“พ-พวกแกเป็นใครกันแน่?”
ผู้นำถามขณะที่จับหน้าอกที่มีรูรั่วด้วยเลือด ผู้ชายอีกสองคนเองก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
นอร่าหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำถามของเขา ส่วนหนึ่งของความโกรธที่แผดเผาในตัวเธอลดลงแล้วแต่มันก็ยังไม่หายไป เธอจะทำให้พวกมันเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป
ผู้นำหันศีรษะไปยังคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ ตัวเอง พวกมันอยู่ด้วยกันมานาน แค่มองตากันก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
ทั้ง 3 คนพยักหน้าให้กันเป็นครั้งสุดท้ายและตั้งใจจะตัดลิ้นของตัวเองพยายามฆ่าตัวตาย พวกมันเป็นนักฆ่าที่เดินบนเส้นทางแห่งความตายมาโดยตลอด พวกมันรู้อยู่เสมอว่าความตายจะมาหาพวกตนในสักวันหนึ่งและพวกมันก็พร้อมที่จะอ้าแขนรับมัน
พวกมันทั้ง 3 ขยับโดยไม่ลังเลขณะที่พยายามกัดลิ้นตัวเอง
นอร่าที่เห็นสิ่งนี้มีปฏิกิริยาช้าเนื่องจากอีกฝ่ายทำอย่างเด็ดขาดเกินไป โชคไม่ดีสำหรับพวกเขา ที่นอร่าไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุ
“โอ้…ไม่ พวกแกแบบนั้นไม่ได้นะ”
เขาพูดและนั่นเป็นเพราะร่างกายของพวกมันหยุดเคลื่อนไหว แรงกดดันทำให้พวกมันหยุดอยู่กับที่ สิ่งที่พวกมันทำได้คือมองไปที่ออสตินที่กำลังใกล้เข้ามาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและสั่นเทา
ออสตินเอื้อมมือไปข้างๆ นอร่า แล้วตบไหล่ของเธอขณะที่พูด
“ทำสิ่งที่เธอต้องการสิครับ”
นอร่าที่ได้ยินคำพูดของเขามีอารมณ์มากมายแวบผ่านดวงตาของเธอ แต่สำหรับตอนนี้ เธอวางมันลงในขณะที่หันไปทางทั้ง 3 คนพร้อมกับดวงตาที่เดือดดาลด้วยความโกรธ
เธอเดินไปหาพวกมันด้วยรอยยิ้มที่ส่งความเย็นไปถึงกระดูกสันหลัง ออสตินที่เห็นแบบนั้นก็หยิบถุงบางอย่างออกมาก่อนจะโยนมันไปทางนอร่า
เธอมองเขาอย่างสงสัยขณะที่เขาพูด
“นี่คือยาพิเศษที่จะเพิ่มปฏิกิริยาตอบสนอง 300% และยังมีของที่มีประโยชน์อื่นๆ ด้วยนะครับ”
คำพูดของเขาทำให้รอบข้างเงียบลง
นอร่าจับถุงไว้ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะผงกศีรษะและเริ่มเดินไปหาทั้ง 3 ซึ่งตอนนี้กำลังมองออสตินราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ
‘นั่นคือสิ่งที่พวกแกจะได้รับจากการถูกจับ’
ออสตินยิ้มเยาะในขณะที่เขาเดินไปใกล้ๆ โดยยังคงจ้องมองที่นอร่า เขาต้องการอยู่เป็นกำลังใจเธอ ไม่สำคัญหรอกว่าเธอฆ่าพวกมันหรือเปล่า เขาสามารถชุบชีวิตพวกมันได้ในภายหลัง เขาไม่ใช่แค่เจ้าชายแห่งชีวิตที่เปล่าประโยชน์ แม้ว่าโดยรวมแล้วจะมีข้อจำกัดอยู่บ้าง แต่ความสามารถที่เขามีนั้นเกินกำลังไปมาก
“อ๊ากกก!…ไม่นะ!…หยุดนะะะะะ!!”
“ม่ายยยยยยยยย!!”
“ทำไมกัน??!!!”
เสียงกรีดร้องที่โดดเด่น 3 เสียงดังก้องไปทั่วค่ำคืนอันเงียบสงัด ออสตินยังคงสงบนิ่งในขณะที่เขาเฝ้าดูการทรมานนองเลือดที่นอร่ากำลังกระทำอยู่ เสียงกรีดร้องดำเนินไป 1 ชั่วโมงก่อนที่มันจะจบลง
ออสตินให้ไฟเขียวแก่นอร่าให้ฆ่าพวกมันในขณะที่เขาสัญญากับเธอว่าเขามีข้อมูลมากเกินกว่าที่พวกมันจะให้ได้ พอหมดชั่วโมง สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือตุ๊กตาทั้ง 3 ตัวที่พังทลายและไม่หลงเหลืออารมณ์ใดๆ อีกต่อไปแล้ว
พวกมันถูกทรมาน ได้รับการเยียวยา และถูกทรมานอีกครั้ง ความรู้สึกที่ถูกกักขังอยู่ในตัวของนอร่าได้รับการปลดปล่อยและในที่สุดด้วยการมองครั้งสุดท้าย เธอก็ใช้ดาบแทงไปที่หัวใจของทั้ง 3 คนเพื่อสังหารพวกมัน
นอร่าดึงดาบออกมาโบกเลือดที่อาบอยู่ก่อนจะมองดูศพและจ้องไปที่ดวงจันทร์ที่อยู่เหนือเธอ
เธอรู้สึกสงบและเยือกเย็นราวกับว่าภาระหายไปจากเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่างเปล่า เธอมอบความตายที่โหดร้ายที่สุดให้พวกมัน แต่มันไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขขนาดนั้น พ่อที่เสียไปของเธอก็ไม่กลับมาหาเธออยู่ดี เขายังคงตายอยู่
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าการทำเช่นนี้จะทำให้เธอสมหวัง แต่สิ่งที่เติมเต็มคือความรู้สึกว่างเปล่า
“โอเคไหมครับ?”
ทันใดนั้นเองเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ดวงตาที่งุนงงของเธอจับจ้องไปที่ออสตินที่กำลังเดินมาหาเธอ ดวงตาของเธอกลายเป็นฝ้าฟางขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกผิดเล็กน้อยในหัวใจ คนที่เธอฆ่าคือคนที่ทำให้ออสตินเจ็บปวดที่สุดในอดีต พวกมันเป็นสาเหตุของความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานส่วนใหญ่ของเขา
แต่ออสตินกลับไม่ได้ทำอะไรและมอบความพึงพอใจให้กับเธอทั้งหมด เขาซ่อนความโกรธไว้มากแค่ไหนภายใต้รอยยิ้มนั่นกัน? เขาผ่านความเจ็บปวดมามากแค่ไหน? และเขาจ่ายราคาไปเท่าไรเพื่อค้นหาสิ่งที่พวกมันทำ?
ความคิดเหล่านี้ทำให้นอร่าล้างหัวใจของเธอด้วยความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลริน
เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็พุ่งเข้าไปหาเธอขณะที่เขากอดเธอ ดวงตา ‘กังวล’ ของเขาจับจ้องที่เธอขณะที่เขาพูด
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? เจ็บหรือมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
เขายังคงถามคำถามใส่เธอ แต่เธอกลับไม่ตอบ เธอเอาแต่มองเขาขณะที่ความรู้สึกของเธอท่วมท้น มือที่สั่นเทาของเธอเอื้อมไปหาเขาขณะที่เธอจับใบหน้าของเขา หัวใจที่ว่างเปล่าของเธอได้พบกับชีวิตแล้ว เธอจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้อย่างไร ในเมื่อมีใครบางคนที่มอบทุกอย่างให้กับเธอ?
แคร่ก…แคร่ก…ตู้มมม!
โซ่ตรวนที่พันธนาการหัวใจของนอร่าไว้แตกสลายพร้อมกับสูบฉีดความรู้สึกของเธอไปทุกส่วนของร่างกาย เธอมีคนที่รักเธออย่างนี้ คนที่เต็มใจรับความเจ็บปวดแทนเธอ จะเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ทำไม? แล้วถ้ามันพังขึ้นมาหล่ะ? เธอจะฆ่าใครก็ตามที่บอกว่าไม่เอง
“ไม่เป็นไร ฉันโอเค”
นอร่าพูดขณะที่เธอจับใบหน้าของออสตินที่ ‘สับสน’
นอร่าหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นแบบนั้น เธอรู้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอไม่ใช่แบบนั้น ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอคือความรักที่บริสุทธิ์(?) แต่เธอสามารถบอกได้ว่าเขาถูกรบกวนจากความงามของเธอ เธอจะเริ่มจากสิ่งเล็กๆ ก่อน แล้วเธอจะฉีกหัวใจของเขาทิ้งไปและทำให้มันเป็นของเธอโดยสมบูรณ์
“ฉันแค่คิดว่าตัวเองมีความสุขจริงๆ ที่มีนายเป็นน้องชายหน่ะ”
“งั้นเหรอครับ…”
ออสตินตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ ‘โล่งใจ’ ด้วยเหตุผลบางอย่างที่นอร่ารู้สึกดึงดูดใจอย่างมาก เธอผู้ซึ่งยอมรับตัวเองได้ในที่สุดจึงเริ่มเคลื่อนไหว ก่อนที่ออสตินจะทันได้ตอบสนอง เธอถอดหน้ากากบนใบหน้าของเขาออกขณะที่เธอปลดเวทมนตร์ปลอมตัวใส่พวกตัวเอง ภาพของออสตินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอเหมือนที่เธอจำได้
และภายใต้สายตาที่ ‘ไม่อยากจะเชื่อ’ ของออสติน เธอขยับไปข้างหน้าขณะที่เธอรับริมฝีปากของเขา จูบเขาขณะที่เธอเพลิดเพลินกับรสชาติของริมฝีปากของเขา
นอร่าไม่ให้เวลาออสตินได้ตอบโต้เพราะเขาอยู่ในท่ากำลัง ‘ตกใจ’ เธอรั้งร่างของเขาไว้ใกล้ตัวเอง ริมฝีปากของเธอชิมรสของเขาขณะที่เธอและเขาล้มลงกับพื้น เธออยู่เหนือเขาขณะเอาแต่ชิมริมฝีปากของเขา จูบเขาด้วยทักษะมือสมัครเล่นทั้งหมดของเธอ
ร่างกายของนอร่ารู้สึกร้อนและตื่นเต้น เธอไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อออสตินสงบสติอารมณ์ได้แล้วก่อนที่เขาจะผลักเธอออกไป
ออสตินมองนอร่าด้วยใบหน้า ‘หน้าแดง’ ที่โกรธเกรี้ยวพร้อมกับพูดขึ้น
“ทำอะไรหน่ะครับนอร่า!”
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต