151 – กําหนดทิศทางของตัวเอง
เอี้ยนลี่เฉียงใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วยามกว่าจะเดินทางขึ้นและลงภูเขามากกว่าสิบครั้งเพื่อเติมน้ําสองโถในห้องน้ําจนเต็ม
ตลอดชั่วเวลาที่ผ่านมา เขาได้ทําน้ําหกบนเส้นทางภูเขาจนพื้นหินชุ่มโชกไปด้วยน้ําคล้ายกับฤดูฝน
เนื่องจากเอี้ยนลี่เฉียงยกถังน้ําขึ้นบนภูเขาด้วยแขนเหยียดตรงกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นข้างใดข้างหนึ่งใต้รักแร้จึงลุกไหม้
พวกมันเจ็บปวดแม้ว่าเขาจะผ่านขั้นตอนท่าม้าและฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นแล้วก็ตาม เขาแทบจะไม่สามารถยกแขนขึ้นได้
เมื่อเห็นโอ่งน้ําสองใบเต็มแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่หยุดพักเลยแม้แต่น้อย
เขาสวมหน้ากาก ถุงมือ ผ้าเช็ดหน้า และสวมชุดที่เขาเย็บให้ตัวเองทันที ด้วยกองเครื่องมือ เขาเริ่มทําความสะอาดห้องน้ําด้วยความพยายามอย่างเต็มที่
เขากวาดพื้นก่อนจะล้างด้วยน้ํา จากนั้นเขาก็ใช้แรงกดลงบนแปรงของเขาก่อนที่ จะล้างด้วยน้ําอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ขัดอีกครั้ง
– เอี้ยนลี่เฉียงจริงจังกับเรื่องนี้มาก เขาเดินผ่านทุกซอกทุกมุมและเขาก็ไม่พลาดแม้แต่ฝุ่น เขาทําความสะอาดสถานที่ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทําได้
เจ้าคนแซ่ฮั่วจากลานบัญชาการอาจคิดว่าการมอบหมายให้เอี้ยนลี่เฉียงทําความสะอา ดห้องน้ําที่นี่เป็นการลงโทษสําหรับเขา
แต่เขาไม่ค่อยรู้ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเอี้ยนลี่เฉียงผู้ที่สร้างแรงบันดาลใจให้เอี้ยนลี่เฉียงทํางานต่อไปเป็นบุคคลสองคนที่มีเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับที่ห้องสุขา
หลายคนคงเคยได้ยินเรื่องราวของ เซอิโกะ โนดะ งานแรกของ เธอเมื่อสําเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยคือแม่บ้านทําความสะอาดในห้องน้ําในโรงแรม
แต่สุดท้ายเธอก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงไปรษณีย์และโทรคมนาคมของญี่ปุ่นเมื่ออายุได้ 37 ปี
บุคคลที่สร้างแรงบันดาลใจเรื่องห้องน้ําคนที่สองของเอี้ยนลี่เฉียงคือ ฮันส์ วอลล์ ผู้ก่อตั้งบริษัท Wall AG ในเยอรมนี เขาเปิดบริษัททําความสะอาดห้องน้ําสาธารณะฟรี ใครจะคิดว่ามันจะทําเงินได้ในตอนแรก
อย่างไรก็ตาม ฮันส์ วอลล์ พิสูจน์ให้เห็นว่าทุกคนคิดผิด นี่คือคนที่เปลี่ยนความคิดของทุกคนเกี่ยวกับการมองห้องน้ําสาธารณะว่าเป็นสถานที่สกปรกและเลอะเทอะ
ห้องน้ําสาธารณะที่เขาดําเนินการล้วนเป็นผลงานศิลปะที่แยบยลซึ่งแสดงถึงความคิดสร้างสรรค์ที่ยอดเยี่ยม พวกมันกลายเป็นแพลตฟอร์มโฆษณาที่สร้างผลกําไรประจําปีถึง 300 ล้านดอลลาร์ได้อย่างง่ายดาย
ทั้งสองคนทําให้เอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจหลักการที่สําคัญที่สุดอย่างหนึ่งของชีวิตความสําเร็จของบุคคลที่ไม่ได้อยู่ที่งาน แต่อยู่ที่ผลงานต่างหาก
บ่อยครั้งที่อดีตอาจอยู่เหนือการควบคุมของคนส่วนใหญ่ และโชคชะตาอาจแค่เยาะเย้ย คุณต่อหน้าอย่างไรก็ตามทุกคนสามารถควบคุมทุกสิ่งได้ในมือของพวกเขา
แม้ว่าจะเป็นการทําความสะอาดห้องส้วม แต่ถ้าใครทําความสะอาดโถส้วมได้ดีจนสามารถตักน้ําออกจากชามและดื่มได้โดยไม่ต้องอาย การเยาะเย้ยของโชคชะตาก็จะกลายเป็นรอยยิ้มอย่างแน่นอน
เอี้ยนลี่เฉียงวางแผนที่จะกําหนดเส้นทางแห่งโชคชะตาของเขาในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ภายในห้องน้ําบนยอดเขาเทียนเฉียว!
ขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงกลับมาที่แอ่งภูเขา ใครบางคนบนยอดเขาเทียนเฉียวก็มาถึงห้องน้ําที่เขาเพิ่งทําความสะอาด
ทันที่ที่เขาเข้าไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นห้องน้ําทั้งห้องก็กลายเป็นเงาและสะอาดมากในชั่วข้ามคืนมันสะอาดมากจนไม่มีกลิ่นเหม็นเลยแม้แต่น้อย
บุคคลนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาคงจะรู้สึกแย่มากหรือแม้กระทั่งรู้สึกผิดถ้าเขาได้ทําลายสภาพแวดล้อมที่สะอาดและเรียบร้อยเช่นนี้
มีคนต้องใช้พลังงานเป็นจํานวนมากในการทําความสะอาดห้องน้ํานี้ เป็นไปได้ไหมว่าปรมาจารย์นิกายและผู้อาวุโสคนอื่นๆ กําลังมาที่ยอดเขาเทียนเฉียวเพื่อตรวจตราความก้าวหน้าของพวก เขา…?
คนๆนั้นแอบสงสัยขณะยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องน้ํา ดิ้นรนตัดสินใจว่าควรเข้าหรือไม่
ไม่นานก็มีคนอีกสองสามคนมา เช่นเดียวกับคนแรกพวกเขายังตะลึงกับภาพโถส้วมที่สะอาด มากจนใหม่เอี่ยมอ่อง บางคนก็มีนงงและเริ่มลังเลที่ทางเข้า
“พวกเจ้ากําลังลังเลอะไรอยู่?” เมื่อมีคนมากมายสงสัยว่าควรเข้าไปหรือไม่ ก็มีเสียงตะโกนดัง มาจากข้างหลังพวกเขาสองสามคนที่รวมตัวกันที่ทางเข้าห้องน้ําแอบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียง
ชายหัวล้านดูเหมือนอายุห้าสิบกว่าได้เข้ามาด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาแต่งกายด้วยชุดลําลองสีน้ําตาลอมเหลือง โดยหน้าท้องครึ่งหนึ่งยื่นออกมาด้านหน้า
“พวกเจ้าว่างเกินไปหรือเปล่าถึงได้มาทําความสะอาดห้องน้ํานี่”
“อาจารย์ อืม… วันนี้ประมุขนิกายหรือผู้อาวุโสคนใดที่จะมาบนยอดเขาของเรา?” เด็กหนุ่มคนแรกที่มาถึงถามด้วยรอยยิ้ม
“ไร้สาระ!” ชายหัวล้านตะโกนออกมาทันที
“ถ้าประมุขนิกายและผู้อาวุโสกําลังมา ทําไมข้าจะไม่รู้เรื่องนี้ซุนเว่ยเซ็น เจ้าพูดพล่ามเรื่องอะไร?”
“อาจารย์ ข้าจําได้ว่าตอนที่ผู้อาวุโสกั่วมาที่ยอดเขาของเราเขาได้ตําหนิว่าที่ที่พวกเราอยู่แม้ จะเป็นที่ที่ผู้ชายอยู่รวมกันก็ไม่ควรปล่อยให้ห้องน้ําสกปรก”
ชายหัวโล้นเดินเข้าห้องน้ํา ทันทีที่เขาเห็นสภาพของห้องน้ํา ชายหัวล้านก็ตะลึงไปชั่วครู่เช่นกัน จากนั้นเขาก็กลับมารู้สึกตัวและโบกมือ
“ไม่ต้องห่วงประมุขนิกายและผู้อาวุโสจะไม่เข้ามาตรวจสอบในวันนี้ บางทีคนที่เข้ามาทําความสะอาดที่นี่เขาอาจเป็นคนรักความสะอาดจึงได้ทํามากกว่าปกติเท่านั้น…”
หลังจากจบประโยคชายคนนั้นก็เข้าไปก่อน ลูกศิษย์คนอื่นๆนอกห้องน้ํามองไปที่เขาและเดินตาม…
เอี้ยนลี่เฉียงเริ่มงานช่วงเช้าด้วยการอาบน้ําสะอาดในทะเลสาบและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ชักเสื้อผ้า ถุงมือ และสิ่งอื่นๆ ที่เขาสวมใส่เพื่อทําความสะอาดห้องส้วมและตากให้แห้ง
เสื้อผ้าที่เขาใส่ก่อนหน้านี้มีกลิ่นเหม็นเล็กน้อยหลังจากที่เขาทําความสะอาดห้องน้ํา เอี้ยนลี่เฉียงไม่ต้องการถูกสังคมรังเกียจในตอนที่เดินไปเดินมาในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์
ดังนั้นเขาจึงต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดชุดใหม่เป็นธรรมดา นี่เป็นเหตุผลที่เอี้ยนลี่เฉียงเตรียมเสื้อผ้าสองสามชุดสําหรับตัวเอง
“น้องลี่เฉียง!” เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเพิ่งตากเสื้อผ้าเสร็จ ภู่เจือชวนและจ้าวฮุยเผิงก็เข้ามาที่ลานบ้านของเขาขณะแทะข้าวโพด พวกเขาโยนข้าวโพดและไข่ต้มให้เอี้ยนลี่เฉียง
ข้าวโพดยังร้อนอยู่เล็กน้อยแต่ไม่ลวกถึงมือ เอี้ยนลี่เฉียงจับข้าวโพดปอกมันเข้าปากทันที
กลิ่นหอมหวานของข้าวโพดก็ลอยเข้ามาในรูจมูกของเขา หลังจากทํางานมาทั้งวัน ท้องของเขาก็ร้องมานานแล้ว ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงที่เพิ่งได้รับข้าวโพดจึงไม่อายที่จะกินมันต่อหน้าทั้งสอง 3
นิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ให้อาหารเพียงสองมื้อเท่านั้น สําหรับสาวกภายนอกเช่นเอี้ยนลี่เฉียงอาหารเหล่านั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากซาลาเปาไม่มีไส้ ผักนึ่งหรือเค็มหกชิ้น
อาหารของศิษย์ภายนอกนั้นไม่แตกต่างจากตอนที่เขาเข้ามาใหม่ๆ อาหารพวกนี้มีประโยชน์เพียงแค่ไม่ให้พวกเขาหิวตายเท่านั้น
ไม่มีปัญหาใดๆหากสาวกภายนอกต้องการที่จะลิ้มลองอาหารที่ดีขึ้น ตราบใดที่เจ้าสามารถจ่ายได้ ก็มีร้านอาหารหรูหราในตลาดมากมาย
นี่ไม่ใช่เรื่องที่แย่ เจตนาของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นั้นต้องการให้สาวกภายนอกได้รับความยากลําบากพวกเขาถึงอยากจะพัฒนาตัวเองให้หลุดพ้นจากตําแหน่งนี้ให้ไวที่สุด
ในความเป็นจริงภู่เจือววน เอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าวโพดที่นี่ เนื่องจากผลผลิตทั้งหมดเป็นของนิกาย แต่ผู้คนระดับสูงของนิกายก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ห้ามกันไม่ได้
หลังจากที่เจ๋อชวนมอบเงินให้กับชายชราดูแลสวนสองสามคนที่นี่ เขาก็จะได้รับไข่ไก่และข้าวโพดรวมถึงผลไม้บางส่วนอยู่เสมอ