บทที่ 51 กิลด์นักผจญภัย
เข้าสู่เดือนพฤศจิกายน วันนี้หยุดครึ่งวัน โดยเริ่มหยุดตั้งแต่ตอนบ่าย
“จะออกไปตั้งแต่ตอนนี้เหรอ?”
ตอนกินอาหารกลางวันหัวหน้าคนรับใช้ฝึกหัดริกเกลก็ส่งเสียงมา ที่นี่คือโรงอาหารของคนรับใช้ตรงชั้นหนึ่ง ดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่าใส่ชุดลำลองไม่ได้ใส่ชุดของคนรับใช้ ชุดลำลองนี้เองก็ได้รับมา ซึ่งมันค่อนข้างเป็นเสื้อผ้าที่ดูหรูหราอยู่
“ครับ ว่าจะออกไปในเมืองครับ”
“เหรอ ถ้างั้น”
พอบอกอย่างนั้นก็สอนอะไรหลายๆอย่าง สมกับเป็นหัวหน้าคนรับใช้ฝึกหัด ถึงจะไม่มีกำหนดเวลาปิดประตู แต่ถ้ากลับมาช้าเกินไปจะโดนพ่อบ้านเรียกไปพบอยู่ โดยทั่วไปจะต้องกลับมาช่วง 3 ทุ่มถึงเที่ยงคืน ช่วยได้มากเลยที่ประตูไม่ได้ปิดตอน 3 ทุ่ม
จะว่าไปริกเกลเองพอเลิกงานตอน 5 โมง ก็ไปร้านเหล้าในเมือง สัปดาห์หนึ่งจะออกไปราวๆ 2-3 ครั้ง บางครั้งก็ออกไปตั้งแต่ตอนบ่าย 3 โมง ซึ่งโดนพ่อบ้านโกรธอย่างหนักอยู่ เขาบอกออกมาราวกับเป็นวีรกรรมอันกล้าหาญ สมแล้วที่ช่วยสอนทุกอย่าง
เขาบอกว่าให้พกตราสัญลักษณ์ของตระกูลแกรนเวลไปด้วย เลยทำการตอบกลับไปว่า ครับ ก่อนจะออกจากโรงอาหาร ไป
(วันนี้ลองไปกิลด์นักผจญภัยดีกว่า)
ระหว่างที่ออกไปซื้อของจะแวะข้างทางเท่าที่จะแวะได้ แต่ตรงตลาดใกล้ใจกลางเมืองมันแตกต่างออกไป มันอยู่คนละฝั่งกับย่านชนชั้นสูง ถ้าไม่ไช่วันหยุดแทบจะแวะไปได้ยากมาก
เดินสวนกับคนที่สวมชุดเกราะแบกดาบใหญ่ไว้ตรงหลัง
โลกนี้ มีคนที่ถูกเรียกว่านักผจญภัยซึ่งใช้ชีวิตด้วยการล่ามอนสเตอร์อยู่ เพราะตอนออกไปซื้อของเห็นเหล่าผู้คนที่ชวนให้คิดว่าเป็นนักผจญภัยอยู่ค่อนข้างเยอะ พอลองถามริกเกลก็บอกออกมาว่ามีกิลด์นักผจญภัยสำหรับนักผจญภัยอยู่ เจ้าเมืองเองก็มีคำขอให้กิลด์นักผจญภัยไปทำการปราบมอนสเตอร์อยู่ด้วย
ประตูเมืองมีทั้งหมด 4 ประตู ได้ยินมาว่ากิลด์นักผจญภัยอยู่ใกล้กับประตูทิศใต้ตรงข้ามกับกับประตูทิศเหนือที่ใช้เข้าสู่ย่านชนชั้นสูง เนื่องจากอยู่ปลายสุดด้วยกันอย่างนี้ทำให้ระยะห่างค่อนข้างไกล มันไกลเกินไปกว่าที่จะแวะข้างทางตอนโดนเซซิลใช้ให้มาซื้อของ เลยมากิลด์นักผจญภัยในวันหยุดครึ่งวัน เพราะมีสิ่งที่อยากจะตรวจสอบอยู่
กว่าจะเดินมาถึงตลาดใจกลางเมืองต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง ถ้าเป็นฝั่งตรงข้ามของเมืองน่าจะใช้เวลาถึง 4 ชั่วโมงเลย เพราะไม่รู้ว่าจะกลับมาช้าแค่ไหนเลยทำการวิ่งไป
(โอ๊ะ! นักผจญภัยเยอะขึ้นแล้ว มีทั้งดาบ หอก แล้วก็คทา)
เห็นประตูทิศใต้ขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า และมีกิลด์นักผจญภัยที่หันหน้าเข้าสู่ถนนหลักอยู่ สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่มีนักผจญภัยเดินเข้าออกกันให้ควักน่าจะเป็นกิลด์นักผจญภัยก็ได้ แถวนี้มีร้านเหล้ากับโรงแรมค่อนข้างเยอะด้วย
อเลยเข้าไปข้างใน
(อืม นักผจญภัยกระจายตัวกันอยู่แฮะ ค่อนข้างว่างนะเนี่ย)
ตอนนี้เป็นเวลาก่อนบ่าย 3 โมง อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยวุ่นวาย พอมองดูรอบๆ ก็เห็นสายตาจำนวนมากมองมาทางนี้ อาจจะเพราะสีของเส้นผมก็ได้ หรือไม่ก็เพราะอายุ 8 ขวบ และคิดว่าดีแล้วที่ไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่ง
(ฉันจะเป็นนักผจญภัยได้หรือเปล่านะ?)
โดนเหล่าประชาสัมพันธ์สาวแสนสวยจ้องมองอยู่
“ขอโทษครับ”
“ค่ะ มีอะไรงั้นเหรอ?”
“ผมสามารถเป็นนักผจญภัยได้หรือเปล่าครับ?”
“อืม เธออายุเท่าไรเหรอ?”
“8 ขวบครับ”
“นักผจญภัยต้องอายุ 12 ปีขึ้นไปนะ”
เธอบอกออกมาว่าขอโทษนะ
(อืม เป็นไม่ได้สินะ)
อเลนเป็นคนรับใช้ฝึกหัด
รางวัลจากการเสียสละช่วยบุกเบิกหมู่บ้านของโรดันทำให้ได้เป็นคนรับใช้ฝึกหัด เลยว่าจะเป็นคนรับใช้ฝึกหัดอย่างนี้ไปก่อน แต่ไม่มีความคิดจะใช้ชีวิตของคนรับใช้ฝึกหัดที่ไร้อิสระไปตลอด
เนื่องจากยังอายุแค่ 8 ขวบ เลยมีความคิดว่าจะทำหน้าที่ของคนรับใช้ฝึกหัดไปสักหลายปีก่อน หลังจากนั้นค่อยมาเป็นนักผจญภัย แต่ดูเหมือนถ้ายังไม่อายุ 12 ปีจะเป็นนักผจญภัยไม่ได้
ตอนเลิกเป็นคนรับใช้ฝึกหัด ตั้งใจจะบอกกับโรดันว่า ได้ลองทำหน้าที่ของคนรับใช้ฝึกหัดไปหลายปี แต่มันไม่เหมาะกับตัวเองอยู่
วันนี้ นอกจากจะเรื่องที่จะมาเป็นนักผจญภัยแล้ว ยังมาเพื่อตรวจสอบเรื่องอื่นอีกด้วย
“อ้อ ใช่แล้วครับ อยากจะรู้เกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆเมือง พอจะมีพวกเอกสารอะไรบ้างไหมครับ?”
“โทษทีนะ ห้องเอกสารสำหรับนักผจญภัยเท่านั้น เข้าไปไม่ได้นะ”
ดูเหมือนจะไม่ยอมบอกอะไรเลย พอพูดไปว่า อย่างนั้นเหรอครับ เลยออกมาจากเคาน์เตอร์ อุตสาห์มาเพื่อตรวจสอบชนิดของมอนสเตอร์รอบๆเมือง กับตรวจดูว่ามีมอนสเตอร์อะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ถ้ากลับไปทั้งอย่างนี้มันจะสูญเปล่า เลยพยายามมองไปรอบๆตึกเพื่อรวบรวมข้อมูลเท่าที่จะทำได้
(โอ๊ะ? นี่มันใบคำขอกำจัดมอนสเตอร์สินะ)
มุมหนึ่งของกำแพงมีกระดาษหนังที่ชวนให้คิดว่าเป็นคำขอกำจัดติดอยู่ มีเอกสารคำขอที่เขียนเกี่ยวกับชื่อของมอนสเตอร์กับรางวัลการล่าเอาไว้ เนื่องจากเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นทำให้อ่านได้ตามปกติ
(อืม วิธีการแปะใบประกาศค่อนข้างห่าง หรือว่าให้ดึงออกถ้าจะรับคำขอสินะ)
อเลนที่เข้าใจว่าการจะรับคำขอคือให้ทำการดึงใบประกาศออกไป ใบประกาศที่แยกๆกันอย่างนี้ อาจจะเพราะโดนดึงออกไปแล้วก็ได้ เพราะตรงกำแพงมีร่องรอยเหมือนเคยมีอะไรติดไว้หลงเหลืออยู่
ใบประกาศมีระดับของมอนสเตอร์, ชื่อมอนสเตอร์ แล้วก็รางวัลเขียนเอาไว้อยู่
・ระดับ E กระต่ายมีเขา 1 เหรียญทองแดง
・ระดับ D ก็อบลิน 5 เหรียญทองแดง
・ระดับ D บิ๊กโทด 8 เหรียญทองแดง
・ระดับ C ออร์ค 3 เหรียญเงิน
・ระดับ C มดเกราะ 3 เหรียญเงิน
ทำการบันทึกลงในสมุดเวทมนตร์ มอนสเตอร์มีหลายชนิดอยู่
(โหๆ มีมอนเตอร์หลากหลายนะเนี่ยแต่ไม่มีบอกว่าอยู่ตรงไหน หรือว่าจะมีอยู่ทุกที่?)
ดูเหมือนระดับจะค่อยๆไล่สูงขึ้นไป
“เฮ้ย ทำไมมีเด็กมาอยู่ตรงนี้เนี่ย? นี่เจ้าหนู ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรมาสักหน่อย”
มีเสียงมาจากด้านหลังตอนกำลังตรวจสอบอย่างใจจดใจจ่อ ทำให้อเลนหันกลับไป
นักผจญภัยที่เหน็บดาบไว้ตรงเอวเข้ามาพูดด้วย อายุน่าจะ 20 ต้นๆ หรือเปล่านะ ตรงแขนกับแก้มมีรอยแผลเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่
“ขอโทษครับ จะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ แล้วทำไมถึงไม่มีบอกว่ามอนสเตอร์พวกนี้อยู่ตรงไหนเหรอครับ?”
ดูเหมือนไม่ควรจะอยู่ที่นี่สินะ ถ้ามีเรื่องกับนักผจญภัยมันจะยุ่งยากเลยจะออกไป แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะตรวจสอบก่อน เลยลองถามนักผจญภัยที่เข้ามาพูดด้วย
“อ้อ? เจ้าพวกนั้นมันมีอยู่ทุกที่ไง”
เขาตอบกลับมาอย่างรำคาญๆ ดูเหมือนมอนสเตอร์ยิ่งระดับสูงยิ่งอยู่ใกล้กับเทือกเขามังกรขาว
(อืม เทือกเขามังกรขาวมันอยู่ถัดจากหมู่บ้านคุเรนะไปอีกไม่ใช่เหรอ? หรือว่ามันทอดยาวมาถึงใกล้ๆเมืองด้วย?)
ยังไม่เคยเห็นแผนที่โลกหรือแผนที่ภายในเมือง บางทีที่คฤหาสน์อาจจะมีแผนที่อยู่ก็ได้ แต่ไม่สามารถเข้าไปในห้องสมุดของคฤหาสน์ได้ คนรับใช้ฝึกหัดมีสถานที่เข้าได้ค่อนข้างจำกัด
จากการพูดกับนักผจญภัย แต่ละระดับมันจะขึ้นอยู่กับความห่างจากเมือง เลยทำการจดเอาไว้อย่างดี
・มอนสเตอร์ระดับ E อยู่รอบๆเมือง
・มอนสเตอร์ระดับ ED เดินเท้า 1 วัน
・มอนสเตอร์ระดับ DC เดินเท้า 3 วัน
・มอนสเตอร์ระดับ CB เดินเท้า 7 วัน
“มาด้ากัลชูนี้ไม่มีใครไปกำจัดเลยนะครับเนี่ย?”
ไหนๆก็บอกแล้ว ลองถามต่อดีกว่า ว่าทำไมคำขอกำจัดมาด้ากัลชูที่เงินรางวัลสูงถึงยังติดอยู่โดยไม่มีใครรับไปทำเลย
・ระดับ B มาด้ากัลชู หมู่บ้านรัมบะ 200 เหรียญทอง
(ตอนนี้อยู่แถวๆหมู่บ้านรัมบะหรือเปล่านะ เงินรางวัลตั้ง 200 เหรียญทองถือว่าเยอะเอาเรื่องอยู่นะเนี่ย)
เขาบอกมาว่าต่อให้รับกำจัด แต่พอไปถึงมันก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ทำให้สูญเปล่าได้ง่าย กับอีกเหตุผลคือเป็นระดับ B ที่ค่อนข้างแข็งแกร่งทำให้ไม่ค่อยอยากจะไปทำกันสักเท่าไร การกำจัดมาดากัลชูมีบ่อยครั้งที่นักผจญภัยไม่รับทำเลยต้องให้กลุ่มอัศวินออกไปทำแทน
“ถ้างั้น มังกรขาวนี้ทำไมไม่มีใครรับไปทำเลยครับ?”
กระดาษคำขอที่ติดอยู่ตรงปลายสุดสีเปลี่ยนไป ดูเหมือนจะถูกติดมาหลาย 10 ปีแล้ว
“นี่ๆ จะถามไปถึงเมื่อไรกันหา?”
“นี่สุดท้ายแล้วครับ”
พอบอกว่าไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ครับ ก็ถามคำถามออกไปต่อ
・ระดับA มังกรขาว เทือกเขามังกรขาว 1000 เหรียญทอง
สิ่งนั้น รางวัลมันสูงแตกต่างกับอันอื่นอย่างมาก
เขาบอกว่าดีตรงไหนกัน ก่อนจะตอบออกมา ดูท่าจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ได้ ทำให้อเลนคิดว่าที่เขาเข้ามาคุยด้วยอาจจะเพราะคิดว่าเด็กมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเลยมาที่กิลด์นักผจญภัย
มังกรขาวแห่งเทือกเขามังกรขาว มันแข็งแกร่งมากจนไม่มีใครรับทำ แต่ยังไงก็อยากจะทำการจัดการให้ได้เลยให้รางวัลถึง 1000 เหรียญทอง เทือกเขามังกรขาวเป็นแหล่งสายแร่มิธริล แต่ไม่สามารถไปขุดได้เพราะมีมังกรขาวอยู่
(โหๆ แสดงว่ามันมีค่ามากพอที่จะให้รางวัล 1000 เหรียญทองในการกำจัดมังกรขาวสินะ)
“เรเวน ทำอะไรอยู่ รับรางวัลจากกำจัดเสร็จแล้วนะ? ทั้งที่อุตส่าห์รีบทำคำขอให้เสร็จแท้ๆ”
มีคนส่งเสียงมาหานักผจญภัยที่อเลนคุยอยู่ ดูเหมือนจะเป็นพวกของนักผจญภัยที่อยู่ตรงหน้า เธอสวมชุดโชว์สะดือกับถือดาบสั้น ส่วนด้านหลังมีผู้หญิงสวมฮู้ดถือคทาอยู่ นักผจญภัยหญิงที่อายุ สิบปลายๆ กับยี่สิบต้นๆ
เขาบอกว่าจะไปดื่มแล้วนะ เลยตอบกลับไปว่าเข้าใจแล้วครับ
“หือ? เด็กคนนั้นทำไมเหรอ?”
นักผจญภัยหญิงถือดาบสั้นสังเกตเห็นอเลน
“ไม่มีอะไรครับ แค่ถามเกี่ยวกับมอนสเตอร์เท่านั้น ขอบคุณคุณเรเวนมากเลยนะครับ”
เพราะได้ถามเรื่องที่อยากถามไปแล้ว เลยพูดขอบคุณอย่างสุภาพ ก่อนจะออกจากกิลด์นักผจญภัย
(อืมๆ รอบเมืองมีแต่มอนสเตอร์ระดับต่ำด้วยสิ ถ้าไม่ไปไกลๆ จะไม่เจอมอนสเตอร์ที่มีค่าประสบการณ์สูงๆ)
ได้รับข้อมูลที่สำคัญมาจากกิลด์นักผจญภัยแล้ว อเลนจึงตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไรต่อไป