Chapter 62: เป้าหมายของฉันคือมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด
กระท่อมที่หานเฟยอาศัยอยู่กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามและแม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่สามารถเข้ามาได้ในระยะหนึ่งกิโลเมตร..
..เจ็ดวันต่อมา
พระอาทิตย์ตกเกือบจะตกดินแล้ว
ในลานเล็ก ๆ ของหานเฟย ถังเกอกำลังหอบและเหงื่อออกด้วยมือของเขาบนเข่าของเขา
ถังเกอชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ก็หัวเราะ “ในที่สุดฉันก็สำเร็จ 108 กระบวนท่าในครั้งเดียว”
เหอเสี่ยวยูยังคงฝึกท่าที่ 96 และผมของเธอเปื้อนเหงื่อ แต่เธอก็ยังคงถามอย่างต่อเนื่อง “ถังเกอขีดจำกัดของนายเพิ่มขึ้นเท่าไหร่หรอ”
ถังเกอรู้สึกได้และพูดว่า “ฉันไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะหยุดที่ 299 จุดและไม่สามารถเพิ่มได้อีกแล้ว”
เหอเสี่ยวยูอุทานทันที “ว้าว 299 จุดเลยหรอ สูงมาก นั่นเป็นความสามารถในการจ่ายพลังวิญญาณของชาวประมงระดับเก้าที่สูงมากเลย ของฉันดูเหมือนจะแค่ 199 จุดเอง แต่ฉันรู้สึกว่ามันยังสามารถเพิ่มได้ตราบเท่าที่ฉันทำครบ 108 กระบวนท่าในครั้งเดียว หานเฟยแล้วคุณล่ะ”
หานเฟยดูข้อมูลของเขา
: หานเฟย
: เจ็ด (ฟิชเชอร์ขั้นสูง)
: 42892 (299)
: ระดับสองคุณภาพต่ำ (อัพเกรดได้)
: ปลากลืนวิญญาณคู่หยิน-หยาง
: เบ็ดไผ่ม่วง
: ตกความว่างเปล่า ลำดับที่ 1: ตะขอจูบ (ระดับมนุษย์คุณภาพระดับเทพ)
…
หานเฟยสงสัยว่า 299 จุดเป็นเกณฑ์หรือไม่ แต่ถังเกอเป็นนักตกปลาระดับเก้าแล้ว ขีดจำกัดสูงสุดของพลังวิญญาณของเขามีเพียง 299 คะแนนหรอ
หานเฟยเพียงแค่ยิ้ม “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ ฉันยังได้ 199 คะแนนเหมือนกัน”
ดวงตาของเหอเสี่ยวยูสว่างขึ้น “อีกไม่นานฉันจะเหนือกว่านาย”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหานเฟยไม่กล้าที่จะปลูกฝังหรือยกระดับมรดกทางจิตวิญญาณของเขา แต่ฝึกฝนเอกสารที่ไม่สมบูรณ์เกี่ยวกับ 108 วิธีในการฝึกร่างกายกับถังเกอและเหอเสี่ยวยู ในความเป็นจริงขีดจำกัดสูงสุดของเขาถึง 299 จุดก่อนแล้ว เขารู้ว่าขีดจำกัดสูงสุดของเขาอาจจะไม่เพิ่มขึ้นถ้าเขาไม่ก้าวข้ามขีด จำกัด แต่ความก้าวหน้าของเขาจะทำให้เกิดความสนใจที่ใหญ่ทีเดียว ดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะให้ฟางเจ๋อซึ่งเป็นคนนอกเห็นดังนั้นเขาจึงฝึกฝนกระบวนท่า 108 ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แน่นอนว่านอกจากนั้นเขายังจะไปที่ไร่และแผงขายบาร์บีคิว
แต่บาร์บีคิวส่วนใหญ่ที่เขานำกลับมานั้นถูกกินโดยฟางเจ๋อ ผู้ชายคนนี้คิดว่าการซื้ออาหารที่แผงขายบาร์บีคิวจะทำให้ภาพลักษณ์ของเขาเสื่อมเสียดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการกินบาร์บีคิวเขาจะแสดงท่าทางต่อหานเฟยด้วยสายตาของเขาจากนั้นหานเฟยก็ต้องทำงานหนักให้
คนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้มาที่กระท่อมแห่งนี้ในวันนี้คือหลี่กังที่หวาดกลัวทุกครั้งที่เขามา เขาซึ่งเป็นจิ๊กโก๋ข้างถนนซึ่งแทบจะฉี่ราดในครั้งแรกที่เห็นทูตสวรรค์ โชคดีที่ฟางเจ๋อรู้ว่าผู้ชายคนนี้มาที่นี่เพื่อส่งวัตถุดิบสำหรับทำสุรากลั่น มิฉะนั้นเขาคงฆ่าเขาด้วยการตบไปแล้ว
ณ ตอนนี้
ฟางเจ๋อรู้สึกประหลาดใจถังเกอเป็นชาวประมงระดับเก้าที่มีขีด จำกัดสูงสุด 299 จุดสำหรับพลังวิญญาณ มีกี่คนในเมืองที่สามารถเข้าถึงระดับนี้ได้ และเขายังไปไม่ถึงจุดสูงสุด ถ้าเขาไปถึงจุดนั้นได้ ขีดจำกัดสูงสุดของเขาจะไม่เกิน 300 จุดเลยหรอ ดูเหมือนว่ามีเพียงปรมาจารย์ประมงเท่านั้นที่ทำได้ ขีดจำกัดสูงสุดของฉันเมื่อฉันกลายเป็นชาวประมงระดับเก้าคืออะไร แต่ตอนนี้มีเพียงการฝึกฝนจากตำราที่ไม่สมบูรณ์ของเทคนิคการต่อสู้นี้ แม้แต่มันฝรั่งขนาดเล็กเช่นเหอเสี่ยวยูและหานเฟยก็มีขีดจำกัด สูงสุดถึง 199 จุดซึ่งน่าประหลาดใจจริงๆ
หากฟางเจ๋อรู้ว่าขีดจำกัดสูงสุดของพลังงานจิตวิญญาณของหานเฟยคือ 299 คะแนนเขาจะต้องตะลึง ไม่ว่ามรดกทางจิตวิญญาณของหานเฟยจะแย่เพียงใดเขาก็จะพาเขาไปที่เมืองแน่ๆ
ฟางเจ๋อลงมาจากหลังคาและมองไปที่ถังเกอ “เกือบจะถึงเวลาแล้ว คุณตัดสินใจได้เองว่าจะทำอะไรในคืนนี้!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ถังเกอก็เงียบลง เกือบถึงเวลาที่เขาจะจากไปแล้วหรอ
ดวงตาของเหอเสี่ยวยูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่เธอได้ยินสิ่งนี้ ถังเกอกำลังจะจากไปแล้ว เธอเพิ่งรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังสร้างเพื่อนที่ดีอีกคนและเขากำลังจะจากไป
หานเฟยตบถังเกอบนไหล่และพูดว่า “ฉันจะขอให้หลี่กังระงับธุรกิจของเขาและทำบาร์บีคิวให้เราในคืนนี้โดยเฉพาะ”
ถังเกอเตือนเขาว่า “และเหล้าด้วย”
หานเฟยกล่าวว่า “ฮ่าๆ เท่าที่นายต้องการเลย”
ทั้งคู่ยิ้มกว้าง ในฐานะพี่น้องที่ดีพวกเขาเชื่อมสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน
ในตอนเย็น
หลี่กังรีบมา เมื่อเขาไปถึงกระท่อมของหานเฟยเขาก็ไม่กล้ามองไปรอบ ๆ เขาระวังตัวมากจนไม่กล้าแม้แต่จะเดินเร็วในขณะที่ภรรยาของเขามองไปรอบ ๆ และดูเหมือนจะสงสัยว่าทำไมลูกพี่หานเฟยจึงอาศัยอยู่ในสถานที่ซอมซ่อเช่นนี้
หลี่กังกล่าวว่า “นี่ได้โปรดอย่ามองไปรอบๆ เลย คุณจะทำให้ทูตสวรรค์ไม่พอใจนะ”
“โอเค” เธอตอบ
ในตอนนี้หานเฟยหัวเราะ “อากังไม่ต้องกังวล ทูตสวรรค์ไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณจะต้องรับผิดชอบบาร์บีคิวคืนนี้ ทำเท่าที่ทำได้”
หลี่กังรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่าฟางเจ๋อไม่อยู่และยิ้มทันที “ไม่มีปัญหาครับลูกพี่”
จากนั้นพวกเขาก็เริ่มดื่มและกินบาร์บีคิวและปลา
ถังเกอกล่าวว่า “อันที่จริงฟางเจ๋อเคยบอกฉันว่าแม้ว่าฉันจะขึ้นไปข้างบนฉันก็สามารถลงมาได้และเมื่อฉันแข็งแกร่งขึ้นฉันก็จะทำได้อีกครั้ง”
หานเฟยกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แม้ว่านายจะหลับลงมาไม่ได้ แต่ฉันสามารถไปเที่ยวหานายที่ด้านบนได้ ไม่แตกต่างกันหรอก”
ถังเกอยิ้ม “ฉันรู้ว่าคุณสามารถทำมันได้ ทุกคนคิดว่านายเอาแต่พึ่งฉัน แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ นายสามารถเป็นนักตกปลาระดับเจ็ดได้ภายในหนึ่งเดือนซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าความสามารถของนายว่าเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดาเลย”
เหอเสี่ยวยูเหลือบมองหานเฟยและไม่ค่อยเชื่อคำพูดของถังเกอดังนั้นเธอจึงกินบาร์บีคิวของเธออย่างเงียบ ๆ
ทันใดนั้นหานเฟยก็ถามว่า “คนในเมืองไม่ไปตกปลาเหรอ ถ้าพวกเขาไม่ทำพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร”
ถังเกอตอบว่า “ใช่พวกเขาทำได้ แต่ไม่ต้องบินขึ้นลงทุกวัน ดูเหมือนว่าจะมีเมทริกซ์พอร์ทัลหรืออะไรทำนองนั้นซึ่งพวกเขาสามารถไปที่ทะเลได้โดยตรงเลย และว่ากันว่าจะถูกส่งไปยังแหล่งประมงระดับสองเป็นอย่างน้อยด้วย”
หานเฟยกล่าวว่า “น่าสนใจมาก การประมงระดับสอง..บางทีฉันอาจจะไปที่นั่นได้ในไม่ช้า”
ถังเกอส่ายหัว “ว่ากันว่ามีการประมงระดับสองมากมายในเมือง”
หานเฟยพยักหน้า “ใช่มีหมู่บ้านมากมายภายใต้เมืองดังนั้นจึงมีการประมงระดับสองจำนวนมากเช่นกัน”
คืนนั้นพวกเขาดื่มและกินบาร์บีคิวกันจนอิ่มจนแทบจะตัวโยน หานเฟยเมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เขายังคงตะโกนว่า “นายขึ้นไปก่อนแล้วฉันจะไปที่นั่นไม่ช้าก็เร็ว เป้าหมายของฉันคือมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุด ในฐานะ…เบลช์…นักล่าทองคำ..ไม่มีที่ไหนในโลกที่ฉันไม่กล้าไป”
เหอเสี่ยวยูส่ายหัว “เขาเมาซะแล้ว”
ถังเกอเห็นด้วย “เหล้านี่แรงจริงๆ”
ด้วยเหตุนี้ถังเกอจึงลุกขึ้นและโค้งคำนับให้เหอเสี่ยวยู “เหอเสี่ยวยู หานเฟยไม่มีเพื่อน บางทีคุณอาจเป็นเพื่อนคนเดียวของเขา โปรดช่วยฉันดูแลเขาให้ที”
เหอเสี่ยวยูหน้ามุ่ย “แต่เขาจะแกล้งฉัน”
ถังเกอยิ้มกว้าง “ไม่หรอก..”
“ก็ได้ ฉันจะดูแลเขาเพราะเขาสอนเรื่อง 108 วิธีในการฝึกร่างกายให้ฉัน” เหอเสี่ยวยูเห็นด้วย
ถังเกอลุกขึ้น “งั้นฉันจะไปล่ะ”
เหอเสี่ยวยูถามว่า “นายจะออกไปแล้วเหรอ”
“ใช่…” เขาตอบก่อนจะจากไป
…
ถังเกอไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่งานเลี้ยงที่ดีที่สุดก็ต้องเลิกราในที่สุด แต่เขาเชื่อว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกครั้ง
หานเฟยนอนอยู่บนพื้นพึมพำ “เป้าหมายของฉันคือมหาสมุทรที่ไม่มีที่สิ้นสุดและ…และ…สมบัติที่ไม่มีที่สิ้นสุด”
…
พยัคฆ์
เมื่อเร็ว ๆ นี้หลี่จื๊อรู้สึกเศร้าหมองเพราะเขากลัวมาก
หลี่หูถูกหานเฟยจัดการและพยัตฆ์เกือบถูกทำลาย โชคดีที่ปลาวิญญาณของเขารอดชีวิตแม้ว่ามันจะเกือบตายก็ตาม เขาโกรธมากและกระตือรือร้นที่จะฆ่าหานเฟย แต่เขาก็ไม่กล้าขยับ ตราบใดที่ถังเกอและฟางเจ๋อยังคงอยู่ที่นี่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรบุ่มบ่าม
“หลี่จื๊อออกมา”
หัวใจของหลี่จื๊อสั่นสะท้าน พวกเขามาแล้วหรอ จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นเมื่อหลี่หู ปล้นหานเฟยไม่ว่าเขาจะทรงพลังเพียงใดเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรนอกจากมดในสายตาของฟางเจ๋อซึ่งจะบดขยี้เขาด้วยนิ้วเดียวก็ด้
ที่ประตูพยัคฆ์
หลี่จื๊อกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับถังเกอ”
ถังเกอไม่กังวลที่จะซ่อนเจตนาฆ่าไว้ในสายตาของเขา “อย่าเสียเวลาเลย ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน ตอนนี้คุณโกรธมากและอยากจะฆ่าพี่ชายของฉัน”
หลี่จื๊อกล่าวว่า “ฉันไม่กล้าหรอก”
ถังเกอยิ้ม “แต่ฉันกล้านะ จริงๆ ฉันวางแผนที่จะฆ่าคุณด้วยตัวเอง แต่เมื่อฉันเห็นหานเฟยในวันนี้ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น หลี่จื๊อคุณสมควรเป็นบันไดของพี่ชายของฉัน”
หลี่จื๊อยังคงเงียบ แต่หมัดที่กำแน่นของเขาเผยให้เห็นความโกรธภายในของเขา
ถังเกอหัวเราะ “ไม่ว่าคุณจะโกรธแค่ไหนคุณและคนของคุณพยายามฆ่าพี่ชายของฉันมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่คุณได้รับการยกเว้นโทษประหารชีวิต ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ทำแผลให้ตัวเองดีๆ และอย่ารีบหายภายในครึ่งปี”
หลี่จือกัดปากด้วยความขุ่นเคืองจนเลือดออก แต่เขาพูดโดยไม่ลังเลว่า “ขอบคุณที่ไว้ชีวิตข้าถังเกอ”
ปังปังปัง…
ร่างกายของหลี่จื๊อถูกปกคลุมไปด้วยบาดแผลหลายสิบแห่ง เมื่อเลือดไหลออกมาจากบาดแผลเขาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดจำนวนมาก
ฟางเจ๋อปรากฏตัวข้างๆ ถังเกออย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ดูฉากนี้อย่างไม่แยแส
ถังเกอมองไปที่ฟางเจ๋อ ที่พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าหลี่จื๊อได้ตกลงตามที่เขาขอ
ระหว่างทางกลับฟางเจ๋อถามว่า “นายแน่ใจหรอว่าหานเฟยจะสามารถก้าวข้ามขั้นบันไดนั้นได้จริงๆ”
ถังเกอพยักหน้า “ได้แน่นอน เขาไม่ใช่อดีตหานเฟยอีกต่อไป ฉันค่อนข้างมั่นใจในเรื่องนี้ ถ้าเป็นแต่ก่อนหานเฟยคงไม่มีโอกาส แต่ปัจจุบันหานเฟยทำได้แน่นอน”