ตอนที่ 3.2 ซึนเดเระ

ไอดอล 3.2

ยังไงก็เถอะ

“ตอนนี้ พวกเธอกินข้าวกลางวันเถอะ ก่อนที่ข้าวกลางวันจะเย็นซะก่อนนะ” (รินทาโร่)

“ฮ่าๆ โอเค งั้นฉันจะวิจารอาหารนายเองว่านายคู่ควรจะดูแลเรย์ได้หรือเปล่า—––– โธ่เอ๊ย! รสชาตินี่มันอะไรเนี่ย!?” (คาน่อน)

“ปฏิกิริยาของเธอนี่น่าสนุกซะจริงนะ” (รินทาโร่)

เธอตอบสนองเร็วเกินไปแล้วหลังกินอาหารเข้าไป ผมแน่ใจว่าจะได้รับวิจารอาหารที่ดี จากเธอแน่ๆ

“รสชาติมันดีมากกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก แฮมเบอร์เกอร์ตุ๋นนุ่มมากจนตกใจเลย แถมไม่สูญเสียรูปร่างไปด้วย และซอสเดมิกลาสก็มีรสชาติที่อร่อยกว่าที่ชื้อจากร้านสะดวกชื้อมากโขเลย นี่คือสิ่งที่เรย์อยากจะเก็บไว้ไม่ให้คนอื่นรู้สินะ.” (คาน่อน)

“การวิจารอาหารของเธอนี่ดูน่าฟังจังนะ” (รินทาโร่)

“ฉันแค่พูดความจริงให้ฟังแค่นั้นแหละ” (คาน่อน)

ผมเดาว่าพวกเธอทั้งสามคน แต่ละคนมีนิสัยเฉพาะตัว เป็นจุดแข็งอย่างหนึ่งของ มิลสตาร์ คาน่อน และ มีอา นิสัยก็แตกต่างกันมาก และปฏิกิริยาของ เรย์ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากทั้งสองคน เธอไม่แม้แต่จะมองใคร เอาแต่จดจ่ออยู่กับมื้อเที่ยงตรงหน้าเธอ ถึงมันจะน่ากลัวไปหน่อยก็ตาม

“ฉันจะให้ผ่านละกัน! ฉันจะไว้ใจให้นายดูแลเรย์!” (คาน่อน)

“ยอมพูดดีๆเถอะ……สิ่งแรกที่เธอต้องพูดคือมันอร่อยใช่ไหมล่ะ” (รินทาโร่)

“ม-ไม่ใช่ว่าไม่ชมว่าอร่อยนะ !? ห๊ะ จะให้พูดมากกว่านี้เหรอ โอเค ฉันจะบอก! อร่อยนะ! มันก็แค่ดีพอๆ กับซี่โครงเนื้อชั้นเยี่ยมในภัตตาคารแค่นั้นแหละ.” (คาน่อน)

“ผมไม่เคยไปกินนะ แต่ผมรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ……. ผมดีใจนะที่บอกอร่อย” (รินทาโร่)

“ฉันไม่ค่อยชมใครนอกจากสองคนนี้! นายควรจะขอบคุณซะนะ! และขอบคุณที่ทำให้ฉันกิน!” (คาน่อน)

“ถึงเธอจะเป็นซึนเดเระ แต่เธอพูดจริงใจดีนะ” (รินทาโร่)

เมื่อมองเธอ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเธอจะเป็นซึนเดเระแน่นอน

“รินทาโร่คุง ขอบคุณนะค่ะ อร่อยมากเลย” (เรย์)

“กินข้าวเร็วขนาดนี้ เธอจะไม่จุกจนเดินไม่ไหวใช่ไหม” (รินทาโร่)

“ฉันไม่เป็นไร ฉันรูัสึกเลยว่าอาหารเริ่มย่อยแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและสดชื่นมากค่ะ” (เรย์)

“เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอรึป่าว” (รินทาโร่)

แม้ว่าผมจะพยายามลดน้ำมันที่ใช้ลง แต่ก็ไม่มีทางที่จะเริ่มย่อยอาหารได้เร็วขนาดนี้ ร่างกายของเรย์จะต้องพิเศษมากแน่ๆ แต่ผมก็จะไม่ควรถามไปมากกว่านี้

“….งั้นผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม” (รินทาโร่)

“นายกำลังจะกลับแล้วหรอ ถ้านายว่างอยู่ดูการซ้อมของพวกเราก่อนได้นะ” (มีอา)

“ซ้อม?” (รินทาโร่)

“ใช่ ซ้อมสำหรับคอนเสิร์ตที่กำลังจะจัดขึ้นน่ะ” (มีอา)

“คงใช้เวลานามากและยากมากใช่มั้ย” (รินทาโร่)

“อื้ม อาจจะใช้เวลาสักสองชั่วโมง แต่ไม่มีโอกาศบ่อยนักหรอกนะที่จะได้เห็นพวกเราแสดงใกล้ๆ ว่าไหมล่ะ และสำหรับฉันมันทำให้นรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นนะเวลาที่มีผู้ชมดูอยู่” (มีอา)

“ก็จริงนะ แต่……” (รินทาโร่)

ผมเหลือบตามองเรย์

――――ทำไมเรย์มักจะมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังกันนะ?

จากมุมมองผม ผมเสี่ยงที่จะทำให้ชื่อเสียงของ เรย์ เสียหายได้ ถ้าผมปฏิเสธที่นี่ ผมก็จะกลับบ้านได้ง่าย ๆ แต่ถ้าผมปฏิเสธ…… เรย์คงจะรู้สึกเศร้า

“ก็ได้ ก็ได้……โอกาศแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ” (รินทาโร่)

“เยี่ยมเลยย พวกเราจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้รู้สึกเหมือนเป็นตอนแสดงจริงๆ” (มีอา)

มีอาเดินไปที่ไมคฺ์อย่างมีความสุขและเริ่มการแสดง

คาน่อนที่นั่งอยู่ข้างๆนางก็ถอนหายใจ

“รู้ไหม ราคาตั๋วคอนเสิร์ตเราราคาสูงมากนะ และค่าตั๋ว ที่คนเอาไปขายต่อ ก็แพงกว่าเท่าตัวเลยนะ ……. แน่นอนฉันไม่ยกโทษให้คนขายตั๋วหรอก แต่ตั๋วนั้นมีค่ามากจนยังมี แฟนคลับที่ยอมจ่าย นายโชคดีมากนะที่ได้ดูฟรี” (คาน่อน)

“พูดแบบนี้ จะบอกว่าผมได้กำไรเยอะสินะ…….” (รินทาโร่)

“ชิ มาเถอะ รีบนั่งลงตรงนี้” (คาน่อน)

“คร๊าบๆ.” (รินทาโร่)

คาน่อนจับไหล่แล้วให้ผมนั่งลงตรงนี้ ผมนั่งอยู่ในตำแหน่งที่มองเห็นทั้งสามคนจากด้านหน้าหน้า เป็นที่นั่งพิเศษที่แฟนๆ ทุกคนต้องการอย่างแน่นอน

ถึงผมจะกลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรต้องทำ ดังนั้นมาสนุกกับสถานการณ์นี้ซะดีกว่า

“รินทาโร่” (เรย์)

“อะไรหรอ?” (รินทาโร่)

“รอชมนะค่ะ” (เรย์)

“.อื้ม” (รินทาโร่)

ราวกับว่าเธอพอใจกับคำพูดของผม เรย์ยืนอยู่กลางเวที่ จากนั้นพวกเธอก็สบตากับ คาน่อน และ มีอา ที่ยืนอยู่ข้างเธอและหลับตาลงอย่างนุ่มนวล

หนึ่ง…สอง

ตอนที่เรย์นับ ทั้งสามคนก็กระโดดขึ้นพร้อมกัน เพลงของพวกเธอก็ออกจากลำโพง มันเป็นเพลงเปิดตัวของพวกเธอ ซึ่งผมก็รู้จักดี

บรรยากาศของพวกเธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเลย

ความสูงระหว่างเราไม่ควรต่างกัน และควรจะอยู่ตรงนั้น —– ภายในระยะเอื้อมมือ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเธอดูห่างไกลมากเหลือเกิน

ผมรู้สึกราวกับว่าได้อยู่บนเวที

ถ้าเรย์ที่ยืนอยู่กลางเวทีหันหลังกลัมมา คาน่อนกับมีอาก็หันมาตามเธอตามลำดับ

สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือการเคลื่อนไหวของทั้งสามคนที่ควรที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ได้ประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบในช่วงเวลานี้

และพวกเธอกำลังทำมันในตอนที่ร้องเพลงอยู่

และถึงแบบนั้น บุคลิกของแต่ละคนก็มองเห็นได้ชัดเจน

ในฐานะมือสมัคเล่น ผมไม่สามารถพูดอะไรมากเกี่ยวกับพวกเธอได้ แต่ผมแน่ใจว่านี่คือสิ่งที่ทำให้พวกเธออยู่เป็นไอดอลอันดับต้น ๆได้

สมาชิกทั้งสามคนของ มิลสตาร์ ร้องและเต้นตามเพลงที่หลากหลาย ตั้งแต่เพลงที่ดุดันไปจนถึงเพลงที่นุ่มนวล ไปจนถึงเพลงที่สดใสและน่ารัก พวกเธอทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ในตอนที่พวกเธอทำท่าสุดท้ายและโค้งคำนับ พวกเธอทั้งสามก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดสิ้นสุดของการแสดงแล้ว

เรย์มองมาที่ผมตอนที่ผมเผลอปรบมือโดยไม่รู้ตัว

“……เป็นไงบ้างค่ะ” (เรย์)

“อย่างที่เธอเห็นตามเสียงปรบมือนั้นล่ะ…….พวกเธอน่าทึ่งมาก ผมได้ประสบการณ์ที่ดีเลย” (รินทาโร่)

“ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะคะ.” (เรย์)

เม็ดเหงื่อไหลอาบแก้ม เรย์ ตอนที่เธอยิ้มด้วยความโล่งอก

เธอเต้นและร้องเพลง หยาดเหงื่อแสดงให้เห็นว่าสิ่งเหล่านั้นต้องยากแค่ไหนกว่าจะทำได

“หืม! ฉันหวังว่านายจะให้เกียรติฉันขึ้นอีกนิดนะ!” (คาน่อน)

“อ่า ตอนนี้ความเคารพมากกว่าตอนที่มาที่นี่ตอนแรกแล้วล่ะ” (รินทาโร่)

“…. มันน่าขนลุกนะ เวลามีคนมายกย่องอย่างเปิดเผยแบบนี้” (คาน่อน)

“งั้นเธอต้องการให้ผมทำแบบไหนล่ะ……?” (รินทาโร่)

ถ้าเธอดูไม่พอใจกับคำชมของผม มันทำให้ผมเสียหน้าเลยนะ

ตอนนี้ผมทิ้งคาน่อน ไว้ตามลำพังและหันมาสนใจ มีอา

“อืม…… ขอบคุณนะ มีอา เป็นประสบการณ์ที่ดีจริงๆ” (รินทาโร่)

“ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ถ้านายเอาข้าวกล่องมาให้ฉันอีก ฉันจะให้นายดูการแสดงได้ทุกเมื่อเลยนะ ฉันชอบอาหารที่นายทำมากเลยนะ” (มีอา)

“กล่องข้าวของคนปกติมันมีอะไรดีขนาดนั้น……ผมไม่เข้าใจพวกเธอจริงๆ” (รินทาโร่)

“ฉันก็สงสัยนะว่าทำไม แต่มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นจริงๆ” (มีอา)

“จากกล่องข้าวฝีมือผมเหรอ?” (รินทาโร่)

“ใช่ค่ะ ถ้านายเป็นนักเรียนและไอดอลไปพร้อมๆ กัน นายก็จะสะสมความเครียดไปทีละน้อย ตอนที่ได้กินอาหารนายฉันเหมือนได้เติมเต็มความสุขเลย… บางครั้งฉันก็อิจฉาคนที่ใช้ชีวิตในวัยเรียนตามปกติ ” (มีอา)

“……อ่า ผมเข้าใจแล้ว” (รินทาโร่)

“นายรู้ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร กล่องอาหารกลางวันของนายทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกที่ได้เป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ ดังนั้นฉันรู้สึกขอบคุณมากสำหรับเรื่องนี้” (มีอา)

เมื่อได้ยินคำยืนยันของ มีอา เรย์ก็พยักหน้าและ คาน่อน ก็หันหน้าหนีอย่างเงียบๆ

ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้สึกเหมือนกัน เพราะพวกเธอไม่แม้แต่จะปฏิเสธ

ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมเรย์ถึงชอบทำอาหารที่ผมทำ

“ก็ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ทำไมไม่แลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อกับฉันล่ะ?นายมีช่องทางติดต่อ เรย์ แล้วใช่ไหมล่ะ” (มีอา)

“ผมมีช่องทางติดต่อเลยจริงๆนั้นล่ะ……ก็ผมไม่ได้คิดมากขนาดนั้นนินา” (รินทาโร่)

“อุ๊ย อีกอย่างนะ ช่องทางติดต่อที่ฉันกำลังจะแลกเปลี่ยนกับนายเป็นช่องทางติดต่อส่วนตัวด้วยนะ ไม่ใช่สำหรับใช้ตอนทำงาน ดังนั้นอย่าไปบอกกับใครนะ โอเคไหม?” (มีอา)

“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำแบบนั้น” (รินทาโร่)

เราต่างคนต่างนำสมาร์ทโฟนออกมาและแลกเปลี่ยนรายชื่อผู้ติดต่อ ทาง LINE

ท่ามกลางชื่อเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดของผม ก็มีชื่อที่แตกต่างเล็กน้อยมาปะปนอยู่

“นี่! ถ้าพวกเธอสองคนแลกเปลี่ยนกันแล้ว ฉันจะเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้ง! นายต้องแลกเปลี่ยนกับฉันด้วย!” (คาน่อน)

“โอเค……ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษที่เราต้องไลน์หากันนินา” (รินทาโร่)

“การแลกเปลี่ยนของพวกนี้มีประโยชน์นะ! ฉันโล่งใจที่รู้ว่าสามารถติดต่อใครก็ได้เมื่อต้องการ” (คาน่อน)

“อืม ก็จริง” (รินทาโร่)

ในท้ายที่สุด ผมได้แลกเปลี่ยนLINE กับ คาน่อน และเพิ่มไอดอล 2 คนในรายชื่อเพื่อนใหม่

ถึงแบบนั้น―――― อูกาวะ มีอา และ ฮิโดริ คาน่อน …… นี่ก็ไม่ใช่ชื่อจริงของพวกเธอเหรอ?

“เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว ฉันสามารถเป็นเพื่อนคุยตอนเรียนหรือตอนกลางคืนได้นะ ดังนั้นส่งเรื่องตลกหรืออะไรทำนองนั้นมาให้ฉันได้เลยนะ” (มีอา)

“ผมจะไม่คิดจะส่งอะไรไปทั้งนั้น อย่าคาดหวังมากเลย” (รินทาโร่)

ผมยืนขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เีรียบร้อย และหยิบกล่องอาหารกลางวันขึ้นมา พวกเธอกินมันจนหมดเกลี้ยงเลย สิ่งนี้ทำให้ผมโล่งอกมาก

“นี่ เรย์ วันนี้เธอต้องทำอะไรเป็นพิเศษไหม ถ้าไม่มี ผมจะทำอาหารเย็นรอเธอนะ” (รินทาโร่)

“ไม่มีค่ะ ทำรอได้เลย” (เรย์)

“โอเค ถ้าอย่างนั้นผมกลับบ้านก่อนนะ” (รินทาโร่)

ถ้าผมอยู่ที่นี่ต่อไป ผมอาจจะทำให้พวกเธอเสียสมาธิได้ ดังนั้นผมจึงหันหลังให้ทั้งสามคนและมุ่งหน้าไปยังทางออก

“รินทาโร่คุง” (มีอา)

“มีอะไรหรอ?” (รินทาโร่)

“ไว้พบกันใหม่นะคะ.” (มีอา)

“……ครับ ไว้เจอกันครับ” (รินทาโร่)

ไว้พบกันใหม่หรอ

ผมออกจากสตูดิโอ สับสนกับคำพูดของมีอาที่เธอพูดออกมา

มีสิ่งหนึ่งที่ผมตัดสินใจทำหลังจากได้ประสบการณ์วันนี้ ผมน่าจะบอกเรย์เรื่องนี้ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน

ผมหวังว่าเธอจะยอมรับมัน—-

“พวกเธอคิดกับข้อเสนอที่ฉันบอกรึยังคะ? (เรย์)

“อื้ม ฉันคิดว่ามันต้องดีแน่ๆ แล้วเธอล่ะคาน่อน” (มีอา)

“……ตอนแรกฉันก็ต่อต้านนิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขาไว้ใจได้…….ฉันคิดว่ามันคงไม่มีปัญหาเหมือนกัน .” (คาน่อน)

“————ขอบคุณค่ะ ฉันจะคุยกับรินทาโร่คุงเกี่ยวกับเรื่องนี้ในคืนนี้” (เรย์)

กด ไลท์ & แชร์ เป็นกำลังใจให้หน่อยน้า

อาจจะภาษาไม่ได้ลื่นมากนะ พอดีไม่ไม่ได้เกาคำซ้ำ แปลไว้ตั้งแต่อาทิตก่อน พอดี ไล่เก็บเทียร์ฺมูนอยู่55