Chapter 72: ความปรารถนาที่จะฆ่า
หานเฟยกระพริบตากระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็วเพื่อสกัดใบมีดที่พุ่งเข้ามาที่เขาด้วยเบ็ดของเขาจากนั้นก็จับปลาใบมีด เพื่อโยนมันไปที่หลี่หลาง
หลี่หลางทุบปลาใบมีดได้อย่างง่ายดาย แต่ในขณะที่เขาทุบมันฝ่ามือของเขาก็ถูกแทง เขาหันหน้าไปมอง แต่พบว่ามันไม่ใช่ ปลาใบมีดแต่เป็นมีดขนาดเท่าฝ่ามือ
มันเป็นหนึ่งในมีดบินขนาดเล็กที่หานเฟยทำด้วยครีบปลาใบมีดเมื่อเขาปรับแต่งมันขึ้นมาครั้งแรกเขาหัวเราะเยาะตัวเองที่ทำขยะแบบนี้ออกมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาสามารถใช้พวกมันเป็นอาวุธได้
หลี่หลางตกใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้ปล่อยอะไรมาเพื่อกัดเขาและยังได้รับบาดเจ็บจากมีดบินอีกด้วย
ก่อนที่หลี่หลางจะดึงสติกลับมาจากความตกตะลึงเขาเห็นหานเฟยเอื้อมมือคว้าบางอย่างจากอากาศแล้วโยนมันทิ้ง เขาคิดว่ามันเป็นมีดอีกเล่ม แต่วินาทีถัดมาเขาพบว่าไม่มีอะไรเลย
“ระเบิด! “
มันเป็นการโจมตีด้วยพลังวิญญาณอีกแบบหนึ่ง หลี่หลางรีบจับเบ็ดของเขาเพื่อกั้นมันด้วยความตกใจและโกรธ พลังงานทางจิตวิญญาณของผู้ชายคนนี้ไม่มีที่สิ้นสุดหรือยังไง แม้ว่าเขาจะได้รับพลังทางจิตวิญญาณจากการดื่มซุปกลืนวิญญาณ แต่ที่นี่ไม่มีซุปอะไรนั่นให้เขาดื่ม! เขามีพลังวิญญาณมากมายมาจากไหนกัน?
ตู้ม!
ปลาหลายร้อยตัวถูกส่งไปในอากาศจากการระเบิดกุ้งก้ามกรามหนวดที่เพิ่งปีนขึ้นไปครึ่งทางบนเรือก็ถูกเขย่ากระเด็นตกลงไปในน้ำ
หานเฟยรู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกแทงอีกครั้ง คราวนี้เป็นมือขวาของเขา เขารีบถอยออกไปและมองไปที่มือขวาของเขาที่มีรอยตัดยาวปรากฏขึ้น
“เจ้าดำ กัด”
หานเฟยกัดฟัน เขาทำลายพลังวิญญาณของหลี่หลางอีกครั้ง ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะเติมพลังทางวิญญาณให้กับร่างกายได้เรื่อย ๆ หรอก
วินาทีต่อมาหลี่หลางก็ถูกกัดที่หลังคอและเนื้ออีกชิ้นก็ถูกสะบั้นออก
หลี่หลางกำลังจะบ้า มันคืออะไรกัน? เมื่อวิญญาณในร่างกายของเขาหายไปมากมายจากการรักษาส่วนที่เขาถูกกัด พอกันที!
หลี่หลางถูกบังคับให้เติมพลังวิญญาณอีกครั้ง เขารู้ดีว่าถ้าเขาไม่สามารถฆ่าหานเฟยได้ในครั้งนี้เขาคงจะตายเสียเอง
บนเรือประมงสีขาวในทะเลมีคนสองคนซึ่งร่างกายของเขาเปล่งประกายด้วยพลังวิญญาณกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดและได้ยินเสียงดังเป็นระยะ ๆ
หานเฟยถอยออกไปทีละก้าวไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเขาด้อยกว่าหลี่หลาง แต่ดูเหมือนว่าหลี่หลางจะสามารถปล่อยพลังชี่ซึ่งส่งผลให้เกิดบาดแผลไว้มากมายบนร่างกายของเขา
โครม!
เขาถูกเหวี่ยงไปข้างหลัง หานเฟยกระเด็นและอาเจียนเป็นเลือด
“คุณคิดว่ามีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้วิธีหลอมรวมกับสัตว์วิญญาณของคุณหรอ”
หานเฟยรู้สึกหงุดหงิด เขารู้ว่าพยัคฆ์ต้องการที่จะฆ่าเขาและรู้ว่าพวกเขามีคนระดับปรมาจารย์ตกปลาอยู่ในพยัคฆ์ แต่เขาไม่คาดคิดว่าพยัคฆ์จะส่งปรมาจารย์ตกมปลามาซุ่มโจมตีเขาในทะเลตอนกลางคืน แม้ว่าทะเลในตอนกลางคืนถือเป็นสถานที่ที่น่าสยดสยองและไม่มีใครเต็มใจที่จะมา แต่คนๆ นี้ก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง ถ้าหานเฟยเดาถูกเขาอาจจะเป็นปรมาจารย์ตกปลาระดับต่ำก่อนที่จะหลอมรวมกับปลาดาบของเขา แต่หลังจากการหลอมรวมเขาอาจกลายเป็นปรมาจารย์ตกปลาระดับกลาง
“เจ้าขาวเจ้าดำหลอมรวมกับฉัน!”
มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหานเฟยที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ของเขาด้วยการระเบิดพลังวิญญาณของเขา แต่หลี่หลางอยู่ใกล้เขามากเกินไปและเขาไม่สามารถต้านทานดาบของเขาที่ทำให้เขาบาดเจ็บได้อย่างง่ายดาย
ดังนั้นแม้ว่าหานเฟยจะยังไม่ได้พยายามหลอมรวมกับสัตว์วิญญาณของเขา แต่เขาก็ต้องทำตอนนี้ แม้ว่าเจ้าดำและเจ้าขาวจะยังอยู่ในระดับต่ำและไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้มากนัก แต่อย่างน้อยพวกเขาก็จะพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาได้บ้าง
หานเฟยเห็นปลาสีดำและสีขาวปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาวนรอบตัวเขาจากนั้นพวกมันก็เข้าไปในร่างของเขา
“คำราม…”
ทันทีที่หานเฟยจบการหลอมรวม หลี่หลางก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปตั้งหลัก ในขณะนั้นดวงตาข้างหนึ่งของหานเฟยเปลี่ยนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ตัดกับท้องฟ้าที่มืดมิดซึ่งหมายความว่าตอนนี้หานเฟยมีดวงตาสีดำและสีขาว
หลี่หลางไม่เคยเห็นฉากที่น่าขนลุกเช่นนี้และรู้สึกกลัวเล็กน้อย สัตว์วิญญาณของผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่ปลากลืนวิญญาณหรอ ใครบังอาจมาหลอกฉัน? ฉันจะฆ่ามันแน่!
หานเฟยรู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นมากและอาจมีพลังอยู่ในขั้นของนักตกปลาระดับเก้าซึ่งอาจจะไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก แต่ในขณะนี้หานเฟยสงบนิ่งและมีความรู้สึกกระหายเลือดอยู่ในใจตลอดเวลา สายตาของหลี่หลางกระตุ้นให้หัวใจของเขากระหาย …
นอกจากนั้นโลกในสายตาของเขาก็เปลี่ยนไปและการเคลื่อนไหวของหลี่หลางก็ช้าลงทันที!
หลี่หลางรู้ดีว่าไม่มีโอกาสที่เขาจะฆ่าหานเฟยได้ถ้าเขาไม่ฆ่าเขาในตอนนี้ โดยไม่ลังเลใจใดๆ เขาเติมพลังให้เบ็ดเหล็กของเขาด้วยพลังวิญญาณเฮือกสุดท้ายที่เขามี
เขาไม่คิดว่าหานเฟยจะป้องกันตัวเองจากการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณของปรมาจารย์ประมงได้
แต่คราวนี้เขาประหลาดใจที่หานเฟยยืนนิ่ง เมื่อท่อนเบ็ดเหล็กของเขากำลังจะชนหานเฟยทันใดนั้นหานเฟยก็บิดตัวไปในมุมแปลก ๆ และหลบการโจมตีของเขา
“ปั๊ก…”
หลี่หลางรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของเขาเท่านั้นจากนั้นความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาก็ดูเหมือนจะจางหายไป ผลการหลอมรวมค่อยๆ สลายไปและความแข็งแกร่งของเขาก็หายไป
หลี่หลางมองลงไปเห็นมีดแทงที่หน้าอกของเขาเท่านั้น
หานเฟยไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าและดูสงบ เขามองไปที่หลี่หลางที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและอ้าปากค้าง
กัด…
“อั๊ก!”
…หลี่หลางเสียชีวิตอย่างน่าสังเวชและดวงตาที่เบิกกว้างของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว..
อย่างไรก็ตามหานเฟยไม่ได้ยุติการหลอมรวม แต่เขาถือคันเบ็ดไผ่สีม่วงและเริ่มโจมตีปลาที่ต้องการกระโดดขึ้นเรือ กุ้งก้ามกรามหนวดที่กระเด็นออกไปตอนแรกปีนกลับขึ้นเรือ แต่เบ็ดไผ่ก็ฟาดลงมาทุบหัวของมัน
สิบห้านาทีต่อมาเรือถูกปกคลุมไปด้วยฝูงปลาที่ตายแล้วและใบหน้าของหานเฟยก็ดูเหนื่อยหอบ
“ยะ…ยกเลิก…หลอมรวม…”
ตุ้บ…
หานเฟยนั่งลงบนดาดฟ้าเรือหายใจแรงและมีปลาตัวเล็ก ๆ สองตัวที่อยู่ตรงหน้าเขาสีดำและสีขาวกำลังหมุนรอบตัวเขาอย่างมีความสุขในอากาศ
หานเฟยฟุบลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง เขารู้ดีว่าเพิ่งทำอะไรลงไป เขารู้ว่าเขาเพิ่งกัดหลี่หลางจนตาย แต่ในขณะที่เขาสังหารหลี่หลางเขารู้สึกตื่นเต้นมาก ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของเขาอยู่ในอาการตื่นเต้นอย่างมาก เขาต้องการฆ่ามากขึ้นและต้องการชื่นชมความสุขจากการฆ่านี้
“มันแย่มากเลยนะ เจ้าดำ”
หานเฟยรู้ว่านี่คือผลงานชิ้นเอกของเจ้าดำ เพราะเมื่อใดก็ตามที่เจ้าดำเห็นปลามันจะรีบพุ่งไปกัด มันอยู่ในระดับ 1 เท่านั้น แต่สามารถแทะปลาดาบจนตายได้ เมื่อเขาหลอมรวมกับมันในตอนนั้นทำให้เขารู้สึกว่าความปรารถนาที่จะฆ่าของเขากำลังพุ่งสูงขึ้น
หานเฟยตัดสินใจว่าจนกว่าชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตรายเขาจะไม่หลอมรวมกับพวกเขาอีก แค่นี้เขาก็รู้สึกเหมือนจะบ้ามันเหมือนคนบ้าที่กำลังคลั่ง แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ลังเลที่จะยุติการหลอมรวม
หลังจากอ้าปากค้างสักพักหานเฟยตรวจสอบหลี่หลางที่ตายไปแล้วคุ้ยหาคนของเขาและไม่พบอะไรนอกจากเบ็ด เขามองไปที่มันและคิดว่าอืมไม่เลว มันไม่ถูกทำลายเมื่อโดนเบ็ดไผ่ม่วงของฉันดังนั้นมันควรจะเป็นอาวุธระดับเดียวกับเบ็ดไผ่สีม่วง
เมื่อโยนร่างของหลี่หลางลงในทะเลหานเฟยก็ทำความสะอาดเรืออย่างหมดจด หลังจากที่เขาดูดซับพลังวิญญาณทั้งหมดแล้วพลังวิญญาณของเขาก็เกิน 22,000 คะแนน
หลังจากลังเลเล็กน้อยหานเฟยเลือกที่จะบุกเข้าไปทันที มิฉะนั้นหากปรมาจารย์คนอื่นที่มีระดับเดียวกับหลี่หลางมาเขาอาจไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ และถ้ามาถึงสองคนเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน
“เจ้าดำ,เจ้าขาว ปกป้องฉันด้วยนะ”
เมื่อมองดูปลาตัวน้อยสองตัวที่ว่ายวนรอบตัวเขาอย่างมีความสุขหานเฟยก็ยิ้ม ไอ้ตัวเล็กพวกแกรู้ไหมว่าคุณเกือบทำให้เจ้าของของแกบ้าคลั่งเนี่ย
“พัฒนา!”
พลังวิญญาณพลุ่งพล่านรอบ ๆ หานเฟยและรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง
แกร๊ก!
ในเสี้ยววินาทีหานเฟยก็ประสบความสำเร็จในการพัฒนา แน่นอนว่าเขายังอยู่ไกลจากจุดสูงสุดของระดับเก้าดังนั้นพลังวิญญาณจึงยังคงเพิ่มขึ้น
หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงหานเฟยก็ลืมตาขึ้น
“หือ!”
ฉันอ่อนแอเกินไปก่อนการพัฒนานี้ แต่ตอนนี้ความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้นหลายเท่า
หานเฟยลุกขึ้นและพบว่าบาดแผลบนร่างกายของเขาเริ่มตกสะเก็ดแล้ว แม้ว่าจะไม่เร็วเท่าความเร็วในการฟื้นตัวก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังถือว่าเร็วเลยทีเดียว เขาสงสัยว่าเป็นเพราะความก้าวหน้าหรือเหตุผลอื่นๆ กันนะ
เขาดูข้อมูลของเขาอีกครั้ง
<เจ้าของ>: หานเฟย
<ระดับ>: เก้า (นักตกปลาขั้นสูง)
<พลังวิญญาณ>: 1023 (399)
<มรดกทางจิตวิญญาณ>: ระดับสามคุณภาพต่ำ (อัพเกรดได้)
<สัตว์วิญญาณ>: ปลากลืนวิญญาณคู่หยิน – หยาง
<อาวุธ>: เบ็ดไผ่สีม่วง
<ความสามารถหลัก>: ตกความว่างเปล่าลำดับที่ 1: ตะขอจูบ (ระดับมนุษย์คุณภาพระดับเทพ)