111 – เจ็ดชนเผ่าชาตู
รถม้ายังคงเป็นรถม้าสองล้อ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือรถม้าสองล้อของสือฉางเฟิงมีขนาดกว้างขวางกว่าที่เอี้ยนลี่เฉียงนั่งอยู่ก่อนหน้านี้
การตกแต่งภายในรถม้าได้รับการคัดเลือกอย่างพิถีพิถัน แม้กระทั่งการจุดกำยานซึ่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งรถม้า เมื่อผู้คนได้กลิ่นมันจิตใจของพวกเขาจะปลอดโปร่งในทันที
ในเวลานี้เมืองผิงซีดูเหมือนเพิ่งตื่นขึ้นมา จำนวนคนเดินบนถนนมีน้อยมากในขณะที่ร้านค้ายังไม่เปิดด้วยซ้ำ
รถม้าพุ่งไปตามถนนเรียบในเมืองโดยไม่ต้องกังวลว่าจะชนใคร แต่เอี้ยนลี่เฉียงไม่เห็นว่ามีคนชาตูไล่ตามรถม้า
เมื่อขึ้นรถแล้วเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกว่าดวงตาของสือฉางเฟิงไม่เคยละจากร่างกายของเขา เขาดูจริงจังเล็กน้อย
“ ข้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน!” สือฉางเฟิงจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงและเอ่ยปากเพื่อทำลายความเงียบในรถม้า
“เจ้าทำได้ไม่เลวไม่น่าแปลกใจที่เจ้าได้รับการคัดเลือกเป็นอันดับหนึ่งในการสอบศิลปะการต่อสู้ เจ้าถือได้ว่าเป็นนักเรียนอันทรงคุณค่าของสถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซีเรา!” รอยยิ้มปรากฏออกมาบนสีหน้าเคร่งขรึมของฉื่อฉางเฟิง
ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ได้เห็นร่องรอยแห่งความชื่นชมในสายตาของสือฉางเฟิง
เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกสบายเล็กน้อยที่ได้รับการยอมรับจากอาจารย์พิเศษสถาบันศิลปะการต่อสู้แห่งแคว้นผิงซี
“ขอบคุณท่านท่านสือข้าทำในสิ่งที่สมควรทำเท่านั้น!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถือว่าเจ้าเป็นนักเรียนของสถาบันศิลปะป้องกันตัวแคว้นผิงซีแล้ว! ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าว่าท่านสืออีกต่อไปเจ้าควรเรียกข้าว่าอาจารย์สือ… “
“ครับอาจารย์สือ!” เอี้ยนลี่เฉียงยิ้ม
“ข้าได้ยินว่ามีการสอนวิชาที่หลากหลายในสถาบันศิลปะการต่อสู้ไม่ทราบว่าอาจารย์สอนวิชาอะไร”
“ข้ารับผิดชอบในหลักสูตรวิชาดาบรวมทั้งวิชาวรรณกรรมและประวัติศาสตร์เจ้าเคยฝึกฝนวิชาดาบมาหรือไม่?”
“ข้าไม่เคยฝึกฝนวิชาดาบมาก่อนข้าเคยใช้ทวนและธนูมาบ้าง ” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวด้วยความระมัดระวัง
เขาสามารถบรรลุศิลปะการยิงธนูในชั้นสวรรค์ขั้นสามดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเปิดเผยความจริงที่ว่าเขาได้ฝึกฝนศิลปะการยิงธนูเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นประหลาดใจมากเกินไปในอนาคต
“ น่าเสียดายจริงๆ!” สือฉางเฟิงพยักหน้า
“ศิลปะหอกและศิลปะการยิงธนูเป็นทั้งวิถีแห่งสนามรบมันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับคนที่มีทักษะเหล่านี้ในอนาคต แต่ศิลปะดาบก็เป็นหนึ่งในหกศิลปะขงจื้อของผู้ฝึกการต่อสู้ด้วยเช่นกัน
เมื่อเจ้าบรรลุมันในขั้นสูงแล้วเจ้าสามารถเดินทางไปทั่วโลกและสามารถเอาชนะนักสู้ในระยะประชิดได้ทุกคน! “
“ข้าต้องขอคำแนะนำจากอาจารย์ในอนาคตด้วย!”
“ดี!” สือฉางเฟิงพยักหน้าก่อนจะถามคำถามทันที “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำอยู่หน้าประตูเมืองเมื่อวานอาจมีโอกาสที่ชาวชาตูจะมาแก้แค้นเจ้าเจ้าเสียใจหรือไม่?”
“ ข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ ถ้าข้ารู้ว่าพวกมันจะถูกปล่อยตัวออกมาได้ง่ายๆแบบนี้ข้าคงสังหารมันไปหมดแล้ว!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบในขณะที่ส่ายหัว
“ ก็แค่ข้าไม่เข้าใจสิ่งหนึ่งและรู้สึกสับสนในใจไม่รู้ว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงหยิ่งผยองและดูหมิ่นชาวฮั่นในเมืองผิงซี
พวกเขาสามารถขี่ม้าเข้าเมืองได้โดยไม่ต้องเสียค่าผ่านทางและพวกเขายังสามารถหลบหนีกฎหมายทั้งที่ก่ออาชญากรรมร้ายแรง?”
“ เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องเจ็ดชนเผ่าชาตูมาก่อนหรือ?”
“ ข้าไม่กลัวว่าอาจารย์สือจะหัวเราะหรอกนะก่อนหน้านี้ข้าฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อยู่ตลอดและเคยได้ยินเรื่องเจ็ดชนเผ่าชาตูเพียงครั้งเดียวจากพ่อของข้าส่วนรายละเอียดนั้นข้าไม่รู้ …” เอี้ยนลี่เฉียงเกาหัวขณะที่เขาตอบอย่างเชื่องช้า
สือฉางเฟิงจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงสองสามวินาทีก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าได้ที่หนึ่งในการสอบศิลปะการต่อสู้ของมณฑลชิงไห่ปรากฎว่าเจ้าใช้ความพยายามทั้งหมดในการฝึกฝนและไม่ใส่ใจกับเรื่องภายนอก … “
“ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งที่ความรู้ของข้าแทบจะไม่มีเลย โชคดีที่พบกับอาจารย์สือข้าจึงขอทราบได้ไหมว่าเจ็ดชนเผ่าชาตูมาจากไหน? “
สือฉางเฟิงใคร่ครวญอยู่สักพักจึงตอบกลับมา
“แปดสิบปีที่แล้วเพื่อแย่งชิงบัลลังก์ของชานหยูจึงเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ของชนเผ่าชาตูทั้งเจ็ด ซึ่งประกอบด้วยเผ่ามีดมืด เผ่าภูเขามืด เผ่าไม้มืด เผ่าทะเลทราย ดินเผ่าหมาป่า เผ่าที่ราบพายุ และเผ่าแม่น้ำพายุ
เกิดการต่อสู้กันอย่างยาวนานผู้คนของชนเผ่าทั้งเจ็ดได้นำสมาชิกหลายล้านคนหนีจากภัยพิบัติและพวกเขามาถึงชายแดนของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ของเรา
พวกเขาแสดงความเต็มใจที่จะยอมจำนนต่ออาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่เพื่อเป็นอาสาสมัครของอาณาจักรของเรา พวกเขาขอร้องให้อาณาจักรของเรายอมรับพวกเขา ด้วยเหตุนี้ชนเผ่าเจ็ดของชาตูจึงอยู่ภายในพรมแดนของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ของเรานับจากนั้น! “
เอี้ยนลี่เฉียงผงะเขาไม่เคยตระหนักว่าชายชาตูที่เอาแต่ใจหยาบคายไร้เหตุผลและกดขี่ข่มเหงจะเป็นลูกหลานของผู้ลี้ภัยที่หลบหนีไปยังอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่
“ เนื่องจากชายชาวชาตูเหล่านั้นเป็นผู้ลี้ภัยพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้บ้านพวกเขายังดื้อด้านขนาดนี้ได้อย่างไร?”
“กาลเวลามันเปลี่ยนไปแล้ว!” สือฉางเฟิงถอนหายใจ
“ย้อนกลับไปตอนที่อาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่รับเจ็ดชนเผ่าชาตูไว้ใต้อาณัติจักรวรรดิได้มอบดินแดนส่วนหนึ่งให้กับพวกเขาอาศัยอยู่แถบพื้นที่ของแคว้นกาน
และจักรวรรดิยังให้ความช่วยเหลือมากมายโดยหวังว่าจะทำให้ชาวชาตูกลายเป็นเกราะป้องกันระหว่างเราและเผ่ารามดำ หลายปีผ่านไปและเจ็ดชนเผ่าชาตูซึ่งมีเพียงหลายล้านคนก่อนหน้านี้มีประชากรที่เพิ่มขึ้นเกือบสิบเท่า
นอกจากนี้พื้นที่เดิมของชนเผ่าชาตูก็เกิดความสงบเรียบร้อยขึ้นแล้ว ผู้ปกครองคนใหม่ของพวกเขาได้ติดต่อมายังชาวชาตูที่อยู่ในอาณาจักรฮั่นของเรา
เมื่อเวลาผ่านไปคนเหล่านี้ก็ถือดีในความแข็งแกร่งของตัวเองและโอหังมากขึ้นเรื่อยๆ สถานการณ์ในเมืองผิงซียังไม่ถือว่าร้ายแรงเกินไป
ในบางพื้นที่ของแคว้นเฟิงดินแดนเจ็ดชนเผ่าชาตูกำลังขยายตัวทุกวัน ในบางมณฑลตอนนี้พวกเขาอยู่ภายใต้การปกครองของชาวชาตูโดยสมบูรณ์
ไม่มีใครกล้าควบคุมพวกเขาแม้ว่าพวกเขาจะก่ออาชญากรรมก็ตาม ชาวฮั่นกลับถูกบังคับให้ออกจากพื้นที่เดิมของบรรพบุรุษ. “
“ พวกเขาไม่ใช่เผ่าพันธุ์เราย่อมมีความคิดที่แปลกแยก ไม่ว่าอย่างไรก็เขาก็ต้องถือผลประโยชน์ของเผ่าพันธุ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง?” เอี้ยนลี่เฉียงถอนหายใจเบาๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียง สือฉางเฟิงก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ
“ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเข้าใจเรื่องนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย”
สิ่งนี้เรียกว่าความเข้าใจอย่างนั้นหรือ? มันเป็นเพียงสามัญสำนึกเท่านั้น? เอี้ยนลี่เฉียงเกือบจะโพล่งออกมาดังๆ
อย่างไรก็ตามคำพูดที่กำลังจะออกจากปากของเขาในที่สุดก็ถูกเขาก็ถูกกลืนลงไป.
ในขณะนี้รถม้ามาถึงสถานที่แห่งหนึ่งแล้วพวกเขาถูกทหารที่อยู่ด้านหน้าสอบถามเล็กน้อย
“อาจารย์นี่คือสถาบันศิลปะการต่อสู้ของแคว้นผิงซีใช่หรือไม่?” ภายในรถมาไม่สามารถจำแนกทิศทางได้ดังนั้นนี่จึงเป็นข้อสันนิษฐานของเอี้ยนลี่เฉียง
“นี่ไม่ใช่สถาบันศิลปะการต่อสู้ แต่เป็นสำนักงานผู้ว่าการทหารของแคว้นผิงซีผู้ว่าการทหารปรารถนาที่จะพบเจ้า!”
คำพูดของสือฉางเฟิงทำให้เอี้ยนลี่เฉียงประหลาดใจอีกครั้ง …