ตอนที่ 162 – คลื่นยักษ์ขึ้นสู่ท้องฟ้า
ในอารมณ์ที่ซับซ้อนนี้ กู่เสี่ยวเล่อที่ง่วงนอนและรู้สึกรําคาญก็หลับไปในที่สุด ไม่รู้ว่าทั้งสามสาวหลับไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อไหร่ …
เช้าวันรุ่งขึ้น กู่เสี่ยวเล่อถูกปลุกด้วยเสียงลิงตัวน้อย และทันทีที่ลืมตาขึ้น ก็พบว่าจินนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเขาและขยิบตาให้เขา ไม่ไกลจากมัน แมวสีขาวตัวใหญ่โบต้นกําลังเฝ้าทางเข้าถ้ําอย่างเงียบ ๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวเหมือนรูปปั้น
“จิน เจ้าหิวไหม?” กู่เสี่ยวเล่อลุกขึ้นนั่งและบิดขี้เกียจ จากตําแหน่งที่ไม่ไกลนักหยิบถั่วหนึ่งกระป๋องและเนื้อวัวออกมาและเปิดออก โยนให้จินและโบต้นตามลําดับ สัตว์เลี้ยงในแคมป์ทั้งสองก็มีความสุขกับอาหารเช้าของพวกมัน …
ตั้งแต่กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ย้ายกลับไปที่ชายหาด ทั้งสองตัวก็ไม่อยู่ในสายตา พวกมันอาจไม่ปรากฏตัวในเวลาใดก็ได้ แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน ท้ายที่สุด นี่ไม่ใช่ในป่าพวกมันออกจากสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เจ้าพวกนี้ยังคงอึดอัดเล็กน้อย
ดังนั้น การปฏิบัติของกู่เสี่ยวเล่อจึงคล้ายกับการเลี้ยงไก่สุนัขและแมวในบ้านเกิดของเขา การเลี้ยงแบบอิสระ และเพื่อยกระดับการขยายพันธุ์ ซึ่งโดยปกติแล้วจะออกไปเล่นทุกที่ที่พวกมันชอบเล่น เวลากิน พวกมันจะกลับมาตามธรรมชาติ
“เจ้าพวกสัตว์ตัวเล็ก ๆ ก็ดีไม่มีความคิดที่ยุ่งเหยิงมากมายในแต่ละวัน และความสัมพันธ์ระหว่างสัตว์กับสัตว์ก็ง่ายมากเช่นกัน มนุษย์เราจะต้องต่อสู้วางอุบายวันแล้ววันเล่าต้องป้องกันสิ่งนี้และสิ่งนั้น! “
กู่เสี่ยวเล่อลุกขึ้นยืน เมื่อไปที่น้ําพุบนภูเขาเพื่อใช้น้ําสะอาดล้างหน้าและบ้วนปาก อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไปที่จะย้ายเมื่อวาน ผู้หญิงทั้งสี่คนในถ้ําหลับไปหมดแล้ว …
มองไปทีละคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมุมปากที่หลับของนางสาวหนิงเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว
กู่เสี่ยวเล่อแทบรอไม่ไหวที่จะไปที่นั่นและช่วยเธอเช็ดมันออก แต่เมื่อเขานึกถึงตัวตนของเขาในฐานะหัวหน้าค่าย เขาส่ายหัวและหันหลังเดินออกจากถ้ํา
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาออกจากถ้ํา กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าสภาพอากาศผิดปกติเล็กน้อย โดยปกติจะเป็นช่วงที่ดวงอาทิตย์ส่องแสงในตอนเช้าตามสภาพอากาศปกติบนเกาะ แต่วันนี้ ไม่รู้ว่าทําไมถึงเป็นเมฆดําและไม่มีดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า
เมื่อมองไปที่ทะเลตรงหน้า ยังเปลี่ยนความสวยงามของคลื่นสีฟ้าที่กระเพื่อมในอดีต ลมแรงและคลื่นลูกใหญ่ยังคงซัดแนวปะการังที่ชายฝั่ง …
“เกิดอะไรขึ้น? สภาพอากาศเลวร้ายขนาดไหน?” กู่เสี่ยวเล่อที่เติบโตในภูเขามักจะคาดเดาเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้อย่างแม่นยํา แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ แต่เขาก็รู้สึกแย่
เวลานี้ลมในทะเลเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนแรกมันเป็นเพียงคลื่นขนาดใหญ่ที่กระทบโขดหิน เริ่มเข้าสู่ระดับความลึกของชายหาดแล้ว ..
“ไม่ใช่ว่า มีสึนามิ? “ความคิดนี้ทําให้กู่เสี่ยวเล่อตกใจ รีบกลับไปที่ถ้ําตะโกนดัง ๆ ให้สาวงามทั้งสี่ที่ยังนอนหลับอยู่
“คุณกําลังทําอะไร ? พี่เสี่ยวเล่อ ทําไมคุณถึงปลุกพวกเราแต่เช้าเช่นนี้?” หลินเจียวถามพลางขยี้ตาที่หลับใหลของเธอที่ยังไม่ลืมตา
“ถ้าคุณต้องการแสดงต่อในเวลาไม่ถึง 3 นาที คุณสามารถไปหาเสี่ยวลี่เถอะ พวกเราทั้งสามคนผิดหวังจริงๆ กับผู้ชายอย่างคุณที่ภายนอกแข็งแกร่งและมีความสามารถ …” เยี่ยม สาวน้อยคนนี้ยังคงสนุกกับกู่เสี่ยวเล่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้!
แต่ตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนุกกับพวกเธอและดึงหนิงเล่ยที่ยังไม่อยากลุกขึ้นและพูดว่า : “ข้างนอกมีลมแรงและมีฝนตก ผมสงสัยว่าที่นี่จะไม่ปลอดภัย!”
คําพูดของเขาทําให้หญิงสาวทั้งสี่คนตกตะลึง มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ปลอดภัยที่นี่? พวกเขาเพิ่งย้ายกลับจากป่าเมื่อวานนี้? เป็นไปได้ไหมที่จะย้าย?
เมื่อเห็นข้อสงสัยในสายตาของผู้หญิงทั้งสี่คน กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ : “ลองมาทางนี้ ผมกังวลว่าสึนามิจะเกิดขึ้นที่นี่ได้ทุกเมื่อ! ผมคิดว่าเราควรย้ายกลับไปที่ป่าทันที!”
มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะ! ทันทีที่คําพูดของเขาถูกพูดออกไปก็มีการต่อต้านทันที หนิงเล่ยเอียงศีรษะและพูดว่า : “กู่เสียวเล่อ คุณมีพื้นฐานอะไรในการบอกเราว่าจะเกิดสึนามิที่นี่ คุณรู้ไหมว่าทุกคนเหนื่อยแค่ไหนเมื่อเราย้าย ? “
คําถามของเธอหยุดกู่เสี่ยวเล่อทันที เขาไม่มีพื้นฐานจริงๆ แต่เมื่อมองดูน้ําทะเลที่ปั่นป่วนและลมที่รุนแรงภายนอก ความรู้สึกถึงวิกฤตของกู่เสี่ยวเล่อยังเตือนเขาอย่างมาก: สถานที่นี้ไม่ควรอยู่นาน!
หลินรุ่ยกระพริบตาและพูดว่า : “กัปตันเสี่ยวเล่อ เราอยู่ที่นี่บนภูเขาและมีความสูงจากระดับน้ําทะเลอย่างน้อย 30 เมตรจากหาดทรายด้านล่าง แม้ว่าจะมีสึนามิ แต่ก็ไม่ควรส่งผลกระทบต่อเราที่นี่? “
“ใช่ ใช่ เราอยู่บนภูเขา แม้ว่าคลื่นลูกใหญ่จะซัดเข้ามา แต่ก็ไม่น่าจะท่วมเราได้ใช่หรือไม่? ” หลินเจียวสาวน้อยติดตามการวิเคราะห์และกล่าว
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัว : “ไม่ เรื่องแบบนี้ไม่แน่ใจ! ในกรณีที่มีคลื่นลูกใหญ่ เราไม่ปลอดภัยที่นี่! ผมไม่ได้ให้คําแนะนําคุณ แต่สั่งให้คุณแพ็คกระเป๋าทันที เอาสิ่งที่สําคัญที่สุดไปกับคุณ และรีบเข้าป่าไปกับผม!”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ สาว ๆ หลายคนก็บ่น แต่ไม่มีทางทําอะไรได้ แต่ใครให้เขาเป็นหัวหน้าค่ายหละ? แม้ว่าในใจของพวกเธอจะไม่เต็มใจ แต่ในที่สุด พวกเธอก็เก็บสัมภาระอย่างเชื่อฟัง เพราะกู่เสี่ยวเล่อบอกว่ามีแต่สิ่งที่สําคัญที่สุดเท่านั้นจึงจะดี ดังนั้นพวกเธอจึงเก็บกระเป๋าของพวกเธอในเวลาไม่ถึงสิบนาที
“เร็วเข้า รีบไป ! “กู่เสี่ยวเล่อโบกมือและเดินออกจากถ้ําก่อน
กู่เสี่ยวเล่อก็รู้สึกตกใจเช่นกันเมื่อเขาออกมา ครั้งแรกเมื่อเขาออกไป เขายังคงเห็นว่าเป็นเวลากลางวัน ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิท และทัศนวิสัยบนเกาะร้างก็ลดลงเช่นกันและสิ่งที่เป็นไปได้ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ในทะเลคลื่นขนาดใหญ่เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และคลื่นที่สูงขึ้นเกือบเจ็ดหรือแปดเมตร ผลกระทบทําให้เกิดเสียงที่น่ากลัวกับโขดหินโดยรอบ
“พี่เสี่ยวเล่อ ทําไมข้างนอกมันมืดจัง? อย่าบอกนะตอนนี้มันเป็นเวลากลางคืน?” หลินเจียวถามด้วยความตกใจเมื่อเธอเดินออกมา
“จะมีพายุมาเร็ว ๆ นี้! ทุกคนรีบเข้าป่าไปพร้อมกับผม!”
ทันทีที่เสียงของกู่เสี่ยวเล่อเบาลง สายฟ้าสีเงินก็กระพริบไปทั่วท้องฟ้าที่มืดมิด และจากนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนักราวกับเมล็ดถั่วระเบิด …
“ไป! ทุกคนรีบไป!” กู่เสี่ยวเล่อตะโกน ขณะที่เขาลากพวกเธอให้รีบไปที่ป่า
ในเวลานี้ คลื่นที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาสูงขึ้นเรื่อย ๆ และคลื่นอีกสองสามแห่งก็มีความสูงเกินกว่าสิบเมตรเกือบจะจมลงไปทั้งชายหาด …
ตอนนี้ผู้หญิงสี่คนนี้ไม่กล้าถามความกังวลของกู่เสี่ยวเล่ออีกต่อไป พาดกระเป๋าเดินทางไปที่ด้านหลังเดินตามกู่เสี่ยวเล่อเข้าไปในป่าทีละคนในความมืด
ในเวลานี้ โบตั๋น แมวสีขาวตัวใหญ่และลิงน้อยจินได้หายตัวไปนานแล้ว ดูเหมือนว่าสัตว์เหล่านี้จะมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับภัยธรรมชาติที่รุนแรงกว่ามนุษย์มาก …
หลังจากเข้าป่า กู่เสี่ยวเล่อพบเขตร้อนที่มีชีวิตชีวาในอดีต วันนี้ก็เงียบเป็นพิเศษด้วยเช่นกัน อาจเป็นเพราะสัตว์ที่นี่ได้เล็งเห็นถึงอันตรายที่กําลังจะมาถึงแล้ว ดังนั้นขอหนีไปก่อน …
ในเวลานี้ฝนฟ้าตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสื้อผ้าบาง ๆ ของผู้หญิงไม่กี่คนก็เปียกฝน แสดงให้เห็นเส้นโค้งที่ชัดเจนทุกลายเส้น …
น่าเสียดายที่กู่เสี่ยวเล่อในเวลานี้ไม่มีเวลาเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ที่สวยงามเหล่านี้ ความคิดเดียวของเขา ในตอนนี้คือ การหลบหนีอย่างรวดเร็วและหนีไปยังซากเครื่องบินลึกเข้าไปในป่าขึ้นไป เพราะมันอยู่ห่างจากชายหาด แม้ว่าจะมีคลื่นขนาดใหญ่หลายสิบเมตรก็ตาม เมื่อมาถึงในป่าจะถูกต้นไม่สูงเหล่านี้ปิดกั้น
ในท้ายที่สุดก็จะไม่มีภัยคุกคามอีกต่อไปเมื่อพวกเขามาถึงค่ายเครื่องบินของพวกเขา …
แต่หลาย ๆ อย่างก็ไม่เป็นไปตามแผน เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเพียงแค่เมื่อพวกเขาเข้ามาในป่าและเดินไปไม่ถึง 10 กิโลเมตร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของท้องฟ้าและแผ่นดินแตกจากด้านหลัง และจากนั้นก็รู้สึกถึงแรงกดดันขนาดใหญ่ที่มาจากด้านหลัง…
“ไม่คลื่นลูกใหญ่กําลังมา! ทุกคนวิ่ง!” กู่เสี่ยวเล่อเหลือบมองกลับไปที่ชายหาดขอบป่าตะโกนทันที…