Chapter 74: ฝูงปลิงทะเล
เจ้าขาวหายไปประมาณสิบนาทีแล้วว่ายกลับมาหาหานเฟยพร้อมกับพวงผลงูในปาก หานเฟยดีใจมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับประโยชน์เช่นนี้จากการศึกษาสารานุกรมพืชวิญญาณ
เขามองไปที่ผลไม้งูเกล็ดสีเขียวในมือและมีข้อมูลปรากฏขึ้น
<ชื่อ> ผลงูเกล็ดเขียว
<บทนำ> ผลไม้วิญญาณที่อยู่ร่วมกับงูทะเลเกล็ดเขียวและได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยน้ำลายของงู สามารถเพิ่มพลังวิญญาณได้
<ระดับ> ผลไม้วิญญาณระดับต่ำ
<คุณภาพ> แย่
<พลังวิญญาณ> 500 จุด
<ผล> การกินมันโดยตรงสามารถเพิ่มพลังวิญญาณได้เล็กน้อย นักตกปลาสามารถจะได้รับประโยชน์หากทาน แต่จะไม่ได้ผลเท่าไหร่นักในระดับปรมาจารย์ตกปลาขึ้นไป
มีผลเจ็ดหรือแปดชิ้นในพวงนี้ซึ่งมันมีขนาดเท่าหัวแม่มือทั้งหมด แต่ตามสารานุกรมพืชจิตวิญญาณผลไม้งูมีขนาดใหญ่เท่ากำปั้น เป็นเพราะงูทะเลเหล่านี้อยู่ในระดับต่ำเกินไปหรอ
ใช่นี่เป็นเพียงการประมงธรรมดา จะมีสมบัติมากมายได้อย่างไร มิฉะนั้นปรมาจารย์ตกปลาคงไม่ไปในเขตหาปลาที่อันตรายกว่านี้เพื่อล่าหรอก
หานเฟยกลืนผลไม้ทั้งหมดทีละผล ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง แต่การต่อสู้ไม่มีวี่แววว่าจะหยุด งูทะเลถูกฆ่าทั้งหมดและปูก็ยุ่งอยู่กับการแย่งชิงศพของงูทะเลและต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง
ปลาหัวเหล็กชนปูจนเปลือกมันแตกออกและกินเนื้อของมันข้างใน หานเฟยเห็นเข็มขัดงูบางตัวแหวกว่ายไปมา แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาพวกมันก็ถูกตัดเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วนด้วยก้ามปูและปูก็กินมัน
แต่ในช่วงเวลานี้หานเฟยได้ดูดซับพลังวิญญาณไปเกือบ 5,000 จุด นี่คือก้นทะเลที่ซึ่งอันตรายแต่ก็คุ้มค่า
“โอ๊ย…”
จู่ๆ หานเฟยก็รู้สึกเจ็บที่ขา เขาตบขาโดยไม่รู้ตัวและมองลงไปและเห็นแต่มือของเขาที่เต็มไปด้วยเลือด
“อะไรวะเนี่ย”
<ชื่อ> ฝูงปลิงทะเล
<ระดับ> 1
<คุณภาพ> ปกติ
<พลังวิญญาณ> 1 คะแนน
<บทนำ> สัตว์ขนาดเล็กใต้น้ำที่สามารถใช้เป็นเหยื่อล่อได้ เมื่อพวกมันผสมพันธุ์พวกมันหาอาหารเป็นฝูงและต้องการกินอาหารจำนวนมากดังนั้นทุกที่ที่พวกมันไปถึงจะไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย เมื่อพวกมันเดินทางเป็นฝูงพวกมันจะอยู่ยงคงกระพันแทบไม่มีอะไรทำอะไรมันได้ในการประมงระดับสามและต่ำกว่า
การแสดงออกของหานเฟยเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาหยิบปลิงยาวนิ้วหนึ่งขึ้นมา ปลิงลื่นๆ นี้ถูกหานเฟยตบจนตายทำให้มีเลือดและเมือกออกมา
“อี๊!”
ทันใดนั้นหานเฟยก็ตัวสั่นและหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ฉากที่เขาเห็นทำให้เขาขนลุก ปลิงหลายสิบตัวลอยอยู่ข้างหลัง มันมืดมากมายจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย
หากมีเพียงหลายร้อยหรือหลายพันตัวพวกมันอาจถูกกินโดยปลาระหว่างทาง แต่ฝูงปลิงทะเลก็เหมือนกับพวกฝูงมดที่มักจะออกมาเป็นฝูงและทุกที่ที่พวกมันไปจะไม่เหลือใบหญ้าแม้แต่ใบเดียว
“หนี! เจ้าดำเจ้าขาวหนี…”
ไม่มีเวลาสนใจการต่อสู้แล้ว หานเฟยพุ่งออกไปเหมือนจรวดและไม่กล้าที่จะชะลอเลย แม้แต่ปรมาจารย์ตกปลาก็อาจกลายเป็นกระดูกได้หากถูกล้อมโดยฝูงปลิงทะเล
หานเฟยใช้ความสามารถมังกรพเนจรและหลุดออกไปอย่างรวดเร็ว เจ้าดำตามมาข้างหลังและกลืนปลิงทะเลเข้าไปเป็นครั้งคราว
“โหยังกินอยู่เลยแหะ ถ้าพวกฝูงปลิงทะเลนั่นมองเห็นแกได้แกจะยังกินเก่งแบบนี้อยู่มั้ยเนี่ย”
หานเฟยหันศีรษะไป และพบว่าปูปลาใบมีดและปลาหัวเหล็กที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือดได้หายไปทั้งหมด สิ่งที่เขาเห็นคือเมฆหนาดำทมึนของฝูงปลิงทะเล
“เวรเอ้ย ทำไมมันเร็วจัง”
หานเฟยเร่งความเร็วขึ้นและในขณะเดียวกันก็เติมพลังวิญญาณให้กับร่างกายและเร่งว่ายไปที่ผิวน้ำทะเล
ซูม…
หานเฟยกระโดดขึ้นจากน้ำ แต่พบว่าเรือประมงสีขาวของเขาดูเหมือนจะอยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร เขาลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วอีกครั้งและพุ่งเข้าหาเรือประมง
แต่ทันทีที่หานเฟยกระโดดลงไปในน้ำเขาก็เห็นฝูงปลิงทะเลอยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร เขาตกตะลึง ให้ตายเถอะ…เรือของฉันอยู่อีกฟากหนึ่งของปลิงทะเลบ้านี่
หานเฟยน้ำตาแทบไหล ล้อเล่นฉันแล้ว ถ้าไม่มีเรือฉันก็ต้องว่ายน้ำแข่งกับพวกฝูงปลิงบ้านี่งั้นหรอ?
โชคดีที่ฉันมีความสามารถมังกรพเนจร หานเฟยว่ายน้ำอย่างบ้าคลั่งไปในทิศทางตรงกันข้ามกับเรือประมงของเขาโดยไม่ลังเล
หานเฟยเสียใจมากที่เขามาถึงสถานที่ห่างไกลเช่นนี้ หากมีคนอื่นอยู่กับเขาพวกเขาสามารถกระโดดไปที่เรือของพวกเขาได้ แต่ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเขาจากฝูงปลิงทะเลได้
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่หานเฟยที่ว่ายหนีสุดชีวิตของเขา มันยังมีปลาใบมีดที่กำลังพุ่งไปข้างอย่างสุดแรงมากมายรอบหานเฟยและข้างหลังเขามีปลาขาวและปลาเหลือง เขายังเห็นเต่าเนื้อตัวใหญ่โผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำและกำลังว่ายสุดชีวิตของมัน แต่เต่าเนื้อดูเหมือนจะไม่มั่นใจกับความเร็วของมันดังนั้นมันจึงหดหัวเข้าไปในกระดองของมัน
หานเฟยอดกังวลไม่ได้ แกคิดว่าจะปลอดภัยหรอที่จะหดตัวเข้าไปในกระดอง? ปลิงบ้านั้นสามารถกินกระดองของแกได้อย่างง่ายดาย!
ในเวลานี้ไม่มีปลาตัวใดโจมตีหานเฟยเลย ท้ายที่สุดแล้วชีวิตนั้นมีค่ามากกว่าทอง แม้แต่ปลาก็รู้เรื่องนี้
ในเวลาเดียวกันห่างออกไปหลายสิบไมล์เรือประมงหลายสิบลำกำลังแล่นเข้ามาอย่างช้าๆ หลี่หูดูมืดมน “หานเฟยเอาชนะลุงหมาป่าได้อย่างไรกัน ถังเกอต้องมอบของดีให้เขาแน่ๆ”
คนที่ยืนอยู่ด้านหลังหลี่หูกล่าวว่า “นายน้อยเรือของหลี่หลางได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าเขาจะเจอกระแสปลา บางทีเขาอาจไม่ได้ถูกฆ่าโดยหานเฟย”
“โง่น่า! ปลาตัวเล็ก ๆ ในการประมงธรรมดาจะสามารถฆ่าปรมาจารย์ประมงได้ยังไง? นอกจากนี้ลุงหมาป่ายังสามารถเป็นปรมาจารย์ตกปลาระดับกลางได้หลังจากหลอมรวมกับปลาดาบของเขา ปลาปีศาจในประมงทั่วไปจะฆ่าเขาได้อย่างไรกัน”
หลี่หูโกรธมาก พยัคฆ์มีปรมาจารย์ตกปลาเพียงห้าคนเท่านั้น ตอนนี้พวกเขาสูญเสียไปหนึ่ง
ทันใดนั้นชายคนหนึ่งของเขาตะโกนว่า “นายน้อยดูเหมือนพวกเราจะเจอฝูงปลาแล้ว”
เขาพูดและชี้ไปที่ทะเลอันไกลโพ้นด้วยความตื่นเต้น
สำหรับชาวประมงการเผชิญหน้ากับปลาเป็นเรื่องที่ดี ชาวประมงเกือบทุกคนหวังว่าจะเจอฝูงปลาเหล่านี้ทุกวัน
หลี่หูชะงัก เขาส่ายหัวและพูดว่า “อย่าลืมจุดประสงค์ของเรา: ตามหาหานเฟยและฆ่าเขาซะ”
ในไม่ช้ากองเรือที่นำโดยหลี่หูและฝูงปลาก็พบกัน ปลาส่วนใหญ่ลอยอยู่บนผิวน้ำและว่ายอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่
บางคนมองไปที่ผิวน้ำทะเลและสงสัยว่า “อืม..ปลาดูแปลกๆ หรือเปล่า? พวกมันเป็นปลาต่างสายพันธุ์…ทำไมพวกมันถึงมารวมตัวกันได้ล่ะ”
มีคนชี้ไปที่ทะเล “อะไรน่ะ? มีปลาตัวใหญ่แปลกกระโดดขึ้นมาบนผิวน้ำทะเล ดูเหมือนปลาดาบ ฮะ? ปลาดาบโผล่มาในแหล่งประมงธรรมดาได้อย่างไรกัน”
ทันใดนั้นมีคนตะโกนว่า “ท่าไม่ดีแล้ว ปลาไม่ได้หาอาหารอยู่ แต่มันกำลังหนีบางอย่าง! มีบางอย่างไล่พวกมันมา!”
ก่อนที่ชายคนนี้จะพูดจบชายอีกคนก็ตะโกนว่า “ดูสินั่น…นั่นไม่ใช่ปลาดาบ แต่เป็นคน!”
ทุกคนต่างตะลึง ราวกับว่ากำลังถูกล้อเล่น มีคนว่ายน้ำในทะเลหรอ? เขาต้องการที่จะว่ายน้ำไปนรกหรือยังไงกัน?
ในช่วงเวลาต่อมาพวกเขาพบว่านั่นคือคนจริงๆ แต่เขาว่ายเร็วกว่าปลาหลายตัว
จากนั้นพวกเขาก็สังเกตเห็นว่ามีสิ่งมีชีวิตบางชนิดสีดำหนาแน่น แต่มองไม่เห็นชัดเจนว่าเป็นอะไร
ทันใดนั้นก็มีคนกรีดร้อง “หนี…หนีเร็ว! นั่นคือฝูงปลิงทะเล…”
กองเรือตกอยู่ในความโกลาหลทันทีและทุกคนก็ตกใจกลัว ฝูงปลิงทะเลปรากฏในการประมงธรรมดาได้อย่างไร? มีโอกาสหนึ่งในล้านที่จะได้พบกับฝูงปลิงทะเลในการประมงระดับหนึ่ง ส่วนใหญ่การปรากฏในการประมงระดับสองก็ยากแล้ว
หลี่หูก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เขาไม่มีเวลาคิดว่าหานเฟยอยู่ที่ไหนแล้ว เขาโกน “ทุกคนหนี!”
…
หานเฟยไม่คิดว่าเขาจะว่ายน้ำได้เร็วกว่าปลิงทะเล ท้ายที่สุดแล้วผู้ชายแต่ละคนก็มีขีดจำกัด เขาไม่ใช่ปลาจริงๆ และไม่สามารถว่ายน้ำได้ง่ายเหมือนปลา
แต่ในขณะนี้เขามองเห็นความหวัง มีเรือประมงอยู่! เขาเติมพลังวิญญาณในร่างกายทันทีและความเร็วในการว่ายน้ำของเขาพุ่งสูงขึ้น
ซูมม…
ก่อนที่กองเรือจะหนีไปหานเฟยได้จับราวท้ายเรือด้วยเบ็ด เขาว่ายเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้บนผิวน้ำทะเลเพื่อไล่ตามเรือพร้อมกับตะโกนว่า “หนีเร็ว ฝูงปลิงทะเลกำลังมา”
สมาชิกของพยัคฆ์ทั้งหมดตกตะลึงรวมทั้งหลี่หูด้วยเช่นกัน เขามองย้อนกลับไปและพบว่าเจ้าของเสียงนั่นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหานเฟย!
หานเฟยก็ตกตะลึงเช่นกัน หลี่หู?
ทันใดนั้นหานเฟยก็ตระหนักว่ากองเรือนี้มาที่นี่เพื่อฆ่าเขา
“ฮ่าฮ่าน่าสนใจจริงๆ โลกนี้ช่างกลมเหลือเกิน”
ตุบ
หานเฟยกระโจนลงไปที่เรือ และก่อนที่หลี่หูจะพูดอะไรหานเฟยก็ได้ฟาดสมาชิกของพยัคฆ์ด้วยก้านไผ่สีม่วงของเขา
โครม…
นักตกปลาระดับเก้าสกัดกั้นการโจมตีของหานเฟยอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่เบ็ดของเขาได้ปะทะกับเบ็ดไผ่สีม่วงเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่ตกลงมาที่เขาซึ่งทำให้เบ็ดของเขางอและแทบจะแตกเป็นเสี่ยง
หานเฟยคว้าคน ๆ นี้ไว้ด้วยมือข้างเดียวและโยนเขาลงทะเลโดยไม่ลังเล
“ช่วยด้วย…” เขาตะโกนก่อนจะตกทะเลไป..
หลี่หูตะโกน “ฆ่ามันซะ เอาหัวมันมาให้ฉัน”
แน่นอนว่ามีคนมากกว่าหนึ่งคนบนเรือประมงลำนี้และอีกสามคนวิ่งเข้าหาหานเฟย
“ไปนรกซะ…ระเบิด…”