บทที่ 40 ระดับ E
วันถัดมาหลังจากได้รับสกิลจัดเก็บ
ตอนบ่ายเล่นติ๊ต่างเป็นอัศวิน พอกลับมาบ้านก็คอยดูให้มัชชูกับมูระนอน ในระหว่างที่ทำอย่างนั้นก็มืดแล้ว เลยตัดสินใจว่าจะทำการตรวจสอบสกิลตอนซักผ้า
(เอาละ พลังเวทเต็มแล้วด้วย ต่อไปก็ลองสัตว์อัญเชิญระดับ E)
ในระหว่างที่เหยียบอยู่บนถังไม้ขนาดใหญ่เพื่อซักผ้า ก็ทำการดูสมุดเวทมนตร์ พร้อมกับตรวจสอบสัตว์อัญเชิญระดับ E
(เอาละ น่าจะสร้างแมลงกับสัตว์ได้อยู่ ถ้างั้นลองจากแมลง E ก่อน สร้างแมลง E!)
ทำการนึกถึงแมลง E ขึ้นมาเหมือนอย่างที่เคย
แต่ไม่มีอะไรออกมา ตามปกติตรงหน้าต้องมีแสงพร้อมกับการ์ดโผล่ขึ้นมาแล้ว
(หือ? อะไรกัน? พลังเวทไม่พองั้นเหรอ? มีพลังเวทตั้ง 233 เนี่ยนะ?)
นึกถึงหลายปีก่อนหน้า ที่ได้สร้างเลเวล 2 มาแต่พลังเวทไม่พอเพราะต้องใช้ถึง 5 แต่ตอนนี้พลังเวทมีตั้ง 233 คิดว่าไม่มีทางที่จะไม่พอหรอก เลยทำการดูหน้าปกของสมุดเวทมนตร์
ตรงนั้นมีตัวอักษรสีเงินแสดงขึ้นมา
‘หินเวทระดับ E ไม่เพียงพอต่อการสร้างแมลงระดับ E’
“เหวอ!?”
เซโดยไม่รู้ตัว เพราะตกใจมากจนเกือบจะตกจากถังไม้
(หะ หินเวท!? ตั้งแต่ระดับ E ต้องใช้หินเวทเหรอ?)
จากที่หน้าปกของสมุดเวทมนตร์แสดงขึ้นมา การจะสร้างการ์ดระดับ E จำเป็นต้องใช้หินเวทระดับ E
จะว่าไป นึกขึ้นได้ว่ามีหินเวทระดับ E อยู่ตรงห้องสำหรับเด็ก ทำการแกะแผ่นไม้ตรงพื้นห้องที่มูระนอนอยู่ โดยข้างๆถุงใส่เหรียญเงินจำนวนมากมีหินเวทของกระต่ายมีเขา 6 ก้อน หินเวทที่เล็กพอๆกับเล็บของนิ้วก้อย ส่วนสีเป็นสีม่วง ไม่มีทางสับสนกับหินธรรมดาอย่างแน่นอน
อนึ่ง หินเวทจะมีสีม่วง เพราะหินเวทของอัลบาเฮรอนที่ส่งให้เป็นภาษี กับหินเวทของเกรซบอร์เองก็เป็นสีม่วงเหมือนกัน หินเวทของอัลบาเฮรอนมีขนาดพอๆกับนิ้วโป้ง 1 ข้อ ส่วนหินเวทของเกรซบอร์ ใหญ่ประมาณลูกปิงปอง
เหรียญเงินจำนวนมากที่มีอยู่ได้มาจากการขายเนื้ออัลบาเฮรอน ซึ่งมีประมาณ 342 เหรียญเงิน
แล้วกลับมาซักผ้าที่ถังไม้ต่อ ในมือกำหินเวท และคิดทำการใช้สกิลสร้างเหมือนกับก่อนหน้านี้
(เอาละ คราวนี้แหละ สร้างแมลง E!)
แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะการ์ดยังไม่ถูกสร้างขึ้นเลยทำการตรวจสอบบันทึกของสมุดเวทมนตร์ ซึ่งมีข้อความที่บอกว่า หินเวทระดับ E ไม่เพียงพอเหมือนเดิม
(หือ? ก็มีหินเวทแล้วนี่? มี? อย่างนี้นี่เอง!!)
ดูเหมือนจะนึกอะไรออก เลยทำการเปิดหน้าจัดเก็บของสมุดเวทมนตร์
(หรือว่า ให้ใส่เข้าไปตรงนี้เหรอ?)
ลองเอาหินเวททั้งหมดใส่เข้าไปดู
(เสร็จแล้ว ต่อไปก็ทำการสร้างการ์ดระดับ E อีกครั้ง!)
ทันใดนั้นก็มีการ์ดปรากฏขึ้นมาตรงหน้า โดยมุมขวาบนบอกว่าเป็นแมลงระดับ E
(โอ้ว!! ทำได้แล้ว จัดเก็บใช้อย่างนี้นี่เอง อืมๆ ระดับ E คือผีเสื้อเหรอ ลองอัญเชิญดูดีกว่า)
เนื่องจากไม่รู้ขนาด เลยทำการเรียกมสัตว์อัญเชิญออกมาจากการ์ด
การ์ดส่องแสง ก่อนที่สัตว์อัญเชิญอย่างแมลง E จะปรากฏขึ้นมา
“เหวอ!? ใหญ่มาก กลับมา!!”
เนื่องจากมีผีเสื้อขนาดใหญ่เกิดกว่า 1 เมตรปรากฏขึ้นมา ผีเสื้อขนาดใหญ่ที่บินอยู่บนฟ้าทำให้รีบร้อนทำให้มันกลับมาเป็นการ์ด ทำให้ไม่มีเวลาว่างพอจะมองดูรายละเอียดปลีกย่อย
(แย่แล้ว ระดับ E น่าจะใหญ่เกิน 1 เมตรก็ได้)
คิดขึ้นมาว่าคงอัญเชิญออกมาง่ายๆตรงสวนไม่ได้แล้ว ที่บ้านมีครอบครัวอยู่ด้วย สัตว์อัญเชิญยิ่งเลเวลเพิ่มก็ยิ่งใหญ่ขึ้น จากที่ตอนแรกมีขนาดแค่ตั๊กแตนแท้ๆ
(เอาละ ถ้าง้นสร้างสัตว์ E ดีกว่า โอ้ว! นี่มันเสือเขี้ยวดาบ!! จากสุนัขเป็นเสือเขี้ยวดาบด้วย น่าจะแข็งแกร่งขึ้นจมเลย!! แมลงกับสัตว์เสร็จแล้ว ต่อไปก็ผสมสินะ ลองผสมดูดีกว่า)
เปิดหน้าผสมของสมุดเวทมนตร์ ซึ่งตรงนั้นก็มีความเปลี่ยนแปลง
ก่อนหน้านี้หน้าทางฝั่งซ้ายของหน้าผสม จะมีรอยบุ๋มให้ใส่การ์ด 2 ใบ ส่วนด้านขวาจะมีรอยบุ๋ม 1 อันสำหรับการ์ดที่ทำการผสมเสร็จ
รอยบุ๋มด้านขวายังเหมือนเดิม แต่ด้านซ้ายมีรอยบุ๋ม 3 อัน
รอยบุ๋มด้านซ้าย มี 2 อันที่ขนาดใหญ่เท่าการ์ด ส่วนด้านล่างเป็นรอยบุ๋ม 1 อันเหมือนจะให้วางอะไรลงไป ซึ่งไม่ได้ใหญ่เท่าการ์ด
(เอ๊ะ? หรือว่าผสมเองก็ใช้หินเวทด้วยงั้นเหรอ? ทั้งที่แมลงกับสุนัขก็ใช้ไปแล้วแท้ๆ )
รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย ก่อนอื่นลองเอาแมลง E และสัตว์ E ใส่ไปด้านซ้าย แล้วนึกผสมนก E ต่อให้ระดับต่างกัน แต่รูปแบบเหมือนกัน
พอลองร่ายผสมในใจ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนจำเป็นต้องใช้หินเวทจริงๆด้วย
เลยลองวางหินเวท 1 อันลงไปตรงรอยบุ๋มใต้การ์ดแมลง E และสัตว์ E
(ผสม!)
พอลองใส่หินเวทที่เป็นวัตถุดิบสำหรับการผสมลงไปและท่องผสมในใจอีกครั้ง ครั้งนี้สามารถทำการ์ดขึ้นมาได้
(กะแล้วเชียว ต้องใช้หินเวท 1 อัน เอาจริงดิ อย่างนี้หินเวทมันค่อนข้างสำคัญเลยสิ)
สร้างเองก็ต้องใช้ 1 อัน ผสมเองก็ต้องใช้ 1 อัน นกผสมครั้งเดียวก็ได้แล้ว แต่พืชจำเป็นต้องผสม 2 ครั้ง
“อเลย จะเที่ยงแล้วนะ”
“ครับคุณแม่”
เพราะค่อนข้างตั้งใจตรวจสอบมาก ทำให้เวลาผ่านไปพอสมควร
พอเข้าไปในห้องพื้นดินก็เจอกับเทเรเซีย ตรงห้องนั่งเล่นมีมัชชูกับมูระอยู่ พอมูระเห็นอเลยก็ยิ้มคิกคัก มูระมีเส้นผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียว เด็กผู้หญิงอายุ 1 ขวบ 3 เดือนที่แข็งแรงและวิ่งเล่นไปรอบบ้าน
ตอนที่อเลนอายุ 1 ขวบ เทเรเซียจะไปทำงานสวนตอนที่อเลนหลับ มูระอายุเกินขวบไปแล้ว เทเรเซียเลยว่าจะไปช่วยงานสวน เลยบอกว่าผมจะไปทำให้เองไม่ต้องฝืน
อเลนทำอาหารกลางวันพร้อมกับเทเรเซีย ถึงจะเป็นอาหารกลางวันเบาๆ แต่สำหรับครอบครัว 5 คนถือว่าค่อนข้างเยอะอยู่
“กลับมาแล้ว”
โรดันกลับมาแล้ว ตั้งแต่เช้าจนถึงเกือบ 10 โมง อเลนเองจะไปช่วยงานสวนด้วย แต่ระหว่างนั้นจะกลับมาบ้านเพื่อทำการซักผ้า
เป็นการล้อมวงคุยกันอย่างสนุกประจำวัน โรดันกัดมันฝรั่งก่อนจะบ่นออกมา
“ไหนๆครอบครัวก็เพิ่มขึ้นแล้ว น่าจะได้เวลาขยายห้องแล้วสินะ อเลนเองก็อยากได้ห้องส่วนตัวสินะ”
คงคิดว่าห้องเด็กคงเล็กเกินไปแล้วด้วย
“เอ๊ะ? อย่างตอนนี้ก็พอแล้วครับ ไม่มีเงินด้วยสิ”
“มีไม่ใช่เหรอ เงินที่ลูกอุตส่าห์หามาได้นี่”
โรดันบอกว่าจะเอาไปซื้อไม้ที่จำเป็นสำหรับใช้สร้างห้อง
(เดี๋ยวๆ อุตส่าห์ทำงานเพื่อที่จะเป็นประชาชนแท้ๆ อย่าใช้อะไรอย่างนี้สิ)
ทำการขายเนื้อของอัลบาเฮรอนทั้งหมด โดยได้เงินมา 342 เหรียญเงิน แน่นอนว่าเงินเป็นของหัวหน้าครอบครัวของโรดัน เลยทำการมอบให้ทั้งหมด
แต่การจะให้ครอบครัวทุกคนเป็นประชาชนได้ต้องมีเหรียญเงินถึง 5,000 เหรียญ มันยังไม่พอ ทำให้ไม่สามารถใช้ฟุ่มเฟือยได้
ยังไม่ได้บอกโรดันกับเทเรเซียว่าหาเงินไว้สำหรับเป็นประชาชน
“ไม่ครับ แบบว่า เก็บเอาไว้ใช้ตอนบาดเจ็บสาหัส หรือว่ามูระป่วยดีกว่าครับ”
บอกไปว่าห้องส่วนตัวยังไม่เป็นไร
“งะ งั้นเหรอ?”
เอาเถอะ ไว้อเลนโตกว่านี้ความคิดคงเปลี่ยน เลยไม่บังคับที่จะปรับห้องให้ใหญ่ขึ้น
“คุณพ่อจะว่าไป คูน้ำของหมูบ้านเสร็จหรือยัง?”
“คูน้ำ? อ้อเสร็จแล้ว ลูกเองก็ช่วยด้วยไม่ใช่เหรอ”
(กะแล้วเชียว แย่แล้ว)
หมู่บ้านนี้มีรั้วไม้อยู่ เนื่องจากมีช่องว่าง ทำให้มอนสเตอร์ระดับต่ำๆอย่างกระต่ายมีเขาเล็ดลอดเข้ามาได้ เด็กที่เกิดในช่วงยุคเด็กเกิดเยอะของหมู่บ้านบุกเบิกเองก็โตขึ้นแล้ว เลยอยากจะทำการขยายการใช้ชีวิตให้กว้างขึ้น ถึงเนื้อของมอนสเตอร์จะอร่อย แต่ก็เป็นห่วงเด็กๆอยู่
หลายปีก่อนหน้า เริ่มทำการขุดคูรอบๆรั้ว เพื่อที่จะไม่ให้มอนสเตอร์เข้ามา
ช่วงเดือนมกราคมถึงมีนาคม เหล่าทาสติดที่ดินซึ่งไม่มีงานสวนจะมาเข้าร่วม ซึ่งปีนี้อเลนและโรดันก็เข้าร่วมด้วย
ถ้าคูนั้นเสร็จแล้ว กระต่ายมีเขาจะเข้ามาไม่ได้ ทำให้ไม่มีหินเวทระดับ E
(แย่แล้ว คุเรนะจะมีหินเวทหรือเปล่านะ)
อเลนคิดขึ้นมาว่าต้องรีบหาหินเวทซะแล้ว