ตอนที่ 142 – หนึ่งเลยผู้โชคร้าย
หลังจากวิ่งไปเกือบ 400 เมตรติดต่อกัน กู่เสี่ยวเล่อหยุดชั่วขณะและหอบหายใจ
หนิงเล่ยซึ่งถูกกู่เสี่ยวเล่ออุ้มไว้บนบ่าของเขามองไม่เห็นบาดแผลที่น่องของเธอและถามในขณะที่เขาพักหายใจ
“กู่เสี่ยวเล่อ อะไรที่เพิ่งกัดน่องของฉันตอนนี้? มันเจ็บ!”
“มันคือปลาปิรันย่า ไม่ต้องกังวลแค่กัดเนื้อชิ้นเล็ก ๆ มันจะไม่ทําให้การสวมบิกินี่ของคุณล่าช้าในอนาคต!”
จนถึงเวลานี้ ลักษณะการล้อเล่นของกู่เสี่ยวเล่อยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเลย
“อะไรนะ? มันหายไปแล้ว? นายวางฉันลง วางฉันลงเร็ว ๆ ! ฉันอยากเห็นขาตัวเองจะฉีกมั้ย?”
หนิงเล่ยกลายเป็นกังวลทันทีเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ เธอที่รักความสวยความงามที่สุดในชีวิตก็ไม่อาจทนรับอันตรายใด ๆ ต่อร่างกายได้ เธอดิ้นบนไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อและต้องการลงมาดูอาการบาดเจ็บที่ขาของเธอ …
อย่างไรก็ตาม เธออาจลืมไปว่าตอนนี้เธอถูกกู่เสี่ยวเล่ออุ้มไว้บนไหล่ ขณะที่เธอแกว่งไปมาเช่นนี้ เนื้อเยื่ออ่อนบางส่วนบนร่างกายของเธอก็จะสัมผัสกับกู่เสี่ยวเล่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ …
ในตอนแรก กู่เสี่ยวเล่อหายใจไม่ออก เมื่อถูกเธอทําให้เสียสมาธิ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย มีคนหนึ่งที่เอนตัวไปข้างหน้า และคนสองคนก็ตกลงไปในน้ํา!
เวลานี้ เฮ้ย! ไม่นะ! ฝูงสัตว์กินเนื้อคนที่ได้กลิ่นเลือดไล่ตามมาตลอด พวกเขาที่ล้มลงและถูกล้อมรอบด้านหลังทันที …
กู่เสี่ยวเล่อตะโกนอย่างไม่พอใจ ยื่นมือออกมาและชักมีดSwiss Armyในมือของเขา โดยเล็งไปที่ฝูงปิรันย่าที่กําลังแหวกว่ายอยู่ในน้ํา โบกสะบัดมือออกไป
โชคดีที่กู่เสี่ยวเล่อในยามปกติมักจะหยิบกริชยุทธวิธีและมีดพับสวิสของตัวเองออกมาและลับให้คมบนหินก้อนใหญ่ เมื่อเขาว่าง ดังนั้นใบมีดจึงคมมาก
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งที่แขนของเขายังทรงพลังมาก หลังจากกวาดมือออกไปเพียงไม่กี่ครั้ง ซากสัตว์กินคนขนาดเท่าฝ่ามือเจ็ดหรือแปดตัวก็ลอยอยู่ในน้ํา
การโต้กลับของกู่เสี่ยวเล่อถือเป็นการต่อสู้ที่พลาด และทําให้ทั้งสองคนชะลอการหลบหนี สัตว์เหล่านี้เริ่มต่อสู้อย่างเมามันเพื่อแย่งศพของสหายของพวกมันที่ลอยอยู่บนน้ํา …
เมื่อเห็นสิ่งนี้ กู่เสี่ยวเล่อรีบจับหนิงเลยซึ่งยังคงดิ้นรนอยู่ในน้ําไว้ในอ้อมแขนของเขาและวิ่งเพื่อให้พ้นจากอันตรายอีกครั้ง
คราวนี้ กู่เสี่ยวเล่อไม่กล้าที่จะหยุดพักและวิ่งไปเกือบ 500 เมตรด้วยการหายใจครั้งเดียวและในที่สุดก็พบผืนดินที่ยื่นออกมาจากน้ําในบริเวณหนองน้ําตื้นแห่งนี้และรีบวิ่งขึ้นไปสองสามก้าว
เมื่อเขามาที่ใต้ต้นไทร กู่เสี่ยวเล่อซึ่งแขนชาก็ปล่อยไปโดยไม่พูดเรื่องไร้สาระ และเสียงดังปัง โยนหนิงเล่ย คุณหนูผู้เอาแต่ใจที่ละเอียดอ่อนเหมือนดอกไม้กลั่นเป็นหยกล้ําค่าไว้ใต้ต้นไม้ …
“โอ้ย! คุณต้องการฆ่าฉันให้ตาย!” หนิงเล่ยพูดอย่างไม่พอใจและถูกันที่เจ็บของเธอ
“ให้ตายเถอะ คุณรู้ไหมว่าแค่คุณดิ้นไปมาบนตัวผม คุณเกือบจะฆ่าเราทั้งสองคน อย่ากอดผมไว้ ถ้าคุณอยากตายก็โอเค”
กู่เสี่ยวเล่อก็เต็มไปด้วยเพลิงพิโรธเช่นกัน คราวนี้เขาออกล่าสัตว์เพื่อหาอาหาร แต่เพราะสปอยคุณหนูผู้เอาแต่ใจคนนี้ ไม่เพียงแต่หาอาหารไม่ได้ แต่ยังทําให้ตัวเองเกือบถูกฆ่าหลายครั้งจากอันตราย และเปลี่ยนเป็นใครคนนั้นก็ต้องโกรธ!
หนิงเล่ยรู้ว่าครั้งนี้เธอคิดผิดเล็กน้อย แต่ลักษณะของคุณหนูผู้เอาแต่ใจยังทําให้เธอไม่มั่นใจเล็กน้อยที่จะลุกขึ้นนั่งและพึมพํา : “ฉันแค่อยากจะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาการบาดเจ็บที่น่องของฉันในตอนนี้ มันคงไม่ได้ทําให้ไหล่ของคุณเคลื่อนหรอกมั้ง? ไม่ได้หยิกคุณและกัดคุณ คุณตอบสนองมากขนาดนั้นเลยหรือ? เราทั้งคู่ตกลงไปในน้ํา …”
“หยุด หยุด หยุด ผมขอบอกนะคุณหนิง คุณขยับที่ไหล่ผมแค่ไม่กี่ครั้ง แต่คุณต้องรู้ว่าคุณเป็นคนที่มี 36E! คุณเคลื่อนไหวแบบนั้น อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าบางส่วนของคุณจะตีผมได้ที่ไหน? ผมเป็นชายหนุ่มที่ยังไม่ได้แต่งงานที่สง่างามที่ถูกคุณตามรังควาน ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณจะล้มลง! ” กู่เสี่ยวเล่อหอบและนั่งข้างๆ หนิงเล่ย เขย่าเสื้อผ้าด้วยมือของเขาหวังว่ามันจะแห้งเร็ว ๆ …
แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงเล่ยก็เข้าใจผิดอีกครั้ง…
เธอคิดว่าการกระทําที่เธอเพิ่งทํา ทําให้กู่เสี่ยวเล่อกลายเป็นสัตว์ร้าย อยู่ใกล้กับตัวเธอมาก เป็นไปได้ไหมที่เขาจะปลดปล่อยตัวเองเพื่อนํามาซึ่งการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของคน ๆ หนึ่ง มาที่รอบนอกเพื่อปลดปล่อยความเร่าร้อน …
“คุณ คุณจะทําอะไร?” หนิงเล่ยรีบลุกขึ้นจากพื้นและมองไปที่กู่เสี่ยวเล่ออย่างใจเย็น …
“ผมจะทําอะไรได้ ผมอุ้มคุณมาไกลแล้ว แน่นอนว่าผมต้องพักผ่อนก่อน!” กู่เสี่ยวเล่อพูดอย่างโกรธเคืองโดยไม่ได้มองไปที่เธอ
“ถูกต้อง เขาเพิ่งวิ่งมาไกลในหนองน้ําแบกฉันในอ้อมแขน เขาคงเหนื่อยและอาเจียนเป็นเลือด แม้ว่าตอนนี้ เขาจะมีอารณ์มากขนาดนั้น เขาก็ไม่มีแรงที่จะทําชั่วได้แล้ว ใช่ไหม? แต่อย่างไรก็ตาม คงจะดีกว่าที่ฉันจะป้องกันเขา!”
หนิงเล่ยขยับร่างกายของเธออย่างระมัดระวัง ในขณะที่คิดเช่นนั้นและหลังจากรักษาระยะห่างจากกู่เสี่ยวเล่อแล้ว เธอก็นั่งลงข้างๆต้นไทรอีกครั้ง
กู่เสี่ยวเล่อไม่มีเวลาว่างที่จะคาดเดาสิ่งที่คุณหนูเอาแต่ใจสายมโนคิดในขณะนี้ หลังจากหายใจเข้าในที่สุด เขาก็เริ่มสังเกตภูมิประเทศโดยรอบอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าการเร่งรีบที่เขาและหนิงเล่ยทําไปในตอนนี้ทําให้เขาและหนิงเล่ยหนีออกจากหนองน้ําได้ แต่หนทางข้างหน้าก็ยังเดินได้ไม่สะดวกนัก และเขาก็ยังไม่พบทางลาดชันใด ๆ ที่จะทําให้ทั้งสองคนไปได้ กลับไปที่ป่าด้านบน
“เฮ้ มันโชคไม่ดีจริงๆ!”
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวและถอนหายใจหันศีรษะและพบว่าใบหน้าของหนิงเล่ยผิดไปเล็กน้อย
“คุณเป็นอะไรไป? ทําไมริมฝีปากของคุณถึงสั่น และไม่มีเลือดบนใบหน้าของคุณ?” กู่เสี่ยวเล่อถามด้วยความงงงวยเล็กน้อย
อันที่จริง เขาเพิ่งเห็นบาดแผลที่น่องของหนิงเล่ย แม้ว่าจะมีเลือดออกมาก แต่ก็เป็นเพียงการบาดเจ็บที่ผิวหนังและยังคงอยู่ที่ด้านในของน่อง แม้ว่ามันจะทิ้งรอยแผลเป็นได้ในอนาคตก็ตาม มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อรูปลักษณ์
แต่ตอนนี้ หนิงเล่ยดูแปลกไปเล็กน้อย ริมฝีปากที่ได้สีเลือดของเธอเริ่มสั่น … นี่ นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
ตรงกันข้าม หนิงเล่ยไม่รู้เลย และเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาแปลก ๆ ของ กู่เสี่ยวเล่อ
“คุณ คุณกําลังพูดถึงอะไร? ฉันสบายดี! แผลที่ขาของฉันยังเจ็บนิดหน่อย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเลือดออกอีกแล้ว ฉันหวังว่ามันจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้!”
“พระเจ้า! ตอนนี้เราทุกคนอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน คุณยังกังวลว่าน่องของคุณจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่? คุณควรจะภาวนาว่าขออย่าให้แผลติดเชื้อ! ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะกลับไปที่แคมป์บนเครื่องบินได้ ซึ่งอย่างน้อยก็มียาต้านการอักเสบบางตัวที่หลินเจียวกินไม่หมดในครั้งที่แล้ว “
คําพูดของกู่เสี่ยวเล่อทําให้หนิงเล่ยตระหนักถึงจุดสําคัญของปัญหาและรีบดึงน่องของเธอขึ้นมาและดูอย่างระมัดระวัง เลือดจากบาดแผลถูกกักไว้
“หึ ทําไมถึงมีสิ่งดําๆ อยู่บนนี้? ไอ้นี่มันอะไรกัน? มันทําให้ฉันกลัว!” หนิงเล่ยตะโกนขึ้นมาทันทีที่เธอมองดูน่องสีชมพูเหมือนหยกของเธอ
กู่เสี่ยวเล่อก้มศีรษะลงและสังเกตอย่างระมัดระวัง ตามที่คาดไว้ บนน่องของหนิงเลยหลังจากที่ถูกกัดโดยปิรันย่ากินคนเข้าไป มีหนอนเนื้อสีดําที่มีสีเขียวอ่อนอยู่ตรงกลาง
เจ้าตัวนี้นั้นกําลังกัดอยู่ที่บาดแผลของหนิงเล่ย แต่กู่เสี่ยวเล่อมองอย่างสํารวจพบว่าเจ้าตัวนี้ดูเหมือนจะบวมมากขึ้นเรื่อย ๆ…
“นี่มันคือปลิง! ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะมีสิ่งนี้เกิดขึ้นที่นี่!” กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าและกล่าว
“อ๊ะ! ปลิง ปลิงเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ปลิงเป็นหอยชนิดหนึ่งในน้ําจืด มันเลี้ยงชีพโดยอาศัยการดูดเลือดของสัตว์อื่น!”
“โอ้พระเจ้า วันนี้ฉันโชคร้ายเกินไป ฉันเพิ่งถูกกัดโดยปลาปิรันย่าและตอนนี้ฉันถูกปลิงกัดเพื่อดูดเลือด! สิ่งนี้ไม่เป็นพิษใช่ไหม?” หนิงเล่ยเฝ้าดูน่องของเธอที่ปลิงตัวใหญ่ดิ้นไปมา และกําลังจะร้องไห้ในไม่ช้า
“ไม่ต้องกังวล สิ่งนี้ไม่เป็นพิษ และคุณต้องขอบคุณที่สามารถหยุดเลือดได้เร็วขนาดนี้?” กู่เสี่ยวเล่อตอบเบาๆ
“ทําไมฉันต้องขอบคุณ ขอบคุณที่ดูดเลือดฉัน?”
“ฮ่าฮ่า ไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าตัวนี้จะปล่อยสารเคมีที่ทําให้เส้นเลือดรอบ ๆ เป็นอัมพาตอย่างรวดเร็วในระหว่างกระบวนการดูดเลือดคุณ ดังนั้นยกเว้นบริเวณที่มันดูดส่วนปากของมัน บริเวณอื่น ๆ จะแข็งตัวเร็วมาก! “
หนิงเล่ยมองไปที่กู่เสี่ยวเล่อแวบหนึ่ง และบอกว่าชายคนนี้รู้มาก แต่นี่ไม่ใช่เวลาสําหรับวิทยาศาสตร์ยอดนิยม ดังนั้นเธอจึงตะโกนว่า : “โอเค โอเค คุณควรจะเอามันออกไปโดยเร็ว! ฉันไม่ต้องการให้มีเนื้อเหนียว ๆ ดูด บนน่องของฉันและมันก็ดูน่าขยะแขยง!”
“อืม สิ่งนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะเอาออกไป คุณควรปล่อยมันไว้ดีกว่าและอย่ามองไปที่มัน!” กู่เสี่ยวเล่อพลิกข้อมือของเขาและมีดขนาดเล็กของกองทัพสวิสก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
หนิงเล่ยดูตกใจเล็กน้อยและหลับตาลงอย่างรวดเร็ว แต่เธอยืดน่องของเธอให้ตรงและไม่กล้ามองอีกต่อไป