ดวงตาของผมเปล่งประกายด้วยประกายแห่งความสุขที่ซ่อนอยู่เมื่อเห็นโอลิเวียเปียกโชกไปด้วย ‘ของเหลว’ ของตัวเอง
รอยยิ้ม ‘ครอบงำ’ ของผมกว้างขึ้นด้วย ‘ความสุข’ เมื่อเห็นโอลิเวียที่พยายามอย่างยิ่งที่จะกำจัดของเหลวของผม
“ผมต้องบอกเลยว่ามันน่าตื่นเต้นจริงๆ ที่ได้เห็นเธออาบไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม”
โอลิเวียเงยศีรษะที่เปียกโชกขึ้นมองใบหน้าของผมด้วยแววตาขุ่นมัว ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ฟื้นจากการถึงจุดสุดยอด
ผมไม่ได้สนใจมันในขณะที่ปลดสายจูงมานาออกและปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ผมทำความสะอาดตัวเองอยู่สักครู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเริ่มเดินออกไป
ตอนนั้นเองที่โอลิเวียหลุดออกจากความภวังค์
“ดะ-เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“มีอะไร?”
ผมถามเมื่อหันไปหาเธอ
เธอสะดุ้งจากน้ำเสียงเย็นชาของผมครู่หนึ่งก่อนจะหุบปากและมองต่ำลงไปด้วยหน้าที่แดง
ผมรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แค่การเสร็จเพียงครั้งเดียวนั้นไม่พอสำหรับเธอ ปกติผมจะเล่นกับเธอสักระยะหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะมีการเสร็จหลายครั้ง แต่ตอนนี้? ไม่มีโอกาส รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ดูเย็นชาของผมขณะที่พูดขึ้นมา
“ก็ถ้าเธอต้องการมากกว่านี้ เธอก็ควรทำให้ผมพึงพอใจกว่านี้นะ ไม่งั้นก็ทนอยู่เงียบๆ ไปซะ”
พูดจบผมก็เทเลพอร์ตออกไปโดยไม่รอให้โอลิเวียตอบหรือหายจากอาการตกตะลึงของเธอ ในไม่ช้าผมก็กลับมายังสถานที่ที่ผมเทเลพอร์ตมา
หลังจากกลับมาตรวจสอบเวลาและเห็นว่ายังไม่สายผมก็ผงกศีรษะก่อนจะเริ่มเดินไปที่ศูนย์เทเลพอร์ต จุดหมายของผมงั้นเหรอ? แน่นอนว่าต้องเป็นห้องสมุดหน่ะสิ! หลังจากการปลอมตัวและรอ ในที่สุดผมก็มาถึงห้องสมุดโดยที่ไม่ได้รับความสนใจแม้แต่น้อยเนื่องจากการปลอมตัว
สายตาของผมมองผ่านโถงทางเดินขนาดใหญ่ที่คุ้นเคยของห้องสมุด ขณะที่ผมเดินไปยังสถานที่อ่านหนังสือที่คุ้นเคย ซึ่งมีผู้หญิงผมสีน้ำตาลหน้าตาธรรมดานั่งอยู่ พอผมเข้าไป เธอก็หันมามองผมด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
ผมเองก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เช่นกันขณะที่เดินไปหาเธอ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอก่อนจะเอื้อมมือไปข้างหน้าเธอพร้อมกับพูดขึ้นมา
“หือ…เธอยังมีชีวิตอยู่อีกงั้นเหรอคุณผู้หญิงลึกลับ? ผมนึกว่าเธอจะถูกฆ่าเพราะปากของตัวเองไปแล้วซะอีก”
เซเลสทีเนียที่ปลอมตัวไม่ได้ตกใจกับคำพูดของผมและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หยิ่งผยองในขณะที่ยิ้มแทน
“แหมคุณออสติน ฉันคิดว่านายจะถูกถ่มน้ำลายใส่หรือจมอยู่ในดินกับความหลงตัวเองของนายเองซะอีก”
“ดูเหมือนว่าความปรารถนาของเราทั้งคู่จะยังไม่ถูกเติมเต็มนะ”
“นั่นสิ”
เซเลสทีเนียพยักหน้ารับคำพูดของผมขณะที่เราทั้งคู่มองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม มันเป็นการทักทายปกติที่เรามอบให้กันในตอนที่พบกัน จนถึงตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรปกติสำหรับพวกเราไปซะแล้ว ในไม่ช้าความเงียบก็สงบลงระหว่างเราก็ถูกทำลายโดยเซเลสทีเนีย
“ตำราโบราณเกี่ยวกับบรรพบุรุษเล่มใหม่ที่เผยแพร่ออกมา นายลองอ่านดูหรือยัง?”
“แน่นอน ผมอ่านมันแล้ว”
“นายคิดอย่างไรเกี่ยวกับสัญกรณ์ฟอร์เมเลียน อินเคียน ( the Formelian Inkian notations) ”
“จากที่ผมเข้าใจมันน่าจะมีอายุย้อนไปถึงการจลาจลครั้งที่ 4 เป็นอย่างน้อย อาจเป็นสัญกรณ์ของอินเคียน(Inkian)ในอดีต”
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าเลยตัวเองกำลังพล่ามอะไรออกมา แต่ผมทำได้เพียงพูดตามคำพูดที่ระบบมอบให้
ผมเห็นเซเลสทีเนียพยักหน้าอย่างครุ่นคิดเมื่อเธอได้ยินคำพูดของผมและไม่นานเธอก็ตอบกลับมา
“อืมมม….นั่นก็เป็นความเข้าใจของฉันเหมือนกัน ว่าแต่นายสังเกตเห็นการตรวจสอบเล็กน้อยในการจัดตำแหน่งไหม?”
‘การจัดตำแหน่งเxี้ยอะไรฟะ?’
“แน่นอน มันค่อนข้างแปลกเลยใช่ไหมหล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของผม ดวงตาของเซเลสทีเนียก็เป็นประกายก่อนจะตอบกลับมา
“ใช่! ฉันเองก็คิดว่ามันดูเหมือนบังคับไปหน่อย”
และเช่นนั้นเองผมเลยต้องใช้เวลาอีก 2 ชั่วโมงในการพูดคุยกับเซเลสทีเนียเกี่ยวกับอะไรก็ไม่รู้ สิ่งเดียวที่ช่วยให้ผมรอดไปได้คือการที่เธอไม่สงสัยอะไรเลยและค่อยๆ อบอุ่นขึ้นกับผม
‘เห้อออ ฉันต้องทำเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่…’
นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมคิดได้ในขณะที่เดินอยู่ใต้แสงจันทร์ วันนี้ทั้งวันผ่านไปและช่างยุ่งวุ่นวายอย่างมาก ความคืบหน้าของผมกับเซเลสทีเนียกำลังดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าผมต้องใช้เวลาอีกนานก่อนที่จะสามารถสร้างสถานที่สำหรับตัวเองในหัวใจของเธอได้ ในชีวิตก่อนนั้นผมใช้เวลาหลายคืนโดยไม่หลับไม่นอนเพื่อเอาชนะเซเลสทีเนียในเกมในที่สุด
ตอนนี้เป้าหมายหลักของผมคือโอลิเวีย สัปดาห์หน้าผมจะทรมานเธอโดยไม่ให้เธอเสร็จและสร้างความชัดเจนในความสัมพันธ์ของเรา
ถ้าความทรงจำของผมถูกต้อง 2 สัปดาห์นับจากนี้ เจ้าชายคนอื่นๆ จะเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อกำจัดเธอ นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่จะเอาชนะใจเธอ และแม้หลังจากนั้นผมก็ยังมีเป้าหมายอีกหลายคนที่ต้องจัดการ
นอกจากนี้ยังมีเพื่อนอีก 2 คนของเอลด้าอีกด้วย ซึ่งผมแน่ใจว่ามีนาตาเลียอยู่ในกำมือแล้ว
เมื่อนึกถึงเธอ ไม่นานความทรงจำของผมก็จบลงที่เครื่องรางที่เธอให้ผม
ขณะจดจ่ออยู่กับแหวนมิติ เครื่องรางที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นบนมือของผม มันเป็นสีเหลืองและออกแบบด้วยจารึกสีแดง ในไม่ช้าข้อมูลของมันก็ปรากฏต่อสายตาของผม
[ ไอเท็ม : ลางสังหรณ์แห่งความรัก
รายละเอียด : เครื่องรางในลึกลับที่สร้างขึ้นโดยอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเผ่าคนแคระ เจ้าหญิงได้ทุ่มเทหยาดเหงื่อ, เลือดและความรู้สึกอันเร่าร้อนของเธอเพื่อสร้างผลงานชิ้นเอกนี้ เป็นเครื่องหมายที่แสดงถึงความปรารถนาสูงสุดของเธอให้คนที่เธอรักปลอดภัยและมีความสุขในขณะที่เขารักเธอเหมือนเดิม
เอฟเฟค : ปกป้องคนที่เธอรักจากอันตรายโดยเพิ่มโชคให้คนรัก 500+ เมื่อเขาตกอยู่ในอันตราย
ทำให้คนรักของเธอรู้สึกสั่นสะท้านในจิตวิญญาณของเขาเมื่อเขาตกอยู่ในอันตรายที่คุกคามถึงชีวิตเพื่อทำให้เขารู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง
มันจะทำให้ผู้หญิงคนอื่นออกห่างจากเขา ทำให้เขามีออร่าแห่งความน่ารังเกียจ
มันจะให้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับคนรักของเธอตลอดเวลา
มีคาถามิติติดอยู่ ดังนั้นเมื่อคนรักของเธอใกล้จะสิ้นใจ มันก็จะบังคับเขาพาไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในเมืองคนแคระ
หมายเหตุ : จะใช้ได้โดยผู้ที่ผู้ใช้งานเห็นว่าเป็นคนที่เธอรักเท่านั้น ]
นั่นเป็นคำแรกที่เข้ามาในความคิดของผมหลังจากที่ผมได้เห็นข้อมูลของมัน มันคือไอเท็มในระดับลึกลับ! สิ่งที่จะทำให้โลกที่ย้อมไปด้วยสีเลือด
ผมนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการสร้างสิ่งนี้มีอะไรบ้าง ยิ่งกว่านั้นสิ่งนี้ได้ล้างข้อสงสัยที่ผมมีมานานเกี่ยวกับตัวตนของนาตาเลีย เธอเป็นเจ้าหญิง 1 เดียวของ เมืองคนแคระ! น้องสาวสุดที่รักของผู้ปกครองรังและเป็นผู้มีชื่อเลื่องลือไปถึงสองอาณาจักร คนที่แม้แต่ราชาและเหล่าจักรพรรดิยังปรารถนาที่จะได้พบเพื่อให้เธอสร้างบางสิ่งให้กับพวกเขา
ผู้สร้างในระดับลึกลับเพียงหนึ่งเดียว!
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต