เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ณ บ้านวู่หยาน………
เวลานี้ในห้องเชือดที่มีเสียงครางยาวมาตลอดทั้งวันก็ได้เงียบลง จะมีก็มีแต่เสียงหายใจเบาๆ……..
วู่หยานกำลังนอนเอกเขนกอย่างสบายใจด้วยสีหน้าแจ่มใสที่ราวกับจะบอกว่าเขารู้แจ้งแล้วว่าอะไรคือความสุขที่แท้จริง…….
คินุฮาตะกำลังนอนอยู่ทางด้านขวาของวู่หยาน ส่วนเฟรนด้าก็ด้านซ้าย ส่วนทาคิสึโบะที่มีหุ่นสุดยอดที่สุดก็กำลังนอนอยู่บนตัววู่หยานโดยที่ถูกเขากอดเอาไว้ ภาพๆนี้ถ้าใครมาเห็นเข้ามันก็มากพอที่จะอธิบายให้รู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น…….
รู้สึกได้ถึงหน้าอกนุ่มนิ่มของทาคิสึโบะที่กดทับอยู่ตรงหน้าอกตน ทำเขาเพลิดเพลินสุดๆถึงแม้จะไม่เคยสูบบุหรี่แต่นาทีเขาก็ชักอยากจะสูบสักม้วนแล้ว
ตอนนี้เองวู่หยานก็หวนนึกไปถึงสงครามก่อนหน้านี้ เขาก็เริ่มคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับท่าทางของเฟรนด้าและทาคิสึโบะ! (@มันเพิ่งคิดได้ครับ)
ด้วยความเข้าใจจากที่เคยดูอนิเนะมา บวกกับช่วงเวลาไม่กี่วันที่ได้อยู่กับทั้งสองสาว ทำให้วู่หยานเข้าใจในนิสัยทั้งคู่ดี ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเธอจะเข้ามาในห้องตอนเขากำลังฟัดคินุฮาตะแล้วยังถอดเสื้อผ้าถวายตัวเองให้ถึงที่แบบนี้!!!
ถ้าเขาคิดสักหน่อยกับท่าทางแปลกของเฟรนด้าและทาคิสึโบะทั้งก่อนและหลัง มันก็ไม่ยากเลยที่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น! เพราะยังไงซะเขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่ตามืดบอด!
เป็นเพราะเดาถึงสาเหตุได้ วู่หยานถึงติดสตัน
ด้วยนิสัยของควีนซามะ เธอจะเข้ามาช่วยขยายฮาเร็มให้เขาเหรอ? เป็นไปไม่ได้แน่นอน! เธอคือควีนซามะเลยนะ!
ดวยความทนงตนที่คิดว่าตัวเองรู้จักนิสัยมิซากิดี ทำให้วู่หยานไม่เอะใจเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามิซากิเดาได้ว่าเขาคิดอะไรกับสามสาว? ด้วยนิสัยที่ชอบก่อความวุ่นวายของเธอมันจึงไม่น่าแปลกใจเลยถ้าเธอจะทำแบบนี้!
ในอดีตก็เคยมีเหตุการณ์คล้ายๆนี่เกิดขึ้นมาแล้ว! มันบ่งบอกว่ามิซากิชอบเห็นคนอื่นลำบาก!
ทั้งหมดที่ว่ามาวู่หยานไม่ได้เอะใจเลยแม้แต่นิด จึงส่งผลให้ตัวเขาในอนาคตเจอโศกนาฏกรรม………
เมื่อคิดยังไงก็ไม่เข้าใจวู่หยานจึงเลิกคิด กะว่าเดียวไว้ค่อยไปถามควีนซามะเอาทีหลัง จากนั้นเขาก็ส่ายหัวแล้วหลับตานอน…….
ในเวลาเดียวกัน ฮินางิคุ มิโคโตะ มิซากิ แอสเทรีย และ อิคารอสที่อุ้มฟรานซึ่งหลับอยู่ ต่างก็ค่อยๆก้าวเท้าเดินออกมาจากห้อง……….
สีหน้าของพวกเธอแตกต่างกัน แอสเทรียอายและโมโห อิคารอสไร้อารมณ์ไม่สนใจ ส่วน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ ต่างก็ก้มหัวลงต่ำด้วยสีหน้ามืดมน มีเพียงแค่ โชคุโฮ มิซากิ ที่กำลังยิ้มมุมปาก……..
สายตาของพวกเธอยามเดินออกมาจากห้องต่างก็ต้องไปที่ประตูห้องนึงอย่างพร้อมเพรียงกัน! แน่นอนว่าเป็นห้องของวู่หยาน!
ฮินางิคุกับมิโคโตะตวัดสายไปมองรอบๆห้องนั่งเล่น เมื่อไม่เห็นเงาร่างของวู่หยาน คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ สีหน้ามืดมนของทั้งคู่ก็หนาแน่นขึ้นหลายส่วนแรงกดดันน่ากลัวแผ่ออกมาจากตัว ทำให้แอสเทรียสะดุ้งรีบถอยหลังด้วยความกลัว……
พวกเธอนิ่งเงียบกันไปครู่ใหญ่ๆ จากนั้น ฮินางิคุกับมิโคโตะ ก็ยกเท้าเดินไปทางห้องวู่หยาน โดยมี อิคารอส แอสเทรีย และ มิซากิ เดินตามหลัง……….
…………….
เมื่อสติกลับเข้ามา วู่หยานปล่อยลมหายใจเบาๆแล้วลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เขาลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจจนกระดูกส่งเสียงลั่นแกร๊กๆ เขาหลับสบายมากก~~~
ยึกหลังไปมา ในที่สุดสายตาเบลอๆสลึมเสลือของเขาก็เริ่มมองเห็นภาพชัดขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเมื่อเขาเห็นรอบด้านเต็มตาวู่หยานก็แข็งทื่อ
ทั้งตัวแข็งค้างราวกับมีภูเขาทั้งลูกกดทับลงมา นัยน์ตาสีแดงของเขาเผยให้เห็นความงุนงงไม่เข้าใจ มองดูสภาพห้องของตัวเองพริบตานึงเขาก็เกือบจะคิดว่าตัวเองยังอยู่ในฝัน!
ฮินางิคุกับมิโคโตะกำลังยืนขนาบซ้ายขวาตรงเตียงของเขาด้วยสีหน้ายิ้มเย็น และในแววตาที่อัดแน่นด้วยความโกรธ!
ส่วนแอสเทรียก็กำลังมองวู่หยานด้วยสายตาราวกับกำลังมองขยะชิ้นนึง ส่วนอิคารอสก็มีสีหน้าจนปัญญาเห็นเขาตื่นเธอก็ทำท่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดแล้วก้มหน้าลงขณะที่ฟรานซึ่งหลับอยู่แน่น
โชคุโฮ มิซากิ กำลังมองด้วยแววตายิ้มแย้มดูราวกับว่าเธอกำลังมองเรื่องสนุกอยู่ ทำให้วู่หยานตัวเย็นยะเยือก ส่วน คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ ที่ไม่รู้ลุกออกจากเตียงตอนไหนก็ได้ก็กำลังยืนอยู่ด้านหลังเงียบกริบโดยที่ใส่เสื้อผ้าแล้ว
ทว่าวู่ยานเห็น ถึง คินุฮาตะ กับ เฟรนด้า จะไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรแต่สายตาดูสะใจเอามากๆ ในทางตรงกันข้าม ทาคิสึโบะ กำลังเป็นกังวลให้กับตัวเขา…….(@อิคารอสV2)
มองดูสีหน้าอันหลากหลายของเหล่าภรรมเมียและไม่เมีย วู่หยานก็หน้าเปลี่ยนสีทันที! ไปเป็นหน้าเขียว จากนั้นก็เป็นแดง และสุดท้ายดำ เขามีสีหน้าซับซ้อนขั้นสุดมากในวินาทีนี้
วู่หยานรู้สึกราวกับว่าเมื่อกี้ตนเองกำลังเดินทอดน่องท่ามกลางแสงอาทิตย์อันสดในทว่าวินาทีต่อมากลับเดินตกหลุม!
จู่ๆฮินางิคุก็หัวเราะออกมาเป็นเสียงหัวเราะที่แจ่มใสและงดงามมาก เพียงแต่พอวู่หยานเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของเธอหัวใจเขาก็หล่นไปยังตาตุ่ม
“เน่ หยาน……”
ฮินางิคุมองวู่หยานด้วยรอยยิ้ม “ฉันจำได้ว่า นายแลกเปลี่ยนกับระบบเป็น สายเลือดของ True Ancestor แล้วใช่มั้ย? ”
ได้ยินคำถาม ในใจวู่หยานก็เกิดสัญญาณแจ้งเตือนภัยดังลั่น นี่แทบทำให้วู่หยานกระโดดวิ่งหนีไป ส่งรอยยิ้มฝืนๆให้เธอขณะที่สะกดความอยากหนีไว้
“ชะ…ใช่…ทะ..ทำไมเหรอ?”
คราวนี้เป็นมิโคโตะที่หัวเราะ บนหน้าเธอได้แขวนรอยยิ้มงดงามไว้ จากนั้นพูดคำพูดที่ทำให้วู่หยานสิ้นหวังทันที…….
“อึ้ม! ดีแล้วๆ ถ้างั้นมันก็หมายความนายจะไม่ตายต่อให้โดนหนักแค่ไหนสินะ?!”
สิ้นเสียงก็เกิดประกายไฟฟ้าขึ้นรอบตัวมิโคโตะ ในเวลาเดียวกันก็มีกลีบดอกซากุระจำนวนมากปรากฏออกมาจากจากความว่างเปล่าแล้วไปรวมตัวที่มือฮินางิคุ……..
เห็นภาพนี้ วู่หยานก็พูดไมออก เขาพอเดาได้แล้วว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าตนจะเจออะไร ดูเหมือนร้องขอความเมตาจะใช่ไม่ได้ผลด้วย ดันเขาจึงก้มหน้าแล้วหลับตายอมรับชะตากรรมแต่โดยดี
แต่วินาทีต่อมาเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วกู่ร้องลั่นราวกับจะตะโกนให้โลกรู้ด้วยคำคลาสสิคของพระเอกหัวเม่นโลกนี้……
“ซวยโครต!!!”
จากนั้นเขาก็โดนเส้นสายสายฟ้าหนาๆและดาบคริสตัล…….
แอสเทรีย อิคารอส คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ รีบถอนตัวออกจากห้องนี้ จากนั้นก็มีสองโลลิและยัยนางฟ้าสุดทึ่มที่มองเข้ามาในห้องด้วยความยินดีและสะใจ ส่วนอีกสองสาวที่ใจไม่หนักแน่นมากพอที่จะเห็นก็หันหลังเดินจากไป……..
ผ่านไปพักใหญ่ๆ ฮินางิคุกับมิโคโตะก็เดินออกมาจากห้องโดยไม่ปิดประตูด้วยความโมโหที่ยังไม่หาย……..
ในห้องเหลือเพียงแต่วู่หยานที่นั่งสลดอยู่บนเตียง ถึงแม้ตามตัวจะอยู่สมบูรณ์ครบ แต่ว่านัยน์ตาสีแดงของเขาก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวกับสิ่งที่เจอราว มันเป็นความทรงจำที่เขาจะลืมไม่ลงเด็ดขาดไปตลอดชั่วชีวิตนิรันดร์นี้……..
แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาไม่เป็นอะไรเลยก็ต้องขอบคุณ สายเลือดแท้ แต่ที่น่าปวดใจคือมันไม่ลบความทรงจำเมื่อกี้ไปด้วย…….
ตรงหน้าของเขา โชคุโฮ มิซากิ ได้เดินใกล้เข้ามาด้วยเสียงหัวเราะ ก่อนจะเอามือลูบหน้าเขาแล้วพูดเบาๆว่า
“ดูเหมือนว่ามีฮาเร็มมันก็ไม่ได้ดีไปหมดเหมือนที่นายคิดนะว่ามั้ย? หลังจากนี้ก็หัดควบคุมตัวเองหน่อยนะค่ะ ที่ ~ ~ ~รัก ~ ~ ~”
มองดูผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังโศกนาฏกรรมนี้ ควีนซามะ ที่กำลังยิ้มแย้ม วู่หยานก็ร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆในใจ……