205 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกไม่ลงรอยกัน
“เฮ้ย ฮีโร่ของโรเซส ทำไมนายอยู่ด้วยกันกับน้องสาวของชั้น?” (เกราลท์)
วู้ปส์ เราได้เจอคนมีปัญหาแล้วสิ
“เกรา-ชิ มีอะไรเหรอ?”
“คนที่โหม่หัวของเธอมาข้างหลังเกราลท์-ซังคือสาวสวยผิวน้ำตาลที่คุ้นหน้าคุ้นตา ฮีโร่ไฟ โอลก้า-ซัง
…ช่างเป็นคู่ที่พิเศษ
“น-นี่-ซามะ พี่อยู่ด้วยกันกับโอลก้า-ซามะ หือห์” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่ตอบอย่างใจเย็น
“โอ้? เจเน็ต-จัง~ เธออยู่ด้วยกันกับผู้ชายเหรอ? สาวนี้ อุ่ย อุ่ย~” (โอลก้า
“อ-โอลก้า-ซามะ? พี่เมาเหรอ?” (เจเน็ต)
“ชั้นจะเมาจากตอนนี้ไป☆” (โอลก้า)
โอลก้า-ซังมีนิสัยแบบนี้เหรอ?
“เฮ้ย ฮีโร่ของโรเซส ฟังอยู่มั้ยวะ?!” (เกราลท์)
“อ้าา ใช่ ชั้นฟังอยู่~” (มาโกโตะ)
อุ้ปส์ สมองผมแข็งไปนั่น
“ให้ชั้นเข้าไป มันโอเคกับนาย ใช่มั้ย?” (เกราลท์)
“อ-เอาเลย” (มาโกโตะ)
ยังไงก็ไม่เหมือนว่าผมจะปฏิเสธได้นะ
เพราะมีโอกาสแล้ว มาสนิทกับฮีโร่สองคนเถอะ
แต่ทั้งสองคนเป็นคนที่น่ากลัวที่ซัดผมเละในอดีตนะ
แต่…
“นี่-ซามะ พี่ได้โปรดไปอยู่ตรงนู้นได้มั้ย?” (เจเน็ต)
“อะ?! เจเน็ต?” (เกราลท์)
เจเน็ต-ซังพูดในน้ำเสียงที่เย็นชา และเกราลท์ซังถอยไปเหมือนกับจะชะงักโดยสิ่งนี้
“เกรา-ชิ นายไม่ควรทำอย่างนั้น เข้าไปขวางทางน้องสาวน่ะ เจอกัน เจเน็ต-จัง ฮีโร่ของโรเซส-ซัง~” (โอลก้า)
“ฮ-เฮ้ย” (เกราลท์)
โอลก้า-ซังลากเกราลท์ไป
เอ๋? เราจะไม่กินด้วยกันเหรอ?
“ขอโทษเกี่ยวกับพี่ชายของชั้น” (เจเน็ต)
“มันโอเคที่จะไม่กินกับพวกเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันโอเค!” (เจเน็ต)
“เข้าใจแล้ว…พูดถึงแล้ว เกราลท์-ซังและโอลก้า-ซังสนิทกันดีนะ หือห์” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือนพวกเค้าสู้ใกล้กันในการต่อสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ ดังนั้นตั้งแต่ตอนนั้น…พวกเค้าได้มีปฏิสัมพันธ์กันในอดีตด้วยนะ” (เจเน็ต)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
“โอลก้า-ซามะได้อยู่ในห้องของพี่ชายของชั้นมานานแล้วหลังๆ…” (เจเน็ต)
“เจเน็ต-ซังพูดมันอย่างอึดอัด
“อยู่นานเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ที่ว่า จนถึงเช้าน่ะ…” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังต้องผมดั่งจะพูดกับผมว่า ‘เข้าใจได้แล้ว’
อ้า จนถึงเช้า หือห์!
เออออออออ๋?!
เกราลท์และโอลก้า-ซังอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นเหรอ?!
ผมไม่รู้…
ผมชำเลืองมองเกราลท์-ซังและโอลก้า-ซังที่นั่งห่างไปจากเรา และมันเหมือนกับโอลก้า-ซังเป็นคนที่เข้าหาเข้าอย่างบ่อยครั้งมากกว่า
เกราลท์-ซังได้มองเหมือนจะพบว่ามันน่ารำคาญ แต่เขาคุยกับเธอดั่งสนุกอยู่
พวกเขาน่าจะเข้ากันได้ดีที่พวกเขาเป็นคนเสพติดการต่อสู้และพวกนั้น
อ้า เกรา-ซังจ้องผมดั่งจะพูดว่า ‘ห๋า?’
ผมรีบเลี่ยงสายตา
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่าเรื่องของพี่ชายชั้นโอเคแล้วเหรอ? นายอยู่ด้วยกันกับชั้นนะตอนนี้” (เจเน็ต)
พูดอย่างนี้แล้ว เจเน็ต-ซังจับมือของผม
…ตาของเกราลท์-ซังคมขึ้น
“เจเน็ต-ซัง เธอเมาเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ ชั้นไม่ได้เมามากขนาดนั้น” (เจเน็ต)
เธอพูดขณะที่เธอวางมือไว้บนไหล่ผม
อาา นี่เป็นการเคลื่อนไหวเดียวกันกับลูซี่เมื่อเธอเมา
หืมม…ผมกลัวที่จะมองไปที่ที่เกราลท์-ซังอยู่
ผมพูดนั่น แต่ด้วยเปลี่ยนมุมมอง ผมชำเลืองมองโต๊ะตรงนั้นเล็กน้อย…และโอลก้า-ซังได้ทำให้เกรา-ซังดื่ม
เขาไม่ได้มองมาทางนี้
ปลอยภัย ปลอดภัย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใจของนายอยู่ที่อื่น” (เจเน็ต)
“…นั่นไม่จริงเลยนะ” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดมองชั้น” (เจเน็ต)
เธอวางมือบนแก้มของผม และหัวของผมได้ถูกทำให้หันหน้าหาเจเน็ต-ซัง
มือของเจเน็ต-ซังอยู่ที่ไหล่ของผม ดังนั้นลมหายใจของเธอใกล้ มันมาถึงผมได้
ผมบลอดน์ที่เงางามสัมผัสกับหน้าของผมม
ขนตาที่ยาวของเธอและตาที่เฉียงบนหน้าที่สวยมองดูผม
“มีเวลาวันนี้ ใช่มั้ย?” (เจเน็ต)
เธอกระซิบในหูของผม
“…ยังไงซะ มีนิดหน่อย” (มาโกโตะ)
“งั้น อยู่เป็นเพื่อนชั้น โอเคมั้ย?” (เจเน็ต)
ผมได้ทำให้เธอมากับผมในการไปหาเอสเธอร์-ซังกระทันหัน
ปฏิเสธเรื่องนี้จะไม่แฟร์
“…มันโอเค” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ ชั้นได้รับการยอมรับแล้ว” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังพูดอะไรบางอย่างที่เป็นลางไม่ดี ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แก้มเธอชมพูดนิดหน่อย ดังนั้นมันแค่การที่เธออ่อนแอกับแอลกอฮอล์ ใช่มั้ย? แค่เมื่อผมกำลังคิดถึงเรื่องนี้…
“…ทำอะไร?”
เสียงที่เย็นชาเหมือนพายุหิมะ
ที่ฝั่งตรงข้ามของเจเน็ต-ซัง
บางคนได้นั่งที่นั่งข้างๆ
ใครกัน
ก่อนที่ผมจะยืนยันได้ แขนของผมได้ถูกนำไป และตัวของผมถูกดึงไปที่ตรงนั้น
หลังจากนั้น ในที่สุดผมก็ได้มีเวลายืนยันหน้า
“จ-เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้ตามหานายอยู่ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
ออราเคิลแห่งน้ำที่มีรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกจับแขนของผมแน่น
เป็นไปได้มั้ยว่าเธออยู่คนเดียว
ผมคิดอย่างนั้น แต่อัศวินจำนวนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้า
“ท-ทำไมเธออยู่ที่นี่?” (มาโกโตะ)
“นายใช้เวลากลับมานานเกินไป ชั้นเลยมาเพื่อรับตัวนาย ตอนนี้ กลับกันเถอะ” (โซเฟีย)
ไม่ ผมถามว่าทำไมเธอรู้ว่าผมอยู่ที่นี่
อ๊ะ นีน่า-ซังได้ทำหน้า ‘เวรล่ะ!’ และซ่อนหน้าของเธอ
งั้นนี่น่าเป็นคนให้ข้อมูล หือห์
(เธอได้บอกว่าเธอจะไม่บอกลูซี่ และซา-ซังแต่เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะไม่บอกเจ้าหญิงโซเฟีย…) (มาโกโตะ)
นีน่า-ซังเป็นภรรยาของฟูจิ-ยัง
ฟูจิ-ยังเป็นขุนนางของประเทศแห่งน้ำซึ่งเป็นหัวหน้าของสามีเธอ เธอจะไม่มีทางเลือกนอกจากตอบ…
เจ้าหญิงโซเฟียและเจเน็ต-ซังตอนนี้ได้จ้องกันโดยที่มีผมคั่นกลาง
“โอ้ชั้น โซเฟีย ตอนนี้มาโกโตะกับชั้นได้กินอาหารกันอบู่ เธออย่าได้มั้ย?” (เจเน็ต)
“นายต้องลำบากที่มาพัวพันกับผู้หญิงประหลาดแน่ ตอนนี้ ไปกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
“ผู้หญิงเข้มงวดสุดท้ายแล้วผู้ชายจะหนีไปนะ รู้มั้ย?” (เจเน็ต)
“เธออย่ามาพยายามเล่ห์เหลี่ยมใส่คู่หมั้นของชั้นได้มั้ย?” (โซเฟีย)
“โอ้? เค้าได้พูดว่าเค้าจะอยู่เป็นเพื่อนชั้น {จนถึงเช้า} เค้าสัญญาเรื่องนั้นไว้แล้วนะ” (เจเน็ต)
“?!”
หน้าของเจ้าหญิงโซเฟียหันควับมาทางผม
แต่เราไม่ได้สัญญาว่านานเท่าไหร่นะ
“ม-มากินอาหารกันเราสามคน!” (มาโกโตะ)
ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกว่าจ้างของประเทศแห่งน้ำ
มากกว่านั้น เจ้าหญิงโซเฟียเป็นคู่หมั้นของผม ดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะฟังสิ่งที่เธอพูด แต่ผมบอกเจเน็ต-ซังว่าผมจะอยู่ด้วยกันกับเธอ ดังนั้นผมไม่อยากกลับคำพูดของผม
“ถ้าฮีโร่มาโกโตะพูดอย่างนั้น…” (โซเฟีย)
“ช่วยไม่ได้…” (เจเน็ต)
ผมคิดว่าผมจะถูกดุ แต่ทั้งสองคนยอมรับมัน
ด-ได้เลย!
ผมจะให้พวกเธอกินอาหารที่อร่อย!
“น-นีน่า-ซัง!” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ทากัตซูกิ-ซามะ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังที่ได้ตรวจสภาพที่นี่ตลอดเวลาได้บินมา
“เครื่องดื่มให้โซเฟีย!” (มาโกโตะ)
“เตรียมเรียบร้อยแล้ว!” (นีน่า)
ผมสั่งเครื่องดื่ม และด้วยเหตุผลบางอย่าง เครื่องดื่มได้วางไว้แล้ว
“โซเฟีย-ซามะ มันเหมือนเดิม!” (นีน่า)
“โอ้ชั้น ขอบคุณมาก” (โซเฟีย)
โออ้!
เจ้าหญิงโซเฟียสั่ง ‘เหมือนเดิม’!
เธอเป็นลูกค้าประจำ! (แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ)
นีน่าได้เข้าใจแล้วว่าเจ้าหญิงโซเฟียชอบอะไร หือห์… นั่นน่าประทับใจ
“ทากัตซูกิ-ซามะ อาหารจะออกมาในไม่นาน!” (นีน่า)
พูดสิ่งนี้เสร็จ นีน่า-ซังกระโดดและหายไปลึกเข้าไปข้างในที่นี้
…ผมรู้สึกแย่ที่ทำให้เธอต้องผ่านเรื่องแบบนี้ไป
ผมควรจะขอโทษภายหลัง
“นี่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ แก้วของนายเหงาแล้ว” (เจเน็ต)
“ฮีโร่ มาโกโตะ มาใกล้ๆ” (โซเฟีย)
“โซเฟีย ไม่ใช่ว่าเธอทำท่าทางที่ไม่เหมาะสมในฐานะเจ้าหญิงเหรอ?” (เจเน็ต)
“แล้วเธอล่ะ เจเน็ต? พยายามมากที่จะล่อลวงบางคน” (โซเฟีย)
“อะไร?” (เจเน็ต)
“มีอะไรล่ะ?” (โซเฟีย)
“น่า น่า น่า” (มาโกโตะ)
ผมรีบทำให้พวกเธอทั้งสองคนใจเย็นลง
…นี่มันจะโอเคมั้ย?
อาหารด้วยการผสมผสานที่หายากของเจ้าหญิงโซเฟีย และเจเน็ต-ซังได้เริ่ม
◇◇
“นั่นทำไมฮีโร่มาโกโตะไม่ใช่เวลากับชั้นเลยซักนิด!” (โซเฟีย)
“เธอลำบากนะ โซเฟีย เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายเป็นคนมีส่วนร่วมในการปราบลอร์ดปีศาจ งั้นไม่ลงหลักปักฐานเหรอ?” (เจเน็ต)
“เจเน็ต ชั้นมีความประทับใจที่ผิดกับเธอ ชั้นขอโทษที่พูดว่าเธอเป็นผู้หญิงหมดอายุ…” (โซเฟีย)
“ไม่จำเป็นต้องพูดมันทุกครั้งไป เพราะทั้งหมดพ่อได้บ่นชั้นซักพักแล้ว…” (เจเน็ต)
“ชั้นควรจะแนะนำเธอให้บางคนมั้ย เจเน็ต?” (โซเฟีย)
“…บางคนที่แข็งแกร่งกว่าเกราลท์-นี่ซามะเหรอ?” (เจเน็ต)
“…ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเงื่อนไขนั้นไม่ได้เหรอ?” (โซเฟีย)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว เจ้าหญิงโซเฟีย และเจเน็ต-ซัง ได้สนิทกัน
และสำหรับผม ผมได้จิบเครื่องดื่มระหว่างที่กินขนมที่ดูเหมือนจะเป็นถั่วเหลืองสีเขียว
“เกรา-ชิ เฮ้ยย” (โอลก้า)
ที่โต๊ะอื่น มีเกราลท์-ซังที่เมาจนเขาทรุด
งั้นเขาก็อ่อนแอกับแอลกอฮอล์…
ได้เลย ครั้งหน้าที่เขาท้าทายผม ให้มันเป็นการดื่มแข่ง
ผมตัดสินใจอย่างเงียบๆในหัวใจของผม
โอลก้า-ซังได้พาเกราลท์-ซังกลับไป
การสนทนาของเจ้าหญิงโซเฟียและเจเน็ต-ซังได้วนไปวนมาซักพักแล้ว
มันถึงเวลาที่เราจะไปแล้วด้วย
“น่า ตอนนี้ ทั้งสองคนต้องเหนื่อยแน่ เราได้เตรียมรถม้าเพื่อการกลับของพวกเธอ-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
ฟุจิ-ยังได้กลับมา และสรุปสิ่งต่างๆ
อย่างที่คาดกับคนที่อ่านใจ
เจ้าหญิงโซเฟียเมื่อเธอกำลังจะกลับไป…
“ชั้นได้พูดมันหลายครั้งแล้ว แต่พรุ่งนี้เป็นพิธีมอบเหรียญรางวัลของนาย ได้โปรดมาที่ปราสาทไฮแลนด์โดยไม่ลืมนะ โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)
“ใช่ ชั้นรู้” (มาโกโตะ)
แอลกอฮอล์ได้อยู่ในระบบของผมแล้ว ผมเลยพยักหน้าหลายครั้งขณะที่ผมโบกมือ
ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันและอัศวินคนอื่นได้ยืนอยู่ที่นั่น
“ลุง ขอโทษที่ให้พวกนายรอตลอดเวลานี้ข้างนอก” (มาโกโตะ)
ผมได้ชวนพวกเขาให้เข้ามาข้างใน แต่พวกเขาปฏิเสธ
“โซเฟีย-ซามะเป็นคนที่ไม่รู้จักหาเวลาพัก มันเป็นเวลาที่ท่านเจอมาโกโตะ-โดโนะบางครั้งบางคราว และจากนั้นเธอมีความสุขที่สุด!”
เขาหัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ
ผมโบกมือและส่งเจ้าหญิงโซเฟียไป
“กัปตันเจเน็ต เราจะกลับแล้ว”
“เพกาชั้ชชั้นอยู่หนาย? ชั้นไม่เหนมัน” (เจเน็ต)
“พูดอะไรเมื่อท่านเมาน่ะ?! ท่านจะโดนจับที่ขับขี่ระหว่างที่เมานะ!”
เจเน็ต-ซังได้ถูกหนุนไหล่โดยหน่วยของเธอ และพวกเธอกลับไปที่รถม้า
งั้นมันก็ผิดกฏหมายที่จะขี่เพกาซัสระหว่างที่เมา
แน่นอนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น หือห์
ผมกลับไปที่โต๊ะและยืดตัวอย่างดี
“อาา นั่นมันลำบาก” (มาโกโตะ)
ผมงอตัวบนเข้าอี้ของผม
“นั่น…”
“เราควรจะพูดอะไรดี”
ผมได้ยินเสียงที่คับแค้นใจจากข้างหลัง
ฟูจิ-ยังและนีน่าได้จ้องผม
“ชั้นขอโทษ!” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่าคำนับกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง
หลังจากนั้น ผมได้ทำให้ถูกชิมราเมงที่ฟูจิ-ยังได้แนะนำเข้ามาในเมนูใหม่
“มันรสชาติเป็นยังไง ทักกิ-โดโนะ?” (ฟูจิ)
“อร่อยเกินไปแล้ว…ไปได้ซาร์ดีนแห้งมาจากที่ไหน?” (มาโกโตะ)
“ทำมัน…ดันนะ-ซามะทำ” (นีน่า)
นีน่าถอนหายใจ ‘ห่าาา’
ดูเหมือนราเมงจะทำให้พวกเขาอยู่ในแง่ลบ
แต่มันอร่อย
กลิ่นที่หอมของน้ำซุปซาร์ดีนแห้งได้มอบรสชาติที่ยอดเยี่ยมให้เส้น
ทอปปิ้งเป็นเนื้อหมูย่าง เม็นมะ นารูโตะมากิ และต้นหอม
ใช่ ใช่ เรียบง่ายและดี
ผมดื่มน้ำซุปโดยไม่เหลือไว้ซักหยด
โดยเวลาที่ผมกลับไปที่โรงแรม มันได้ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว
◇มุมมอง ซาซากิ อายะ◇
“อัศวินของชั้นมาสาย” (ฟูเรีย)
ฟู-จังได้อ่านหนังสือและพึมพำเรื่องนี้
“นี่เป็นครั้งที่สามที่เธอพูดอย่างนี้แล้ว ฟูริ” (ลูซี่)
ลู-จังได้โพสท่าหลายอย่างด้วยไม้เท้าเธอเพื่อฝึก (?) เวทมนตร์ของเธอ
มันดูเหมือนเธอฝึกท่าเมื่อเธอได้ใช้มันอย่างแม่นยำ
การดูการฝึกของลู-จังนั่นน่าสนุก
มองทากัตซูกิ-คุงฝีกเหมือนมองรูปปั้น
“โซฟี่-จังได้ไปหาเค้า ดังนั้นชั้นคิดว่าเค้าจะมาในไม่นานนะ” (อายะ)
หนูได้ทำการเตรียมอาหารเช้าพรุ่งนี้
“บางทีพวกเค้าอาจจะหายไปในเมืองตอนกลางคืนแบบนั้นเลย” (ลูซี่)
“โซฟี่-จังไม่ใช่เธอ ลู-จัง” (อายะ)
“เอ๋?! นั่นไม่จริงเลยนะ!…ชั้นจะ” (ลูซี่)
“ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอ ลู-จัง…” (อายะ)
หนูยกมีดทำครัวขณะที่พูดอย่างนี้
“อายะ อย่าชี้มีดมาทางนี้ มันน่าเบื่อเวลาไม่มีมาโกโตะอยู่ที่นี่ ดังนั้น มาดื่มกันเถอะวันนี้ อายะ ฟูริ อยู่เป็นเพื่อนชั้นหน่อย!” (ลูซี่)
ลู-จังได้นำเครื่่องดื่มที่แรงออกมาจากที่ไหนบางแห่ง
ลู-จังได้เต็มอกเต็มใจหลังๆ
มันดูเหมือนเธอเริ่มจะคล้ายแม่ของเธอ
“ช่วยไม่ได้ ชั้นจะเตรียมขนม” (อายะ)
ถ้าหนูจำไม่ผิด เรามีเบค่อน ชีส และแครกเกอร์
“เวลาแค่สาวๆ! เราจะดื่มจนเราร่วง!” (ลูซี่)
“ลู-จัง ถ้าเธอกินมากตอนกลางคืน เธอจะอ้วนนะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“มันโอเค! ถ้าชั้นยิงเวทมนตร์กษัตริย์จำนวนนึง ชั้นจะกลับไปที่ 0 แคลอรี่!” (ลูซี่)
มันไม่ได้ทำงานอย่างนั้น
แต่ลู-จังไม่อ้วนเลยซักนิด
ลู-จังได้โบกไม้เท้าของเธอไปรอบๆ
หน้าอกของเธอสั่นขณะที่เธอทำอย่างนั้น
…ไม่ใช่ว่ามันใหญ่กว่าก่อนหน้าเหรอ?
หนูเข้าใกล้ลู-จัง
“มีอะไร อายะ…? ตาของเธอน่ากลัว—กย้า!” (ลูซี่)
หนูจับหน้าอกของลู-จังและเธอส่งเสียงร้องที่มันไม่ดูน่าจูงใจเลยซักนิด
หนูจับมันแบบนั้น
“หืมม พวกมันใหญ่ขึ้นจริงๆ” (อายะ)
“ทำอะไรน่ะ อายะ?!” (ลูซี่)
“ว้าว้า!” (อายะ)
ลู-จังได้ดันหนูและหนูหล่นลงไปที่เตียง
และจากนั้นเธอนำมือใส่เข้าไปในเสื้อของหนู
“เดี๋ยว ลู-จัง! หยุด หยุด!” (อายะ)
“ชั้นจะทำให้มันใหญ่ขึ้น!” (ลูซี่)
“คย้า!” (อายะ)
ลู-จังและหนูได้เล่นไปทั่วเหมือนเดิม
“ฟฟฟู่…อัศวินของชั้นมาสาย” (ฟูเรีย)
ฟู-จังถอนหายใจอย่างอิดโรย
นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่เธอพึมพำเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุง
““…””
ลู-จังและหนูหยุดตะลุมบอนกันและมองหน้ากัน
เรากระซิบหากัน
〈เฮ้ อายะ ฟูริทำตัวแปลกๆ〉 (ลูซี่)
〈…นั่นมันหญิงสาวในความรักแล้วล่ะ〉 (อายะ)
〈อ้าา…มาโกโตะนั่น…〉 (ลูซี่)
〈มันช่วยไม่ได้นะ…〉 (อายะ)
〈ใช่…ตอนนี้เมื่อมันมาเป็นอย่างนี้แล้ว เราจะให้เธอพูดมันออกมา!〉 (ลูซี่)
“ฟูริ! อย่าตอนหายใจตลอดเวลาอยู่นั่นสิ บอกเราเกี่ยวกับมาโกโตะ!” (ลูซี่)
“ฟู-จัง มาคุยกัน~” (อายะ)
“ค-คุยเกี่ยวกับเรื่องอะไร?!” (ฟูเรีย)
ลู-จังและหนูเข้าหาฟู-จัง และเธอกระโดดกลับกับเรื่องนี้
คืนนั้น เราได้ยินเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุงจากฟู-จัง
ฟู-จังไม่ยอมรับว่าเธอชอบทากัตซูกิ-คุง
◇◇
“ฮึนน…”
หนูเปิดตาขึ้นและยืดตัวกว้างๆ
หนูดูที่เตียงงข้างๆ
“อ้าา เธอแก้ผ้าอีกแล้ว” (อายะ)
เสื้อนอนของลู-จังเปิดออกเยอะเลย
หนูจัดเสื้อผ้าที่เละเทะของเธอ
ไกลไปข้างหลัง มีฟู-จังที่มีท่าหลับอย่างสวย—เดี๋ยว เอ๋?
“ฟู-จังไม่อยู่ที่นั่น?” (อายะ)
ปรกติแล้วฟู-จังเป็นพวกที่ตื่นสาย แต่เตียงของเธอว่าง
ห้องน้ำเหรอ?
ยังไงซะ นั่นโอเค
“ฮึนนน~~~!!” (อายะ)
หนูยืดตัวอีกครั้งและลงจากเตียง
ข้างนอกหน้าต่างมันยังมืดอยู่
หนูล้างหน้า และจัดตัวเองหน้ากระจก
และจากนั้น หนูเปิดประตูห้องข้างๆอย่างช้าๆ
ทากัตซูกิ-คุงต้องหลับระหว่างฝึก เขาหลับทั้งๆที่นั่งอยู่
“เห้อ…” (อายะ)
หนูให้ทากัตซูกิ-คุงนอนบนเตียงและวางผ้าห่มไปบนเขา
หนูมองหน้าที่หลับของทากัตซูกิ-คุง
“นายทำงานหนักจริงๆ” (อายะ)
หนูจูบหน้าผากของทากัตซูกิ-คุงและออกจากห้องมา
จากนั้น หนูไปที่ห้องครัว และเครียมอาหารเช้า
เช้าปรกติ
บางทีหนูจะทำไข่และแฮมวันนี้
ขนมปังนั้นโอเคด้วย แต่…ทากัตซูกิ-คุงชอบอาหารสไตล์ญี่ปุ่น ดังนั้นหนูเดาว่ามันต้องเป็นข้าว
ระหว่างที่หนูคิดอย่างนั้น หนูเห็นบางคนอยู่ในครัวเช้าตรู่ที่ไม่มีใครสมควรจะอยู่
ชุดที่ผอมบางและผมดำยาว
“…สวัสดียามเช้า นักรบ-ซัง” (ฟูเรีย)
“สวััสดีตอนเช้า ฟูจัง เธอตื่นเร็วนะวันนี้” (อายะ)
“เธอทักทายหนูเหมือนเธอยังง่วงอยู่
เธอไม่ใช่คนตื่นเช้า
“ให้ชั้นช่วยทำอาหารเช้ามั้ย?” (ฟูเรีย)
“แน่นอน! แต่ทำไมกระทันหันล่ะ?” (อายะ)
เมื่อหนูถาม ฟู-ขังอยู่ไม่สุขเล็กน้อยและพูด…
“…ชั้นได้คิดเกี่ยวกับว่าจะทำบางอย่างให้อัศวินของชั้นน่ะ” (ฟูเรีย)
“…”
อะ! หญิงสาวในความรัก!
ยอมรับมันได้แล้ว!
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord