บทที่ 60: พระเจ้ากล่าว…
หวังเต็งรีบสลัดภาพในใจของเขาออกไป ภาพนั้นงดงามมากจนเขาไม่กล้าที่จะคิดถึงมันอีก มันเป็นเรื่องจริงที่ชายคนนั้นดรอปค่าพลิงวิญญาณออกมาเยอะมาก
แต่ถ้าเลือกได้ หวังเต็งก็คิดว่าชั่งมันไปดีกว่า!
เขาปิดประตูและมองหาผู้ป่วยที่เป็นนักแม่นปืนระดับพระเจ้าต่อไป
ไม่ว่าคนก่อนหน้านี้จะยังนอนอยู่บนพื้นหรือไม่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว~
207, 208…
ห้องถัดไปคือ 209 อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินผ่านห้อง 208 ไฟภายในก็ยังสว่างอยู่
ทันใดนั้นหวังเต็งก็เห็นคนคุ้นเคย นางพยาบาลหน้าโต!
ทำไมเธอถึงอยู่ในนี้?
หวังเต็งงงงวย มันเป็นไปได้ไหมว่า…
จริงๆแล้วเธอเป็นคนไข้ที่แอบออกมาในตอนกลางวันและแกล้งทำเป็นพยาบาลที่แผนกต้อนรับ?
นี่ฉันคุยกับผู้ป่วยจิตเวชมาโดยตลอดอย่างงั้นหรอเนี่ย!
หวังเต็งรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก โรงพยาบาลจิตเวชทั้งหมดนั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ชั่วร้าย มันค่อยๆโอบล้อมเขาอย่างเงียบๆ
โชคร้ายของฉัน!
เขาสาปแช่งอย่างเงียบๆ หวังเต็งไม่มีความปรารถนาที่จะสอบสวนเรื่องนี้เพิ่มเติม ดังนั้นเขาจึงไปที่ห้อง 209 และเปิดประตู เขาเดินเข้าไปโดยตรง
“ ปัง ปัง ปัง” ชายคนหนึ่งกำลังยิงขึ้นไปในอากาศในห้อง
“ นายเป็นใคร? หัวหน้าหมวดของฉันขอให้นายมาเสริมกำลังฉันอย่างงั้นหรอ?” ชายคนนั้นถามหวังเต็งอย่างตื่นเต้นทันทีที่เห็นเขา
หวังเต็งมองไปที่พื้นที่เต็มไปด้วยฟองสบู่และเก็บมันขึ้นมาอย่างเงียบๆ
พลังวิญญาณ*1
พลังวิญญาณ*0.8
พลังวิญญาณ*1.5
…
พวกมันทั้งหมดเป็นค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณ และมันก็ไม่มีค่าคุณสมบัติทักษะปืนแต่อย่างใด ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นนักแม่นปืนระดับพระเจ้าตัวปลอม
นอกจากนี้ การคาดเดาของเขาก็ดูเหมือนจะถูกต้อง
ผู้ป่วยจิตเวชนั้นจะดรอปค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณออกมาอย่างแน่นอน คนที่คิดฉากนี้ต้องเป็นอัจฉริยะ!
หวังเต็งเหลือบมองไปที่เพดาน เขาพูดไม่ออก
“ เฮ้ ทำไมนายไม่ตอบฉันล่ะ? หรือว่านายจะเป็น… สายลับ?” ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเขาสังเกตเห็นความเงียบของหวังเต็ง เขาแสร้งทำเป็นยกปืนขึ้นและเล็งไปที่หวังเต็ง ดูเหมือนว่าเขาคิดจะยิงและฆ่าหวังเต็งในทันทีถ้าเขาตอบผิด
ใข่แล้ว ฆ่าเขา…
ราชาการแสดง!
เมื่อดูจากสีหน้าของชายคนนั้นและจำนวนฟองสบู่ค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณที่เขาดรอปออกมาแล้ว คนๆนี้ก็คงจะป่วยหนักจริงๆ
ไม่มีอะไรให้พูดกันอีกต่อไป หวังเต็งส่ายหัว จากนั้นเขาก็สับเข้าไปที่ต้นคอของชายคนนั้นและส่งเขาเข้าสู่โลกแห่งความฝัน
“ เฮ้อ ทำไมการตามหาคนมันถึงยากจัง” หวังเต็งปิดประตูและถอนหายใจ
เอาล่ะ ไปต่อดีกว่า!
เขาไปที่ชั้นสามต่อไป
ชั้นแรกถึงชั้นสามนั้นเต็มไปด้วยผู้ป่วยประหลาดทุกประเภท หลายคนไม่ได้นอน
ไฟส่วนใหญ่ในห้องยังคงสว่างอยู่ มันมีละครที่แตกต่างกันในแต่ละห้อง หวังเต็งถูกดึงดูดด้วยเสียงหัวเราะที่ดังลั่นออกมา อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้รู้สึกตลกอะไรด้วย เขามองดูเข้าไปในห้องนั้น
ฟองสบู่ค่าคุณสมบัติมากมาย!
หวังเต็งสูญเสียแรงจูงใจไปเมื่อเห็นฟองสบู่จำนวนมากขนาดนี้ มันเป็นอีกครั้งที่เขาเปิดประตูเข้าไป
เขาเห็นคนไข้กำลังนั่งยองๆอยู่บนพื้น มันมีฟองสบู่ค่าคุณสมบัติมากมายกระจายอยู่รอบตัวเขา
“ ได้เวลากินยาแล้ว! ได้เวลากินยาแล้ว!” หวังเต็งตะโกน
“ อย่ามารบกวนฉัน” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในห้อง ชายคนนั้นยังคงนั่งยองๆอยู่ที่มุมห้องโดยไม่ขยับ
หวังเต็งเดินเข้าไป
เขาเก็บคาคุณสมบัติขึ้นมา!
พลังวิญญาณ*0.5
พลังวิญญาณ*1
พลังวิญญาณ*1.2
…
“ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้” หวังเต็งอยากรู้มาก เขาอดไม่ได้ที่จะถามชายคนนั้น
“ เพราะฉันมันเป็นกองขี้วัว!” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง
o((⊙_⊙))o.
“ ทำไมคุณถึงเป็นกองขี้วัวกัน? ทำไมคุณถึงไม่เป็นขี้หมูหรือขี้แกะล่ะ?” หวังเต็งพูดต่อ
“ เพราะว่าดอกไม้สดจะติดอยู่บนขี้วัวเท่านั้น (คำพูดที่แปลว่า สาวงามแต่งงานกับสามีที่น่าเกลียด)!”
“ นั่น… ก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี!”
หวังเต็งเก็บค่าคุณสมบัติขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไป มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคุยกับกองขี้วัว ดังนั้นเขาจึงจากไปแต่โดยดี
จากนั้นเขาก็ไปดูห้องทีละห้องต่อไป
ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของผู้คนเมื่อพวกเขากล่าวว่า “ มันมีผู้ป่วยจิตเวชทุกประเภท”
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคือตัวอย่างหนึ่ง
“ แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร?”
“ นายคือใคร?”
“ ฉันคือผู้สร้างโลก พระเจ้าบอกว่ามันต้องมีแสงสว่าง ดังนั้นโลกจึงมีแสงสว่าง พระเจ้าบอกว่าต้องมีอากาศอยู่ในน้ำ…”
“ พระเจ้าบอกหรือเปล่าว่านายควรกินยา…”
…
นี่คือชายคนหนึ่งที่ล้มเหลวในการเขียนนิยายออนไลน์ เขาต้องการที่จะเป็นพระเจ้า และเพื่อปรับปรุงประสบการณ์การอ่านของผู้อ่าน เขาจึงตัดสินใจที่จะหมกมุ่นอยู่กับบทบาทในการเขียนหนังสือ และนี่ก็คือจุดจบของเขา
ตอนนี้เขาอาจจะเป็นพระเจ้าในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ เขาไม่ใช่นักเขียนยอดนิยมที่มีรายได้หลายล้านทุกปี
ต่อไป!
คนไข้ที่มีความรักที่ล้นหลาม เขากำลังกอดหมอนลายสาวอนิเมะอยู่ เขายังคงถูหมอนขณะเลียมัน เขายังพูดคุยกับตัวละครอนิเมะอย่างบ้าคลั่ง
ญี่ปุ่นเป็นหนี้คุณความงามของอนิเมะ
อาเมน ฉันหวังว่าดวงอาทิตย์จะปกป้องคุณ
ต่อไป
…
ทั้งหมดนี่ทำให้มุมมองของเขากว้างขึ้นจริงๆ!
หวังเต็งคร่ำครวญกับตัวเอง และในที่สุด เขาก็มาถึงห้องของผู้ต้องสงสัยรายสุดท้าย
ถ้านี่ไม่ใช่พระเจ้าแห่งนักแม่นปืนตัวจริง เขาก็คงจะโดนชายผมสั้นหลอกในตอนเช้าหลอกแน่ๆ
แม้ว่าฉันจะค้นพบสถานที่สำหรับรวบรวมค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณด้วยเหตุนี้ แต่ฉันก็ยังถูกหลอก และฉันก็จะไม่ทนกับมัน!
เขาเปิดประตูเข้าไป!
มันมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ข้างเตียงในห้อง เขามีผมสีดำยาว มันเลียนแบบทรงผมบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้ดี เคราของเขาไม่ได้ถูกตัดและสายตาของเขาก็ดูเศร้าโศก การแสดงออกของเขาดูหนักใจ
หล่อ!
นี่เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างยิ่ง
เมื่อเทียบกับผู้ป่วยจิตเวชรายอื่นๆ ผู้ชายคนนี้ก็ดูปกติเกินไป ปกติจนดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนของที่นี่
อย่างไรก็ตาม หวังเต็งก็ได้ยกระดับความระมัดระวังขึ้นเมื่อเห็นดังนี้
ยิ่งผู้ป่วยจิตเวชดูปกติมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น ใช่ไหม?
“ สวัสดี” หวังเต็งถามอย่างระมัดระวัง
“ สวัสดี” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันก็สามารถสัมผัสด้ถึงความอบอุ่นและความอ่อนโยนในน้ำเสียงของเขา
เขามองไปที่หวังเต็ง “ คุณไม่ใช่พนักงานของที่นี่”
“ ฉันมาที่เพราะ-”
“ ฉันรู้ อย่างไรก็ตามโปรดอย่าบอกฉัน ฉันคงจะบ้าไปแล้ว ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้” ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าหวังเต็งกำลังจะพูดอะไร ดังนั้นก่อนที่หวังเต็งจะพูดจบเขาจึงได้หยุดหวังเต็งเอาไว้
อย่าบอกนะว่าไง? พี่ครับช่วยชี้แนะหน่อยได้มั้ยครับ? ถ้าไม่ฉันจะเดาได้อย่างไร หวังเต็งเป็นใบ้
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร กระนั้นตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่านี่คือคนที่เขากำลังมองหา
สิ่งที่ไม่สามารถเอ่ยถึงได้… ถ้าไม่ใช่ปืน ก็คงจะเป็นผู้หญิงที่เขารัก
นี่เป็นเรื่องยากเล็กน้อยที่จะทำใจ ถ้าฉันพูดไม่ได้ งั้นฉันจะทำอะไรได้อีก? ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ต่างไปจากคนปกติถ้าอาการป่วยของเขาไม่กำเริบ ฉันไม่สามารถหลอกเขาได้
หวังเต็งสามารถสัมผัสได้ว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา อย่างน้อยก็เมื่อเขาเผชิญหน้ากับชายคนนี้ เขาก็สัมผัสได้ถึงอันตราย
ถ้าเขาปฏิบัติต่อชายคนนี้เหมือนที่เขาปฏิบัติกับผู้ป่วยจิตเวชคนอื่นๆ ผลของมันก็อาจจะจบลงไม่สวยเท่าที่ควร
“ ดูเหมือนว่าวันนี้คุณจะเดินทางมาเสียเที่ยวแล้วล่ะ!” ชายคนนั้นยิ้มและถามว่า “ คุณมีบุหรี่ไหม?”
หวังเต็งตกตะลึงเล็กน้อย
การเปลี่ยนหัวข้อนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนเขาเกือบจะตั้งตัวไม่ทัน
เขาหยิบซองบุหรี่ออกมาแล้วส่งต่อให้อีกฝ่าย แล้วเขาก็ถอนหายใจยาว “ เห้อ มันน่าผิดหวังนิดหน่อย แต่นี่ก็ไม่ใช่การเดินทางที่เสียเที่ยวซะทีเดียว”
ชายคนนั้นจุดบุหรี่และส่งซองบุหรี่กลับไปให้หวังเต็ง
หวังเต็งรู้สึกหงุดหงิด ดังนั้นเขาจึงจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนเริ่มสูบบุหรี่ในวอร์ด
“ ไม่เลว คุณกลายเป็นนักสู้ตั้งแต่อายุยังน้อย” จู่ๆชายคนนั้นก็พูดขึ้น
หวังเต็งตกตะลึง
“ คุณรู้ได้ยังไงกัน?”
“ ฉันสัมผัสได้ถึงฟอร์ส”
“ คุณเองก็เป็นนักสู้ด้วยหรอ?”
ชายคนนั้นยิ้มและไม่พูดอะไร เขายังคงเงียบจนกระทั่งเขาสูบบุหรี่เสร็จ
“ น่าเสียดายที่ไม่มีแอลกอฮอล์ ฉันไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มานานแล้ว” ชายคนนั้นกล่าวในที่สุด
“ ถ้าคุณต้องการ คราวหน้าฉันก็สามารถหามาให้ได้นะ” หวังเต็งลุกขึ้นเตรียมจะจากไป
“ เดี๋ยวก่อน!”
หวังเต็งหันกลับมาและเห็นชายคนนั้นขว้างอะไรบางอย่างใส่เขา เขารีบเก็บมันขึ้นมา
“ นี่คืออะไร?”