บทที่ 168 พายุรุนแรงฉับพลัน
แสงจันทร์สีเงินสาดส่องอยู่ในดงป่าเล็กอย่างเงียบสงบ ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแปลกตา มันเหมือนกับตาข่ายผืนใหญ่ที่ถักทออย่างวิจิตรบรรจง โอบรอบไปทั่วทั้งดงป่าเล็ก
ร่างสูงใหญ่ยืนพิงต้นไม้ใหญ่ หันหลังให้กับแสงจันทร์ ไม่รู้ว่ากำลังรออะไรอยู่
“เฮ้ ถิงเมี่ยน รอนานแล้วใช่ไหม？”
เสียงที่ชัดเจนชวนหลงใหลดังมาจากข้างหลัง ทำให้ถิงเมี่ยนตกใจทันที
พระชายาเย่?”
หลังจากหันกลับมาอย่างรีบร้อน ภายใต้แสงจันทร์ ถิงเมี่ยนมองชายตรงหน้าที่ดูเหมือนจะหลอมขึ้นมาราวกับหยกที่สวยงามบริสุทธิ์ แววตาประกายความระแวดระวัง จากนั้นก็เกิดความสงสัยบางอย่าง
เพียงแค่เสียงที่ไพเราะและคมชัดนี้แม้ว่าจะยากที่จะแยกความแตกต่างระหว่างเพศชายและหญิง แต่ก็มีความคล้ายคลึงกับเสียงดั้งเดิมของหลานเยาเยาอยู่มาก
ฉะนั้น……ผู้นี้คือหลานเยาเยา?
“ทำไม เปลี่ยนชุด รวบผมขึ้นก็จำไม่ได้แล้วหรือ?” หลานเยาเยามั่นใจในชุดผู้ชายของตัวเองมาก
ฟังน้ำเสียงนี้ ก็คือหลานเยาเยา
“พระชายาเย่ ข้าน้อยได้อ่านจดหมายที่ท่านขอให้แม่นางฮัวส่งมาแล้ว และได้เตรียมทุกสิ่งที่จำเป็นที่เขียนไว้ในจดหมายเรียบร้อยแล้ว พระชายา ไปตอนนี้เลยหรือขอรับ?”
ถิงเมี่ยนสงสัยเล็กน้อย
ได้ยินมาว่าอ๋องเย่ดีต่อหลานเยาเยามาก หลายวันมานี้ยังพานางออกไปเที่ยวเล่น ทำไมจู่ๆ นางถึงอยากไปที่ที่ห่างไกลขนาดนั้น?
แต่สงสัยก็ส่วนสงสัย ตอนนี้นางเป็นนายจ้าง เขาก็แค่รับเงินแล้วทำงานให้ แม้ในใจจะสงสัย ก็จะไม่ถาม
“ยังจะเรียกพระชายาเย่?”
หลานเยาเยามองถิงเมี่ยนราวกับไม่พอใจ ถิงเมี่ยนรู้ตัวทันที รีบประสานมือโค้งคำนับ: “คุณชาย คุณชายหลาน”
“ฉลาดมาก รับรางวัล！”
พูดเสร็จ!
หลานเยาเยาก็ก้าวยาวเดินไปข้างหน้า ทำให้ถิงเมี่ยนงงเล็กน้อย
“จะไปเช่นนี้เลย?”
รางวัลที่ว่าล่ะ? หลานเยาเยาคงจะมีหรอกรางวัล!
ในขณะที่ถิงเมี่ยนกำลังรู้สึกว่ารางวัลที่หลานเยาเยาพูดนั้นเป็นแค่คำพูด หลานเยาเยาก็หยุดเดินกะทันหัน จากนั้นหันหลังเดินไปหาเขา
เมื่อมาถึงตรงหน้าเขา ก็เห็นนางล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุม ดูเหมือนจะล้วงเอาเหรียญเงิน
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของหลานเยาเยาถูกเคลือบด้วยแสงสีทองชั้นหนึ่ง
แน่นอนว่าหลังจากกลายเป็นพระชายาเย่แล้ว ก็เปลี่ยนไป
ร่ำรวย ใจกว้าง บอกว่าจะให้รางวัลก็คือให้!
งานชิ้นนี้เขาจะต้องกอดเอาไว้ให้แน่น
“คุณชายหลานท่านแต่งตัวเช่นนี้สง่าดุจหยกอันล้ำค่า หล่อไม่เบาเลยจริงๆ! ผู้ชายทั้งโลกอยู่ตรงหน้าท่าน เกรงว่าจะด้อยกว่าทั้งนั้นเลยนะขอรับ”
แต่ คำชมสรรเสริญของเขาพูดเร็วเกินไปหรือเปล่า…….
หลานเยาเยาหยิบสิ่งของบ้าอะไรออกมา?
เมล็ดแตงโมถุงหนึ่ง?!
“ข้ารูปงามอยู่แล้ว แต่ก็ขอบใจสำหรับคำชมของเจ้า เรือที่เจ้าหามาอยู่ที่ใด?”
แม้จะรู้ว่าเรือต้องอยู่ริมแม่น้ำ แต่นางไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอน ดังนั้นจึงต้องการให้ถิงเมี่ยนนำทาง
“……ทาง ทางนี้ขอรับ!” ปรากฏว่าเป็นแค่พูดจริงๆ ด้วย!
ช่วงเวลานี้ทำให้ถิงเมี่ยนทั้งกระอักกระอ่วนและยิ้มทั้งน้ำตาเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงเดินนำทางอย่างหมดหนทาง
ก็ได้!
คนไม่ควรโลภ เงินตอบแทนที่เขาทำงานให้มากพอแล้ว
ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงริมแม่น้ำ
มองดูแม่น้ำระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ สวยงามเหลือเกิน หลานเยาเยาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่เรือลำใหญ่ที่จอดอยู่ริมแม่น้ำ
แม้ว่าเรือลำใหญ่ลำนี้จะไม่หรูหราเหมือนเรือแห่งความสิ้นหวัง ไม่ถึงครึ่งของเรือแห่งความสิ้นหวังด้วยซ้ำ แต่ตราบเท่าที่ไม่มีคลื่นยักษ์หรือพายุหมุน เรือลำใหญ่สามารถไปถึงชาวหยินไห่ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน
ฮัวหยู่อันและลูกเรือ รออยู่เป็นเวลานานแล้ว
หลังจากเห็นหลานเยาเยามา ฮัวหยู่อันก็รีบวิ่งมาดูนางตั้งแต่บนลงล่างหลายรอบ
“น่าเสียดายที่ท่านไม่ใช่ผู้ชาย”
“……”
ฮัวหยู่อันคนนี้ยังไม่ยอมตายใจจากนางอีกหรือ?
นางไม่ใช่สาววายนะ สำหรับเรื่องชายรักชาย หญิงรักหญิงเหล่านี้นางรับไม่ได้
และแล้ว!
หลานเยาเยาไอขึ้นเบาๆ ทันที และรีบก้าวสองก้าวอย่างรวดเร็วให้พ้นสายตานาง จึงพูดขึ้น: “เจ้าอิจฉาหรือ”
“ข้าอิจฉาเจ้าทำไม ต่อให้ท่านเป็นผู้ชายจริงๆ ก็ไม่รูปงามเท่าท่านอ๋อง คุณหนู ข้าพบว่ายิ่งอยู่ท่านก็ยิ่งหลงตัวเองซะแล้ว ลองนึกถึงสัดส่วนใบหน้าที่ไร้ที่ติของอ๋องเย่ ยังมี……”
“นี่ๆๆ หยุดๆ ห้ามคิด เย่แจ๋หยิ่งไม่ใช่ประเภทที่เจ้าชอบ”
ไม่รอฮัวหยู่อันพูดจบ หลานเยาเยาก็ขัดจังหวะนางทันที
ใบหน้าดั่งเทวดามาจุติของเย่แจ๋หยิ่ง นางเทียบไม่ได้ แต่นางก็เคยได้สัมผัส!
“เชอะ! ใครคิดถึงเขากัน ต่อให้เขาหล่อรูปงามกว่านี้ก็ไม่ใช่คนในอุดมคติของข้า คนในอุดมคติของข้าฉลาดและกล้าหาญ สีหน้ารอยยิ้มยังทำให้มึนเมาได้ รู้หรือไม่ว่าคนในอุดมคติของข้าคือผู้ใด? เขาคือ……”
“โม่เหลียงเฉิน!”
นางไม่ได้ความจำเสื่อม วันนั้นอยู่ที่ห้องนาง ฮัวหยู่อันยังบอกอีกว่าโม่เหลียงเฉินกำลังตามจีบนาง ทำให้นางดีใจราวกับเด็กสาวที่มีความรัก
เมื่อเห็นแก้มที่แดงระเรื่อของฮัวหยู่อัน ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
โม่เหลียงเฉินเป็นชายเจ้าชู้ที่สมองน้อย จะดีกว่าเย่แจ๋หยิ่งได้อย่างไร
ใช่!
เทียบไม่ได้แม้แต่ผมเส้นเดียวของเย่แจ๋หยิ่ง
“คุณชายหลาน นางคือสาวใช้ของท่านหรือขอรับ?”
“อืม!”
ถิงเมี่ยนที่อยู่ข้างหลังหลานเยาเยาตลอด ได้ยินการสนทนาของพวกนาง รู้สึกตะลึงเล็กน้อย
ฮัวหยู่อันไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนเบื้องล่างเลย! ดูเหมือนว่าหลานเยาเยาก็ไม่ถือสา
นายและบ่าวคู่นี้เข้ากันได้อย่างน่าทึ่งจริงๆ!
ถ้าเขาไปเป็นหนุ่มรับใช้ในจวน พูดจาเช่นนี้กับผู้เป็นเจ้านายจะมีชีวิตอยู่ได้นานเท่าไรกัน?
“เจ้ามีปัญหาหรือ?”
ได้ยินดังนั้น ฮัวหยู่อันรีบมองที่ไปถิงเมี่ยน
“ไม่กล้าขอรับ!” เขาจะกล้ามีปัญหาหรือ?
“งั้นก็ค่อยยังชั่ว” พูดจบ ฮัวหยู่อันก็เดินตรงไปที่เรือลำใหญ่
เวลานี้!
หลานเยาเยาเดินเข้าใกล้ถิงเมี่ยน ตั้งใจเปล่งเสียงพูดเสียงดัง: “ไม่เคยเห็นสาวใช้ที่ไม่มีเจ้านายอยู่ในสายตาเช่นนี้มาก่อนใช่หรือไม่?”
“ใช่ขอรับ!”
“ข้าก็ไม่เคยเห็น นี่คือครั้งแรก แต่ข้าก็คิดวิธีจัดการกับนางไว้แล้ว”
นางมีท่าทางที่มั่นใจ ทำให้ถิงเมี่ยนอดสงสัยไม่ได้ขึ้นมา: “วิธีอะไรขอรับ?”
“บนเรือมีพลั่วหรือไม่?”
“ฮะ? มี มีขอรับ” สำหรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของการสนทนา ถิงเมี่ยนรู้สึกสับสนเล็กน้อย
พลั่วกับวิธีสั่งสอนสาวใช้เกี่ยวอะไรกัน?
หรือว่าพระชาเย่ยังอยากขุดหลุมฝังฮัวหยู่อันหรืออย่างไร?
“มีก็ดี!” พูดจบหลานเยาเยาก็ยิ้มกว้างขึ้นมา
คราวนี้ ฮัวหยู่อันที่เดินไปไม่ไกล หูนางได้ยินการสนทนาของทั้งสองแล้ว
เมื่อได้ยินคำว่าพลั่ว
ทันใดนั้นหัวใจของฮัวหยู่อันเต้นรัว สีหน้ามีการเปลี่ยนไปมากถึงร้อยแปดสิบองศา เดินมาตรงหน้าหลานเยาเยาด้วยใบหน้าประจบสอพลอ
“คุณหนู ท่านเหนื่อยแล้วหรือเจ้าคะ? ข้าน้อยทุบขา นวดบ่าให้ท่าน”
“ไอ๊ยา! ทางเดินข้างหน้าไม่เรียบ ข้าน้อยพยุงท่าน ท่านระวังหน่อย อย่าหกล้มเด็ดขาดนะเจ้าคะ”
“คุณหนู ที่นี่ลมแรง และเรือก็ออกเดินทางแล้ว ข้าพยุงท่านไปนั่งพักก่อนเจ้าค่ะ”
ถิงเมี่ยน: “……”
ดูทั้งสองคนขึ้นเรืออย่างกลมเกลียว คนข้างหน้ามีใบหน้าที่ปลื้มปริม คนข้างหลังมีใบหน้าประจบสอพลอ การกระทำทั้งหมดเป็นที่นับถือจริงๆ
ถิงเมี่ยนสับสนอยู่กลางสายลมทันที!
หลังจากผ่านไปชั่วขณะ
“ออกเรือแล้ว!”
ด้วยเสียงโห่ร้องของลูกเรือคนหนึ่ง ลูกเรือทุกคนก็กลับไปยังตำแหน่งตามลำดับ
ถิงเมี่ยนขึ้นเรือเป็นคนสุดท้าย เขากำลังจะก้าวขึ้นไปในเรือ คอเสื้อถูกกระแสลมแรงที่เกิดขึ้นเปิดออก เผยผิวที่แข็งแรงแผ่นใหญ่
เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
ทำไมจู่ๆ ถึงมีลมแรง?