บทที่ 201 ทะเลาะกันเอง
บทที่ 201 ทะเลาะกันเอง
หมี่โม่หรู่ “… อยู่ อยู่ เบียดกับพ่อของเขานั่นแหละ”
“พรืด” ฉินปู้เข่ออดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เหตุใดท่านถึงให้ความสำคัญกับลูกสาวมากกว่าลูกชาย ลูกสาวของท่านมีห้องใหญ่ แต่ลูกชายของท่านต้องมานอนเบียดกับท่าน สามหรือสี่ชั่วยามที่ท่านออกไปนั้นเพียงพอสำหรับการปรับปรุงตำหนักใหม่ทั้งหลัง”
หมี่โม่หรู่แตะหน้าผากของเขากับหน้าผากของนาง “วันนี้ข้ารู้สึกอบอุ่นและรู้สึกว่าได้เป็นพ่อเมื่อเห็นว่าท้องของเจ้าเคลื่อนไหว ข้าเกรงว่าข้าจะไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าได้เมื่อเจ้าคลอด ดังนั้นข้าจึงจัดเตรียมไว้ให้ล่วงหน้า เพื่อช่วยให้เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เมื่อถึงเวลา”
“คนในตำหนักมีเยอะแยะ อย่างมากที่สุดหม่อมฉันก็เพียงแค่ขยับปากจึงไม่เหนื่อยหรอกเพคะ”
ขณะที่นางกำลังพูดอยู่ ท้องของนางก็ส่งเสียงร้องอีกครั้ง และในขณะเดียวกันลูกของนางก็ดิ้นแรงเป็นพิเศษจนท้องนูนออกมา
หมี่โม่หรู่ยักไหล่ “ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับการกินข้าวไม่ตรงเวลานะ”
หนึ่งเดือนต่อมา ในช่วงปลายฤดูร้อนและต้นฤดูใบไม้ร่วง ข่าวดียังคงถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง ทหารของขุนนางผิงเล่อเฮ่าได้รับชัยชนะในแนวหน้าและขับไล่ศัตรูบ่อยครั้ง และขุนนางผิงเล่อเฮ่ายังพบเบาะแสว่ากองทหารม้าของต๋งชวนสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูต่างแดน
ปรากฏว่าต๋งชวนได้ตระหนักถึงความแปลกแยกและความไม่ไว้วางใจของฮ่องเต้ต้าเซี่ยแล้ว เพื่อให้ฮ่องเต้ต้าเซี่ยกลับมาให้ความสำคัญกับจวนอัครมหาเสนาบดีอีกครั้ง ต๋งชวนจึงสมรู้ร่วมคิดกับฉีรุ่ยหู่ผู้เป็นแม่ทัพของดินแดนใกล้เคียง ฉีรุ่ยหู่จะเป็นผู้นำในการส่งกองกำลังไปยังชายแดนของต้าเซี่ย เมื่อสงครามเข้าขั้นวิกฤต ต๋งชวนก็จะนำกองทัพไปยึดพื้นที่ที่ถูกยึดไปกลับคืนมา
ตามแผนการของต๋งชวนและฉีรุ่ยหู่ ทหารของจวนสกุลต๋งของต๋งชวนจะมาถึงแนวหน้าเมื่อต้าเซี่ยสูญเสียเมืองไปห้าเมือง หลังจากการต่อสู้ที่รุนแรงระหว่างทั้งสองฝ่าย กองทัพของจวนสกุลต๋งจะขับไล่ศัตรูและยึดสี่เมืองกลับคืนมา
เมื่อฉีรุ่ยหู่ยึดเมืองใหญ่ของต้าเซี่ยได้และกลับไปแจ้งราชสำนัก ด้วยวิธีนี้ก็จะถือว่าต๋งชวนสามารถป้องกันเมืองจากศัตรูได้ ซึ่งการใช้เมืองใหญ่ของต้าเซี่ยเป็นเครื่องมือต่อรองนั้น ไม่เพียงแต่จะจูงใจฉีรุ่ยหู่ได้เท่านั้น แต่ยังจะได้รับความสนใจจากฮ่องเต้ต้าเซี่ยอีกด้วย
แต่ต๋งชวนคาดไม่ถึงว่าหมี่โม่หรู่ เหยาจ้าวและจวนผิงเล่อเฮ่าจะพยายามเล่นอย่างเต็มที่ เมื่อพวกเขาขอส่งกองกำลังไปด้วย ฮ่องเต้ต้าเซี่ยก็เห็นด้วย
เหยาจ้าวที่มาถึงชายแดนจะคำนึงถึงข้อตกลงทรยศระหว่างต๋งชวนและฉีรุ่ยหู่ได้อย่างไร เขาต่อสู้ในทุกศึกอย่างสุดความสามารถ ทำให้ฉีรุ่ยหู่นำกองกำลังของเขาล่าถอยไป และภายในสองเดือนเขาก็ยึดทั้งสี่เมืองกลับคืนมาได้
ในช่วงเวลานั้นทหารของจวนสกุลต๋งก็อยู่ใต้จมูกของเหยาจ้าว เพื่อที่จะโค่นต๋งชวน เขาได้จัดเตรียมผู้เชี่ยวชาญด้านการดักฟังเข้าไปแฝงตัวอยู่ใกล้ต๋งชวนแล้ว
ในขณะที่ค่ายทหารทั้งหมดกำลังเฉลิมฉลองการยึดสี่เมืองกลับมาได้ ฉีรุ่ยหู่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งคนไปเจรจากับต๋งชวน ซึ่งคนของเหยาจ้าวก็ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดระหว่างต๋งชวนและสายลับจากต่างแดน
เพียงแต่ต๋งชวนเป็นคนทรยศที่รอบคอบ หลายวันผ่านไปแล้วเหยาจ้าวก็ยังไม่พบหลักฐานเกี่ยวกับการสมรู้ร่วมคิดของเขากับฉีรุ่ยหู่ที่ชัดเจน เขาต้องการส่งทหารไปยึดเมืองสุดท้ายกลับคืนมา แต่ต๋งชวนเลื่อนเวลาการส่งทหารออกไปด้วยเหตุผลที่น่าเชื่อถือหลายประการ
รายงานสรุปถูกส่งไปให้หมี่โม่หรู่ เขาอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและตระหนักได้ว่าผิงเล่อเฮ่าขอให้เขาค้นหาหลักฐานมัดตัวต๋งชวน
ฉินปู้เข่อเห็นว่าเขากระสับกระส่ายมาหลายวันแล้ว นางจึงถามเพื่อค้นหาเรื่องราวภายใน และโกรธหมี่โม่หรู่ขึ้นมาทันที
“นี่คือเหตุการณ์สำคัญเกี่ยวกับประเทศ บ้านเกิด ดินแดน อาณาจักรและการก่อกบฏ แล้วเหตุใดตอนนี้ท่านยังจะลังเลอีก! หม่อมฉันรู้ว่าท่านต้องการจะอยู่กับหม่อมฉันอีกสักพัก แต่ตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนและไม่ใช่เวลาที่จะมามอบความรักให้ลูก”
หมี่โม่หรู่ถอนหายใจเบา ๆ ดวงตาของเขาจ้องมองท้องที่เคลื่อนไหวของฉินปู้เข่อ “ข้าแค่คิดว่าหากข้าออกเดินทางในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าตามแผนที่วางไว้ ข้าก็จะได้ใช้เวลาอยู่กับเจ้าไปอีกสักพัก เมื่อเร็ว ๆ นี้ท้องของเจ้าใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และเท้าของเจ้าก็บวมมากจนเดินบนพื้นแทบไม่ได้ และยังตื่นมาหลายรอบกลางดึกเพราะเป็นตะคริวที่ขาอีกด้วย ในอีกหลายเดือนข้างหน้าเจ้าจะทำอย่างไรหากขาเป็นตะคริวอีกในตอนกลางคืน”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉินปู้เข่อรู้สึกขุ่นเคือง แต่ก็โน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “หรือว่าจะคิดแบบนี้ก็ได้ หากท่านไปล่วงหน้าหนึ่งเดือนก็อาจกลับมาเร็วกว่าเดิมหนึ่งเดือน ซึ่งบางทีอาจจะกลับมาทันลูกคลอดพอดี ที่นี่หม่อมฉันมีซวงหวนอยู่ข้างกาย เมื่อหม่อมฉันไม่สบายในตอนกลางคืนก็สามารถเรียกหานางได้ หากท่านยังไม่สบายใจ ซือต๋าก็อยู่ในเมืองหลวงด้วย ท่านได้จัดให้เขาช่วยผดุงครรภ์และทำคลอด ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยเพคะ”
หมี่โม่หรู่พยักหน้าอย่างยากลำบาก “ก็จริงนะ เอ๊ะ ในเมื่อภรรยาพูดแล้ว ข้าก็จะเก็บสัมภาระและออกเดินทางพรุ่งนี้เลย เพื่อที่ข้าจะได้กลับมาเร็วกว่านี้สักสามสิบห้าวัน ซึ่งคงจะใกล้วันครบกำหนดคลอดของเจ้าและจะได้มาเป็นกำลังใจให้เจ้าได้”
“คิดถูกแล้วเพคะ” ฉินปู้เข่อหยิบยันต์แคล้วคลาดที่ปักไปได้ครึ่งหนึ่งออกมาจากกล่องเย็บผ้าบนโต๊ะ
“หม่อมฉันปักยันต์แคล้วคลาดนี้ได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ท่านก็รู้ว่าหม่อมฉันไม่เก่งเรื่องเช่นนี้ ตอนแรกหม่อมฉันต้องการจะปักมันให้ท่านในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แต่เนื่องจากท่านจะออกไปในวันพรุ่งนี้ ท่านก็แค่นำมันไปด้วยและเมื่อท่านกลับมาข้าถึงจะปักอีกครึ่งหนึ่งต่อ”
