เหตุผลที่ทำให้คณะวู่หยานมาที่ ซิลวาเลียเวิล์ดอะคาเดมี่ ก็เพราะลูลู่และเฟยเฟย……….
ตอนก่อนที่จะไปโลกอินเด็กซ์ สองสาวได้ชวนพวกวู่หยานไป ซิลวาเลียเวิล์ดอะคาเดมี่ อย่าลืมถึงวู่หยานจะแก่กว่าลูลู่ แต่เขาก็ยังอายุไม่ถึง25เช่นเดียวกันกับเฟยเฟย
ตราบใดที่อายุยังไม่เกิน25ปีและพอมีพลังอยู่บ้างก็สามารถสมัครเข้ามาเป็นนักเรียนของที่นี่ได้แล้ว ต่อให้เป็นแค่แรงค์1ก็มาได้!
ใครจะมาสมัครก็ได้ แต่ว่าหลังจากนั้นจะอยู่รอดในมหาลัยได้หรือไม่นั่นดูอยู่ที่ตัวพวกเขาเอง ถ้าปราศจากพรสวรรค์และพลัง คนผู้นั้นก็ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้……
สาเหตุที่อยู่ไม่ได้ มันไม่ได้เป็นเพราะมีคนมาไล่หรืออะไร แต่เป็นเพราะพวกเขาจะกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งมหาลัยไป ทำให้จำต้องลาออกไปด้วยตัวเอง…….ไม่มีหน้าอยู่ต่อนั่นแหละ….
แน่นอนว่ามันกรณีพิเศษอยู่ เช่น พวกหน้าด้านหน้าหนาที่จะดื้ออยู่ในมหาลัยจนอายุเกิน25ปี แต่ถึงจะดื้อจะด้านยังไงสุดท้ายแล้วก็ยังต้องดูที่ตัวพวกเขาเองว่ามีความสามารถพอที่จะจบหลักสูตรจากที่นี่ไปได้หรือโดนไล่ออกแทน……
ทั้งหมดที่ว่ามามันไม่ได้มีอะไรข้องเกี่ยวพวกวู่หยานเลย อย่างน้อยๆด้วยพลังของพวกเขาแต่ล่ะคนตอนนี้ถึงจะยังไม่กล้าพูดว่าอยู่ระดับท๊อปแต่อย่างน้อยก็อยู่ระหับแถวหน้าในมหาลัยแน่นอน…….
กลุ่มวู่หยานได้กลับมายังโลกซิลวาเลียได้หลายวันแล้ว ถึงแม้ว่าพวกวู่หยานจะอยู่ในโลกอินเด็กซ์นานพอสมควร แต่ด้วยสเกลเวลาหนึ่งส่วนร้อยที่แตกต่างกันอย่างมหาศาล มันจึงผ่านปได้แค่วันนิดๆเท่านั้นในโลกซิลวาเลีย
หลังจากกลับมา วู่หยานก็ได้ตัดสินใจว่าเขาต้องเข้า ซิลวาเลียเวิล์ดอะคาเดมี่ให้ได้ จากคำพูดโอ้อวดที่เคยได้ยินจากลูลู่และเฟยเฟย ทำให้เขาสนใจมหาลัยนี้มากๆ
สำหรับชาวซิลวาเลีย ที่นี่(มหาลัย)เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยเสือและมังกร แต่สำหรับวู่หยานนี่ไม่ได้สำคัญเลย ที่สำคัญก็คือ…….
ไอ้เสือเอ่ยมังกรเอ่ยที่ว่า สำหรับเขามันก็คือภูเขาค่าประสบการณ์! คนอื่นมองผู้มีพรสวรรค์เหล่านี้ด้วยความเคารพ แต่วู่หยานมองว่าพวกนี้คือค่าEXPเดินได้ชัดๆ!
ถ้าถามว่ามีที่ไหนอีกมั้ยที่เขาให้ความสนใจมากว่าที่นี่? คำตอบก็คงจะเป็นป่าสัตว์อสูรชั้นในสุดที่มีสัตว์อสูรทรงพลังอยู่……
เรือเหาะค่อยๆลดระดับเพดานบินลงสู่พื้น นี่ทำให้พวกวู่หยานตระหนักได้อีกครั้งว่ามหาลัยนี่โครตจะใหญ่!
เมื่อเรือเหาะลดระดับลงต่ำกว่าเดิม พวเขาก็มองไม่เห็นตึกข้างในอีกแล้ว
ผ่านไปอีกนิด คราวนี้พวกเขาก็มองแทบจะไม่เห็นจุดสูงสุดของกำแพง!
สนามบินของที่นี่ตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากมหาลัย ดังนั้นพอเรือเหาะลงจอด กลุ่มคนที่เดินลงมาก็เห็นประตูหน้าของมหาลัยได้ทันที!
คนที่มามหาลัยไม่ได้มีเพียงกลุ่มวู่หยาน มีทั้งนักเรียนของที่นี่และคนอื่นๆที่มาด้วยจุดมุ่งแตกต่างกันไป นอกจากนี้ยังมีคนอีกมากที่เพื่อรับใครบางคน ทำให้สนามบินของที่นี่เต็มไปด้วยคนมากมาย
ทว่าพอกลุ่มวู่หยานเดินลงมาจากเรือเหาะ สนามบินที่ไม่ต่างจากตลาดสดที่เต็มไปด้วยเสียงเอะอะก็เงียบสนิททันที……
ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง แก่หรือเด็ก นาทีนี้ทุกคนที่อยู่ในสนามบินได้มองไปที่กลุ่มวู่หยานด้วยแววตาช็อค!
งดงาม!! งดงามเกินไปแล้ว!!
ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส แอสเทรีย ฟราน มิซากิ คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ รวมเก้าคนที่แต่ล่ะคนก็มีเสน่ห์เป็นจของตัวเอง แต่ที่พวกเธอมีเหมือนกันก็คือความงามที่สามารถทำให้ประเทศล่มสลายได้!
เมื่อสาวงามระดับนั้นถึงเก้าคนมารวมตัวกัน คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ?
ส่วนสำหรับหนึ่งหนุ่มท่ามกลางสาวงาม วู่หยาน ก็ได้ถูกทุกคนมองเมินสนิทแบบอัตโนมัติ………..
มีผู้คนจากทุกซอกมุมของโลกที่มา ซิลวาเลียเวิล์ดอะคาเดมี่ แน่นอนว่าในกลุ่มคนเหล่านี้ย่อมมีคุณหนู และนายน้อยจากตระกูลชั้นสูง ในหมู่คนพวกนี้ย่อมมีพวกเลวทรามอยู่…….
นายน้อยจำนวนนึงที่ผิวซีดดูอ่อนแรง เห็นได้ชัดว่าเป็นที่มักมาในตัณหา ในเวลานี้เองพวกเขาก็หันมามองภรรเมียของวู่หยานด้วยแววตาเปร่งประกายสุดๆ
เหล่านายน้อยที่ภาคภูมิใจในพลัง ทรัพย์สินเงินทอง และครอบครัวของตัวเองต่างก็เริ่มแย้มยิ้มชั่วร้าย จากนั้นก็มีคนนึงเริ่มเดินเข้าไปหาพวกวู่หยานโดยมีบอดี้การ์ดคอยช่วยพยุงตัว……
การเดินในครั้งนี้ของเขาเป็นตัวจุดชนวนให้กับคนอื่นๆด้วย…….
เหล่านายน้อยต่างเดินเข้าไปล้อมพวกวู่หยานพร้อมกับบอดี้การ์ดของตน จะมีบางคนที่ตำแหน่งและขุมอำนาจต่ำกว่าก็จะยืนอยู่วงนอกเงียบๆ
ส่วนนายน้อยอื่นที่ไม่ได้เดินเข้ามาล้อมก็มีบางทีขมวดคิ้ว ไม่แยแส และบางคนที่อยากเป็นฮีโร่ช่วยสาวงามก็เดินเข้ามาแต่ก็โดนนายน้อยเสเพลคนอื่นมาบล็อคไว้
ทั้งสนามบินไม่มีใครคนไหนเลยที่ฉุกคิดว่า สาวงามกลุ่มนี้ที่ดูบอบบางและอ่อนแอจะเป็นคนที่พวกเขาไม่ควรเข้ามายุ่งอย่างเด็ดขาด…….
แต่ว่านี่มันก็ไม่แปลก คุณหนู คุณชาย ที่มีครอบครัวดีๆหนุนหลังต่างก็มาบอดี้การ์ดมาด้วยทั้งนั้น แต่กลุ่มของวู่หยานมีแค่สิบคน แถมในนี้กว่า90%เป็นผู้หญิง! และมีแม้กระทั้งเด็ก!
ดังนั้จึงไม่มีใครคิดว่ากลุ่มที่แลดูอ่อนแอแบบนี้จริงๆแล้วจะกลายเป็นกลุ่มคนที่พวกเขาไม่ควรเข้าไปหาเรื่องมากที่สุด…….
เหล่าคนที่ยืนล้อมต่างก็ปั้นสีหน้าเป็นมิตรออกมา เห็นแบบนี้วู่หยานก็ขมวดคิ้ว จากนั้นในนัยน์ตาสีแดงก็เป็นประกายด้วยจิตสังหาร!
เพราะภาพแบบนี้ ถ้าไม่ใช่คนโง่จริงๆ มองยังไงก็รู้ว่าไม่ได้มาดี!
นัยน์ตาสีแดงเริ่มมีประกายสีทองแทรกเข้ามา จากนั้นวู่หยานก็ยิ้มเย็น
“หาที่ตาย……”
ในเวลาที่จวนจะเกิดฉากเลือดสาดนี้เองก็ได้มีมือบอบบางยื่นเข้ามาจับหมัดของวู่หยาน เมื่อเขาหันไปมองก็เห็นใบหน้ายิ้มๆของมิซากิ ก่อนที่จะได้ยินเสียงหวานของเธอ “ให้ฉันจัดการเอง…..”
ได้ยินวู่หยานก็เบิกตาจากนั้นสั่นหัวอย่างขบขันแล้วพยักหน้าให้เธอ เสร็จแล้วเขาก็หันไปมองพวกตัวผู้หื่นกามรอบๆคราวนี้เขาไม่ได้มองด้วยเจตนาฆ่าแต่เป็นสงสารแทน……
โชคุโฮ มิซากิ แย้มยิ้มเบาๆ ทำให้สีหน้าปลอมๆที่ปั้นขึ้นมาของนายน้อยทั้งหลายแตกสลายทันที เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มชั่วๆ พวกเขาแทบควบคุมตัวเองต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว!
เธอเป็นของฉัน!!!
อนิจจัง นี่ได้กลายเป็นความคิดอย่างสุดท้ายของพวกเขา…….
คลื่นที่มองไม่เห็นได้แผ่กระจายออกไปโดยมีมิซากิเป็นจุดศูนย์ ถ้ามีคนมองมาที่มือเธอตอนนี้จะเห็นว่าเธอกำลังกดปุ่มปุ่มนึงบนรีโมทอยู่!
นายน้อยและบอดี้การ์ดบางส่วนที่มีประสบการณ์หน่อยก็หน้าเปลี่ยนสี พวกเขารีบระเบิดปราณหรือพลังเวทย์ออกมาปกป้องตนและนายน้อยของตน
ทว่าบางส่วนที่ไม่ได้รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นต่างก็ถูกคลื่นที่มองไม่เห็นนี่โจมตีใส่ สีหน้าหื่นกระหายได้พังทลายทันที บางส่วนลูกตาได้เหลือขึ้นไปข้างบนกลายเป็นสีหน้าโง่งม และมีบางส่วนที่ถูกเปลี่ยนกลายเป็นคนบ้า!
เมื่อคลื่นที่มองไม่เห็นได้หายไป บนพื้นของสนามบินก็เต็มไปด้วยผู้คนที่ล้มลงกอง…… (@นึกถึง ฮาคิราชันย์ 5555)
คนที่เห็นภาพนี้ต่างก็ตัวแข็งทื่อหัวใจเย็นเยียบ………
เมื่อพวกเขาได้สติ กลุ่มวู่หยานก็ได้เดินไปที่ประตูมหาลัยแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ซากสงครามและเสียงพูดที่ดังก้องเข้าไปในใจผู้คนว่า……..
“นี่เป็นแค่การเตือน……..”