154 สงครามมากราโด ⑥ กองเรือสีขาว
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
ท่าแรนเดล
「เฮฮฮ้……มันไม่เป็นไร ไม่ใช่เหรอ?」
「ไม่เลย มันเป็น หมอบอกว่างั้น」
ขณะที่ปีปี้ถูตัวของผม ผมถูตูดเธอ แต่เธอไม่สนองความต้องการของผม เธอใส่กระโปรงสั้นที่เห็นแล้วน่าเสียดาย ผมเลยสไลด์มืออผมผ่านต้นขาของเธอและถูช่องคลอดของเธอด้วยนิ้วของผม แต่ปีป้ไม่ได้ดูว่าจะถือที่ถูกจับนะ และปิดตาของเธอ มีความสุข กับความรู้สึกของนิ้วของผม
ผมสลบหลังจากแผลที่ท้องผมเปิดอีกครั้ง แต่โชคดีที่ทหารที่เฝ้าดูอยู่เจอผม อย่างไรก็ตาม เขาเอะอะ และทำให้ทุกคนในท่าแรนเดลหาตัวมือลอบสังหารในเมืองด้วยความสับสน
หลังจากนั้น ปีปี้และหมอ ต้องบอกความจริงกับพวกเขาว่าผมไม่ได้ตาย แต่ผมเย่อระหว่าที่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นแผลเปิดขึ้นอีกครั้ง มันทำให้ทุกคนในเมืองใจเย็นลง แต่มันทำให้พวกเขามองผมแปลกๆอย่างไม่จำเป็น
「พี่ไม่อนุญาตุให้มีผู้หญิง จนกว่าแผลจะปิด หนูไม่ถือถ้าพี่แค่ดู」
「นั่นโหดร้ายอย่างไร้เหตุผลจัง……」
ผมดึงนิ้วออกจากดากปีปี้ ผมแทงเธอหรือน้ำแตกไมม่ได้ ดังนั้นการสีเธอมากไปกว่านีมันไร้จุดหมาย
「ท่านเคานต์ซามะ มีร่างกายที่แข็งแรง แผลจะปิดอย่างรวดเร็ว ดังนั้นได้โปรดดูแลตัวเองแค่อีกนิด」
ผู้หญิงอีกคน ที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ช่วยหมอ ที่มีหน้าที่ดูแลรักษาผม งั้นปีปี้ก็มีหลายสิ่งที่เธอจะไม่ทนด้วย
แต่สาวที่อุทิศตัวนี้ ก็พิจารณาได้ว่าเป็นต้นเหตุของความทรมานของผม เสื้อผ้าเธอเปิดเผย และแทบจะไม่ปิดอะไรเลย เปิดเผยหน้าอกที่ปูดและตูดที่ใหญ่ของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี ผู้ที่ผมอยากจะให้ท้อง เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
「……เอาเลยแล้วทำตามต้องการ」
ผมถูตูดของสาว ที่ทายาที่แผลต้นขาและท้องของผม สาวเอะอะก่อนหน้า แต่เธอไม่ถือแล้วตอนนี้ ที่เราทำมันหลายครั้งมาก
「มันไม่เป็นไรถ้าชั้นแตกตราบใดที่ชั้นไม่ขยับ ใช่มั้ย?」
「ไม่เลย การปล่อยเมล็ดพันธุ์มันเสียความเหนื่อย และกำลัง ถูกใช้ที่ท้องของอท่านด้วย แผลจะเปิดขึ้นอีกครั้ง」
「นั่นใช่แล้ว! หนูคิดว่าหัวใจหนูจะหยุดเต้น เมื่อหนูเห็นหัวหน้าล้ม!」
ถ้าเป็นแบบนี้ ผมไม่คิดว่าผมให้ปีปี้แอบทำกับผมได้ด้วย ผมสงสัย ว่าผมจะเป็นอะไรตาย ถ้าเอ็นของผมระเบิดออก
「ผู้บัญชาการสูงสุด ข้อความจากฝั่งตรงข้าง มันคุณลีโอโพลต์โดโนะ」
「จากเค้าเหรอ?」
ข้อความจากฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง รายงานเพราะพวกเขาได้ถูกแยกไว้ตามลำพัง เพราะทัพเรือของมากราโด เรือเล็ก อาจจะสามารถมุ่งหน้าออกไปตอนกลางคืนได้ ระหว่างที่ใช้แสงจากเมือง ระหว่างการขนชุดใหญ่กว่า จะมีผลสำเร็จแค่เล็กน้อย
ผมมองจดหมายถึงผม จากผู้ส่งสาส์น ผมส่งมันอย่างไม่่ได้ตั้งใจไปข้างผม แต่ปีปี้อ่านไม่ออก โอ้ ผมคิดถึงซีเลีย
「ถ้านี่จริง……งั้นเราจะสามารถกลับไปเจอกันกับทหารบนฝั่งตรงข้ามได้ในไม่นาน」
「จริงเหรอ ปีปี้อยากจะรู้ว่ากิโด้เป็นยังไงด้วย!」
กิโด้ยังสู้อยู่และกำลังพ่ายแพ้ให้กับพระเจ้าแห่งความตาย แต่ผมจะเงียบไว้ตอนนี้
「ติดต่อทหาร ขึ้นธงโกลโดเนียที่หลายที่ในเมือง เราต้องทำให้มั่นใจ ว่าไม่มีอาคารหรือธงที่เป็นของมากราโด แล้วก็ ให้มั่นใจ ว่าอย่าทำอะไรกับเรือที่มาจากปลายน้ำ บอกพวกเค้าให้อยู่นิ่งๆ เหมือนพวกเค้าดูละคร」
「จะเกิดอะไรขึ้นคะ?」
ผู้หญิงถามระหว่างที่ดูแลผม
「แค่มีโชว์ให้ดูนิดหน่อยนะ รอคอยมันเลยละ」
ผมเร่งการถูตูด แต่ผมโดนหยิก ถ้าผมแจ๊ะนิ้วเขาไปในตูดเธอซักหน่อย ฮ่าาา ผมอยากเย่อผู้หญิง
—————————————————————
และจากนั้น หนึ่งอาทิตย์ให้หลัง เมื่อแผลที่ท้องของผม ส่วนใหญ่ปิดลงแล้ว ในที่สุดมันก็มา
「ผู้บัญชาการสูงสุด! กองเรือที่ไม่รู้จักที่มี 10 ลำ มาจากปลายน้ำ — ขนาดใหญ่หกลำ และขนาดใหญ่พิเศษสี่ลำ!」
「งั้นพวกเค้ามา ให้ชัดว่าไม่มีใครไปแทรกแซงกับพวกเค้านะ」
ผมยืนขึ้น และุมุ่งหน้าไปที่ข้างนอก เพื่อที่จะส่งพวกเขา ปีปี้ก็มาด้วยกันกับผม……ความสูงของหัวเธอ พอดีกับที่ไว้พักแขนของผมเลย เธอเหมือนซีเลียเมือเธอยังเด็กเป๊ะเลย
「ฮ่ะฮฮฮฮิ้……ฮ่ะฮฮฮิ้……」
สาวอุทิศตัว ที่ดูแลผมนอนสั่นอยู่บนเตียง พร้อมด้วยขาเธอที่เปิดออกกว้างง เมื่อผมคิดเกี่ยวกับที่เธอน้ำแตกก่อนหน้านี้ไปหน่อย ระหว่างที่จับท้องที่บวมของเอ นำความรู้สึกที่ไม่บริสุทธิ์แต่กระนั้นเป็นภาพที่ตลกในใจของผม
ทันทีทีสาวบอกผมว่าแผลผมรักษาแล้ว ผมกระโจนใส่เธอ ตอนแรกเธอต่อต้าน แต่ในท้ายที่สุดก็ยอมแพ้ หลังจากที่จูบและลูบไล้ซ้ำๆ ด้วยร่างกายที่อ่อนไหวง่าย และเอ็นผมที่เต็มไปด้วยน้ำเงี่ยน ผมทำให้เธอครางในความเสียว เต็มเปี่ยมหัวใจของผม และปล่อยเมล็ดพันธุ์เป็นถังของผมเข้าไปในเธอ หลังจากที่เธออนุญาติผมแล้ว
「เธอเค้นน้้ำพี่หมดเอ็นเลบ……」
ขอโทษเกี่ยวกับปีปี้ ร่างกายนั้นมันขัดต่อกฎ หลังจากที่งดมาใกล้กับสองอาทิตย์
พี่จะทำให้มั่นใจ ว่าจะฉีดเยอะๆข้างในหนูด้วยนะคืนนี้
「ที่นั่น!」
ความสนใจของผมเลื่อนไป เมื่อทหารตะโกน
「มันใหญ่……แม้ว่าเมื่อมองจากที่นี่」
「มันใหญ่อย่างเหลือเชื่อพอมาคิดว่าบางอย่างที่ใหญ่แบบนั้น มาลอยอยู่บนแม่น้ำได้……」
กองเรืองของ 10 ใบเรือ มุ่งหน้าไปเป็นสองแถว เข้าหาท่าแรนเดลอย่างระวังเหมือนจะตรวจสอบบริเวณ
「ยกธง」
ธงโกลโดเนียโบกอยู่บนบ้านของพลเมืองที่ทหารไต่ขึ้นไปได้ ทันทีที่เราทำอย่างนั้น กองเรือดูเหมือนจะหมดความสนใจ และเปลี่ยนทิศทางเพื่อที่จะไปขนานกับชายฝั่ง
「ฟฟฟู่……ช่างเป็นคนที่น่ากลัว」
「หัวหน้า? นั่นอะไรน่ะ?」
ปีปี้กระโดดและเกาะผมจากข้างหลัง พักคางของเธอไว้บนไหล่ของผม
「งั้นปีปี้ก็ไม่รู้ มันมันหนู หนูเห็นธงได้ชัดเจน ใช่มั้ย จำให้ดีนะ นั่นนะ……」
สหพันธรัฐโอลก้า
「มันเป็นประเทศที่นนน่าพูดถึงเหรอ? พวกเค้าเป็นพวกเดียวกันมั้ย?」
「พี่พูดอย่างชัวร์์ไม่ได้ แต่ครั้งนี้ มันดูเหมือนพวกเค้าเป็นศัตรูของศัตรู」
จดหมายของลีโอโพลต์ มีรายละเอียดของการที่ทัพเรือของมากราโด ไปโจมตีเรือสำเภาจากสหพันธรัฐ และสังหารหมู่ทุกคนบนเรือ มันปรากฏว่า สหพันธรัฐตอบโต้ทันที และส่งกองเรือลงโทษมาที่แม่น้ำฝั่งตะวันออก พวกเขาติดต่อโกลโดเนียหลังจากนั้น แต่ยืนกรานว่าอย่าแทรกแซงหรือช่วยเหลือ
การมีมือที่สาม เข้าสู่การตีกันมันน่าสนุก แต่ถ้าพวกเค้าจะกำจัดทัพเรื่อที่เราพิจารณากันว่ามีปัญหา งั้นผมจะยอมรับเหตุการณ์ที่โชคดีนี้อย่างต่ำต้อย
「มันใหญ่กว่าเรือที่ปีปี้และคนอื่นๆขึ้น และมันก็ขาวและสวยด้วย」
「หนูพูดถูก…… เรือสี่ลำข้างหลังนั่นเหลือเชื่อเป็นพิเศษเลย」
แบทเทิ่ลชิพหกลำ เกือบจะปะมาณแบทเทิลชิพที่ใหญ่ที่สุดในโกลโดเนีย แต่อีกสี่ลำ ดูเหมือนขนาดจะเบิ้ลไปสองเท่า พวกมันดูเหมือนจะสูงด้วยเหมือนกัน ดังนั้นไม่จะไม่ง่ายที่จะไต่ขึ้นบนเรือแค่จากการโยนเชือกและข้ามไป
เรือทั้งลำ รวมทั้งดาดฟ้าเรือและเสากระโดง ทาสีอยู่ในสีขาว พวกมันสวยงามสุดขีดเมื่อมองจากไกลๆ แต่มันแค่ทำให้พวกมันโดดเด่นมากๆ
「แต่ ชั้นเดาว่า พวกมันไม่ต้องการบางอย่างเหมือนระเบิดควัน」
สีขาวนั้น น่าจะสื่อถึงศักดิ์ศรีของผู้ปกครองของพวกเขา ที่อนุญาตพวกเขาให้ท้าทายศัตรูหน้าไหนก็ตาม เมื่อพวกเขาถูกพบเจออย่างกล้าหาญ
「แต่เรือนี้แปลกๆนะ มีรูอยู่เยอะเลยที่ข้างลำ」
รู? ผมเห็นรายละเอียดมากขนาดนั้นไม่ได้ด้วยตาของผม แต่น้ำจะซึมเเข้าไปถ้านั่นจริง
「มีบางอย่างดำๆยื่นออมาจากที่นั่น มันทำให้ความสวยสีขาวของเรือเสียหมดเลย」
「ทัพเรือมากราโดถูกพบต้นน้ำ! พวกมันมีมากกว่า 40!」
งั้นพวกเขาอยู่ที่นี่ ด้วยแบทเทิลชิพที่มากขนาดนี้ ไม่มีเหตุผลที่จะแทรกก้นเขาไป ตัดสินจากขนาด สหพันธรัฐมีความได้เปรียบ แต่มากราโด มีจำนวนเรือที่มากกว่าสี่เท่า และที่สำคัญกว่านั้นมาจากต้นน้ำ ดังนั้นพวกเขาควรจะมีความได้เปรียบทางความเร็ว ยังยังซะ มาดูกันว่าสิ่งต่างๆจะออกมาเป็นแบบไหน
「มองไม่เห็นอ่ะ-」
ทหาร รวมกันอยู่ในที่สูง เพื่อที่พวกเขาจะไม่พลาดการต่อสู้นี้ ปีปี้้น้องถูกบัง ผมเลยนำเธอไว้บนไหล่ของผม
「โอออ้~ สูงจัง!」
กองเรือสสหพันธรัฐอยู่ในสองแถวแนวตั้ง ระหว่างที่ทัพเรือมากราโด กระจายออกแนวนอน เรือเล็กของทัพเรือมากราโดใช้กระแสน้ำ เพื่อที่จะพยายามทำลายเรือที่ใหญ่กว่า ด้วยการพุ่งชนบนน้ำ
「ถ้าทั้งสองกองเรือเผชิญหน้ากันจากข้างหน้า งั้นสหพันธรัฐมีความได้เปรียบ แม้ว่าจะมีเรือที่น้อยกว่า พวกเค้าจะชิดระยะทันที และเล็งไปที่ด้านข้างมั้ย……?」
อย่างไรก็ตาม ที่เวลานั้น แถวต่อสู้ของสหพันธรัฐเลี้ยวซ้าย เปิดข้างของพวกเขา
「อะไร-!?」 「ไมม่มีทางน่า โดยพื้นฐานแล้ว พวกเค้ากรีดร้องที่จะถูกโจมตีใส่เลยน่ะ
ทหารที่ดู ขึ้นเสียงในความสับสน
แบทเทิลชิพใหญ่หกลำ ขยายช่องเปิดระหว่างเรื่อใหญ่พิเศษสี่ลำ ซึ่งลอยไปด้านข้างอย่างอ่อนโยน ลงไปทางปลายน้ำเล็กน้อย อย่างเป็นธรรมชาติ เชิญทัพเรือมากราโดให้รับโอกาสและเร่งเรือใส่พวกเขา
ถ้าทั้งสองฝ่ายชิดระยะโดยการตรงไป มันจะใส่กาเปลี่ยนทิศทางหลายครั้ง เพื่อที่จะอ้อมไปด้านข้างของอีกฝ่าย แต่ในสถานการณ์นี้ มากราโกแค่เร่งเรือไปข้างหน้า ตอนนี้ผมกังวลเกี่ยวกับแม่ทัพเรือของสหพันธรัฐนั้นทำอะไรอยู่
「พวกเค้าเข้าใกล้กันแล้ว!」 「พุ่งกระแทกบนน้ำ……ถ้าเรือขนาดนั้นโจมตี โดยมมีพลังจากกระแสน้ำ……」
ทุกคน กลืนน้ำลายในความคาดหวัง สำหรับการพุ่งกระแทกโดยฝั่งมากราโด และการต่อสู้ระยะประชิดตัว ซึ่งจะตามมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ อะไที่เกิดขึ้นต่อไป ทรยศความคาดหวังของพวกเขาทั้งหมด
เสียงคำรามที่ดัง ที่ดังก้องมาตลอดทางถึงท่าแรนเดล ที่ตั้งอยู่ค่อนข้างที่จะไกลออกไป
「ฮย้าว้า!」
เสียงทำให้ปีปี้ตกใจ ทำให้เธอตกจากไหล่ของผม และพยายามจะรัดขาเธอรอบผม เพื่อที่จะช่วยตัวเธอเอง จากการกระแทกพื้น
「เกิดอะไรขึ้น!?」
「ปีปี้เห็นมัน! กองเรือสีขาวพ่นไฟ!」
มีควันบางอย่าง ซึมออกมาเหมือนหมอก จากด้านข้างของกองเรือสหพันธรัฐ ในางกลับกัน ทัพเรือของมากราโดนั้น……
「น่าทึ่งงงง……พวกเค้าเละเหมือนผ้าขี้ริ้วเยินๆเลย」
「เกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้กัน!?」
เรือมากราโด ยังมีเจตนาจะชนกับกองเรือศัตรู แต่เสียความเร็วไป หลังจากที่เสากระโดงถูกทำลาย และดาดฟ้าเรือ เปลี่ยนเป็นความเละเทะที่รุ่งริ่ง คนพายเรือ ก็น่จะจบเห่แล้วด้วย ขณะที่เรือ เบี่ยงไปออกนอกเส้นทางอย่างอ่อนแอ เรือถูกดึงไปโดยกระแสน้ำ และในที่สุดคว่ำและจม
「เรือ 10 ลำ หายไปในทันทีเหรอ?」 「ถ้าอย่างนั้นกองเรือสหพันธรัฐพ่นไฟได้…….?」
「ปืนใหญ่ หือ? ……ปีปี้ ไฟกี่ดวงที่หนูเห็น?」
「8! ใหญ่มี 24 ดวง!」
ขอปรบมือดังๆให้เมลิสซ่า ผู้้ที่สอนปีปี้นับ นั่นเป็นแค่ฝั่งขวา งั้นที่สำคัญๆ พวกเขามี 16 และและ 48 ทั้งหมด……ซึ่งหมายถึงทั้งกองเรือ มีปืนใหญ่ใกล้กับ 300 โดยรวม นนน่า……มันดูเหมือนมันจะใช้เวลาซักพัก ก่อนที่จะชิงชื่ออิเล็กตร้ากลับมา
ทหารที่รอคอยทั้งสองฝ่ายปะทะกัน กลายเป็นไร้คำพูด นั่นแค่โชว์ให้ดูว่า ฉากนั้นมันตราตรึงใจแค่ไหน
การโจมตีเริ่มต้น พื้นฐานแล้วมันกำหนดผู้ชนะองการต่อสู้ เรืออีกกลุ่มจม ด้วยชุุดยิบที่สอง และสหพันธรัฐเลี้ยวเรือไป เพื่อหันไปและไล่ตามเพื่อจบเรือแต่ละลำและทุกลำที่หนี ที่เป็นของทัพเรือของมากราโดด้วยปืนใหญ่
「เรือสีขาวมันใหญ่ แม้อย่างนั้นมันค่อนข้างที่จะเร็ว」
ใช่แล้ว เรือสหพันธรัฐนั้นเร็ว เหตุผลที่มันดูเชื่องช้า เพราะตัวเรือมันใหญ่ และแม้แต่ตอนนี้ เรือเหล่านั้นยังจมเรือมากราโดด้วยปืนใหญ่และพุ่งกระแทกบนน้ำซ้ายและขวา การต่อสู้กลายเป็นฝั่งเดียว ชัดเจนว่าแยกแยะผู้ล่าและผู้ถูกล่า
เรือมากราโดไม่กี่ลำ สามารถที่จะยิ่งบาลิสต้าและโดนเรือสหพันธรัฐ ทำให้เกิดไฟเล็กๆ แต่กองเรือสีขาวตอบโด้โดยการระเบิดใส่ด้วยปืนใหญ่
เมื่อเรือมากราโดหายไปก้นแม้น้ำ กองเรือสีขาวมาจัดเป็นสองแถวอีกครั้ง และมุ่งหน้าไปที่ชายฝั่ง ที่ที่ต้นน้ำไปนิดหนึ่งจากท่าแรนเดล และมันดูเหมือนจะเป็นป่าทั้งหมด จนกว่าจะถึงบริเวณใกล้กับชายฝั่ง จากอะไรที่ผมเห็นได้ แต่นั่นดูเหมือนจะเป็นี่ทัพเรือของมากราโดปรากฏขึ้นมาก่อนหน้า มันน่าจะเป็นฐานที่ซ่อนอยู่หรือบางอย่าง
เสียงคำรามอย่างต่อเนืองจากปืนใหญ่ ทำให้ผมอยากกปิดหู และควันขึ้นมา และเศษไม้ถูกส่งบินกระเด็นไปในอากาศ
「ช่างเป็นการโจมตีที่ทรงพลัง พี่ไม่เคยเห็นอะไรบางอย่างแบบนั้นเลย」
「หัวหน้า……แก้วหูหนูจะแตกอ่ะ……」
ปีปี้กำลังจะร้องไห้ แต่เมื่อผมปิดหูของเธอด้วยมือของผม เธอมองขึ้นมาและยิ้มอย่างกว้างให้ผม ผมจะพยายามมากขึ้น ในเพื่อที่จะขยายรูของปีปี้วันนี้
หลังจากการโจมตีด้วยปืนใหญ่อย่างทั่วถึง กองเรือสหพันธรัฐยกสมอ และมุ่งหน้าไปต้นน้ำไกลขึ้น แต่จากนั้น เรือลำหนึ่งของททัพเรือมากราโด ที่ปรากฏว่าถูกทำลาย และลอยไปบนน้ำเริ่มขยับตัว เห็นได้ชัดว่า พวกเขาแค่ปลอมตัวพวกเขาเอง และนำไม้พายออกมา และพายไปด้วยกัน เร่งความเร็วใส่แบทเทิลชิพใหญ่พิเศษ คิดว่าอย่างน้อยพวกเขาตอบโตะบางรูปแบบได้ พวกเขาเข้าไปไกล้สุดขีดดังนั้นเรือสหพันธรญไม่มีทาที่จะตอบโต้
「โอออ้! พวกเค้าปะทะ」
แม้ว่าพวกเค้าเป็นศัตรู ผมยังต้องชมเค้าที่ท้ายเรือสหพันธัฐด้วยเรือลำเดียว มันไม่เป็นไร ที่จะเชียร์พวกเขาซักหน่อย
ในความตื่นตกใจ ปืนใหญ่พ่นไฟ แต่ไม่สามารถจะยิงโดนเป้าหมาย จานั้น มีเสียงตุ้บจกด้านข้างของเรือยักษ์ ขณะที่กาารพุ่งกระแทกบนน้ำ พุ่งเข้าใส่ตัวเรือ
「!?」 「เสียงนั้นอะไร!?」
นั่นไม่ใช่เสียง ของพุ่งกระแทกทำลายตัวเรือ ผมได้ยินเสียงทื่อๆของเหล็กชนกับเหล็ก และเรือที่ทำการพุ่งชนเอียงและจม
เรือใหญ่ดำเนินการเดินหน้าต่อไปอย่างช้าๆ ดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองดูเรืออีกลำจม
「เหลือเชื่อ……」
มีแค่เสียงคนเดียวเล็ดออกมา แต่นั่นน่าจะเป็นที่ทุกคนคิดในช่วงเวลานั้น
เรือนั้น น่าจะติดตั้งเหล็กอะไรบางอย่างใต้ผิวน้ำ เพราะเรืออก็ใหญ่ด้วย พวกมันน่าจะคิดว่าตราบใดทที่ปกป้องผิวน้ำรอบๆพวกเขา มันจะเป็นงานที่สาหัสสากรรจ์ที่จะทำลายและจมมันจากข้างบน แต่เรือลำหนึ่งแม้แต่ติดตั้งเหล็กอะไรบางอย่างแบบนั้นได้ด้วยเหรอ……?? ผมไม่รู้จริงๆ
「กองเรือแบบนั้น อยู่บนแม่น้ำตะวันออกเหรอ……?」
บริเวณตะวันออก คือภูมิภาคชนบทกับพวกสหพันธรัฐ และศัตรูหลักในอาณาจักรการ์แลนด์อยู่ไปทางตะวันตก……พูดอีกอย่าง มันไม่ผิดที่จะเชื่อ ว่าพวกเขามีอีกกองเรือในตะวันตก ที่ทรงพลังมากกว่ากองเรือนั้นไปหลายเท่าา
「พี่จะต้องทำงานหนักขึ้น」
「ถ้าพี่ทำบงานหนักไป ปีปี้จะด้อง หนูอยากจะให้พี่พอใจ กับการทำให้ปีปี้สลบก็พอแล้ว」
ผมจะลูบปีปี้สำหรับการเข้าใจผิด
พวกขาต้องได้รอ จนกว่าการต่อสู้จะสงบลง เรือขนสง มาหเราจากฝั่งตรงข้า เพราะทัพเรือของมากราโด ในบริเวณของเราได้พินาศไปแล้ว ไม่มีอะไรที่จะกีดกันพวกเขาอีก
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】
ในเวลาเดียวกัน ราเฟน
「ไม่มีความผิดพลาด」
「มันจริงเหรอ!? หมอมั่นใจเหรอ!?」
「ทุกอย่างเป็นความจริง ผมสาบานชีวิตของผมในฐานะหมอ」
นนน่าหายใจลึกๆหลายครั้ง ก่อนจะยืนยันอีกครั้ง อีกครั้ง หมอตอบอย่างเดียวกัน
หน้าที่ช็อคของนนน่า กลายเป็นมีความสุขอย่างช้าๆ และในที่สุด ก็เป็นรอยยิ้มที่สดใส ปรากฏอยู่ยนหน้า เหมือนระเบิด
「ไม่มีความผิดพลาด มาดาม ท่านท้อง」
「ฮย้าาฮ่าา-!」
「!?」
「ไม่ มันไม่มีอะไร มันแค่นั่นน่ะ ยังไงซะ ทำงานได้ดี……หมอไปได้ แต่ให้แน่ใจ ว่าเก็บตัวที่น่าอายที่หมอเห็นชั้นไว้กับตัวเอง」
「ถ-ถ้าอย่างนั้น ผมจะขอตัว」
หมอออกไปจากห้อง และคาร์ล่าาเข้ามา เหมือนจะมาแทนที่เขา คาร์ล่ายิ้มต่อหน้านนน่า ขณะที่เธอนำกางเกงในใส่กับเข้าไป และจัดเสื้อผ้าให้ดีๆ
「ชู้กับตาแก่เหรอ? มันสนุกมั้ย?」
「อย่าโง่น่า! ที่สำคัญกว่านั้น……」
「ยินดีด้วย เธอท้อง ใช่มั้ย?」
นนน่าแข็งไปกับคำพูดที่ใจดีที่ไม่ปรกติ น้ำตาเอ่อขึ้นมาในตาของเธออย่างช้าๆ และเธอกระโดดเข้าสู้อ้อมอกของคาร์ล่า
「ว้าาาาาาาาาาาา ชั้นมีลูก! ชั้นไม่ได้ขาดคุณสมบัติที่จะเป็นเมีย!」
「อะไร เธอบ้าจัง……นอกจากนี้ ส่วนที่สำคัญคือลูก」
「แน่นอน! ชั้นจะเลี้ยงลูกคนนี้ให้แข็งแรง และเก่ง เพื่อทำอย่างนั้น……」
นนน่าเรียกตัวคนรับใช้ในบริเวณ
「การชนใส่บางอย่างและหกล้ม เป็นต้นเหตุของการแท้งดังนั้น………ห่อราวจับในคฤหาสน์ และเฟอร์นิเจอร์ กำแพงและมุมที่คมด้วยผ้า! ชั้นได้ยินมาว่า มันจะดีต่อเด็กถ้าร่างกายแม่อยู่ผ่อนคลายตลอด บางคนไปซื้อรูปวาดจากศิลปินคนโปรดของชั้น ทอร์เทียน และเอามันไปไว้ที่ห้องชั้น……」
「อย่าลืมตัวนักนะ!」
คาร์ล่ากำลังจะตีนนน่า แต่จำได้ ว่ามันจะแย่ ถ้าเธอล้มในโอกาสน้อยๆ และดึงแก้มของเธอแทน
「ฟุ้อ้าาา!」
นนน่าโกรธ แต่รอยยิ้ม ลึกข้างในหัวใจของเธอ ไมสามารถซ่อนอยู่ได้
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม
ผู้บัญชาการกองทหารที่สาม
ทีมลูกน้อง: 43,000
ชายฝั่งตะวันออก
กองทัพส่วนตัว: 8000 (หน่วยที่ถูกพามาเพื่อต่อสู้เท่านั้น)
ทหารราบ: 2500, ทหารม้า: 500. พลธนู: 700, ช่าง: 300, ทหารม้าธนู: 4000 ปืนใหญ่: 10 (ของแท้ 1)
กองทัพของอาณาจักร – 2 เหล่า: 27,000
กองทัพลอร์ดบริวารเพื่อนบ้าน: 8000
เพิ่มเติม – ทีมป้องกันราเฟน : 1000
ลูกน้องกองทัพ:
ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการสูงสุด), ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (ผู้บัญชาการ), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการของทหารม้าธนู), ปีปี้, ทริสตัน (เฝ้าบ้าน), กิโด้ (อาการสาหัส)
ตำแหน่งปัจจุบัน: ท่าแรนเดล
ความสำเร็จ: ยึดท่าแรนเดล
—————————————————————
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