บทที่ 143 อย่าทำร้ายหม่ามี้ของผม
“เธอไม่มีเงินแล้วยังจะมา? นี่จงใจหลอกฉันใช่ไหม?” ลี่จีถองพูดอย่างเดือดดาล คิดไม่ถึงว่าเจียงหยุนเอ๋อจะไม่ให้เกียรติแบบนี้
เห็นชัดๆ ว่าตนเองให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอก็ยังต้องการแบบนี้…
นี่แสดงให้เห็นชัดว่าเธอไม่เห็นคำพูดของตนอยู่ในสายตา!
เป็นเพราะตนไม่เคยสั่งสอนเจียงหยุนเอ๋อมาก่อน ตอนนี้เธอถึงได้กล้าดูแคลนตนอย่างนี้
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วเบาๆ พยายามควบคุมเสียงของตนเองในคงที่
“ขอโทษจริงๆ แต่ในเวลานี้ฉันไม่สามารถเอาเงินจำนวนนี้ออกมาได้ คุณปล่อยถวนจื่อก่อน หลังจากที่ฉันรวบรวมเงินจำนวนนั้นครบแล้วฉันจะเอามาให้คุณ”
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะพูดอย่างสุภาพและเยือกเย็น แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธในใจของลี่จีถองสงบลงแม้แต่น้อย
จู่ๆ ลี่จีถองก็ยื่นมือออกไปผลักเจียงหยุนเอ๋อแล้วพูดอย่างโกรธๆ ว่า: “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอ ฉันถึงได้ถูกลี่จุนถิงบังคับให้เดินเส้นทางนี้ เธอนี่มันเป็นนางแพศยาที่ทำได้แค่คอยนินทาอยู่ลับหลังจริงๆ ”
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร” เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าที่เย็นชาเล็กน้อย
ไม่ว่าใครที่โดนสบประมาทแบบนี้ ก็คงจะไม่ค่อยมีความสุขมากนัก
ถวนจื่อที่เห็นเหตุการณ์ก็โผเข้าไปคิดที่จะปกป้องเจียงหยุนเอ๋อ
ถึงแม้เขาจะเป็นแค่เด็ก แต่ก็คิดว่าโดยตลอดว่าถึงจะเป็นเด็ก ก็เป็นลูกผู้ชายแล้วเหมือนกัน ไม่สามารถปล่อยให้แม่ได้รับความไม่เป็นธรรมได้
เขาเพิ่งจะดิ้นรนได้ครู่เดียว ก็ถูกผู้คุ้มกันคุมตัวไว้ให้นิ่งอยู่กับที่
“อย่าขยับส่งเดช!” ผู้คุ้มกันขู่ด้วยเสียงต่ำ
“คนเลว! อย่าทำร้ายแม่ผม!” ถวนจื่อตะโกนร้องเสียงดังด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว
พอเห็นว่าถวนจื่อถูกคนฉุดลากไว้ให้อยู่กับที่ เจียงหยุนเอ๋อก็อดที่จะร้อนใจไม่ได้ แล้วรีบหันไปหาลี่จีถองเพื่อคุยเรื่องเงื่อนไขกับเธอ
“ถ้ามีเรื่องอะไร คุณก็มาลงที่ฉัน อย่าทำร้ายเด็กที่ไม่มีความผิด ไม่ได้เหรอ?”
พอเห็นเจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าที่ร้อนใจ ลี่จีถองก็หัวเราะอย่างเย็นชา
ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อพูดแบบนี้แล้ว ถ้าเธอไม่สั่งสอนเจียงหยุนเอ๋อสักหน่อย จะพูดถึงอดีตได้อย่างไรล่ะ?
ลี่จีถองอยากจะระบายความโกรธของตนเองออกมาตั้งนานแล้ว แต่แค่ยังหาคู่กรณีไม่เจอ
แต่พอตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อเป็นฝ่ายมาหาถึงบ้าน เธอก็จะไม่เกรงใจแล้ว
“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอ ลี่จุนถิงถึงได้ทำแบบนั้นกับฉัน แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาหลงเธอหัวปักหัวปำได้อย่างไร ถ้าไม่ใช่…”
พอพูดถึงตรงนี้ ลี่จีถองก็เม้มริมฝีปากและใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่มุ่งร้าย
“หรือจะเป็นเพราะเธอเก่งเรื่องบนเตียง?”
พอพูดจบ ลี่จีถองก็โน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเจียงหยุนเอ๋อ: “ในเมื่อเก่งขนาดนี้ ไม่สู้…เธอก็ลองไปปรนนิบัติคนอื่นดูบ้างสิ?”
เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าที่แข็งขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน แล้วถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว
“คุณคิดจะทำอะไร?” เจียงหยุนเอ๋ออดรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาไม่ได้
ดูเหมือนว่าตอนนี้ลี่จีถองจะสูญเสียสติสัมปชัญญะของตนเองไปแล้ว ถึงได้ทำเรื่องที่ทำให้คนไม่เข้าใจแบบนี้
ถ้าหาก…เธอทำอยากที่พูดจริง…ถึงเวลานั้นตนจะทำอย่างไร?
พอเรื่องกลายเป็นแบบนี้แล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็อดที่จะรู้สึกเสียใจขึ้นมาภายหลังไม่ได้
เธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าครั้งนี้มันเป็นกับดัก แต่…แต่ในเมื่อถวนจื่อถูกลักพาตัวมา มันเลยทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำใจให้สงบได้
ลี่จีถองที่เห็นความหวาดกลัวบนใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ ก็อดที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจไม่ได้
หึ ในที่สุดตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มกลัวแล้วสินะ?
ความไม่เป็นธรรมที่ตนได้รับจากเจียงหยุนเอ๋อในก่อนหน้านี้ในที่สุดก็มีโอกาสได้เอาคืนแล้วสินะ?
ลี่จีถองยกมือขึ้นมาโบกให้ผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลังแล้วพูดว่า: “ผู้หญิงคนนี้ พวกแกแบ่งกันใช้ก็แล้วกัน”
พอได้ยิน เจียงหยุนเอ๋อก็รู้แล้วว่าคราวนี้ลี่จีถองเอาจริง จึงพูดอย่างหวาดกลัวว่า: “คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้! ถ้าคุณทำแบบนี้ ลี่จุนถิงไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่!”
“หึ หลานชายคนนั้นของฉันรักสะอาดจนเป็นนิสัย ถึงก่อนหน้านี้จะไม่สนว่าเธอเคยมีลูกมาก่อน แต่ถ้ารู้ว่าเธอถูกคนมากหน้าหลายตาควบขี่มาก่อน ไม่รู้ว่าเขาจะยกโทษให้เธอได้ไหมนะ?”
พอสิ้นเสียง ลี่จีถองอดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ สายตาที่มองไปยังเจียงหยุนเอ๋อนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเหน็บแนม
พอได้ยินสิ่งที่ลี่จีถองพูด เจียงหยุนเอ๋อก็อดกำหมัดแน่นไม่ได้
ถึงแม้เธอจะเตือนลี่จีถองแล้ว แต่ในความเป็นจริงเธอกลับไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย
ถึงแม้ลี่จุนถิงจะไม่ได้รังเกียจตนเหมือนอย่างที่ลี่จีถองพูด แต่ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ เธอคงไม่มีทางอยู่ข้างกายลี่จุนถิงได้อย่างสบายใจแน่นอน
หลังจากที่ทิ้งคำพูดนั้นไว้ ลี่จีถองก็ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมออกมา แล้วหันหลังเดินจากไป
เธอถอยหลังหลบไปตามสัญชาตญาณและหยิบไม้กอล์ฟที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา แล้วเหวี่ยงไปทางคนที่เข้าใกล้เธอด้วยเจตนาที่มุ่งร้ายเหล่านั้น
“พวกแกอย่าเข้ามานะ!”
ถึงแม้เธอจะแสร้งทำเป็นดุดัน แต่น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มสั่นขึ้นมาแล้วและเผยให้เห็นความตึงเครียดของเธอในเวลานี้
ผู้คุ้มกันหลายคนที่ไม่ได้ลิ้มรสชาติของหญิงสาวมานาน พอเห็นแบบนี้ก็อดแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจไม่ได้ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เจียงหยุนเอ๋อทีละก้าว
พวกเขาไม่มีทางคิดใคร่ครวญดูก่อนว่าเจียงหยุนเอ๋อมีความสัมพันธ์อะไรกับลี่จีถอง สายตามีแต่ความเสพสุขตรงหน้าเท่านั้น
ถึงแม้ถวนจื่อจะยังไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก แต่พอเห็นเหตุการณ์นี้ ก็รู้ได้เลยว่าคนพวกนี้จะต้องทำร้านเจียงหยุนเอ๋ออย่างแน่นอน จึงร้องตะโกนลั่นขึ้นมาอย่างร้อนใจ
“อย่าทำร้ายหม่ามี้ผม!”
แต่เหล่าผู้คุมกันก็ยังคงไม่สนใจ ราวกับไม่ได้ยินเสียงร้องตะโกนของเขาเลยสักนิด เพราะความสนใจล้วนอยู่ที่ร่างของเจียงหยุนเอ๋อ
ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะเคยมีลูกมาก่อน แต่หลายปีมานี้ก็ได้รับการบำรุงเป็นอย่างดี แล้วยังมีคุณสมบัติเฉพาะตัวที่ทำให้ผู้ชายเหล่านั้นใจเต้นไม่หยุด
พอคิดว่าในอีกไม่ช้าผู้หญิงคนนี้ก็จะถูกพวกเขากดไว้ใต้ร่าง แค่นี้พวกเขาก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที
ในเวลานี้เจียงหยุนเอ๋อก็แทบจะรู้สึกหมดหวังและทำได้เพียงกวัดแกว่งไม้กอล์ฟในมือไม่หยุด
……
ส่วนอีกฟากหนึ่ง ผู้ช่วยซู่จี้งยี้ก็เพิ่งจะมาถึงที่บ้านของลี่จุนถิง
เขาได้รับคำสั่งจากลี่จุนถิงให้กลับมาเอาเอกสาร ส่วนลี่จุนถิงนั้นก็ยังคงจัดการงานของตนเองอยู่ที่บ้าน
หลังจากที่มาเอาเอกสารเสร็จ ซู่จี้งยี้ก็กำลังจะออกไป แต่กลับพบว่าในบ้านนั้นดูว่างเปล่า มองไม่เห็นใครสักคน จึงอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้
ถ้าพูดตามหลักแล้ว ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อก็ควรที่จะเลิกงานแล้ว ส่วนถวนจื่อก็น่าจะกลับมาแล้วสิ
แต่นี่…
ซู่จี้งยี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามขึ้นอย่างไม่รู้ตัว: “คุณนายน้อยกับคุณชายน้อยล่ะ?”
พอคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินที่เขาถาม จึงรีบตอบว่า: “ก่อนหน้านี้คุณนายน้อยกลับมา แล้วดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับคุณชายน้อย…คล้ายกับว่าไม่ได้รับคุณชายน้อยกลับมา ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง…”
“หืม? แล้วเธอได้ถามคุณนายน้อยหรือเปล่า?” ซู่จี้งยี้ขมวดคิ้วแล้วถาม
คนรับใช้ส่ายหน้า ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบา: “ดิฉันโทรหาคุณนายน้อย…แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ติดต่อไม่ได้ตลอดเลยค่ะ