Chapter 89: ประมือกับหลี่จื๊อ
หลี่จื๊อได้ข่าวเมื่อเช้าว่าหานเฟยลอบเอาเรือประมงของตัวเองออกทะเล ด้วยเหตุนี้หัวหน้าหมู่บ้านจึงบอกว่าเมื่อหานเฟยกลับมาเขาจะขังหานเฟยไว้ในบ้านและให้เขาอยู่บนเกาะลอย
และข่าวไม่สามารถลอดพ้นหูตาของหลั่จื๊อไปได้ เขารอช่วงเวลานี้มานานแล้ว ไม่กี่วันที่ผ่านมาหานเฟยได้สังหารปรมาจารย์ตกปลาของพยัคฆ์แม้ว่าเขาจะยังเป็นนักตกปลาก็ตาม ถ้าหานเฟยมีเวลามากกว่านี้เขาอาจจะกลายเป็นอุปสรรค์อันใหญ่หลวงของเขาและไม่มีวันที่จะล้างแค้นลูกชายของเขาได้
หลี่จื๊อจึงตัดสินใจที่จะออกทะเลด้วย แทนที่จะออกจากท่าเรือหลักเขากลับออกไปอย่างลับๆแทน
แต่แม้ว่าหลี่จื๊อจะจากไปอย่างลับๆ แต่การกระทำของเขาก็ไม่รอดพ้นสายตาของบางคนได้
…
ที่ไร่
หัวหน้าหมู่บ้านโกรธจัด “เฒ่าเจียงทำไมเจ้าถึงปล่อยเด็กคนนั้นไปทะเล ถ้าเขาตายในทะเลขึ้นมาฉันจะอธิบายกับถังเกออย่างไรเมื่อเขากลับมา”
เฒ่าเจียงนอนบนเก้าอี้และพูดช้าๆ “เจ้าไม่รู้อะไรเลยนะ! ถังเกอน่ะเก็บหลี่จื๊อไว้เหมือนเป็นหินลับสำหรับเด็กคนนั้น! ถ้าเขาตายเขาก็ได้แต่โทษตัวเองที่ไร้ความสามารถ เขาจะโทษใครได้อีก”
หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนว่า “พูดน่ะมันง่ายกว่าทำนะ! คุณไม่ใช่หัวหน้าหมู่บ้าน แน่นอนว่าคุณไม่ได้อยู่ภายใต้ความกดดัน อีกทั้งหลี่จือก็ได้ไปที่ทะเลแล้ว แม้ว่าฉันจะขอให้หวังเจ๋อไปตามหาหานเฟยแต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะพบหานเฟยหรือเปล่าเนื่องจากเขตการประมงมีขนาดใหญ่มาก ถ้า…”
เจียงซินปรากฏตัวขึ้น “หานเฟยไม่ได้อ่อนแออย่างที่คุณคิด แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะหลี่จื๊อได้ แต่เขาก็ไม่มีปัญหาในการหลบหนี”
หัวหน้าหมู่บ้าน: “???”
หัวหน้าหมู่บ้านตะลึง เธอหมายถึงอะไร เธอหมายความว่านักตกปลาจะไม่มีปัญหาในการรอดชีวิตจากการตามล่าของปรมาจารย์ตกปลาที่ถึงระดับสูงสุดแล้วงั้นหรอ?
…
นอกถ้ำหานเฟยหยิบเม็ดกั้งออกมาจากหัวของราชากั้งอย่างร่าเริงและในเวลาเดียวกันก็ยัดร่างของราชากั้งเข้าไปใน ‘หลอมจักรวาล’ เปลือกของเขาเหนียวและแข็งแกร่ง เขาสามารถทำมีดจากมันได้
มีเม็ดกั้งเพียง 168 เองหรอ?
หานเฟยมองไปที่ศพที่กระจัดกระจายไปทั่วสถานที่และตกใจ พลังการต่อสู้ของก้งนั้นแข็งแกร่งจริงๆ! กั้งเพียงร้อยตัวเท่านั้นสามารถฆ่าปลาและปูได้หลายพันตัวและครึ่งหนึ่งถูกฆ่าโดยราชากั้ง ถ้าเจ้าดำไม่กัดมันจนตายมันก็น่าจะฆ่าปลาและปูได้มากกว่านี้
หลังจากว่ายน้ำออกจากร่องลึกหานเฟยเหลือบมองไปที่ซากเรือและพุ่งตรงไปที่ผิวน้ำทะเล
ระหว่างทางมีงูตัวหนึ่งอยากจะมากัดหานเฟย แต่เจ้าดำตัวปัจจุบันไม่ใช่ปลาที่เขาเป็นเมื่อวานนี้ เขาโตขึ้นอีกสิบเซนติเมตรและดูไม่เหมือนลูกปลาอีกต่อไป งูเข็มขัดถูกเจ้าดำกัดเป็นสองท่อนทันทีโดยไม่มีโอกาสได้ต่อสู้กลับ
หานเฟยยื่นหัวออกจากทะเลและปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือดูเหมือนว่าเพิ่งจะรุ่งสาง หานเฟยปล่อยลมหายใจ เยี่ยมไปเลย แม้ว่าหลุมฝังเรือจะไม่ห่างไกลนัก แต่ก็อยู่ห่างจากหมู่บ้าน น้ำสวรรค์เกือบ 500 ไมล์ จะไม่มีคนมาหาปลาที่นี่มากนัก
“เจ้าดำเจ้าขาวไปหาเรือของฉัน”
หานเฟยไม่เห็นเรือของเขา ไม่มีใครรู้ว่ามันลอยไปที่ไหนหลังจากที่ทั้งคืนผ่านไป แต่มันควรจะอยู่ในระยะ 50 ไมล์
ดังนั้นหานเฟยจึงค้นหาไปรอบ ๆ
หากมีใครอยู่ใกล้ ๆ ในเวลานั้นพวกเขาจะลดระดับการว่ายลงไปลึกขึ้น มีคนอยู่เรื่อยๆในะหว่าทางเช่น ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินอยู่บนทะเลเหมือนกำลังบิน แม้ว่าเขาจะบินได้ครั้งละหลายสิบเมตรก่อนที่จะตกลงไปในทะเล แต่เขาก็ยังบินได้
เมื่อหานเฟยพบเรือประมงสีขาวแล้วและอยู่ห่างออกไปสามสิบไมล์จากเดิม ในช่วงเวลานี้เขาเห็นเรือประมง 2 ลำและบางคนกำลังตกปลาอยู่ หานเฟยไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาเห็นเขาได้อย่างแน่นอนเขาจึงว่ายน้ำใต้น้ำเหมือนปลารูปร่างคล้ายมนุษย์ตัวใหญ่
“ฟู่ว…”
เมื่อเขาขึ้นเรือหานเฟยไม่รีบร้อนที่จะกลับไป ท้ายที่สุดเขาขโมยเรือประมงมาและยังแอบออกทะเล เขากลัวว่าจะไม่สามารถออกไปได้อีกหลังจากกลับไปและเขาอาจจะถูกทำให้ถึงที่หมายในไร่ แต่หานเฟยไม่ต้องการทำเช่นนั้นในตอนนี้ เขาได้เรียนรู้ทักษะการควบคุมวิญญาณ เว้นแต่ชายชราคนนั้นจะเต็มใจที่จะสอนสิ่งใหม่ ๆ ให้เขาเขาก็ไม่ต้องการที่จะอยู่บนผืนดินในตอนนี้
บางทีเจียงซินอาจจะสอนทักษะการต่อสู้ใหม่ ๆ ให้เขาได้ แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้เขาก็คิดว่าทักษะการต่อสู้ 5 อย่างที่เขาเพิ่งฝึกฝนมานั้นเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้ และมีของดีอะไรบ้างที่สามารถหาได้จากหมู่บ้านน้ำสวรรค์? เขาอาจอยู่ในทะเลเพื่อศึกษาร่างกายที่ทำลายไม่ได้ดีกว่า เพราะทักษะนี้เจ๋งมาก
แน่นอนว่าหานเฟยไม่รีบร้อนที่จะฝึกทักษะนั้นในตอนนี้ เขาเริ่มฝึก 108 วิธีในเล่นฝึกร่างกาย เขาเพิ่งกลายปรมาจารย์การตกปลาและจำเป็นต้องทำให้ร่างกาเมื่อหานเฟยฝึก 108 กระบวนท่าอีกครั้งเขารู้สึกว่าพวกมันฝึกได้ง่ายขึ้น อาจเป็นเพราะความแข็งแกร่งของเขาได้รับการปรับปรุงแล้ว ปกติเขาจะใช้เวลาเกือบ 6 ชั่วโมงในการฝึกฝนกระบวนท่าทั้งหมด 108 กระบวนท่าครั้งก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาต้องการแค่ 4 ชั่วโมงเท่านั้น
ในตอนที่หานเฟยกำลังฝึกท่าที่แปดด้วยการหวดมีบางอย่างออกมาจากอากาศ
“ฮะ”
หานเฟยหยุดฝึกฝนทันทีและหลบเพื่อเห็นว่าเบ็ดตกปลาที่ส่องแสงด้วยพลังวิญญาณปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
เรือประมงลำหนึ่งโผล่ออกมาจากที่ห่างออกไปหลายสิบเมตร
เมื่อหลี่จื๊อพบว่าแผนที่ของเขาถูกขโมยและหานเฟยขโมยเรือและหนีออกมาเขารู้ว่าหานเฟยต้องเอาแผนที่ของเขามาแน่ๆ เขาคิดว่าหานเฟยจะไปที่ถ้ำใต้ทะเลก่อน แต่เขาไม่พบหานเฟยที่นั่นเขาจึงไปที่ฝูงกะพรุนดูดวิญญาณ เพราะเขาก็ได้ปลาหัวเสือมาจากที่นั่น
อย่างไรก็ตามหลี่จื๊อรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยดังนั้นเขาจึงเดาได้ว่าเขาต้องไปที่หลุมฝังเรือ หลี่จื๊อหวังว่าหานเฟยจะไม่ไปที่นั่นเพราะถ้าเขาทำเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แต่หลี่จื๊อต้องการแก้แค้นด้วยมือของเขาเอง ท้ายที่สุดราชากั้งก็น่ากลัวเกินไป เขารู้สึกโชคดีที่รอดเขามาได้ในครั้งที่แล้ว
“หานเฟย วันนี้แกจะไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้ว”
เมื่อหลี่จื๊อกระโจนไปข้างหน้าหานเฟยก็หลบขึ้นไปในอากาศและทันใดนั้นเบ็ดไผ่สีม่วงก็ปรากฏขึ้น
พั๊วะ!
หานเฟยก้าวถอยหลังเจ็ดหรือแปดก้าวโดยรู้สึกว่าแขนของเขาชาเล็กน้อย เขาเหล่หลี่จื๊อซึ่งเป็นปรมาจารย์ตกปลาระดับสูงสุดที่คู่ควร ความแข็งแกร่งของเขาน่าตกใจ
แต่เขาไม่รู้ว่าหลี่จื๊อก็ตกใจเช่นกัน หานเฟยจะปลอดภัยและยังยืนอยู่ได้อย่างไรหลังจากโดนฉันฟาดไปเต็มแรง
“แกเป็นปรมาจารย์ตกปลาแล้วใช่ไหม”
หานเฟยบิดคอของเขา “ฉันเพิ่งกลายเป็นปรมาจารย์ตกปลาก่อนคุณจะมาหาไม่นานนี่แหละ”
หลี่จื๊อตกใจมาก ไอ้คนนี้มีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ เขาเคยสงสัยว่าเป็นเพราะความช่วยเหลือของถังเกอที่ทำให้หานเฟยได้พัฒนาอย่างรวดเร็วและราบรื่น แต่ตอนนี้ ถังเกอจากไปแล้ว และตอนนี้หานเฟยก็กลายเป็นปรมาจารย์ตกปลาแล้วงั้นหรอ
ใบหน้าของหลี่จื๊อเปลี่ยนไปเล็กน้อย “แม้ว่าแกจะกลายเป็นปรมาจารย์ตกปลาแล้วยังไงล่ะ วันนี้ฉันต้องฆ่าแกให้ได้!”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ตั้งใจรอคุณอยู่ที่นี่ การเคลื่อนไหวของเราถูกจำกัดในเกาะลอย ดังนั้นเมื่อคุณมาที่นี่ก็อยู่ที่นี่ตลอดไปเลยแล้วกัน”
“จองหองนัก! ไปลงนรกซะ…”
หลังจากที่หลี่จื๊อเปิดด้วยการโจมตีระเบิดพลังวิญญาณอย่างรุนแรงหานเฟยซึ่งใช้พลังโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณก็ถูกผลักไปไกลกว่า 20 เมตร แขนของหานเฟยชาและอวัยวะภายในของเขาปวด เขารู้สึกอึดอัดมาก
อย่างไรก็ตามเมื่อหลี่จื๊อคิดว่าหานเฟยกำลังจะตกน้ำหานเฟย ก็เดินกลับขึ้นไปบนอากาศราวกับว่ามีลมกระโชกแรงส่งเขากลับมา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างดุร้ายและเขาก็หัวเราะแปลก ๆ ซึ่งน่าขนลุกเล็กน้อย
“เป็นไปได้อย่างไร”
หลี่จื๊อตกใจจริงๆ เขาใช้กำลังถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ในการโจมตีครั้งสุดท้าย แต่หานเฟยยังคงเหมือนเดิมและยังสามารถต่อสู้กลับได้?
แซ่บ! พั๊วะ! พั๊วะ!
หานเฟยเคลื่อนไหวเร็วมาก เบ็ดไผ่สีม่วงราวกับว่ากำลังเต้นในมือของเขาเหมือนมีดสั้นและแทงไปที่ดวงตาลำคออวัยวะส่วนสำคัญอื่น ๆ ของร่างกายของหลี่จือ
“บ้าน่า แกใช้เทคนิคลับอะไร”
ใบหน้าของหลี่จื๊อเปลี่ยนไป หานเฟยแข็งแกร่งกว่าในตอนนี้ซึ่งเขารู้สึกได้อย่างชัดเจน
หานเฟยเหมือนคลั่งและการโจมตีของเขารุนแรงขึ้นและรุนแรงขึ้น พลังของการโจมตีแต่ละครั้งนั้นท่วมท้นและเขาก็คิดกับตัวเองว่าผู้สร้างเบ็ดปีศาจคลั่งได้สังหารปรมาจารย์ตกปลาไปสองคนด้วยพละกำลังของนักตกปลาแล้วทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้ล่ะ
อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสิบนาทีหานเฟยพบว่าหลี่จื๊อยังคงเงียบอยู่ แต่ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย พวกเขาดูเหมือนจะเท่าเทียมกัน
หืมจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ต้องการที่จะให้พลังวิญญาณของฉันหมดงั้นหรอ