ถังลี่เสวี่ยพยายามดึง [สติกเกอร์มหาโชค] ออกจากคลังระบบของเธอ แต่เนื่องจากเธอยังไม่สามารถขยับอุ้งเท้าทั้งหมดของเธอได้เลย เธอจึงไม่สามารถนำมันออกมาและติดไว้กับตัวของเธอได้
เธอทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอทำได้แค่ยอมแพ้และรอโอกาสในภายหลัง
เมื่อนักล่าทั้งสามหันหลัง และพร้อมที่จะมุ่งหน้ากลับไปที่หมู่บ้านของพวกเขา …
ฟู่ววว ~~
ใบมีดลมที่ดุร้ายได้ตัดมือข้างหนึ่งของนักล่าคนที่ถือกระสอบที่มีถังลี่เสวี่ย
เลือดพุ่งออกมาอย่างมาก ทำให้นักล่าทุกคนตกตะลึงด้วยความตกใจและไม่เชื่อ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีนักล่าที่มีเคราที่มือขวาด้วนก็ตะโกนด้วยความเจ็บปวด
“อ๊าาาาาาา!!!” นักล่าที่มีเคราคุกเข่าขณะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“พี่ใหญ่…พี่ใหญ่!!! ใคร…ใครทำ” ใบหน้าของนักล่าร่างสูงซีดเซียวในทันที เขาตะโกนด้วยความตกใจและตื่นตระหนก
“ปล่อยให้สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นซะ!”
ถังลี่เสวี่ยไม่เคยคิดเลยว่าเสียงที่น่ารำคาญนี้ จะฟังดูสดชื่นในหูของเธอได้เช่นนี้
นักล่าทั้งสามยังคงมองไปรอบ ๆ ต้องการค้นหาว่าเสียงนั้นมาจากไหน แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย
พวกเขาทั้งสามกลัวมากขึ้นและในที่สุดพวกเขาก็เริ่มที่จะหมอบคลานด้วยความกลัว
“ผู้เชี่ยวชาญ…เรา…ขออภัยเป็นอย่างสูง เรา…เราไม่รู้ว่าคุณชอบสุนัขจิ้งจอกตัวนี้เหมือนกัน…ดังนั้น…ได้โปรด…ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย !!!” นักล่าร่างอ้วนอ้อนวอน ในขณะที่ยังคงหมอบคลานและตีหัวของเขาลงบนพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า
“สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นเป็นของฉันตั้งแต่แรก! ตอนนี้พวกเจ้าพยายามแย่งชิงมันไป! รีบไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน … “
ทั้งสามคนวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนที่เสี่ยวเฮยจะพูดจบ คนที่สามารถตัดแขนของพวกเขาโดยที่ไม่มีใครเห็นต้องเป็นเซียนที่มีการฝึกฝนสูงกว่าพวกเขามาก
มันเป็นเรื่องที่ดีพอสำหรับผู้เชี่ยวชาญที่จะไว้ชีวิตของพวกเขาแทนที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมดและปล้นทรัพย์สินของพวกเขา
ที่จริงแล้วสำหรับคนอย่างเสี่ยวเฮย นักล่าทั้งสามนั้นไม่มีค่าพอที่จะเสียเวลาและคำพูดของเขา เขาสามารถฆ่าพวกนั้นได้ง่ายมากกว่าการฆ่ามด อย่างน้อยมดก็มองเห็นได้ยากกว่านักล่าเหล่านั้น
แต่การฆ่าสามัญชนจากหมู่บ้านเล็ก ๆ จะทำให้สถานะของเขาต่ำลง และทำให้มือของเขาสกปรกดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะปล่อยพวกนั้นไป
แน่นอนว่าถ้าพวกเขาพูดคำอื่นหรือพยายามที่จะโต้เถียงกับเขา เขาจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดโดยไม่ลังเล
เสี่ยวเฮยกระโดดออกมาจากจากที่ของเขา และเปิดกระสอบจากนั้นปล่อยถังลี่เสวี่ยที่ยังคงผูกมัดด้วยใยสีทองออกมา
“ไหน…ไหน…นี่มันเป็นใครนะ เอ๊ะ…มันคือจิ้งจอกจอมอวดดีที่จากไปเมื่อเช้าหรือเปล่า ฉันคิดว่าจิ้งจอกอวดดีมีพลังมากจนสามารถพลิกสวรรค์คว่ำได้ซะอีก! ใครจะไปรู้ว่าจะถูกจับโดยสามคนนั้นเนี่ย! …น่าผิดหวังจังเลยยยย…” เสี่ยวเฮยกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ขณะใช้นิ้วชี้จิ้มจมูกของถังลี่เสวี่ยครั้งแล้วครั้งเล่า
เสี่ยวเฮยจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่หายากแบบนี้ ในการเยาะเย้ยจิ้งจอกเงินอันเย่อหยิ่งนี้เสียเปล่าเช่นนั้นเขาจึงไม่เลิกทำใยสีทองและแกล้งถังลี่เสวี่ยอย่างต่อเนื่อง
‘อ๊าก … ฉัน … อยาก … จะ … กัด … เขา …จริง… จริงเลย!‘ ถังลี่เสวี่ยแยกเขี้ยวของเธอไปที่เสี่ยวเฮย และดวงตาของเธอจ้องไปที่เขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“อัยยะ…ดุร้าย…น่ากลัวจัง…จะทำยังไงดี ฉันกลัวมาก…ขอเรียกนักล่าสามคนนั้นกลับมาแล้วส่งสุนัขจิ้งจอกที่น่ากลัวตัวนี้กลับไปดีกว่า…” เสี่ยวเฮยแสดงท่าทีตกใ จและเดินไปยังจุดที่นักล่าทั้งสามวิ่ง ออกไปก่อน.
[สิงโตคำราม]
โฮ่กกกกกก ~~
ถังลี่เสวี่ยคำรามด้วยความโกรธต่อเสี่ยวเฮย
‘พอได้แล้ว! ปล่อยราชินีคนนี้เดี๋ยวนี้! ราชินีผู้นี้จะปลดเปลื้องคุณในภายหลัง! ‘
“เอ่อ…แปลกจัง…เจ้าสามารถคำรามได้งั้นหรอ หืม …ฮ่าฮ่าฮ่า…เจ้าเป็นสุนัขจิ้งจอกจริงๆหรือเจ้าทำตัวเหมือนสิงโตหรือเสือมากกว่าสุนัขจิ้งจอก! เจ้าเก่งในการทำให้คนอื่นอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นจริงๆ!” เสี่ยวเฮยเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มซุกซนฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา
‘ฝากไว้ก่อนนะ เสี่ยวเฮย! เสี่ยวเฮย! ราชินีผู้นี้จะจดจำสิ่งนี้!’
เสี่ยวเฮยยังคงไม่ปล่อยถังลี่เสวี่ยจากการผูกมัดของเธอ เขาเพียงแบกเธอไว้บนไหล่ของเขาเหมือนกระสอบแล้วพาเธอกลับไปที่ถ้ำ
เมื่อพวกเขาเข้าไปในถ้ำจมูกที่บอบบางของถังลี่เสวี่ยเริ่มกระตุก
‘กลิ่นนี้?! กลิ่นอร่อยที่คุ้นเคย! เป็นของจริงหรือไม่? ‘
เสี่ยวเฮยวางถังลี่เสวี่ยที่ผูกไว้ที่มุมถ้ำ จากนั้นเขาก็กลับไปย่างบาร์บีคิวเนื้อของเขาต่อ
ถังลี่เสวี่ยไม่รู้ว่าสัตว์ร้ายชนิดใด ดูเหมือนหมูป่า แต่มีสี่งา
เนื้อย่างที่หอมกรุ่นรวมกับเครื่องเทศ และกลิ่นยี่หร่าที่อบอวลอยู่ในอากาศทำให้ ถังลี่เสวี่ยเริ่มน้ำลายสออย่างบ้าคลั่ง
“ว้าว…อร่อยมาก! …การรวมกันของเครื่องเทศและเกลือในการย่างเนื้อนั้นอร่อยจริงๆ!” เสี่ยวเฮยกล่าวในขณะที่ทำให้เสียงเคี้ยวของเขาดังขึ้นโดยตั้งใจ
‘ช่างเก่งเรื่องการกวนประสาทซะจริง! เกลียดมาก! ราชินีคนนี้ต้องการการแก้แค้น! ไม่นะ…ราชินีคนนี้ต้องการเนื้อย่างมาก! ‘
เสี่ยวเฮยมองไปที่ถังลี่เสวี่ยและพบว่าเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนที่น่าสมเพช
“อ่าฮะฮะ…สุดท้ายแล้วเจ้าจะยอมแพ้เหรอ ฉันคิดว่าเจ้าจะยากกว่านี้! เฮ้อ…ดูคุณสิ…น่ารักและน่ารักมาก! คุณควรแสดงออกแบบนั้นให้บ่อยขึ้น! ฉันกล้าพนันได้เลยว่าเด็กและผู้หญิง จะบ้าตายกับความน่ารักของเจ้าในเวลาไม่นาน! ” เสี่ยวเฮยหัวเราะเบา ๆ ขณะเหวี่ยงมือขวาเบา ๆ
ถังลี่เสวี่ยเห็นใยสีทองที่ผูกมัดเธอตลอดเวลาที่หักในทันทีเหมือนกิ่งไม้แห้ง
เสี่ยวเฮยยิ้มอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาหยิบจานราคาแพงออกมาจากวงแหวนอวกาศของเขาและเริ่มหั่นเนื้อย่างหนาลงบนจานจากนั้นวางลงบนพื้น
ถังลี่เสวี่ยรีบไปที่จานราคาแพงและเริ่มกินเนื้อย่างหอมกรุ่นอย่างตะกละตะกลาม
‘กลิ่นอันหอมหวน … รสชาติที่ยอดเยี่ยมนี้ … นานแค่ไหนแล้วที่ฉันได้ลิ้มรสนี้?! ฉันลืมไปแล้ว…นี่…คือ…ของจริง…อาหาร! ‘
ถังลี่เสวี่ยเริ่มน้ำตาไหลขณะที่เธอแทะเนื้อย่างไม่หยุด เธอไม่ได้สังเกตเห็นข้อความของระบบและ EXP จำนวนมากที่เริ่มไหลเข้ามา
[ยินดีด้วย! คุณบรรลุระดับ 3, คะแนนสถิติ +15, คะแนนทักษะ +3]
“กินให้ช้าลงหน่อย…ระวังด้วย ไม่งั้นเจ้าจะสำลักตายซะก่อน…ไม่มีใครจะแย่งมันไปจากเจ้าหรอกน่า!” เสี่ยวเฮยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและมือของเขาก็เริ่มลูบไล้ขนนุ่มของถังลี่เสวี่ย
ขนสีเงินของเธอส่องแสงสีเงินลึกลับสลัวอยู่เสมอ มันยังนุ่มเหมือนผ้าฝ้า ยและเรียบเนียนเหมือนไหมเกรดสูงสุด มันยังทำให้ชายหนุ่มปีศาจที่มีจิตใจเยือกเย็นเช่นเสี่ยวเฮยเสพติดการสัมผัสมัน
เสี่ยวเฮยรอให้ถังลี่เสวี่ยทานอาหารให้เสร็จอย่างอดทน หลังจากที่เธอกินเนื้อหมูป่าเสร็จแล้วเสี่ยวเฮยก็เริ่มคุยกับเธออย่างจริงจัง
“เสี่ยวไป๋… ฉันต้องออกจากที่นี่ และกลับไปที่นิกายของฉัน ฉันเป็นหนี้ชีวิตเจ้า แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลของฉันว่าทำไมฉันถึงเชิญเจ้า … สิ่งที่ฉันอยากจะบอกจริงๆก็คือฉันชอบเจ้าจริงๆ! เจ้าอยากจะกลับไปที่นิกายของฉันกับฉันมั้ย” เสี่ยวเฮยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและออดอ้อน
เขาขอร้องถังลี่เสวี่ย เขาไม่เคยจริงใจแบบนี้มาก่อนในชีวิต
นอกจากนี้เขายังจ้องไปที่ถังลี่เสวี่ยด้วยดวงตาที่แวววาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความวิตกกังวล
นี่น่าจะเป็นฉากสัมผัสระหว่างชายหนุ่ม และเด็กสาว น่าเสียดายที่หนึ่งในนั้นเป็นมนุษย์ในขณะที่อีกคนเป็นสุนัขจิ้งจอก
ถังลี่เสวี่ยจ้องไปที่เสี่ยวเฮยด้วยความจริงจังในดวงตาของเธอ
เวลาผ่านไปหนึ่งวินาทีแล้ว…ทำให้เสี่ยวเฮยกังวลมากขึ้น
ช้าๆดวงตาของถังลี่เสวี่ยเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ขณะที่เธอถ่มน้ำลายลงบนพื้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ
‘อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?! ฝันไป! บ้านของราชินีแห่งนี้คือป่าแสงจันทร์แห่งนี้เท่านั้น! เสี่ยวเฮยจอมโกง ไปเลย! ราชินีคนนี้เบื่อที่จะเห็นหน้าของคุณแล้ว! ‘
ถังลี่เสวี่ยหันหลังกลับโดยหันหน้าไปทางเสี่ยวเฮย และเดินลึกเข้าไปในถ้ำ
การแสดงออกของเสี่ยวเฮยเต็มไปด้วยความผิดหวัง ขณะที่เขาพูดว่า
“เฮ้อ … และฉันก็คิดจะทำเนื้อย่างแบบนี้ให้เจ้าทุกวันซะหน่อย … “
ถังลี่เสวี่ยหันหลังกลับและกระโดดไปหาเสี่ยวเฮย
‘คุณ … คุณไม่ได้โกหกใช่มั้ย! คุณจะทำเนื้อย่างนี้ให้ฉันทุกวัน! สามครั้งต่อวัน! ไม่น้อยกว่านี้! คุณต้องทำให้ฉันมากกว่านี้! คุณสัญญานะ! ถ้าคุณกล้าโกหกฉัน ฉันจะเปลี่ยนคุณให้เป็นขันที! ‘
“อื้ม … โอเค…โอเค…เสี่ยวไป๋ฉันสัญญาว่าจะทำเนื้อย่างที่อร่อยที่สุดให้คุณทุกวัน!” เสี่ยวเฮยหัวเราะออกมาดัง ๆ และนิ่งเงียบขณะกอดจิ้งจอกสีเงินตัวนุ่มไว้ในอ้อมกอดของเขา
เสี่ยวเฮยหยิบดาบบินออกมาและกระโดดขึ้นไปด้านบนโดยที่ถังลี่เสวี่ยยังคงนอนอยู่บนแขนของเขาอย่างสบาย ๆ
ดาบบินเริ่มบิน ความเร็วนั้นเร็วกว่าความเร็วเสียง แต่เสี่ยวเฮยได้วางกำแพงโปร่งใสไว้บนร่างกายของเขา ดังนั้นลมที่พัดรุนแรงจึงไม่รบกวนเขาและถังลี่เสวี่ยเลย
ถังลี่เสวี่ยมองไปที่ป่าแสงจันทร์จากท้องฟ้า และตระหนักว่าสถานที่ที่เธออาศัยอยู่นั้นอยู่ที่รอบนอกของป่าแสงจันทร์เท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอได้พบกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายตลอดเวลาและไม่มีสัตว์อสูรอยู่รอบ ๆ
เธอยังเห็นกิ้งก่ามีปีกขนาดใหญ่บินอยู่ที่ความลึกของป่าแสงจันทร์ และมีงูหลามตัวใหญ่กระโดดขึ้นมาจากต้นไม้ใหญ่จากนั้นก็กินกิ้งก่าที่มีปีกขนาดใหญ่ราวกับว่ามันเป็นของว่าง
ถังลี่เสวี่ยตัวสั่นด้วยความกลัว โชคดีที่เธอไม่เคยเข้าไปลึกเกินไปในป่าแสงจันทร์มิฉะนั้นเธอจะตายโดยไม่มีศพเหลืออยู่เลย
‘ลาก่อนป่าแสงจันทร์! แต่จำไว้ว่าครั้งต่อไปที่ฉันกลับมาคือเวลาที่ฉันจะกลายเป็นราชินีที่ชอบธรรมของป่าแสงจันทร์!’