ฮั่วเทียนหลันเติมชามซุปที่รักษาสุขภาพอันหรันให้อันหรันททันทีที่วางลง เขาก็ได้ยินเสียงเห่าร้องอยู่ด้านนอก
อันหรันมองไปรอบๆ เพียง แต่รู้ว่าดาหลางไม่อยู่บ้าน
เธอกังวลว่าดาหลางอยู่ในสนามแล้วจะวิ่งหายไป เธอจึงลุกขึ้นและพาดาหลางเข้ามา
แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น เขาก็ถูกฮัวเทียนหลันรั้งไว้
“ดาหลางพองเกินไป ฉันปล่อยให้มันสงบในสนามก่อน”
หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดเขาก็ปล่อย ทำตามตรรกะของเขา เนื่องจากเขาพูดแล้ว อันหรันก็ต้องนั่งลงและกินข้าว
อันหรันพยายามอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่เจ็บแล้ว ถึงอย่างไรแล้วการเขียนมันยุ่งยากเกินไป ดังนั้นจึงควรพูดดีกว่า แต่เมื่อเธอกำลังจะพูดเธอก็ได้ยินป้า Ding พูดว่า : “เทียนหลัน เธอยังไม่รู้อารมณ์ของคุณนายน้อยเหรอ? ดาหลางนี้เป็นลูกรักของเธอ ดังนั้นทำไมถึงให้มันไม่มีความสุขอยู่ข้างนอกล่ะ!”
ดวงตาของฮั่วเทียนหลันหดลงเล็กน้อย และในที่สุดก็พยักหน้าเล็กน้อย อันหรันลุกขึ้นเปิดประตู และปล่อยให้ดาหลางเข้ามา
ทันทีที่เขาเข้ามา ดาหลางก็เดินตามเท้าของอันหรัน
หลังจากอันหรันนั่งลง ดูเหมือนว่ามันจะได้รับการสนับสนุน และโฮ่งโฮ่งใส่ฮัวเทียนหลันอีกครั้งทันที
แกบ้าขนาดนี้ แกจะให้ฉันจะเป็นยังไง!
ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว นี่ไม่ตีแล้วดื้อซนใหญ่ เขาก็หิ้วมัน ก่อนจะโยนมันออกไป
แต่ทันทีที่เขายื่นมือออกไป และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เขาก็เห็นดวงตาที่น่าสงสารของอันหรัน กอดดาหลางและลูบเบาๆ ปลอบโยนเขา
หลังจากสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุนแรงของฮั่วเทียนหลัน อันหรันก็ส่ายหัวทันที เหมือนกำลังสนทนาขอร้องให้ดาหลาง
เมื่อเห็นท่าทางของอันหรัน หัวใจของฮั่วเทียนหลันก็อ่อนลงอย่างอธิบายไม่ถูก เขาถอยกลับไปจับมือของดาหลางและกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
อันหรันไม่ได้กินอะไรมาก เพราะอาการบาดเจ็บ
หลังจากทานข้าวเสร็จ ป้า Ding ก็ไปล้างจาน
ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น จับมืออันหรันแล้วพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก
ฮัวเทียนหลันที่อ่อนโยนเช่นนี้ ทำให้อันหรันรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย
แต่ความรู้สึกอ่อนโยนนี้ ทำให้เธอเหมือนมีชีวิตแต่งงานที่แท้จริงเป็นเวลาหลายปี
ดาหลางเดินตามพวกเขาไปข้างหลัง อย่างหยิ่งยโส ดูเหมือนครอบครัวสามคน
อันหรันรู้สึกอบอุ่นในใจเล็กน้อย เธอมีความรู้สึกความขมขื่นจบสิ้นความหวานเริ่มต้น
หลังจากเดินไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็กลับไปที่คฤหาสน์
ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ชั้นล่าง ในขณะที่อันหรันเดินขึ้นไปที่ระเบียงชั้นบนเพื่ออ่านงานชิ้นใหญ่ที่ยังอ่านไม่เสร็จต่อ
วันที่มุ่งมั่นแบบนี้ เวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในชั่วพริบตา ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
เมื่ออันหรันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ เธอลุกขึ้น และมองจากระเบียงลงไป
เธอเห็นว่ามีรถสตาร์ทอยู่ และสถานที่ที่รถจอดอยู่ ตรงกับที่ฮั่วเทียนหลันใช้ในการจอดรถบ่อยๆ
เวลานี้ เขาน่าจะไปอยู่กับมู่เหว่ยใช่ไหม?
อันหรันคิดในใจ แต่เดิมวันนี้เธอมีความสุขเล็กน้อย แต่เธอก็ถูกดึงสติในครั้งนี้
เมื่อดูรถของฮั่วเทียนหลันหายไป อันหรันก็ถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอกที่ระเบียง
ดูเหมือนว่าเวลานี้ พลังทั้งหมดของเธอถูกใช้ไปหมดแล้ว
เธอล้มตัวลงนอนบนเบาะนอนอีกครั้ง นอนอยู่นานถึงดันร่างกาย เข้าห้องน้ำไปล้างตัว และกลับไปนอนพักผ่อน
เวลานี้ เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว
และรถของฮั่วเทียนหลัน มาถึงโรสเฮาส์แล้ว
ฮั่วเทียนหลันเหยียบเบรก และเมื่อเขากำลังจะหยุด เขาก็เหลือบไปมองที่คฤหาสน์โดยไม่รู้ตัว
ไฟในคฤหาสน์ยังคงเปิดอยู่ มู่เหว่ยต้องอยู่ที่บ้านเพื่อรอให้เขากลับไป
แต่เขาไม่ขยับ เขามองไปที่คฤหาสน์ตรงหน้า แล้วก็มองไปสถานที่ที่ห่างออกไป
ในที่สุด ฮั่วเทียนหลันก็เลี้ยวกลับไปทางเดิม
คราวนี้เขาขับรถช้ามาก เขาต้องใจเย็นๆ
เมื่อมาถึงคฤหาสน์ มีเพียงแสงไฟเล็กน้อยที่ชั้นสอง และชั้นแรกก็มืดไปแล้ว ซึ่งสันนิษฐานว่าป้า Ding คงหลับไปแล้ว
ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ เปิดประตูและขึ้นไปชั้นสอง
อันหรันนอนหลับแต่ยังคงตื่นง่าย รู้สึกว่าประตูดูเหมือนจะเปิดออกเล็กน้อย
เธอลืมตาขึ้นทันที และลุกขึ้นจากเตียงทันที
หลังจากเห็นว่าประตูเปิดออกจริง อันหรันก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ
เวลานี้จะเจ็บหรือไม่เจ็บก็ไม่สำคัญอีกต่อไป การรักษาชีวิตมีความสำคัญที่สุด
แต่ในเวลาต่อมา ปากของเธอก็ถูกปิด
การกระทำดังกล่าว สามารถทำให้อันหรันนึกถึงความทรงจำเลวร้ายเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย
เธอเบิกตากว้างทันที ดิ้นรนสุดแรง
ฮั่วเทียนหลันสับสนเล็กน้อย เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าความแข็งแกร่งของอันหรันจะยิ่งใหญ่มาก
ตัวเองไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาในคราวเดียว และความแข็งแกร่งของการต่อต้านนี้ทำให้ตัวเองแทบควบคุมไม่ได้
ไม่มีทาง ฮัวเทียนหลันพูดเบาๆ : “อย่าพูดอะไร ดูว่าฉันเป็นใคร?”
เสียงที่คุ้นเคยนี้ทำให้อันหรันตกตะลึง และจากนั้นก็สงบลงเล็กน้อยจากความตื่นตระหนก เธอเงยหน้าขึ้นมองฮั่วเทียนหลันด้วยความโกรธเล็กน้อยในดวงตาของเธอ
ทันทีที่ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ เขาก็ได้ยินการส่งเสียงแปลกๆ ของอันหรัน : “คุณฮัว คุณหมายถึงอะไร? ดึกดื่น กลับมาทำให้คนกลัว!”
ใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน ไม่สามารถควบคุมได้เล็กน้อย
นี่คือบ้านของฉันเอง ฉันกลับมาตอนไหนก็ได้ตลอดเวลา จะต้องแบ่งเวลาได้อย่างไร?
เขาขมวดคิ้วและพูดว่า : “นี่คือบ้านของฉัน เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันจะกลับมาตอนไหนยังต้องการจำกัดเวลาเหรอ? ”
เดิมทีอันหรันตะโกนออกมาในเมื่อกี้พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโกรธ แต่การถอนหายใจด้วยความโกรธนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว เธอหวาดกลัวแล้ว
เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ที่เขาไปแล้วก็กลับ
ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจและพูดว่า : “คุณฮัว ฉันขอโทษ เมื่อกี้ฉันโกรธนิดหน่อย ฉันง่วงมาก ฉันไปพักผ่อนก่อน!
พูดจบ อันหรันก็นอนลงบนเตียงครึ่งหนึ่งพร้อมที่จะพักผ่อน
ฮั่วเทียนหลันเปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง ลุกขึ้นและเริ่มถอดเสื้อผ้า
เดิมทีอันหรันต้องการปล่อยให้ตัวเองหลับไป แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมเสียงดัง การเปลื้องผ้ารอบตัวเธอทำให้อันหรันอดไม่ได้ที่จะลืมตา และมองไปยังทิศทางของฮั่วเทียนหลัน
เมื่อเธอมองข้ามไป ฮั่วเทียนหลันก็ถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก เผยให้เห็นหุ่นล่ำสัน
ในสภาพแวดล้อมที่มืดสลัวเช่นนี้ อันหรันอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกสองสามครั้ง
ผู้ชายคนนี้ ยังคงป่าเถื่อน!
ทันใดนั้นฮั่วเทียนหลันก็หันกลับมามองอันหรันด้วยท่าทางลึกซึ้ง และพูดว่า : “เธอไม่พักผ่อนเหรอ? ”
อันหรันหน้าแดง มีภาพลวงตาของการแอบมองถูกจับได้ และพูดเบาๆ : “พัก……พัก……”
“หรือว่าเหนื่อยไม่พอ ดังนั้นเลยนอนไม่หลับ? ”
คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้อันหรันสับสนเล็กน้อย และไม่ตอบสนองสักพัก
“ต้องการให้ฉันระบายความเข้มแข็งให้เธอ? ”
แต่ในวินาทีต่อมา เธอก็รู้ทันทีว่าชายคนนี้กำลังพูดถึงหัวข้อที่น่าอับอายแบบนั้น
เธอส่ายหัวทันที และพูดว่า : “ไม่จำเป็น คุณฮัว ฉันจะหลับเดี๋ยวนี้”
เมื่อเห็นอันหรันดูหลบหน้าเหมือนงู ฮั่วเทียนหลันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้ ต่อต้านกับความใกล้ชิดกับตัวเองหรือเปล่า?
และอันหรัน เวลานี้จะหลับตา แต่รู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่รุนแรงสแกนไปมาบนร่างกาย
สายตานี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่ง ซึ่งทำให้ร่างกายของอันหรันตึงเครียด
เธอคิดในใจว่าฮั่วเทียนหลันออกไปแล้ว ทำไมถึงกลับมา?
ทำให้บ้านเป็นโรงแรม?
ฮั่วเทียนหลันถอดเสื้อผ้า และไปอาบน้ำ
เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นอันหรันหดตัวเป็นลูกบอล เห็นได้ชัดว่านอนหลับอย่างไม่ปลอดภัยมาก
เขานอนบนเตียง เหยียดมือออก แล้วโอบอันหรันไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน
เมื่อถูกกอด อันหรันรู้สึกต่อต้านเล็กน้อยในใจ
แต่เธอพยายามดิ้นรนเพียงไม่กี่ครั้งในการนอนไม่หลับ และเธอก็ยอมรับในการถูกปฏิบัติด้วยวิธีนี้
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ความอ่อนโยนของอันหรัน ด้วยท่าทางตื่นเต้น ไม่เสแสร้ง ไร้เดียงสามาก และคิดว่าอันหรันเป็นคนดีเล็กน้อย