกี่ครั้ง?”
หมี่เสวี่ยหลีไม่รู้ ดังนั้นนางจึงตอบว่า “เมื่อข้าเห็นคนหูหนวกและเป็นใบ้ ข้าก็ตกใจมากจนกรีดร้องออกไป ต่อมาเขาก็ชี้กริชมาที่ข้า ข้าจึงไม่กล้าขยับหรือส่งเสียงอีก”
ดังนั้นเสียงที่สองที่พวกนางได้ยินจึงเป็นสิ่งที่จงใจชี้นำให้พวกนางเข้าไป ในขณะนั้นจื่อซูกำลังลังเล คาดว่าคนที่เป็นคนชี้นำพวกนางเข้าไปจะเกรงว่าพวกนางจะจากไป จึงแกล้งทำเป็นหมี่เสวี่ยหลีและตะโกน
หัวใจของฉินปู้เข่อจมดิ่ง และลากหมี่เสวี่ยหลีเพื่อเร่งฝีเท้าของนาง “ไปเร็ว!”
ในเวลานี้ที่ตำหนัก ชายที่เพิ่งพาฉินปู้เข่อและคนอื่นเข้าไปในช่องลับกำลังนอนอยู่บนพื้น และขุดอะไรบางอย่างด้วยกิ่งไม้
มีขันทีชั้นในเดินเข้ามาข้างหลังโดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ
“เฮ้ย! เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!” เฉวียนฝูตบไหล่เขา
ชายผู้นั้นตกใจมากจนนั่งลงกับพื้น แล้วหันกลับมาตะโกนใส่เฉวียนฝู พลางยกกำปั้นขึ้นใส่เขาอย่างสิ้นหวัง
องครักษ์ที่อยู่ถัดจากเขารีบก้าวไปข้างหน้าและจับแขนของเขาไว้
“ทาสใบ้ องค์หญิงมีเรื่องจะถามเจ้า มานี่เร็ว!” เฉวียนฝูตะโกน และองครักษ์ก็ลากทาสใบ้ไปหาหมี่จิ่งหานทันที
จากนั้นเขาก็โค้งคำนับและเดินไปข้างหมี่จิ่งหานและกล่าวว่า “องค์หญิงแปด นี่คือทาสใบ้ที่ทำความสะอาดตำหนัก เขาพูดไม่ได้และหูของเขาก็ไม่ค่อยได้ยิน เขาต้องการให้ใครสักคนมาตะโกนให้สุดเสียงแล้วสมองของเขาจึงจะกระตุกเล็กน้อย เขาเฝ้าตำหนักแห่งนี้มาตั้งแต่กระหม่อมเข้ามาในวัง”
“อ้า อ้า อ้า อ้า” ทาสใบ้ดิ้นรนอย่างหนัก เขากัดทหารที่กุมแขนของเขาไว้ และกิ่งไม้ในมือก็ชี้ไปยังตำแหน่งที่เขานั่งยอง ๆ
“เจ้าจะทำอะไร!” เฉวียนฝูเดินเข้าไปหาทาสใบ้และตบหัวเขา “องค์หญิงจะถามคำถาม รีบตอบเร็ว”
“ฮือ ฮือ ฮือ” ทาสใบ้เจ็บปวด เขาโยนกิ่งไม้ทิ้งและกุมหัวของเขาและร้องไห้ออกมาทันที
“จะร้องไห้ทำไม! ตอบมาดี ๆ แล้วข้าจะไม่ตีเจ้าอีก!” เฉวียนฝูตวาดเสียงดังลั่น
หมี่จิ่งหานมองไปยังตำแหน่งที่ทาสใบ้นั่งยอง ๆ อยู่เมื่อครู่นี้ มีมดคลานอยู่บนหมั่นโถว ดังนั้นทาสใบ้ผู้นี้ก็แค่เล่นกับมดอย่างนั้นหรือ?!
“ถามเจ้าว่าสตรีสองคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ที่ใด” หมี่จิ่งหานยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นเพื่อปิดปากของนางเบา ๆ และถอยกลับไปครึ่งก้าวด้วยความรังเกียจ
เฉวียนฝูดึงหูของทาสใบ้และตะโกนใส่หูของเขา
ทาสใบ้เอาหูออกจากมือของเฉวียนฝู ขยี้หูสีแดงที่ถูกดึงและส่ายหัว ขยับปากและโบกมือ จากนั้นหยิบกิ่งไม้และกลับไปนั่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิม
“องค์หญิง ทาสใบ้บอกว่าไม่มีใครมาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ” เฉวียนฝูเข้าใจภาษามือและแปลคำพูดของทาสใบ้
“ไม่มีใครหรือ? เป็นไปไม่ได้!” ใบหน้าของหมี่จิ่งหานมืดลง และนางก็ชี้ไปทางซ้ายและขวา “เข้าไปค้นหา!”
เฉวียนฝูดูวิตกกังวลและกล่าวว่า “องค์หญิง ไม่พบใครที่นี่ หากฮ่องเต้ทรงทราบจะต้องกริ้วอย่างแน่นอน”
“ข้ามาเพื่อจับคนที่บุกรุกเข้าไปในตำหนักต้องห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต เสด็จพ่อจะไม่ตำหนิข้า เมื่อข้าส่งคนผู้นั้นไปหาเสด็จพ่อ เจ้ารอรับรางวัลได้เลย!” หมี่จิ่งหานแสยะยิ้มและหัวเราะ มันง่ายที่จะบีบให้สองคนนั้นเข้าไปในตำหนักนี้ นางจะละทิ้งโอกาสดี ๆ เช่นนี้ไปได้อย่างไร
ตราบใดที่ฉินปู้เข่อปรากฏตัวในตำหนักนี้ ด้วยสถานะของนางในฐานะพระชายาของราชวงศ์ พวกนางทั้งสองจะไม่มีวันมีโอกาสพลิกกลับได้ เมื่อพวกนางอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้
“ค้นหา!”
หมี่จิ่งหานออกคำสั่ง และองครักษ์รอบ ๆ ตัวนางก็เตรียมที่จะเข้าไปในห้องทันที
ในเวลานี้ ทาสใบ้ที่นั่งเล่นกับมดอยู่ตรงนั้นก็รีบวิ่งออกไป เขาเอาหัวไปแตะหน้าอกของทหารองครักษ์ชั้นนำ และเอื้อมมือออกไปเพื่อพยายามหยุดพวกเขา
“โอ้ย โอ้ย โอ้ย โอ้” ทาสใบ้เตะต่อยองครักษ์ตรงหน้าเขา และตะโกนใส่เฉวียนฝูด้วยแก้มแดง
เฉวียนฝูเดินไปหาหมี่จิ่งหานอีกครั้ง “องค์หญิง ทาสใบ้ไม่ยอมให้ใครเข้ามา โดยเขาบอกว่าเขาเฝ้าระวังอยู่ที่นี่และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องนี้แม้แต่ฮ่องเต้”
“ค้นหา”
หมี่จิ่งหานถ่มน้ำลายออกมา องครักษ์ทั้งสองวางทาสใบ้ไว้ด้านข้างแล้วต่อยและเตะพร้อมกัน องครักษ์ที่เหลือก็เข้าตรวจห้องทีละห้อง
ใต้ดิน หลังจากที่ฉินปู้เข่อและหมี่เสวี่ยหลีเร่งความเร็ว พวกนางก็มาถึงจุดสิ้นสุดของทางเดินในเวลาไม่นาน
มีบันไดหลายขั้นที่ปลายทางเดินและมีแสงจาง ๆ มาจากด้านหน้าของบันได หลังจากฉินปู้เข่อดับไฟแล้วก็เดินต่อไปข้างหน้าตามแสงนั้น แต่นางก็ถูกหินก้อนหนึ่งขวางไว้หลังจากนั้นไม่กี่ก้าว
ดูเหมือนว่านี่น่าจะเป็นทางออก นางพยายามจะเคลื่อนย้ายก้อนหิน แต่ก็พบว่าหินก้อนใหญ่และหนักเกินกว่าจะเคลื่อนย้ายได้ด้วยมือ
“เสวี่ยหลี ลองสัมผัสรอบตัวสิ มันน่าจะมีกลไก”
ฉินปู้เข่อสำรวจไปรอบ ๆ และทันใดนั้นมือของนางก็สัมผัสร่องเล็ก ๆ ที่ด้านบนศีรษะ หลังจากกดเบา ๆ หินก้อนใหญ่ที่อยู่ข้างหน้านางก็เคลื่อนตัวช้า ๆ เผยให้เห็นอุโมงค์ที่คนสามารถผ่านไปได้แค่ครึ่งตัวเท่านั้น
ฉินปู้เข่อเดินออกจากถ้ำหินพร้อมกับดึงหมี่เสวี่ยหลีออกมา
ก้อนหินข้างหลังนางปิดลงโดยอัตโนมัติ หมี่เสวี่ยหลีก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วกระซิบว่า “พวกเรามาถึงที่นี่แล้ว!”
………………………………………………………………………..