หมี่โม่หรู่หยิบผ้าสีแดงที่บิดเบี้ยวเพราะรอยปักหยาบ ๆ แล้วพยักหน้าด้วยความโล่งใจ “อืม… หากตั้งใจอ่านข้าก็เห็นคำว่า ‘แคล้ว’ ได้อยู่ สามีจะรับของภรรยาไว้ด้วยความยินดี”
เมื่อพูดจบเขาก็ใส่ยันต์แคล้วคลาดเข้าไปในชุดด้านใน และเก็บความอบอุ่นไว้อย่างเหมาะสม
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นหมี่ฉงและหมี่โม่หรู่ก็ออกเดินทางจากเมืองหลวงทีละคน
หมี่โม่หรู่ที่อยู่ท่ามกลางแสงสว่างตรงไปที่ค่ายชายแดน ในขณะที่หมี่ฉงอยู่ในเงามืด เขาปลอมตัวและแอบเข้าไปในกองทัพของจวนสกุลต๋ง ทั้งสองได้ร่วมมือกันในความมืดและความสว่างมาหลายปีแล้ว และครั้งนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
คืนหนึ่งหลังจากครึ่งเดือนต่อมา เมื่อหมี่โม่หรู่มาถึงค่ายทหารของผิงเล่อเฮ่า ก่อนที่ม้าจะเข้าสู่ประตูค่ายทหาร เขาก็ได้ยินเสียงอึกทึกภายใน และคนสองกลุ่มในชุดเกราะสีเดียวกันก็เผชิญหน้ากันด้วยสายตาแข็งกร้าว
“บอกข้ามา! ค่ายทหารของจวนสกุลต๋งแอบเอาเมล็ดพืชและหญ้าที่มาส่งเมื่อวานไปใช่หรือไม่ เหตุใดเมล็ดพืชและหญ้าของค่ายทหารจวนผิงเล่อเฮ่าของพวกข้าถึงหายไปโดยไม่มีเหตุผล!” คนที่มีแถบสีแดงพันรอบแขนคือทหารของเหยาจ้าวจากจวนผิงเล่อเฮ่า
ชายร่างผอมที่มีผ้าสีกากีพันแขนถ่มน้ำลายเบา ๆ แล้วหัวเราะ “พวกยามกลางคืนหลับสนิทจึงทำให้เสียเมล็ดพืชและหญ้าไป แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกข้า ตามระเบียบแล้วเจ้าต้องถูกลงโทษเมื่อทำเมล็ดพืชและหญ้าหาย หากพวกเจ้าไม่ถูกลงโทษก็อาจจะใส่ร้ายป้ายสีทหารของจวนสกุลต๋งอย่างพวกข้า!”
เล่อซงหน้าแดงก่ำ “หากไม่ใช่เพราะดื่มยานอนหลับเข้าไป พี่น้องที่รอบคอบของข้าจะหลับไปอย่างหมดสภาพได้อย่างไร!”
“เฮ้ ๆ กล่าวหากันอีกแล้ว ใครใส่ยาในสุราของพวกเจ้า? พวกที่ดูแลเรื่องเมล็ดพืชและหญ้าคออ่อนเอง เมื่อเมาแล้วก็ไปโทษคนอื่นหรือ?! เจ้าบอกว่าพวกข้าแอบใส่ยา แล้วมีหลักฐานหรือไม่ เอาหลักฐานมาแสดงสิ!” เฉิงปิงเชิดหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มมีชัย
เมื่อเห็นเล่อซงไม่ตอบสนองอยู่นาน เฉิงปิงก็ตะโกนอีกครั้งว่า “พี่น้อง ไปให้ผิงเล่อเฮ่าตัดสินกันเถิด เหตุใดในตอนที่อาหารม้าของทหารจวนสกุลต๋งหมดเมื่อไม่กี่วันก่อน คนเลี้ยงม้าในค่ายเราถึงถูกฟาดด้วยไม้เป็นสิบรอบ วันนี้พวกเขาสูญเสียอาหารม้าและหญ้าในค่ายไป แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”
“ใช่แล้ว มาตัดสินกันดีกว่า เราไม่สามารถชอบใครมากกว่ากันและปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างกัน ผิงเล่อเฮ่าไม่ปฏิบัติต่อทหารของจวนสกุลต๋งเหมือนเป็นมนุษย์เลย ทุกคนต่างทำงานหนักในสนามรบ เมื่อทำผิดพลาดเหตุใดจึงลงโทษเราและไม่ลงโทษพวกเขา!”
เล่อซงยืนเผชิญหน้าเฉิงปิง “เจ้าเป็นโจรที่ทำเป็นตะโกนให้คนจับโจร! แทนที่จะยอมรับผิด!”
เฉิงปิงเหยียดมือออกไปผลักพลางด่าทอ “ข้าพูดไปตั้งนานแล้วว่าไม่มีหลักฐาน หากเจ้ามีความสามารถก็ไปหาเมล็ดพืชและหญ้าที่หายไปให้ได้สิ!”
…………………………………………………………………………….