193 ยักษ์ผู้เคลื่อนที่
–มุมมองเอเกอร์–
กองทัพกลับไปสู่ราเฟนและขั้นตอนปรกติสำหรับการฉลองชัยชนะของกองทัพก็ถูกจัดขึ้น
เหล้าและขนมปังถูกแจกจ่ายให้กับพลเมืองและทหารขณะพวกเขาดื่มและร้องเพลงอย่างมีความสุข……
แล้วก็ยังมีผู้หญิงผู้จมลงกับพื้นในจิตใจที่หดหู่และเด็กเล็กผู้จ้องอย่างว่างเปล่า
เห็นได้ชัดว่าครอบครัวของผู้ที่เสียไปแล้วไม่ได้รู้สึกเหมือนจะมีความสุข
「คนมากกว่า 1000 คนถูกเสียสละไป มันมากเกินไปที่จะชอบสำหรับผม」
ลีโอโพลต์จิบเครื่องดื่มเหมือนเขาไม่ได้รับผลจากอะไรสักอย่าง
กองประจำการหลักตั้งอยู่ใกล้เมืองดังนั้นครอบครัวมากมายอยู่ที่นี่ตอนนี้
สำหรับตอนนี้ เงินและอาหารถูกมอบให้ไว้แก่ครอบครัวผู้สูญเสียได้ถ้าพวกเขามีแค่ผู้หญิงและเด็ก แต่นั้นจะไม่ได้เป็นการรักษาความเศร้าโศกของพวกเขาตรงๆ
「ตราบใดที่ทหารมีอยู่ มันเป็นผลลัพธ์ที่เลี่ยงไม่ได้ เอเกอร์ซามะไม่ควรกังวลเกี่ยวกับมันมากเกินไป」
ซีเลียกังวลเกี่ยวกับเรื่องอื่นไปเลย
「พี่ก็ว่า」
ผมเข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่เมื่อเห็นผู้หญิงร้องไห้มันแค่รู้สึกได้ว่าไม่ดี
มากกว่านั้น ดั้งเดิมแล้วนั่นไม่มีความจำเป็นเลยสำหรับผมที่ต้องส่งกองทัพผมเองไปสู้ในเหตุการณ์นี้
มันจะดีกว่าที่จะใช้กองทัพหลวงของโกลโดเนีย
「สุดท้ายเราเราจบด้วยผลลัพธ์ ตอนนี้ คุณเป็นแค่ลอร์ดศักดินาคนเดียวที่มีความสัมพันธ์รู้จักกับนครรัฐ」
เป็นแบบนั้นจริงๆกับอเลสและอโตรัว
มากไปกว่านั้นตอนนี้เรามีความสัมพันธ์กับเมืองอื่นที่ให้โอกาสเราเพื่อไปสนทนาและเจรจากับพวกเขา
ผมแน่ใจว่าการแลกเปลี่ยนวัฒธรรมกับพวกเขาจะเกิดขึ้นไม่นานนี้
การได้รับช่องทางสู่เมืองเหล่านั้นนอกดินแดนผมผู้ผมยังไม่เกี่ยวข้องกับความมีค่าของมัน
พวกเขาอาจเป็นนครรัฐเล็กๆ แต่พวกเขายังคงค่อนข้างร่ำรวยและพวกเขาหลายคนนำเข้าของเหมือนเหล็กหรือเมล็ดข้าว
「ถ้าอย่างนั้นทั้งหมด…… มันเพื่อเงิน」
「สงครามเกือบทั้งหมดเกิดขึ้นเพื่อผลประโยชน์ทางการเงิน ไม่ว่ามันจะเป็นทองหรือดินแดน มันไม่ได้ต่างกันมาก」
ไม่ประโยชน์ในการบ่นโวยวายเกี่ยวกับมันตอนนี้แล้ว
เราทำได้แค่อธิษฐานสำหรับผู้เสียไปให้ก้าวไปข้างหน้า
「นั่นทำให้หนูคิดได้ แม็กและคริสตอฟก็ได้รับบาดเจ็บด้วย」
มันดูเหมือนตลอดกาลมาแล้วตั้งแต่ชื่อเหล่านั้นถูกเอ่ยออกมา
มันเป็นแค่ธรรมชาติเท่านั้นหลังจากการต่อสู้สุดดุดันแบบนั้น ผมแค่ภาวนาว่าไมม่อะไรจริงจัง
「ตอนนี้แม็กกำลังฟื้นตัวจากแผลใหญ่ที่ไหล่หลังจากเข้าสู้กับทหารเอลสและผลลัพธ์ออกมาเป็นเสมอกัน」
อุมุ เพราะทั้งหมดเขาอึด
「คริสตอฟถูกตีกระเด็นและตกเหวเมื่อเขาปะทะกับทหารอเลส」
เข้าใจแล้ว…… ถ้าอย่างนั้นเขาตาย ช่างน่าเสียดาย
「ไม่ อย่างโชคดีสำหรับเขา เขาอ่อนแอและถูกส่งบินกระเด็นลอยไปสู่น้ำ ผู้อื่นที่ตกจากเหวไม่ได้โชคดีเท่ากันและตายหลังจากโดนหิน……อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ และไปติดกิ่งไม้หลังจากไหลไปตามล่างกระแส ยังไงเขาก็ถูกส่งกลับอยู่ดี แม้ว่าค่อนข้างจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย」
「คนนี้มันค่อนข้างมีโชคของมารเลย」
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เขามีส่วนร่วมกับการต่อสู้นับจำนวนไม่ได้และไม่มีแผลเป็นเพื่อแสดงออกสำหรับมัน
แม้ว่าผมนั้นออกมาปกคลุมไปด้วยแผลตลอด
「เขายังไม่มีความสำเร็จจนถึงวันนี้ จริงๆแล้วมันน่าประทับใจว่าเขาถูกส่งไปแนวหน้าทุกครั้งไป กระนั้นฟันใครสักคนไม่ได้เลย」
「อืม เขาเป็นเพื่อนที่ดีตั้งแต่กลับไปตอนนั้น ดังนั้นฉันทำตัวแบบให้ความสำคัญเขามากกว่า ให้แม็กกินอะไรดีๆบางอย่างด้วย….. และให้สาวสวยๆจากซ่องให้ไปดูเขา ฉันแน่ใจว่าหลายคนชอบผู้ชายใหญ่ๆเหมือนเขา พี่จะส่งองุ่นรวมไปให้คริสตอฟ」
อืม ส่วนใหญ่กิจกรรมหลังสงครามนั้นเรียบร้อยแล้ว ผมจะโยนแม็กซิมิเลียนเข้าสู่คุกจนกว่าจะแจ้งต่อไป
「เอเกอร์ซามะ! ที่สำคัญมากกว่านั้น ให้ความสำคัญกับเรามากกว่านี้」
ขณะผมมองเมืองราเฟนหลังจากฉอลงชัยชนะที่ตามมา บางอย่างใหญ่มากๆกระแทกใส่หลังหัวผม
พวกมันเป็นเนินกระแทกหน้าของนนน่าว่าแน่นอน
สาวคนอื่นๆกำลังเดินผ่านประตูด้วย
มาหยุดความคิดหดหู่ไว้ก่อนสำหรับตอนนี้
「อนาตาเซียและบาโธโลมกำลังโตขึ้นอย่างดีด้วย อ่ะนี่ป่ะป๊า จับพวกเธอ」
แฝดก็พักอยู่บนคอผมแล้ว จับหน้าผมอย่างสงสัย
พวกเธอตัวเล็กมากๆและมันรู้สึกเหมือนพวกเธอจะแตกหักถ้าผมได้สัมผัสพวกเธอ
ผมถูแก้มอย่างอ่อนโยน ไม่แน่ใจว่าทำอะไรดี แต่พวกเธอตอบมาโดยการดูดนิ้วของผม
พวกเธอกำลังทำอะไรที่ซีเลียทำเมื่อวาน แม้ว่าเธอดูดเจี๊ยวของผมทันทีหลังจากนั้น
「พวกเธอเป็นเด็กที่สวยงามเหมือนหนูทุกอย่างเลย ให้นมลูกพวกเธอจากเต้าอย่างดีมั้ย?」
ถ้ายอย่างนั้นห็นว่า นนน่าให้อาหารลูกสองคนตรงๆจากหน้าอกเธอ
ผมคิดอย่างแน่ใจวว่าเธอใช้แม่นมเหมือนขุนนางทำ แต่เธอบอกผมแล้วว่าเธอไม่อยากทิ้งน้องๆให้กับคนอื่นหลังจากเห็นผู้หญิงคนอื่นให้นมลูกจากนมพวกเธอเอง
「อืม…… แค่ไม่ได้แบบดีๆ」
นนน่าเขินอายและมองลง ระหว่างเมลและมิตี้หัวเราะคิกคัก
ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นคาร์ล่ายิ้มเหมือนพวกขี้แกล้งและพูดออกมา
「รูปลักษณ์ของสาวคนนี้ไม่ใช่แค่มีไว้แสดง และเธอน่ะเป็นถังนมเลยละ เธอเติมเต็มท้องลูกสองคนด้วยหน้าอกของเธอเอง…… และจากนั้นหนูกับเอคาเธอรีน่าก็ดื่มอีกเต้าเพราะมันบวม」
“ว้าาา” – นนน่าแทรกแซงและพยายามหยุดคาร์ล่าจากการพูดต่อ
ช่างน่าอิจฉา แต่มันเป็นของผมเริ่มจากวันนี้
「ออออุ่…… นั่นเพราะหน้าอกหนูกลายเป็นใหญ่เกินไปเมื่อมันบวม…… ถ้าพวกมันไม่ถูกทำให้แห้ง พวกมันจะใส่ไปในเสื้อผ้าไม่พอดี」
นนน่าซ่อนหน้าอกของเธอย่างเขินอาย
เธอไม่เคยมีเสื้อผ้ามากมายที่พอดีกับหน้าอกมโหฬารของเธอ ดังนั้นเพื่อเพิ่มเติมนมที่ใหญ่มากอยู่แล้วก็ทำให้บริเวณหน้าอกซึ่งควรจะถูกทำให้หลวมๆก็รู้สึกเหมือนมันจะระเบิดออก
「เหลือเชื่อ…… พี่เล่นกับพวกมันวันนี้ได้ ถูกมั้ย?」
「พี่จะดูดพวกมันเหรอ?」
ผมจะดูดพวกมัน, ลูบไล้พวกมัน, ส่ายมันไปทั่ว, และเข้าไประหว่างมันแล้วเอามันบีบ
「ส-ร้างความรักนั้นยังไม่ได้สำหรับร่างกายหนู……ดังนั้นได้โปรดเล่นกับหน้าอกหนูมากเท่าที่ต้องการเลย」
「พี่มีแผนจะทำอย่างนั้น มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่หนูขยี้พี่ด้วยพวกมัน」
แน่นอนว่าผมจะทำมันกับคาร์ล่า, เมล, และคนอื่นๆด้วยเหมือนกัน
เพราะทั้งหมดผมต้องรักษาใจที่มีแผลจากศึกด้วยการซั่มหมู่ผู้หญิงที่รักของผมทั้งหมด
「อืม…… อืม……」
ผามก็กอดอลิสผู้เอาตัวเองมาข้างหน้าไม่ได้ด้วยเหมือนกัน…… จากนั้นเอื้อมไปสู่หว่างขาเธอและดึงเอ็นปลอมอันยัดอยู่ในตูดเธอออกมา
ตูดหนูหลวมพอแล้ว อย่าไปเล่นกับมันอีก
อะไรๆจะเริ่มเล็ดออกมาจากมัน
ก่อนผมรู้ตัว ลีโอโพลต์และนีน่าไปแล้ว
เขาหายตัวไปตลอดไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมเริ่มพูดกับสาวๆ
อย่าบอกผมนะว่าเขายังซิง
แต่สองคนนั้นอยู่ด้วยกันมากกว่าก่อนหน้า
ลืมเกี่ยวกับพฤติกรรมน่าอึดอัดของคนนั้น
ตอนนี้ หัวของผมเติมเต็มไปด้วยความคิดที่กำลังอยากเล่นไปทั่วกับสาวๆในห้องน้ำและดื่มนมจากนมใหญ่เหล่านั้น
สงครามจบแล้ว ดังนั้นผมคิดว่าชีวิตประจำวันจะดำเนินไปสักพัก
วันต่อมา
「นี่เป็นอีกข่าว…… ที่เป็นข่าวใหญ่」
กำลังที่ทำให้กายหลายคนขยับเขยื้อนมาพ้อมกับตะวันขึ้นเช้าตรูในฐานะผู้ส่งสาส์นผลเมืองผู้วิ่งมาข้างใน…… ผมพูดว่าพลเมืองแต่ผู้ส่งนั่นจากสหพันธรัฐโอลก้า…… มันมาจากคลาร่า ผู้ช่วยคลอเดีย
ข้อมูลจากสาวคนนี้เป็นวิธีเดียวเท่านั้นที่ผมต้องเรียนรู้เกี่ยวกับค่าข้างในข่าวของจักรวรรดิ
ปรกติแล้วจะแลกเปลี่ยนจดหมายกันเดือนละหนึ่งครั้ง แต่ใบนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกำหนดการนั้น
「ยัยอ้วนนั่นทำอะไรบางอย่างเละอีกแล้วเหรอ?」
ซีเลีย เธอยังเป็นผู้หญิงของพี่ ทำตัวดีกว่านี้
「พี่ก็คิดมันด้วยตอนแรกเหมือนกัน…… เห็นได้ชัดว่ามันเป็นบางอย่างต่างไปเลย มาดูสิ」
ผมไม่ได้แค่เอาให้ซีเลียดู แต่ผมก็ให้อดอล์ฟ, ลีโอโพลต์, ไมล่าและทุกคนผู้มีตำแหน่งสำคัญดูด้วยเหมือนกัน
จดหมายออกจากเมืองสีขาวเมื่อถึงเวลาของการคลอดของท่านหญิง ดังนั้นมันน่าจะเริ่มแล้วเพราะข้อมูลนี้มาสาย
「จักรวรรดิการ์แลนต์…… จะดำเนินการรุกรานใหญ่เข้าไปสู่สหพันธรัญฐโอลก้าจากที่ราบตะวันตก…..!?」
「นี่คือ-……」
「บนอีกฝากของทวีป…… แต่ผลยังจะเล็ดรอดมา」
สุดท้ายแล้วคลาร่าเป็นแค่ผู้ช่วย ดังนั้นข้อมูลของเธอส่วนใหญ่มาจากข่าวลือหรือจากการได้ยินการสนทนาเหล่านั้นรอบมาร์เควสมาลอร์ดอลเผินๆ ไม่มีอะไรสักอย่างที่แม่นยำมาก
「แต่คำสั่งเรียกตัวฉุกเฉินกับดินแดนของมาร์เควสถูกส่งมอบออกมา นี่จะเป็นสงครามค่อนข้างใหญ่มาก」
ลีโอโพลต์และอดอล์ฟพยักหน้าอย่างเงียบๆ
เราเพิ่งต่อสู้เสร็จแล้วตอนนี้เรามีปัญหาใหญ่อีกอย่าง
ผมหวังว่าประกายจากความขัดแย้งของพวกเขาไม่บินมาสู่เรา
「และบางคนไปตบไอทริสตันให้ตื่น ถ้าเราปล่อยเขาไว้ตามลำพัง เขาจะนอนจนถึงครึ่งวัน!」
–
มุมมองบุคคลที่สาม
–
บางเวลาก่อนหน้านี้ จักรวรรดิการ์แลนด์: เมืองหลวงจักรวรรดิ
「พระองค์คือแน่นอนที่สุด! จงดู เจ้าผู้ยิ่งใหญ่แห่งทวีปซึ่งกำหนดโลก จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งการ์แลนด์ ก้มลงคำนับต่อหน้าเขา!」
หัวหน้าผู้รับใช้ตะโกนดังที่สุดเท่าที่เขาทำได้
ในใจกลางของเมืองหลวงมีปราสาทตั้งอยู่ซึ่งยืดไปถึงสวรรค์และถูกล้อมโดยคูน้ำรอบพื้นที่สร้างวัง ผู้ชายร่างใหญ่โตมากห่อหุ้มในผ้าคลุมบางหรูหราและงดงามแสดงตัวเองออกมา
มีแค่คนเดียวในอนาจักรผู้ถูกอนุญาติให้ใส่เสื้อ – อันมีลวดลายสีแดงที่เหมือนกับสีของธงชาติ – บนกายคนๆนั้น
ในพริบตา การร้องประสานเสียงของหมู่เหล็กขยับสามารถได้ยินได้
มันเป็นเสียงของเกราะโดนพื้นขณะที่ทหารทั้งหมดทั่วเมื่องก้มลงหมอบคลาน
「ตอนนี้ ฉันเติมเต็มไปด้วยความสุขอันยิ่งใหญ่」
คำพูดเหล่านั้นไม่ได้พูดออกมาในน้ำเสียงโหดร้าย แต่เสียงดังและต่ำสามารถไปถึงทุกมุมของเมืองเงียบ
「ที่รวมตัวกันที่นี่คือกองทัพของฉัน, ดาบของฉัน ผู้ฉันเชื่อว่าจะทำตามความต้องการของฉันในเวลานี้」
จักรพรรดิแยกมือออกและปิดตาของเขา
「ทหารอย่างพวกเจ้าผู้กำลังยึดเมืองก็เป็นส่วนหนึ่งของดาบของฉัน จงภูมิใจผู้คนของการ์แลนด์ จักรพรรดิของพวกเจ้าคือผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปนี้」
คำพูดของเขาไม่ได้โกหก
จักรวรรดิการ์แลนด์คือเมืองใหญ่ที่มีจำนวนผู้คนเป็นผลเมืองล้านคน ก้าวข้ามเมืองหลวงสีขาวในสหพันธรัฐโอลก้า
เมืองนั้นตอนนี้เต็มไปด้วยทหารติดอาวุธ
ไม่ต้องสงสัยว่ามีทหารหลายแสนคนรวมกันในเมือง
แต่อย่างไร จำนวนนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของจำนวนรวม และคนเดียวเท่านั้นผู้ได้ยินคำพูดจักรพรรดิได้คือคนเหล่านั้นผู้เรียกตัวเองว่ากองทัพแห่งชาติ – คนเหล่านั้นผู้ถูกทำให้เป็นคนรับใช้ของจักรพรรดิมาหลายต่อหลายปีแล้ว
สมาชิกคนอื่นผู้เพิ่มเป็นจำนวนเต็มของที่เหลือของกองทัพจักรวรรดิรวมไปถึงกองทัพจังหวัดที่เพิ่งปกครองไม่นานและเหล่ากบฏผู้ถูกบังคับให้กลายเป็นทหารทาส
「ตอนนี้เป็นเวลาที่จะแสดงถึงความแข็งแกร่งของเราให้พวกขี้ขลาดทางเหนือเหล่านั้น, เหยียบย่ำให้ทั่วทั้งดินแดน, และกลายเป็นอนุสรณ์สำหรับชัยชนะของเรา! ก้าวเดินไปข้างหน้า เหล่าข้ารับใช้ผู้ภักดีของฉัน! นำชัยชนะกลับมาสู่มือนี้ของฉัน!」
“โออ้” – การตะโกนที่เน้นเสียงของเหล่าทหารทั้งหมดก้องสะท้อนกังวาลไปทั่วทั้งเมืองขณะจักรพรรดิยกแขนขึ้นและกลับเข้าไปในปราสาท
กำลังรอเขาอยู่นั้นคือบุคคลผู้กำลังคำนับลงคล้ายกับทหารข้างนอก
「มันผ่านเลยเวลาแล้วสำหรับกองทัพของฉันเพื่อปราบทั้งทวีป」
มีแค่สองคนในหมู่ผู้มี่กำลังนั่งคุกเข่าลงและเงยหัวขึ้น
อย่างแรกจักรพรรดิวางมือของเขาบนไหล่ของชายวัยกลางคนผู้ร่างกายกำยำ
「หัวหน้าผู้บัญชาการซาฟเนส นายต้องตีฝ่าที่ราบตะวันตก และมุ่งหน้าไปจนกว่าถึงแม่น้ำเทอรี่เหนือ」
「ผมจะทำ ผมจะทำคำสั่งนี้ด้วยชีวิตนี้ของผมโดยไม่ล้มเหลว」
ชายชื่อซาฟเนสยิ้มอย่างไร้ความกลัวและพยักหน้าอย่างแรง
ด้วยกายใหญ่และหนวดเฟิ้ม ชายปล่อยบรรยากาศของนายพลผู้กล้าหาญ
ความเป็นจริงนั้นเขาเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังบุกรุกพื้นที่ หัวหน้าผู้บัญชาการผู้นำทัพ 2.5 ล้านคนที่ไม่เคยถูกจัดตั้งมาก่อน
ต่อไปจักรพรรดิวางมือไว้บนไหล่ผู้หญิงที่อีกฝั่งหนึ่ง
「หัวหน้าผู้บัญชาการเซกริดเธอจะนำกองเรือที่ยิ่งใหญ่ขึ้นไปทางเหนือบนทะเลที่ยิ่งใหญ่และเข้าสู่แม่น้ำเทอรี่เหนือ เธอจะตีทัพเรื่ออันน่าสมเพชของสหพันธรัฐให้แตกพ่ายและเดินเรื่อนำเหล่าทหารไปสู่เมืองสีขาว」
「อย่างที่พระองค์บัญชา」
ผู้หญิงในวัยสามสิบที่มีหุ่นเพรียว, ผิวแทน, และสีหน้าที่เฉพาะไม่เหมือนใครอยู่กับเธอ
หน้าตาอันไม่สะทกสะท้านและเสียงเป็นทำนองเดียวของเธอทำให้มันดูเหมือนวิญญาณเธอตายไปแล้ว และแม้ว่าเธอสวย เธอไม่ได้ส่งเสน่ห์ความเป็นผู้หญิงออกมา
เธอคือพลเรือเอกของกองเรืออันยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิผู้ดูและเรือขนส่งกองทัพทหารเป็นพัน, เรือประจัญบานใหญ่มากเป็นหลายร้อย, และลูกเรือเป็นหมื่นๆ
「ถ้าเธอรับรู้ถึงความทะเยอทะยานของฉัน ฉันจะมอบรางวัลใดๆก็ได้ที่เจ้าหวัง – ทองเป็นภูเขาที่เพียงพอจะฝังบ้านเธอได้, ดินแดนที่ไม่มีวันจบสิ้นยืดไปไกลแสนไกลไปเท่าที่เจ้าจะไปได้, และความสวยงามทั้งชายและหญิงที่จะเฝ้าบริการทำตามความต้องการของเธอ – ทุกอย่างทั้งหมด」
สีหน้าราชาขรึมขึ้นทันทีเมื่อเขาพูดเสร็จคำเหล่านั้น
「อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่ทนกับความล้มเหลว ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายว่าอะไรเกิดขึ้นกับหัวหน้าผู้บัญชาการก่อนหน้า」
การรุกรานครั้งก่อนมีผลกับการเสมอ แต่เพราะดินแดนไม่ได้ปลี่ยนมือไป มันถูกพิจารณาได้ว่าเป็นการชนะ – สหพันธรัฐ – ในการป้องกัน
ผลลัพธ์นั้น ผู้บัญชาการสูงสุดของจักรวรรดิ ณ เวลานั้น ด้วยกันกับครอบครัวและเหล่าเพื่อนของเขา ทั้งหมดกรีดร้องอย่างต่อเนื่องสามวันสามคืนขณะพวกเขาถูกแมลงมีพิษกินทั้งเป็น
「「มันฝังอยู่ในวิญญาณของเรา」」
「ถ้าอย่างนั้นจงไป! ฉันจะส่งของพร้อมใช้, ทาสทหารและอันใดอื่นก็ได้ก็ตามที่พวกเธออาจต้องการ เธอจะนำโลกของฉันกลับมา!」
ไม่ใช่แค่สองคนที่เขาพูดด้วยแต่คนเหล่านั้นผู้กำลังรออยู่ข้างหลังจักรพรรดิก็ตะโกนเสียงคำรามแห่งสงครามด้วย
บุคคลแต่ละคนทั้งหลายกำลังคุกเข่าเหมือนพลทหารทั่วไปก็เป็นนายพลผู้แต่ละคนนำกองทัพเป็นหมื่นๆคน
ราชาหันกลับและกลับไปสู่ห้องของเขา ระหว่างนายพลแต่ละคนกลับไปสู่หน่วยของเขา
「เราเป็นร่างหนึ่งเดียวผู้ชะตาได้ถูกตัดสินมาแล้ว ความตายอันแสนเจ็บปวดรอเราถ้าเราล้มเหลว」
เซกริดไม่ได้ตอบอะไรที่ซาฟเนสพูด
「ฉันข้ามเมืองสีขาวไม่ได้ถ้ากองเรือเธอไม่มาถึง ระวังว่าอย่าทำเสียงาน」
「ความกังวลของนายนั้นไม่จำเป็น สนใจกับการทำอะไรที่นายต้องทำเท่านั้นพอ」
เซกริดไม่ได้แม้แต่จะหันหน้าให้ซาฟเนส ทำเพียงแค่เลื่อนดวงตาสีม่วงไปทางเขาแบบผ่านๆระหว่างมอบคำตอบเร็วๆก่อนจะจากไปในไม่นาน
「เธอนั้นสวยงามจนไม่น่าเชื่อ แต่ไม่มีผู้ใดจะถูกดึงดูดได้ด้วยน้ำเสียงนั้นของเธอ」
ซาฟเนสถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนจากหลังไปจากเธอ
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 159,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000
สินทรัพย์: 0 ทอง (เหรียญเกรียติยศ, จ่ายเงินให้ครอบครัวผู้เสียไป -40,000) (งานฉลอง -300)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), เมลิสซ่า (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (คนรัก), มิตี้ (คู่หมั้น), มาเรีย (คู่หมั้น), แคทเธอรีน (คู่หมั้น), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (นักเขียนบทละคร), ปีปี้ (คนรัก), อลิส (ตูด), อัลม่า (ร้องไห้), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก, ในเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเธอรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (ยิ้ม), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้กำกับนักเรียน), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (นักกลยุทธ์?), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (นักแสดงหญิง)
แม่ – มาร์เซลีน;
ลูกสาว – สเตฟานี, บริดเจ็ต, เฟลิซี (จับไว้เลี้ยงดู)
ประเทศอื่น: เซเลสติน่า (ราชินีของมอลต์), โมนิก้า (นางกำนัล), คลอเดีย (ท่านหญิง), คลาร่า
คู่นอน: 206, ลูกผู้เกิดแล้ว: 46
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu