211 การก้าวสะดุดล้มครั้งใหญ่
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฉันกำจัดแมลงทั้งหมดออกไป ชีวิตประจำวันของฉันก็กลับมาเป็นปกติ
ใช่แล้ว เป็นชีวิตประจำวันในฐานะนักเรียนต่างชาติ
“――มาเวเลีย จงเจริญ！ ทหารจักรกล จงเจริญ！”
“――มาเวเลีย จงเจริญ！ภาคีนักรบจักรกลสุนัขปีศาจ จงเจริญ！”
ในระหว่างทางไปโรงเรียนทหารจักรกล ที่ศูนย์กลางของถนนสายหลักเมื่อมองจากด้านข้างคือ ชาวมาเวเลียจำนวนมากที่กำลังเต้นรำกันอย่างบ้าคลั่งราวกับเป็นเทศกาล
เรือเดี่ยวขนาดใหญ่แล่นเข้ามาทีละลำจากนอกเมืองหลวง
บนแท่นบรรทุกนั่น ไม่ใช่ทหารจักรกล แต่เป็นซากแมลงจำนวนมาก
――ตั้งแต่เย็นเมื่อวานนี้จนถึงค่ำ อาณาจักรมาเวเลียได้ประกาศการมีอยู่ของแมลงแก่พลเมืองของตน
อาณาจักรมาเวเลียได้ต่อสู้กับแมลงที่ทำรังทางตะวันออกของทวีปมาอย่างยาวนานแล้ว
ทหารจักรถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับแมลงรบกวนที่เป็นอันตรายซึ่งสามารถฆ่าคนได้
และ ทหารจักรกลผู้ปกป้องประเทศที่ได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญมาจนถึงปัจจุบัน ในที่สุดก็กำจัดแมลงลงได้
เป็นเวลาครึ่งวัน ผู้ที่เกี่ยวข้อง รวมถึงนักผจญภัยที่มีโอกาสรู้เกี่ยวกับแมลงเนื่องจากกิจกรรมของพวกเขานอกเมือง ได้ใช้ประโยชน์จากการยกเลิกคำสั่งปิดปากที่จู่ ๆ ก็ถูกแก้ไข และกระจายข่าวเกี่ยวกับแมลง
เช้าวันรุ่งขึ้น เรื่องราวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง และทหารจักรกลที่ต่อสู้โดยปราศจากการรับรู้ของประชาชน บัดนี้กลับมาอย่างมีชัยอีกครั้งในฐานะวีรบุรุษของประเทศ
――อุมุ ดูเหมือนว่าการจัดการความประทับใจจะเป็นไปได้ด้วยดี
มันมีแต่เรื่องยุ่งยาก หากจะเป็นวีรชนของประเทศ
เรื่องแบบนั้นไม่สำคัญ ควรจะมอบให้กับผู้ที่ต้องการมัน
แม้แต่ในโรงเรียนทหารจักรกลเอง เรื่องราวเกี่ยวกับทหารจักรกลที่กำจัดแมลงลงได้ก็เป็นหัวข้อที่มีการสนทนาอยู่ตลอดเวลา
ทุกคนพึ่งเคยเห็นซากของแมลงที่ตัวใหญ่กว่ามนุษย์ ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว สภาพของทหารจักรกลสุดแข็งแกร่างที่เสียหายรุนแรงจนไม่มีทางที่จะเสียหายไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว ทำให้พวกเขาได้แต่นึกสงสัยว่าทหารจักรกลเหล่านี้ต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ที่ดุเดือดแบบไหนมากัน
มันยังกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรง แม้แต่ในชั้นเรียนหลักสูตรทั่วไปที่เหมือนถูกกดดันให้อยู่ชายขอบ นี่เป็นความสำเร็จที่ควรถือเป็นเกียรติ และเป็นสิ่งที่ทุกคนในมาเวเลียสามารถมีความสุขได้
“กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่?”
“……ไม่มี ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ……….”
“……เสียงดังไปงั้นเหรอ? ขอโทษ……..”
…………
ทว่า เพื่อนร่วมชั้นของฉันยังคงเย็นชาต่อฉัน อะ ยินดีที่ได้พูดคุย รบกวนสิเน๊ะ ขอโทษเน๊ เชิญตื่นเต้นกันต่อได้เลย
…….ฟู๊ว ยากจังน๊า
เป็นความโกลาหลที่เมืองหลวงทั้งหมดถูกปลุกเร้า ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลว่าทำไมทั้งโรงเรียนจะตื่นเต้นด้วยไม่ได้
โดยเฉพาะหลักสูตรทหารจักรกลที่ดูจะตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ ม๊า ก็ไม่สำคัญล่ะนะ
………ม๊า บอกตามตรงฉันแอบหวังว่าจะมีคนมาอวดเรื่องนี้ใส่สักหน่อย แต่ก็ไม่มีใครมา
เนื่องจากไม่มีใครมา ฉันจึงอยู่อย่างโดดเดี่ยวในห้องเรียน ฉันหวังว่าจะมีใครมายุ่งด้วยในเวลาแบบนี้ ฉันเหงามากน๊า
แต่ก็เป็นเช่นนั้นจนถึงหลังเลิกเรียน
” ――อะ เนียซามะ”
” ――โอโจ้ซามะ”
” ――โอโจ้~”
โอ้ ดีดี คาลัวน่ารักจริงน๊า
ระหว่างทางกลับจากโรงเรียนทหารจักรกลที่แม้แต่เหล่าอาจารย์ก็ยังตื่นเต้น ในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสุข ฉันมาพบกับริโนกิสและพวกเด็ก ๆ
“ขอโทษที่ทำให้รอ ไปกันเลยดีไหม”
จากนี้ ฉันจะไปซื้อของใช้ประจำวันและเสื้อผ้าที่หายไปในตอนกลางคืนเมื่อวันก่อน
“――จะไปไหนที่ไหนกันก่อนดี？”
“――ก่อนอื่นต้องเสื้อผ้าจริงไหม？”
ฉันปรึกษากับซิลเลน และอาคาชิที่มากับฉันด้วย พวกเราจะไปตะล่อนเมืองหลวงที่กำลังเฉลิมฉลอง
เมื่อพวกเราซื้อของเสร็จ และกลับมาที่คฤหาสน์ก็กลายเป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้ว และค่ำคืนก็ใกล้เข้ามา
ฟู๊ว ไม่ไหวไม่ไหว
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องไปช้อปปิ้งเป็นเวลานานขนาดนี้ คงจะจบเร็วกว่านี้ถ้าเป็นเพียงสิ่งของของฉันเอง แต่ก็สมแล้ว จำนวนคนก็คือจำนวนคน
ถึงแม้จะยังเป็นแค่การชดเชยขั้นต่ำ แต่นอกจากเด็กผู้ชายแล้ว กลุ่มเด็กผู้หญิงใช้เวลายาวนานจริง ๆ แม้ว่าจะเป็นเด็กแต่ก็ใช้เวลาไตร่ตรองเลือกอย่างรอบคอบกันแล้ว
ฉันเดาว่าเป็นเรื่องของแฟชั่น เพราะยังไงพวกเธอก็เป็นเด็กผู้หญิง
“เหนื่อยจังเน๊”
“นั่นสิน๊า”
รุ่นพี่ทั้งสองก็ดูเหนื่อยเช่นกัน น๊า? พลังของเด็ก ๆ ช่างน่าทึ่งจริง ๆ
ที่นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลอากาชิ
หลังจากที่ฉันถูกจับกุม ที่นี่คือสถานที่ที่ริโนกิสกับพวกเด็ก ๆ ได้รับการดูแล และเดิมทีก็เป็นสถานที่สำหรับใช้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติจากต่างประเทศด้วย
พวกเราจะได้รับการดูแลจนกว่าฉันจะตัดสินใจว่าจะอยู่ที่ไหนต่อไป
มีสาวใช้คอยรับใช้อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ดังนั้นจึงสะดวกสบายมาก แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับอาคาชิ ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงน่าจะเป็นสายลับด้วยล่ะนะ
ฉันคิดว่าที่นี่ปลอดภัยสำหรับพวกเด็ก ๆ แต่ฉันกังวลนิดหน่อยเกี่ยวกับริโนกิส ดังนั้นจึงวางแผนที่จะออกไปให้เร็วที่สุด ฉันไม่สามารถเอาแต่ใจได้ตลอดไป
――ม๊า เรื่องนอกเหนือจากนั้น
ตอนนี้ ซิลเลน กับ อาคาชิ อยู่ในห้องนอนของฉัน
ฉันขอให้พวกเธอมา เพราะต้องการพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของเธอ
“เนียจัง เรื่องแมลง แบบนี้ดีแล้วเหรอ?”
อาคาชิซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะถามฉันที่นั่งอยู่บนเตียง
เมื่อวานทั้งสองคนเองก็ได้เห็นฉันกระโจนทะยานเข้าไปในสนามรบ และกำจัดแมลงไปพร้อมกับทหารจักรกล
นอกจากนี้ เรื่องที่กำลังจะคุยก็เป็นผลจากการเห็นสภาพของมาเวเลียในวันนี้
หนทางที่ผู้คนเปี่ยมล้นด้วยความยินดี
พวกเขาได้รับแจ้งว่า ทหารจักรกลซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของพวกเขาได้ทำผลงานที่ประสบความสำเร็จอย่างน่าเหลือเชื่อ
โดยที่ไม่รู้ความจริง
“ไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ฉันคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว”
มันจะดูเป็นธรรมชาติมากกว่าหากบอกว่าแมลงถูกกำจัดโดยทหารจักรกล ไม่ใช่โดยชาวต่างชาติที่จู่ ๆ ก็ปรากฎตัวมาอย่างกะทันหัน
นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับประชาชน
ต่อให้ประกาศให้รับรู้ความจริงไป พวกเขาก็จะไม่ยอมรับ และมีแต่จะสับสนเท่านั้น
มีแค่รัฐบาลกลางของประเทศเท่านั้นที่ควรรู้ว่าฉันทำอะไรไป
ดังนั้นนี่ก็ดีแล้ว
――ดังนั้น หลังจากกำจัดแมลงหมดแล้ว ฉันก็ขอให้ลิวิเซลเป็นคนจัดการข้อมูล ผลลัพธ์ที่ประสบความสำเร็จ คือวันนี้
“มีเรื่องมากมายที่เราอยากจะพูดถึง แต่ก่อนอื่น เราอยากจะถามคุณเรื่องหนึ่ง”
ซิลเลนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตอนนี้เราเป็นของคุณแล้ว เราควรทำยังไงต่อไปดี? ควรจะไปกับคุณในฐานะสาวใช้ หรือเมด หรือข้ารับใช้ดี? และนอกจากนี้ เรื่องนั้น คุณปรารถนาความสัมพันธ์แบบคู่รักหรือเปล่า? เราไม่รังเกียจหรอกนะถ้าคุณต้องการร่างกายของเรา ที่ถึงออกจะขาดแคลนอะไร ๆ ก็ตาม………”
ไม่ไม่ รอก่อนรอก่อน
“ฉันเพิ่งอายุสิบขวบนะรู้ไหม? ช่วยอย่าพูดอะไรที่โจ่งแจ้งเกินไปได้ไหม?”
“ทั้งที่คุณทำอะไรที่โจ่งแจ้งขนาดนั้นไปแล้วอย่างงั้นเหรอ?”
“เน๊~? ทั้งที่คูณปล่อยให้ตัวเองเปียกโชกจากของเหลวที่แตกออกจากข้างในแมลงแบบน๊านแล้วนะเหรอ เน๊~?”
………ม๊า ถ้าพูดถึงขนาดนั้น ฉันก็ต้องตอบรับ………ไม่สิ รอเดี๋ยว
“เรื่องนั้นส่วนเรื่องนั้น เรื่องนี้ก็ส่วนเรื่องนี้”
“ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย?”
“ไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ?”
งั้นเหรอ ไม่มีเหตุผลสินะ
แต่เรื่องนั้นจะยังไงก็ได้ มาคุยกันต่อดีกว่า
“ก่อนอื่น ให้ฉันเล่าจุดประสงค์ของฉันให้ฟังก่อนแล้วกัน ฉันมาที่นี่เพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมเมจิกวิชั่นซึ่งกำลังได้รับความนิยมในอาณาจักรอาร์ตัวร์ มายังประเทศแห่งนี้”
“อ้า เราได้ยินจากอาคาชิแล้ว”
ซิลเลนเหมือนว่าครั้งหนึ่งจะเคยได้ดูบันทึกงานแต่งงานของตระกูลฮาสกิตัน กับ ตระกูลคอร์คูลิสที่จัดขึ้นที่แว็ง เดอ ครุช ผ่านแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ที่มาเวเลียนี้เอง
พูดอีกอย่าง เธอมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลคอร์คูลิสอยู่บ้าง แต่…….ม๊า ตอนนี้เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน
“ซิลเป็นตัวประกันของฉัน และเป็นสะพานเชื่อมระหว่างฉันกับราชวงศ์ ฉันอยากให้คุณทำให้ดีที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่าทั้งสองฝ่ายจะจบลงอย่างมีความสุข
ก็เพราะว่า โฮร่า――ถ้าให้ฉันลงมือบังคับ ประเทศนี้จะถูกทำลายจริงไหม?”
