ตอนที่ 174 – พบมดเดินขบวนอีกครั้ง
เมื่อเห็นกู่เสี่ยวเล่อลังเลที่จะพูด หนิงเล่ยก็คิดว่าเขาไม่มีหน้าที่จะพูดและส่งเสียงขึ้นจมูกเบา ๆ : “ถ้าคุณไม่สบาย ให้ไปโรงพยาบาลของผู้เชี่ยวชาญก่อน เพื่อไม่ให้การแต่งงานในอนาคตและเลื่อนความสุขไปตลอดชีวิต ของสาวคนอื่น! “
โอ้ ผู้ชายคนนี้ คุณหนิงเริ่มสอนกู่เสี่ยวเล่อจริงๆ แล้ว
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้โต้แย้งกับเธอ เพียงแต่พยักหน้าและพูดว่า : “ทันใดนั้น ผมก็คิดหาวิธีที่ไม่ต้องไปโรงพยาบาลและและไม่ถ่วงความสุขตลอดชีวิตของภรรยาในอนาคต!”
“วิธีใด?” หนิงเล่ยหยุดมีดพร้าในมือ มองเขาอย่างสงสัยและถาม
“เฮ้ ไม่ง่ายอย่างนั้นเหรอ? เช่นเดียวกับคุณกับครูสอนพิเศษในมหาวิทยาลัยของคุณ คุณจะได้รับความสัมพันธ์แบบรักอฐสีขาว!”
“คุณ … “หนิงเล่ยหน้าแดงด้วยความโกรธและหยุดพูด แต่ยังคงโบกมีดในมือของเธอ และฟันเถาวัลย์ด้านหน้าของพวกเขา …
ด้วยวิธีนี้ ทั้งสองคนยังคงเดินหน้าต่อไปในป่าลึก ในขณะที่พูดจาต่อปากต่อคําของพวกเขา …
ขณะที่พวกเขาก้าวลึกลงไป พื้นดินใต้ฝ่าเท้าเริ่มแห้งจากที่เป็นโคลนและได้ยินเสียงนกและแมลงรอบ ๆ
“ฟังดูเหมือนว่าผลกระทบของสึนามิที่นี่จะน้อยมากและดูเหมือนว่าจะสามารถหาสัตว์จํานวนมากขึ้นได้ในไม่ใช้ แผนการล่าสัตว์ของผมก็เป็นจริงได้!”
เมื่อกู่เสี่ยวเล่อกล่าวเช่นนี้ หนิงเล่ยก็เช่นกัน มีความสุขบนใบหน้าของเธอ แต่ถึงแม้จะได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นนกและสัตว์ พวกเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาดูเหมือนว่าเจ้าพวกนี้น่าจะยังคงซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก
ดังนั้นพวกเขาจึงเดินหน้าต่อไปและใช้เวลาไม่นานนักก็พบว่าตรงกลางของเกาะร้างนั้นเป็นเทือกเขาที่ไม่สูงเกินไป และตอนนี้พวกเขาก็มาถึงเชิงเขา
“ที่นี่มีภูเขา ดูเหมือนภูเขานี้ตั้งอยู่กลางเกาะร้างนี้! คุณคิดว่าบนภูเขาจะเป็นอย่างไร?” หนิงเล่ยถามอย่างสงสัยพลางมองขึ้นไปที่ไหล่เขา
กู่เสี่ยวเล่อสังเกตภูเขาทั้งลูกอย่างระมัดระวังและในที่สุดก็ส่ายหัวและพูดว่า : ” พูดยาก ภูเขาลูกนี้อาจเป็นภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่น และเกาะร้างใต้ฝ่าเท้าของเราอาจเกิดจากการสะสมของลาวาที่ปะทุจากภูเขาไฟลูกนี้”
การวิเคราะห์ของกู่เสี่ยวเล่อ หนิงเล่ยก็เห็นด้วยอย่างมาก แต่ก็ยังไม่สามารถอธิบายที่มาของเสียงแปลกๆ ที่พวกเขาได้ยินสองครั้งติดต่อกัน …
” นี่คือลักษณะภูมิประเทศที่แปลกประหลาดของภูเขาหรือไม่? ” หนิงเล่ยถามหนึ่งประโยค
“ผมไม่รู้เรื่องนี้ คุณถามทําไม? “
“เพราะฉันเคยไปจุดชมวิวทางตะวันตกเฉียงใต้เมื่อตอนที่ฉันอยู่ที่ประเทศจีน มีจุดชมวิวที่เรียกว่าจิงมังเกอร์ (ร่องม้าตกใจ) ว่ากันว่าภูมิประเทศมีความสูงชัน และทุกครั้งที่มีฝนตกลมแรงและมีเมฆมากในเวลานั้นจะมี เสียงแปลก ๆในหุบเขาราวกับว่ามีทหารหลายพันคนต่อสู้กันที่นั่น มีผู้เฒ่าผู้แก่ในท้องถิ่นหลายคนบอกว่าที่นี่เคยเป็นสนามรบในสมัยโบราณ และผู้คนมากมายถูกฆ่าตายในสนามรบเป็นเวลาหลายพันปี! ดังนั้นจึงมีตํานาน บางอย่างเกี่ยวกับวิญญาณชั่วร้ายที่ทําให้ทหารชั่วร้ายยืม …”
” โอ้ มีภูมิประเทศแบบนี้ เฮ้ รวยก็ดี คุณสามารถเดินทางไปได้ทุกที่ … “กู่เสี่ยวเล่อพูดอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้
“อย่าขัดจังหวะฉัน ฉันยังพูดไม่จบ! ต่อมานักวิชาการหลายคนไปตรวจสอบ บางคนบอกว่าสภาพแวดล้อมทางธรณีวิทยาของจุดชมวิวนี้มีความพิเศษ พื้นโลกประกอบด้วยเหล็กไตรออกไซด์ซึ่งอาจคล้ายกับเทปบันทึกเสียงของเรา สามารถบันทึกเสียงบางอย่างที่เกิดขึ้นในเวลานั้นเมื่ออากาศมีความเป็นพิเศษ และเทปเหล่านี้จะเล่นซ้ําตามความเหมาะสม ดังนั้นทุกคนจึงได้ยินเสียงการต่อสู้ในสนามรบโบราณมีเสียงโห่ร้อง…”
“ฮ่า มีอีกสิ่งที่จะพูด! ผมไม่เชื่อ! นอกจากนี้ แม้ว่าสภาพแวดล้อมทางธรณีวิทยาจะบันทึกเสียงได้ แต่สามารถปิดเทปได้หรือไม่? หลังจากนั้นหลายปี ส่วนหนึ่งของสนามรบโบราณที่บันทึกไว้ในปีนั้นยังไม่มีเสียงเบื้องหลัง?” กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะอย่างมีความสุขและเปิดเผยธรรมชาติของเขาในฐานะนักวิทยาศาสตร์อีกครั้ง
“ชิ เชื่อหรือไม่! ฉันแค่พูดสมมุติฐาน ไปกันเถอะ ไม่มีอะไรจะพบที่เชิงเขา ขึ้นไปบนภูเขากันเถอะ!” หนิงเล่ยที่เคยชินกับเรื่องนี้โบกมือแล้วทั้งสองก็เดินต่อไป
แค่เดินบนที่ราบก็ยากแล้ว คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นภูเขา แม้ว่าภูเขาจะไม่ชันมาก แต่ก็ยากกว่าที่จะปีนขึ้นไปบนจุดนั้นมากนัก นอกจากนี้ ภูเขายังเต็มไปด้วยป่าทึบและเถาวัลย์ ..
ในไม่กี่อึดใจ หนึ่งเลยที่เดินอยู่ข้างหน้าก็ไม่สามารถถือมีดได้ …
ตรงกันข้าม กู่เสี่ยวเล่อที่เติบโตในหมู่บ้านบนภูเขาที่บ้านเกิดของเขามีข้อดีอย่างเห็นได้ชัด เขาเอื้อมมือออกไปและคว้ามีดในมือของหนิงเล่ยโบกมือเรียกให้เธอไปข้างหลังและหาที่ทางให้ตัวเอง
หนึ่งเลยทุ่มเหงื่อและไม่ได้ต่อสู้กับเขาอีกต่อไป ปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง …
แน่นอนว่าพวกเขาเดินขึ้นไปบนภูเขาอีกไม่ถึง 50 เมตร พบสัตว์ป่าจํานวนมากอยู่รอบ ๆ ป่า กระต่ายหรือ แพะสีเหลืองอะไรละมั่งป่าหรือกวางเอลค์ ไก่ฟ้าบางตัวก็บินขึ้นจากพุ่มไม้ข้างหน้าเป็นระยะๆ…
“ว้าว มีสัตว์ตัวเล็ก ๆ มากมายที่นี่ เราไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอาหาร!” หนิงเล่ยปรบมืออย่างตื่นเต้น
“มีสัตว์ตัวเล็ก ๆ จํานวนมาก แต่ดูเหมือนว่าสัตว์เหล่านี้จะตกใจกับคลื่นก่อนหน้านี้ ดูเหมือนพวกมันจะตื่นตระหนกเล็กน้อย กลัวว่ามันจะไม่ง่ายที่จะจับ … ” แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบลูกดอกที่เขาถืออยู่ และเริ่มพยายามจับสัตว์เหล่านั้น
แน่นอนว่าสัตว์ป่าเหล่านี้ดูเหมือนนกที่สะดุ้งเพราะการเงยของคันธนู เพียงแค่สายลมโชยและหญ้าไหวเล็กน้อย พวกมันก็จะบินไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่นักล่ารุ่นเก่าอย่าง กู่เสียวเล่อก็พลาดครั้งแล้วครั้งเล่า และ ต้องใช้เวลานานในการยิงไก่ฟ้า เป็นเพียงไก่ฟ้าที่กระพือปีกและบินออกไปเกือบ 10 เมตรก่อนที่มันจะกระพือปีก และตกลงไปบนต้นไม้ใหญ่
“เยี่ยมมาก ในที่สุดฉันก็ได้เหยื่อบางอย่างแล้ว!” หนิงเล่ยวิ่งไปที่ต้นไม่ใหญ่อย่างตื่นเต้นพร้อมที่จะยื่นมือไปหาไก่ฟ้าที่แขวนอยู่บนกิ่งไม้
“อย่าขยับ!” กู่เสี่ยวเล่อตะโกนจากด้านหลังทันที หนิงเล่ยก็กลัวมากจนวิญญาณจะโผบินและร่างของเธอก็หยุดลง
“เป็นอะไรไป หรือถึง?”
สิ่งที่หนิงเล่ยกลัวมากที่สุดในป่าทึบ นั้นก็คืองูพิษที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นเพื่อโจมตีเธอ…
“ไม่ คุณช่วยมองเข้าไปใกล้ๆ ที่ต้นไม้ใหญ่ ทําไมมันจึงเป็นแปลกๆ ไปหน่อย? “กู่เสี่ยวเล่อกล่าว เดินไปที่ด้านข้างของหนิงเล่ย แล้วดึงเธอด้วยมือของเขาเพื่อให้เธออยู่ห่างจากต้นไม่ใหญ่เล็กน้อย
“แปลกเหรอ?” หนิงเล่ยเข้าไปดูใกล้ ๆ และพบว่าต้นไม่ใหญ่นั้นดูแปลกตาจริงๆ สีของลําต้นตันไม่ใหญ่ นั้นเป็นเรื่องปกติยกเว้นว่าครึ่งบนของลําต้นนั้นเป็นสีดําสนิท
“ต้นไป
ช่ว่าไหม้เกรียมไหมหลังจากโดนฟ้าผ่า?” หนิงเล่ยถาม
“ไหม้เกรียม?” เสี่ยวเล่อมองกลับมาที่เธอ ยิ้มและหักกิ่งไม้อย่างลวก ๆ และสัมผัสลําต้นของต้นไม้สีดําสนิท
ทันใดนั้น ฉากที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น และสีดําบนต้นไม่ใหญ่ก็เคลื่อนไหว!
“นั่นอะไรน่ะ?” หนิงเล่ยอุทานออกมา แต่เมื่อเธอตะโกน เจ้าตัวสีดําดูเหมือนจะได้ยินอะไรบางอย่าง และเธอก็เริ่มกระวนกระวายใจ และสีดําเริ่มที่จะแพร่กระจายลงลําต้นของต้นไม่ใหญ่อย่างรวดเร็ว …
“โอ้ ไม่นะ รีบไป ต้นไม่ใหญ่นี้เต็มไปด้วยมดเดินขบวน!”เสี่ยวเล่อโยนกิ่งไม้เล็ก ๆ ในมือทิ้งไป ดึงหนิงเล่ยที่ยังอยู่ที่นั่น หันหลังกลับและวิ่ง …
ตอนต่อไป →