SGS บทที่ 159 – บทลงโทษที่ทำให้ใจเต้นตึกตักล่ะ!
ในพื้นที่ที่กลายเป็นซากปรักหักพัง วู่หยานกับอิคารอสได้ตกลงไปในโลกที่มีเคียงสองเรา บรรยากาศอันอบอุ่นและหวานขื่นได้แทรกซึมไปทั่วทุกพื้นที่……
ก็อย่างที่รู้ๆกัน ตอนนี้ คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ ต่างกำลังกู่ร้องในใจราวคนบ้า
‘นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!!!’
ทั้งสามคน ไม่เว้นแม้แต่ทาคิสึโบะที่เอื่อยเฉื่อยต่างพากันยอมรับความจริงตรงหน้าไม่ได้ ที่พวกเธอเห็นมันราวกับในหนังเลย มองดูทั้งสองคนดื่มด่ำไปกับโลกของตัวเอง สามสาวต่างพูดไม่ออก ลืมสิ้นหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะลืมขัดขืน ลืมหนีหรือลืมแม้แต่สถานการณ์ของตัวเอง ทั้งสามคนต่างตัวแข็งเป็นหิน…..
วู่หยานหลับตาซึมซับความรู้สึกดีๆจากร่างกายอันนุ่มนิ่มของอิคารอส ในใจเขาตะโกนว่า สุดยอด! ต้องรู้ก่อนนะว่าหน้าอกของอิคารอสมันใหญ่มาก!
และตอนนี้ภูเขาลูกโตๆทั้งสองกำลังกดทับหน้าอกเขาอยู่ คำว่า สบาย ยังถือว่าน้อยเกินไปด้วยซ้ำ…….
กลับกัน ทางด้านอิคารอสกำลังอึ้งไปกับคำพูดที่ว่า ‘ฉันก็คิดถึงเธอ’ เธอกลายเป็นสับสนวุ่นวายโดยสมบูรณ์ อิคารอสยกมือมาแตะหน้าอกตัวเองแล้วพูดพึมพำว่า
“เตาพลังงาน ค่อนข้างร้อน รู้สึกแปลกๆ มัน…..อบอุ่นค่ะ….”
สูดกลิ่นอายอิคารอสไปเฮือกใหญ่ เขาจึงปล่อยตัวเธอ แล้วกุมมือเธอไว้ “เรื่องราวเป็นมายังไง ไว้กลับไปแล้วอย่าลืมบอกฉันล่ะ!”
นัยนตาคู่งามมองหน้าวู่หยาน ก่อนจะรีบก้มหน้าลง อิคารอสะกดหน้าตัวเองแน่น พยายามข่มความรู้สึกร้อนรุ่ม แล้วพูดอย่างนิ่มนวลว่า “ค่ะ มาสเตอร์…..”
พยักหน้า จากนั้นวู่หยานก็หันไปมอง คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ ที่ยังคงไม่หายช็อค ทำเขาตาเป็นประกายแวววับด้วยความสนุกสนาน
“ก็อย่างที่เห็นแหละ ผู้ช่วยของพวกเธอมาแล้วนะ แต่ก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอยากช่วยพวกเธอเลยน่ะนะ…..”
“เฮ้ๆ นี่เธอโครตล้อกันเล่นใช่ไหมคะเนี่ย?” คินุฮาตะเริ่มคลั่ง “นี่เธอคิดว่าตัวเองกำลังโครตเล่นละครอยู่งั้นเหรอคะ? เช่นสู้กับศัตรูมาครึ่งค่อนวันแต่กลับพบว่าคนฝั่งตัวเองแท้จริงแล้วกลับเป็นโครตศัตรู…..”
วู่หยาน ส่ายหน้าอย่างขำขัน “พวกเราเป็นพวกเดียวกันตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ใช่ฝั่งเธอ!”
“สุดท้ายแล้ว เธอคิดจะทรยศเราเหรอ? เด็กใหม่!” เฟรนด้าชี้นิ้วใส่อิคารอส แล้วตะโกนเสียงดังว่า “สุดท้าย ถ้าเธอคิดจะทำแบบนั้นจริงๆล่ะก็ มุกิโนะไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”
ได้ยินแบบนี้ แต่อิคารอสก็ยังเอาแต่จ้องมองวู่หยาน แต่กลับเป็นตัววู่หยานที่ทนไม่ไหวจนต้องตบมุขในใจ
‘เฮ้อ ยัยบ้านี่ไม่รู้ตัวเลนสินะว่าตัวเองจะเป็นคนที่มุกิโนะไม่ปล่อยไว้นะ……’ (@เฟรนด้าโดนมุกิโนะฆ่าตายครับ ในอนาคตนะ)
อดใจไม่ไหวจนต้องยื่นไปวางบนหัวเฟรนด้า วู่หยานพูดยิ้มๆว่า “มุกิโนะของเธอน่ะ ต่อให้มาป็นสิบมุกิโนะ ก็ทำอะไรเด็กใหม่ในสายตาเธอไม่ได้แม้แต่เส้นขนหรอกนะ เพราะงั้นสบายใจได้!”
เฟรนด้าหันหน้าหนีอย่างไม่พอใจและดูถูก ดูเหมือนว่าเธอจะเมินคำพูดของวู่หยานสนิท ใช่แล้วที่เธอช็อคกับการที่หมอนี้โค่นมุกิโนะได้ แต่ฆ่าเธอให้ตายก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเด็กใหม่จะชนะมุกิโนะได้!
วู่หยานก็ไม่ได้อธิบาย ถึงแม้เขาจะงุนงงที่ระดับอิคารอสจะเป็นได้แค่ที่สองในITEM แต่คงเป็นเพราะเธอเก็บงำฝีมือไว้นั่นแหละ ไม่งั้นด้วยพลังของอิคารอสแล้ว มีน้อยคนที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้ ย่อมไม่มีทางเป็นแค่ที่สองแน่นอน!
“พวกเราโครตตายแน่ค่ะ….” คินุฮาตะก้มหน้าแล้วพูดอย่างท้อแท้สิ้นหวัง ความหวังของตัวเองกลับกลายเป็นพวกเดียวกับศัตรู ไม่มีใครสลดใจเท่าพวกเธออีกแล้ว…..
วู่หยานถอนหายใจ แล้วยักไหล่ “สาวน้อย อย่าพูดว่าจะตายกันง่ายๆสิ…..”
ไม่ทันที่วู่หยานจะพูดจบ คินุฮาตะก็พูดขัดขึ้นมาด้วยความโมโห “นายสิสาวน้อย! ครอบครัวนายเป็นโครตสายน้อยกันหมด!!”
มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยว มองดูคินุฮาตะที่เกรี้ยวกราด “พี่ชายคนนี้ออกจะใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่ใช่สาวน้อยอย่างเธอ!”
“ตรงไหนของฉันกันคะที่เป็นโครตสาวน้อย? ฉันโครตโตแล้วนะคะ เข้าใจไหม?” คินุฮาตะเถียงกลับอย่างสุดกำลัง ดูเหมือนคำว่า ‘สายน้อย’ จะเป็นคำที่กระตุ้นเธอได้ไม่ใช่น้อยเลย…..
วู่หยานหรี่ตา แล้วยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้หน้าคินุฮาตะ ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไหนเธอลองบอกฉันทีสิว่า ส่วนไหนของร่างกายเธอที่ไม่ใช่สาวน้อยกันนะห๊ะ? หือ? ยัยโครตสาวน้อยเอ้ย!”
คินุฮาตะหน้าแดงก่ำทั้งหน้าทันที จ้องมองวู่หยานที่ปกคลุมด้วยฮู้ด ในใจอยากจะเสยหมัดใส่ซักสองสามหมัด แต่เพราะตอนนี้อีกฝ่ายเป็นคนคุมเกมทั้งหมด แต่จึงได้แต่จ้องใส่ด้วยแววตาดุดัน
สุดท้าย คินุฮาตะ จึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้นตะโกนใส่วู่หยาน “ฉันไม่ใช่โครตสาวน้อยนะคะ! ไอ้โครตตาลุงนี่!”
“…ละ….ลุง….”
วู่หยานผงะไปด้านหลังตามจิตใต้สำนึก สีหน้าซีดขาวทันที ก่อนจะกัดฟันมองสีหน้ายิ้มแย้มของคินุฮาตะ จากนั้นยื่นมือดึงตัวเธอเข้ามากอด!
คินุฮาตะตะโกนด้วยความตกใจ “นี่นายทำบ้าอะไรคะ!”
วู่หยานหัวเราะราวหุ่นชำรุด หน้าเขาเริ่มบิดเบี้ยว “ฉันสามารถทำเป็นลืมได้ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอแอบลอบโจมตีฉัน กับขู่ฉันด้วยคนของฉัน แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าถึงขนาดมาเรียกเด็กวัยรุ่นที่ยังอยู่ในช่วงสุดยอดอย่างฉันว่าลุง!”
“ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่ให้บทเรียนเธอซักหน่อย เธอคงไม่รู้ว่าทำไมดอกไม้มันถึงได้เป็นสีแดง!”
“นี่นายคิดจะทำอะไรฉัน!” ลางสังหรณ์อัปมงคลก่อตัวขึ้นมาในใจคินุฮาตะ แม้แต่คำว่า ‘เด็กวัยรุ่น’ ของวู่หยานเธอยังไม่ได้ยิน
คินุฮาตะมีเหตุผลที่เรียกเขาว่าลุงอยู่ เพราะวู่หยานใช่พลังจิตแปลงน้ำเสียงตัวเองเป็นเสียงหยาบและต่ำ มันจึงกลายไปเป็นเสียงของพวกตาลุงไงล่ะ!
แน่นอนว่า ถ้าจะให้วู่หยานยอมรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด บอกเลยชาติหน้า!
“ฉันจะทำอะไรนะเหรอ?!” วู่หยานยิ้มเยาะเย้ยอย่างดุดัน “เธอไม่ได้เพิ่งเรียกฉันว่าลุง? หรือนี่เธอไม่รู้เลยว่า สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าลุงน่ะชอบโลลิอย่างเธอ!!”
เมื่อพ่นคำพูดนี้ออกมา ในที่สุดคินุฮาตะก็รู้แล้วว่าวู่หยานจะทำอะไร เธอรีบเรียกพลังจิตออกมา แล้วสัดใส่วู่หยาน
“นายไอ้โครตโรคจิต!!”
เจอกับเกราะไนโตรเจนของคินุฮาตะ วู่หยานทำแค่หยิบของผงบางอย่างจากถุงแล้วปาใส่หน้าเธอ! การโจมตีแบบไม่คาดคิดนี่ทำเธอเผลอสูดผงที่เขาปาเข้าไป
แขนเธอสั่น ขาเธอก็เริ่มไร้เรี่ยวแรง แรงกายสูญหายไปจนหมดเมื่อผงเข้าไปในร่างกายเธอ พลังจิตก็ไม่อาจคงสภาพได้ ก่อนที่ตัวจะล้มพับเข้าใส่อกวู่หยาน
“นี่มันอะไรกันคะ?” คินุฮาตะหน้าถอดสี “ไอ้โครตโรคจิต นายทำอะไรฉัน!”
“พวกเราก็…เอ๊ะ..?” เฟรนด้าที่กำลังกระซิบกระซาบกับทาคิสึโบกะก็โดนผงเข้าไป จนตัวอ่อนร่วงลงไปที่พื้นเช่นกัน
วู่หยานเก็บถุงเข้าไปด้วยหัวใจที่เบิกบาน โชคดีที่ที่เขายังเก็บผงที่ใช้ขืนใจฮินางิคุกับมิโคโตะตอนนั้นไว้ เพราะครั้งกระนั้น ตัววู่หยานคิดว่ามันโครตจะมีประโยชน์จึงเก็บไว้ เผื่อมีโอกาสได้ใช้อีก……
“ไอ้โครตโรคจิต! โครตคนบ้า! โครตตาลุงนี่!! รีบๆปล่อยพวกเราไปเดี๋ยวนี้นะคะ!” ถึงแม้ไม่รู้ว่าตัวเองโดนยาอะไรเข้าไป แต่คินุฮาตะที่ดูหนังเกรดBมาเยอะ จึงพอเดาออกว่าต่อจากนี้ตัวเองจะโดนอะไร
“ใช่แล้ว ร้องอีก! ร้องเข้าไป! ร้องเยอะๆ! เอาให้คอแตกไปเลย แต่ว่ามันม่าย~ มีใครมาช่วยเธอได้หรอกนะ!” ปากพ่นคำพูดที่วายร้ายชอบพูด วู่หยานหัวเราะด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจัดตัวคินุฮาตะให้หันหลังมาทางเขา
“นายโครตต้องการจะทำอะไรกันแน่คะ!” หน้าตาน่ารักโมเอะของคินุฮาตะเริ่มซีด ในตอนนี้ ใจเธอเริ่มคิดไปถึงฉากการทำเรื่องอย่างว่าแล้ว
“ทำอะไร? นี่ยังไม่ชัดอีกเหรอ?”
“โครตล้อเล่นกันใช่ไหมคะ!” คินุฮาตะเริ่มรู้สึกเสียใจ ที่ไปยั่วยุคนบ้าเข้า…….
วู่หยานทำเสียงขึ้นจมูก ‘หึ’ อย่างเย็นชา “แน่นอนว่านี่เรื่องจริง อ่ะๆแต่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดทำอะไรเด็กแบบเธอหรอก แต่ถ้าเรื่องทำโทษล่ะก็ อันนี้ต้องจัดแน่นอน……”
“ทำโทษ….” คินุฮาตะ กลืนน้ำลาย ถึงแม้เธอจะโล่งอกที่เขาคิดทำแบบนั้นกับเธอ แต่เธอก็ยังคงกังวลอยู่ฟังจากน้ำเสียงได้ คินุฮาตะพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ “ละ….ลงโทษยังไง….”
วู่หยานหัวเราะ แล้วพูดบางอย่างที่ทำให้คินุฮาตะจากที่เริ่มใจเย็นก็เป็นกระวนวาย
“มันก็แค่ ~อบรมสั่งสอนกันนิดๆหน่อยๆ~ ~เอง~ ~”