บทที่３ตอนที่６
โนโซมุและไอริสต่างเดินไปตามถนนย่านการค้าอีกครั้งในมือของพวกเขามีขนมมากมายที่เจ้าของร้านขนมมอบให้เป็นการขอบคุณ
เมื่อชิมเข้าไปความหวานนั่นเข้าแพร่ซ่านไปทั่วทั้งปาก
「ลูกกวาดนี่ทำออกมาสวยมากเลยนะคะ แถมยังรสชาติดีอีกด้วย」
「อืม นั่นสินะครับถ้าเอาไปฝากโซเมียจังเธอน่าจะชอบมันแน่ๆ」
「อืม นั่นสินะคะ แต่ว่าถ้าให้เธอทานมากไปคงจะไม่ดี เดี๋ยวได้ฟันผุเอา」
เธอยิ้มเช่นนั้นพร้อมกับถือลูกกวาดเข้ามาใกล้ๆแก้มของโนโซมุและยิ้มให้ราวกับเหมือนคุณแม่ที่เป็นห่วงลูก โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มตามไปด้วย
「แต่ว่ามันจะดีเหรอครับ？ลูกกวาดของคุณไอริสเนี่ย」
ลูกกวาดที่เธอถืออยู่คือลูกกวาดฝีมือผมเองแหละ
「อืมม ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ครั้งแรกก็ผิดพลาดกันได้ใช่ไหมละ? หรือว่าฉันจะทานมันไม่ได้งั้นเหรอคะ？」
「เอ่อ ไม่ใช่แแบบนั้นหรอกครับ รสชาติมันไม่น่าจะเปลี่ยนแต่ว่ารูปลักษณ์ของมันดูแย่ๆใช่ไหมละครับ มันเป็นเหมือนงานที่ทำออกมาพลาดนั่นแหละครับจะดีกว่าถ้าทิ้งมันไปนะ」
「นั่นสินะคะ！ ถ้ายังงั้นก็ลองชิมดูไหมละคะก่อนจะทิ้ง！」
เมื่อไอริสพูดเช่นนั้นเธอก็เอาลูกกวาดของผมเข้าปากไป โนโซมุเองก็เดินไปตามถนนที่มีผู้คนสัญจรมากขึ้น ส่วนทางไอริสเองก็ดูมีความสุขกับลูกกวาดนั่น
◇◆◇
「โอ้วว！คุณหนูแสนสวยตรงนั้นน่ะ！ถ้าไม่รังเกียจเชิญมาทางนี้ได้ไหม？」
「เอ๊ะ ฉันเหรอคะ？」
「อืม หมอดูงั้นเหรอครับ？」
เมื่อผมหันไปมองก็พบกับร้านเล็กๆที่อยู่ริมถนนและบนป้ายร้านก็มีเขียนไว้ว่า “ดูดวง”มีชายชราผมขาว เครายาวอยู่ในร้านนั่นและยิ้มมาทางนี้…………。
「ข้ามีนามว่าซอนเน่ ก็อย่างที่เห็นเป็นหมอดู」
「อืม ก็หมอดู…………」
（ก็หมอดูจริงๆใช่ไหมนะ？）
สิ่งที่โนโซมุสงสัยก็คือของแปลกๆที่อยู่ในร้านของเขาต่างหาก
โถที่เต็มไปด้วยไพ่คริสตัล แท่งไม้บางๆที่น่าจะใช้สำหรับดูดวงกลับวางไว้มั่วซั่วเสียจนหมด บนผนังของร้านก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคนจากตะวันออก
และสิ่งของที่เป็นเหมือนเครื่องรางนั่นวางมั่วซั่วเสียจนหมดสิ้นมีกระโหลกของแกะด้วยอะ บรรยากาศไม่น่าจะใช่หมอดูธรรมดาแล้วเนี่ย
้เกี่ยวกับองค์กรศาสนาอะไรรึเปล่า โนโซมุรู้สึกว่ามีอะไรคล้ายๆกับสัญลักษณ์ในตอนนั้นเลย
「ตาแก่ คาดหวังอะไรอยู่？」
「อะไรก็ได้แหละน่า ข้าจะแสดงให้เห็นเองทุกๆสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะสภาพอากาศของพรุ่งนี้หรือกระทั่งการไปทานข้าวเย็นกับคนรักของเธอละนะ！」
（เรื่องทำนายมันแหม่งๆวะเห้ย！！เรื่องแบบนั้นจำเป็นต้องใช้หมอดูด้วยงั้นเหรอ！？แค่ดูจากสภาพก็เดาเอาได้แล้วปะเห้ย นี่คิดจะหลอกลวงกันรึไง！！）
โนโซมุไม่รู้จะพูดอะไรดีเลย แต่ไอริสที่ดูอยากรู้อยากเห็นนั้นกำลังตื่นเต้น
「มาหน่อยไหมคุณหนู ทำนายดวงน่ะ？」
ตาแก่นี่พยายามจะลากไอริสไปให้ได้เลยเห้ย
（เห็นได้ชัดเลยหมอนี่มันสนใจแค่ไอริส！！）
สายตาของตาแก่นั่นจ้องไปที่ไอริสอย่างเต็มที่ โนโซมุนี่อยู่นอกขอบเขตสายตาของตาแก่นั่นเลย
「อะไรก็ได้งั้นเหรอคะ น่าสนใจดีนะคะ มาลองดูสักหน่อยก็ได้ เอ๊ะโนโซมุคิดจะทำอะไรน่ะ？」
「อ่า คือ「เอาล่ะ! มาเริ่มกันเลย！」……ขอผ่านดีกว่าครับ……」
（……แหงๆ หมอนี่มันคนประเภทเดียวกับอาจารย์ชัดๆ………。）
โนโซมุรู้สึกว่าเขาเป็นคนประเภทเดียวกับชิโนะ เขาเลิกที่จะพูดอะไรลงไป ตาแก่นี่พูดอะไรไปก็คงไม่ฟังแน่นอน ผมคิดว่าคนน่ากลัวแบบนั้นน่าจะมีน้อย แต่ดูเหมือนว่าโลกทัศน์ของผมมันแคบเกินไป
「ถ้างั้นช่วยโชว์ฝ่ามือให้หน่อยนะคุณหนู」
ชายชราคนนั้นจับฝ่ามือของไอริส จากนั้นหมอนั่นก็หยิบแว่นขยายออกมาและเริ่มจ้องไปที่ฝ่ามือของเธอ ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มชั่วร้ายชัดเจนและดูมันจับไอริสสิ
「……อะเอ่อ แล้วผลเป็นยังไงบ้างคะ？」
「หืม ขออีกสักพักนะคุณหนู～」
ตาแก่นั่นเอามือลูบไล้มือของไอริสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โนโซมุเองก็เริ่มโกรธกับท่าทางกวนโอ๊ยและลามกของตาแก่นั่น
「อ่าาาาา~มองเห็นยากจริงๆเลยนะเนี่ย～。คราวนี้ขอมืออีกข้างได้「ย๊ากก！！！」อั่กกกก！！」
（อะ แย่แล้ว ลืมปรับแรงที่ใช้………）
นอกจากนี้โนโซมุยังเอามีดปักหัวของซอนเน่เพราะทนไม่ได้กับท่าทีที่ทำกับไอริสแบบนั้น หมอนี่มันคุยกันด้วยคำพูดก็ไม่ฟังเพราะฉะนั้นต้องใช้กำลังหยุดมันเนี่ยล่ะ อย่างไรก็ตามเพราะคิดว่าเป็นชิโนะเลยทุ่มไปสุดแรงเลย…………。
「ทะทำอะไรน่ะ！นี่คนแก่เลยนะเห้ย！！」
โนโซมุได้ยินเสียงบ่นของตาแก่ซอนเน่ โนโซมุคิดว่าเขาคงไม่เป็นไรหรอกถ้ามีแรงมาบ่นเช่นนี้ได้
「พูดอะไรของแกน่ะตาแก่！ไอ้ตาแก่โรคจิตนี่！！ แก่เกินวัยจะทำเรื่องเสื่อมเสียแล้ว มีสมองทำไมไม่หัดคิดซะบ้างหะ！！」
「พูดอะไรของเอ็งวะไอ้หนุ่ม！แกเห็นสาวสวยแบบนี้ แกก็ต้องเกิดอารมณ์เป็นธรรมดาป่ะ เอ็งนี่ตรรกะป่วยวะ！！ลูกผู้ชายตัวจริงมันต้องกล้าเข้าไปสัมผัสดอกไม้ต้องห้ามสิวะ！！ ข้าเห็นเด็กอ่อนปวกเปียกแบบแกแล้วเสียดายวะ ดอกไม้ต้องห้ามแสนงดงามแบบนี้มันไม่คู่ควรกับแกเลยสักนิด ไอ้ไก่อ่อนนี่！！」
「ว่าใครบ้าหะตาแก่！พูดจาลวนลามไม่พอ！！เพราะแบบนี้ไงตาแก่ แบบแกเนี่ยถึงไม่มีใครคบละสิท่า ！！」
โนโซมุเริ่มทะเลาะกับตาแก่ซอนเน่ น้ำเสียงของโนโซมุนั้นแข็งกร้าวอย่างมากเพราะบางทีเขาคงจะเห็นชายแก่นี่ซ้อนทับกับชิโนะก็ได้
ทั้งสองต่างเถียงกันไม่หยุด แต่ระหว่างที่ทะเลาะกันนั้นก็มีคนเข้ามาหยุดด้วยน้ำเสียงอันใส
「…………เอ่อแล้วคุณปู่คิดจะจับมือฉันไปอีกนานแค่ไหนเหรอคะ？」
เสียงของไอริสนั้นเรียบๆและดูเยือกเย็นจนทุกคนได้ยิน แต่โนโซมุเองก็สัมผัสได้ถึงรังสีสังหารอันแสนน่ากลัวออกจากตัวเธอ รอยยิ้มบนหน้าที่มักจะยิ้มแย้มด้วยท่าทางสดใสตอนนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่มีแต่ความโกรธ
「อะ！ไม่ ไม่ ไม่ มันจบแล้วล่ะ ฮะฮะฮะฮะ……」
ใบหน้าของตาแก่ซอนเน่ซีดลงทันที น้ำเสียงสั่นเครือ สายตาโลเลและดูเหมือนว่าพยายามจะหนี แต่ไม่สามารถหนีได้เพราะเธอจับมือตาแก่ไว้
「ถ้าเป็นเช่นนั้น ให้ฉันดูดวงให้ด้วยไหมคะ?」
「เอ่อ……ข้าขอไม่ดูดีกว่านะ…………「ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันดูให้เสร็จแล้ว。……ผลลัพธ์ก็คือโดนกรรมตามสนองไปซะเถอะตาเฒ่าลามก。」ออออออ๊ออกก！！」
“กร็อบ”
เสียงนั่นดังออกมาจากมือของชายชรา
「จะจะจะจะจะจะจะจะจะจะจะเจ็บโอ้ยยยยยยยยย คุณหนูปล่อยตาแก่คนนี้ด้วยเถอะ…………」
「…………………………」
“กรุบกร็อบ กร๊อบ！”
เสียงบีบรัดดังแน่นขึ้นจนได้ยินเสียงกระดูกหักได้เลย หน้าของตาแก่ซอนเน่นั้นเปลี่ยนเป็นสีม่วงทันที ตาแก่รีบอ้อนวอนไม่สนใจเรื่องลวนลามอีกต่อไปแล้ว
「โอ้วววว ขอโทษค้าบบบ！ เพราะความคิดตื้นเขินของตาแก่คนนี้！！เพราะฉะนั้นคุณหนู！！ อย่ารุนแรงกว่านี้เลยนะ！ ถ้าแรงกว่านี้มือของตาแก่นี่จะหักแล้วนะ！！」
อย่างไรก็ตามไอริสไม่ปล่อยยังคงบีบมือนั่นต่อไปด้วยรอยยิ้มอำมหิต เธอบีบมันแรงขึ้นกว่าเดิม
“กรุบกรุบ！กร็อบ！！”
（อึ่ยยยย~สยอง！！）
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」
ในที่สุดก็ดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว ตาแก่ซอนเน่ทรุดลงกับพื้น ฟองออกปากและมองไปรอบๆดูเหมือนว่าเขาจะรีบพุ่งหนี แต่โนโซมุไม่ได้เห็นใจเลยสักนิดเพราะทำตัวเองล้วนๆ
（เอิ่มไม่คิดเลยว่า ไอริสจะเล่นแรงขนาดนี้…………）
โนโซมุนึกถึงชิโนะ ที่แข็งแกร่งกว่าชายคนนี้หลายเท่าแต่นิสัยกลับเหมือนกันคือไม่ฟังคนชอบยั่วโมโหคนอื่น ก่อนตายก็ทิ้งดาบของตัวเองไว้
（แต่ว่าอาจารย์ตัวผมในตอนนี้ ยังไม่สามารถใช้ดาบนั่นได้หรอกครับ…………）
โนโซมุไหล่ตกเมื่อนึกถึงบทลงโทษที่เคยโดนในอดีต ก่อนหน้านี้ตอนที่ทะเลาะกับชิโนะทีไรก็มักจะโดนโยนเข้าไปหาฝูงสัตว์อสูรและใช้มือต่อสู้เพียงลำพัง
หากตอนนั้นโดนเหล่าสัตว์อสูรโจมตีทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด
「ตอนนี้ลงโทษตาแก่งี่เง่าเสร็จแล้ว ถ้างั้นไปกันเถอะคะ」
「อ่า อืม ไปกันเถอะ……。」
โนโซมุนึกถึงบาดแผลในอดีตที่ได้จากอาจารย์ แต่ว่าเสียงของไอริสก็ดึงสติเขากลับมาและทั้งสองก็เดินเข้าเมืองไปโดยทิ้งตาแก่ซอนเน่นอนจมอยู่กับโต๊ะนั่น
◇◆◇
เมื่อทั้งสองออกมาที่ถนนหลัก พระอาทิตย์ก็ค่อยๆตกดินแล้ว
「ฟุฟุ แต่ก็น่าแปลกใจเลยนะคะ ไม่คิดว่าโนโซมุจะตะโกนเสียงดังขนาดนั้น……」
บางทีเพราะอาจจะเห็นด้านที่ไม่คาดคิดของเขา โนโซมุที่มักจะไม่ค่อยพูดเยอะเท่าไร ไอริสเองก็เอามือจับคางทำท่าทางหัวเราะคิกคัก
「อะเอิ่ม คือว่าตาแก่นั่นคล้ายกับคนรู้จักของผมคนหนึ่งน่ะ เพราะอย่างนั้นก็เลยเผลอตัวทำอะไรแบบนั้นลงไป…………」
โนโซมุตอบเช่นนั้นในขณะที่เกาหัวไปด้วย บางทีเพราะอดีตที่ไม่ค่อยอยากจะนึกถึงเท่าไร
「ไม่คิดเลยนะคะว่าโนโซมุคุงเนี่ยจะโมโหซะขนาดนั้น」
「เอ่อ ไอริสซัง จริงๆแล้วผมก็ไม่คิดอยากจะให้คุณเข้าไปในร้านน่าสงสัยเช่นนั้นเลยนะครับ」
「อะ อืม…………」
ไม่คิดว่าจะเห็นโนโซมุที่ขาดสติและพยายามเถียงกับตาแก่ซอนเน่ เขาไม่คิดว่าไอริสจะกล้าเข้าไปยังร้านน่าสงสัยนั่นเลย บางทีเธอคงจะอายเพราะการที่โนโซมุเป็นห่วงเธอเช่นนี้แก้มของเธอถูกย้อมเป็นสีแดงและดวงตาก็เลิ่กลั่ก
ทั้งสองต่างหน้าแดงและเกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งคู่
◇◆◇
「เอ่อ ไม่คิดว่าจะได้เห็นด้านที่ไม่คาดคิดของไอริสซังเลยนะครับ แถมยังเจอกับตาแก่นั่นอีก…………」
โนโซมุพูดกับไอริสที่พยายามแก้เขินอยู่ แต่ว่าเธอที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันมามองหน้าโนโซมุ
「เอ่อ….คุณไอริสซัง？」
「ฉันล่ะสงสัยจริงๆค่ะ ทำไมถึงต้องให้เกียรติฉันขนาดนี้กันคะ? ปกติโนโซมุคุงก็มักจะคุยกับโซเมียตามปกตินี่คะ ？」
ไอริสขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางของโนโซมุ โนโซมุไม่รู้เลยว่าที่เธอพูดหมายถึงอะไร
（อืมมม ฉันเองก็โกรธน่ะ…………แต่ว่าความรู้สึกนี่มันอะไรกันละเนี่ย？）
「เอ๋ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ…………」
เธอเริ่มคิดถึงคำพูดของโนโซมุที่พูดเมื่อวานนี้
「…………อืมมม สำหรับฉันแล้วเธอดูเว้นระยะห่างระหว่างฉันมากกว่าโซเมียซะอีกนะคะ เธอดูสนิทกับโซเมียมากๆเลยล่ะ และยังเรียกชื่อของเธออย่างสนิทสนมด้วย!! ดังนั้นไม่เป็นไรหรอกนะคะที่จะเรียกชื่อของฉัน」
「หาาาา！！」
「ใช่แล้วก็ไม่ต้องเติมคำว่า “คุณ” ด้วยนะคะเพราะพวกเราอายุเท่ากันและยังเรียนในชั้นเดียวกันเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องให้เกียรติฉันค่ะ อืมแล้วก็อีกอย่างหนึ่งค่ะฉันอยากจะเรียกเธอด้วยชื่อเล่นคะ」
「เอออออออออ๋！！！」
เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งทำท่าทางกอดอกและเอามือเกยคางและจู่ๆเธอก็บอกให้ผมเรียกชื่อเล่นเธอ และเธอยังขอเรียกชื่อเล่นของผมอีก
「อะ อืมแล้วผมจะเรียกชื่อเล่นของเธอแบบไหนกันล่ะครับ？」
「เอาเป็นไออย่างที่ทิม่าเรียกก็ได้ค่ะ」
（…………นี่มันไม่อยากเกินไปสำหรับผมหน่อยเหรอ? นี่มันเหมือนกับการข้ามขั้นเลยนะ……）
「เอออ๋…………」
「มีให้เลือกแค่นี้ละคะ！ถ้าหากคุณคิดชื่ออื่นออกก็ลองเสนอมาดูสิคะ ชื่อที่จะสามารถเรียกดิฉันได้？」
ไอริสพูดเช่นนั้นพร้อมกับบังคับให้ผมเรียกชื่อเล่นของเธอ นอกจากนี้ยังขอให้ผมคิดชื่อเล่นให้อีกเธอยิ้มด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายราวกับกำลังสนุกเหมือนกำลังได้แกล้งผมอยู่
แตกต่างจากลิซ่าโดยสิ้นเชิง ไอริสมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าคาดหวัง มันเป็นภาพที่ทำให้โนโซมุใจเต้น จนคิดอะไรไม่ออกเลย
（เพราะเป็น “เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬ” เธอเองก็ไม่ใช่คนขี้เหงาอย่างที่เราคิดสักนิด แต่เป็นผู้หญิงที่หัวเราะและโกรธเป็นเหมือนเช่นผม……）
โนโซมุรู้สึกมีความรู้สีกเช่นเดียวกับรักแรกของเขาให้กับไอริส
ความเข้มแข็งที่ไว้สำหรับเผชิญหน้ากับวันอื่นๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าอภิรมณ์เท่าไรนักสำหรับบ้านของเธอ แต่เธอก็ยังมาขอโทษฮันนะและเดลด้วยตัวของเธอเอง ตัวผมเคารพในการกระทำของเธอมากๆในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง
「อะ…อืม……………เข้าใจแล้ว……คุณไอริ……」
หลังจากนั้นผมก็ลังเลที่จะเรียกว่า “ไอ”ในทันใดนั้นหัวใจของผมมันก็ผุดชื่อที่ผมคิดไม่ออกขึ้นมาได้ดังนั้นผมจึงเรียกเธอว่า “ไอริซัง”
「อืมมม ยินดีที่ได้รู้จักโนโซมุ นอกจากนี้อย่าเติมคำว่าซัง(คุณ)ลงท้ายสิ」
ผมคิดว่ามันเป็นชื่อที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่เธอเองก็ดูท่าทางจะมีความสุขกับชื่อเล่นนั่น
「อะอืม…ไอริ…………」
ในที่สุดโนโซมุก็ตัดสินใจเรียกเธอว่าไอริ……。
「ฟุฟุ！ถ้าอย่างงั้นพวกเรารีบไปหาโซเมียกันเถอะคะ」
「อืม！นั่นสินะครับ！」
เมื่อพูดเช่นนั้นไอริสก็เริ่มวิ่งออกไปทันทีเธอจับมือของโนโซมุไว้ด้วย ทันใดนั้นเองโนโซมุก็รู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนนุ่มจากมือของเธอ โนโซมุที่โดนลากไปเช่นนั้นก็รีบวิ่งตามเธอไป
ดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับขอบฟ้าและดวงดาวเริ่มส่องแสงสว่างท่ามกลางท้องฟ้ายามพลบค่ำ เธอหันมาทางนี้พร้อมกับรอยยิ้มอันแสนงดงามท่ามกลางภายใต้แสงของตะวันและดวงดาวจนทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้