ตอนที่ 13
「ช-ชั้นมีธุระต้องไปทำน่ะ…」
พูดสิ่งนั้น, นักเรียนสาวคนหนึ่งหันหลังและวิ่งหนี
บนทางไปบ้านของหัวหน้านักเลง, บ้านชิโนซากิ, นักเรียนสาวทั้งหกคนวิ่งหนีไปทีละคน
รู้สึกไม่สบายใจจากท่าทีที่แปลกและยิ่งใหญ่ของผม และท่าทางที่พวกเขาตัดสินใจว่ามันจะอันตราย
สาวๆพวกนี้เลือด-เย็น แฟนหนุ่มอาจตกอยู่ในอันตรายแต่พวกเขาหนีเพราะคิดแค่ตัวเอง
พวกเขาอยู่ด้วยกันเวลาที่สนุก แต่วิ่งหนีเมื่อมันมีอันตราย ทั้งหมดเพราะความสัมพันธ์ไม่ไปถึงระดับนั้น
ยังไงซะ, คุณบอกได้ว่าพวกเขาใช้ชีวิตอย่างฉลาด
สี่คนในนั้นวิ่งหนี ผมไม่กักตัวสาวพวกนั้นโดยเฉพาะ
เพราะพวกเขาไม่มีที่ไหนจะซ่อนถ้าพวกเขาวิ่ง มันใช้ความพยามมากไปในการดูแลหกคนพร้อมกัน, มันดีกว่าถ้าเหลือแค่นิดหน่อย
ผมจะโทรเรียกพวกเขาภายหลัง, ผมจะทะนุถนอมบทลงโทษที่ผมจะให้พวกเขาสำหรับการวิ่งหนี
ด้วยสิ่งนั้นที่พูดมา, มีแค่สองคนที่เหลืออยู่ ‘แฟนสาว’ ของชิโนซากิ, ปลายลอนและสาวผมดำยาว ที่เป็นแฟนสาวของชายทื่อ
ชิโนซากิและชายทื่อดูเหมือนจะเป็นคนที่มีอำนาจเยอะในกลุ่มนักเลง แฟนสาวสองคนนี้ดูเหมือนจะมีอำนาจอยู่ในกลุ่มนักเรียนสาว นั่นทำไมพวกเขาหนีไม่ได้แม้จะต้องการ
พวกเขาจะเสียตำแหน่งถ้าพวกเขาวิ่ง, การสูญเสียจะใหญกว่าถ้าพวกเขาทำ
ไม่ว่ายังไง, พวกเขาไม่คิดจะปล่อยอีกคนไป
「ช-ชั้นจะยกโทษให้ถ้านายบอกว่านายแค่ล้อเล่นตอนนี้! ตอนนี้มันเป็นเวลาขอโทษนะ!」
ตามผมผู้ที่ตรงไปบ้านชิโนซากิ, ปลายลอนเรียกผมอย่างสิ้นหวัง
ใบหน้าของเธอซีด, และเสียงของเธอสั่น
แม้ผมจะไม่ได้ใช้มองแบบเอ็กซ์เรย์ของผมอย่างตั้งใจ, ผมก็เข้าใจได้ว่าพวกเขาถูกจู่โจมด้วยความสับสัน, สั่นเทา, กังวล, และความกลัว
「ถ-ถ้ายูกิโตะมาที่โรงเรียนงั้นจะเป็นนายที่สูญเสียนะ! ชั้นแนะนำมันตอนนี้, หยุดเรื่องตลกนี้ซะ!」
ปลายลอนพยายามจะกักตัวผมด้วยบางวิธี, เธอเรียกผมอย่างสิ้นหวังระหว่างที่เกือบจะร้องไห้
ทั้งหมดคือเรื่องตลก เธออยากให้ผมพูดมัน
「เฮ้! ฟังอยู่มั้ยห้ะ!?」
ปลายลอนเสียอารมณ์เพราะผมเมินเธอเหรอ?
ปลายลอนจับแขนผม
「โอ้ย!」
มันแค่จับเบาๆแต่ผมบนเกี่ยวกับความเจ็บเกินจริง ปลายลอนได้ตกใจจากที่ผมตอบสนองเกินจริง และเธอปล่อยมือที่สั่นของเธออย่างรวดเร็ว
จากนั้นหน้าที่ซีดของเถอะสั่นเทา
「เอ๋!? อ-อืม, ม-มันเจ็บเหรอ!? ช-ชั้นไม่ได้จับเธอแรงขนาดนั้นนะ ใช่มัย!?」
ปลายลอนพ่นออกมาอย่างไม่รู้ตัวในความปั่นป่วน, แต่เธอยืนอย่างสิ้นหวัง
「โอ้ย! มันเจ็บสัตว์! แขนที่เธอตี่รู้สึกเหมือนโดนถอนออกเลย!」
ปลายลอนรู้สึกปั่นป่วนจากความเจ็บเกินจริงของผม
「น-นั่นโกหก! ชั้นไม่ได้จับเธอแรงขนาดนั้น! มันไม่มีทางที่มันจะเจ็บ!」
ปลายลอนไม่สามารถซ่อนความไม่สงบของเธอได้, มีน้ำตาเอ่อออกมาจะมุมของตาเธอ
「ไม่มีทางที่มันจะเจ็บ, เธอพูดเรอะ?」
ผมมองเธอตรงๆและพึมพำขึ้นมาทันทีทันใด, ตัวปลายลอนได้สั่นและมองผมด้วยตาที่สั่นไหว
「เธอไม่ใช่คนตัดสินใจความเจ็บ ชั้นเป็นคนที่ถูกจับ เพราะชั้นคิดว่ามันเจ็บ นั่นคือทุกอย่าง」
ขณะที่ผมมองปลายลอนด้วยตาที่ซีเรียส, เธอพยายามเปิดปากของเธอแต่เธอปิดมันเพราะเธอไม่สามารถพูดอะไรได้
ด้วยหน้าที่ซีด ซีดกว่าเดิม, ปลายลอนได้หดและจะร้องไห้ได้ทุดเมื่อ
ถ้าเธอคิดว่าผมเป็นบางคนที่ไม่ยิ่งใหญ่ พวกเธอคงไม่สั่นและกลัวขนาดนี้
พวกเขาคงจะรู้ในซักพัก ว่าใครที่ทำให้แฟนหนุ่มหายไปจากโรงเรียน
「ยังไงซะ, ชั้นไม่ถือการกระทำผิดของเธอจะถูกรับผิดชอบโดยแฟนของเธอแหละทั้งหมดอ่ะ ถ้าเป็นแบบนั้น, ทำไมไม่ลองตีชั้นอีกทีล่ะ?」
ผมพูดระหว่างที่ยิ้ม และปลายลอนที่น้ำตาเอ่อส่ายหัวของเธอ
「งั้น, โทษเป็นสองเพราะเธอตีชั้นและดึงแขนชั้น」
ตาปลายลอนเบิกกว้างจากที่ผมพึมพำ
「ช-ชั้นขอโทษที่ตี แต่ชั้นไม่ได้ดึงแขนเธอ ชั้นแค่จับมันเบาๆ…」
ดูเหมือนร้องไห้, ผมเมินปลายลอนที่ร้องไห้ไปครึ่งหนึ่งและเดินไปที่บ้านชิโนซากิ
「ด-เดี๋ยว!」
ได้ยินเสียงตะโกนที่ดัง, ผมได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาสู่ผม
「ช-ชั้นจะขอโทษ! ชั้นจะขอโทษถ้ามันเจ็บ! ดังนั้นได้โปรดหยุดนี่! ชั้นไม่เข้าหานายอีกต่อไป! นั่นทำไม, ชั้นขอร้องให้เธอหยุด!」
ปลายลอนผู้ที่อยากจะหยุดผมด้วยอะไรบางอย่างหรือการตะโกนจากข้างหลัง เธอคิดว่าผมต้องไม่ถูกปล่อยให้ไปที่บ้านแฟนหนุ่มของเธอ
「ได้โปรด! ชั้นจะขอโทษ! นั่นทำไมหยุดนี่เถอะนะ!」
ปลายลอนผู้ที่มอบเสียงร้องอย่างเจ็บปวดพยามหยุดมัน แต่ผมที่ไม่คิดจะหยุด มันแค่เรื่องจริง
「สาวอย่างเธอคิดว่ามันไม่เกี่ยวเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับคนอื่นตราบใดที่เธอมีความสุข ใช่มั้ย?」
「เอ๋?」
ผมพึมพำขณะที่เดิน จากนั้นผมได้ยินเสียงจากข้างหลัง
「ไม่ว่าคนอื่นจะร้อง, เธอมองพวกเขาต่ำและแสยะยิ้มใช่มั้ย? มันโอเคตราบใดที่เธอสนุกใช่มั้ย? ทั้งหมดนีเธอแม้แต่พูดว่าเธออยากได้กระเป๋าและขอชั้นให้เตรียมเงิน 50,000 เยนในหนึ่งอาทิตย์ เธอใช้ชีวิตโดยการทำคนอื่นเป็นเหยื่อแล้วหัวเราะใช่มั้ย?」
「น-นั่น…」
ปลายลอนสะดุดกับที่ผมพึมพำ
ผมผู้หยุดแล้วหันกลับไปมองปลายลอน จากนั้นยิ้ม
「ชั้นรู้จักความรู้สึกนั้นดี ทั้งหมดเพราะเรามันพวกเดียวกัน ชั้นไม่สนว่าอะไรจะเกิดกับเธอตราบใดที่ชั้นสนุก ยังไงซะ เราคือเท่าเทียมกับในเรื่องนี้」
พูดสิ่งนั้น, ปลายลอนแข็งไป
「แต่ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่ใช่คนที่จะขอ 50,000 เยนจากเธอ」
ผมแปะไหล่ปลายลอนระหว่างยิ้มขณะที่พูดนั่น, จากนั้นผมหันกลับและเริ่มเดิน
ผมไม่ต้องการเงิน ตั้งแต่ทีแรก, ผมไม่ต้องการจะเแบล็คเมล์หรือข่มขู่ เธอแค่ต้องรับผิดชอบที่ตีผม
เราไปสายเพราะผมอ้อมแต่ในที่สุดเราก็มาที่บ้านชิโนซากิ
ปลายลอนผู้ที่พยายามจะกักตัวผมอย่างสิ้นหวังได้ตัดสินว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอไม่พูดอะไร แต่เธอตามมาอย่างเงียบๆโดยไม่หนี
แม้ว่ามันจะไปได้แย่, เธอยังเป็นหัวหน้า, แบบนั้นเหรอ? เธอดูเหมือนต่างจากสี่คนที่หนีไป
คนสวยผมดำยาวก็อยู่ด้านข้างแต่เธอไม่พูดอะไรซักคำ เธอตามมาอย่างเงียบๆระหว่างมองข้างล่างตั้งแต่เริม
แต่คนสวยผมดำยาวดูดีภายนอกนะ
แต่, ผมไม่ชอบเธอ ควรจะพูดยังไงดี? การโต้ตอบของเธอดูบาง แม้ว่าคุณจะแหย่เธอ, ดูเหมือนหน้าเบื่อ มันสนุกที่รังแกปลายลอน
มองดูปลายลอนติดผมอย่างสิ้นหวัง, ผมชอบเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่จิตใจแข็งแกร่งและดื้อรั้น, มันทำให้ผมอยากอาเฮะกาโอะเธอไม่ว่ายังไงก็ตาม
บ้านที่ใหญ่กว่านิดหน่อยแยกออกมาจากบ้านอื่น นั่นน่าจะใช่ ผมคิด แต่ หัวหน้านักเลงดูเหมือนจะได้รับพรมากกว่าปรกติ
อิเคเม็ง ที่มีแฟนสาวสวย, แล้วยังเย็ดสาวอื่น และบ้านรวย?
「มันสมบูรณ์แบบที่ชั้นหยิบของที่ดีที่สุดสำหรับการเยี่ยมเยือนของชั้น」
ผมพึมพำขณะที่มองดูบ้าน จากนั้ผมมองกล่องที่ผมถือด้วยสองมือ
ผมคิดว่าจะใส่กล่องพลาสติก แต่เมื่อผมจับเจ้าใหญ่ได้เหนือความคาดหมาย ผมซื้อกล่องนี้จากซูเปอร์มาร์เก็ตอย่างรีบร้อน
ผมได้ยินเสียงบาสุบาสุที่รุนแรงจากกล่องและกล่องสะเทือนจากเสียงนั้น
ฟุฟุ, มันแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ
「อย่างที่คาดกับตัวที่มีฉายาว่าราชา」
โอ้เธอ, ผมมีเวลาที่ยากที่จับมัน มันใหญ่, เหมาะสมกับชื่อราชา และมันมีแรงกระโดดที่มหาศาลจากขาหลังที่แข็งแรงของมัน มันยังมีความสามารถในการบินอยู่ด้วย
มันหาง่ายในที่ที่มีหญ้า แต่, สัญชาตญานของมันไม่สามารถมองข้ามได้ มันบินและวิ่งหนีเมื่อผมเข้าใกล้ ผมควรจะนำตาข่ายจับแมลงมา ผมสำนึกผิดกับมัน ขอบคุณสิ่งนั้น, ผมจับได้แค่สามหลังจากวิ่งไปรอบๆ
แต่ยังไงซะ, พวกมันตัวนึงใหญ่ สามตัวควรจะพอแล้ว
คิดถึงมันผมกดอินเตอร์โฟนที่รั้วบ้าน
ไม่มีใครตอบแม้ผมจะรอซักพัก
「ข-เขาอาจจะออกไปข้างนอก?」
ปลายลอนผู้ที่เงียบพยายามจะพูดสถานการณ์อย่างขี้อาย
มันปรกติที่จะคิดว่าไม่มีใครอยู่บ้านเพราะไม่มีใครตอบ แต่โชคร้าย ‘แกล้งไม่อยู่บ้าน’ ใช้ไม่ได้กับผม
หน้าต่างที่ชั้นสองปิดม่านผมเห็นข้างในม่านนั่น
เขาแอบมองจากช่องว่างของผ้าม่าน, ชิโนซากิที่สั่น
เขาคงภาวนาให้ผมกลับไปเพราะคิดว่าเขาไม่อยู่
「มันช่วยไม่ได้ที่เขาไม่อยู่」
พูดสิ่งนั้น, ปลายลอนแปะหน้าอกของเธอด้วยความโล่งใจ
ผมถอยมาจากประตูรั้วและแกล้งเดินกลับจากนั้น, ผมมองที่หน้าต่างของชั้นสอง
ตาเราสบกัน, จากนั้นชิโนซากิที่อยู่อีกฝั่งของผ้าม่านได้สั่น
ยิ้ม, ผมขยับปากโดยไม่ออกเสียง
ーชั้น, สามารถ, เห็น, นาย
และ
ผมไม่รู้ว่าการลิปซิ้งสื่อสารได้มั้ยแต่มันดูเหมือนมันได้สื่อสารไปว่าผมสังเกตุถึงการมีอยู่ของชิโนซากิ
ผมจะโกรธเคืองถ้านายเมินผมและทำเป็นเหมือนไม่อยู่ เขาน่าจะคิดแบบนั้น, ผมจะแก้แค้นแน่ ชิโนซากิที่สั่นอยู่อีกฝั่งของผ้าม่านยืนขึ้นและวิ่งออกมาจากห้องและล้มลงหลายครั้ง
เค้าเปิดประตูอย่างแรงหลังจากหยุดซักพัก, ผมหัวเราะเพราะชิโนซากิล้มและม้วนตัว
แค่วันเดียวได้ผ่านไปแต่โศกนาฏกรรมของชิโนซากิสามารถเห็นได้
ผมเขาไม่ดูแล ชีวิตไม่รู้สึกอยู่ในสายตาที่ทื่อของเขา มันมีรอยช้ำใต้ตา, แก้มของเขาเยิน และเขาซีดเหมือนเขาเสียเลือดไป
「ย-ยูกิโตะ!」
ปลายลอนผู้ส่งเสียงร้อง, วิ่งผ่านประตูไปและไปหาชิโนซากิ
「ม-มีอะไร!? เกินอะไรขึ้นกับนายกันน่ะ!?」
เมื่อเห็นสภาพของแฟนหนุ่มเธอที่เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์, ปลายลอนเรียกเค้าขณะที่เกือบจะร้องไห้ ชิโนซากิมองปลายลอนด้วยตาที่ทื่อและคุกเข่าอยู่กับที่โดยไม่พูดอะไร จากนั้น, เขาโดเกสะหน้าผม
ปลายลอนตาเบิกกว้างและไร้คำพูดจากท่าทางที่คาดไม่ถึงของแฟนหนุ่มเธอ, จากนั้นเธอมองผมด้วยหน้าที่ซีด
แฟนหนุ่มของเธอผู้ที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มนักเลงได้คุกเข่าต่อหน้าผม มันชัดเจนด้วยการมองว่าใครเหนือกว่า
「ช-ชั้นขอโท…」
ปลายลอนพึมพำระหว่างที่สั่น
มันไม่ต้องมีคำอธิบายอีกแล้ว, มันดูเหมือนเธอจะเข้าใจได้ในที่สุดเมื่อเธอเห็นสภาพการยอมแพ้ของแฟนหนุ่มเธอ
ความผิดที่ตีผมมันมากเท่าไหร่?
อ้า, เธอยังดึงแขนผม แล้ว, เธอแบล็คเมล์ผม
「ชั้นขอโทษ! ชั้นขอโทษ! ชั้นขอโทษ!」
ปลายลอนขอโทษอย่างสิ้นหวังระหว่างร้องไห้และสั่น
「อึ๋น? เกิดอะไรขึ้นกับเธอกระทันหันล่ะ?」
ผมถามปลายลอนที่ร้องไห้และขอโทษเหมือนกับผมไม่รู้ และผมเข้าหาชิโนซากิที่คุกเข่า จากนั้น ผมหยุดตรงหน้าชิโนซากิและแปะไหล่ของเขา
ชิโนซากิเงยหัวขึ้นระหว่างที่สั่นและเขามองผมด้วยตาแข็งทื่อที่สั่นเทา, เขาหัวเราโดยไม่คิด
「ปลาลอนนี่เป็นแฟนสาวนายใช่มั้ย? สาวคนนี้เห็นมั้ยว่า, อยู่ดีๆก็หาเรื่องชั้นและขอ 50,000 เยน รู้มั้ย? มากกว่านั้น, เธอตีชั้น, และเพิ่มเข้าไปอีก, เธอดึงแขนชั้นเหมือนจะถอนมันออก, มันเจ็บ」
พูดกับชิโนซากิผู้ที่หัวเราอย่างไม่คิด, รอยยิ้มบนหน้าเขาหายไป
「ชั้นตั้งใจจะยกโทษให้นาย ชั้นคิดว่านายสำนึกพอแล้วเมื่อวาน แต่, แฟนสาวนายข่มขู่ชั้น, จากนั้นตีชั้นและดึงแขนชัน มันไม่มีทางที่ชั้นจะเงียบ ใช่มั้ย? เธอไม่แม้แต่จะรับผิดชอบกับมัน ดังนั้น ชั้นคิดว่าชั้นจะให้แฟนหนุ่มเป็นคนรับผิดชอบ」
พูดไปแบบนั้น, ตาที่สั่นและทื่อของชิโนซากิขยับและมองปลายลอน
「ธ-เธอ…」
มองดูปลายลอนด้วยตาที่แดงก่ำ, ชิโนซากิพึมพำระหว่างที่สั่นเทาจากความกลัว
「มึงทำอะไรของมึง! มึงรู้มั้ยว่ามึงไปยุ่งกับใคร!? ขอโทษซะ! ขอโทษซูซูฮาระ! คุกเข่าแล้วขอโทษ!」
ชิโนซากิตะโกนอย่างบ้าคลั่งตนน้ำลายกระเด็นไปทั่ว, ปลายลอนผู้ที่ทรุดไปได้ร้องไห้
「ผ-ผมไม่รู้มันครับ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ! สาวคนนี้, อีโง่นี่ทำด้วยตัวเธอเอง! ผมไม่รู้อะไรเลย! นั่นคือความจริง! โปรดเชื่อผมเธอครับ! มันไม่มีทางที่ผมจะหันดาบต่อซูซูฮาระ-ซัง!」
ปลายลอนกระโดดไปหาชิโนซากิอย่างแรง แต่เขาตัดสินล่วงหน้าแล้วว่าเขาต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองเหรอ? เขาเกาะผมอย่างสิ้นหวังและพยายามจะหาข้ออ้าง
ผมยิ้มและแปะไหล่ของชิโนซากิ, จากนั้นผมมอบกล่องให้เขา
ข้างในกล่องมีเสียงบาสุบาสุที่รุนแรงและมันสะเทือนไปกับเสียง
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้」
ชิโนซากิส่งเสียงร้องและล้มไปข้างหลังขณะที่เขาตีลังกากลับหลังจากท่าคุกเข่าของเขา จากนั้นเขาถอยจากกล่อง แต่ตัวเขาไม่สามารถขยับได้อย่างอิสระจนเขาไม่สามารถถอยด้วยการเคลื่อนไหวที่รุนแรงได้
「ไม่จำเป็นต้องกลัวขนาดนั้น มันเป็นการเยี่ยมไข้ โอ้, เพระมันดิบ ชั้นอยากให้นายกินเร็วๆ ระหว่างที่มันสดอยู่」
ผมพูดกับเขาระหว่างที่ยิ้ม และชิโนซากิหยุบขยับกระทันหัน เขาเล็ดเสียงร้องไห้ “เออ้” และปิดปากเขาด้วยมือทั้งสอง
มันเหมือนเขาจะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
「ชั้นทำเต็มที่เพื่อจับมัน ชั้นได้มีเวลาที่ยาก นั่นทำไม, กิน?」
ผมยองลงและพักคางไว้กับแขนผม และถามระหว่างที่เอียงหัว
ชิโนซากิผู้ที่ปิดปากเขาด้วยมือ มีน้ำตาไหลอาบแก้ม
「ม-ไม่เอาแล้วครั้บ ผมไม่อยากกิน โปรดช่วยผมด้วยครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ผมไม่มีเจตนาที่จะหันดาบหาซูซูฮาระซัง โปรดเชื่อผมด้วยครับ…」
มันเป็นชุดนอนของเขาเหรอ? ชิโนซากิใส่เสื้อดำ ของเหลวไหลออกจากง่ามขาของเขา และทำสีดำเลอะพื้น
มันดูเหมือนเขาเกลียดการกินมันจริงๆจนแม้แต่เขาฉี่ราด
อะไร? มันราชาตั๊กแตน! ราชาตั๊กแตน! ผมทำเต็มที่เพื่อจับมันดังนั้นโปรดกินมันเถอะ ถ้านายกินตั๊กแตนงั้นก็กินนี่ด้วย
แต่ยังไงซะー
「ถ้านายยังไม่อยากกินชั้นจะไม่บังคับให้นายกิน แต่นายต้องทดแทนเพราะเธอตีชั้น โอ้ใช่, แฟนนายน่ารัก ชั้นอิจฉาที่นายมีแฟนน่ารัก」
ได้ฟังสิ่งนั้น, ชิโนซากิมองปลายลอนด้วยตาที่สั่น
ปลายลอนที่นั่งอยู่บนพื้นถูกมองโดยชิโนซากิเหมือนกับขยะ, จากนั้นเขามองผมและหัวเราะอย่างไม่คิด
สีหน้าของเขาก็เพียงพอที่จะบอกแล้ว ชิโนซากิตัดสินใจตรงนั้นโดยไม่ลังเล เขาตัดสินใจจะโยนผู้หญิงทิ้งเพื่อให้รอดชีวิต
นั่นเป็นอะไรที่น่าเบื่อ ผมคิดแล้วว่าเขาจะทิ้งผู้หญิงแต่เขาตัดสินใจเร็วเกินไป, นั่นเป็นการมีตัวตนของปลายลอน, นั่นทำไมมันไม่สนุก
「ช-ชั้นเป็นคนผิด!」
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกินราชาเหรอ? ขณะที่ผมคิด, ปลายลอนตะโกนเรียกผม
ดูปลายลอน, เธอพยายามจะลุกอย่างสิ้นหวัง, เอวเธอหล่น? เธอหล่นไปบนพื้นหลายครั้ง แม้แบบนั้น เพราะเธอพยายามจะลุกอย่างสิ้นหวัง กระโปงเธอเปิดเต็มที่
「ย-ยูกิโตไม่ได้ทำอะไรผิด! มันเป็นความผิดหนู! นั่นทำไมให้หนูรับผิดชอบนะคะ! โปรดให้หนูรับผิดชอบนะคะ!」
แม้ว่ากางเกงในเธอได้ถูกเปิดเผย, ปลายลอนพยายามจะลุกขึ้นโดยไม่ใส่ใจมัน แล้วเธอตะโกนอย่างสิ้นหวังขณะที่มองผมมาตรงๆ จากนั้นปลายลอนยืนด้วยบางอย่างและเธอเข้าหาผมด้วยเข่าที่สั่นและเกาะผม
「นายทำอะไรก็ได้ที่นายอยากทำ ดังนั้นได้โปรดยกโทษให้ยูกิโตะ! ได้โปรด! หนูขอร้องเถอะ!」
เกาะผม, ปลายลอนเรียกร้องขณะที่สั่น เธอเป็นเกมของชิโนซากิแต่ดูเหมือนว่าปลายลอนคิดกับชิโนซากิจริงจัง
ผมประทับใจ
「น-นั่นใช่! มึงน่ะคนผิด! ผมไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ! มึงเป็นคนที่ทำมันอย่างเห็นแก่ตัว! มึงควรเป็นคนที่รับผิดชอบ」
เอาเปรียบกับที่ปลายลอนเรียกร้อง, ชิโนซากิพยายามจะโทษทั้งหมดให้ปลายลอน
ยังไงซะ, มันจริงที่ปลายลอนนั่นผิดแต่มันน่าเวทนาที่ทำแบบนั้น
ศักดิ์ศครีของหัวหน้าไปไหนหมด
ถูกทิ้งโดยแฟนหนุ่ม, น้ำตาลอยออกมาที่มุมตาของปลายลอนขณะที่เธอกัดปากล่าง, เธอมีรอยยิ้มที่เกร็งระหว่างที่เกาะผม
「ช-ชั้นจะทำทุกอย่าง, นั่นทำไมโปรดยกโทษยูกิโตะ…」
เธอถูกทิ้งแต่กระนั้นปลายลอนพยายามจะปกป้องชิโนซากิ
เธอจะทำทุกอย่างเหรอ
เธอดูเหมือนเธอแค่เล่นๆกับเขาแต่เธอค่อนข้างจริงใจ สาวคนนี้ดี ผมอยากได้เธอ
「ชื่ออะไร?」
เมื่อผมถามปลายลอนที่เกาะอยู่, เธอสั่นและมองผมด้วยตาที่สั่น
「ย-ยูกิ มารินะ…」
ปลายลอนหัวเราอย่างฝืนๆออกมาและตอบด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากมุมของตาเธอ
รอยยิ้มที่น่าสงสารนั่นบอกผมทุกอย่าง
เธอตั้งใจจะมอบกายเธอเพื่อผู้ชายที่ทอดทิ้งเธอ
คิดว่าผมหาสิ่งทดแทนที่ถูกตี, ผมไม่มีเจตนาจะข่มขู่เธอ มากกว่านั้นผมขอสิ่งทดแทนจากชิโนซากิ
แต่กระนั้น, ปลายลอนแบกหนี้ของแฟนหนุ่มเธอด้วยความสมัครใจ มากกว่านั้น, เธอตังใจจะทำทุกอย่าง
สั้นๆคือ, เธอจะตกลงกับอะไรก็ตามที่ผมขอ
「งั้น, เราควรจะกลับเลยมั้ย? โอ้, มารินะ-จัง อยากกินชาที่บ้านชั้นมั้ย?」
ผมยืนขึ้นและช่วยจับมารินะที่เข่าสั่นตนลุกไม่ได้, จากนั้นถามเธอหลังจากที่ทำเสร็จ
「ด-ได้…」
มารินะพยังหน้าระหว่างที่มีรอยยิ้มที่เกร็ง
เธอจะไปที่บ้านผม มารินะน่าจะรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง แต่เธอก็ยังตกลง
「ชิโนซากิ-คุง, ชั้นจะไปแล้วถ้างั้น ดูแลตัวเองด้วย」
รัดมือไปที่เอวของมารินะ, ผมเรียกชิโนซากิระหว่างดึงเธอเข้ามาใกล้
「ค-ครับ! ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมโดยเฉพาะ!」
แม้ว่ามือผมจะโอบแฟนสาวของเขา, เขาไม่ถือมันเลยซักนิดและชิโนซากิ คุกเข่าลงมาทางผม
มารินะมองชิโนซากินั่นด้วยตาที่เศร้า
เมื่อเค้ายอมทิ้งทุกอย่างที่นี่, เขาไม่น่าสนใจอีกต่อไป แต่, ผมจะมีความสุขกับมารินะ
มารินะอยู่ในความรักกับชิโนซากิแม้ว่าเธอจะถูกโยนทิ้ง นั่นทำไมมันมีค่าที่จะเล่นกับเธอ
ผมเดินด้วยมือที่อยู่ที่เอวของมารินะ และสังเกตว่าคนสวยผมดำยาวยืนอยู่ที่ประตูรั้ว
พูดถึงแล้ว, เธอก็อยู่ที่นี่ด้วย
รูปลักษณ์ของเธอดูขรึมดีอย่างน้อย แต่กิริยาของเธอดูบาง
มารินะดูเหมือนจะสนุกในหลายความหมาย แต่สาวคนนี้ดีมั้ย?
ไม่ได้ขัดเกลาเล็กน้อยและมารินะมีความรู้สึกที่ราคาถูก แต่เธอเป็นคนสวยอย่างแน่นนอน, และนมค่อนข้างใหญ่ เธอไม่มีสิ่งที่ขาดในการเป็นสิ่งที่จะทดลอง ที่ผมจะตรวจสอบโครงสร้างของร่างกายผู้หญิง
เมินคนสวยผมดำยาวระหว่างที่คิดอย่างนั้น จากนั้นไปที่บ้านกับมารินะ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน