ตอนที่ 172 ครึ่งต่อครึ่ง(2)
ตอนที่ 172 ครึ่งต่อครึ่ง(2)
เหยาจิ้งถงลูบหัวเซี่ยเจ๋อน่าแล้วเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “น่าน่า แม่กับพวกเธอกลับกันเร็วเกินไป ฉันเลยไม่ทันได้เตรียมตัว ก็เลยต้องให้พวกเธอกลับไปกันก่อน รอฉันจัดการทุกอย่างที่นี่เรียบร้อยแล้ว จะให้คนไปรับพวกเธอมาอยู่ที่นี่นะ”
เมื่อเห็นสีหน้าของเซี่ยเจ๋อน่าดูไม่ค่อยพอใจนัก เหยาจิ้งถงก็หยิบซองสีแดงปึกใหญ่ออกมาแล้วพูดขึ้น “ฉันรู้ว่ามันยากสำหรับพวกเธอ ในนี้มีเงินอยู่ พวกเธอเดินทางไปมาคงลำบาก”
เซี่ยเจ๋อน่าก้มลงมองซองสีแดง ก่อนจะลองเปิดออกดูและพบว่ามีเงินมากมายอยู่ข้างใน ลองนับดูคร่าว ๆ ก็มีหลายร้อยหยวน “คุณน้าคะ ให้หนูหมดนี่เลยเหรอคะ?”
ทั้งหมดนี้เป็นเงินจำนวนมากจริงๆ
เหยาจิ้งถงได้ยิน จึงยกยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว ให้เธอหมดเลย พวกเธอเดินทางไปมาคงลำบาก”
หลังกล่าวแล้ว หล่อนก็พยายามโน้มน้าวอีกฝ่าย พูดขึ้นว่า “เงินพวกนี้น่ะให้พวกเธอเอาไว้ไปใช้ซื้อของช่วงบ่าย อย่าลืมพาพ่อกับแม่ของเธอไปด้วยนะ เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ควรโกรธกันข้ามวันข้ามคืน ถึงแม้เธอกับพ่อแม่จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็เป็นครอบครัวกันอยู่ดี หมางเมินกันต่อไปไม่ได้หรอก อีกอย่างพ่อกับแม่อาจจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอด้วย พวกเขาอาจจะอนุญาตให้เธออยู่ในเมืองหลวงต่อก็ได้”
เซี่ยเจ๋อน่าเห็นเงินจำนวนมากมายก็ถึงกับตาโต เมื่อฟังจนจบ แววตาหล่อนก็สดใสขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์
ใช่แล้ว หากทำให้พ่อกับแม่เปลี่ยนความคิดที่มีต่อพวกเขาได้ บางทีอาจจะเปลี่ยนใจให้พวกเขาอยู่ต่อ จึงรีบพยักหน้าโดยเร็วแล้วพูดขึ้น “ค่ะ หนูจะพาแม่กับคนอื่นไปด้วย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซี่ยเจ๋อน่า เหยาจิ้งถงก็กระตุกยิ้ม จากนั้นก็เอ่ยแนะเพิ่มเติมอีกสองสามคำ
“น่าน่า ถ้าต้องกลับก็อย่ากังวลไปนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอจมปลักอยู่ที่บ้านเกิดนานนักหรอก อย่างมากสุดก็อาจจะแค่สองถึงสามวัน เมื่อถึงเวลาก็จะส่งคนไปรับพวกเธอทันที จริงสิ เธอจดเบอร์โทรศัพท์บ้านเอาไว้หรือยัง ถ้าคนของฉันไปรับแล้วไม่เจอพวกเธอ จะได้ติดต่อกันได้”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยเจ๋อน่าจึงรู้สึกมั่นใจมากขึ้น
“คุณน้าวางใจได้เลยค่ะ หนูไม่รีบร้อน หากไม่เจอใครอย่างที่ว่าจริง หนูจะให้น้าโทรมาค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันขอกลับก่อนนะ”
เหยาจิ้งถงเอ่ยจบก็หันหลังแล้วจากไป
เซี่ยเจ๋อน่ารับซองเงินมาสองปึก ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปอย่างมีความสุข
หลังจากเกาหยวนเห็นเงินมากมาย สีหน้าก็เต็มไปด้วยคำถาม
“น่าน่า เงินพวกนี้คุณน้าให้มาเหรอ?”
“ใช่แล้ว ซองแดงพวกนี้เป็นค่าชดเชยของพวกเราที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก คุณน้ารู้สึกผิด ก็เลยให้เงินเราเอาไปซื้อของช่วงบ่าย”
เกาหยวนไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน
แต่ว่า…ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อนหรอก แต่คงไม่เคยเจอใครที่ควักเงินออกมามากมายขนาดนี้มากกว่า หัวใจของเขาจึงลุกเป็นไฟ
“น่าน่า ถ้าอย่างนั้นคุณรออะไรเล่า รีบไปเรียกพ่อกับแม่สิ หลังจากนั้นเราจะได้ออกไปซื้อของกัน” เขายังจำภาพที่เหยาจิ้งถงพาพวกเขาไปที่ร้านค้าของพวกจีนโพ้นทะเลเพื่อซื้อของได้ดี มันช่างรู้สึกดีเหลือเกินที่วันนี้ตอนบ่ายพวกเขาจะได้ออกไปซื้อของอีกครั้ง
และด้วยเงินพวกนี้ เขายังสามารถซื้อของกลับไปให้ครอบครัวได้ด้วย
อันที่จริงแล้วการต้องกลับไปในวันพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่ กลับบ้านไปก่อน หลังจากนั้นอีกสักสองวันก็จะมีคนมารับพวกเขามาที่เมืองหลวง วิธีนี้มันช่างวิเศษเหลือเกิน
เซี่ยเจ๋อน่าได้ยินคำพูดของเกาหยวน ก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปหาพ่อกับแม่กันเลยเถอะ”
อีกด้านหนึ่ง ฉินมู่หลานรอให้เซี่ยเจ๋อน่ากับเหยาจิ้งถงออกไป ก่อนจะหันพูดกับเซี่ยเจ๋อหลี่ที่อยู่ข้าง ๆ “เหยาจิ้งถงให้เซี่ยเจ๋อน่าไปซื้อของ รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ แล้วนอกจากนี้…หล่อนยังบอกด้วยว่าเซี่ยเจ๋อน่าอยู่ที่นี่ได้ หล่อนมีแผนอะไรกันแน่นะ?”
เซี่ยเจ๋อหลี่ไม่ได้สนใจน้องสาวอย่างเซี่ยเจ๋อน่าอยู่แล้ว แต่เมื่อเรื่องนี้เกี่ยวกับเหยาจิ้งถง จึงต้องให้ความสนใจมากขึ้น
“ไม่ว่าแผนของเหยาจิ้งถงคืออะไร เดี๋ยวก็จะได้รู้กันในตอนบ่ายนี้ เหยาจิ้งถงขอให้เซี่ยเจ๋อน่าพาพวกเราไปซื้อของฝากไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปด้วยเถอะ”
อีกด้านหนึ่ง หลังจากเหยาจิ้งจือรู้ว่าลูกสาวอยากจะไปซื้อของฝากกับพวกเขา จึงขมวดคิ้วขึ้น
“ทำไมแกถึงอยากจะไปซื้อของฝากล่ะ?” ตอนนี้หล่อนมีทัศนคติค่อนข้างเย็นชาต่อลูกสาวไปโดยปริยายแล้ว จึงไม่ค่อยดีใจกับข้อเสนอที่ลูกสาวยื่นมาเสียเท่าใด
“แม่ พรุ่งนี้พวกเราก็จะกลับกันแล้ว แล้วจะให้กลับไปมือเปล่าได้เหรอ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เหยาจิ้งจือก็นึกถึงตอนก่อนที่จะมาเมืองหลวง ทางกองทัพของอาหลี่มีหลายคนรู้ว่าพวกเขามาที่เมืองหลวง หากไม่มีอะไรติดไม้ติดมือไปฝาก คงจะไม่ค่อยสุภาพนัก
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวออกไปกันเลย ซื้อของฝากก่อนกลับไปให้พวกสหายของอาหลี่กัน”
เมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่ใส่ใจแต่ลูกชายไม่ได้สนใจลูกสาวเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของเซี่ยเจ๋อน่าจึงยับยู่น่าเกลียด
แต่ไม่เป็นไร ยังมีน้าจิ้งถงอยู่ทั้งคนที่นึกถึงหล่อนเสมอ ซ้ำยังพยายามหาทางให้หล่อนได้อยู่ในเมืองหลวงด้วย ดังนั้นต่อไปหล่อนจะอยู่ใกล้น้าของหล่อนแทน
หลี่เสวี่ยเยี่ยนรู้ว่าตัวเองต้องซื้อของฝากก็ตามไปด้วย การเดินทางมาถึงปักกิ่งนั้นช่างยากลำบาก ควรซื้อของบางอย่างกลับไปบ้างจริง ๆ เมื่อกลับไปทำงานก็จะได้เอาไปฝากเพื่อนร่วมงานทุกคนได้
ขณะที่เซี่ยเจ๋อน่าคิดว่าพวกเขากำลังจะออกไป หล่อนก็ไม่คิดว่าเหยาจิ้งจือจะไปเรียกฉินมู่หลานมาด้วย
ฉินมู่หลานทราบว่าเหยาจิ้งถงขอให้เซี่ยเจ๋อน่าพาพวกเขาไปซื้อของ จึงไม่คิดปฏิเสธ ก่อนจะยอมตอบตกลง
เธอค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น ว่าในใจเหยาจิ้งถงมีแผนการอะไรซ่อนเร้นอยู่บ้าง
คุณนายเหยาเห็นว่าทุกคนกำลังจะออกไปข้างนอก จากนั้นจะไปซื้อของฝาก จึงยกยิ้มแล้วพูดขึ้น “จริง ๆ แล้วให้เหยาซานเตรียมให้พวกเธอก็ได้นะ”
เหยาซานซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ พยักหน้าแล้วรีบพูดทันที “ใช่ครับคุณหนูใหญ่ เดี๋ยวผมเตรียมของฝากให้เองครับ”
ไม่รอให้เหยาจิ้งจือเอ่ยพูดอะไร เซี่ยเจ๋อน่าก็พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นทันที “ได้ค่ะ”
หากเป็นเช่นนั้น เงินพวกนี้ก็ไม่ต้องเอาไปใช้ซื้อของฝาก และยังเหลือเก็บเอาไว้ที่ตัวเอง
ถึงอย่างไร เมื่อเซี่ยเจ๋อน่าพูดจบ เหยาจิ้งถงก็เดินเข้ามาทันที แน่นอนว่าเธอได้ยินสิ่งที่เซี่ยเจ๋อน่าพูดเมื่อสักครู่ด้วย แววตาจึงมืดมนลง แต่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น “ซื้อของด้วยตัวเองคงรู้สึกดีกว่าเยอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาพี่สาวกับคนอื่นไปเอง”
เซี่ยเจ๋อน่าก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด
คุณน้าคงไม่คิดว่าหล่อนอยากจะเก็บเงินเอาไว้ที่ตัวเองหรอกใช่ไหม
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
นั่นสิ ยัยจิ้งถงวางแผนอะไรไว้อยู่นะ แต่คงไม่ใช่ความประสงค์ดีแน่ๆ
ไหหม่า(海馬)