ตอนที่ 70: เริ่มเคลียร์เส้นทางทางออก
ไม่ เวลาไม่ใช่ปัญหาเดียว ไป่เซหมินส่ายหัวและขมวดคิ้วแน่นขึ้นเมื่อเขาตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ ซับซ้อนกว่าที่ปรากฏในตอนแรก
เวลาเป็นปัญหาหลัก เนื่องจากตอนนี้ศัตรูของเขาเป็นเพียงซอมบี้ระดับต่ํา 3 ตัวที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วของเต่า แต่แม้ว่าพวกมันจะเคลื่อนที่ช้า แต่ถ้าจํานวนซอมบี้สูงอย่างท่วมท้นจนถึงจุดที่ ไป่เซหมินไม่สามารถจัดการฆ่าตัวอื่น ๆได้ เขาคงจะสู้ต่อไปไม่ไหวและสิ่งต่างก็คงไร้ความหมาย
แต่ปัญหาอีกอย่างที่ ไป่เซหมินเกือบมองข้ามคือสมาธิ
ในสถานการณ์เช่นนี้ มันไม่เป็นไรเพราะเขารู้จุดอ่อนและจุดแข็งของศัตรูที่เขาเผชิญอยู่ อย่างไรก็ตาม เป็นไปได้ไหมที่จะทําสิ่งนี้กับศัตรูที่เขาไม่รู้จัก? คําตอบที่ไปเซหมินได้รับหลังจากพิจารณาทุกรายละเอียดอย่างรอบคอบแล้วเขาก็คิดไม่ออก
ในขณะที่เขาพยายามรักษาร่างกายให้ไม่บุบสลายและไม่ได้รับบาดเจ็บให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แม้กระทั่งมีเวลามุ่งความสนใจไปที่การสร้างและจินตนาการถึงรูปร่างของอาวุธหรือวัตถุ แล้วระดมมานาอย่างระมัดระวัง ขณะเคลื่อนที่ไปรอบสนามรบ? การทํางานหลายอย่างพร้อมกันนั้นไม่เพียงแต่ยากอย่างยิ่ง แต่ยังทําให้เขาเสียสมาธิในความปลอดภัยของตัวเองไปชั่วขณะ และในทันทีนั้น ชีวิตของเขาอาจจะจบลง
“มันยากจริงๆ” เขาถอนหายใจ ขณะที่เกาหัวก่อนจะเดินหน้าต่อไปในทิศตะวันออกเฉียงใต้
เมื่อใดก็ตามที่ซอมบี้กลุ่มเล็กๆ ปรากฏขึ้น ไป่เซหมิน จะใช้พวกมันเป็นหนูตะเภาเพื่อฝึกการควบคุมมานาและเพื่อลดความเข้มข้นที่เขาต้องการเพื่อระดมมันอย่างเหมาะสม ในเวลาเดียวกัน เขาพยายามหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะจินตนาการถึงการก่อตัวของหอกเลือด แทนที่จะเปลี่ยนรูปแบบอาวุธอย่างต่อเนื่อง ไป่เซหมินได้ข้อสรุปว่าดีกว่าที่จะเชี่ยวชาญรูปแบบหนึ่งก่อนที่จะมุ่งเน้นไปที่สิ่งอื่น
ทักษะการจัดการเลือดขั้นแรกของเขานั้นทรงพลังต่อศัตรูที่มีชีวิตที่สามารถรู้สึกเจ็บปวดได้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ที่จะใช้มันเพื่อสร้างรูปร่างและควบคุมเลือดจากของเหลวเป็นสถานะของแข็ง ความยากลําบากนั้นยิ่งใหญ่มากเพราะขึ้นอยู่กับจินตนาการของไป่เซหมิน 100%
ในระหว่างกระบวนการแปลงร่าง เขาต้องจินตนาการถึงกระบวนการสร้างอาวุธเพื่อให้มีรูปร่างและการทําเช่นนั้นในระหว่างการต่อสู้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อันที่จริง เหตุผลที่เขาสามารถทําได้ง่ายขึ้น อาจเป็นเพราะงานของเขา ก่อนที่คัมภีร์ของศาสนาคริสต์จะปะทุขึ้น หรือความยากจะเพิ่มมากขึ้นหลายชั้น
เมื่อไป่เซหมินก้าวไปข้างหน้า บางครั้งฝูงซอมบี้ที่ก่อตัวขึ้นจากหลาย 10 ตัวก็ปรากฏขึ้น และ ยังมีกลุ่มใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นจากซอมบี้นับร้อยที่ติดอยู่ในเส้นทางใดเส้นทางหนึ่ง แต่เมื่อพวกมันสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเขา พวกมันก็เริ่มโจมตีเขา ในกรณีเช่นนี้ไปเซหมินกวัดแกว่งดาบซวนหยวน ขณะที่เขาเคลื่อนย้ายตัวของเขาเข้าและออกจากกลุ่มซอมบี้ ไป่เซหมินได้ทําการแยกหัวออกจากร่างกายของพวกมันและเกิดการก่อตัวเป็นแอ่งเลือดขึ้นจํานวนมาก
แม้ว่าเขาจะเติมเลือดลงในขวดขนาด 2 ลิตรหลายขวดแล้ว ก็ยังมีเลือดอยู่ทุกที่ที่เขาผ่านไป และซากศพของซอมบี้ที่ถูกตัดหัวก็เริ่มสะสมอย่างรวดเร็ว
ในทางกลับกัน ขณะที่ไป่เซหมินกําลังปวดหัวและพยายามทํางานหลายอย่างพร้อมกัน ลิลิธก็เฝ้าดูทุกอย่างขณะนั่งอยู่บนยอดตึก
ใบหน้าที่สวยงามของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย และดวงตาที่เกียจคร้านของเธอมองไปที่มนุษย์ที่เตะซากศพที่ไม่มีชีวิตชีวาเป็นครั้งคราวเพื่อปลดปล่อยความหงุดหงิด
“แม้แต่กับฉัน ฉันต้องใช้เวลา 1 ปีเต็มกว่าจะชินกับการมีอยู่ของมานาในตอนนั้น แต่นายก็มีความคิดเบื้องต้นอยู่แล้วว่าจะควบคุมมันและใช้งานมันได้อย่างไร แต่ตอนนี้นายก็ยังกล้าที่จะบ่นอีกเหรอ พี่สาวนี่อยากจะแกล้งจริงๆ ตอนนี้ก็ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะลงโทษเจ้าเซหมินตัวน้อยไม่ไหวแล้ว ฮิฮิ ” เธอกระซิบกับตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างลับๆ
ทางเหนือของโรงยิม ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่ไป่เซหมิน และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามของเขาอยู่ใน ขณะนี้ ด้วงช้างขนาดยักษ์กําลังถูกถอดออกจากเปลือกอย่างช้าๆ ภายใต้ความพยายามอย่างต่อเนื่องของคน 50 คน
เปลือกของแมลงเต่าทองนั้นแข็งกระด้างถึงขนาดที่ไปเซหมิน ถือดาบของเขาที่สามารถเจาะทะลุการป้องกันของสิ่งมีชีวิตที่ต่ํากว่า 40 เกือบทุกชนิดก็ยังต้องใช้เวลาในการทําลายมัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ด้วงเพลิงอันดับ 1 ได้ตายไปหลายวันแล้ว และการป้องกันของมันก็ลดลงอย่างมากหลังจากที่ ไป่เซหมินดูดซับพลังวิญญาณบางส่วน เปลือกก็ไม่ยึดติดกับเนื้ออีกต่อไปเหมือนในอดีตอีกต่อไป
การใช้รูที่ไป่เซหมินทําเมื่อวันก่อน ตอนที่เขากระแทกอย่างแรงด้วยค้อนหนักของเหลียงเผิง และใช้ประโยชน์จากรอยร้าวที่ขยายผ่านเกราะของสิ่งมีชีวิต ผู้รอดชีวิตเริ่มใช้มีดท่อเหล็ก และ วัตถุอื่นๆ ที่อาจเป็นไปได้
พวกเขายกเปลือกขึ้นเล็กน้อยและใช้พื้นที่เล็ก ๆ ที่สร้างขึ้น คนอื่น ๆ ก็ตัดเนื้ออย่างรวดเร็วจึงแยกเปลือกออกจากกัน
บนพื้นดินมีวัตถุคล้ายโลหะกองใหญ่ก่อตัวเป็นภูเขาขนาดเล็กสูงประมาณ 1 เมตร แน่นอนว่า นี่คือซากของเปลือกที่ถูกดึงออกมาได้สําเร็จ
ขณะที่ผู้รอดชีวิตทํางาน ยืนอยู่บนชั้น 3 ของร้านขายยา อู๋ยี่จีน เกาหมิน ลีน่า ซ่างกวน ปิงเสว่ เฉินเหอ และเหลียงเผิงมองลงไป บางคนมีหน้าตาที่อยากรู้อยากเห็น บางคนมีความเฉยเมย และบางคนก็ตรวจสอบสภาพแวดล้อมเผื่อไว้
“งั้น… เธอต้องการใช้เปลือกของสัตว์ประหลาดตัวนี้ทําสิ่งพิเศษหรือไม่?”อู๋ยี่จิน ถามในขณะที่หรี่ตาด้วยแววตาซุกซนในตัวของเธอ
ซ่างกวน ปิงเสว่ พยักหน้าเล็กน้อยและอธิบายอย่างช้าๆ “ในระหว่างอาหารเช้าวันนี้ ไป่เซหมินบอกให้ฉันเก็บเปลือกแทนที่จะทิ้งไป เพราะเมื่อเราออกจากที่นี่ เขาจะนําไปใช้ประโยชน์ได้ นอกจากนี้ เรายังสามารถใช้เป็นแผ่นโลหะเพื่อปกป้องรถเมล์เมื่อเราเคลียร์ถนนทางออก”
“โอ้? ปิงเสว่เป็นไปได้ไหมว่าเธอได้พบปะกับเขาเป็นการส่วนตัว?” อู๋ยี่จินกลั้นหัวเราะและถามด้วยความประหลาดใจ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตอนไหน”
“การพบปะกันแบบส่วนตัวเหรอ?” ซ่างกวน ปิงเสว่ ขมวดคิ้วและส่ายหัว ขณะที่เธอพูดด้วยความงงงัน “ไม่ เราแลกเปลี่ยนความคิดกันเพียง 2-3 คําก่อนที่เราจะแยกกันโดยเขาไปทางใต้และ เราไปทางเหนือ แต่อู๋ยี่จีน ทําไมเธอถึงถามแบบนั้น?”
“ยะ อย่างไรก็ตาม เนื้อนั่นดูนุ่มนิ่มแน่นอน!” จู่ๆ เฉินเหอก็แทรกการสนทนาและชี้ไปที่เนื้อด้วงที่ดูน่าอร่อยแม้ว่าจะไม่ได้ปรุงสุก
ผู้คนในอาคารมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลก ๆ และซ่างกวน ปิงเสว่อดไม่ได้ที่จะถาม “เฉินเหอ ฉันไม่รู้ว่านายเป็นคนรักเนื้อด้วง”
ใบหน้าของ เฉินเหอ แข็งและเริ่มหน้าแดงอย่างโกรธจัด ในขณะที่เขารู้สึกราวกับว่าดวงตาของทุกคนกําลังจ้องเขา ในขณะที่คําพูดของ ซ่างกวน ปิงเสว่ เป็นการแทงเขาครั้งสุดท้าย
” ป้าฟฟ ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา!” ในที่สุด อู๋ยี่จินก็กลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว และ เริ่มหัวเราะพร้อมกับพูดทั้งน้ําตาและเสียงหัวเราะ “เฉินเหอ นายนี่มันชัดเจนเกินไปแล้ว!”