ถ้าเป็นตอนนี้ฉันแน่ใจว่าเป็นแบบนั้น
นี่ไม่ใช่เรื่องตลก หรืออะไรทำนองนั้น แต่เป็นเพียงข้อเท็จจริง
“ฉันต้องการยุติสถานการณ์นี้อย่างสันติเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ถ้าสิ่งต่าง ๆ ยังคงเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีทางที่จะจบลงอย่างสงบสุขด้วยดีแน่นอน
ตรงนี้เองที่ฉันจะเพิ่มวัสดุกันกระแทกที่ชื่อว่าซิลเข้าไปเน๊ะ
หากคุณต้องการปกป้องประเทศของตัวเอง ก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยฉันซะ ฉันไม่มีความรู้สึกยับยั้งชั่งใจให้มาเวเลียอีกแล้ว
ฉันไม่ต้องการทำลายล้าง แต่ถ้าฉันต้องทำ ฉันก็จะทำราวกับว่ามันไม่มีความสำคัญอะไรเลยต่อให้ถึงคราวล่มสลายเลยก็ตาม”
นี่เอง ก็ควรจะรู้ไว้ว่าไม่ใช่เรื่องตลกอีกแล้ว
ไม่เพียงแค่ซิลเลน แต่แม้แต่อาคาชิที่ชอบทำหน้าขี้เล่น ตอนนี้ก็เป็นสีหน้าจริงจัง ดูเหมือนว่าฉันจะถ่ายทอดได้อย่างถูกต้อง
“เข้าใจแล้ว เราจะทำให้ดีที่สุดด้วยความมุ่งมั่นในระดับเดียวกับการบดขยี้กระดูกของเราเอง”
อืม ถ้าอย่างงั้นก็ดี
“จ๊า งั้นเริ่มทันทีเลย”
ฉันออกคำสั่ง”
“――เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ออกจากหลักสูตรทหารจักรกลแล้วมาที่หลักสูตรทั่วไป”
“เอ๊ะ?”
“ก็ไม่จำเป็นแล้วจริงไหม ภัยคุกคามจากแมลงหายไปแล้ว คุณจะทำอะไรตอนที่ขับทหารจักรกลกันล่ะ?”
――ซิลเลย・ซิลค์・มาเวเลีย อายุสิบหกปี
ไม่มีใครในโรงเรียนทหารจักรกลที่จะไม่รู้จักเธอ เธอเป็นเจ้าหญิงสายเลือดบริสุทธิ์ลำดับที่สี่แห่งราชวงศ์มาเวเลีย และยังเป็นทหารจักรกลที่เก่งที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย
เธอไม่เพียงมีรูปลักษณ์ที่งดงามเท่านั้น ปรัชญาของเธอยังให้ความสำคัญกับ ความเรียบง่าย จริงใจ พลัง และความแข็งแกร่ง เป็นเลิศทั้ง ทางวิชาการ และการทหาร เป็นผู้ที่ถ่อมตัว และขยันขันแข็งซึ่งไม่ชอบความหรูหรามากเกินไป
เธอเข้มงวดกับคนอื่น แต่เข้มงวดกับตนเองยิ่งกว่า
เป็นตัวตนที่ดำรงอยู่อย่างโดดเดี่ยว
เธอได้รับประสบการณ์การต่อสู้ในฐานะทหารจักรกลมาแล้ว และเมื่อเธอสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนทหารจักรกลในอีกสองปีข้างหน้า เธอก็จะได้รับตำแหน่งใหม่เป็น「เจ้าหญิงนักรบจักรกล」ทั้งยังมีการตัดสินใจว่าเธอจะตั้งสังกัดหน่วยทหารจักรกลหญิงล้วน และทำหน้าที่เป็นผู้นำอีกด้วย
เด็กผู้หญิงที่อยู่ในภาควิชาทหารจักรกลของโรงเรียนกำลังฝึกฝนทักษะโดยมีเป้าหมายที่จะเข้าร่วมหน่วยที่กำลังจะจัดตั้งขึ้นใหม่นี้ ซึ่งได้รับความนิยมอย่างมากทั้งในโรงเรียนและในเมือง
ดังนั้นการที่จู่ ๆ เธอก็ตัดสินใจถอนตัวจากการเป็นทหารจักรกลอย่างกะทันหัน
――จากมุมมองของเธอ เธอได้ตัดสินใจเรื่องอนาคตของเธอแล้ว นี่เป็นการสะดุดครั้งใหญ่ที่คาดไม่ถึง เป็นการล้มอย่างแรงต่างหาก
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนามx-1497 ครับ
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー