154 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ช่วยเพิ่มเลเวล
ซา-ซัง
ชื่อจริง: ซาซากิ อายะ
เนื่องจากเกิดใหม่ในต่างโลก เผ่าพันธุ์ของเธอคือลาเมีย
เลเวล 35
ค่าสถานะของเธอผ่านนี่น่า-ซังที่ระดับทองอย่างง่ายๆ
และซา-ซาซัง {ไม่เคยได้ฝึกจริงจังซักครั้ง} ตั้งแต่มาที่โลกนี้
เหตุผลว่าทำไม นั้นเป็นเพราะเธอแข็งแกร่งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ที่เธอทำในลาเบรินทอสคือวิถีชีวิตที่เอาตัวรอด
และยังเรียนศิลปะการต่อสู้ที่สร้างมาเองจากนีน่า-ซัง
อาวุธที่เธอใช้เป็นอันที่ได้รวบรวมฝุ่นอยู่ในห้องสมบัติของราชวงโรเซส ค้อนเทพเจ้าดุร้าย
ปรกติแล้วเธอไม่ได้ใช้มัน และส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์เป็นเครื่องประดับ
ลูซี่ฝึกหลายชั่วโมงทุกวัน (ถึงสุดขีดจำกัดของสมาธิของเธอ)
ผมฝึก 12 ชั่วโมงทุกวัน (มันจบเมื่อผมหมดสติ)
เวลาการฝึกของซา-ซังนั้นคือศูนย์
“เพราะทั้งหมดชั้นเป็นผู้สนับสนุนเบื้องหลังในปาร์ตี้ของทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
พูดสิ่งนี้ เธอจะจัดการสัมภาระ ทำอาหาร และทำการช้อปปิ้ง
แม้ว่าด้วยทั้งหมดนั่น ที่แข็งแกร่งที่สุดในปาร์ตี้ของเราคือซา-ซัง
ลูซี่อาจจะใช้เวทมนตร์ระดับกษัตริย์ได้ แต่การควบคุมเวทมนตร์ของเธอนั้นแย่
แล้วสำหรับผม ผมจะถูกส่งบินไปด้วยการดีดของนิ้ว
พูดอีกอย่าง ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหนถ้าเธอฝึกอย่างจริงจัง
◇◇
“แต่ที่นี่มันเย็นนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)
ลูซี่ ที่แต่งตัวบางๆตลอด กอดตัวเธอเองและสั่น
“นั่นเป็นเพราะเธอใส่เสื้อผ้าอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
ผมให้ลูซี่ยืมเสื้อโค้ทของผม
“เฮ้…อัศวินของชั้น มีอะไรอยู่ในที่แบบนี้?” (ฟูเรีย)
คนที่มีผ้าห่มปกปิดทั้งตัวของเธอไปถึงหัว และมีแค่หน้าโผล่ออกมาคือฟูเรีย-ซัง
เมื่อผมบอกเธอว่า ‘รูปลักษณ์นั้นไม่สง่างาม’ เธอต่อยผม
ที่นี่คือหลายกิโลเมตรไปจากเมืองหลวงกามูรันของเกรทคีธ
ที่เรียกกว่าเก้าอี้ของยักษ์ เก้าอี้ไจแกนโต และที่ชนบทของภูเขาโต๊ะที่มีหลายภูเขาล้อมรอบ
ยอดที่สูงที่สุดของภูเขาโต๊ะมีความสูงเหนือกว่าระดับน้ำทะเลใกล้กับ 1,000 เมตร และหน้าผาที่เกือบจะตั้งฉาก คือบางอย่างที่คนปีนไม่ได้ด้วยแค่เท้าของพวกเขา
และต่างจากความร้อนของทะเลสายที่เป็นที่ราบของประเทศแห่งไฟ อุณหภูมิของที่ราบสูงนี้ต่ำผิดปรกติ
เราได้ยืนอยู่ที่นั่นตอนนี้
“ช่างเป็นภาพที่โดดเด่น” (ฟูจิ)
“ใช่ ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
ฟูจิ-ยังและผมมองลงไปจากหน้าผ้าไปสู่ดินแดนสีส้มอันกว้างขวางขณะที่เราพูดสิ่งนี้
เรามาที่นี่ด้วยเรือบินของฟูจิ-ยัง
“น-นั่นอันตราย ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“ดันนะ-ซามะ ได้โปรดระวัง” (นีน่า)
ซา-ซังและนีน่า-ซังเตือนพวกเราระหว่างที่พวกเรามองจากใกล้ๆหน้าผา
เราร่าเริงเกินไปที่นี่ หือห์
ผมหันหัวไปหาซา-ซังและพูด
“ตอนนี้ ซา-ซัง ไปเพิ่มเลเวลกันเถอะ!” (มาโกโตะ)
“อ-อืม…โอเค ยังไงล่ะ?” (อายะ)
อา ใช่ ผมยังไม่ได้อธิบายมัน
เราแค่พาพวกเธอมาที่นี่กระทันหัน
“อนุญาติให้ชั้นอธิบาย ซาซากิ-โดโนะ! เนื่องจากที่ภูเขาโต๊ะนี่สูง นักผจญภัยปรกติพบว่ามันยากที่จะมา และมีมอนสเตอร์หายากมากมายใช้ชีวิตอยู่ในมัน มากกว่านั้น มีรังของมอนสเตอร์ที่เรียกว่ากิ้งก่าแพลตตินั่มที่ดีเยี่ยมในการเพิ่มเลเวล!” (ฟูจิ)
“กำจัดกิ้งก่าแพลตตินั่มทำให้เธอเลเวลเต็มได้ในทันที ไม่ใช่ว่านั่นยอดเยี่ยมเหรอ ซา-ซัง?!” (มาโกโตะ)
“อ-อย่างนั้นเหรอ…” (อายะ)
ซา-ซังดูถอยๆนิดหน่อยตรงกันข้ามกับฟูจิ-ยังและผมที่ตื่นเต้น
ทำไม?
“เฮ้ มาโกโตะ ทำไมนายรู้เรื่องนั้นล่ะ?” (ลูซี่)
ลูซี่ถามฟูจิ-ยังและผม
“เฮ้ย เฮ้ย ลูซี่ ไม่ใช่ว่ามันธรรมชาติที่จะหาที่เพิ่มเลเวลที่ดีที่สุดในอาร์พีจีเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมทำท่า ‘ให้ตายสิ’
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความตื่นเต้นของอัศวินของชั้นมันสูงมากจนมันน่ารำคาญ…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังมองผมอย่างเย็นชา
พวก พวกเธอไม่เข้าใจ
“พูดถึงแล้ว กิ้งก่าแพลตตินั่มที่เรียกกันนี่อยู่ตรงไหนล่ะ?” (อายะ)
ซา-ซังมองไปรอบๆ
ที่ข้างบนของความสูง 1,000 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล มีพื้นหินและหญ้าสั้นๆโตอยู่ และด้วยแค่การมองผานๆ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่
“นั่นใช่แล้ว ทากัตซูกิ-ซามะ ดันนะ-ซามะ กิ้งก่าแพลตตินั่มเป็นมอนสเตอร์ที่ใช้ครึ่งวันเพื่อหามัน มากกว่านั้น มันเป็นแมวขี้กลัว ดังนั้นหายากที่มันจะแสดงตัวมาต่อหน้าผู้คน นั่นทำไมนักผจญภัยไม่ฝ่าปัญหาเพื่อที่จะมาตลอดทางถึงที่นี่กัน…” (นีน่า)
นี่น่า-ซังดูมาทางนี้ กังวล
ฟุฟุฟุ ไม่มีรูในส่วนนั้น
ฟูจิ-ยังและผมยิ้ม
“ลูซี่ สร้างไฟ ลูกใหญ่ๆเลย” (มาโกโตะ)
“เอ๋ โอเค มันเย็น…ดังนั้นโอเค [ลูกบอลไฟ]” (ลูซี่)
ลูซี่เหวี่ยงไม้เท้าของเธอและลูกบอลไฟขนาดยักษ์ใหญ่เท่ากระท่อมปรากฏ
“ชั้นควรจะทำยังไงกับนี่?” (ลูซี่)
“รักษามันแบบนั้นซักพัก เจ้าหญิง ได้โปรดใช้เวทมนตร์เสน่ห์” (มาโกโตะ)
ต่อมา ผมถามฟูเรีย-ซัง
“ชั้นเหรอ? เวทมนตร์เสน่ห์กับใครล่ะ?” (ฟูเรีย)
“กิ้งก่าแพลตตินั่มชอบที่อุ่นๆ แต่เพราะเราอยู่ที่นี่ กิ้งก่าแพลตตินั่นที่ขี้กลัวจะไม่ออกมา ได้โปรดเธอพามันออกมาด้วยเวทมนตร์เสน่ห์ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“นายใช้คนของนายจริงๆนะ…แม้ว่านายทิ้งชั้นเมื่อฮีโร่ไฟโจมตี” (ฟูเรีย)
อุ้ปส์ นี่มันแย่
เธอโกรธนิดหน่อย
“ไม่ ไม่ ไม่ เจ้าหญิงได้ซ่อนอยู่ ดังนั้นผมเพียงคิดว่าเธอปลอดภัย” (มาโกโตะ)
“หืมม นายบอกความจริง จริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่านายลืมว่านายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้นเหรอ?” (ฟูเรีย)
“มันโอเค มันโอเค ชั้นจะปกป้องเธออย่างถูกต้อง” (มาโกโตะ)
“…ฮึ่ม ถ้านายลืม ชั้นจะไม่ยกโทษให้นาย” (ฟูเรีย)
ผมมอบข้ออ้างอย่างประหม่าและมันดูเหมือนว่าเธอยอมรับมันตอนนี้
ฟูเรีย-ซังโยนผ้าห่มที่เธอห่ออยู่
“โว้ห์” (นีน่า)
นีน่า-ซังรีบจับมัน
“งั้น ชั้นเอาล่ะนะ ชั้นจะใส่เวทมนตร์เสน่ห์ในเสียงร้องเพลง ดังนั้นปิดหูของนาย ทุกคน…ยกเว้นอัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“ทากัตซูกิ-คุงจะโอเคมั้ย?” (อายะ)
“มาโกโตะโอเคที่จะไม่ปิดหูเค้าเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่และซา-ซังทำสีหน้าน่าสงสัยกับคำพูดของฟูเรีย-ซัง
“ยังไงเวทมนตร์เสน่ห์ก็ไม่มีผลกับอัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“เธอพูดอย่างนั้น แต่ไม่ใช่ว่าเธอพยายามจะเสน่ห์มาโกโตะที่นี่ ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“เธอต้องไม่นะ ฟู-จัง ทากัตซูกิ-คุงเป็นชายของสามคนแล้ว” (อายะ)
“ชั้นจะไม่ทำ! ตาของเธอมันน่ากลัว!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้ชะงักเล็กน้อยโดยสิ่งนี่
แล้วก็ ซา-ซัง อะไรที่ว่าชายของสามคน?
“…หืม เอาล่ะนะ” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังหายใจเข้าลึกๆ
เธอวางมือของเธอไว้บนหน้าอกแล้วเปิดปากของเธอกว้าง
“~~~~♪” (ฟูเรีย)
เสียงที่ใสของฟูเรีย-ซังได้สะท้อน
เสียงสวยงามที่ขี่ลมมาทำให้ผมรู้สึกดั่งมันรักษาผม
(นั่นฟูเรีย-ซังสำหรับคุณล่ะ…) (มาโกโตะ)
มันเป็นเสียงร้องที่เทียบไม่ได้แม้แต่กับการร้องของราชินีฮาร์พีที่ผมได้ยินจากลาเบรินทอส
ในเวลาที่ผมสังเกต สิ่งต่างๆอย่างนกและแมลงได้รวมกันรอบฟูเรีย-ซังและฟังการร้องเพลงของเธอ
และจากนั้น กิ้งก่าที่ตัวเล็กและส่องแสงได้ออกมาจากเงาของหิน
พวกมันได้รวมกันใกล้กับลูกบอลไฟของลูซี่
พวกมันมีประมาณ 10
“โออ้~ พวกมันได้ออกมา เยอะเลย เยอะเลย” (มาโกโตะ)
เมื่อผมยิ้มไปให้ฟูเรีย-ซังที่กลับมาคือการจ้องที่ไม่สนุก
“…ชั้นใช้เวทมนตร์ที่ดีที่สุดที่นั่นและแม้แต่ควบคุมมังกรหลงได้ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?” (ฟูเรีย)
“มันจะเป็นปัญหาถ้าชั้นทำ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ติดเสน่ห์นิดหน่อยสิอย่างน้อย” (ฟูเรีย)
ได้โปรดอย่าพยายามจะเสน่ห์ผมทุกครั้งที่มีโอกาสได้มั้ย?
เธอเป็นโนอาห์-ซามะเหรอ?
ผมหันไปที่ที่ทุกคนปิดหู และจิ้มไหล่ของซา-ซัง
〈ซา-ซัง กำจัดพวกมัน〉 (มาโกโตะ)
〈อ-โอเค…แต่ชั้นรู้สึกแย่ที่ทำอย่างนี้นะ… แต่ชั้นต้องแข็งแกร่งขึ้น!〉 (อายะ)
ซา-ซังทำสีหน้ามุ่งมั่น
เธอมีค้อนเทพเจ้าดุร้ายในมือของเธอ
ตัวของซา-ซังได้หายไป
พุ่งโจมตีของผู้เล่นเกมแอ็คชั่นผสมกับซ่อนกำจัดกิ้งก่าแพลตตินั่มในทันที
ซา-ซัง เพิ่มเลเวลในทีเดียว!
◇◇
“ฮีโร่มาโกโตะ นายไปที่ไกลเพื่อเพิ่มเลเวล ใช่มั้ย มันโอเคที่จะไม่พักเหรอ?”
ผมได้ฝึกอยู่ที่สวนของโรงแรม และเจ้าหญิงโซเฟียได้พูดกับผมจากข้างหลัง
พูดถึงแล้ว อย่างที่คาดกับที่พักของเจ้าหญิงโซเฟีย มีสวนที่มีบ่อน้ำและน้ำพุ มีสปิริตน้ำเล่นและสนุกอยู่
หรือเหมือนกับ ไม่มีสปิริตยกเว้นจะเป็นที่ที่มีน้ำแบบนี้มากกว่า
ผมนั่งอยู่ที่สนามหญ้าของสวนระหว่างที่คุยสนุกกับสปิริตน้ำและฝึกเวทมนตร์น้ำ
พูดถึงแล้ว ซา-ซัง ลูซี่ และฟูเรีย-ซังไปที่ห้องอาบน้ำใหญ่ด้วยกันหลังจากอาหารเย็น เห็นได้ชัดว่าพวกเธอมีการคุยของสาวในห้อง
ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังได้มีงานดังนั้นพวกเขาจากไป
“ชั้นจะนั่งที่นี่ โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
“โอเค” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียนั่งเหมือนผมไปบนพื้น -บนสนามหญ้า
มากกว่านั้นเธอพิงหลังของเธอไว้กับหลังผม มอบความไว้วางใจตัวเธอไปบนผม
“อ-อืม…” (มาโกโตะ)
ความรู้สึกนุ่มจากผิวของเจ้าหญิงโซเฟียรู้สึกได้จากหลังผม
“นายทิ้งแค่ชั้นออกไปจากมัน” (โซเฟีย)
เธอได้คุยกับผมด้วยหลังเธอที่หันหาผม ดังนั้นเราทั้งสองมองไม่เห็นหน้ากัน…คือที่เจ้าหญิงโซเฟียต้องคิด แต่ด้วยการเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี ผมยืนยันสีหน้าเธอ
(เธอบูดบึ้งเยอะเลย…) (มาโกโตะ)
แต่ผมทิ้งข้อความไว้ให้เธอนะ
มันจะดีกว่าที่จะบอกเธอตรงๆ หือห์
“การเพิ่มเลเวลไปได้ด้วยดีมั้ย?” (โซเฟีย)
เอาสีหน้าเธอไว้ก่อน น้ำเสียงของเธอได้สงบขณะที่เธอถามนี่
“เธอเลเวลขึ้นไป {30 ครี่ง} ด้วยแค่วันนี้วันเดียว” (มาโกโตะ)
พวก อย่างที่คาดกับมัดรวมของค่าประสบการณ์ กิ้งก่าแพลตตินั่ม
มันทำให้การเลเวลของผมทั้งหมดที่ผมทำมาจนถึงตอนนี้รู้สึกโง่ไปเลย
“30?!” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียไม่สามารถรักษาความสงบของเธอได้อย่างชัดเจน เธอหันมาทางนี้ ผมยาวของเธอปัดหลังหัวผม
ผมก็หันหน้าไปด้วย เราเลยหันหน้าเข้าหากันที่ระยะใกล้ๆ
““……””
เรามองกันหลายวินาที
“ง-งั้น อายะ-ซังต้องเก่งขึ้นมากตอนนี้” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยความมั่นใจในหน้า ระหว่างที่มันแดงเล็กน้อย
“ไม่ เสียใจที่ต้องพูด มันยังไม่พอ มันดูเหมือนมันยังไปไม่ถึงพลังของฮีโร่ไฟ” (มาโกโตะ)
จากซา-ซังพูด
พวกเธอสู้กันครู่เดียว แต่เธอเห็นได้ชัดว่ายังไกลจากการไปถึงฮีโร่ไฟ โอลก้า
มันอยู่บนระดับที่ผมบอกไม่ได้เลยซักนิด
พวกเธอทั้งสองคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป
“นายคิดว่าเธอจะทำมันทันเวลาในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้มั้ย?” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียมีสีหน้าที่กังวล
มีประมาณ 2 อาทิตย์จนกว่าการแข่งขันในประเทศแห่งไฟ
เจ้าหญิงโซเฟียได้บอกพวกเขาว่าซา-ซังจะเข้าร่วม
เธอกังวล แต่เธอไม่คัดค้านมัน
มันเห็นได้ชัดว่ากิจกรรมได้ห่วงเรื่องความปลอดภัย ดังนั้นไม่มีความเสี่ยงของความตาย
ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันถามผม ‘ฮีโร่-โดโนะนายจะไม่เข้าร่วมเหรอ…?’ เหมือนมันน่าเสียดาย
ผมใช้สปิริตน้ำไม่ได้เลยซักนิด
“ชั้นจะทำที่ชั้นทำได้ใน 2 อาทิตย์ ชั้นได้คิดวิธีลับเผื่อไว้ด้วย” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว ชั้นจะรอคอยมัน” (โซเฟีย)
สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียอ่อนลง
แต่มันเปลี่ยนเป็นเข้มงวดในไม่นาน
“อีกอย่างนึง นี่เป็นบางอย่างที่ชั้นได้ยินมาจากฟูจิวาระ-ซัง แต่… ชั้นได้ยินมาว่าสหายของนายได้ถูกทำเป็นทาสสำหรับตระกูล บุนนะหะบิน…” (โซเฟีย)
คาวาคิตะ เคโกะ-ซัง หือห์
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น เราได้รอการสืบของฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)
“ชั้นขอโทษ… ตระกูลบุนนะหะบินมีอิทธิพลที่มากในทางทหารของประเทศแห่งไฟ โรเซสได้รับการช่วยเหลือหลายครั้งจากประเทศแห่งไฟเมื่อมีภัยของมอนสเตอร์ ดังนั้นเราทำอะไรมากมายไม่ได้…”
เธอพูดอย่างเศร้า
อีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งจริงๆ หือห์
“มันช่วยไม่ได้ อ้า แต่ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว เราให้ซากุไร-คุงหรือเจ้าหญิงโนเอลคุยกับขุนนางพวกนั้นไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผู้กอบกู้เกิดใหม่และผู้ปกครองคนต่อไปของประเทศแห่งแสง
แต่สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียยังมืดมน
“ประเทศแห่งแสดงและประเทศแห่งไฟอาจจะมีความต่างในพลังของประเทศโดยรวม แต่ในแง่ของอำนาจทางทหาร พวกเขาเป็นคู่แข่งกัน ประเทศแห่งไฟนั้นมีเป้าหมายที่จะได้รับความสำเร็จมากกว่าประเทศแห่งแสงในการเดินทางทางเหนือ มันจะเป็นการยากที่จะนำเรื่องนี้ออกมาในเวลานี้…” (โซเฟีย)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ยังไงซะ ฟูจิ-ยังน่าจะคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้นี้นานมากแล้ว
มันจะไม่ง่ายจริงๆ หือห์
(ถ้าไม่มีอะไรได้ผล มีการตกลงกับเออร์-ซามะ…แต่…) (มาโกโตะ)
คำพูดของโนอาห์-ซามะย้อนขึ้นมาในใจผม
‘ตกลงกับพระเจ้าจะนำพาความล่มสลายของนายมา’
พึ่งพานั่นมันอันตราย
มาทำนี่ทีละนิดทีละนิด
มีแค่อย่างเดียวที่ผมทำได้
“ไม่ใช่มันได้เวลาพักผ่อนแล้วเหรอ? อยู่ดึกๆมันแย่กับสุขภาพนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูด
ผมคิดเกี่ยวกับจะฝึกต่ออีกนิด แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจับแขนผม
“ฮีโร่มาโกโตะ ฝึกมากไปมันเป็นพิษต่อร่างกาย มันได้เวลานอนแล้ว” (โซเฟีย)
“ไม่ ชั้นอยาจจะฝึกอีกนิดน่ะ…เดี๋ยว อย่าดึง” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียลากผมไปด้วยพลังที่น่าประทับใจ
(ยังไงซะ ไม่เหมือนว่าชั้นต่อต้านได…) (มาโกโตะ)
ไม่มีทางที่ผมจะเอาชนะออราเคิลแห่งน้ำในพลังกายภาพ
วันนั้น ผมได้ถูกพลักมาที่ห้องของผมด้วยกำลัง
◇◇
จากวันนั้นไป ในตอนเช้าเราจะเพิ่มเลเวลของซา-ซัง
ตอนกลางคืนเราจะรวบรวมข้อมูลในบาร์
มันเป็น 5 วันตั้งแต่เรามาที่ประเทศแห่งไฟ
{ซา-ซังได้ไปถึงเลเวล 99}
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord