Chapter 112: เฮ้, เจ้าอ้วน!
เมื่อเฉินเจียเอ๋อร์และเชินหลิงจําได้ว่าชายอ้วนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือหานเฟยขากรรไกร ของพวกเขาก็กางลง
เฉินเจียเอ๋อร์ถามว่า “คุณคือหานเฟยจริงหรอ? คุณไม่โกหกฉันแน่นะ”
เชินหลิงอุทาน “ว้าว! นายหานเฟยตอนนี้คุณหนักแค่ไหนเนี่ย? ห้าร้อยปอนด์หรือเปล่า”
หานเฟยรู้สึกไม่สบายใจ อันที่จริงเขาหนักกว่าห้าร้อยปอนด์อีก เพราะยิ่งเขาฝึกฝนมากเท่า ไหร่คุณก็จะยิ่งหนักมากขึ้นเท่านั้น แม้แต่หานเฟยที่ดูผอมมาก่อนก็มีน้ําหนักมากกว่า 200 ปอนด์ แล้วเมื่อเขากลายเป็นปรมาจารย์ตกปลา ตอนนี้มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาหนักกี่ปอนด์ เขาไม่ ได้อยากรู้
“พอแล้ว! ผู้หญิงแบบพวกคุณนี่ชอบหัวเราะเยาะข้อบกพร่องของคนอื่นเสมอเลย คุณจะไม่มี วันได้แต่งงานหรอกถ้าคุณทําแบบนี้…”
ป้าบ!
เฉินเจียเอ๋อร์กระแทกศีรษะของหานเฟยอย่างแรง “หนอยได้เด็กคนนี้ เร็ว! ออกเดินทางกัน!”
ชาวประมงต้องลงทะเบียนก่อนที่จะไปทําการประมงระดับหนึ่งซึ่งมีความสําคัญเนื่องจากผู้ เชี่ยวชาญด้านการประมงเป็นกระดูกสันหลังของหมู่บ้าน หากเกิดข้อผิดพลาดแม้แต่น้อยก็จะเป็น การสูญเสียครั้งใหญ่ระหว่างทาง
ทุกคนมองไปที่หานเฟยอย่างอยากรู้อยากเห็น พวกเขาไม่เข้าใจว่าทําไมผู้ชายอ้วนคนนี้ถึงมีผู้ หญิงสวย ๆ สองคนอยู่กับเขา! ผู้หญิงสมัยนี้ชอบคนแบบนี้เหรอ?
“หือ เหมือนกับได้เห็นดอกไม้สดสองดอกบนกองขี้วัวเลยแหะ”
“ทําไมฉันไม่เคยเห็นคนอ้วนขนาดนี้มาก่อนเลย? เรามีชายคนนี้ในหมู่บ้านน้ําสวรรค์ของเรา ด้วยหรอ”
“เขากินไปเท่าไหร่ถึงอ้วนได้ขนาดนี้นะ?!”
“ฉันเดาว่าอย่างน้อยก็มีปลาจวดวันละ 20 ตัวล่ะนะ”
หานเฟยไม่สามารถทนได้อีกต่อไปขณะที่เขาตะโกนใส่ผู้คนที่เดินผ่านไปมา “พอแล้วพอแล้ว! เจ้าพวกคนอ่อนแอ! หุบปากซะ ไม่งั้นฉันจะโยนคุณลงจากเกาะลอยให้หมดเลย”
แต่ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาอย่างจริงจัง แม้แต่เสือยังไม่กล้าโยนคนจากเกาะลอย เขาคิดว่า
แต่ไม่มีใน เขาเป็นใคร?!
เป็นหลิงปลอบเขา “น้องชาย อย่ารังเกียจพวกเขาเลย! นายอาจสวมหน้ากากอนามัยเมื่อออก ไปข้างนอกคราวหน้าก็ได้นะ”
“นั่นคือการหลอกลวงตัวเอง”
เชินหลิงหัวเราะคิกคัก “ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามคุณยังเด็ก เมื่อคุณโตขึ้นคุณจะลดน้ําหนักได้ อยู่แล้ว”
หานเฟย: “ ”
การประมงระดับหนึ่ง
เมื่อเรือประมงออกสู่ทะเลมันก็จมลงเล็กน้อย ใบหน้าของหานเฟยมืดมนไปหมด ไม่ต้อง เตือนฉันว่าฉันหนักตลอดเวลาก็ได้โอเค?
“คราวนี้เราสามารถตกปลาได้อย่างไร้กังวล ลุงเฉาติดต่อหมู่บ้านไม้สวรรค์และหมู่บ้านฝนสวร รค์ ตอนนี้ทั้งสามหมู่บ้านเป็นพันธมิตรกันและฉันคิดว่าการประมงระดับหนึ่งจะปลอดภัยกว่า” เฉินเจียเอ๋อร์กล่าวเสริม
“น้องชายคุณได้ฝึกทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริงระดับที่สองหรือยัง การประมงระ ดับหนึ่งไม่ใช่เรื่องธรรมดานะ เป็นเรื่องยากที่จะจับปลากลืนวิญญาณ 500 ปอนด์ด้วยทักษะการ ตกปลาระดับหนึ่งเท่านั้น!”
หานเฟยตอบว่า “ฉันฝึกแล้ว ให้ฉันได้ลองดู”
หานเฟยหยิบเบ็ดเหล็กสีดําออกมา สําหรับคันเบ็ดเหล็กชั้นดีที่เขาพึ่งได้มา เขาได้โยนมันไปที่ โกดังของปลามังกร เบ็ดเหล็กดําเป็นระดับมนุษย์ที่มีคุณภาพสูงและแข็งแกร่งเพียงพอ
สําหรับระดับที่สองของทักษะจิตวิญญาณการตกปลาที่แท้จริงหานเฟยดูถูกมัน ถ้าฉันมีสิ่งที่ ดีกว่าทําไมฉันถึงต้องใส่ใจกับเทคนิคที่มีเลเวลต่ํานี้ด้วย?
ตะขอเทพเจ้าประกอบด้วยเทคนิคการตกปลาสามแบบซึ่ง ได้แก่ พันเกลียว, ตะขอสายฟ้า และเทคนิคงูลม
พันเกลียวสามารถควบคุมสายเบ็ดได้ซึ่งหานเฟยสามารถรับรู้การเคลื่อนไหวของปลาใต้น้ําได้ ยกเว้นปลาดาบแล้วไม่มีปลาอื่นใดสามารถหลบหนีได้เมื่อมันถูกผูกไว้กับพันเกลียว
ตะขอสายฟ้าคือการจับปลาเจ้าเล่ห์ที่จ้องจะกินเหยื่อโดยไม่ถูกจับ ด้วยเทคนิคนี้เขาสามารถ จับปลาใดก็ได้ในระยะที่กําหนดของเบ็ดด้วยความเร็วมหาศาลและไม่มีปลาตัวใดสามารถหลบหนีได้
เทคนิคงลมเป็นวิธีการตกปลาที่หลอกลวงจริงๆ มันสามารถเปลี่ยนเบ็ดปลาให้กลายเป็นปลา ที่มีพลังวิญญาณและล่อให้ปลามาหาเหยื่อของมัน
หานเฟยไม่ได้ตกปลามานานแล้ว เขารู้สึกว่าเขาเป็นนักล่าสมบัติโดยกําเนิด เขารู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ล่าสมบัติเท่านั้น ในขณะนี้เขารู้สึกเบื่อเล็กน้อย แต่ก็ยังคงลองใช้เทคนิคการตกปลาทั้งสามนี้
“ฮะ? หนีได้หรอ? บางทีฉันอาจจะเร็วไม่พอและทําให้ปลากลัว”
“ไม่สิฉันฉีดพลังวิญญาณมากเกินไปสายเบ็ดจึงยืดออกมากเกินไปทําให้ปลามีโอกาสหนี”
“ฮะ? ปลากลืนวิญญาณ”
หานเฟยดึงเบ็ดแต่ปลากลืนวิญญาณหนีออกจากเบ็ดตกปลา
หานเฟย: “ ”
เฉินเจียเอ๋อร์พูดขึ้น “น้องชายใจเย็น ๆ ที่นี่แตกต่างจากการทําประมงธรรมดา แม้แต่ปลากลี นวิญญาณทั่วไปก็มีไหวพริบมากนะ”
หานเฟยเหลือบมองเฉินเจียเอ๋อร์ที่จับปลากลืนวิญญาณได้สี่หรือห้าตัวแล้วและเม้มริมฝีปา กของเขา น่าเสียดายที่ตอนนี้เขามีไขมันบนใบหน้ามากเกินไปจึงไม่มีใครสังเกตเห็นการแสดงออกของเขา
ราวนี้หานเฟยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและปลากลืนวิญญาณตัวยาวเท่าปลายแขนก็ถูกดึงออกมาจากทะเล
หานเฟยยิ้มกว้าง “ก็ไม่เท่าไหร่! ฉันคิดว่าฉันสามารถจับได้ 500 ปอนด์ในวันนี้นี่แหละ”
เชินหลิง: “ ”
เฉินเจียเอ๋อ : “…”
ปลากลืนวิญญาณมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ค่อนข้างเล็กมาก มันเล็กเกินไปเมื่อเทียบกับปลาชนิ ดอื่น ๆ แต่มีจํานวนมาก! หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเฉินเจียเอ๋อร์และเชินหลิงต่างก็จับปลาได้ห ลายสิบตัวที่มีน้ําหนักรวมกันอย่างน้อยเจ็ดสิบหรือแปดสิบปอนด์ในขณะที่หานเฟยจับปลาได้เพีย งเจ็ดหรือแปดปอนด์เท่านั้น
เฉินเจียเอ๋อร์เสนอความคิด “น้องชายหานเฟยมาสลับที่กันไหม”
เชินหลิงเห็นด้วย “ใช่ๆมันอาจจะดีกว่านี้”
หานเฟยพูดอย่างสบาย ๆ “ ไม่ฉันแค่แกล้งปลา”
เด็กสาวทั้งสองคิดว่าเขาพูดอย่างนั้นด้วยความลําบากใจ รู้ไหมชายหนุ่มภูมิใจในตัวเอง! แต่ พวกเขาจะไม่หัวเราะเยาะเขาเพราะเขายังเป็นมือใหม่
อันที่จริงหานเฟยกําลังแกล้งปลา
ตอนนี้เขาใช้เทคนิคงลม ในน้ําเบ็ดตกปลาดูเหมือนปลาวิญญาณและมีปลากลืนวิญญาณมากก ว่าหนึ่งโหลกําลังไล่ตามอยู่ข้างหลัง ปลากลืนวิญญาณซึ่งไวต่อพลังวิญญาณอย่างมากจะไม่มีวันป ล่อยสิ่งใด ๆ ที่มีพลังวิญญาณมากพอ
ขณะที่หานเฟยยิ้มและคันเบ็ดสั่นเบาๆปลาวิญญาณก็ว่ายเข้าปากของปลากลืนวิญญาณ สองตัวทันที
“ขึ้นมา!”
เมื่อเห็นปลากลืนวิญญาณสองตัวแขวนอยู่บนเบ็ดตกปลาของหานเฟย เฉินเจียเอ๋ อร์และเป็นหลิงต่างก็ประหลาดใจ “เบ็ดคันเดียว แต่มีปลาสองตัวเลยหรอ?”
หานเฟยหัวเราะเบา ๆ “ ฮ่าฮ่า! เรื่องบังเอิญนะ”
“ว้าว! นี่เป็นโอกาสหนึ่งใน 10,000 เลยนะหนูน้อยคุณโชคดีจริงๆ”
ใบหน้าของหานเฟยมืดมน “คุณหยุดเรียกฉันว่า “หนูน้อย” ได้ไหม”
เฉินเจียเอ๋อร์: “???”
หานเฟยลองใช้เทคนิคการตกปลาทั้งสามและพบว่ามันไม่ยาก แต่ต้องใช้ความสามารถและ พลังวิญญาณจํานวนมาก หลังจากลองใช้งานพวกมันแล้วเขาพบว่ามูลมไม่เหมาะกับการตกปลาใน แหล่งประมงระดับหนึ่ง ปลาวิญญาณต้องการพลังวิญญาณอย่างน้อย 30 จุดบวกกับพลังที่ต้องใช้ ในการตกปลาเขาแทบจะไม่สามารถทํากําไรได้เลยถ้าวัดจากค่าพลังวิญญาณที่ได้
อีกชั่วโมงต่อมาผู้หญิงทั้งสองรู้สึกหดหูเพราะพบว่าหานเฟยจับปลากลืนวิญญาณได้มากขึ้น เรื่อย ๆ ตอนแรกเขาใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะจับได้ แต่ตอนนี้เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที ความ เร็วนี้ทําให้พวกเขารู้สึกอับอาย
เป็นหลิงกระซิบกับเฉินเจียเอ๋อร์ว่า “อัจฉริยะเรียนรู้ทุกอย่างเร็วอย่างนี้เลยหรอ”
“มันต้องแบบนั้นแน่ๆ” เฉินเจียเออร์เห็นด้วย
” ฮะ? ก้มหัวลง”
หานเฟยตะโกนใส่เฉินเจียเอ๋อร์และเชินหลิงแล้วพวกเขาก็ลดศีรษะลงทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยิน เสียงหวดและเสียงดังและเห็นสายฟ้าสีดําเด้งออกจากร่างของหานเฟยอย่างไม่สะทกสะท้าน
เป็นหลิงตกใจ “ปลาลูกบอลหรอ?”
เฉินเจียเอ๋อร์ถามอย่างอิจฉาว่า “น้องชายตัวของคุณทําจากเหล็กอย่างดีหรอเนี่ย”
หานเฟยถือปลาลูกบอลที่เหลือเพียงหนังและหยิบมีดสั้นออกมาเพื่อผ่าเปิด เขาง้างชิ้นเนื้อสี ขาวตรงกลางตัวปลาออกแล้วกลืนลงไป
หานเฟยเคี้ยวและพึมพํา “ฉันบอกแล้วว่าอย่าเลือกปฏิบัติกับคนอ้วน อ้วนแต่มีพลังมากแล้ว กัน”
ในตอนเย็นหานเฟยจับปลากลืนวิญญาณได้มากพอๆกับทั้งสองคนและยังจับปลาดาบได้อีก ด้วย
“น่าเบื่อ! พี่สาวครั้งหน้าเราลงไปในทะเลดีมั้ย”
เป็นหลิงมองไปที่เขา ” นายบ้าหรือเปล่า? นี่คือการประมงระดับหนึ่งเองมันเลยง่าย”
“แต่ฉันคิดว่าฉันลงทะเลได้นะ! บางทีฉันสามารถจับปลาหายากสักสองสามตัวได้”
เฉินเจียเอ๋อร์ล้อเลียนเขาว่า “เราไม่มีไขมันมากพอที่จะปกป้องตัวเองได้ ถ้าปลาดาบโจมตีเรา เราต้องบาดเจ็บแน่นอน”
ชาวประมงในการประมงระดับหนึ่งมักใช้เวลากลางคืนบนทะเลดังนั้นการตกปลากลางคืนจึง เป็นเรื่องปกติ แต่ไม่มีใครลงไปในน้ําเพราะในเวลากลางคืนการประมงระดับหนึ่งทั้งหมดจะกลาย เป็นพื้นที่ล่าสัตว์ที่เต็มไปด้วยเลือด
ทันใดนั้นเป็นหลิงก็พูดอย่างจริงจังว่า “หานเฟยหยุดตกปลา เรือบางลํากําลังจะมา”
มีเรือสามลํากําลังมาพร้อมกับปรมาจารย์ตกปลาเจ็ดคน
เฉินเจียเอ๋อร์รู้สึกประหม่า “ให้ตายสิฉันคิดว่าที่ที่เราเลือกนี้ไกลแล้วนะ เรายังเจอพวกเขาได้ ยังไงกัน”
“ฮ่าฮ่า! ผู้ที่มาจากหมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์ส่งมอบการเก็บเกี่ยวของคุณในวันนี้และฉันสามารถ ไว้ชีวิตพวกคุณได้”
หานเฟยถามเฉินเจียเอ๋อร์ว่า “พวกเขามาจากหมู่บ้านไหน”
เฉินเจียเอ๋อร์ตอบว่า “ดูเรือของพวกเขาสิ พวกเขามีป้ายรูปไฟบนเรือ พวกเขาน่าจะมาจากห มู่บ้านเพลิงสวรรค์”
“ไฟกับน้ําเข้ากันไม่ได้!”
“เฮ้เจ้าอ้วนเรากําลังคุยกับคุณนะ!”
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ : ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย