“อ๊ะ!”
ที่หน้าประตูแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ภัทรินถูกโยนลงพื้นอย่างรุนแรง ตะโกนด่าทออย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ “พวกคุณเบามือหน่อยได้ไหม นี่คือวิธีที่แกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปของพวกคุณต้อนรับแขกเหรอ พวกคุณ……”
“พอได้แล้ว ริน เธอไม่เป็นไรนะ”
ปณิดาวิ่งมาอย่างใจจดใจจ่อ เธอกับภัทรินเป็นเพื่อนวัยเด็กที่ออกมาจากสถานที่เดียวกัน อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าภัทรินจะมีเรื่องแค้นเคืองกับณัฐณิชา
แววตาของภัทรินเกิดประกายราวกับงูพิษ ผลักมือที่ปณิดาส่งมาทิ้ง
“อย่ามาแตะฉัน!”
“ริน……”
ปณิดาเอ่ยแผ่วเบา แววตาเกิดประกายดูถูกแวบหนึ่ง ภัทรินอยู่บ้านก็หยิ่งผยองมาตั้งแต่เด็ก และตลอดมาก็เอาแต่วางท่าเชิดใส่เพื่อนๆ โดยเฉพาะเมื่อแต่งงานกับรเณศ ว่ากันว่าเป็นหัวหน้าเล็กๆ ในบริษัท แถมยังจ่ายเงินดาวน์สำหรับบ้านสองห้องนอนหลังเล็กๆ ในเมืองS ยิ่งทำให้พวกเขาอิจฉาริษยา
“ณัฐณิชาสมควรตาย คิดว่าตัวเองดีเด่อะไร เธอมันก็แค่นังผู้หญิงชั้นต่ำไม่ใช่หรือไง ตอนแรกรเณศของฉันก็ไม่ได้ชายตาแลเธอ!” ภัทรินตะเกียกตะกายลุกขึ้น รปภ.กลับไปหมดแล้ว มีแค่ปณิดายืนอยู่ข้างเธอ
“จริงเหรอ ที่แท้หล่อนก็คือจานถั่วงอกที่เธอพูดถึงก่อนหน้านี้ ริน เธอมีความแค้นกับหล่อนเหรอ”
ปณิดาจงใจจับแขนภัทริน แล้วลดเสียงลง “ณัฐณิชาน่ะมองแวบแรกก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร ยังทำให้เธอดูแย่ในที่สาธารณะอีก พวกเราห้ามปล่อยเธอไปเด็ดขาด!”
“เธอ?”
“ใช่ เธอลืมไปแล้วเหรอ ครั้งก่อนที่ฉันบอกเธอว่าฉันถูกคนส่งของมาแกล้ง ก็คือคนคนนี้……”
สองคนนี้แท็กมือกันทันที แต่ณัฐณิชาที่ออกมากับฐิติกานต์นั้นไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด ฐิติกานต์พาเธอลงไปชั้นล่าง แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “นายหญิง ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องนำอาหารมาส่งทุกวันก็ได้นะคะ ก่อนหน้านี้เรื่องเล็กๆ พวกนี้เป็นหน้าที่ของพวกเราค่ะ”
ฐิติกานต์มีความหมายแฝง ณัฐณิชาเลิกคิ้วทันที
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็ว่างอยู่แล้ว ได้ยืดเส้นยืดสายพอดี” ไม่ใช่ว่าเธอฟังความหมายจากปากของฐิติกานต์ไม่ออก แต่มันคือการไม่เห็นด้วย บอกลาฐิติกานต์แล้วณัฐณิชาก็ก้มตัวเข้ารถไป
ผู้ช่วยนรินทร์สั่งให้คนขับสตาร์ทรถทันที มองตึกแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปที่ค่อยๆ ห่างออกไป ณัฐณิชา ลูบคางตัวเองราวกับมีความคิดชั่วร้ายแฝงอยู่
ไม่แปลกใจที่ธราเทพบอกว่าต้องการให้ตนช่วยเป็นไม้กันหมา จากที่สังเกตมาครึ่งเดือน รอบตัวเขามีผู้หญิงที่ไม่เอาไหนมากมายจริงๆ……
แต่ว่า แต่ละคนเป็นแค่พนักงาน ล้วนอยากบินขึ้นเกาะกิ่งไม้เพื่อจะกลายเป็นหงส์ทั้งนั้นเลยเหรอ
ประมาณตนสักนิดก็ไม่มี
ไม่เหมือนเธอ เธอคิดว่าเมื่อใดก็ตามที่ธราเทพออกปาก ก็จะแยกทางกับเขาทันที
“นายหญิง ……นายหญิงครับ?”
“หืม?”
ณัฐณิชาตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ไม่ได้ยินผู้ช่วยนรินทร์เรียกตัวเองเลย เมื่อหันไป ก็เห็นผู้ช่วยนรินทร์กำลังมองตัวเองด้วยสีหน้าของคนท้องผูก
เธอสูดปากก่อนจะถามว่า “มีอะไรเหรอคะ”
“คือว่า……จู่ๆ ในรายงานข่าวก็มีข่าวที่เกี่ยวกับคุณครับ” ผู้ช่วยนรินทร์ปาดเหงื่อบนหน้าผาก ส่งโทรศัพท์มือถือให้ณัฐณิชา ณัฐณิชารับโทรศัพท์มือถือมาอย่างสงสัย เธอไม่ใช่ดาราใหญ่ ทำไมถึงมีข่าวของเธอได้
เธอลืมไป เธอไม่ใช่ดารา แต่ธราเทพเป็นบุคคลสำคัญของเมืองS!
ณัฐณิชาอ่านข่าวบนนั้น สีหน้าหม่นหมองลงเรื่อยๆ ใครกันที่ทำแบบนี้!
“นายหญิง เรื่องนี้มอบให้ท่านประธานจัดการเถอะครับ” ผู้ช่วยนรินทร์พูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก