ตอนที่ 315 ความอุตสาหะของมู่เฉิน (2)
ในยอดเขาเทียมเมฆา มู่เฉินและลูกศิษย์ทุกคนยืนอยู่บนยอดเขา มอง ‘เคอฉังจวี’ ที่กำลังเดินมาอย่างช้าๆ ด้วยสายตาที่มั่นคง
“ผู้อาวุโสมู่ ไม่เจอกันนาน” ตอนนี้ฮวาเหยาสามารถแสดงรอยยิ้มเย็นชาของเคอฉังจวีออกมาได้อย่างสมบูรณ์ รวมกับน้ำเสียงที่เย็นชานั้นทำให้ผู้คนที่ได้ยินรู้สึกขนลุกในทันที
“ยอดเขาเทียมเมฆาไม่ต้อนรับผู้อาวุโสเคอ ผู้อาวุโสเคอโปรดกลับไปเถิด” ประโยคแรกที่มู่เฉินกล่าวคือขับไล่แขกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
จวินอู๋เสียมองมู่เฉินด้วยสีหน้าเรียบ เขาแตกต่างจากผู้อาวุโสท่านอื่นจริงๆ
ในยอดเขาอื่นๆ แม้ว่าผู้อาวุโสเหล่านั้นจะทราบจุดประสงค์ของ ‘เคอฉังจวี’ แต่เพราะว่าพวกเขาคำนึงถึงฉินเย่ว์ พวกเขาจึงปล่อยให้เคอฉังจวีทำเยี่ยงนั้น ไม่มีใครเหมือนกับมู่เฉินที่ขับไล่ทันที ไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้นเห็นได้ชัดว่าจะปกป้องลูกศิษย์ของตัวเอง
และเหล่าลูกศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านข้างมู่เฉินก็ไม่มีสายตาที่เกรงกลัวเหมือนกับลูกศิษย์ของยอดเขาอื่นๆ ดวงตาของพวกเขาบริสุทธิ์ ไม่มีความเกรงกลัว และในบรรดาลูกศิษย์เหล่านั้น จวินอู๋เสียก็ได้พบหรงเหิง เขายืนอยู่ข้างหลังมู่เฉิน เขาผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นจวินอู๋เสีย แต่ไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติ
‘เคอฉังจวี’ ได้ยินคำพูดที่ไม่เกรงใจของมู่เฉิน ใบหน้าที่เย็นชาของเขาแสดงความโมโหออกมาทันที เขากล่าวเยาะเย้ยว่า “มู่เฉิน เห็นแก่เราทั้งคู่ที่เป็นผู้อาวุโสของสำนักชิงอวิ๋นเหมือนกัน ข้าจะไม่ถือเจ้า แต่เจ้าก็อย่าให้มันมากเกินไป ที่ข้ามาเลือกลูกศิษย์ที่ยอดเขาเทียมเมฆาของเจ้านั้นเป็นคำสั่งของเจ้าสำนักฉิน หรือเจ้าคิดว่าอำนาจของผู้อาวุโสอย่างเจ้าใหญ่กว่าเจ้าสำนักหรือ”
คำด่าว่าที่ต่อเนื่องไม่เพียงแต่ทำให้สีหน้าของมู่เฉินไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ ลูกศิษย์ที่อยู่ข้างหลังเขาต่างก็แสดงความโมโหออกมา
“ข้าพบว่าความสามารถในการดึงดูดความเกลียดชังของพี่ฮวานั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ” เมื่อได้ยินคำด่าว่าของฮวาเหยาที่กระตุ้นความโมโหของคนในยอดเขาเทียมเมฆาแล้ว เฉียวฉู่ก็ทนกระซิบกับจวินอู๋เสียไม่ได้
“เขาไม่ได้เป็นแบบนี้มาตลอดหรือ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อย นิสัยของฮวาเหยาดูเหมือนเย็นชาและเป็นคนปากร้าย ปากเดียวก็สามารถทำให้คนโมโหตายได้
“ก็จริง” เฉียวฉู่ที่เข้าใจอย่างลึกซึ้งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ฮวาเหยากล่าวต่อว่า “ผู้อาวุโสมู่ทำตามจะดีกว่า เรื่องคัดเลือกลูกศิษย์เป็นคำสั่งของเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสท่านอื่นต่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ผู้อาวุโสมู่ก็อย่าได้ขัดขืนเลย แค่ลูกศิษย์สองคนเท่านั้น”
สีหน้าหน้าของมู่เฉินขาวซีดในทันที กัดฟันและจ้องไปที่ ‘เคอฉังจวี’ แล้วกล่าวว่า “ต้องขออภัยที่ข้าไม่สามารถทำได้”
ใบหน้าของฮวาเหยาเย็นชาขึ้นมาทันที “นั่นหมายความว่าผู้อาวุโสมู่จะขัดคำสั่งของเจ้าสำนักหรือ แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้อาวุโสแต่ความผิดที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้าสำนักนี้ข้าคิดว่าเจ้าคงรับไม่ไหว”
หลังจากที่ฉินเย่ว์กลายเป็นเจ้าสำนักชิงอวิ๋น อำนาจของผู้อาวุโสทั้งหลายก็ค่อยๆ ลดลง ฉินเย่ว์มีสิทธิ์ในการจัดการผู้อาวุโสด้วยตัวเขาเอง มู่เฉินกับฉินเย่ว์ไม่ถูกกันอยู่แล้ว นี่คือเรื่องที่ทุกคนในสำนักชิงอวิ๋นต่างรู้ดี
มู่เฉินทำหน้าที่ของเขาดีมาโดยตลอด ไม่เคยให้โอกาสฉินเย่ว์ได้โจมตีเขาเลย แต่ถ้าวันนี้เขาถูกตั้งข้อหาว่าไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้าสำนัก ฉินเย่ว์ก็สามารถใช้สิ่งนี้มากำจัดมู่เฉินได้เลย
ทุกคนในที่นี่ต่างรู้เรื่องนี้ดี
ก่อนที่มู่เฉินจะเอ่ย หรงเหิงที่อยู่ด้านข้างก็ก้าวออกมาก่อน
“ผู้อาวุโสเคอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ข้าจะกลับไปพร้อมกับท่าน”
มู่เฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วมองหรงเหิงที่ก้าวออกมา จากนั้นก็มีลูกศิษย์อีกคนของยอดเขาเทียมเมฆาก็ก้าวออกมาสมัครใจที่จะกลับไปยอดเขาเร้นเมฆากับผู้อาวุโสเคอ
นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน! ในยอดเขาอื่นๆ ลูกศิษย์ทุกคนพยายามหลบฮวาเหยาเพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกพาไปที่ยอดเขาเร้นเมฆา แม้แต่ลูกศิษย์สองคนที่ถูกเลือกก็ยังกลัวและตื่นตระหนก คุกเข่าก้มกราบผู้อาวุโสของตัวเองและขอร้องให้ผู้อาวุโสเหล่านั้นช่วยพวกเขา
………….
ตอนที่ 316 ความอุตสาหะของมู่เฉิน (3)
ทุกคนรู้ดีว่าเมื่อพวกเขาไปที่ยอดเขาเร้นเมฆาชีวิตของพวกเขาจะต้องจบลงที่นั่นแน่นอน
แต่ลูกศิษย์ของยอดเขาเทียมเมฆาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาไม่มีทางรอดถ้าพวกเขาไปที่ยอดเขาเร้นเมฆา แต่เพื่อไม่ให้ฉินเย่ว์มีข้ออ้างในการโจมตีมู่เฉิน พวกเขาเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องมู่เฉิน
มู่เฉินสำคัญต่อลูกศิษย์เหล่านี้มากเพียงไรจึงทำให้พวกเขาก้าวออกมาโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองและยอมตามเพื่อเขา
จวินอู๋เสียที่เฝ้ามองอย่างลับๆ กวาดสายตาไปที่มู่เฉิน
ลูกศิษย์ยอมตายแทนเขาเยี่ยงนี้แล้วเขาจะทำอย่างไร
มู่เฉินดึงหรงเหิงและลูกศิษย์อีกคนกลับมาแล้วกล่าวกับฮวาเหยาว่า “ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าเอาลูกศิษย์ของยอดเขาเทียมเมฆากลับไปแม้แต่คนเดียว ถ้าเจ้าจะทำร้ายลูกศิษย์ของข้าก็ข้ามศพข้าไปก่อน เชิญผู้อาวุโสเคอกลับไปเถิด ไม่ว่าเจ้าจะกลับไปหาฉินเย่ว์หรือคิดหาวิธีอื่น ข้า มู่เฉินจะรออยู่ที่นี่ ข้าบอกไว้ตรงนี้เลยว่าตราบใดที่ยอดเขาเทียมเมฆายังมีข้าอยู่ ไม่มีใครสามารถบังคับลูกศิษย์ของข้าได้!”
หลังจากพูดจบ มู่เฉินก็ไม่รอให้ฮวาเหยากล่าวอะไรอีก นำลูกศิษย์ทุกคนกลับไปทันที คำพูดของเขาได้แสดงท่าทีของเขาแล้วว่าลูกศิษย์ของเขา ใครก็ห้ามยุ่ง
“ข้าชอบนิสัยของมู่เฉินคนนี้จริงๆ ดีกว่าคนดีจอมปลอมพวกนั้นเยอะ” เฉียวฉู่มองดูมู่เฉินและคนอื่นๆ เดินจากไป และอดไม่ได้ที่จะชื่นชมการปกป้องลูกศิษย์ของมู่เฉินไม่ได้
“นิสัยแบบนี้ของเขา ถ้าเขาได้พบกับเคอฉังจวีตัวจริง เขาอาจตายได้” ฮวาเหยาเก็บสีหน้าเย็นชานั้นกลับมาเป็นสีหน้าปรกติ
“มังกรมีเกล็ดย้อนใต้คอ คนก็เช่นกัน ในสิ่งที่มู่เฉินทนได้เขาก็จะทน แต่ถ้าคนอื่นมาแตะเกล็ดย้อนของเขา เขาก็จะไม่ทนอีกต่อไป” จวินอู๋เสียพอใจกับการกระทำของมู่เฉินมาก หากมู่เฉินเหมือนกับผู้อาวุโสท่านอื่นที่เกรงกลัวฉินเย่ว์และปล่อยให้ฮวาเหยาพาลูกศิษย์ของเขาไป นางจะไม่คิดร่วมมือกับเขาอีก
“เจ้าจะวางสิ่งนั้นไว้ที่ยอดเขาเทียมเมฆาอีกหรือไม่” เฉียวฉู่ถือถุงผ้าเล็กๆ ไว้ในมือ
จวินอู๋เสียส่ายหัว
“เราต้องคุยกับมู่เฉินสักครั้ง คุยอย่างจริงจัง” จวินอู๋เสียกล่าว
“แต่ก่อนอื่นมู่เฉินต้องยินยอมที่จะพบเราก่อน เพราะดูจากท่าทางเมื่อครู่ของเขาแล้วดูเหมือนว่าเขาต้องการจะฆ่าพี่ฮวาให้ได้” เฉียวฉู่ไม่คิดว่ามู่เฉินยินยอมที่จะพบพวกเขาอีก
“เขาพบแน่นอน” จวินอู๋เสียกล่าว
“เจ้ามีวิธีหรือ” ฮวาเหยามองไปทางจวินอู๋เสีย เขามักจะรู้สึกว่าเจ้าเด็กคนนี้มีวิธีมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ในหัวของเขา
จวินอู๋เสียกวักมือเรียกฮวาเหยา ฮวาเหยาจึงขยับหูเข้าใกล้เขา
กระซิบเบาๆ
ดวงตาของฮวาเหยาเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย “วิธีนี้ของเจ้าใช้ได้”
หลังจากนั้นไม่นาน ฮวาเหยาและทั้งสองคนที่ถูกขับไล่ไม่เพียงแต่ไม่จากไป แต่ยังเดินเล่นไปทั่วยอดเขาเทียมเมฆา ลูกศิษย์ของยอดเขาเทียมเมฆาคิดว่าพวกเขาได้ออกไปแล้วจึงเคลื่อนไหวอย่างอิสระในยอดเขาเทียมเมฆา แต่ไม่คิดว่า…
มู่เฉินนั่งอยู่ในห้องหนังสือด้วยใบหน้าที่เย็นชาและทุบโต๊ะ! เขากัดฟันและจ้องไปที่ประตูที่ปิดแน่นไว้ข้างหน้าเขา ความโกรธในดวงตาของเขาถูกระงับอย่างสุดกำลัง
ทันใดนั้น หรงเหิงก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก
“ผู้อาวุโสมู่ ผู้อาวุโสเคอจับตัวเสี่ยวหลินไปที่ยอดเขาเร้นเมฆาแล้ว”
มู่เฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ
เคอฉังจวีทำเกินไปแล้ว
“เจ้าให้ลูกศิษย์ทุกคนอยู่ในยอดเขาห้ามออกจากยอดเขา ข้าจะไปที่ยอดเขาเร้นเมฆา” มู่เฉินกัดฟัน เขาไม่คิดว่าเคอฉังจวีจะไร้ยางอายเยี่ยงนี้ เขาปฏิเสธอย่างชัดเจนแล้วแต่เคอฉังจวีกลับลักพาตัวลูกศิษย์ของยอดเขาเทียมเมฆาอย่างไม่สนใจ
มู่เฉินไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ความอดทนตลอดหลายปีทำให้ไฟในอกของเขาแทบจะปะทุออกมา หลังจากสั่งความหรงเหิงแล้ว เขาก็พุ่งตรงไปที่ยอดเขาเร้นเมฆาทันที
หากเคอฉังจวีกล้าทำร้ายลูกศิษย์ของเขาแม้แต่นิดเดียว เขาจะลากยอดเขาเร้นเมฆาทั้งหมดตายไปพร้อมกับเขาด้วย
……………