196 การฝึก
–มุมมองเอเกอร์–
「ดำเนินการยิงทดสอบ」
บนคำสั่งของลีโอโพลต์ ไฟระเบิดออกจากปืนใหญ่ 10 กระบอกและหินเป้าหมายระเบิดออกด้วยเสียงตูมดังลั่น
การผลิตปืนใหญ่กำลังอยู่ระหว่างการทำตามขั้นตอนและ 10 กระบอกเหล่านี้เพิ่งมาถึงจากลินท์บลูมหลังจากเสร็จสมบูรณ์ระหว่างสงคราม
ลีโอโพลต์, ไมล่าและตัวผมเองกำลังนำปืนใหญ่มาทดสอบเพื่อดูว่าพวกมันใช้ในการต่อสู้ได้หรือไม่
ทริสตันไม่มา ดังนั้นผมจะลดเงินของเขาสักหน่อย
「หมายเลข 4 ได้รับความเสียหาย หมายเลข 7 และ 9 กำลังมีความแม่นยำลดอย่างเห็นได้ชัด」
「ถ้าอย่างนั้นประมาณสามกระบอกใช้ไม่ได้……」
ไมล่าและผมห่อไหล่ระหว่างคิ้วลีโอโพลต์ตกเล็กน้อย
ปืนใหญ่ที่แตกหลังจากยิงลูกแรกนั้นไม่ต้องถาม และปืนใหญ่เหล่านั้นที่ยิงไม่ได้ไกลพอก็มีความเสี่ยงโดนพวกเดียวกันดังนั้นพวกมันใช้ในการต่อสู้ไม่ได้
วิธีเดียวในการใช้พวกมันคือเอามันไว้บนกำแพงเมือง ชี้ออกไปเป็นการหลอก
「แต่มันเป็นการพัฒนาใหญ่ ตอนแรก เราจะพิจารณาว่าเป็นความสำเร็จใหญ่ถ้ามีแค่พวกมันใช้ได้ครึ่งเดียว」
ลีโอโพลต์พูดว่ามันเป็นการพัฒนา แต่ไมล่าและผมไม่พอใจทั้งคู่
「ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เตรียมเครื่องดีดหินกับหน้าไม้ใหญ่จะดีกว่าเหรอ?」
จุดนี้มีเหตุผลบางอย่าง
ปืนใหญ่มีชุดความต้องการเฉพาะบางอย่างที่ต้องทำได้ก่อนพวกมันถูกใช้ในการรบที่กว้างได้
「แม้อย่างนั้น พวกมันเป็นไพ่ตายของเราสำหรับการสู้ในศึกล้อมเมือง บางอย่างที่เราเคยทำไม่เชี่ยวชาญ เพราะทั้งหมดหน้าไม้ใหญ่หรือเครื่องดีดหินทำลายกำแพงปราสาทไม่ได้ เราควรทำคุณภาพของปืนใหญ่ของเราให้ดีขึ้นต่อไป」
「ฉันเข้าใจ แต่นี่เป็นขีดจำกัดของอะไรที่ช่างในดินแดนเราทำได้ นี่คือผลลัพธ์หลังจากใช้เหล็กคุณภาพดีด้วย」
ตอนนี้ เราใช้เหล็กกล้าดีที่สุดและสั่งช่างเก่งที่สุดทำปืนใหญ่ ดังนั้นเราคาดให้พวกเขามีผลงานเหนือกว่าอะไรที่เราทำแล้วอย่างมีเหตุผลไม่ได้
「ปืนใหญ่ที่เราเห็นสหพันธรัฐใช้กับมากราโดต่างจากของเราเหรอ?」
สหพันธรัฐยิงปืนใหญ่ของพวกเขาจากเรือและพวกมันดูเหมือนสามารถยิงระยะไกลได้ยิ่งกว่าเราหลายเท่า บวกกันกับพวกเขายิงใส่เมืองที่พวกเขาเล็งเป้าหมายได้
เมื่อพูดนั่น ลีโอโพลต์และผมไม่รู้เรื่องวิธีการ ดังนั้นเราไม่รู้เยอะมากว่ามันผิดตรงไหน
「ถ้าเราจะให้พวกเขาผลิตในลินท์บลูมอยู่ดี ทำไมไม่ให้คนเหล่านั้นที่ขนดกๆ…… ขนดกๆ…… ตัวเล็กๆ-」
「เผ่าดวอร์ฟ」
ถูกต้อง ดวอร์ฟขนดก
「มาลองขอให้คนเหล่านั้นช่วย พวกเขาควรพึ่งพาได้เมื่อเป็นการทำโลหะ」
ตรงข้ามกับภาพลักษณ์หยาบๆของพวกเขา พวกเขามีทักษะการใช้มือ
เมื่อผมมองหอกผมอีกครั้ง ผมเห็นได้ว่าพวกเขาสร้างมาทนทานแค่ไหนด้วยพร้อมภกับความใส่ใจที่พวกเขาใส่เพื่อรายละเอียดเล็กที่สุดในการตกแต่งละเอียดอ่อน
มันทำให้ผมรู้สึกแขยงนิดเมื่อผมมองภาพบาลบิโน่ทำงานเขาไปและผลิตมัน
「พวกเขาอนุญาติให้เราขุดเหล็ก แต่พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนอยากช่วยเรา」
「เราน่าจะทำบางอย่างเกี่ยวกับนั่นได้ รวมเหล้าแรงๆและอาหารมันๆและเราจะเอามันไปให้พวกเขา」
ดวอร์ฟรักเหล้าอย่างไม่มีใครเทียบ ดังนั้นผมแน่ใจว่าเราเจรจาทำข้อตกลงได้ถ้าเราให้พวกเขาดื่มบางอย่างดีๆ
ขณะสำหรับอาหาร พวกเขาก็หาได้แค่หนูและเห็ดในถ้ำเท่านั้นดังนั้นพวกเขาควรมีความสุขเต็มที่เมื่อพวกเขาได้รับอาหารจากโลกข้างนอกได้ไม่ว่าแบบไหน
「และลีโอโพลต์ อย่าไป」
ผมไม่คิดว่าดวอร์ฟจะสนิทกับเขาสักนิด
ถ้าเขาเจอพวกดวอร์ฟ ผมแน่ใจว่าพวกเขาจะมีปัญหา
「ฮ่าาา…… ถ้าอย่างนั้นผมจะแค่เลือกใครก็ได้」
「แล้วก็พาผู้หญิงไปบ้างเพื่อพวกเธอเทเหล้าให้พวกเขาได้」
มมมุ – ไมล่าทำหน้าไม่มีความสุข
การเป็นสาวเป็นเจ้าระเบียบอย่าางที่เธอเป็น เธอน่าจะเกลียดแผนอะไรแบบนี้ แต่วิธีนี้เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดตั้งแต่โบราณมาเมื่อขอให้ผู้ชายช่วย
แม้ว่าการขอนั้นดูเหมือนไม่มีเหตุผล มันจะดีกว่าถ้ามาจากริมฝีปากผู้หญิง อย่างน้อยกับผม
「ถ้าอย่างนั้น มาเลือกคนสวยสำหรับพวกเขา」
「ไม่ คนสวยนั้นไม่ดี เลือกคนที่เตี้ย, อ้วน…… และขนดกถ้าเป็นไปได้」
เพราะทั้งหมดการกำหนดความสวยของพวกเขาต่างจากเรา แม้แต่ตอนนี้ ความรู้สึกขนกดอันผมรู้สึกเมื่อผมนอนกับ ‘คนสวย’ ของพวกเขายังกลับมาในฝันของผม
「มีอย่างอื่นนอกจากการสร้างปืนใหญ่ไปได้อย่างราบรื่นมั้ย」
「ครับ ค่อนข้างทั้งหมด ยังไงก็ตามมันจะใช้ค่าใช้จ่ายและเวลาจำนวนหนึ่งเพื่อฟื้นตัวจากความสูญเสียกองกำลังของเรามากกว่า 10% ผมว่าเราควรเลี่ยงการเข้าสงครามใหญ่สำหรับตอนนี้」
「การฝึกพวกเขาโหดขึ้นด้วย แม้ว่าพูดกันตรงๆพวกเขาด้อยกว่าทหารของอเลส」
「การเทียบกับคนเหล่านั้น…… ทุกคนในแต่ละร้อยคนที่เราสู้ถูกคัดสรรจากกลุ่มชั้นสูงแต่ทั้งหมดแต่ละคนแข็งแกร่งเท่าอิริจิน่า」
มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้เริ่มต้นที่จะพยายามสร้างอีกกลุ่มเหมือนแบบนั้น ดังนั้นเราควรทำมากเท่าที่เราทำได้
「ฉันได้ยินจากกิลเดรสว่าระหว่างพวกเขาแค่ติดอาวุธด้วยดาบกับโล่ พวกเขาใช้อาวุธประเภทใดๆก็ได้จากหอกถึงธนู」
「มันจะต้องใช้กี่ปีที่จะพัฒนาทหารพลังเท่านั้น?」
ผมแน่ใจว่าพวกเขาแค่ทำอย่างนั้นได้เพราะพวกเขาใช้ชีวิตในฐานะนักรบตั้งแต่อายุยังน้อยมากๆ
คล้ายกับทักษะทหารม้าธนู มันไม่ใช่บางอย่างที่เราเลียนแบบด้วยการฝึกแบบรีบๆได้
「กองทัพสุดท้ายแล้วดำเนินการเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทหารแต่ละคนไม่จำเป็นต้องเชี่ยวชาญวิชาของเขา ผลของการต่อสู้กับพวกเขานั้นเลี่ยงไม่ได้บนพื้นฐานของความจริงว่าเราถูกบังคับด้วยการเมืองเพื่อสู้ในตำแหน่งแออัดด้วยกองกำลังใหญ่」
ลีโอโพลต์ไม่ได้ดูเหมือนหวั่นไหวกับทฤษฎีตัวเองด้วยเหมือนกัน
อืม เพราะทั้งหมดเขาเป็นมันสมองกองทัพที่ดีที่สุด
「เราไม่ต้องลงทุนทำอะไรใหม่ บอกพวกเขาให้ทำการฝึกส่วนตัวถ้าพวกเขาอยากทำ มันจะทำให้พวกเขาตายยากด้วย」
「รับทราบ แบบนั้น การจ่ายเงินสู่ครอบครัวที่ยังรอดชีวิตจะไม่เยอะอย่างโง่เง่าด้วย」
ไมล่าจ้องลีโอโพลต์ดั่งจะพูด ‘นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก’
「ฉันเชื่อว่าการต่อสู้นี้ก็จะมีผลกับการนำทหารและกองทัพสำรองเข้าด้วยกันด้วย」
「เงินเดือนต่ำตอนนี้ยังไม่เหมาะสมถ้าหนึ่งในสิบทหารจะตาย ฉันว่า?」
รายได้ทหารไม่ได้สูงขาดนั้น มันดีกว่างานแรงงานใช้กายมากกว่าเล็กน้อย
แม้ว่าพิจารณาความจำเป็นของชีวิต ซึ่งถูกมอบให้พวกเขาอย่างไม่มีค่าใช้จ่าย มันอาจไม่น่าดึงดูใจสำหรับพวกเขาคู่การเจริญรุ่งเรืองมากเท่าไรของราเฟนตอนนี้
「พวกเขาอาจต้องการ…… บางอย่างที่สร้างความประทับใจให้ตัวเองเหมือนชื่อเสียงหรือเกียรติยศ」
「ปล่อยนั่นให้หนู นอกจากนี้ เราจะไม่จัดตั้งการออกเดินทางเร็วๆนี้ด้วย」
ผมมีบางอย่างพูดเกี่ยวกับกองกำลังรักษาสันติของไมล่าด้วย
「พี่ได้ยินว่าหนูทำเกินไป」
「……เรื่องอะไร?」
「การจับโสเภณีถนนทุกคน, หยุดการพนันในอาคารระหว่างพวกพ้อง, และล้มคนเมาต่อยกันทั้งสองฝ่ายและโยนพวกเขาเข้าในคุก ฉันได้ยินเรื่องแบบนั้น」
หน่วยรักษาความปลอดภัยของไมล่ากลายเป็นกลุ่มผู้ถูกกลัวโดยทั้งเมืองอย่างช้าๆ
「กิจกรรมเหล่านั้นทั้งหมดคืออะไรที่พวกเขาสมควรได้จากกฎหมาย! โสเภณีนอกซ่องนั้นผิดกฎหมาย และวงพนันประกอบไปด้วยมากกว่าห้าคนต้องการให้ยอมรับล่วงหน้า และมันยกโทษไม่ได้สำหรับคนเมาที่รบกวนสันติของเมือง」
ไมล่าพองอกเธอด้วยความภาคภูมิใจ ยืนกรานว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด
「เธอน่าจะถูก…… แต่เธอจะไม่ทำให้ใครมีความสุขจากการเข้มงวดอย่างไม่จำเป็น」
「นี่ไม่ใช่ปัญหาเกี่ยวกับมีความสุขหรือไม่! นี่มันเกี่ยวกับระเบียบ」
「ไม่ใช่มันดีกว่าที่จะเข้มงวดน้อยหน่อยเหรอ? ยิ่งยามเมืองใกล้ชิดกับผู้อาศัยมากเท่าไหร่ ความเป็นไปได้ว่าพวกเขาจะยิ่งทำตัวบนพื้นฐานของอารม ณ์เราไม่ควรกังวลเกี่ยวกับนั่นถ้าเรามีหน่วยรักษาความปลอดภัย」
ลีโอโพลต์เสริมเข้ามา
หน่วยรักษาความปลอดภัยเป็นองกรณ์ทางทหารซึ่งนำโดยไมล่า พูดอีกอย่าง ทหารที่ออกทำงานภายในเมือง สายบัญชาการของพวกเขาต่างจากยามเมือง ดังนั้นแม้ว่าบางคนพยายามซื้อยามเมือง หน่วยรักษาความปลอดภัยเคลื่อนผลได้โดยไม่เป็นผล
ทางวิธีการพวกเขาอยู่ใต้การบัญชาการตรงของผมและควรมีจุดยืนมากกว่ายามเมือง
มันเป็นข้อโต้แย้งที่มีเหตุผล ระหว่างเมืองยังคงเป็นระเบียบถ้าผมให้ไมล่าและลีโอโพลต์รับมือนี่ เมืองจะเข้มงงดและบรรยากาศอึดอัด
「แต่รู้มั้ย พลเมืองบอกฉันว่าเขารู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง」
「พลเมืองหมายความว่ายังไง?」
หน้าไมล่าคืบใกล้เข้ามาหาผม
「ไม่ควรมีผลอะไรกับพลเมืองธรรมดา ถ้าพวกเขาไม่ชอบอะไรที่หนูทำ ถ้าอย่างนั้นมันต้องมาจากพวกขี้เมาหรือนักเลง หรือบางที……」
ผมเลี่ยวสายตาและพยายามผิวปาก แต่ไม่มีเสียงออกมา
มันเหมือนที่ไมล่าเดาทุกอย่าง โสเภณีถนนมาหาผมในน้ำตาและบ่นว่ามันทำธุรกิจยาก
“ลอร์ดศักดินาค้า ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นที~”
“หนูจะดีใจม้ากมากถ้าหนูถูกจับโดยลอร์ดศักดินาซามะและจ้ำจี้ แต่หนูไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเลยอ่า~”
นั่นคืออะไรที่พวกเธอพูดกับผมขณะสาวๆหลายคนเลียทั้งกายของผม ดังนั้นผมอดไม่ได้ที่จะไม่ช่วยพวกเธอ
「ม-ไม่ว่าอย่างไร หนูหยุดจับคนเหล่านั้นผู้ไม่ได้ทำอันตรายให้ใครได้ไหม ที่สำคัญมากกว่านั้น แล้วพวกคนลักพาตัวหรือองกรณ์เหมือนโจรภายในเมืองล่ะ?」
พลเมืองราเฟนได้โตขึ้นค่อนข้างเยอะแต่พวกฝ่ายอาชญากรเหล่านี้จะเริ่มก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
「ต้นอ่อนถูกตัดแล้ว กลุ่มพวกนั้นของกลุ่มถูกขยี้เมื่อเรากลับมา」
นั่นดี
หน่วยรักษาความปลอดภัยนั้นมีประสิทธิภาพสุดขีดกับองค์กรอาชญากรที่กล่าวมา
ไม่ล่าติดสินบนไม่ได้และทหารติดอาวุธหนักดังนั้นมันยากไม่ว่าใครก็ในการต่อต้านพวกเขา
ทหารม้าก็รวมกันด้วยดังนั้นอาชญากรถูกไล่ตามและตีแตกพ่ายได้แม้ว่ามันหนีออกไปนอกเมือง
「เน้นความสำคัญไปกับกรณีเหล่านั้นถ้าอย่างนั้น ขณะสำหรับเรื่องเล็ก …… เหมือนโสเภณีถนนโดยเฉพาะ แค่ปล่อยพวกเธอไปง่ายๆ」
「ทุกครั้งที่โสเภณีถนนถูกจับพวกเธอจะถูกตีก้นก่อนถูกปล่อย ทั้งสองฝ่ายที่ตีกันต้องทำงานแรงงานหนักหนึ่งอาทิตย์แบบไม่ได้ค่าตอบแทน กับนั่นพี่มีอะไรติไหม…… ให้ถายเถอะ ไม่โดนแม้แต่ติดสินบนด้วยซ้ำแต่เสร็จโดยร่างกายผู้หญิง」
เฉกเช่นชะตาลูกผู้ชาย
「พูดถึงแล้ว พี่ไม่เห็นซีเลียและอิริจิน่าเลย พี่คิดว่าพวกเธอสมควรอยู่ในพื้นที่เคลื่อนทัพ」
โดยเฉพาะซีเลียที่จะทิ้งไม่ว่าอะไรที่เธอทำเพื่อวิ่งมาทันทีเมื่อเธอเห็นผม
「โอ้ สองคนนั้นกำลังฝึก」
ในจุดตรงปลายที่ไมล่ากำลังชี้ ซีเลียและอิริจิน่ากำลังฟันดาบกันอยู่
พวกเธอดื่มด่ำไปกับการฝึกจนพวกเธอไม่แม้แต่สังเกตผมมา
พวกเธอทั้งสองกำลังใช้อาวุธอันซีเลียได้เปรียบ – ดาบมือเดียว – ซึ่งออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับการฝึกพร้อมคมทื่อๆและห่อผ่า แต่มันยังคงเจ็บถ้าโดนร่างกาย
「ย่า! ท่าาาาา!」
「ฮ่าฮ่าฮ่า การโจมตีของซีเลียโดโนะเบา!! มันจะไม่เจ็บแม้ว่าการฟันนั้นโดน!!」
อิริจิน่ากันการโจมตีซีเลียอย่างสบายๆด้วยสีหน้ามั่นใจ
ซีเลียพุ่งวิ่งไปทั่วและโจมตีจากทั่วทุกทิศทาง อย่างไรก็ตามอิริจิน่าก็เชี่ยวชาญกับอาวุธนอกจากหอกและเธอไม่ถูกเอาชนะง่ายๆ
「ฉันจะโจมตีต่อ รับนั่น!」
แทนการหลบการโจมตีอิริจิน่า ซีเลียตัดสินใจกันมัน
「อ๊ะะ ไม่ดีแล้ว」
ร่างกายซีเลียลอยในอากาศหลังจากเธอรับการโจมตี
ความแข็งแกร่งของอิริจิน่าเหนือกว่าผู้ชายบางคน ดังนั้นแม้ว่าซีเลียโตและเพิ่มกล้ามเนื้อขึ้นแล้ว เธอกันการโจมตีอย่างสมบูรณ์ไม่ได้
อิริจิน่าไล่ตามซีเลีย ผู้กลิ้งไปบนพื้น
「คุ!」
ซีเลียกลิ้งบนพื้นอย่างคล่องแคล่วเพื่อหลบอาวุธอันเหวี่ยงลงมาที่เธอ!
「มันจะเจ็บถ้ามันโดนน้อง! แค่ยอมแพ้ซะ!」
「ไม่มีทาง! หนูยังไม่แพ้!」
ซีเลียค่อนข้างใจแข็งและเกลียดการพ่ายแพ้
ทันทีเมื่ออิริจิน่าก้าวเข้าเพื่อจบเธอ ซีเลียหมุนไปข้างหลังเพื่อปล่อยให้ดาบกระแทกกับพื้นและกระโดดขึ้น
อิริจิน่าพยายามดึงดาบกลับแต่ทำไม่ทันเวลา
「ย่าาาาา!」
ดาบซีเลียโดยแขนข้างหลักของอิริจิน่า
ในการต่อสู้จริง แขนเธอจะถูกตัดและเธอจะไม่สามารถสู้ได้แล้ว
「โอออ้! ซีเลียชนะ」
「มันใกล้กับศิลปะการต่อสู้มากว่าการฟันดาบสู้แต่เธอทำได้ดี」
ไม่ล่าปรบมือ
ในที่สุดก็รู้ถึงสื่อว่าเราอยู่ซีเลียวิ่งมาอย่างมีความสุข
「ในที่สุดหนูก็ฟันอิริจิน่าซังได้! ……แต่มันคือการสู้ดาบนะ」
ความเชี่ยวชาญของอิริจิน่าอยู่กับหอก แม้ว่าวิชาดาบของเธอเหนือกว่าทั่วไปด้วย
ถ้าซีเลียสามารถชนะอิริจิน่า ถ้าอย่างนั้นมันนำเธอขึ้นเหนือทหารทั่วไป
เมื่อผมลูบหัวเธอเพื่อชมความพยายามของเธอ เธอพองอกออกมาด้วยความภาคภูมิใจ
「พอมาคิดว่าหนูจะถูกเอาชนะโดยซีเลียโดโนะ หนูไม่ระวัง!」
เธอไม่ได้ดูเหมือนรับมันแย่ๆ
「อยากสู้กับฉันต่อไปไหม?」
ไมล่าทำการเสนอกับซีเลียเมื่อเธอเห็นว่าผมกำลังลูบซีเลีย
แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกดูอย่างนั้น ไมล่าดูเหมือนรู้สึกอิจฉาลึกๆ น่าจะจินตนาการตัวเธอเองอยู่ในตำแหน่งของซีเลีย
「ดีมาก! หนูจะใช้จังหวะชนะเธอเอาชนะไมล่าซังด้วย!」
มันไม่ใช่สิ่งดีที่ซีเลียอวดดี ใช่ไหม?
พวกเธอสองคนเผชิญหน้ากันพร้อมดาบพวกเธอจับอยู่ตรงหน้าในท่าพร้อม
พวกเธอกำลังใช้ดาบมือเดียวจากก่อนหน้าและโล่เล็ก
ชัดเจนว่าซีเลียพยายามแสดงออกถึงข้อดีของเธอให้ผมและทะเยอทะยานมากกว่าปรกติ
「เริ่ม!」
ในเวลาพร้อมกับสัญญาน ซีเลียและไมล่าพุ่งเข้าหากัน
พวกเธอวิ่งในท่ากายเฉพาะตัวด้วยการลดตัวลงและเอียงไปข้างหน้าเล็กน้อย ทำให้มันโจมตีสวนยากมากกว่า
「ซิ่-! ท่าาาาา! ย่าาา!」
ขณะซีเลียกำลังเหวี่ยงดาบเธอขึ้นจากข้างล่าง ไมล่ากันการโจมตีด้วยดาบและโล่ของเธอแล้วก็ก้าวไปข้างหลังด้วย
「อย่าเดินไปข้างหน้า!!」
อิริจิน่าตะโกนดัง แม้ว่ามันดูแย่
ไมล่าถูกโจมตีฝ่ายเดียว กระนั้นการป้องกันเธอยังคงเจาะไม่เข้า
จากมุมมองขของซีเลีย เธอต้องกำลังรอให้ไมล่ารู้สึกชา
「เธอทำการเคลื่อนไหวแล้ว!!」
ซีเลียเปลี่ยนรูปแบบการโจมตี กระแทกโล่กับไมล่าก่อนกลิ้งสู่ท้องของเธอ
ขณะเธอม้วนไปข้างหน้าและพุ่งมุดเข้าแทงต้นขาไมล่า-
「ฟุ่เกี๊ยยยะ!」
ดาบไมล่าฟันหัวซีเลียเต็มๆ
เพราะดาบห่อผ้าหลายชั้น เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอยังจับหัวของเธอในความเจ็บปวด
「ฉันว่าแล้ว」
「อุมุ การเคลื่อนไหวเมื่อกี้นั้นหยาบเกินไป」
อิริจิน่า ไม่ว่าดีหรือไม่ ก็สู้อย่างกล้าหาญ
พลังงานหลังการโจมตีเธอมหาศาลและเธอสามารถท่วมท้นศัตรู แม้ว่าเธอปล่อยตัวเธอเองเปราะบางกับมาตรการตอบโต้รูปแบบต่างๆ
ในทางกลับกัน ไมล่าซื่อตรงต่อพื้นฐาน และระหว่างแนววิชาการต่อสู้ของเธอไม่ได้โดดเด่น เธอไม่มีช่องเปิดเพื่อให้ได้รับความได้เปรียบมากด้วยเหมือนกัน
เธอไม่ใช่บางคนที่คนหนึ่งเอาชนะโดยการทดสอบความใจเย็นของเธอได้
「การเล็งขาศัตรูผู้ตัวใหญ่กว่าเธอนั้นเป็นความคิดดี แต่ไม่มีความจำเป็นต้องตีลังกามาข้างหน้า ถ้าเธอรอช่องเปิดก่อนเล็งขาอย่างใจเย็น เธอจะสามารถก่อกวนสมดุลของคนนั้นได้ นอกจากนี้…… เธอไม่ใช่สาวตัวเล็กๆอีกแล้ว ถ้าเธอม้วนมาข้างหน้าแบบเดียวกับที่เธอทำเมื่อเป็นเด็ก เธอจะถูกลงโทษ」
ขณะไมล่ามอบคำแนะนำให้ซีเลียผู้อารมณ์เสีย เธอคลานมาใต้แขนของผม
เมื่อผมลูบเส้นผมเธอ ผมสามารถได้ยินเสียงขมขื่นใจเล็ดออกมา
「อออุ่…… เธอเอาแขนเอเกอร์ซามะไปแล้ว…… เล็งนี่ตั้งแต่แรก……」
「มันเป็นสิทธิพิเศษของผู้ชนะเท่านั้น」
เมื่อมองสาวๆเหล่านี้สู้กันทำให้ผมอยากขยับร่างกายผมด้วย
「ฉันอยากฝึกบ้างด้วย มีใครอยากเผชิญหน้ากับฉันมั้ย」
เหล่าทหารทั้งหมดในบริเวณนี้มองไปทางอื่น
ทำไมล่ะ… เราซ้อมกันด้วยดาบพันผ้าดังนั้นจะไม่มีใครตาย
「……ถ้านายชนะ ฉันจะมอบรางวัลให้ อย่างนั้นล่ะเป็นยังไง?」
แม้อย่างนั้นไม่มีใครตอบรับการท้าทาย
「ไม่มีเหล่าทหารคนไหนผู้เชื่อว่าพวกเขาชนะลอร์ดฮาร์ดเลตต์ได้ ผมไม่คิดว่าการเสนอรางวัลจะสร้างความต่าง」
ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นนายควรเป็นคู่ซ้อมของฉัน
「ถ้าผมได้รับบาดเจ็บ มันจะทำให้การรับใช้กองทัพล่าช้ามั้ยล่ะ?」
「อุ่นนนุ……」
ซีเลียสามารถดึงไมล่าออกจากแขนผมได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งและจากนั้นประกาศ
「ถ้าอย่างนั้นหนูจะเป็นคู่ต่อสู้ของท่าน」
「……ฉันซาบซึ้งกับความคิด」
ถ้าผมสู้กับซีเลีย ผมจะต้องปฏิบัติกับเธอเหมือนวัตถุเปราะบาง
มันไม่ได้รู้สึกเหมือนทำให้ผมดีกว่าจริงๆ
「ถ้าอย่างนั้นแล้วนี่ล่ะ!」
อิริจิน่าดึงมือไมล่าและเรียงแถวกับซีเลีย
1 ปะทะ 3…… นั่นอาจน่าสนใจนิดหน่อย ผมว่าน่าจะควรห่อผ้าใส่ดาบเยอะขึ้น
เหมือนการซ้อมสู้กันก่อนหน้า ผมเผชิญหน้ากับสามสาวพร้อมโล่เล็กและดาบมือเดียว
ศัตรูของผมคืออิริจิน่า, ผู้อยู่ข้างหน้าหนึ่งก้าวจากคนอื่น, ไมล่า, ผู้อยู่ทางซ้ายของเธอ, และซีเลีย, ผู้กวัดแกว่งดาบระหว่างเธอสองคนนั้น
มาดูกันว่าพวกเธอจะโจมตีอย่างไร นี่ไม่ใช่การต่อสู้ถึงเป็นถึงตายดังนั้นผมมีความสุขกับตัวเองได้
「ไปกันเถอะ!」 「อองการ์ด!」 「ลุยล่ะนะ!」
สามสาวทำการเคลื่อนไหวพร้อมกัน
อิริจิน่าเข้าหาผมจากข้างหน้า ระหว่างไมล่าตีวงอ้อมด้านข้างของผม
นี่เป็นการต่อสู้โจมตีทีเดียวที่การต่อสู้จะสรุปเมื่อการโจมตีโดนร่างกายของเราตรงไหนก็ได้ หมายถึง ผมจะเสียเปรียบถ้าผมโดนตีขนาบ
「โซร่าาาาา!」
ผมปะทะการโจมตีอิริจิน่าด้วยดาบผม
เธออาจแข็งแกร่งสำหรับผู้หญิง แต่ผมจะแข็งแกร่งกว่าเธออย่างเป็นธรรมชาติ ดังนั้นผมสามารถทำเธอเสียสมดุลและทำให้เธอล่าถอย
「นั่น!」
ณ เวลาเดียวกัน ไมล่าเล็งมาข้างผมด้วยการโจมตี แม้ว่ามันยังไม่พอทำผมล้ม
ผมบิดร่างกายเพื่อเลี่ยงดาบเธอและเล็งหลังเธอด้วยดาบผมโต้ตอบ
「คุ!」
ไมล่ากันด้วยโล่และเซถอยหลังจากปัดป้องการโจมตีของผมทันที ยกตัวเองขึ้นด้วยมือขณะเธอล้มไปที่พื้น
ต่อไปควรเป็นซีเลีย…… ตอนนี้เธออยู่ไหน
「หนูอยู่นี่ไง!」
ซีเลียไหลลอดผ่านอิริจิน่าและพุ่งเข้าตีใส่ผม
เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอซ่อนหลังร่างกายใหญ่โตของอิริจิน่า
「ย่าาาาา!」
ซีเลียวิ่งใส่ผมด้วยความเร็วมหาศาล ซึ่งผมตอบด้วยการโยนโล่ทิ้งและนำดาบ…… กลับ ผมใช้มือเปลี่ยนเพื่อจับซีเลียก่อนทุ่มเธอ
「อุว้าาาาาาาาาา!!」
เพราะซีเลียวิ่งเต็มความเร็ว เธอบินไปในอากาศเหมือนวิหก
เวรแล้ว ผมลืมไปว่าเธอเร็วๆได้มากเท่าไหร่
พื้นปกคลุมไปด้วยหญ้าดังนั้นเธอควรไม่เป็นอะไร……
เธอสามารถเตรียมตัวลงพื้นด้วยปฏิกิริยาตอบสนองและอยู่นิ่งหลังจากกลิ้งไปบนพื้นระยะไกลพอสมควร แต่ดวงตาของเธอหมุนและเธอยืนไม่ได้
มัน……. ไม่ได้ดูเหมือนเธอทำตัวเองได้รับบาดเจ็บ
ไมล่าชิงความได้เปรียบของช่องเปิดแล้วกระโดดใส่ผมด้วยการฟันดาบเธอลงจากบน ผมปะทะมันกับดาบของผมเอง
ผมอยู่ในตำแหน่งลำบากแต่ความต่างในความแข็งแกร่งไมล่าและตัวผมเองนั้นเห็นเด่นชัด
ดาบเธอกระเด็นไปในอากาศ ปล่อยสาวไร้การป้องกัน ผมแตะหัวสาวเปราะบางเบาๆ
「ม-มันเป็นความพ่ายแพ้ของหนู」
หลังจากไมล่ายอมแพ้ ผมจูบเธอและจากนั้นเผชิญหน้ากับอิริจิน่า
「มันเหลือแค่หนูแล้วเหรอ!? อย่างที่คาดกับฮาร์ดเลตต์โดโนะ!」
อิริจิน่าทิ้งโล่เธอและเหวี่ยงดาบเธอด้วยสองมือ
เธอไม่เคยมีทักษะการใช้โล่ในการต่อสู้ตั้งแต่แรก
ผมก็กำจัดโล่ของผมทิ้งไปแล้วเพื่อให้ผมเหวี่ยงดาบสองมือได้ด้วย
「เมื่อฮาร์ดเลตต์โดโนะถือมันในมือเขา มันดูเหมือนมีด!」
「เธอนั่นนะเป็นคนพูด」
สองเราพุ่งเข้าตีใส่กัน ณ เวลาเดียวกัน และอิริจิน่าเหวี่ยงใส่ผม ทำให้มั่นใจในการเก็บสมดุลมั่นไม่เหมือนครั้งแรก
การโจมตีของเธอนั้นคิดว่าผมจะกัน ซึ่งทำไมเส้นทางถึงจำกัดและคาดเดาง่าย
ผมเล็งการหลบดาบแบบเฉี่ยวขนแทนใช้ดาบกัน
ทันทีเมื่อดาบเธอโดนพื้นอิริจิน่ารับรู้ความพ่ายแพ้ของเธอ
ผมเขี่ยดาบเธอออกจากมือและดึงเธอลงพื้น
เสียงของการจูบกันอย่างหลงใหลเป็นสัญญาณหมดยก
「แข็งแกร่งอย่างที่คาด ฮาร์ดเลตต์โดโนะ」
「ด้วยความแข็งแกร่งดิบเถื่อนและการเคลื่อนไหวรวดเร็ว ไม่มีอะไรที่คนหนึ่งทำได้」
อิริจิน่าและไมล่ากอดผมจากทั้งสองข้างระหว่างพวกเธอชมผม
การมีผู้หญิงสองคนล้อมสรรเสริญนั้นเป็นความรู้สึกมหัศจรรย์
ทำต่อไปเธอทั้งสอง
ลีโอโพลต์หายลับวับก่อนผมรู้ตัว
「ออุ…… พวกเธอทั้งสองได้การจูบเมื่อตอนจบ…… ระหว่างหนูเป็นคนเดียวผู้กระเด็นไกล」
「ขอโทษกับนั่นด้วย การโจมตีหนูนั้นรับมือยากที่สุด」
「หนูไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจเกี่ยวกับนั่นดี」
ซีเลียพองแก้มเสียง ‘บบบู่’ แต่จากนั้นจู่ก็ชำเลืองมองไปทางอื่นคมๆ
บางคนกำลังแอบดูเราจากเงามืด
ทหารที่กำลังฝึกอยู่ในบริเวณไม่จำเป็นต้องซ่อนดังนั้นมันเป็นพวกเขาสักคนไม่ได้
「หนูจะไปจับคนนั้นท่ะ-…… อ๊านน」
แค่เมื่อซีเลียกำลังจะวิ่งผมจับเธอและกอดเธอใกล้กับอกของผม
ผมจูบเธอระหว่างทำ
「อย่างกังวล ดูดีๆ」
คนผู้อาจอยากอยู่ซ่อนๆอย่างสมบูรณ์ แต่นมดูเด้งและหนักเหล่านั้นนั้นยื่นออกมาจากที่ซ่อนของเธอ
รถม้าที่เรามีที่บ้านหยุดหลังเธอและผู้ติดตามคุ้มกันกิโด้มองมาทางนี้พร้อมอ้าแขนยกสองข้าง
「ท่านหญิง หน้าอกท่านยื่นออกไป!」
「ทำไมซ่อนตั้งแต่แรกเล่า?」
「ธะ-! เธอแยกจากคนอื่นและมาที่นี่เพื่อให้ถูกเอาใจ มารออีกนิดๆหน่อยๆ」
「……กำลังทำอะไรน่ะนนน่าซัง?」
ผมบอกเธอให้มาเมื่อไหร่ก็ตามเมื่อเธออยากถูกเอาใจและเธอน่าจะรอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอมาเพื่อหาผม ช่างน่ารัก
ผมเรียกเธอและบอกให้เธอออกมาได้แล้ว เร่งให้เธอเดินออกมาพร้อมหน้าตา “หนูกำลังมาแล้ว”
มีสาวผู้ดูแลข้างเธอ ผู้หน้าไม่ได้ใส่หน้ากากเหมือนก่อนหน้า
ดูเหมือนการลงโทษมีประสิทธิภาพ
「เอ่ะเฮ่ม ทำได้ดีมาก เอเกอร์ซามะ หนูคิดว่าพวกพี่ทั้งหมดอาจเหนื่อยและเอาขนมคู่ชามาด้วย-……」
ผมตัดประโยคเธอสั้นและอ้าแขนของผม
「หนูมาที่นี่เพื่อให้พี่สนใจหนู ใช่มะ? หนูไม่ต้องแสดงต่อหน้าคนอื่นหรอก」
นนน่ามองอย่างเขินอายใส่ทุกคนก่อนมองลงและกระโดดเข้าอ้อมอกของผม
น้ำหนักหน้าอกดันกดผม
「เอเกอร์ซามะเป็นคนที่พูดมัน! นั่นทำไมหนูจะเอาเปรียบเต็มที่!」
นนน่าฮึ่มๆงึ่มๆในอกของผม
「พี่จะสนใจหนูมากเท่าที่ต้องการ การต่อสู้ของเราเพิ่งจบ ดังนั้นเรามากินชาในรถม้ามั้ย? ……ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปสำหรับตอนนี้ พวกเธอที่เหลือฝึกกันต่อเถอะ」
「ผมอุ้มนนน่าขึ้นแล้วอุ้มเธอไปสู่รถม้า ระหว่างแม่บ้านผู้กำลังดูแลรีบตามหลังเรา」
「……ในท้ายที่สุด-」
「……ทุกอย่าง-」
「-ถูกชิงไปแล้ววว!」
พี่จะรักเธอทั้งหมดคืนนี้ ดังนั้นอย่าอารมณ์เสียเลย
ผมโยนนนน่าเข้าสู่รถม้าแล้วตามหลังเธอ
คันนี้ไม่ได้สำหรับการเดินทางระยะไกล
มากที่สุดใส่ได้สี่คนในรถม้า คู่กันกับเบาะและสิ่งอำนวยความสบายหลากหลาย
「แต่จริงๆแล้วเราไม่ได้จะดื่มชานะ」
「หนูก็ว่าอย่างนั้น」
เสื้อผ้าเริ่มหลุดออกทันทีเมื่อประตูปิดหลังเรา
ผมกำลังจะช่วยนนน่าถอดเสื้อผ้าเธออก แต่ตำให้มันยับจะแย่
นั่นทำไมผมเปลี่ยนไปถอดกางเกงในเธอแทน
「หนูไม่เป็นไรถ้าพี่ทำจากข้างหลังพร้อมเสื้อผ้า ใช่มั้ย?」
นนน่าพยักหน้าเงียบๆ เมื่อรู้ถึงอะไรซึ่งผมอยากทำและขยุกขยิกเพื่อเปิดเผยหน้าอกบะฮึ่มลึ่ม
ผมโอบกอดเธออย่างกระฉันกระเฉงจากข้างหลังจับนมเธอและดูดต้นคอเธอ
「อ๊าาา! พี่แรงกระทันหัน!」
「อาา…… นนน่า หนูสวย หน้าอกหนูเหลือเชื่อ!」
ผมบีบหน้าอกเธอดั่งรีดนมมันและเส้นสายธาราแห่งนมอกฉีดออกมา
ข้างในรถม้าปกคลุมไปด้วยกลิ่นน้ำสีขาวทันที
「นนน่า นนน่าที่น่ารักของพี่ พี่จะรักหนูมากกว่านี้!」
นี่เป็นครั้งแรกของเราที่มีเซ็กส์กันหลังจากเธอคลอด
ไม่สามารถยั้งตัวเองไว้ได้นานกว่านี้แล้ว ผมลดกางเกงของผมลงและถูเจี๊ยวใส่ตูดนนน่าอันยังแดงจากก่อนหน้านี้
「มันยังเจ็บมั้ย?」
「หนูไม่เป็นไรแล้วตอนนี้ พี่จะตีตูดหนูอีกก็ได้นะ」
「พี่ไม่ใช่คนป่าเถื่อน」
「นั่นน่ะโก-…… อืม ช่างมันเถอะ」
จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าร่างกายของผมเหม็นเหงื่อ
แต่ผมขยับมากก่อนหน้า ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
「พี่เหม็นเหงื่อ บางทีพี่ควรอาบน้ำ」
「ไม่ แบบนี้ไม่เป็นไร หนูไม่ได้เกลียดกลิ่นเป็นพิเศษ」
แต่ก่อนหน้านี่เธอตะโกนใส่อิริจิน่า บอกเธอให้ไปอาบน้ำเมื่อเธออยากกินหลังฝึกเพราะกลิ่นฉุนเหงื่อของเธอ
อืม ซีเลียและแม่บ้านคนอื่นก็เอะอะกับนั่นด้วยเหมือนกัน
「ถ้าอย่างนั้นพี่จะต้องเตรียม」
ผมแหวกแก้มก้นนนน่าออกและวางปากผม ณ ตรงกลาง
「โอ้ว! นี่น่าอายอ้ะ…… เลียของของหนูแบบนี้มัน……」
แมัเธอพูดเช่นนั้น ร่างกายเธอตอบสนองการกระตุ้นและเริ่มเล็ดน้ำหวานแห่งรัก
รู้เธอต้องหลวมพอตัวแล้วตอนนี้เมื่อเธอคลอด ดังนั้นผมจะมีความสุขกับมันอย่างยินดี
ผมเลียช่องคลอดเเธอจนกว่าทั้งกายเธอรุ่มร้อนและใน ณ ท้ายสุด มันเป็นเวลาผมแทงเธอ
「พี่จะขอแทรกซึมเป็นครั้งแรกในเวลาอันยาวนาน」
「ค่ะ ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ」
ผมขำการคุยทักทายกันไร้สาระของเราก่อนจับสะโพกเธอและแทงสะโพกผมไปข้างหน้า
ผมได้รับความรู้สึกข้างในนนน่าอีกครั้งหลังจากทั้งปีเต็มๆ
「โออออ้…… ดี มันรัดรอบพี่อย่างนุ่มนิ่มกว่าก่อนหน้า!」
「อ๊าาาาาาาา มันหนาปั๊ดๆ! มันยาวไกลถึงข้างหลัง」
จากตรงนั้นไป ผมไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดสุดมีประสิทธิภาพแห่งการรักและเล้าโลม
เราแค่เรียกชื่อเราใส่กันอย่างรักใคร่และสร้างเสริมเสียวขึ้นจากสะโพกกระแทก
「หนูรักพี่ เอเกอร์ซาม้า! บีบหน้าอกหนูสิ!」
「พี่ก็รักหนูด้วย นนน่า! ยกตูดขึ้นที」
เสียบเนื้อฟาดตบเมื่อกระทบดังขึ้นอย่างช้าๆเรื่อยๆและนนน่าสั่นอย่างบ้าคลั่ง
นนน่าร้องเสียงแหลมและกำขยำเบาะ พยายามสุดแสนสามารถได้ให้ทนความเสียวซ่าน
ระหว่างช่วงเวลากลางวันแห่งฤดูร้อน เหงื่อหยาดหยดจบร่างกายเราเหนียวหนึบหนับ
ขณะผมเลียคอและหลังเธอเรื่อยๆ นนน่ายิ่งรู้สึกเงี่ยนขึ้น ดีดหัวเธอโดดเด้งมาหลังและร้องออกกรี๊ดแหลมดังในความสุดเสียวทุกครั้งเมื่อผมแทงให้ลึกขึ้น
ขณะเราเข้าหายอดขุนเขาสูงสุดเสียว ผู้ดูแลสองคนเคาะประตู
「ให้ตายเถอะน่า! มีอะไร!?」
อย่างที่เราทั้งหมดบอกเธอ นนน่าทำดีกับคนรับใช้มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแต่เมื่อเธอโดนขัดจังหวะกระหว่างกำลังจ้ำจี้ คำพูดเธอจะเย็นชาอย่างเป็นธรรมชาติ
「นายท่าน! ท่านหญิง! ท่านสั่นรถม้ามากเกินไป นี่เป็นบริเวณฝึก! เหล่าทหารทั้งหมดกำลังมองมาทางนี้」
「น-……นั่น-…… 」
นนน่ามองผม
แน่นอนว่าความรู้สึกอับอายนั้นท่วมท้นอะไรก็ตามที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้
อย่างไรก็ตามผมไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น
「เอามือวางไว้บนกำแพง!」
ผมจับสะโพกนนน่าและยกเธอขึ้น
「ไดโปรดเดี๋ยวก่อน! ถ้าพี่ทำนั่นมันจะยิ่งสั่นหนักมากขึ้น!」
「พี่จะทำให้มันยิ่งสั่นลั่น ดังนั้นขอเสียงเต็มที่ด้วยเลย!」
ผมเปิดหน้าต่างเล็ก ณ ด้านข้างระหว่างกำลังพูดนั่น
มันดูเหมือนนนน่าสบตากับกิโด้ผู้กำลังยืนคุ้มกันอยู่ข้างนอก และแม่บ้านผู้ดูแลสองคน
การร้องเสียงแหลมของเธอเล็ด
「เอาล่ะนะ!」
โดยไม่ล่าช้า ผมโยกสะโพกผมเหมือนเคืองสุด
「อ๊าาาา! นนนน่าาทึ่งงงงงง! อ-อย่ามองน้า! หนูทนนี่ม้ายได้!」
「ท-ท่านหญิง……」 「ท่านกำลังทำหน้าแบบนั้นเหรอเนี่ย」
นนน่าต้องทำหน้าตาอุกอาจจากความเสียวอันเธอสัมผัสได้ตอนนี้แน่
ผมจับไหล่เธอแล้วให้เธอหันหาผมและแน่นอนว่าเธอดูเหมือนเธอเป็นอีกก้าวหนึ่งจะสลบ
หลังจากจูบอย่างเลอะเทอะ ผมกลับไปจิ้มอีกครั้ง
「น่ายท่านคะ รถม้าจะพังแล้ว!」
「ช่างเข้มข้น…… ฉันได้ยินเกี่ยวกับข่าวลือแต่วิธีที่ท่านเขาซั่มนั้นล้ำเหลือเชื่อไปเลย」
มีเซ็กส์ระหว่างถูกมองไม่ได้แย่ด้วยเหมือนกัน
ผมบอกได้ว่าน้ำเชื้อกำลังปีนจากไข่
「นนน่า…… จะแตกแล้ว…… นี่รสชาติน้ำเหนียวพี่หลังจากหนึ่งปีมันจะข้นคลั่ก」
「เล้าโลมหนูด้วย! และจากนั้นจบโดย…… การตีก้น」
กนเธอยังคงแดง แต่ถ้านั่นอะไรที่เธออยากได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะทำมันด้วย
「พี่จะแตกแล้ว นนน่า! หนูก็ควรแตกด้วย…… อุโอออออออออ๊!!」
「โฮ๊วววว! โอ๊ววววววววว!!」
หลังจากแทงสุดท้าย ผมก็ตีตูดเธออย่างดิบดีด้วย นนน่าครางออกมา
ผู้ดูแลผู้ตกใจผู้มองนนน่าแตกสุดจิ๊และโดนชุดน้ำเชื้อใหญ่ไหลหลั่งสู่ในมดลูกเพิ่งท้องของนนน่า
「มันรู้สึกเหมือนเด็กน้อยกลับเข้าไปในท้องของหนูเลย มันอิ่มกี」
นนน่ากลายเป็นอ่อนเปลี้ยและทรุดไป และจากนั้นหน้าต่างถูกปิดแม่บ้านผู้ดูแลถูกปล่อยยืนไว้ไร้คำพูด
มันนานเหลือเกินตั้งแต่ผมซั่มนนน่า แต่มันรู้สึกทึ่งเหมือนที่เคยเป็นมาตลอดไป
เมื่อผมเล่นกับนมใหญ่เกินไปของเธอ หน้าสวยงามเธอห่อบิดเบี้ยวเสียวคันและเป็นหน้าตาลามกสุดขีด
「เอเกอร์ซาม้า หนูรักพี่ หนูดีใจ…… นี่นั่นดีกว่าถูกล้อมโดยเหล่าอัญมณีงามงดเป็นไหนๆนะ」
ในที่สุดนนน่าหมดสติหลังจากพูดนั่น พร้อมเจี๊ยวผมยังอยู่ข้างในเธอ
「มันไม่เป็นไรแล้วตอนนี้ เธอเข้ามาได้」
「ขออะภ่ะ-……. ว่ะเกี๊ยยยยะ!」
「นี่เป็นสิคะ เป็นจัดๆเลย!」
ผู้ดูแลที่ผมอัญเชิญกรี๊ดหลังจากเข้ารถม้า
บางทีเพราะนนน่ากำลังนั่งบนเจี๊ยวของผม
「เพราะมันนานโขน่ะ เจี๊ยวฉันจะไม่เล็กลง」
เมื่อผมพยายามดึงเมื่อมันยังใหญ่ นนน่าหลับสลบไม่ได้ดูเหมือนอยากปล่อยไป
「น้ำนมเปื้อนไปหมดเลยตอนนี้ เธอเช็ดมันได้ไหม? แล้วก็ ถอดชุดเธอด้วย นี่จะไม่ใช่เวลากลัวย้งกลัวยับแล้ว」
「ค-ค่ะท่าน」 「รับทราบ」
ผู้ดูแลรีบทำงานทันที แม้ว่าดวงตาพวกเธะจังจดจ้องส่องเอ็นอยู่
ครึ่งหนึ่งอยู่ในนนน่าระหว่างอีกครึ่งหนึ่งอยู่ข้างนอก
「ทำไมถึงจ้องกันเล่า มันใหญ่ปานนั้นหรือไรกัน?」
ผมทำตัวอวดดีเล่นๆ
「มันใหญ่เหลือเชื่อ ท่านน่ะนะท่านคะนั่นมีหนึ่งนั้นใหญ่เป็นยักษ์เป็นมารและทั้งขรุขระทั้งงอบิดเหมือนรากต้นไม้เลย」
เธอตอบมุขของผม
มันทำให้ผมเขินนิดหน่อย
แต่ผมควรลองชวนเธอถ้าเธอสนใจ
「อยากชิมครั้งหน้าไหม?」
หลังจากจ้องอย่างว่างเปล่าสักพัก สองผู้ดูแลยิ้มกริ่ม
「หนูสงสัยว่าการถูกโอบกอดโดยนายท่านเป็นยังไงหลังจากได้ยินอานุภาพทางเพศ แต่…… มันไม่เป็นไรค่ะ หลังจากเป็นชายเหมือนเช่นท่าน นายท่านอาจไม่เป็นอะไรกับการนอกใจ แต่เราเหล่าคนรับใช้ผู้รอบท่านตลอดเวลารู้สึกไม่ดีกัท่านหญิงเมื่อท่านโอบกอดเรา」
ว้าว ถ้าอย่างนั้นพวกเธอค่อนข้างเคารพนนน่าพอตัว
ถ้าอย่างนั้นทำเต็มที่ต่อและให้แน่ใจว่าไม่ทรยศเธอ
「กุ่…… มันขึ้นมานิดหน่อย เฮ้เธอสองคน นำหน้าเข้ามาใกล้กว่านี้ได้มั้ย?」
「อ-อะไรคะ?」 「อยากให้เราเลียมันเหรอ?」
ไม่ แค่อยู่ตรงนี้
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับนนน่าและรู้สึกโล่งใจชุดของน้ำเชื้อไต่ขึ้นมาจากไข่ผม
ขณะสองสาวนำหน้าพวกเธอมาใกล้ที่ผมเชื่อมต่อกับนนน่า ผมน้ำแตกทันที
「อุ่โอออออออ้!!」
「เอออ๋! ท่านกำลังแตก!?」
「น-นี่เสียงมันเหมือน…… ถ้าอย่างนั้นนี่คือน้ำแตกเหรอเนี่ย? มันอกมามากเท่าไหร่กันคะถามตรงๆ……」
ขณะผมคิด มากกว่านั้นออกมาเมื่อผู้หญิงกำลังมอง
นนน่าครางในการหลับไหลและน้ำนมฉีดออกหัวนมเธอ
ได้เลย มากลับไปที่คฤหาสน์เถอะ
「ได้โปรดหยุดนายท่าน!」 「หนูรู้สึกผิดกับท่านหญิงอ้ะ!」
「มันแค่ระยะทางสั้นๆเอง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่!」
「「มันใหญ่มากนะคะ!」」
เมื่อผมไปถึงคฤหาสน์ นนน่ายังคงเชื่อมต่อกับผมขณะผมอุ้มเธอออกจากรถม้า พาเธอมาตลอดทางสู่ห้องนอนเหมือนเด็กจะฉี่ทุกอย่าง
เราจะเปลือยๆอีกครั้งเมื่อเราเข้าสู้ห้องนนอนอยู่ดีดังนั้นมันยุ่งยากเปลี่ยนเสื้อผ้ามากเกินไป
เราอาจผ่านที่ซึ่งมีคนอาจเห็น แต่พวกเธอทั้งหมดเป็นคนรับใช้และยามบ้าน ดังนั้นมันไม่ควรสำคัญมาก
「โด่ะว่าา!」 「ฮฮิ้เออ๋!」 「อุว้าา!」 「คิ่ย้าา!」
บางทีเพราะมันตอนกลางวัน แต่มีคนรับใช้มากกว่าผมคิด
「ท่านไม่ควรเปิดเผยที่มีค่าของท่านหญิง! ปิดมันเถอะค่ะ!」
แม่บ้านผู้ดูแลวิ่งขนานกับผมและใช้มือเพื่อปิดส่วนลับนนน่า
หนึ่งในพวกเธอปิดหัวนมทั้งสองระหว่างอีกคนเปิดอวัยวะเพศและรูตูด
ทำได้ดีมาก ผมจะมอบเงินพิเศษให้พวกเธอ
อุ๊ย นั่นเมื่อกี้เป็นพ่อค้าร้านของทั่วไป ผู้กำลังมองดูผมด้วยสีหน้าตะลึงงงงัน
นั่นอันตราย ถ้านนน่าตื่น เธอจะอายมากๆ
「อืม…… เอเกอร์ซามะ? หลังๆ คนรับใช้และพ่อค้าประจำมองหนูแปลกๆ…… หนูทำอะไรกับพวกเธออีกแล้วนะ?」
「ไม่หนูไม่ได้ทำอะไรผิด พวกเขาไม่ได้เกลียดหนู ดังนั้นอย่างได้กังวล」
「ฮ่าาา…… แม่บ้านผู้ดูแลจะบอกหนู “มันเพื่อท่านเอง ท่านหญิง”」
มันไม่มีอะไรสำคัญมากๆหรอก
「……คาร์ล่าและเมลิสซ่าจะมองหนูแปลกๆด้วย」
「มันเป็นวันที่ดีวันนี้ด้วย โอ้ ดูเหมือนว่าอดอล์ฟอยากคุย」
หน้าตาแบบนั้นทำเนินต่อไปจนกระทั้ง เคซี่ ผู้อ่านบรรยากาศไม่เป็น อธิบายทุกอย่างกับนนน่า
การเหินโขกหัวแรกที่ผมได้รับหลังจากการท้องนั้นเป็นการโขกเจ็บปวด
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 161,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4000
กองทัพส่วนตัว: 5300 คน
ทหารราบ: 3000, ทหารม้า: 900, พลธนู: 900 (ทหารม้าธนูรายงานตัวที่บ้าน, กองทัพสำรองกลับแล้ว)
ปื้นใหญ่: 19
สำรอง: 3000
สินทรัพย์: 0 ทอง
คู่นอน: 207, ลูกผู้เกิดแล้ว: 46
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu