ตอนที่ 50: การแก้แค้น
– ตอนเย็น –
สำหรับคืนนี้ เสี่ยวเฉิงไม่ได้ออกลาดตระเวนด้วยรถมอเตอร์ไซค์ แต่เขากลับขับรถกระบะลาดตระเวนแทน นั่นเป็นเพราะผู้กองเองก็กังวลว่าเสี่ยวเฉิงจะถูกซุ่มโจมตี
ถึงอย่างไร ระหว่างที่กำลังลาดตระเวนไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง เสี่ยวเฉิงก็พลันได้ยินเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งตะโกนออกมาจากวิทยุสื่อสาร “มีใครได้ยินบ้างไหม? หวังถูกซ้อม! หวังได้รับบาดเจ็บ!”
“ที่ไหน?”
“เขตของแก๊งเต่าดำ”
ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเฉิงก็รีบหมุนพวงมาลัยและมุ่งหน้าไปยังที่หมายทันที
เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ เสี่ยวเฉิงก็พลันเห็นรถจักรยานยนต์สายตรวจสองคันจอดอยู่ข้างทาง เพื่อนร่วมงานอีกสามคนกำลังช่วยยกตัวชายคนหนึ่งขึ้นมาอยู่
“รีบพาเขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ!” เสี่ยวเฉิงพลันอุ้มชายคนนั้นขึ้นรถ จากนั้น เขาก็รีบเหยียบคันเร่งและมุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่หวังก็ถูกยกตัวขึ้นเตียงผู้ป่วยและลากเข้าห้องฉุกเฉินไป
หลังจากนั้นไม่นาน นายแพทย์คนหนึ่งก็เดินเข้ามากล่าวคำพูดกับเสี่ยวเฉิง “เพื่อนของคุณมีกระดูกหักหลายจุดทั่วร่างกายเลย แถมยังได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังอีกด้วย เขาอาจจะต้องพักฟื้นดูอาการอยู่ที่นี่ไปก่อน ดูเหมือนอาการบาดเจ็บจะรุนแรงมากเลยล่ะ”
เสี่ยวเฉิงพลันขมวดคิ้วและหันไปถามเพื่อนร่วมงานคนอื่นที่ลาดตระเวนอยู่กับหวัง “เกิดอะไรขึ้นกัน?
ทั้งนี้ เพื่อนร่วมงานคนนั้นก็พลันตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเช่นกัน “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกเราเห็นผู้หญิงสองคนกำลังยืนทะเลาะกันอยู่ในซอย หวังก็เลยเข้าไปห้ามเอาไว้ แต่สุดท้าย ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีผู้ชายร่างใหญ่สองคนวิ่งเข้ามาพร้อมกับคิดว่าหวังกำลังยุ่งกับแฟนสาวของพวกเขาอยู่ พอพวกผู้ชายร่างใหญ่เห็นแบบนั้น พวกเขาก็วิ่งเข้ามารุมกระทืบหวังแบบไม่สนใจอะไรเลย พอเห็นแบบนั้น ฉันก็เลยวิทยุเรียกให้คนอื่นมาช่วย แต่พอกองหนุนมาถึง คนพวกนั้นก็หายไปแล้ว…”
“คนพวกนั้นไม่สนใจกฎหมายเลยสักนิด!” เสี่ยวเฉิงพลันกัดฟัน
ทว่า ในตอนนั้นเอง เพื่อนร่วมงานอีกคนก็พลันเผยท่าทีสุดลังเลราวกับต้องการจะพูดอะไรสักอย่างออกมา “เอ่อ… พี่เฉิง ผมคิดว่านี่อาจเกี่ยวข้องกับพี่…”
เสี่ยวเฉิงมองไปที่เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องด้วยความสับสนเล็กน้อย
“สองสามวันที่ผ่านมา หวังเป็นคนเอารถมอเตอร์ไซค์ของพี่ไปขับเพื่อทำการลาดตระเวน…” เพื่อนร่วมงานคนนั้นพลันตัดสินใจที่จะพูดออกมา “แต่อาจจะไม่ใช่แบบนั้นก็ได้ บางทีผมก็อาจจะคิดเยอะเกินไปหน่อย”
อันที่จริง เขาไม่ได้คิดเยอะเกินไปเลย อีกฝ่ายต้องกำลังตามล่าเสี่ยวเฉิงอยู่แน่
“ไอ้พวกบัดซบนั่น!”
หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวเฉิงก็พลันผลักประตูห้องคนไข้เข้าไปด้วยโทสะและเดินตรงไปหาหวังทันที “จำหน้าคนที่ซ้อมนายได้ไหม?
หวังในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับมัมมี่เลย เขาพลันเงยหน้าขึ้นและให้คำตอบแก่เสี่ยวเฉิง “พี่เฉิง… ช่างมันเถอะ ไม่ว่ามันจะต้องการตัวพี่หรือผม แต่ทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นแล้ว ยังไงผมก็เป็นคนที่รับเคราะห์ไปแล้ว ถ้าสุดท้ายแล้วพวกมันจะไม่มาหาเรื่องพี่อีก… ผมว่าก็ปล่อยไปเถอะ”
อันที่จริง หวังเองก็รู้ดีว่าตนควรจะทำอย่างไร อีกทั้ง เขายังไม่อยากไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครอีกด้วย แต่ทว่า มันก็น่าจะมีเหตุผลบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังว่าทำไมหวังถึงโดนกระทืบ นอกจากนี้ ก่อนที่ชายร่างใหญ่สองคนจะจากไป ทั้งสองก็ฝากคำพูดสุดท้ายเอาไว้ด้วย “จำเอาไว้เลยนะว่าอย่ามายุ่งกับคนที่แกไม่ควรจะยุ่งด้วยอีก!“
ทันทีที่นึกถึงเรื่องนั้น หวังก็พลันคิดว่าชายทั้งสองน่าจะต้องกระทืบผิดคนแน่ นั่นเป็นเพราะหวังเองก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตใครมาก่อนเลย
ทว่า เสี่ยวเฉิงในตอนนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงเผยท่าทีให้เห็นว่าตนจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่
“ใช่พวกคนจากแก๊งเต่าดำหรือเปล่า?” เสี่ยวเฉิงพลันถามขึ้น
หวังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ระหว่างมองไปยังเสี่ยวเฉิงและเห็นสีหน้าสุดมุ่งมั่นและจริงจัง หวังก็พลันพยักหน้าตอบ “แต่ถ้าพวกแก๊งสี่จตุรเทพสามารถตายได้ พวกมันก็คงจะตายไปนานแล้วแหละ พี่เองก็ไม่ได้มีอำนาจอะไรมากมาย อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลยจะดีกว่า”
“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลยนะที่พวกมันจะมาทำแบบนี้กับนาย!” เสี่ยวเฉิงพลันตะคอก “นายเองก็นอนพักฟื้นอยู่ที่นี่ไปก่อน ฉันจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่”
ทันทีที่พูดจบ เสี่ยวเฉิงก็รีบเดินออกมาจากห้องคนไข้ เขาพลันเหลือบไปเห็นคุณหมอกำลังเดินมาพร้อมกับใบเสร็จค่ารักษาพยาบาล
“แล้วใครจะเป็นคนจ่ายค่ารักษากันล่ะ?” คุณหมอถามขึ้น
“ผมจ่ายเองครับ” เสี่ยวเฉิงพลันหยิบกระเป๋าออกมาและจ่ายเงิน ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นก็เพราะเขาเอง และสำหรับหวังที่ต้องมาเจ็บตัวขนาดนั้น มันก็มากเกินพอแล้ว อีกทั้ง หวังก็คงจะรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมแน่หากต้องควักเงินเก็บจำนวนน้อยนิดของตัวเองมาจ่ายค่ารักษาพยาบาล
ระหว่างที่เสี่ยวเฉิงกำลังเดินไปที่รถ เขาก็รีบโทรหาหรานจริงทันที “เธอพอจะรู้บ้างไหมว่ารังลับของพวกแก๊งเต่าดำอยู่ที่ไหน?”