เมื่อมิโคโตะเดินเข้าไปมาในตึก วู่หยานที่กำลังยุ่งอยู่กับการเล่นน้ำก็รู้สึกหยาวสันหลังวาบ เขารีบขึ้มจากน้ำอย่างรวดเร็ว
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง?” วู่หยานตกใจ มิโคโตะสามารถตรวจจับคลื่นสนามแม่เหล็กไฟฟ้าของเขาได้ แน่นอนว่าเขาเองก็ทำได้เหมือนกัน และมันได้บอกเขาว่าตอนนี้เมิโคโตะกำลังมุ่งหน้ามาหาเขา!
“เมื่อกี้ที่นายพูดว่า ‘เธอมาที่นี่’ น่ะมันหมายความว่ายังไง?”โชคุโฮหยุดว่ายน้ำแล้วหันไปมองวู่หยานด้วยความอยากรู้ “ใครมากันที่ถึงกับทำให้นายแตกตื่นได้ถึงขนาดนี้?…..”
มองดูนัยน์ตาประกายดวงดาวของโชคุโฮ วู่หยานก็ปวดหัว ถ้าสองคนนี้มาพบกันก็มีแต่กับกับตายที่รออยู่…….
เห็นสีหน้าของวู่หยาน โชคุโฮก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย “ให้ฉันเดานะคงจะเป็น……”
วู่หยานหัวเราะแห้ง เขาเพิ่งหัวเราะเสียง ‘เปรี๊ยะๆ’ ก็ดังตามมานี่ทำให้วู่หยานตัวแข็งทื่อไปทันที
มองดูวู่หยานกับโชคุโฮที่อยู่ในสระว่ายน้ำในชุดว่ายน้ำ มิโคโตะก็ก้มหัวลง ทำให้ผมของเธอลงมาปิดใบหน้าเธอจนถึงจมูก ตามตัวมีประกายไฟฟ้าปรากฏออกมาเป็นครั้งคราว พร้อมกับแรงกดดันที่ราวกับภูเขาไฟใกล้ระเบิดแผ่ออกมาจากตัวมิโคโตะ
คุโรโกะชะโงกหน้ามองจากอีกด้านด้วยมุม45องศาไปที่ตัววู่หยานในสระว่ายน้ำ เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามราวกับกำลังมองขยะ!
ฟังเสียง ‘เปรี๊ยะๆ’ที่ดังออกมา เขาล่ะไม่อยากหันกลับไปมองจริงๆ แต่ถ้าเขาไม่ทำเขาคงกลายเป็นขยะจริงๆ ดังนั้นวู่หยานจึงหันไปมองมิโคโตะด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“ara คุณมิโคโตะ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่ ช่างบังเอิญจริง!”
วู่หยานที่กำลังเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกเสียงหวานๆดังขัดขึ้นมา ตามมาด้วยความรู้สึกที่แขนตัวเองกำลังโดนกอดแน่น และยังมีสัมผัสนิ่มๆที่ชวนให้รู้สึกดีนี่อีก ก่อนที่วู่หยานจะได้ทันตอบสนอง โชคุโฮก็ได้ทาบร่างกายตัวเองเข้าใส่ตัวเขาแล้ว!
วู่หยานยกมือจับหน้าผากแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะถอนหายใจยาว เธอกำลังใช้เขาเพื่อยั่วต่อมโมโหของมิโคโตะ…..
และมันก็ได้ผลจริงๆ เมื่อเห็นโชคุโฮจังแขนวู่หยานอย่างสนิทสนม มิโคโตะก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ระเบิดออกมา!
“ยัย…ยัยนี่!”เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังออกมาจากปากมิโคโตะ ตามมาด้วยเส้นกระไฟฟ้าที่ยิงไปหาที่ทั้งสองคนในสระว่ายน้ำ
เผชิญหน้ากับการโจมตีของมิโคโตะ สีหน้าของโชคุโฮไม่ได้แสดงออกถึงความกลัวเลยราวกับว่าได้คาดการณ์ไว้แล้ว เธอซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนวู่หยานราวกับวางแผนคิดจะใช้โล่มนุษย์……
กลับกันเป็นวู่หยานที่ตกใจจนหน้าถอดสี นี่เธอคิดจะโยนก็โยนกันงี้เลย? อย่างน้อยก็บอกกันก่อนสีเฮ้ย…….
แต่ว่าวู่หยานสามารถดูออกว่าเธอไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด อย่าว่าแต่ทั้งหมดเลย50%ก็ยังไม่ถึง แต่ดูเหมือนว่ามิโคโตะจะลลืมไปว่าพวกเขากำลังอยู่ในสระว่ายน้ำ……
วินาทีนี้ วู่หยานก็ยกมือขึ้นไปทางสายฟ้าที่มิโคโตะโยนมา ราวกับมันถูกเรียก ทันใดนั้นสายฟ้าก็เปลี่ยนทิศทางบินไปหาฝ่ามือวู่หยาน มันรวมตัวกันก่อนที่จะหายไป
วู่หยานลดมือลงแล้วมองมิโคโตะด้วยความเหนื่อยใจ “นี่มิโคโตะ ฉันรู้ว่าเธอกำลังโกรธมาก แต่อย่างน้อยเธอก็ควรดูสถานที่หน่อยนะก่อนที่จะปาสายฟ้ามาน่ะ…..ตอนนี้เรายังอยู่ในสระว่ายน้ำ…..”
มิโคโตะเบิกตาด้วยความงุนงง ก่อนจะตระหนักได้ว่าที่นี่คือสระว่ายน้ำ เธอก็รีบโบกมือพูดว่า “ฉะ…ฉันขอโทษ…”
หลังจากพูดขอโทษเสร็จ มิโคโตะก็นิ่งไป ไม่ใช่สิ เธอเป็นผู้เสียหายนะ แล้วทำไมผู้เสียหายถึงต้องเป็นฝ่ายขอโทษด้วย?…..
“ยังคงทำอะไรตามอารมณ์เหมือนเดิมเลยนะ คุณมิซากะ….”โชคุโฮเงยหน้าขึ้นแล้วใช้น้ำเสียงคนคุ้นเคยสุก ‘กล่าวทักทาย’ มิโคโตะ ถ้าไม่ใช่เพราะเนื่อหาคำพูดมันยั่วล่ะก็คนได้ยินคงจะคิดว่าเธอแค่กำลังทักทายเพื่อนสนิท
มิโคโตะจ้องโชคุโฮเขม็ง เธอรู้ดีว่าถ้ามาสู้กันด้วยฝีปาก ต่อให้แข่งร้อยครั้งเธอก็ไม่ชนะ ดังนั้นเธอจึงไม่ให้ความสนใจโชคุโฮ แต่หันไปมองวู่หยานด้วยสีหน้าโกรธๆ
“ทำไมนายกับเธอถึงมาอยู่ด้วยกันได้?” มิโคโตะชี้นิ้วไปที่โชคุโฮแล้วตะโกนใส่วู่หยาน
“เธอเชิญฉันเอง!!” วู่หยานตอบกลับมาอย่างง่ายๆกะทัดรัด…..
“เธอเชิญนาย?”มิโคโตะมองโชคุโฮที่กำลังเอามือปิดปากแล้วหัวเราะ จากนั้นหันไปมองวู่หยาน เธอหรี่ตาลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างขึ้น “ดังนั้นนายเลยมาเดทกับเธอสินะ?”
“เดียวนะ นี่เธอรู้ได้ยังไง?” วู่หยานสะดุ้งด้วยความตกใจ แล้วมองมิโคโตะอย่างสงสัย เมื่อเธอได้ยินคำถามเขา เธอก็กำหมัดแน่น
“ฉันรู้ได้ยังไงนะเหรอ ฉันต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่ฉัน แต่ทุกคนในโทคิวะไดก็รู้ว่านายมาออกเดทกับอันดับ5!!”
“ทั้งโทคิวะได้รู้กันหมดแล้ว?”นี่ไม่เพียงแต่วู่หยานที่ช็อคยังรวมไปถึงโชคุโฮด้วย ทั้งสองคนคิดไม่ถึงจริงๆว่ายังไม่ถึงครึ่งวันเรื่องของพวกเขาก็แพร่กระจายไปทั่วโทคิวะไดแล้ว
“ใช่ รู้กันหมดแล้ว….”มิโคโตะพูดด้วยรอยยิ้มทว่านี่เป็นแค่รอยยิ้มปลอมๆที่เธอปั้นออกมา น้ำเสียงเธอเหมือนมันลอดออกมาจากฟันที่ขบกันแน่น ในตอนนี้ตาของมิโคโตะก็เริ่มมีน้ำไหลออกมา เธอพูดต่อ
“ทำไมนายถึงต้องออกมาเดทกับผู้หญิงคนนี้ด้วย!”
“พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ คุณมิโคโตะ…”โชคุโฮกอดแขนวู่หยาน แล้วเอาหน้าตัวเองไปถูกับไหล่ของเขา นี่ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของมิโคโตะมากกว่าเดิม
“มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่ผู้หญิงจะมาออกเดทกับแฟนหนุ่มของตัวเองน่ะ?”
“แฟน!!” มิโคโตะร้องออกมาเสียงหลง เธอมองทั้งสองคนที่ตัวติดกันด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ ทว่าอีกด้านหนึ่งสาวน้อยที่เป็นส่วนเกิน คุโรโกะกำลังหัวเราะคิกคักเบาๆ
ไอ้ขยะนี่ดันไปมีความสัมพันธ์กับคนที่คุณพี่เกลียดที่สุดเข้าซะได้ หุ หุ หลังจากนี้ไอ้ขยะสดก็คงหมดโอกาศที่จะมาหลอกคุณพี่ของดิฉันแล้ว…….. นี่คือสิ่งที่เธอคิด
เห็นสีหน้าเหม่อลอยราวกับวิญญาณหลุดจากร่างของมิโคโตะ โชคุโอก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บจะถูกส่งออกมาจากบนหัวทำเธอร้องออกมา
วู่หยานถอนมือที่เพิ่งสับลงกลางหัวเธอออกมา แล้วกรอกตามองใส่โชคุโฮ “หยุยเลยยัยตัวดี เลิกทำเรื่องให้มันยุ่งมากกว่าเดิมได้แล้ว….”
โชคุโฮ ทำเสียง ‘เฮอะ’ ด้วยไม่พอใจแล้วหันหน้าไปอีกทาง ถึงยังงั้นเธอก็ยอมหยุดพูดตามที่เขาบอก นี่ทำให้มิโคโตะที่คุ้นเคยกับนิสัยโชคุโฮถึงกับสงสัย
“เอาน่ามิโคโตะ เธอเองก็รู้นิสัยยัยนี่ดี อย่าไปฟังเธอพูดมากเลย เราเพิ่งเจอกันวันนี้เป็นวันแรก…..”
คำอธิบายของวู่หยานมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลับกันมันยิ่งทำให้มิโคโตะโกรธมากขึ้น เธอยกนิ้วชี้วู่หยานด้วยตัวที่สั่นเทิ่ม เท้าเองก็ยกขึ้นกระทืบพื้นไม่หยุด “เจอกันครั้งแรก แต่ก็มาเดทกันเลย นาย….นายมัน……”
“ช่วยไม่ได้นี่นา….” วู่หยานแกล้งทำสีหน้าช้ำใจ ราวกับตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ เขาไม่ยอมรับความผิดแต่กลับโทษมิโคโตะแทน “ก็มิโคโตะไม่ยอมมาเดทกับฉันนี่นา เพราะงั้นฉันเลยทำได้แค่ไปหาคนอื่น…..”
“ไอ้ขยะ ไม่นึกเลยว่านายคิดจะไปออกเดทกับคุณพี่ ฝันไปเถอะ อ่อก…..”
ได้ยินคำพูดวู่หยาน คุโรโกะก็ราวกับแมวที่โดนเหยียบหาง เธอตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธทันที แต่น่าเสียดายที่วินาทีต่อมาเธอก็โดนหมัดของมิโคโตะอัดจนลงไปนอนที่พื้น แล้วเงียบไปเลย
มิโคโตะหันมองวู่หยาน ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย “นะ…นายก็ระ…รู้นี่ว่าช่วงนี้คุโรโกะมาคอยอยู่รอบตัวฉันแทบจะตลอดเวลา ฉันก็เลยหาโอกาสไม่ได้…..”
“ใช่ไหมล่ะ! เพราะงั้นธอจะโทษฉันไม่ได้นะ!” วู่หยานพูดขึ้น นี่แสดงให้เห็นว่าสกิลบิดเบือนความจริงเปลี่ยนดำเป็นขาวของเขาได้เข้าขั้นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงแล้ว……
มิโคโตะกัดฟันกรอด หันไปมองโชคุโฮ แล้วกลับไปมองวู่หยานด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ก็ได้….แม้ว่านายต้องการคนมาเดทด้วยก็เถอะ แต่นายก็สามารถไปหาฮินางิคุก็ได้นี่ ต่อให้ฮินางิคุไม่ได้ ก็ยังมีอิคารอสและแอสเทรียนะ เพราะงั้นแล้วทำไมถึงต้องเป็นยัยนี่ด้วย!”
โชคุโฮที่ตอนแรกไม่สนใจคำพูดของมิโคโตะ ก็กลายเป็นหูผึ่งทันที “ฮินางิคุ? อิคารอส? แอสเทรีย? ใครน่ะ?”
คำพูดของเธอเห็นได้ชัดว่ากำลังถามวู่หยาน ได้ยินแบบนี้เขาก็หันไปมองโชคุโฮด้วยสีหน้าจริงจังแล้พูดว่า “เป็นคนสำคัญน่ะ! สำคัญต่อฉันมาก!”
เห็นแบบนี้โชคุโฮก็ไม่ถามอะไรต่ออีก เธอจดจำทั้งสามชื่อลงในใจอย่างเงียบๆ ด้วยความสามารถของเธอย่อมหาข้อมูลของสามคนนี้ได้ไม่ยาก…..
โชคุโฮ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า เธอเริ่มเอาใจใส่ ‘คนแปลกหน้า’ ที่เพิ่งพบเจอวันนี้เข้าซะแล้ว…..