ตอนที่ 131 – ขี่ม้าสุดโรแมนติค
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่า นในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาส์ นด้วยนะครับ*
“เฮ้…เจ้าทําอะไรน่ะ, ระวังด้วย!”
พอจูเลียนั่งลงอีกครั้งเย่เทียนก็บ่นออกมา
เกินไปมั้ง!
เนื่องจากเจ้ายูนิคอร์นไม่มีอานและวิ่งเร็วมาก, เย่เทียนเลยต้องจับสาวๆทั้งสองเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปแล้วก็ต้องให้พวกเธอนั่งสบายๆด้วย แขนของเขาเลยต้องกางออกให้กว้างที่สุด พอจูเลียลุกขึ้นมันเลยทําให้เขาลําบาก
แต่จูเลียก็นั่งลงแรงมาก.
แม้ว่าเธอจะนั่งได้สบาย แต่เธอก็ยังหวั่นๆอยู่จึงขยับไปมา
“โอ้ยจูเลีย เจ้ารัดคอข้าอยู่นะ, พระเจ้า, ทําไมเจ้าถึงแรงเยอะขนาดนี้”
เคช่าที่นั่งอยู่ด้านหน้าบ่นออกมา
“โทดที…เคช่า, ข้าไม่เคยนั่งม้าเร็วแบบนี้มาก่อนข้าเลยกลัวแล้วก็ลนหน่อยๆ…”
จูเลียพูดมั่วๆไปงั้นเอง เพราะวินาทีที่เธอหลับตาลง ใจเธอไม่ได้จดจ่อกับม้าหรือลมที่สะบัดรอบๆเลย นางจดจ่ออยู่กับร่างกายของเย่เทียน
หน้าเธอแดงขึ้น
สโนวไวท์วิ่งเร็วมาก ข้างหลังเลยกระตุกกระตัก. ทุกครั้งที่เจ้าม้ากระทั่งกีบลงมันเหมือนกับคลื่นชัดขึ้นลงเลย.
ความเร็วของเจ้าสโนวไวท์ในตอนนี้นั้นยังไม่ใช่ความเร็วสูงสุดของมัน เพราะไม่งั้นแล้วม้าของเคซ่ากับจูเลียคงถูกทิ้งไว้ข้างหลังแน่, แต่ความเร็วในตอนนี้เจ้าม้าสองตัวนั่นก็กระอักกระอ่วมพอตัวแม้ว่าจะตามทันก็เถอะ
สโนวไวท์แผดออร่าน่ากลัวของจ้าวแห่งอาชาออกมา พวกมันจึงไม่กล้าทิ้งระยะห่างมากนัก
“บ้าเอ๊ยจูเลีย การขี่ม้าสุดหวานครั้งนี้ควรจะเป็นของข้ากับสามีข้าแต่เจ้ากลับทําลายมันซะพินาศ…”
เคช่าบ่นเล็กน้อย
“ข้าจะไถ่โทษให้แล้วกัน”
จูเลียกัดฟันแล้วพูดอย่างยากลําบาก เธอต้องทําเสียงให้นิ่งที่สุดแต่ก็หายใจออกมาแรงมาก.
“ไม่, ข้าไม่อยากได้, ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าตามข้าไปทุกที่ทุกเวลา อ๊ะ”
เคช่าบ่นต่อแต่จู่ๆก็อุทานออกมาเพราะเจ้ายูนิคอร์นเหมือนจะเพิ่มความเร็วขึ้นอีกแล้ว. ในเวลาเดียวกันนั้นเย่เทียนก็จับมือเธอแน่นมาก แต่ถึงอย่างงั้นนางก็ยังกลัวว่าจะตกอยู่ดี
เพราะเจ้าสโนวไวท์ไม่มีอาน เธอจึงนั่งดีๆด้วยตัวเองไม่ได้จึงต้องกุมมือเย่เทียนเอาไว้
เคช่าเลิกบ่นแล้ว, ใบหน้าเธอซีดแล้วนางก็หลับตาลง รู้สึกถึงสายลมที่กระทบกับหูตัวเอง.
“ช้าๆ…”
ผ่านไปพักหนึ่ง เจ้าสโนวไวท์ก็มาถึงชานเมืองและสถานที่จัดงานแข่งที่เคช่าบอก.
ขณะอยู่บนหลังม้านั้นเย่เทียนก็เห็นกลุ่มคนจากระยะไกล. เป็นชายหญิงมากกว่า20คนเห็นจะได้, ทุกๆคนล้วนยังเป็นวัยรุ่นอยู่
“เรามาถึงแล้ว”
จูเลียกับเคช่าลืมตาขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน, พยายามคุมสติให้ใจเย็นลง
“หยุด!”
เย่เทียนยิ้มแล้วสั่งให้เจ้ายูนิคอร์นหยุดแล้วกระโดดลง
“มาสิ ข้าจะช่วยเจ้าลง!”
เย่เทียนยิ้มแล้วยื่นแขนไปช่วยเคช่าลงจากยูนิคอร์น
“โอ๊ย..”
เคช่าร้องเบาๆ
“เท้าข้าชา….”
เคช่าพูดด้วยน้ำเสียงอายๆ พร้อมพยายามหาข้ออ้างเพราะเธอไม่มีแรงยืน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้านวดให้เจ้าเองนะ…”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูด
“ขอบคุณนะที่รัก”
หน้าของเคช่าแดงขึ้นมาหน่อยๆแต่เธอก็ใช้เวลารวมแรงกลับมาได้ไม่นาน
“โอ้ย! เท้าข้าก็ชาเหมือนกัน…”
จูเลียไม่มีแรงยืน พอเย่เทียนช่วยเธอลงจากยูนิคอร์นแล้วเธอก็ล้มลงทันที
“จูเลีย นี่เจ้าเลียนแบบข้าหรอ? ตลกมากรึไง?”
เคช่าถาม น้ำเสียงดูรําคาญ
“ข้าพูดจริงๆนะ…”
จูเลียนวดเท้าตัวเองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มแสยะ
เย่เทียนพูดไม่ออกเลย, สาวๆพวกนี้แสดงเก่งจริงๆ
“สโนวไวท์, ไปรอข้าในป่านั่นซะแล้วก็จําไว้ อย่าให้ใครเห็นเจ้า, รอข้าสั่งอย่างเดียว
”
เย่เทียนลูบหลังสโนวไวท์แล้วกล่าว
ถ้าเย่เทียนพาสโนวไวท์เข้าไปด้วยล่ะก็ พวกชั้นสูงนั้นคงไม่กล้าเดิมพันม้ากับเขาแน่ แล้วเขาจะฉกม้าจากพวกนั้นยังไงล่ะ
ฟืด….
สโนวไวท์ถอนหายใจออกเบาๆแล้วเดินไปทางปาข้างๆช้าๆ, ปอมปีย์กับคนอื่นๆไม่เห็นมันเลย
“มาเถอะ! รีบไปกัน, ข้าไม่พาสโนวไวท์ไปด้วยหรอกนะ ไม่งั้นคงไม่มีใครกล้าแน่!”
เย่เทียนกล่าว แล้วยิ้มให้จูเลียกับเคช่า
“โอเค!”
สาวทั้งสองมีความสุขมาก, พวกนางคงเดาแผนของเย่เทียนออกเลยพากันตื่นเต้น
พวกนางรู้ดีว่าสโนวไวท์เร็วแค่ไหน, มันสุดยอดมากๆ
สาวทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วนําทางไปพร้อมกับม้าของพวกหล่อน ส่วนเย่เทียนก็เดินตามหลังไปอย่างช้าๆ
นี่มัน “งานอวดม้า” ของเศรษฐีในโรมโบราณมากกว่า?
เมื่อเย่เทียนเห็นเด็กชนชั้นสูงโม้เรื่องม้าตัวเอง ไม่ก็ประคบประหงมม้าสุดที่รักของพวกเขาจึงอดคิดเช่นนี้ไม่ได้
สาวๆหลายคนก็เถียงกันว่าม้าใครเจ๋งสุด.
“เคช่า, จูเลีย…”
หลายคนเห็นสาวทั้งสองจูงม้ามาพวกเขาก็โบกมือทักทาย
ปอมปีย์เห็นเย่เทียน แล้วใบหน้าของเขาก็หมองขึ้นมาทันที
ในทั่วทั้งโรมนั้น เย่เทียนคือคนที่เขาเกลียดและอยากฆ่ามากที่สุดเลย
แต่ไม่กี่วันก่อน พอเขาเห็นแครสซัสเกือบถูกเย่เทียนฆ่า เขาก็เริ่มกลัวชายที่ชื่อ เย่เทียนแล้ว
เขาเองก็เกือบโดนเย่เทียนฆ่าตายตั้ง2ครั้งด้วย, ในสายตาของปอมปีย์เขาเหมือนกับปีศาจเลย.
“ท่านชายปอมปีย์, ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”
เย่เทียนเมินใบหน้าหมองๆของปอมปีย์แล้วทักเขาด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“ลอร์ดซาตาน ท่านมาได้ไงเนี่ย?”
ปอมปีย์สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วทําใจให้เย็นลงที่สุด. ถ้าไม่มีแผนรับมือล่ะก็ เขาก็ไม่กล้าแหยมกับเย่เทียน
บทเรียนทั้งสองที่เขาได้รับมากับความอัปยศของแครสซัสก็เป็นเครื่องเตือนพอแล้ว
“ข้ามากับเจ้าสาวข้าน่ะ! เจ้าดูไม่ดีใจที่เห็นข้าเท่าไหร่เลยนะ จริงมั้ย?”
เย่เทียนกล่าวพร้อมกับยิ้มแล้วเอื้อมมือไปจับมือเคช่าแล้วจับหน้าผากเธอ
“ยินดีสิ! แหงอยู่แล้วข้ายินดีตอนรับท่านอยู่แล้ว!”
มีความริษยาผุดขึ้นในดวงตาของปอมปีย์แต่ใบหน้าของเขาก็ยังดูสงบอยู่ เขาพยายามจะปั่น แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว
เคช่านั้นมีชายมาจีบหัวกระไดไม่แห้งตลอด
“ก็ดีนะ, แล้วก็ข้าก็ไม่เคยเห็นงานเดิมพันม้ามาก่อนเลย, ข้าสงสัยว่าวันนี้ข้าจะขอร่วมได้หรือไม่?”
สายตาของเยเทียนเริ่มตื่นเต้น
“เหอะ! ไอ้บ้านนอก!”
มีใครคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามออกมา