ที่เธอคิดได้นั้น นัทธีเองก็คิดได้ ดังนั้นเข้าใจว่าทำไมเธอจึงโกรธแล้วไล่เขาไป
“โอเค ผมจะไป！”นัทธีมองเบ้าตาแดงๆ ของวารุณี เม้มริมฝีปาก หันกลับเดินออกไป
แน่นอนว่า เขาไปไม่ใช่เพราะว่าเธอไล่ แต่เป็นเพราะเขาไม่อาจอยู่ข้างกายเธอต่อไปได้แล้วจริงๆ
ถ้าเป็นอย่างที่พวกเขาคิดจริงๆ คนที่ลงมือกับอารัณ เป็นพิชญาหรือว่าคนที่จะเอาชีวิตของวารุณีสองครั้งก่อน งั้นเรื่องนี้ก็จะรุนแรงเล็กน้อย เพราะว่าเขาน่าจะถูกถ่ายไว้ได้
งั้นเขาอยู่ข้างเธอต่อไป เธอกับคนที่อยู่ข้างกายเธอ ก็จะอันตรายมาก เขาต้องรีบหาคนๆ นี้ให้ได้ แล้วจัดการให้สิ้นซากถึงจะถูก！
คิดแบบนี้ นัทธีกดลิฟต์เสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาฝ่ายรักษาความปลอดภัยของบริษัท ให้คนในแผนกรักษาความปลอดภัยจัดหาบอดี้การ์ดสองสามคน มาแอบปกป้องวารุณีกับแม่และลูกๆ รวมสี่คน
แบบนี้ เขาก็วางใจได้บ้าง สามารถทุ่มเทแรงกายทั้งหมดไปสืบหาคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้
การจากไปของนัทธี ทำให้ตำรวจสองคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมแป๊บเดียวสองสามีภรรยาก็ทะเลาะกัน แล้วหนึ่งในนั้นยังไล่อีกคนออกไป
แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ยังไงก็เป็นเรื่องครอบครัวของเขา
“คุณวารุณี ต่อไปพวกเราจะถามคุณไม่กี่คำถาม หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ”ตำรวจสองคนมีคนหนึ่งพูด ส่วนอีกคนก็เปิดสมุดบันทึก
“ค่ะ ฉันจะให้ความร่วมมือ”วารุณีนั่งลงที่เก้าอี้
ผ่านไปประมาณสิบนาที คำถามของตำรวจก็ถามเสร็จ ปิดสมุดบันทึกลงแล้วพูดว่า“โอเคคุณวารุณี คำถามก็ถามเท่านี้ละกัน รอลูกคุณฟื้น หวังว่าคุณจะแจ้งพวกเรา พวกเรายังมีคำถามที่จะถามลูกคุณด้วย”
“อือ”วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย
ตำรวจสองคนหันกลับ
วารุณีลูบแก้ม หลังที่ยืดตรง ก็ทรุดลงไปทันที เห็นได้ชัดว่าทั้งตัวนั้นอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง
ตอนนี้ นิรุตติ์ก็เจาะเลือดเสร็จ สีหน้าซีดขาวสุดๆ
วารุณีเห็นแบบนี้ ก็รีบลุกขึ้นประคองเขานั่งลงไป“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”
“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก แค่บริจาคเลือดไป 400มิลลิลิตร”นิรุตติ์โบกมือ พูดอย่างไม่ใส่ใจ
แต่วารุณีที่ได้ยิน กลับใจเต้นแรง“400มิลลิลิตร มากขนาดนี้เชียว？”
ผู้ใหญ่คนหนึ่งบริจาคเลือด อย่างมากก็ไม่เกินสี่ร้อย แต่เขากลับเจาะเลือดไปสี่ร้อย
งั้นอารัณบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนกัน！
เหมือนมองออกว่าวารุณีกำลังคิดอะไร นิรุตติ์ก็หัวเราะ“คุณวางใจเถอะ ลูกชายคุณไม่ได้สาหัสอย่างที่คุณคิด ผมถามพยาบาลแล้ว ลูกชายคุณเสียเลือดมากจนน่าตกใจ บวกกับกระดูกที่แขนหัก อย่างอื่นไม่เป็นอะไร”
“จริงเหรอคะ？”วารุณีมองเขาอย่างประหลาดใจ
นิรุตติ์ดันแว่นแล้วตอบ“ผมหลอกคุณจะได้อะไรขึ้นมา จริงหรือหลอกเดี๋ยวลูกชายคุณออกมา ก็ถามหมอเอาเอง”
“งั้นก็ดี！”มองออกว่าเขาไม่ได้โกหก วารุณีก็กำฝ่ามือ ในที่สุดก็เผยรอยยิ้มออกมา
นิรุตติ์กลับปิดแขนและร้องด้วยความเจ็บปวด“แต่ว่าตอนนี้ลูกชายคุณยังไม่ออกมา คุณใส่ใจผมดีๆ ก่อนเถอะ ผมบริจาคเลือดถึงสี่ร้อยมิลลิลิตรเพื่อลูกชายคุณ คุณจะตอบแทนผมอย่างไร？”
รอยยิ้มที่ใบหน้าวารุณีค่อยๆ หายไป ละสายตาลงครุ่นคิดสักพัก“งั้นผู้อำนวยการนิรุตติ์อยากให้ฉันทำอะไรคะ แค่คุณไม่ให้ฉันทำเรื่องไม่ดี และก็ไม่ให้ฉันทำเรื่องที่ฉันไม่อยากทำ อย่างอื่นฉันทำได้หมด”
“นี่คุณพูดเองนะ ผมบันทึกไว้แล้ว”นิรุตติ์หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเขย่า
มุมปากวารุณีกระตุกเล็กน้อย“ถึงคุณไม่บันทึก ฉันก็ไม่ผิดคำพูด”
“งั้นก็ดี”นิรุตติ์เก็บโทรศัพท์อย่างพอใจ จากนั้นพูดว่า“ส่วนจะให้คุณทำอะไรนั้น ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอถึงเวลา ผมจะบอกคุณเอง”
พอได้ยิน วารุณีก็ขมวดคิ้ว เกิดความสงสัยในใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเห็นด้วย
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาก็ช่วยอารัณไว้นั่นเป็นเรื่องจริงที่เถียงไม่ได้
อีกอย่างเขาก็เห็นด้วยแล้ว ว่าจะไม่ให้เธอทำเรื่องไม่ดีกับเรื่องที่ไม่ชอบ เท่านี้ก็พอแล้ว
“ใช่สิ นัทธีล่ะ？”ในที่สุดนิรุตติ์ก็นึกได้ว่าขาดไปอีกคน เลยมองซ้ายมองขวา
ริมฝีปากวารุณีเม้มเข้าเล็กน้อย“เขาไปแล้ว”
“เหอะ ลูกแท้ๆ ยังอยู่ข้างในไม่ออกมา เขาดันรีบไปอย่างไว”นิรุตติ์มองที่ห้องฉุกเฉิน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดสี
สายตาวารุณีเป็นประกายเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองนาฬิกาที่ข้อมือ เริ่มมีอาการร้อนใจขึ้นมา
เธอมาเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้ว ทำไมอารัณยังไม่ออกมา？
วารุณีเดินไปหน้าประตูห้องฉุกเฉิน สองมือแนบไปกับประตู เขย่งปลายเท้ามองเข้าไปในกระจกที่ประตู อยากมองสถานการณ์ด้านในผ่านกระจก
ถึงเธอทำแบบนี้ ก็มองเห็นแต่หมอพยาบาลด้านในที่เดินไปมา แต่มองไม่เห็นร่างของอารัณ
และก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน นานจนขาของวารุณีแข็งไปหมด ตาก็พร่ามัว ในที่สุดไฟสีแดงที่ห้องฉุกเฉินก็ดับลง
วารุณีรู้ว่าอารัณจะออกมา ก็รีบวางมือลง ถอยหลังไปหลายก้าว เพื่อที่ตัวเองไม่ได้ขวางคนด้านในที่ออกมา
แป๊บเดียว ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอวัยกลางคนก็ออกมาก่อน
วารุณีรีบไปห้ามเขา สองมือกำไว้แน่น ถามอย่างร้อนรน“หมอคะ ลูกชายฉันเป็นอย่างไรบ้าง？”
นิรุตติ์ก็มองไปที่หมอ
“ไม่มีอุปสรรคอะไรแล้ว แค่ต้องพักฟื้นหลายเดือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งแขนของเขา กระดูกของเด็กยังอ่อน ก่อนที่จะเติบโต อย่าไปชนอะไรเด็ดขาด ไม่งั้นจะพิการได้ง่าย”หมอถอดหน้ากากลงแล้วตอบ
คำตอบของเขาพอๆ กับที่นิรุตติ์พูด ตอนนี้หัวใจของวารุณี ก็ถือว่าวางลงโดยสิ้นเชิง รีบพยักหน้าไปว่า“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคะคุณหมอ”
“ไม่ต้องขอบคุณ เดี๋ยวก็จะถูกย้ายไปที่ห้องธรรมดา พวกคุณก็ไปดูเขาได้แล้ว”
พูดคำนี้จบ หมอก็ยกเท้าออกไป
“คุณดูสิ ผมพูดถูกไหมล่ะ！”นิรุตติ์ทำใบหน้าชื่นชม เงยคางไปทางวารุณี
จิตใจของวารุณีตอนนี้อยู่ที่อารัณหมด ไม่มีเวลาสนเขา ยื่นคอมองไปที่ห้องฉุกเฉินไม่หยุด
สักพัก อารัณก็ถูกพยาบาลเข็นออกมา
วารุณีมองร่างกายเล็กๆ ของเขา นอนอยู่บนเตียงใหญ่ๆ หลังมือเล็กๆ ถูกเข็มใหญ่ๆ สอดเข้าไป แล้วยังมีรอยฝ่ามือที่ใบหน้า ขาวซีดขนไม่มีเลือด
เวลานั้น ต่อมน้ำตาวารุณีก็แตกออกมา แต่กลับกัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ก้มลงประคองแล้วเข็นเตียงไปที่ห้องคนไข้ด้วยกัน
หลังจากเธอไปถึงห้องคนไข้ จึงคิดขึ้นได้ว่ายังมีนิรุตติ์อีกคน
แต่ว่าตอนที่เธอเตรียมกลับไปห้องฉุกเฉินเพื่อหาเขา เธอก็ได้ข้อความที่เขาส่ง บอกเธอว่า เขาไปแล้ว
แบบนี้ก็ดี เธอก็จะดูแลอารัณได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องไปดูแลเขาอีก ถึงแม้คิดแบบนี้จะไม่ค่อยดี แต่สภาพอารัณแบบนี้ เธอไม่มีอารมณ์ไปดูแลคนอื่นจริงๆ
หลังจากพวกพยาบาลออกไป วารุณีก็ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งนั่งลงข้างเตียง ยื่นมือไปกุมมืออีกข้างของอารัณที่ไม่มีสายน้ำเกลือ มองใบหน้าอารัณที่ซีดขาวเหมือนกระดาษอย่างสงสาร ไม่ง่ายเลยที่จะหยุดน้ำตาไว้ได้ และตอนนี้เองก็ไหลลงมาอีกครั้ง
ตอนนี้เอง วรยาก็พาไอริณมา
ไอริณเห็นอารัณที่หมดสติบนเตียง ก็ร้องไห้ออกมา เรียกหาพี่ชายไม่หยุด
วรยายืนอยู่ข้างเตียง ทุบที่หน้าอกอย่างเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง“เด็กที่อยู่ดีๆ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้！”
พอได้ยิน สายตาวารุณีก็หมองหม่นลงไป เช็ดขอบตา พยายามให้เสียงเป็นธรรมชาติ“แม่ แม่รู้ได้ไงว่าอารัณเกิดเรื่อง？”
เหมือนว่าเธอจะไม่ได้บอกนะ？
“มารุตเป็นคนบอก แม่เข้าร่วมงานเลี้ยงกลับมา ก็เห็นมารุตอยู่กับไอริณ แม่เลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นมารุตก็โทรศัพท์ แล้วบอกแม่ว่าอารัณประสบอุบัติเหตุ แม่เลยรีบพาไอริณมาที่นี่ ใช่สิ อารัณไม่เป็นไรใช่ไหม？”วรยาลูบหน้าเย็นๆ ของอารัณแล้วถาม