ตอนที่ 137 – มาโคเนียฉ่ราด!
ยักษ์สาวในชุดเกราะนั้นดูน่ากลัวมากจริงๆ!
เกราะหนาๆนั่นทําให้หลายคนคิดว่าต่อให้เธอยืนอยู่เฉยๆให้ฟัน พวกเขาก็คงฟันมันไม่เข้า
ขวานยักษ์นั่นเปล่งแสงสะท้อนออกมาราวกับว่ามันสามารถฆ่าคนได้เหมือนเกี่ยวต้นข้าวเลย
เก๊ง….
ทหารทั้งสี่คนที่มาโคเนียพามาชักดาบออก. แต่พอเขาเห็นโฟบี้ยกขวานยักษ์ของเธอแล้วพวกเขาก็กลัวตายจนโยนดาบทิ้งไปทันที
“พวกข้าขออภัย. พวกข้าไม่มีเจตนาร้าย. พวกเราวางอาวุธแล้ว”
ทหารทั้งสี่รีบยกมือขึ้นจํานนทันทีพร้อมกับอธิบายอย่างรวดเร็ว. เหงื่อแตกออกจากหน้าผากของพวกเขาทุกคน
การชักดาบออกมาต่อหน้ายักษ์สาวคงเป็นเรื่องที่โง่มาก, หาเรื่องตายดีๆนี่เอง
อย่าว่าแต่ดาบพวกเขาเลย โล่เหล็กของพวกเขาคงจะถูกผ่าเป็นสองซีกด้วยขวานนั่นง่ายๆแน่ ต่อให้โล่ไม่แตกออกพวกเขาก็คงถูกขยี้จนตาย.
ไอ้พวกสวะ…..
มาโคเนียด่าทหารตัวเองในใจแต่ก็ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา. เขาเห็นว่าขาตัวเองสั่นรัวจนควบคุมไม่ได้ ทั่วทั้งร่างของเขาเหงื่อแตกออกมาเยอะมากจนชุดเปียกชุ่มเลยทีเดียว
นี่คือสิ่งที่บ่งบอกว่าเขาหวาดกลัวและลนลานกว่าทหารของเขามาก.
ติ้งๆ….
เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองกลัวมากซะจนฉี่แตกออกมา
ตู้มม
โฟบี้ทุบขวานยักษ์ลงที่พื้นจนพื้นแตกออกและบ้านทั้งบ้านก็สั่นไปหมด
“เจ้า….ทําอะไรของเจ้าห้ะ? ข้าคือนายน้อยแห่งตระกูลสุละเจ้าทําร้ายข้าไม่ได้…”
มาโคเนียกลัวจนสติแตกจึงตะโกนออกมาด้วยความลนลาน
“นายน้อยสุละ, พวกเราไม่ได้จะทําสิ่งอื่นใด. พวกเราแค่จะรักษาความปลอดภัยของแขกเจ้านายเราไว้และปกป้องเกียรติของนายเรา!”
ไดอาน่ากล่าวด้วยความภาคภูมิพร้อมกับสายตาขยะแขยง, เจ้าพวกชนชั้นสูงแค่ชื่อพวกนี้เทียบกับเจ้านายของนางไม่ติดเลย.
ความจริงแล้วโฟนี้ไม่จําเป็นต้องโผล่มาเลย. พวกเธอทั้งสองสามารถจัดการทหาร4คนได้ง่ายๆ
แต่ทว่าพวกนางไม่มีแรงกดดันหรือความน่าเกรงขามเหมือนกับยักษ์สาว ดังนั้นถ้าพวกนางต้องสู้จริงๆนั่นก็แปลว่าพวกนางหาเรื่องมาให้เจ้านายเพิ่มอีก
“พวกเราไม่ได้จะทําร้าย…พวกนาง…”
มาโคเนียสารภาพออกมา
เขาเองก็อยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่กล้าไปยั่วยุยักษ์สาวผู้น่าเกรงขามที่สามารถผ่าเขาเป็นสองส่วนได้ด้วยขวานนั่น
“เช่นนั้น, นายน้อยสุละ, พวกเราขอตัวไปได้รึยัง?”
แองเจล่าถามอย่างสุขุม
“ได้ได้สิ, แน่นอน, รีบไปเถอะ!”
มาโคเนียจะกล้าปฏิเสธได้ไง? เขาอยากให้ไดอาน่าพาสัตว์ประหลาดนี้ไปให้พ้นๆเต็มทนแล้ว
“ท่านหญิงคาเนียแล้วก็คุณหนูซาร่า โปรดกลับไปกับเราเถอะค่ะ, นายของพวกเราน่าจะกําลังรอพวกท่านอยู่ที่บ้าน!”
ไดอาน่าเป็นมาโคเนียแล้วหันไปคุยกับคาเนียและลูกของเธอ
“เอาสิ….”
คาเนียที่ดึงสติกลับมาจากความกลัวได้แล้วนั้นก็พยักหน้าแล้วจูงลูกของเธอไปด้านหลังของไดอาน่า
ตู้มๆๆๆๆ
ขณะโฟบี้จากไป พื้นดินก็สะเทือนอีกครั้ง
“เห้อ…”
พอยักษ์สาวจากไป ใจของมาโคเนียก็เริ่มนิ่งขึ้นแล้วเขาก็หล่นไปกองกับพื้น
“บ้าเอ๊ย กลิ่นอะไรวะ?”
พอได้สติกลับมา มาโคเนียก็ได้กลิ่นเหม็นรุนแรงแล้วก็สังเกตุเห็นว่าขาของเขานั้นเย็นไปหมดแล้วก็รู้ว่าตัวเองนี่รดเพราะความกลัวจึงคํารามออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ซาตาน ข้าจะฆ่าเจ้า! อีนังแพศยาข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้…”
มาโคเนียสติแตกไปแล้ว
ทุกอย่างพังเพราะเขาอีกแล้ว!
….
เพี้ยะ!!
พอกลับมาถึงบ้าน มาโคเนียก็รายงานกับแม่ของเขา โรส ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วนางก็ตบหน้าเขา
“สวะ! เจ้านี่มันสวะ! งานง่ายๆแค่นี้ก็ทําไม่ได้, ข้ามีลูกชายไร้ประโยชน์เยี่ยงเจ้าได้ยังไง? เจ้ากลัวจนฉ่ราดตัวเองนี่นะ เจ้าทําให้ข้าขายหน้าจริงๆ!”
หน้าของโรสซีดขึ้น
“มันไม่ใช่ความผิดของข้านะ..
มาโคเนียเอามือไปยังหน้าแล้วพูดด้วยความเศร้ามากๆ
“เจ้านี่นอกจากจะเสียชาติเกิดแล้วยังโง่มากๆอีกนะ!! เจ้าคิดดูซิ เจ้าเป็นถึงทายาทของตระกูลสุละ, เจ้ามีสายเลือดของราชสีห์เฒ่า แม้แต่ตระกูลจูเลียสเองก็ยังไม่กล้าฆ่าเจ้า, ซาตานมันก็แค่หน้าใหม่ ต่อให้มันกล้าแค่ไหนมันก็ไม่กล้าฆ่าเจ้าหรอก! แถมพวกมันยังเป็นแค่ทาสหญิงชั้นต่ําของมันอีก! เจ้ากลัวเพราะความโง่เง่าของตัวเองแล้วยังจะกล้ามาพูดว่าไม่ใช่ความผิดเจ้าอีกขั้นเหรอ!”
โรสสุละด่าพร้อมกับจิ้มไปที่หน้าผากของมาโคเนีย
พอได้ยินสิ่งที่แม่เขาด่าออกมา มาโคเนียก็เข้าใจในที่สุด แต่ยิ่งเขาเข้าใจเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ลงและเมื่อเขาเข้าใจทุกอย่างเขาก็แทบจะกระอักเลือดออกมา
“เจ้าทํางานพลาดแล้ว พวกเราทําได้แค่รอดูผลงานของลูกพี่ลูกน้องทั้งสองของเจ้าคืนนี้, ข้าหวังว่าพวกเขาจะเอาข่าวดีกลับมาให้นะ!”
ไม่นานท่านหญิงโรสก็ใจเย็นลงแล้วรินไวน์มาดื่มอย่างสง่า ไวน์แดงแตะกับริมฝีปากสี แดงของเธอทําให้เธอดูงดงามอย่างไม่มีใครเทียบได้
“เมื่อตะกี้เจ้าพูดใช่มั้ยว่าซาตานมันชวนภรรยาของฟิลิปไปในฐานะแขก?”
โรสถามเบาๆ
“ครับ เจ้าระยํานั่น!”
มาโคเนียกล่าวพร้อมกัดฟัน
“ระยํา? ข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่ใช่ปัญหาในสายตาของมันเลย! น่าเสียดายจริงๆที่เจ้ายังห่างไกลกับซาตานมันนัก โชคไม่ดีนะที่คนเสน่ห์ล้นแบบนั้นดันมีกาอิอุส มาเรียสหนุนหลังแล้ว. อีกอย่าง ข้าคิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้น่าจะเป็นมัน ไม่งั้นแล้ว จู่ๆคงไม่ไปเชิญภรรยาฟิลิปแน่ มันรู้รึไงนะว่าเราจะขู่ฟิลิป? น่ากลัวเกินไปแล้วแต่ก็น่าสนุกดีหนิ!”
โรสกล่าวพร้อมยิ้มอย่างเย็นชา
“ท่านแม่ครับ ท่านจะชมศัตรูของเราทําไม!”
มาโคเนียไม่พอใจมากๆพร้อมกับทําสายตาอิจฉา
“ทําไมล่ะ? เจ้าไม่พอใจหรืออิจฉากันล่ะ? ข้าก็แค่พูดความจริง ถ้าเขายอมศิโรราบแก่ข้าล่ะก็ ข้าก็จะยอมให้เขาซักคืน…”
โรสมองมาที่มาโคเนียแล้วกล่าว
“ท่าน ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นผู้หญิงแบบนี้”
มาโคเนียโกรธเกรี้ยวมาก ใจเขาเต้นรัวๆขณะที่นึกภาพที่เขาไม่สามารถทนได้
บนเตียงของพ่อเขา, เย่เทียนกับแม่….
แค่คิดแบบนี้เขาก็แทบจะเป็นลมแล้ว
“ฮิฮิ….”
โรสยิ้มแล้วค่อยๆดื่มไวน์ในท่าทางที่ดูสง่าและงดงามมากๆ