179 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเทพธิดา
“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
คืนก่อนที่ผมจะไปที่ประเทศแห่งความมืด ผมได้อยู่ในที่ของโนอาห์-ซามะ
ผมเดินอย่างไม่มั่นคงไปที่โนอาห์-ซามะที่ปล่อยแสงที่ศักดิ์สิทธิ์เหมือนเคย
ที่ข้างเธอ คือเทพธิดาแห่งน้ำในชุดสีฟ้า ที่ปล่อยแสงที่พราวตาด้วยเช่นกัน
“เสียใจด้วยนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“นี่มันแย่แล้ว มาโกะ-คุง!” (เออร์)
โนอาห์-ซามะมีมืออยู่บนเอวของเธอและยิ้มเบี้ยวๆ ขณะที่ตรงข้ามกับเออร์-ซามะที่โบกมือขึ้นลง
งั้นตอนนี้…ผมควรจะตอบใครดีล่ะ?
แต่นอนว่ามันควรเป็นเทพธิดาที่ผมติดตาม
“โนอาห์-ซามะ ถูกเปิดเผยว่าเป็นสาวกของเทพมารมันทำเจ็บจริงๆ หือห์” (มาโกโตะ)
ผมก็มีรอยยิ้มที่เบี้ยวขณะทีผมตอบโนอาห์-ซามะ
“แต่คนที่เธอช่วยไว้จนถึงตอนนี้ได้เข้าข้างเธอ มันขอบคุณการกระทำของเธอจนถึงตอนนี้” (โนอาห์)
จริง…
แม้ว่ามันถูกเปิดเผยว่าผมเป็นสาวกของเทพมาร อัศวินแห่งแสง คนของประเทศแห่งไม้ และคนของประเทศแห่งไฟไม่มองผมเป็นศัตรู
ความเจ็บปวดจนถึงตอนนี้คุ้มค่า
“งั้น มันทั้งหมดต้องขอบคุณการนำทางของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ นั่นใช่แล้ว ชมชั้นอีก” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะภาคภูมิใจ นั่นน่ารัก
“แต่มันจะแก้ปัญหาได้ถ้าเธอมาเป็นผู้ศรัทธาของชั้นนะ~” (เออร์)
มันจบที่เออร์-ซามะถูกเมินเธอได้ทำสีหน้าไม่พอใจ
“ฮึ่ม บูดบึ้งตามใจเลยเถอะ” (โนอาห์)
ไม่ดีเลย เทพธิดาแห่งน้ำบูดบึ้งจริงๆ
“เออร์-ซามะ ท่านหมายความว่ายังไงที่ว่า ‘นี่แย่แล้ว’?” (มาโกโตะ)
ผมหันไปหาเทพธิดาของประเทศของผม
“อะไรเหรอ นายถาม? มันสงคราม สงคราม!! กองทัพลอร์ดปีศาจที่โจมตีครั้งนี้มันต่างจากที่วางแผนไว้อย่างสิ้นเชิงเลย!” (เออร์)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“จริงเหรอ เออร์?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะและผมส่งเสียงในความตกใจ
ความหมายของคำพูดของเออร์-ซามะนั้นหนัก
“และในเวลาที่สำคัญแบบนี้ ไอรา-จังได้ไปที่ไหนก็ไม่รู้” (เออร์)
โอ้…?
“ไอรา-ซามะไม่อยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว แม้แต่ในการประชุมเทพธิดาก่อนหน้านี้ ไอรา-จังและไนอาไม่อยู่…แต่ไนอาไม่อยู่นั้นปรกติ… ขอบคุณสิ่งนั้น อัลเธอน่า-เน่ซามะควันขึ้นเลย” (เออร์)
“เธอคุยเกี่ยวกับอะไรในการประชุมเทพธิดา?” (โนอาห์)
ผมก็สนใจในคำถามของโนอาห์-ซามะครั้งนี้ด้วย
“แน่นอนว่า มันเกี่ยวกับผู้ชนะในสงครามครั้งนี้ที่ดินแดนมนุษย์ ถ้าฝ่ายลอร์ดปีศาจชนะ แต้มความศรัทธาจะลดลง~! มันเป็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่!” (เออร์)
เออร์-ซามะพูดมันอย่างจริงจัง แต่…มันไม่ได้ฟังดูจริงจังจริงๆ
“มาโกโตะ เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์มีอายุขัยที่ไม่จำกัด ดังนั้นพวกเธอเลยไม่เห็นความสำคัญในชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ระหว่างมนุษย์และปีศาจ มันรู้สึกเหมือนเกมกีฬาอย่างมากที่สุด” (โนอาห์)
“…นั่น…ไม่จริง รู้มั้ย?” (เออร์)
เออร์-ซามะเขินกับคำพูดของโนอาห์-ซามะ
มันเป็นหน้าที่ดูเหมือนจะพูดว่าโนอาห์-ซามะพูดถูก
สำหรับเทพเจ้า นี่เป็นแค่เกม…?
มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมกังวลด้วย
“เออร์-ซามะ ถ้ามันเกี่ยวกับเทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะ ผมได้เจอกับท่าน” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (เออร์)
ครั้งนี้ มันคือเทพธิดาแห่งน้ำที่เปิดปากของเธอกว้าง
“ไม่ ไม่ ไม่ เธอพูดอะไรน่ะ มาโกะ-คุง? ไม่มีทางที่เธอจะเจอกับไอรา-จัง” (เออร์)
“นี่เป็นแค่ความเป็นไปได้ แต่ไม่ใช่ว่าเธอสถิตอยู่กับออราเคิลเอสเธอร์-ซังเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อาา นั่นทำไมวิธีพูดของเธอคล้ายกัน” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะทุบมือของเธอกับคำพูดของผม
“ฮ่าฮ่า ไม่มีทางอย่าง ถ้าเธอได้ไปอยู่ตลอดเวลานี่ในกายของออราเคิล ไม่มีทางที่ชั้นจะไม่สังเกต…” (เออร์)
เออร์ซามะทำมือกลมๆและมองไปที่ไหนบางที่
เธอทำอะไรน่ะ
“มาโกโตะ นี่เป็นตาเห็นทุกอย่างที่เออร์มี มันดีกว่ามองไกลของเธอสิบล้านเท่า มาโกโตะ” (โนอาห์)
“แต่ระดับมันต่างกันมากจนผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงเลยนะ…” (มาโกโตะ)
พลังหนือธรรมชาติของพระเจ้ามันถูกเข้าใจโดยมนุษย์ไม่ได้จริงๆ
“อ้าาาา!!” (เออร์)
เสียงดังของเออร์-ซามะสะท้อนในทันที
“ไม่มีทางน่า! ไอรา-จังอยู่ในตัวของเอสเธอร์-จัง?! มากกว่านั้น มันเป็นการสถิตแบบอยู่นาน?! แม้ว่าอัลเธอน่า-เน่ซามะจะห้ามเรื่องนั้น!” (เออร์)
“มันถูกห้ามเทพธิดาสถิตเหรอ?” (มาโกโตะ)
นี่มันฉุกเฉินแล้ว ดังนั้น ไม่ใช่ว่ามันสบายใจมากกว่าที่จะมีเทพธิดาอยู่ใกล้เหรอ?
แต่โชคไม่ดี ที่ไอรา-ซามะดูเหมือนจะเกลียดผมนะ
“มันเป็นกฎของดินแดนสวรรค์ มันถูกบอกอย่างชัดเจน: เทพธิดาไม่ควรจะแทรกแซงคนที่อยู่บนดินแดนมนุษย์ ถ้าเราถูกอนุญาติให้สถิตแบบอยู่นาน โดยพื้นฐานแล้วมันจะเหมือนกับพระเจ้าได้อยู่ในตำแหน่งผู้นำ มารและเทพเจ้าไททันจะเลียนแบบสิ่งนั้น มันอาจจะเปลี่ยนเป็นสงครามระหว่างพระเจ้า และมันจะลบดินแดนมนุษย์ไปเลย” (เออร์)
“โออ้…” (มาโกโตะ)
มันสุดขีกกว่าที่ผมคาด
ไอรา-ซามะโอเคมั้ย?
“มันควรจะโอเค เธอทำการสถิตแบบอยู่นานระหว่างที่หลอกเออร์ที่รักเรื่องน่าสนใจได้ ชั้นคิดว่าเธอปลอมตัวเองได้อย่างดี” (โนอาห์)
“ท่านหมายถึงอะไร โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ปรกติแล้ว เมื่อเทพธิดาสถิตลงบนออราเคิล ความเป็นพระเจ้ามันจะเล็ดออกไป แต่ชั้นไม่รู้สึกถึงความเป็นพระเจ้าเลยจากออราเคิลเอสเธอร์-จังที่เธอคุยด้วย มันดูเหมือนเธอได้ซ่อนมันอย่างดี” (โนอาห์)
“แต่มันไม่ควรจะเป็นอะไรที่ซ่อนง่ายๆนะ…” (เออร์)
เออร์-ซามะได้ ‘ฮึ่มม’ ขณะที่เธอจับหัวกับคำพูดของโนอาห์-ซามะ
และจากนั้นเธอดีดหัวของเธอขึ้น
“ออออุ…ชั้นกังวล ดังนั้นชั้นจะไปพูดกับไอรา-จัง!” (เออร์)
เออร์-ซามะหายไป
มีแค่โนอาห์-ซามะอยู่ที่นี่ตอนนี้
โนอาห์-ซามะจ้องมาทางนี้อย่างตั้งใจ
ไม่ใช่แนวเพลงที่แหลาะแหละแบบเดิมของเธอ มันเป็นสีหน้าที่จริงจังที่มีความเศร้าโศกอยู่ข้างในมัน
“เฮ้ มาโกโตะ” (โนอาห์)
หน้านั่งของเธอต่างจากประติมันทำให้ผมกระวนกระวายนิดหน่อย
“ม-มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
ผมทำอะไรบางอย่างที่สร้างปัญหาให้ท่านเหรอ?
“นายใช้โล่งจิต ใช่มั้ย? แต่หยุดใช้มัน 100%” (โนอาห์)
“อะไร…? มัน 100%เหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นแปลก
ผมระว่างที่จะไม่ใช้มันมากเกินไปนะ
“เธอใช้มันอย่างไม่ได้ตั้งใจ น่าจะเพราะสิ่งนั้นที่นายมีอยู่ที่นั่น การล้มเหลวที่จะเปลี่ยนเป็นสปิริตและเกือบจะถูกกลืนกินไป ต้องสร้างความกลัวที่ไหนซักแห่งในหัวใจเธอเธอ นั่นทำไมเธอจบที่การใช้โล่งจิตที่ 100% อย่างไม่ได้ตั้งใจ” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะดีดนิ้วของท่านและผ้าพันแผลที่พันรอบแขนของผมได้ถูกคลาย
แขนขวาของผมที่ส่องแสงสีฟ้าแสดงตัวมันเอง -แขนสปิริต
“…แต่ผมคิดว่าผมคุ้นชินกับการใช้มันแล้วนะ” (มาโกโตะ)
ผมได้ฝึกมันทุกวัน และผมรู้สึกว่าใช้มันผมเก่งขึ้นและเก่งขึ้น
มันเป็นความเข้าใจผิดของผมเหรอ?
“ใช่ แต่แลกเปลี่ยนกับสิ่งนั้น อารมณ์ของเธอจะหายไปอย่างช้าๆ แม้ว่าเมื่อเธอถูกสารภาพโดยเจเน็ต-จัง เธอไม่ลนเลยซักนิด ใช่มั้ย?” (โนอาหื)
โนอาห์-ซามะมองผมอย่างเศร้า
“ไม่ นั่นไม่ใช่…” (มาโกโตะ)
‘ไม่จริง’ คือที่ผมอยากจะพูด
ผมตกใจโดยการขอแต่งงานกระทันหัน และผมตื่นตกใจเมื่อเธอเถียงกับเจ้าหญิงโซเฟีย
แต่ผมก็รู้สึกที่ไหนในใจของผม ที่ไม่แยแสมันเลย
“อืม…เป็นไปได้มั้ยว่านี่มันแย่แล้ว?” (มาโกโตะ)
“ผลของโล่งจิต 100% คือ: {ไม่เสียความสงบไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น} มันสะดวกและพึ่งพาได้ แต่การมีหัวใจที่ไม่เคลื่อนไหวเลย มันทำให้มันไม่ใช่หัวใจมนุษย์อีกต่อไป” (โนอาห์)
การมองที่จริงจังของโนอาห์-ซามะมันพอที่จะกระตุ้นหัวใจผม
ผมควรจะทำอย่างไรดี…?
“ยังไงซะ แต่ชั้นทำงานของชั้นอย่างดีนะ” (โนอาห์)
“อะไร?” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะวางมือของท่านลงบนรอยเล็กๆที่แขนของผม
ความเป็นพราะเจ้าของชั้นหยุดการแปลงรูปเป็นสปิริตจากการกัดกร่อนเธอมากกว่านี้ นั่นทำไม อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน และอย่าใช้โล่งจิตกับชีวิตประจำวัน เข้าใจมั้ย?” (โนอาห์)
อีกครั้งที่ผมมองรอยเล็กๆที่แขนขวาของผม
“นั่นคือหน้าที่ของความเป็นพระเจ้าของท่านที่นี่เหรอ โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว แลกเปลี่ยนกับการไม่สามารถจะเปลี่ยนแขนขวาของเธอเป็นปรกติได้ เธอจะไม่สามารถแปลงรูปเป็นสปิริตได้มากกว่านี้แล้ว ความเป็นพระเจ้าของชั้นรักษาสภาพว่า ‘แขนขวาของเธอเป็นแค่ส่วนที่แปลงรูปเป็นสปิริต’” (โนอาห์)
“อย่าง…นั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)
ผมจับรอยที่แขนขวาของผม
มันอุ่นเล็กน้อย และผมรู้สึกถึงความเสน่หาของโนอาห์-ซามะได้
“ยังไงซะ วิธีสุดท้ายก็คือควบคุมเธอผ่านความเป็นพระเจ้าของชั้น…ถ้าชั้นทำอย่างนั้น ชั้นจะเป็นเป้าสายตาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์และมาร ดังนั้นชั้นเลยจะไม่ทำมันนะ ชั้นต่างจากไอรา” (โนอาห์)
“ขอบคุณครับ โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมก้มหัวของผมลึกๆ
ในท้ายที่สุด ผมถูกช่วยโดยเทพธิดาอย่างทั่วถึง
“ฟุฟุ มันโอเค พึ่งพาชั้นมากกว่านี้อีก หรือเหมือนกับ เธอขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าไม่บ่อยเลยมากกว่า” (โนอาห์)
“นั่นไม่จริงเลย ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมได้ถูกส่งไปที่ชนบทในสงครามครั้งต่อไป ดังนั้นผมไม่คิดว่ามันจะมีเวลาให้ผมทำอะไรมาก” (มาโกโตะ)
ผมพูดสิ่งนี้อย่างผิดหวัง
แต่เมื่อโนอาห์-ซามะได้ยินสิ่งนั้น ท่านขมวดคิ้วของท่านโกรธเล็กน้อย
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ชั้นคิดว่าเธอควรจะซาบซึ้งกับเทพธิดาแห่งโชคชะตานะ ถ้าเธอถูกส่งไปที่แนวหน้าของสงครามกองทัพลอร์ดปีศาจ เธอจะพุ่งเข้าไปอย่างดีอกดีใจ ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“นั่นไม่จริงเลย ยังไงซะ แต่ผมอยากจะไปเห็นลอร์ดปีศาจที่ยังอยู่นะ” (มาโกโตะ)
ช่างดีจริง ซากุไร-คุง
อยู่ในสนามรบที่ลอร์ดปีศาจอยู่
โนอาห์-ซามะต้องได้ยินที่อยู่ในใจของผม เธอขมวดคิ้ว
“{นั่น} อะไรที่มันไม่ดี! นั่นมันอะไรน่ะ ‘อยากจะเห็น’?! เธอไม่ใช่นักท่องเที่ยวที่ไปเที่ยวชมวิวนะ!” (โนอาห์)
“ผมจะดูจากไกลๆ ท่านไม่ได้อยู่ในอิเซไกบ่อยๆนะ ท่านเลยโทษผมไม่ได้ที่อยากจะเห็นลอร์ดปีศาจ?” (มาโกโตะ)
“…ชายคนนี้กู่ไม่กลับแล้ว” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะจับหัวของท่าน
อุ้ปส์ ผมสร้างปัญหาให้ท่าน
“โนอาห์-ซามะ ผมไม่อยากเห็นลอร์ดปีศาจ ผมจะทำการผจญภัยอย่างปลอดภัยจากวันนี้ไป” (มาโกโตะ)
“คนโกหก” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะมองดูผมด้วยการจ้องตรงๆ จากนั้นเธอดันนิ้วไปตรงกลางคิ้วของท่าน
“ถ้างั้น มันจะได้เวลาที่ผมจะไปแล้ว ผมจะไปที่ประเทศแห่งความมืด” (มาโกโตะ)
“ได้เลย เธอจะได้ถูกวางตำแหน่งในที่ที่ไกลจากสนามรบ ดังนั้นสบายๆ” (โนอาห์)
ผมคำนับโนอาห์-ซามะและตื่นขึ้น
◇◇
ในการเดินทางไปคอร์เน็ตของประเทศแห่งความมืด
มันได้ถูกสรุปว่าเราจะมุ่งหน้าไปที่ตำแหน่งของเราในรถม้า
เพราะผมได้เดินทางกับเรือบินของฟูจิ-ยังจนถึงตอนนี้ ผมได้งงกับความช้าของมัน
แต่เราไม่ใช่คนเดียวที่เดินทางในครั้งนี้
เมื่อผมมองไปข้างนอกรถม้า ผมเห็นทหารขี่ม้า และพลเสบียง ที่เรียงกันเป็นแถวและเดินทัพ
พวกเขาคือกองพลอัศวินแห่งแสงของกองทัพไฮแลนด์ อัศวินโซเลย์
และคนที่นำพวกเขาก็คือ…
“มาโกโตะ-โดโนะ ชั้นได้ยินมาว่าที่เป็นครั้งแรกที่คุณมีส่วนร่วมในการเดินทัพ มันเป็นยังไง?”
คนที่พูดกับผมด้วยรอยยิ้มคือกัปตัน ออร์โธ-ซัง
กัปตันของอัศวินแห่งแสงกองพลที่หนึ่ง
เขาก็มีหน้าที่คุ้นเคยด้วย เขาสู้ด้วยกันกับเราที่มอนสเตอร์ไฮแลนด์แตกตื่น
มันดูเหมือนมันเป็นการพิจารณาของนายพลยูเวอิน และซากุไร-คุงที่ออร์โธ-ซังได้อยู่กับเรา
มันช่วยเราได้จริงๆ
เพราะทั้งหมดมันยากที่จะเดินกับคนแปลกหน้า!
“มันน่าพอใจ มันโอเคที่เราจะใช้รถม้าใหญ่แบบนี้แค่พวกเราเองเหรอ?” (มาโกโตะ)
“คุณพูดอะไรน่ะ? ฮีโร่สองคนและลูกสาวของแม่มดสีแดง-ซามะอยู่ข้างใน แน่นอนว่ามันจะโอเค” (ออร์โธ)
ดูเหมือนมันจะทำงานอย่างนั้น
ออร์โธ-ซังอยู่ในตำแหน่งผู้นำ เขาเลยกลับไปที่กลางการเดินทัพอีกครัง
ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง (ที่แมวดำอยู่บนตักของเธอ) และผมนั่งอยู่ในรถม้าที่ค่อนข้างใหญ่ ระหว่างที่หันหน้าเข้าหากัน
“ว้าาา นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่ขึ้นรถม้า” (อายะ)
ซา-ซังแกว่งขาของเธอในความสุขเหมือนเด็ก
…สาวคนนี้เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของเกรทคีธนะ รู้มั้ย
แม้ว่าเราจะบอกสิ่งนี้กับคนที่เราเพิ่งเจอครั้งแรก ผมไม่รู้สึกว่าพวกเขาจะเชื่อเรา
“เอ๋? มันเป็นครั้งแรกของเธอที่ขึ้นรถม้าเหรอ?” (ลูซี่)
“ใช่ ชั้นอยู่แค่บนเรือบิดและเพกาซัส” (อายะ)
“แต่สองอย่างนั้นไม่ใช่บายอย่างที่จะได้ขึ้นปรกตินะ!” (ลูซี่)
การสนทนาของลูซี่และซา-ซังเสียงดัง
ดั่งพวกเธอจะไปเที่ยว
“…”
ฟูเรีย-ซังเงียบตรงข้ามกับเรื่องนั้น
เธอไม่พูดอะไรและแค่ดูทิวทัศน์
เธอได้อารมณ์บูดตั้งแต่เธอได้ถูกบอกที่ที่เราจะไป
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
ผมเรียกเธออย่างกังวล
จริงๆแล้ว ก่อนเราจะออกมา ผมบอกเธอ ‘เธออยู่กับเจ้าหญิงโซเฟียในปราสาทไฮแลนด์มั้ย?’ แต่เธอตอบด้วย; ‘ชั้นไม่อยากจะอยู่ในประเทศแห่งแสง’
ยังไงซะ แต่นอนว่าเธอจะไม่อยาก
เพราะทั้งหมดเธอได้ถูกขังที่นั่น
“…ในประเทศแห่งความมืด ชั้นได้อยู่ด้วยกันกับสาวกกึ่งปีศาจมากมายในฐานะออราเคิล” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพึมพำสิ่งนี้
เมื่อพูดเกี่ยวกับสาวกของกึ่งปีศาจ มันทำให้ผมนึกถึงโบสถ์งู…แต่มันต่างออกไปกรณีนี้
“โดยสาวก ชั้นพูดเกี่ยวกับคนที่ตามเทพธิดาแห่งความมืด ไนอา แต่ในทันทีที่ชั้นถูกจับโดยอัศวินไฮแลนด์ ชั้นสั่งให้สาวกวิ่งหนีไป ไม่ให้เค้าตามหาชั้น” (ฟูเรีย)
“““……”””
ลูซี่ ซา-ซัง และผมฟังเธออย่างเงียบๆ
“แต่พวกเค้าหาชั้นอย่างแน่นอน เพราะทั้งหมดชั้นเป็นไอดอลในฐานะออราเคิลแห่งความมืด มีผู้ศรัทธาที่ร้องไห้และเศร้าโศก คิดว่าชั้นตาย…แม้ว่าชั้นแต่ใช้ชีวิตอยู่ในประเทศอื่น” (ฟูเรีย)
“…ฟู-จัง” (อายะ)
เสียงของซา-ซังสะท้อน และลูซี่และผมพูดอะไรไม่ได้
“ชั้นจะทำหน้าแบบไหนเมื่อชั้นเจอพวกเค้า?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังหัวเราเบาๆในการดูถูกตนเอง
“ฟู-จัง แค่ให้พวกเค้าดูว่าเธอสบายดี!” (อายะ)
คำพูดของซา-ซังเรียบง่าย
“ใช่ เธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดี!” (ลูซี่)
“เจ้าหญิง ถ้าเธอจะออกไปข้างนอก ชั้นจะไปเป็นเพื่อนเธอ” (มาโกโตะ)
ลูซี่ ซา-ซัง และผมมีความคิดเห็นเดียวกัน
ออร์โธ-ซังเป็นชายที่เข้าใจหลายๆอย่าง ดังนั้นผมมั่นใจว่าเขาปิดตากับความอิสระในการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเราได้
แต่อาจจะมีการเฝ้าดูนะ
“เราได้ไปที่นั่นด้วยสาเหตุทางทหาร เราเลยจะทำตามใจไม่ได้ แต่…ใช่ ชั้นจะคิดเกี่ยวกับมัน” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังยิ้มกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพลังงานที่กลับมา
หลังจากนั้น ซา-ซังลูซี่ และฟูเรีย-ซังได้คุยกัน
ข้างในรถม้ามันได้สดใสขึ้นเล็กน้อย
◇◇
คืนนั้น
เรามุ่งหน้าไปถึงจุดที่มีกำหนดการให้หยุด และตอนนี้เราได้ตั้งแคมป์อยู่
ขณะที่ตอนนี้ การเดินทัพไปมหานครที่ล่มสลายคอร์เน็ตนั้นไปได้ด้วยดี
“…ชั้นนอนไม่หลับ” (มาโกโตะ)
การเดินทางบนรถม้าที่ผมไม่คุ้นเคย คู่กันกับการเดินทัพ ถูกล้อมด้วยคนแปลกหน้ามากมาย…แล้วก็ทุกคนนอนเร็ว…
ผมฝึกจนดึกดื่นตลอด
““ฟฟฟี้…””
ลูซี่และซา-ซังกอดกันระหว่างนอนในเตียงข้างในรถม้าในแบบที่แออัดมาก
หรือเหมือนกับ ทำไมพวกเธอนอนในเตียงเดียวกันมากกว่า?
แต่เรามีเตียงของแต่ละคนนะ
พวกเธอสนิทกันดีจริงๆ
(มาฝึกเถอะ) (มาโกโตะ)
ผมใช่ซ่อนเพื่อที่จะไม่ปลุกพวกเธอและออกจากรถม้า
ผมคำนับเบาๆกับอัศวินแห่งแสง
ผมหาน้ำที่ผมฝึกได้
ไม่มีเมฆซักก้อนบนท้องฟ้า
มันเป็นพระจันทร์เต็มดวง; และการคืนสว่าง
(หืม? มีบางคนเดินมาทางนี้ด้วยการเดินที่ไม่มั่นคง) (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซังที่อยู่ในชุดวันพีชสีขาวและผมยาวสีดำส่าย
ออกไปข้างนอกคนเดียวมันไม่ระวัง
“เฮ้ยย เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
ก่อนที่ผมจะเรียกเธอ เธอหันมาทางนี้
ดูเหมือนเธอจะสังเกตผม
“เฮ้ อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
ฟูเลีย-ซังมือล็อคกันอยู่ข้างหลัง และมองมาทางนี้ ไม่ใช่ตาที่จ้องปรกติ แต่เป็นการมองอย่างอ่อนโยน
“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
แสงจันทร์ได้ส่องลงมาบนฟูเรีย-ซัง ตัวนั้นของเธอเหมือนจะหายลับไป ดั่งเธอเป็นดอกไม้ที่จะขาดเมื่อสัมผัส
เธอน่าจะมีความเสียใจที่ตกค้างอยู่ เกี่ยวกับการทิ้งผู้ศรัทธาที่ประเทศแห่งความมืด
“…”
สายตาของฟูเรีย-ซังได้ว่ายไปทั่วโดยไม่พูดอะไร
มันเป็นอะไรที่พูดยากเหรอ?
ผมรอคำพูดต่อไปของเธอซักพัก
“…ถ้า…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพูด
“…ถ้าชั้นเป็นแม่มดแห่งภัยพิบัติที่จะนำพาภัยพิบัติมาให้โลกนี้…นายจะทำยังไง?” (ฟูเรีย)
นำพาภัยพิบัติมาสู่โลกนี้…คนที่พูดเรื่องนั้นคือ…
“เธอกังวลเกี่ยวกับที่เอสเธอร์พูดเหรอ?” (มาโกโตะ)
ออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์ชี้ไปที่ศัตรูต่างโลกของเธอโดยเฉพาะ
ไม่ เทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะพูด
คำพูดของเทพธิดาที่เห็นอนาคต
นั่นทำไมผมพูดสิ่งนี้เบาๆเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น
“เธอเปลี่ยนอนาคตได้ ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)
“มันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆนะ” (ฟูเรีย)
“ตั้งแต่ทีแรก แม้แต่เทพธิดาแห่งโชคชะตาไอรา-ซามะก็ไม่เห็นอนาคตของเธอ เจ้าหญิง มันแค่เธอคิดเอาเองด้วยตัวของเธอ” (มาโกโตะ)
“…ใช่…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังไม่ได้รู้สึกดี
มันไม่ใช่แค่การกลับไปสู่ประเทศแห่งความมืด คำพูดของออราเคิลเอสเตอร์ ทำงานถึงจุดที่ว่ามันลดอารมณ์ของเธอ…
ไม่ดีเลย ผมไม่ได้ทำหน้าที่ของผมในฐานะอัศวินผู้คุ้มกัน
ผมต้องพูดบางอย่างให้เธอรู้สึกดีขึ้น…ระหว่างที่ผมคิดว่าผมจะพูดอะไร ฟูเรีย-ซังพูดก่อน
“…ถ้าชั้นเป็นศัตรูของโลกนี้ นายจะยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้นมั้ย?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง ที่แสดงภาพที่แข็งแกร่งอยู่ตลอด ถามอย่างไม่สบายใจมาทางนี้
ตาที่มีน้ำตาของเธอ เหมือนกันกับเมื่อเธอบอกผมครั้งแรกให้เป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ
คำตอบของคำถามนั้นชัดเจน
ผมหัวเราะ
“งั้น มันก็เหมือนกันกับชั้น” (มาโกโตะ)
“…หึ้ห์?” (ฟูเรีย)
“เธอเป็นศัตรูของโลกนี้ ชั้นก็เป็นศัตรูของโลกนี้ในฐานะสาวกของเทพมาร มาเป็นศัตรูของโลกนี้ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“นาย…” (ฟูเรีย)
ผมคิดว่าผมได้ตอบเธออย่างดีที่นี่ แต่ฟูเรีย-ซังทำหน้าเหมือนเมื่อคุณสั่งน้ำหวานเย็นๆและได้ชาร้อนแทน
หืม?
ผมตอบผิดเหรอ?
คุ ผลตกค้างของโล่งจิตโดนผมที่นี่
ราคาของการเสียอารมณ์ของผมไป
(การอ่านอารมณ์ไม่หายไปแม้ว่าเธอจะใช้โล่งจิตนะ รู้มั้ย?) (โนอาห์)
น่าาห์ โนอาห์-ซามะ
นั่นเหมือนท่านพูดว่า ผมอ่านอารมณ์ไม่ออก
(ชั้นพูด!) (โนอาห์)
ผมไม่เข้าใจที่โนอาห์-ซามะพูด~
(หือห์?!) (โนอาห์)
“ยังไงกัน โอเค ขอโทษที่ถามคำถามแปลกๆ” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังกลับไปท่าทางที่เข้มแข็ง
เธอกอดอกและทำสีหน้ากลาๆ
“งั้น อัศวินของชั้น แม่ว่าชั้นจะเป็นศัตรูของโลกนี้ ปกป้องชั้นต่อไป” (ฟูเรีย)
“ได้เลย เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
ภายใต้แสงจันทร์ ฟูเรียและผมสัญญากันอย่างเบาๆ เหมือนเราคุยเกี่ยวกับสภาพอากาศ
“น๊าาา น๊าาา”
แมวดำพิงขาของฟูเรีย-ซัง
“โอ้ เธอยากจะเข้าร่วมกับเราเหรอ ซุย” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังเกาคางของแมวดำ และมันคราง
ซุยได้กลายเป็นแมวของฟูเรีย-ซังอย่างสมบูรณ์
“แม้วนี้ แค่มันเป็นลุกสมุนของใครกัน ของชั้นหรือเจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน ลูกสมุนของอัศวินของชั้น มันทำหน้าที่ให้นายของมัน ไม่ใช่เหรอ?” (ฟูเรีย)
“…อ้า งั้นมันมีลำดับชั้นที่นี่” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนแมวดำก็เข้าใจว่า ฟูเรีย-ซัง > ผม
“ชั้นจะไปนอนแล้วตอนนี้ แล้วนายล่ะ อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)
“ชั้นจะนอนหลังจากฝึกอีกไม่กี่ชั่วโมง” (มาโกโตะ)
“…ให้มันพอดีๆนะ” (ฟูเรีย)
ผมได้ถูกบอกอย่างเดียวกันกับโนอาห์-ซามะ และฟูเรีย-ซังกลับไปที่รถม้า
หลังจากนั้น วันที่เราเดินทางด้วยรถม้าตอนกลางวัน และตอนกลางคืนผมจะใช้เวลากับการฝึก ดำเนินต่อไป
ไม่กี่วันหลังจากนั้น เราได้มาถึงมหานครที่ล่มสลาย คอร์เน็ต
ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 50/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord